Bagage

 De koffer nog in pakken en morgenvroeg ...... vrrrrrroem weg. Niet met het vliegtuig op weg naar onvoorbereide situaties, dat scheelt meer dan de helft in de tijd qua pakken en de benen nemen. Geen rare plastic zakjes, vloeistoffen niet beperkt tot 100 ml, de hele koffer vol bederfelijke waar alleen al omdat het kan en geen gedoe over bijbetalen en ander gezeik zolang als het maar in de bak van mijn station past! Gewoon morgenochtend die sleutel in het contact steken en ik weet, dat ik 's avonds in alle redelijkheid ben, waar ik zijn moet, ongeacht wat ik me in de tussenliggende tijd bedenk. Geen luchtzakken, geen geëmmer over elektronische apparatuur, uitstappen waar en wanneer ik wil en slakken of vliegen al naar gelang behoefte en verspillingszucht.

 Rare feestdagen, maar dat zijn ze al jaren. Geen genotzuchtig rollen in bekende modder. Elk jaar weer afwachten wat ik er van weet te maken. Lang geleden dat ik zo uitgebreid heb gekookt .... voor mezelf. Maar hoe nieuw en bijna vergeten ook daar zit niet het gewicht voor dit jaar verborgen. Er lijkt een nieuwe traditie begonnen. Een contradictio in terminis maar toch. Voor een deel treed ik in de sporen, die ik een jaar geleden voor het eerst heb getrokken, deels nog onbedoeld ook. Tenminste niet bedoeld op de manier waarop het verliep. Maar ik heb het tot in die elders genoemde tenen met genoegen over me heen laten komen. En gevaar, gevaar (!) maar ik ga dit jaar in de reprise maar natuurlijk anders. Nooit, nooit, werkelijk nooit terugkeren naar iets of iemand als de bagage enkel uit herinneringen bestaat. Ok, als je teleurgesteld wilt worden, mag het, want die kans is bijna 100%.

 Dit jaar geen ineens uit het beeld verdwijnende mogelijke nieuwe liefde, geen nawrokende familietroubles, berusting in de maar niet lukkende verkoop, een lijf wat bijna weer controleerbaar is en een geest die hunkert naar meer, anders, beweging en bijna zelfs bezigheid.

 Nou, hoe klinkt dat? Niet slecht toch? Nog ff doorzetten en dan geloof ik er zelf misschien ook in.

Billen

 Opruimen en een kerstkaart van afgelopen jaar tegenkomen ..... ai, ai. Time flies??

Shit!!

 Ergens een blind vlekje in het systeem. Morgenavond behoor ik in Parijs te zijn en ik loop hier rond alsof ik alle tijd van de wereld heb. Liep, dus, want vanochtend in bed schoot me ineens te binnen, dat ik morgen rond hetzelfde tijdstip de honden moet wegbrengen. Goeiemorgen!

 Een hikje in het tijdsbesef en dat behoorlijk diep vergraven, want zelfs bij de boodschappen had ik t/m morgen gerekend qua uitloop voor de overschotten. Mooi niet, dus. Dat wordt ouderwets bezig zijn. Koken. opruimen, poetsen, inpakken, slapen, honden verzorgen, wegwezen.

 Parijs, Utrecht, Le Chalard, Toulouse, Biarritz, Parijs ... het rondje voor de komende veertien dagen. Zelfs met de blogs heb ik me qua tijd en ruimte rijker gerekend dan ik ben. Of ik dat tussendoor weet in te halen, is nog maar de vraag. Zit ik een vriendin te stangen, die op haar jaarlijkse uitstapje naar Thailand is, en zelf loop ik te klungelen met de media. "Mea culpa" en nog wat van die fossiele uitroepen. Gelukkig kunnen we dat nog op het conto van 2012 schrijven en beginnen we niet het nieuwe jaar met dat gestumper. Alvast de beste wensen en zo ...... en in elk geval tot ergens in januari volgend jaar.

Kerst

 Dank het enkelglas goeddeels met ijsbloemen bedekte ramen laten vagelijk het neerdwarrelen van de sneeuw doorschijnen. Bijna volle maan. De thermometer aan het begin van de nacht al ruim onder de min tien. De katten snorrend voor de haast roodgloeiende houtkachel. De kerstboom stralend van al het goud en de lichtjes staat prominent tussen de berg cadeautjes verpakt in groen, goud en rood versiert met linten, bloemen, hartjes en kaartjes. Het ruikt heerlijk naar den en de kruidige lucht, die opstijgt uit het zacht borrelende pannetje gühlwein op de hoek van de kachel. Kaarsen en waxinelichtjes in pure overvloed.

 De lange en in eerste instantie prachtig gedekte tafel is veranderd in een slagveld. Het was gezellig en soms was het eten nog lekker ook. Iedereen had weer z'n best gedaan om de indruk te wekken, dat hij of zij de sterren van het firmament had gekookt ipv het bij de traiteur om de hoek te bestellen. De kwaliteit van de drank weten we morgenvroeg te benoemen. Na de kaas, koffie en de zoveelste cognac, calvados, marc of grappa is het wachten op het ongemakkelijk verschuiven van zitvlakken, het gekucht en de stokkende gesprekken. Iedereen is stikbenieuwd en doodsbenauwd.

 De cadeau's lonken. Wordt het echte vreugde of wordt het wringen in bochten om niet op die boer met kiespijn te lijken? Iedereen lijkt zijn of haar billen te oefenen, maar hoopt toch vooral ze niet samen hoeven te knijpen. Straks mag ik ze uit het lijden verlossen door het eerst pak aan de rechtmatige nieuwe eigenaar te overhandigen, maar ik heb geen haast. Als de pakjes zijn verdeeld, de inhoud is bewonderd of stilletjes vervloekt, is de ban van de avond gebroken. Dan is het kerstgevoel vervlogen, kan het kind-zijn weer een jaar veilig weggestopt worden en banjert het alledaagse niks weer binnen. Nog ff...

Gewaagd

Homard, huìtres, amande, praire, Hollandse garnalen, Foie gras, konijn, ree, limousin vlees, eendeborst, vleeswaren, asperges, diverse fijne slasoorten en allerlei andere groenten, fruit en zuidvruchten, chocola en kruiden. Wit, rood, dessert, bruisend, port en digèstive uit de kelder. Alles met mate maar mateloos in variatie. Geen ijs(machine), de paddestoelen missen en ik ben karig geweest met de kaas. Wish me luck und Bon appétit!!

Maf

 Met een beetje doorzettingsvermogen zou baantjes trekken in het meer tot de mogelijkheden voor vandaag behoren. De aanloop van de winter is weer slappe hap. Je hoort mij niet klagen, tenminste ... als alle venijn niet weer opgehoopt wordt in de staart??

Start

 1 eetlpl spekjes
 1 sjalot klein gesneden
 1 teen knoflook in plakjes
 1 cm2 gember in zeer dunne plakjes
 1 handje verpulverde walnoten
 2 kumquats in plakjes
 1 middelgrote tomaat in blokjes
 1 niet samengeknepen hand roquette klein gesneden
 Pasta voor 1 persoon
 1 teen knoflook versnipperd
 Olijfolie in overvloed


 Mik alles in de juiste volgorde met voldoende olijfolie in een klein formaat hapjespan. Alles moet warm, vermengd en doortrokken maar niet oververhit zijn. Kook ondertussen de gewenste pasta net niet 'al dente'. Verhit olijfolie in een koekepan, smoor de knoflook en voeg de pasta toe. Mag best een beetje aanbakken.
 Schuif het pasta-knoflook mengsel op een plat bord en overdek het geheel of gedeeltelijk met het spek-groentemengsel. Smakelijk!

Overdaad

 Koelkasten bijna tot achterin gevuld. Nu de geest nog om er iets mee te doen. Straks overhevelen naar de diepvries is geen alternatief, die zit vol, daar kan geen kwartel meer bij, laat staan een ree. Genoeg voor de maand januari en zo is het gekocht ook. Begin volgende week nog het tere spul qua vis, vlees en groente en dan heb ik 'die Qual der Wahl'.

 Waar ik trek in heb, is globaal duidelijk. Combi's zijn gemaakt. De vorm(en) waar ik het in wil gieten, staan me redelijk voor de geest. Het verdiepen in de nuances mokt wat achter de rest aan. Nooit mijn favoriete onderdeel geweest. Het zal mijn boerse inborst zijn, die alle adellijke verfijning als 'overbodig flauwekul' de deur wijst. Probleempje daarbij is, dat ik eigenlijk beter weet ... Erger nog, het allebei weet te waarderen. Helemaal rampzalig, de tegenstrijdigheden het liefst combineer.

 De enige manier om daar beweging in te krijgen, is plaatjes kijken en heel globaal de bijbehorende recepten scannen in de hoop dat lichtjes gaan branden of bellen rinkelen. "Een bingo" en verder met de volgende gang. Voorlopig helaas nog weinig "Bingo". Eigenlijk dus zoals ik het liefst ook in een restaurant mijn keuzes maak, hoewel de menukaart daar meestal veel te beperkt voor is. Nog liever heb ik trouwens géén menukaart. Laten ze maar zien wat ze kunnen, zoals afgelopen weekeinde in Toulouse. Wilde je wat aan te merken hebben op wat de kok daar in Convivium in vijf gangen neerzette, moest je toch wel van zeer verwende huize komen. Maar ja, dat impliceert niet koken ..... met bomvolle koelkasten .... Behalve dat ik me daarmee in stomheid zelf zou overtreffen, heb ik daar geen zin in. Dus we bladeren stug verder.

Heren

"En, Klaas?"
"Wat is, Chris?"
"Beetje tevreden?"
"Ach, eigenlijk is het niks meer."
"Gaan we klagen?"
"Nou, mag het eens?"
"Vooruit."
"Had dat VUT-aanbod nooit moeten afslaan."
"Granny power!!"
"Ja, ja."
"En plus, voor jou geen ander."
"Wordt tijd dat ze de boel fuseren."
"Ho, ho, ho, hoor ik wilde plannen?"
"Laat dat 'wild' maar zitten."
"Iets speciaals op het oog?"
"Neuh, gewoon niks."
"Je gaat het missen, wat ik je brom."
"Het zou me verbazen."
"Al die aandacht."
"Ach, cruisen in de caribbean, heeft ook wel wat."
"Waar is je gevoel voor traditie gebleven?"
"Traditie? M'n reet, met permissie."
"En dat wil fuseren?"
"Ja. Jaartje jij, jaartje ik."
"Ik zou me vervelen."
"Ach, zeurkous."
"Nee, echt."
"Jij en echt? Grapjas."
"Gaan we katten?"
"Nee, fuseren! En dat wordt tijd ook."

Vakantie

Tijd voor een break. Niet ééntje maar een hele serie passen op de plaats, als ...... als deze varkensstal uitgemest is. Afwassen natuurlijk, en wassen, maar ook weer een rondje opruimen, met de stofzuiger door het huis, swifferen en een natte final touch!! Eenmaal per jaar lijkt wat overdreven, maar dat kan ik wel naar mezelf verantwoorden. Als de kans groot wordt, dat je vuiler uit de badkamer komt, dan je erin gaat, kun je twee dingen doen: Wachten tot je vuiler dan de badkamer bent voor dat je erin gaat of zoiets voor de hand liggends als schoonmaken! Deze keer kies ik voor het minst fantasierijke alternatief. Dat wordt een stofzuigerzak haren, waar ik de honden niet de schuld van kan geven.

 Soms zou een kleine huisvrouwentic wel handig zijn. Wat dat betreft ben ik mijn studentenjaren nooit ontgroeid. Allez!! Een lap door de plee! "Zin in" zit d'r niet in, maar de noodzaak zie ik wel. Vandaag keuken, woonkamer en kerstboom, dan hebben we de eerste indruk alweer veilig gesteld.

Voortgang

Verder.
Door.
Anders.
Beweging.
Verandering.
Niet accepteren maar vinden.
Niet neerleggen maar realiseren.
Stromen, soit.
Bruisen, graag.
Spuiten, als het ff kan.
Champagne ...
... overdrachtelijk dan.

Ach ja, ...

 Zondagavond, ergens in de buurt van zevenen, ik rij de oprit van mijn terrein op. Het regent, plenst, komt van bakken naar beneden. Het was bij de Porte de la Corrèze dat het begon. Symbolischer kan nauwelijks. Aangekomen ben ik in de auto blijven zitten, heb extra een nummer van Nora Jones geluisterd, mijn paraplu gepakt, al de bagage in de auto laten liggen en ben over het gras naar het huis geglibberd: Thuis! Nou ja, wat heet.

Regen_2

 Zaterdagmorgen vertrokken. Op weg naar de auto, een afstand van enige tientallen meters, bijna doornat gesopt, dankzij een plotse en zeer heftige intensivering van het nog steeds neervallen water. Wat een onverwachts droog moment leek voor het verstouwen van de bagage en beren, was niet meer dan een treiterende valstrikt van het achterbakse weer. Alles in één beweging in de auto gekiept, gestart en weggereden. Straks bij het inladen van het gezelschap hopelijk net iets drogere omstandigheden en anders zien we het wel ergens onderweg.

 Een daggie shoppen in het zuiden, een beetje naverjaardagen en hopelijk eventjes iets beter weer dan de afgelopen dagen hier het geval is geweest. Een nachtje overblijven voor de rust en het genot van een uitgebreide avondmaaltijd en daarna weer terug in huiswaartse richting. Eén nachtje, twee dagen .... voor mij een half gevulde handtas van klein formaat. Maar voor de neus van de voiture definitief zuidwaarts werd gekeerd, kwamen daar nog bij: een goed gevulde middelgrote weekendtas, een kledingdraagzak, twee stuks handbagage van behoorlijk gewicht en een plastic draagzak van onbestemde inhoud ...... vrouwen!

 Het weer maakte de rit niet eenvoudiger, maar zeker weten het vertrek. Weg uit dit afschuwelijke geplens. Voorbij Brive, net toen ik begon te denken aan het inruilen van de auto voor een aardige motorjacht, de eerste serieuze opklaring. Een opsteker voor het gemoed, waar het ff later neerplenzende water geen vat meer op kon krijgen. Voor we Toulouse binnen reden was het zonnig weer met wat her en der verdwaalde wolken. De middaglucht raakte beetje bij beetje meer bewolkt, maar het bleef droog en aangenaam van temperatuur. Het was prettig struinen en shoppen. 's Avonds heerlijk bijgekletst in het Convivium, een Italiaans restaurant van aanbevelenswaardige kwaliteit en verzorging, geslapen aan het Capitole en na een gedegen ontbijt onder een stralend strak blauwe hemel en iets van 16-20ºC genoten van de Kerstmarkt. Soms is geen sneeuw helemaal niet erg.

Overdaad

 Meer dan 36 uur continu regen ...... hoeveel vijf minutes zijn dat wel niet???

Hemelwater

 Wat heb ik toch een bloedhekel aan regen. Met veel geduld en jarenlang oefenen kan ik het tegenwoordig bijna vijf minuten volhouden om het weer niet te vervloeken, als het water weereens naar beneden plenst. Ik kan me niet anders herinneren, maar het zal wel ergens in de jeugd een oorsprong hebben, ongetwijfeld traumatisch. Nou we het daar toch over hebben ...... volgens mij spelen de Vogezen er een niet onbeduidende rol in. Mocht ik me op mijn ouwe dag vervelen kan ik daar altijd nogeens induiken met een aardige therapeute. Nu interesseert me die oorsprong geen ruk, de huidige beleving des te meer.

 En die beleving wordt er door de jaren niet toleranter op. Integendeel, mag ik wel zeggen. Hoe zelfstandiger, vrijstaander, aparter en groter ik ben gaan wonen ..... de afkeer van regen is exponentieel meegegroeid. Daken, hemelwaterafvoer, verfwerk, ramen lappen ... om een paar regengevoelige bijkomstigheden te benoemen. Als ik ooit nogeens terugkeer in een flat zal de regen de wegbereider zijn. Regent het dan, maakt het niks uit. Buiten hoef en moet je niks, dus dat het ff niet kan is van geen enkel belang.

 Dat is 'op het land' wel anders. Een moestuin is heerlijk, een moddertuin een stuk minder. Ik mag me gelukkig prijzen dat mijn honden een grotere hekel aan de regen hebben dan ik, daar hebben we dus nooit discussie over. Regen is overduidelijk nièt naar buiten. Ze knijpen de boel rustig een paar uur extra af. Autorijden in de regen is alles behalve leuk en van de charme van een terras in de regen zal me werkelijk niemand kunnen overtuigen. Kleren worden nat, een parapluie is handig maar ook erg lastig en ga zo nog maar ff door. IK WIL ZON of op z'n minst droog weer. Doe die regen, als het niet anders kan, maar 's nachts.

Afdalen

 Het gaat gestaag met kortstondige oprispingen in de andere richting, maar het gaat per saldo de zwaartekracht achterna naar beneden. De aandacht heeft z'n top in maart gehad. Hoe nu verder met iets, wat je niet doet voor een ander, maar met een scheef oog wel volgt, wat de andere nu wel of vooral niet doet. Terugtrekken naar het "voor en door" mezelf en er een slot opgooien met geselecteerd en bekend publiek? Of de willekeur van die ander omarmen, of tenminste accepteren en aan de slag met het opkrikken van (zinvolle) bezoekersaantallen? Vormgeving aanpassen (plaatjes), inhoud bijwerken (RTL-Boulevard), reacties stimuleren, vindbaarheid verbeteren, etc.

Ik dub: dub dub!

Herrijzenis

 As of ei? De phoenix roert zich. Zij gewaarschuwd.

Onaangenaam

 Het is koud en ook weer niet. Het is onprettig. Het weer beperkt de reeds aanwezige beperkingen. Niks stimuleert. Je kunt wel begeren, maar "So what?" Het zijn niet de omstandigheden die belemmeren. Of wel, maar wat maakt het uit. Deze plek en dit leven heeft geen drijfveren meer, de aandrijvende kracht is exit, de tank leeg, noem het op. Dus, je kunt het keren of draaien, zoals je wilt. Links, rechts, tweezijdig tegelijk dubbeldoorgedraaid desnoods tegen elkaar in, het staat stil, blijft stil staan en gaat echt niet meer bewegen, laat staan stromen.

 Het was mooi, is prachtig maar het is voorbij. Het is verleden tijd, gone, over, een geest, herinnering, geschiedenis. Het was een étappe en ik heb 'm genoten, maar aan iedere lekkernij zit een eind, op, weg. En misschien is de hele ellende geweest, dat ik wel steeds heel hard geroepen heb, maar er uiteindelijk eigenlijk niet aan wilde ...... Hap!!

 Je ziet de instemmende gezichten vol overtuiging "Ja"-knikken. Dit is bevestigend, dit is voorstelbaar, hier kan men mee leven, klinkt aardig, men zou het zelf verzonnen kunnen hebben. Gaat spelen, potverdrie!! Het wordt weer tijd, dat geluisterd wordt, naar wat er werkelijk wordt gezegd en lukt dat niet, dan leven we helaas in andere werelden. Dan kun je een hoop lol hebben, ook met elkaar maar laat dat begrijpen aub zitten. Begrip veronderstelt dat je tenminste een poging onderneemt om mij in mijn leven te volgen. Geen meetlatten waar langs ik word gelegd, geen Procrustes bedden waar ik op moet passen. Probeer me te volgen en geef het eerlijk toe als het niet lukt, maar dwing me niet noch leef verder in de illusie, dat ik wel zal veranderen. Die weg zijn vele al tevergeefs gegaan.

Eind

 Nog even volhouden. Tanden op elkaar en die laatste loodjes eruit rammen. Niet alleen van 2012 maar ook gelijk voor dit seizoen. Nog een goeie twee weken en de kip, sorry wip kantelt naar waar ie hoort: meer licht, langere dagen en aangename vooruitzichten. De ergste kou moet dan nog komen, maar daar slaan we ons wel weer doorheen. Als ik zie, waar ik eind september in Roemenië was, krijg ik het accuut warm van de ontbrekende kou hier. Toen nog ruim boven de dertig graden, een onbekende maar vooral aangename omgeving. Nu wijst het kwik in die omgeving -10º aan en de vooruitzichten beloven een verdubbeling in de komende nachten. Dat begint op kou te lijken. Daarvoor hebben ze daar wel sneeuw, echt sneeuw. De sleeën kunnen van stal en de paarden winnen het nu van de auto. Dik 25 cm, dat moet een mooi gezicht zijn.

 Witte Kerst, al zijn die dagen weertechnisch nog ver verwijderd. Hier regen, het komende weekeinde. Op stap in de regen. Nog steeds 'opstap naar' wat nou al een tijdje de dagelijkse leefwereld had kunnen, moeten (?) zijn. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. De paden waren uitgestippeld, de vooruitzichten breed uitgemeten en bont ingekleurd. Het heeft niet zo mogen zijn. Dat kan gebeuren. Wat me blijft verbazen is de moeite, die het kost om de scherven op te ruimen en de inrichting te vernieuwen naar wens. Welke wens? Zijn er scherven geschikt voor hergebruik? Je kunt prachtige collages maken, maar het blijven scherven. Dan toch maar nieuw? Anders, hetzelfde, van alles wat of toch iets meer van het ene, maar dan welk?

 Onmiskenbare melancholie. Krijg je als je niks anders te doen hebt of doen wilt, als je dagen gevuld zijn met wachten, wachten op anders, wachten op resultaat. Zaaien kan een slopend proces zijn. Het is niet allemaal radijs, dat al bijna ontkiemt voordat je het op de aarde laat vallen. Nee, neem dan lavendel dat kost weken alsof het niks is of kersenpitten, waar eerst de vorst overheen moet zijn gegaan. En het kan vast nog erger, maar daar ga ik niet meer op wachten. Volgend jaar gaat het, wat 'het' ook moge wezen, gebeuren. Niet links dan rechts om en als lieve woordjes uiteindelijk niet werken dan maar die duik in het diepe. Ik ben het zat. Het eindspel is begonnen en de inzet is "alles of niets".

Nasmaak

Kalendermaanden hier, kalendermaanden daar, ontkennen is een mogelijkheid, maar dat voorkomt niet, dat na decennia inslijten ergens iets in het systeem is ingebakken, dat zorgt voor een soort van harddiskdump aan het einde van het jaar. Ik weet nieteens of ik er altijd zo mee bezig ben geweest. Wel met de feestdagen en dat is nog steeds zo, al is de jaarwisseling een paar jaar aan de zwier geweest. Misschien valt alles gewoon terug op z'n oude vertrouwde plek en zijn de lange winteravonden weer voor port en overpeinzingen. Het houtvuur weer om van te genieten. En nog wat van die kleine accentverschuivingen van groot gewicht.

 Hoewel de dood nog steeds prominent door mijn leven waart, was het de afgelopen dagen voor het eerst sinds maanden, misschien wel voor het eerst dit jaar, dat het woord 'rouw' door mijn hoofd schoot en dat geeneens mbt mezelf. Niet het welbekende "Ja, ja, ik ken het." maar iets in de trant van "O ja, heb ik ook gehad." De afstand is -daar gaan we weer!- het afgelopen jaar snel groter geworden en maakt alles klein en overzichtelijk.

 De knauw, die het leven heeft gehad, is niet spoorloos verdwenen. Het leven trekt wat, is stijfjes gebleven en er blijven momenten, en ik zal niet weer over dat momentengedoe zeuren, maar er blijven momenten waarop de pijn nog/weer voelbaar is. Het zal wel blijven ook, zoals het met mijn knieën ook nooit meer goed is gekomen, al ga ik er nog maar zelden doorheen. Het plotselinge vertrek van Yoland heeft zijn plek ingenomen in de geschiedenis van mijn bestaan en klopt voor het eerst in tijden, maar niet alleen in deze tijd van het jaar, voorzichtig aan de deur. Een beetje extra aandacht kan nooit kwaad, al is de aandacht niet meer exclusief

Piet

"Ach, die Piet"
"Waar heb je het over?"
"Piet"
"Wat Piet?"
"Ken je Piet niet?"
"Welke?"
"Je kent Piet toch wel?"
"Ja, wie kent Piet niet?"
"Nou dan!"
"Ik weet niet, over wie je het hebt."
"Crypto Piet."
"Cryptisch is het in elk geval."
"Shag, fluitjes, graatmager."
"Je bedoelt zenuwtrek Piet?"
"Ja, die had hij ook."
"En niet zo zuinig ook."
"En bietsen, altijd bietsen."
"En whiskey als een ander betaalde."
"En gokken als een ander de kast had gevuld."
"Verder is ie best aardig."
"Was!"
"Wat is nu met de was?"
"Nee, Piet."
"Doe je tegenwoordig andermans was?"
"Nee, luister nou eens."
"Ok, wat is met die Piet ineens?"
"Niks meer."
"Ja zeg, hoe bedoel je?"
"Is niet meer."
"Je bedoelt ......"
"Yep"
"Ach, die Piet."
"Precies"

Vrouwen

 "Diamants are the girls best friends." Zou het nog steeds zo zijn? Zou je met diamanten nog kunnen scoren? Makkelijk in het hergebruik en bovenal waardevast. Zo'n (verlovings-)ring die je zolang op maat kunt laten maken tot de passende vinger is gevonden? Ik waag het bijna te betwijfelen. Weer een oude vertrouwde waarde die uiteenspat als een zeepbel of die je gevoegelijk bij het oudvuil kunt deponeren?

 Zou een iPad, een beautyfarmabonnement of iets met vier wielen een grotere aantrekkingskracht hebben dan veredeld koolstof? Zou een paginalange poëtische hartekreet het verliezen van een iPod-classic een HD-Tv in XXXL?

 Zou het? Ik heb me d'r eigenlijk nooit zo mee beziggehouden en snap dan ook niet waarom me dat gisteren door mijn hoofd schoot. Ooit waren krullen en een six-pack voldoende voor meer aandacht dan gewenst. Nu kan ik voor de verdwijning van dat laatste nog verantwoordelijk worden gehouden, maar voor de rest moet je niet bij mij zijn. Zou levenservaring dat compenseren? En zo ja in welke vorm? Liever niet in de vergelijkende vorm. Wat niet weet, wat niet deert, heb ik geleerd.

Mo(nu)ment

 De momenten zijn de herinneringen voorbij. De zoveelste trofee voor 2012. Het is scoren aan de lopende baan. Heet dit nou binnenlopen? Een jaar voorzien, een jaar geduurd. Niks gepland en toch gekomen. Mijn hoogste persoonlijke Sinterkerstklaasman.

 Nu is het aan 2013 om de aanstormende beloften de gewenste ruimte te geven. Ogenschijnlijk heb ik het getal tegen. Hoewel opgeteld is het vijftien en dat kun je door 3 delen en 5 is heel iets anders dan 13, maar vraag me niet wat. Niet zo raar kijken, ook deze tak van sport bewonder ik bij tijd en wijle (hoofdschuddend) van iets dichterbij. Het blijft wonderlijk wat mensen bij elkaar gefrunnikt krijgen, als ze maar consequent blijven vasthouden aan wat ze willen zien. Pik een paar aansprekende voorbeelden uit, hul de rest in een mist van woorden en de volgende geloofsafwijking is geboren. Volgens mij werkt het met alles: mieren, muggen, vlooien, tranen, kleine tenen en de trek van bultrugwalvissen.

 Het enige terrein waar ik voor een deel in mee ga is de astrologie. Deels uit verbazing over de frappante parallellen tussen wat ik bij mezelf zie en volgens de planeten te verwachten zou zijn en deels waarschijnlijk omdat ik me teveel heb laten meeslepen. Het komende jaar ligt hier al op tafel, uitgeprint op bijna glazend papier in warme kleuren en rijkelijk voorzien van betekenisvolle decoraties. En de voorspellingen zijn niet verkeerd, dat maakt het geloof een stuk eenvoudiger.

Avondstop

 De letters zijn op. 's Morgens willen ze soms stromen, door de dag heen wordt het meer en meer trekken en duwen en ergens in de avond heeft verder pogen geen zin meer. Tijd om bij te tanken en in een boek te duiken. Als daar de rust voor te vinden is. Zal sprokkelen worden. Anders maar de gedachten laten uitwaaieren en gadeslaan, me verwonderen, ermee spelen, misschien zelfs sturen. Zoethoudactiviteit voor uren!

GTst

 Jammer hè, dat mijn leven zo saai is geworden. Nog ff en ik beleef alleen nog maar lol. Niks geen emotioneel pakkende verdieping meer, enkel nog oppervlakkig genot. Brandende kaarsjes. Cadeautjes rond strooien. Hoofden op hol jagen. Mezelf (laten) verwennen. Tijd te kort komen en meer van die ongein. Weg medeleven en begrip.

 Een bluesdeuntje op de achtergrond herinnert aan betere, echtere tijden. Het is dat de kou nog noopt tot enig afzien anders zou het toch heel onchristelijk goed gaan. Zoiets kun je alleen maar wantrouwen, dat kan nooit kloppen. Ergens ligt een of andere tegenslag zich te verkneukelen over mijn argeloosheid, slijpt zijn tanden en wacht geduldig het juiste moment af om ze in me te zetten. Dan kunnen Chuby and Bonamassa weer op vol volume uit de boxen dreunen. Nu kan het nog, het enige geluk bij dit ongeluk, straks levert dat weer eindeloos gezeur op met de buren. Net als de honden die de ene kip na de ander tot nuggets zullen verwerken. Gelukkig blijft het behelpen.

 Nu in het voorjaar wat vlinders op rare plekken, een koper ten tonele en bijvoorbeeld onverwachts een geheel onvoorspelbare draai aan mijn bestaan. Wel de prettige kant op aub, maar dat lijkt me te vanzelfsprekend voor woorden.

Actueel

 Mijn suf, verslapen dorpje breeduitgemeten in het lokale wereldnieuws. Lattende relatie slecht woordenwisseling met twee schoten. Da's mijn kop, die uit het regiosuffertje was minder pakkend. Niks stiekem en in het verborgene. Op klaarlichte dag, midden in het gehucht op slechts enige passen van het gemeentehuis. Bam, boem. Wat slechter gemikt, had de burgervader het loodje gelegd ipv de partner.

 Ieder Frans huishouden is dank Napoleon minimaal een en vaak meerder schietgevallen rijk. Dat het corpus delicti dus de vorm had van een jachtgeweer verbaast mij niks. Eerder schering en inslag dan uitzondering. Het is een bewijs voor het gebrek aan fantasie bij de gemiddelde Fransmens. Schiet ie daar niet mee op loslopend wild, ongedierte of jachtcollega's dan schiet ie wel z'n eigen kop d'r af of zoals in dit geval z'n vriendin aan mootjes.

 En waarom? Roddels gaan snel en waren ruim voor het ter perse gaan al binnen: Verhuizing. Vrouwlief had blijkbaar tegen de zin van het mannetje in besloten om te gaan verhuizen. Leek haar, misschien niet zo onterecht, wel handig. Hij durfde, na 78 jaar het dorp niet te hebben verlaten, die stap naar het naastliggende departement niet aan. Je zult 80 worden, een kortdaat en lief mens zijn en door zo'n schijtlijster aan barrels worden geknald. Schandalig! Hoop voor haar dat het kogels waren en geen hagel.

I Salari

 Jammergenoeg had de boog geen ramen naar de kant waar je vanaf het grindpad omhoog naar het huis moest lopen. Het zou een prachtig gezicht moeten zijn om van daaruit het hoge deel van het dal te kunnen overzien. De olijfbomen, de kronkelige steeneiken en de daar bovenuit uitstekende, grillige bergkam. Nu kon ik alleen het steegje in kijken. Een smalle, donkere koker die verdween tussen de willekeurig geplaatste huizen van het gehucht.

 Verboden gebied! Ik was een grens overschreden. Een grens, die me niet getoond was, maar die voelbaar aanwezig was. Behalve dat je zoiets ‘niet doet’ was er iets, wat me liet merken niet blij te zijn met wat ik deed. Bij iedere pas, die ik deed, verstoor ik een zorgvuldig aangeharkte laan, verstoorde ik een eeuwenoude stilte, verstoorde ik een rust die aanvoelde alsof het een keuze was, zoals ik besloten had om me terug te trekken op I Salari.

 Natuurlijk heb ik een verklaring op het puntje van mijn tong liggen voor het geval ik betrapt word, maar de enige echte verklaring is nieuwsgierigheid. Jarenlange, decennialang gekoesterde nieuwsgierigheid. Waar houdt dit huis op? Wat maakt er allemaal deel van uit? Wat zijn de grenzen van I Salari?

