Leegloop

 Weer drie dagen geen inspiratie dan wel interesse om iets te vinden van de wereld om me heen. Als dit zo doorgaat bloedt het blog een 'natuurlijke' dood. Niet dat er niks gebeurt of me niks bezighoudt. Simpelweg geen zin om het neer te tikken. Vastgelopen in het gezeur over mezelf speelt hierin de hoofdrol. De slepende moeheid is een goede tweede. Een hoop heeft het belang in/voor mijn leven verloren.

 

 Het maken van griesmeelpudding of het gevecht met de afwas is belangrijker geworden dan het voor elkaar boksen van een nette moestuin of het verder klussen aan de directe woonomgeving. Mijn wereld is hard gekrompen en blijkbaar kan er nog steeds wel lucht uit. Een cake bakken is een dagvullende prestatie die nog geen uur werk kost.

 Waren d'r geen fysieke niden als hydrateren, maag vullen en digesteren zou ik me inmiddels terugtrekken op een plekje en de wereld aan mij, mijn geestesoog en waarneming voorbij laten trekken zonder ooit nog van mijn plek te komen. De heremiet pur sang zonder religieuze bijbedoelingen.

Spiegelen

 Voor de afwisseling een boek ter hand genomen. Iets normaals. Geen surrealistisch gedoe. Recht toe, recht aan over het leven. Niet dat dat direct duidelijk was obv de buitenkant. Duits wederom. 'De Stilte' als titel maar dan natuurlijk in het Duits. Iets over ouder worden, herinneringen, generatieverschillen etc. Een negentiger die z'n vrouw verliest en daarmee de zin in het leven. Een zestiger die de eerste tekenen van de ouderdom aan den lijve ondervindt en, ik denk, een veertiger die het leven viert. Alle drie bezig met hun herinneringen nav de dood van vrouw, moeder resp. oma.

 Geen enthousiasmerend maar ook geen deprimerend boek. Gewoon uit het leven gegrepen. Ws niet geheel fictief al is de schrijver een vrouw itt de drie hoofdpersonen. Het is dus minimaal uit tweede hand.

Ondergang

 Ook de kruisbessen verkloot. Het is een rampjaar qua tuin. Als ik niet uitkijk verkloot ik ook de tomaten, als dat niet al gebeurd is, zo overdreven hoog ze inmiddels zijn zonder vruchtaanzetten bij een deel van de planten. Alleen de pepers en de aronia bieden nog hoop. Waarvan de laatsten compleet overwoekert zijn door meterhoog onkruid.

 De energie om iets te doen is er inmiddels al een paar dagen maar wordt tegengewerkt door de onverklaarbare afkeer om in de tuin aan de slag te gaan. Een blik in die richting is ontmoedigend, komt in de buurt van het leegscheppen van een zee.

 Het beeld houdt me bezig. Het willen laat me niet los. Helemaal loslaten lukt ook niet. Een gevecht op de achtergrond, zoals er meer gevechten op de achtergond woeden.

Stapsgewijs

 Mag nog steeds niet klagen. Vandaag wel een paar uur op bed gelegen. Verder niet zo bijster veel gedaan. Maar goed, niet klagen. Het kan niet van het ene op het andere moment terug zijn bij wat gewenst is. Wat dat betreft zal de goede periode langer moeten duren dan de obligate paar dagen waar het tot nu toe steeds bij blijft.

Unicum

 Een onwaarschijnlijk normale dag. Geen bed tussendoor gezien. Afwas afgemaakt en de geplande pudding ff gelaten voor wat het is. Mariana zou koken had ze gisteren beloofd. Als het meer dan gekookte eieren of griesballen voor in de kippensoep is, dan zou dat de eerste keer zijn sinds we hier wonen. Soep gaat het worden.

 Ws een lading groente van iemand gekregen, geen moestuin nodig hier, en dat moest een soep volgens een recept van haar moeder's moeder worden. Welke groente hield ze geheim. Makkelijk omdat ik nauwelijks de deur uit komt en geen weet heb wat eventueel buiten op tafel staat. Ben ook niet ineens gaan kijken. Was flauw geweest.

 Me aan de boodschappen gewijd en rustig de avond afgewacht. Ff vreemd, dat ik niet voor het koken in de benen moest. Het resultaat mocht er zijn. Bonensoep. Gele, platte bonen. Geschikt als snijboon maar nu gewoon in delen gebroken.

Doorzetten

 Me in de loop van de middag aan de afwas gewaagd. Voelde alles behalve stevig aan, maar niet meer zo slap als een vaatdoek zoals na het ontwaken. Met een uurtje op, uurtje af was het te doen. Uiteindelijk iets meer op bed gelegen dan aan het aanrecht gestaan. Maar bezig geweest. Dat had makkelijk heel anders kunnen uitpakken. Was het dat weer voor het moment??

Oververhit

 Na de hangerige dag van gisteren vroeg onder de wol en snel in slaap gevallen om rond middernacht uit een onrustige droom wakker te worden. Had het idee dat het later zou zijn. De slaap wilde niet meer. Ook gewon rusten wilde niet. Het was woelen, draaien en balen. Ik had een verdacht en dat bleek te kloppen. Temperatuur hikte tegen de 39 aan.

 Paracetamol genomen en het bed verlaten. Het duurde een half uurtje en toen begon het zweten. Ik heb er onder deze omstandigheden een hekel aan. Met een theedoek om gezicht en nek af en toe te drogen iets van anderhalf uur gewacht tot de temperatuur terug op normaal was. T-shirt en badjas te drogen gelegd en met een schoon T-shirt terug in bed gekropen. Het zal nog een uur of zoiets geduurd hebben voordat ik eindelijk weer in slaap ben gevallen.

Keerpunt?

 Weinig actieve dag. Zeg maar gerust geen 'fuck' gedaan. Ondanks de hoop verdenk het lijf van voorbereidingen voor foute zaken. Zo meteen onder de wol. Verdacht rillerig.

Lichtpuntje

 Gisteren kort in de tuin geweest. De pepers op moeten binden, die bij de diverse onweersbuien tegen de grond zijn gegaan. Dat is niet waar de titel op duidt. De rest van de tuin mag ook absoluut geen lichtpuntje heten. Dat is inmiddels meer een mini-oerwoud. Geprobeerd of de zwarte bessen nog het plukken waard waren. Waren ze niet. Zonde. Hoop deze week meer geluk te hebben bij de kruisbessen.

 Nee, het lichtpuntje betreft het anti-onkruidvlies. Het spul houdt het onkruid werkelijk vrijwel 100% tegen. Tenminste op de plek waar het ligt. Het type onkruid wisselt nogal afhankelijk van het deel van de tuin waar het staat.

 Nu hopen, dat ik een wat langere periode van activiteit aan de dag ga leggen dank de antibiotica, die ik mezelf heb verschreven. Een goed begin van de winterperiode is het halve werk voor volgend jaar.

Zoetigheid

 Wat me maar niet met rust wil laten is die lekkere trek. Geen snoep. Dingen als ijs, bepaald soort koekjes, vruchtenyoghurt, griesmeelpudding, de combi witbrood, boter en hagelslag puur en zelfgebakken cake of taart. Natuurlijk duikt mn dat laatste op, als ik me iets beter voel cq actiever ben. Dan zou ik alles willen maken en vergeet ff dat het ook gegeten moet worden.

 De rest van de tijd is het naarstig zoeken naar iets wat me wel zou kunnen aanspreken. Wat je zou willen is niet altijd te krijgen en dan is het de vrg of je het risico neemt van een potentieel alternatief. Valt meestal tegen. Òf omdat het verleidelijk uitziet maar de smaak vies tegenvalt òf omdat het prachtig gepresenteerd wordt terwijl de inhoud zwaar tegenvalt in hoeveelheid en/of smaak. Mn in dat laatste zijn ze hier sterk. Hoeveel gebak hier verpakt in de schappen ligt, ken ik nergens anderrs van.

 Onlangs weer een keertje in de laatste categorie getrapt. Zoiets zit dan in iets van een vijfvoudige verpakking. De ondoorzichtige buitenkant met een presentatie die later niet blijkt te kloppen. Binnen een kartonnen verdeling van de ruimte die qua omvang van buitenaf een hoeveelheid beloofd, die vnl uit lucht zal blijken te bestaan. Dan de mini versie van wat op de buitenkant gepretendeerd wordt apart verpakt in doorzichtig plastic en wederom een kartonnen bakje, die het formaat camoufleert.

Verbazing

 Minder haar, meer roos. Klinkt me tegenstrijdig in de oren.

Feit!

 

Leegte

 Zo'n groot gat -sinds 17/07- is nog nooit gevallen. Vrg is of ik dat opgevuld krijg. Het waren dagen van 3 keer niks muv een alom beroerd gevoel, door het leven sloffen en slapen, heel veel slapen. Vandaag is het de eerste dag dat weer van enige normaliteit sprake is. Nu bijkomen. Kost ook tijd. Hoop dat die tijd me gegeven is en het niet alweer misgaat voor ik gebruik heb kunnen maken van de mogelijkheid tot activiteit. 

 Had ik iets willen doen, als dat al tot de mogelijkheden had behoort, had dat tussen 02:00 en 05:00 uur moeten gebeuren. De enige tijd van de dag dat de slaap niet overheersend aanwezig was.

Afgesloten

 Eerder dan normaal uit bed. Was het gedraai een beetje zat. Met een koude chocolademelk ipv koffie voor de Pc plaats genomen. Benieuwd of Oekraïne nu eindelijk de Russen verslagen heeft. De Pc gaf geen sjoege. Klopt. Was 's nachts dank onweer het bed uit geweest om de nodige stekkers uit de stopcontacten te trekken. Bij het terug stoppen viel me op dat de normaal gesproken brandende lampjes d'r geen zin in hadden. Gelijk maar op meer schakelaars gedrukt. Niks deed het.

 In eerste instantie het bij onszelf gezocht, maar alle zekeringen stonden in de actieve stand. Dat was dus een meer algemeen probleem. Later bleek het voor de helft van Coves te gelden. Zit je dan met een ochtend die je in de steek laat. Uiteindelijk maar terug in bed gekropen. Was er vroeg genoeg voor uit de veren gegaan.

Zucht!

 Weinig te melden. Het was weer compleet hommeles. Op en neer, terug in zwaar weer. Als ik dagen als deze zou kunnen overslaan, telt mijn jaar hooguit iets van 100 dagen.

Meevaller?

 Naar het scheen is het bij een kleine negatieve hik gebleven. Aarzelend enige activiteit proberen aan te zwengelen. Zonder overtuiging. Het animo hield het voor gezien naarmate de middag vorderde. Begin van de avond was het bekeken. Terug bij nul. Voorspelt weinig goeds voor de dag van morgen. Hoewel je daar beter niet mee bezig kunt zijn. Iedere meevaller, hoe klein ook, is mooi meegenomen.

Voortekenen

 Het gaat weer mis. Ik voel het aan mijn water. Letterlijk.

Terugslag

 Gisteren ondergesneeuwd door de ergernis over zaterdagavond, hakte het er vandaag dubbel zo hard in. Het is weer helemaal mis. Mn fysiek. Mentaal mist voldoende tegenkracht. Dat na zaterdag een terugslag zou komen vanwege de geleverde inspanning, zat er dik in. Goed fout zo aan het begin van een nwe week. Een week waarin ik me het nodige tuinwerk had bedacht.

 

 Weer zo'n rondom onprettige dag waar het moeilijk is om een schuldige aan te wijzen. Vanalles een beetje mis met als resultaat een algeheel onaangenaam gevoel. En moe natuurlijk. Meer dan gemiddeld. Dan kun je weinig anders dan dat over je heen laten komen. Een beetje hangen de hele dag en dan heb je het voor die dag gehad. Morgen moet het dan maar weer doen.

Nasudderen

 De hele dag last gehad van de nawerking van de mislukte zaterdagavond. Ik had kunnen blaken van energie, wat ik niet deed, maar de stemming dempte alles wat ook maar in de buurt van enige activiteit wilde komen.

Misser

 Pissig, en niet zo'n beetje ook. Een mooie dag verpest. Kan dat niet hebben. Dacht de avond mooi af te sluiten door Mariana op te vangen, die terug moest komen van een kloosterexcursie. Weet niet of ik haar of de omstandigheden de schuld moet geven maar de samenloop was een ramp. Wat een simpele regeling leek draaide uit op een miscommunicatie die twee uur wachten opleverde en verder niks. Zelf wel een portie friet gegeten en water gedronken en na goed twee uur in feite onverrichter zaken naar huis teruggekeerd.

Dwang

 Het kostte moeite. Hoe krijg je het eigenlijk bedacht. Kopje koffie drinken in Sibiu, mensen kijken en jezelf daarvoor moeten overtuigen. Stommere bergen om tegen op te zien zijn bijna niet te bedenken. Eenmaal ter plekke deed het wat bedoeld was. Het gaf een weldadige innerlijke rust. Ruim een uur de mensen de shopping City zien in- en uitlopen. Van afkeer van naar aangenaam genieten.

 En passent de nodige meters gelopen. In een tempo van niks maar goed te doen. Straks thuis de honden voor de tweede maal vandaag en dan hebben we een dag gehad waar we uiteindelijk best tevreden over mogen zijn. Misschien vanavond nog naar het jaarlijks feest van Agnita. Een soort kermis met een paar grote attracties en verder mn eet- en drinkgelegenheden. Ik zou mezelf overtreffen.

Klappen

 Een nacht die ik niet zo snel zal vergeten. Onweer van middernacht tot ergens in de ochtend. Twee buien die beide over Coves heen trokken en de tweede een paar klappen gaf die me ineen lieten krimpen. Dat heb ik toch niet zo snel. Als die niet recht boven of direct naast ons waren, weet ik het ook niet meer. De donderslagen leken een huis doormidden te breken. Wat een geweld. Wat een natuur.

 Een derde passage bleef gelukkig uit. Nog net een paar uur slaap mee kunnen pikken. Geen luxe als je je toch al zo moe voelt na een min of meer normale nacht. Of de dag vandaag actiever was geweest, als het onweer me niet zo bezig had gehouden, is nog maar de vrg. In elk geval een beetje bezig geweest vandaag. Da's vergeleken met gisteren een vooruitgang.

Omslag

 Het feest is weer over. Een slome en hangerige dag. De thermometer verklaart een deel van het verhaal. Meer geslapen dan actief geweest. Vervelend is die onvoorspelbaarheid van je mogelijkheden. Was ik net weer een beetje bij, maakt een gigantisch onweer, dat ik weinig kan doen. De krant lezen had gekund. Laat ik daar nou ff geen zin in hebben gehad.

 Rondje duurdere apparaten uit de stroom trekken. Als het licht was uitgevallen, had de avond nog iets romantisch gehad. Nu was het tellen en wachten op de volgende klap. De bliksemflitsen volgden elkaar zo snel op, dat de donder in feite één lange roffel was. Gelukkig hebben de honden muv Prada er weinig last van. Prada kruipt in een hoekje en blijft daar tot ruim na het verdwijnen van al dat gedonder.

Beterschap?

 De tuin ff buiten beschouwing gelaten gaat het niet verkeerd. Het zijn nog geen vlaggen en wimpels, maar een stuk minder in mezelf gekeerd. Minder afkerige van bezig zijn. Niet vies van initiatief. Op de valreep nog iets van de zomer meepikken? Voor het moment ben ik best tevreden. Kan natuurlijk allemaal meer, sneller en beter maar dat zit er gezien de fysieke toestand niet in. Daarvoor moet een knoop doorgehakt en dan hard hopen dat dat succes heeft.

 Iets meer plezier zou prettig zijn. Nooit een lachebekje geweest, maar zo bewolkt als de laatste mndn gaat zelfs mij tegenstaan. Voorlopig nog maar afkloppen. Ervaringen uit het verleden zijn om rekening mee te houden.

Tuin

De voorwaartse beweging houdt stand. Zowel in bezigheden als de manier waarop de wereld op me overkomt. De huishoudelijke klussen blijven niet onnodig liggen. D'r is van lol, nou je enthousiasme herkenbaar in mijn omgang met wat gebeuren moet. Allee die tuin.... Moet mezelf zo ongeveer op mijn knieën smeken om in de tuin aan de slag te gaan. Omkopen. Dwingen.

 Eind van de middag, begin van de avond was het dan zover. Het idee was de tomaten te dieven en verder met het inmiddels stug doorgegroeide onkruid tussen de aardbeien. Tot mijn grote schrik waren de tomaten zwaar aangetast door de welbekende schimmel en dat ondanks voldoende plantafstand, nauwelijks druiliger weer en na regen direct zon en vaak iets van wind. Kortom het had geen of niet zo'n probleem mogen zijn. 

 Dat het zover uit de hand heeft kunnen lopen, komt door het feit, dat ik geen hondenrondes doe en dus niet dagelijk door de tuin loop. Maar deprimerend, dus. Driekwart van het gebladerte moeten verwijderen. Het zijn nou net kaalgeplukte kippen. Ook maar direct aan de slag met brandnetelgier. Zien of het nog iets van een tomaat gaat opleveren.

Voorwaarts

 Het gaat langzaam, maar vooruit. Vandaag meer gedaan dan gisteren en hopelijk minder dan morgen. De moeheid en dan mn de ochtendsiësta blijft. Daarvoor gaat het tussen de oren een stuk beter. Het is de conditie, die de grenzen stelt. De tuin valt in deze buiten de rest van het stramien. Het idee daar iets te doen staat me op een speciale manier tegen. Het is alsof de tuin omgeven is door een onzichtbare afzetting, die me op afstand weet te houden. Een afscheiding met een zichzelf versterkend effect.

Afkerig

 D'r zit iets meer beweging in het systeem. Het maandag-effect. Nu zorgen dat de boel niet weer stil valt, de week uitgaat als een nachtkaars. Dat dat niet gaat gebeuren is verre van vanzelfsprekend. D'r zit zoveel afkeer van alles denkbare in me, dat het volhouden van een zekere activiteit me zou verbazen. Het lijkt soms wel wrok. Alsof ik een openstaande rekening heb te vereffenen, die me is aangedaan. Alsof het slavenarbeid is wat ik heb te verrichten en dat weiger. De zweep erover met tegengesteld effect. Een bokkend kind voor een bord met iets waar hij geen zin in heeft, maar wel gegeten moet worden. Is het vandaag niet dan morgen of overmorgen. Ik wil niet. Ik wil niet! Alleen het stampvoeten ontbreekt.

Exit

 Nederland mag blij zijn. Rutte houdt de eer aan zichzelf en stapt definitief uit de politiek.Geen Rutte V meer. Wat dat gaat opleveren is afwachten. Manneke blijft tot een nwe kabinet is gevormd, wat gauw 1,5 jr kan duren. Nu is het speculeren. Speculeren wat verkiezingen voor gevolg gaan hebben en speculeren wat Rutte gaat doen. Blijft VVD de grootste partij? Is hem internationaal iets aangeboden? 

 Een volgende kabinet mag eerst het puin van dik 12 jaar Rutte ruimen. De door voortuitschuiven ontstane stapel rampendossiers oplossen. Een ondankbare taak. Voor de persoon zelf zou het goed zijn als hij werkelijk terugkeert voor de klas en vooral verre blijft van Europese, ongekozen functies.

Duaal

 Afgezien van het ontbreken om me tot het doen van dingen aan te zetten, gaat het steeds iets beter. Gaat dus ongetwijfeld weer minder/mis ergens binnenkort. Met een maandag voor de boeg is er hoop.

Domheid

 'Heetste dag ter wereld.' Voorlopig grootste nonsens die ik ben tegengekomen in het kader van de feitenverdraaiing rondom de hele klimaatdiscussie.

 

 "Deze planeet bestaat give or take 4 miljard jaar. Betrouwbare, verifeerbare meetgegevens? Maximaal 100 jaar, en das heel royaal. Vorig record stamde ujt 1959. 10 miljoen inwoners, stukken minder auto's. Vliegvakanties bestonden niet. Hoe dan? Volledig onbenul schijnt de standaard te zijn geworden."

 

 Gelukkig zit er hier en daar, maar helaas niet bij de hen die er wat over te zeggen hebben, nog het nodige gezonde verstand.

Politiek

 Het kabinet is in Nederland eindelijk gevallen. Weg Rutte. Hopelijk 'auf niemehr Wiedersehen'. Ik heb er weinig mee uit te staan, maar volg het desalniettemin. En of hij nou definitief van het toneel verdwijnt is zeer twijfelachtig. Het lijkt meer op een tactische zet als opstapje naar het volgende kabinet Rutte. Dat zo ongeveer heel Nederland die man uitkotst, schijnt hem niet te deren.

 Hij kan nou D66 lozen en met de nieuwe ster aan het firmament (BBB) proberen zaken te doen, al heeft de voorvrouwe van die partij laten weten niks tegen de VVD maar wel iets tegen de persoon van Rutte te hebben.

 Ergens eind van het jaar gaan we zien of de gemiddelde kiezer door het laatste anderhalf jaar is wakker geschud of op oude vertrouwde schaapachtige wijze kiest voor de persoon, mocht hij partijleider worden, die al ruim 10 jaar Nederland loopt te verzieken en verkwanselen.

Ondersteunen?

 Hier schiet het maar niet op. Iedere dag een beetje meer, is teveel gevraagd. Zelfs dat 'iets' iedere dag, zat er vandaag niet in. Het is een ingewikkelde verwevenheid van fysiek onvermogen en botte onwil. Misschien ben ik toch te begripvol voor mezelf. Geef te snel toe om forceren te voorkomen. Iets meer druk op de ketel zetten? De siësta-behoefte negeren?

Overdaad?

  Het boek waarin ik bezig was en ik me gisteravond tot aan het eind heb geworsteld, blijkt onderdeel te zijn van eeen trilogie. Schrijver Mirea Cartarescu. Titel: De Trofee. Ander delen De Wetenden (1) en Het onmetelijke Mausoleum (3). Moeilijk te zeggen wat ik er van vond. Het boek heb ik niet ter zijde geschoven. Het was echter een voortdurende strijd tussen aantrekken en afstoten. Onderstaande recensie beschijft het aardig:

 

 Bij deel I en vooral II van deze trilogie ben ik behoorlijk leeggelopen met jubelende superlatieven, en daar neem ik nu ik het laatste deel uit heb niets van terug. Ruim een maand lang ben ik elke dag bezig geweest met deze trilogie, en dat was elke dag weer een hevig genot. Het is typisch van dat proza waar je helemaal voor gaat of helemaal niet: ik was na 20 blz. totaal verslaafd en las dus alle 1500 bladzijden van de trilogie in een ruk, maar ik kan mij voorstellen dat veel mensen na 10 pagina’s al volkomen stuk zitten. Het is wel heel intens proza namelijk, volkomen barok en totaal bizar, doordesemd van redeloos verlangen om alle zintuigen en alle verstandelijke vermogens te ontregelen zodat de geest migreert naar totaal onbekende en onvoorstelbare regionen. En dan kun je als lezer twee dingen doen: meebewegen met deze totaal barokke ontdekkingsreis in het onbekende, of afhaken omdat je niets kunt met al die associatieve en surrealistische visioenen. Maar ik bewoog dus mee, voor zover ik dat kon, en daarvan genoot ik enorm. (Nico van der Sijde op Bazarow.com).

