Je moet nooit iets met 'ik' beginnen, maar toch: Ik word gek van mezelf. Nu wil dat mensen in mijn buurt nog weleens ontglippen als ze met mij te maken hebben. Geeft niks, vond ik altijd, vergissen is tenslotte menselijk. Van mezelf heb ik dat echter nog niet zolang en ik moet zeggen het bevalt voor geen meter. Al de actieve mechanismen of het ontbreken ervan ... op dagen als vandaag zou ik kunnen gillen. Hoelang zou het duren, voordat iemand komt kijken wat er aan de hand is?? Krijg je die ongewenste bemoeizucht er nog bij ook. Nee, merci. Ik doe het wel in gepaste stilte en bonk wat tegen muren.
De tijd van het jaar, weer die winter, nog steeds op deze plek. Mijn onvoorspelbare fysiek en nog hopelozere schommelingen in het mentale schuitje. En dat alles verweven tot een onontwarbare kluwen, waar, als je ergens aan begint te trekken op de meeste onvoorspelbare plekken de raarste dingen gebeuren. Vermoeiende, ontmoedigend ..... precies: om gek van te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten