Nog even volhouden. Tanden op elkaar en die laatste loodjes eruit rammen. Niet alleen van 2012 maar ook gelijk voor dit seizoen. Nog een goeie twee weken en de kip, sorry wip kantelt naar waar ie hoort: meer licht, langere dagen en aangename vooruitzichten. De ergste kou moet dan nog komen, maar daar slaan we ons wel weer doorheen. Als ik zie, waar ik eind september in Roemenië was, krijg ik het accuut warm van de ontbrekende kou hier. Toen nog ruim boven de dertig graden, een onbekende maar vooral aangename omgeving. Nu wijst het kwik in die omgeving -10º aan en de vooruitzichten beloven een verdubbeling in de komende nachten. Dat begint op kou te lijken. Daarvoor hebben ze daar wel sneeuw, echt sneeuw. De sleeën kunnen van stal en de paarden winnen het nu van de auto. Dik 25 cm, dat moet een mooi gezicht zijn.
Witte Kerst, al zijn die dagen weertechnisch nog ver verwijderd. Hier regen, het komende weekeinde. Op stap in de regen. Nog steeds 'opstap naar' wat nou al een tijdje de dagelijkse leefwereld had kunnen, moeten (?) zijn. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. De paden waren uitgestippeld, de vooruitzichten breed uitgemeten en bont ingekleurd. Het heeft niet zo mogen zijn. Dat kan gebeuren. Wat me blijft verbazen is de moeite, die het kost om de scherven op te ruimen en de inrichting te vernieuwen naar wens. Welke wens? Zijn er scherven geschikt voor hergebruik? Je kunt prachtige collages maken, maar het blijven scherven. Dan toch maar nieuw? Anders, hetzelfde, van alles wat of toch iets meer van het ene, maar dan welk?
Onmiskenbare melancholie. Krijg je als je niks anders te doen hebt of doen wilt, als je dagen gevuld zijn met wachten, wachten op anders, wachten op resultaat. Zaaien kan een slopend proces zijn. Het is niet allemaal radijs, dat al bijna ontkiemt voordat je het op de aarde laat vallen. Nee, neem dan lavendel dat kost weken alsof het niks is of kersenpitten, waar eerst de vorst overheen moet zijn gegaan. En het kan vast nog erger, maar daar ga ik niet meer op wachten. Volgend jaar gaat het, wat 'het' ook moge wezen, gebeuren. Niet links dan rechts om en als lieve woordjes uiteindelijk niet werken dan maar die duik in het diepe. Ik ben het zat. Het eindspel is begonnen en de inzet is "alles of niets".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten