Kalendermaanden hier, kalendermaanden daar, ontkennen is een mogelijkheid, maar dat voorkomt niet, dat na decennia inslijten ergens iets in het systeem is ingebakken, dat zorgt voor een soort van harddiskdump aan het einde van het jaar. Ik weet nieteens of ik er altijd zo mee bezig ben geweest. Wel met de feestdagen en dat is nog steeds zo, al is de jaarwisseling een paar jaar aan de zwier geweest. Misschien valt alles gewoon terug op z'n oude vertrouwde plek en zijn de lange winteravonden weer voor port en overpeinzingen. Het houtvuur weer om van te genieten. En nog wat van die kleine accentverschuivingen van groot gewicht.
Hoewel de dood nog steeds prominent door mijn leven waart, was het de afgelopen dagen voor het eerst sinds maanden, misschien wel voor het eerst dit jaar, dat het woord 'rouw' door mijn hoofd schoot en dat geeneens mbt mezelf. Niet het welbekende "Ja, ja, ik ken het." maar iets in de trant van "O ja, heb ik ook gehad." De afstand is -daar gaan we weer!- het afgelopen jaar snel groter geworden en maakt alles klein en overzichtelijk.
De knauw, die het leven heeft gehad, is niet spoorloos verdwenen. Het leven trekt wat, is stijfjes gebleven en er blijven momenten, en ik zal niet weer over dat momentengedoe zeuren, maar er blijven momenten waarop de pijn nog/weer voelbaar is. Het zal wel blijven ook, zoals het met mijn knieën ook nooit meer goed is gekomen, al ga ik er nog maar zelden doorheen. Het plotselinge vertrek van Yoland heeft zijn plek ingenomen in de geschiedenis van mijn bestaan en klopt voor het eerst in tijden, maar niet alleen in deze tijd van het jaar, voorzichtig aan de deur. Een beetje extra aandacht kan nooit kwaad, al is de aandacht niet meer exclusief
Geen opmerkingen:
Een reactie posten