 De deur hadden we jaren geleden al gevonden op een van onze ontdekkingstochten door het huis. In eerste instantie lijkt het een muurkast, maar in tegenstelling tot alle andere kasten zat de deur opslot. Bovendien had ik me toen al bedacht, dat de deur qua plaatsing waarschijnlijk toegang zou geven tot de boog, die vanuit het huis over de steeg naar het tegenover gelegen huizenblok voerde. Nadere inspectie en vooral wat gerammel aan de deur en een verbogen priem als sleutel bracht me op de overloop van de boog.

 De spinnenrag, die me achter de deur de weg versperde, was van een compactheid, dat ik alsnog aarzelde om verder te gaan. Het verstoren van die natuurlijke barrière zou minstens meerdere jaren zichtbaar zijn. Het web had de consistentie van een geweven doek. Even was daar de neiging om er een doorgang uit te snijden, maar daarna in een paar halen de doorgang vrij gemaakt. Een doorgang naar volmaakte duisternis en dat midden op de dag. Zaklamp aangestoken en voetje voor voetje verder geschuifeld. Het donker om me heen was zo intens, dat het licht uit de zaklantaarn opgeslokt leek te worden. Ik zag geen muren, geen plafond en hooguit een halve meter vloer voor mijn voeten. Vanuit mijn tenen trok een ijskoud gevoel omhoog langs mijn benen richting een vuurgolf, die z’n neerwaartse weg was begonnen bij mijn kruin.

 Met een ongemakkelijk gevoel in mijn maag maakte ik een langzame draai en keerde terug op mijn schreden, excuseerde me bij de spinnen en hun vele voorouders, trok de deur achter me dicht en deed ‘m opslot met het voornemen hier nooit meer doorheen te gaan.

Fin(ish)

 Zò, dat was berichtje 366. Klein maar fijn, kort en krachtig! Het jaar is gedaan en ik zit met deze al in de ereronde. Formeel nog 29 dagen te gaan, daar mag ik me mooi doorheen freewheelen. Iedere letter vanaf het begin van dit stukje is een cadeautje. Een cadeautje voor de lezers, vooral lezeressen -kan ik ook niks aan doen- die mij dit jaar heel trouw of wat minder regelmatig op de voet hebben gevolgd. Dank!

 Blijft trouwens iets dubbels hebben, fans. Soms helpt het je om door te zetten, vaker is het een blik over je schouder, die je liever kwijt dan rijk bent. Soms verleidt het tot reageren, meestal meer tot een vorm van zelf-censuur. Niet dat er nou zoveel open en bloot het net in wordt geduveld. Die indruk wekt het misschien, maar schijn bedriegt. Het is een vorm van photoshoppen maar dan met woorden, in eigen beheer, heel ambachtelijk zonder digitale hulpmiddelen.

 Vraag je maar eens af, wat je nu werkelijk van me weet? Hoe ik mijn dagen vul, mijn voor- en afkeuren, mijn gedachten of gevoelens. De inzage die ik geef, loop chronisch achter de feiten aan en niet alleen achter de feiten. Afgezien van een enkele uitglijer komt alleen naar buiten wat voorbij is, overbodig is geworden, weg kan. Ja, in feite geef ik inzage in mijn vuilniszak, maar ben zo slim om de persoonlijke papieren door de versnipperaar te halen. Nu vertelt een vuilniszak een hoop en kun je al interpreterend een ziel compleet met zaligheid "hinein" projekteren, maar weten ..... dat doet er nu maar één.

Keuken

 Je hikt er drie jaar tegen aan, doorstaat een Siberische winter zonder en dan piep je het in 45 minuten. Eindelijk vloeibare olijfolie in de keuken! Zul je zien dat we een stik zachte winter krijgen, wat ik je brom.

Wip

 Je hebt soms swingende dagen en soms van die dagen waarop het idee van swingend bezig zijn je vervuld met een diep innerlijke afkeer. Wat voor dag zou het vandaag zijn?? Nee, niks drie keer raden. Eén keer schieten. Het is 50/50, tenminste qua keuze, helaas niet qua dagen. Je snapt, dat ik meer zou willen van die dagen aangestuurd vanuit een innerlijke afkeer. Maar ja, een mens kan niet alles hebben.

 Ik geniet dus maar met volle teugen van mijn onwillig hoofd, mijn algeheel desinteresse en het misselijk makende idee van lekker eten. Ik moet wel, voor dat je het weet is het morgen weer voorbij. Loop je weer met het hoofd in de wolken en maar denken dat je de wereld aankunt. Stom, hè?

Feestmaand

 Mijn ingewanden door de wringer, vuurwerk in mijn zenuwstelsel en Stephen King aan de knoppen in mijn hoofd. Hallelujah, het was me weer een memorabel nachtje om snel te vergeten.