Onbegonnen

 Eens zien wat we er na het aarzelende begin van gisteren van weten te maken en vooral voor hoelang. D'r zijn alweer de nodige dagen verloren gegaan. Kan nauwelijks geloven, dat het komt door de inspanning op zaterdagavond, die nauwelijks de naam 'inspanning' mag hebben.

 

 Voorlopig maar weer sprake van inhalen. Voor iedere klus die gedaan wordt, blijft een andere liggen. Voodat we dit stadium voorbij zijn, zijn we wkn verder. Kans klein dat dat gaat lukken. Zo lopen we achter. Steeds verder achter. Zo groeien de bergen, neemt het aantal beren toe. De tuin .. wat is dat ?

Dilemma?

 Tijd voor een greep in het nekvel of moeten we begrip hebben voor de zoveelste malaise? Uiteindelijk moet het toch uit mezelf komen, niet dan?

 Een tweestrijd die al begint voor het verlaten van het bed, de koffieronde begeleid en vervolgens als nog vrgt om een keuze. Het resultaat hangt een beetje af van de algehele toestand, van evenwichtigheid of het ontbreken daarvan. Welke kant op is er iets van een hellende neiging?

 Vandaag zou het niet verkeerd zijn, als er iets van gerichte activiteit uit mijn handen zou komen. De afwas? Altijd weer een dankbaar opstapje.

Onwillig

 Na de lome dag van gisteren iets meer leven in mijn brouwerij. Het is jammer, dat het opstarten steeds weer zoveel tijd kost voordat van enige souplesse in het systeem sprake is. Gisteren de wereld voor het grootste deel van de tijd in standje 'Horizontaal' aan me voor laten trekken, vandaag gaat het iets minder hopeloos.

 Nu zou het toch zo ontzettend prettig zijn als in een enthousiaste swung de liggen gebleven zaken aan gepakt zouden worden. Het is echter meer een verdwazing waarmee ik om me heen kijk en me afvraag wat de bedoeling van dit alles is. Een soort van wil is er ergens wel. Maar zelfs die vrgt zich af wat de zin van enige inzet zou zijn.

 Dit duurt alweer langer dan me lief is en het heeft er alle schijn van, dat het einde nog niet in zicht is.

Onwel

 Geen idee hoe te noemen. Een minder dwarsliggend lijf was welkomer geweest. Ipv bijkomen is eerder sprake van verder wegzakken. Fysiek ongemak. Fysieke onwilligheid. Het lijf heeft zich op slot gegooid. Zie daar maar beweging in te krijgen. Een dag bijkomen na de bruiloft was op gerekend. Waarom dan die voortzetting?

 

 En gebaseerd op wat? Op een paar uur op een stoel zitten? Ik doe weinig anders. Niks afwijkends. Gelet op alles wat ongewenste consequenties zou kunnen hebben en dan toch onderuit gaan. Ondankbaar.

Doorschuiven

 Na de marathonzitting van de bruiloft zat het er in, dat vandaag verloren zou gaan aan het bijkomen. Niet zozeer de moeheid als wel een behoorlijke dufheid, futloosheid. Mag het best 'van slag' noemen, denk ik. Gestrekt, ogen dicht maar van slapen geen sprake. De F1-race aan het eind van de middag was net te doen. Een paar uur in de tuin had makkelijk moeten kunnen, als ik mezelf iets meer mee had gehad. Die routine is z'n vanzelfsprekenheid alweer verloren. Dat wordt hernieuwd opbouwen. Iets voor morgen.

Opzet

 Het was weer een groots opgezette toestand. Met het geld van de gasten probeert men toekomstige paren de ogen uit te steken. Desserttafel. Cocktailbar. Video voor de gasten. Live muziek. Grote, ronde tafels voor 12 personen. Vijf gangen maaltijd waarbij van iedere gang meer terug ging richting de keuken en op het eind de helft van de tent al was vertrokken. Een gigantische verspilling. Me vaker afgevraagd wat met al dat overblijvende eten gebeurt.

 Muziek te hard. Zal aan mijn leeftijd liggen. Weinig te beleven. Door de late aankomst natuurlijk weer met de rug naar de dansvloer. Stijve nek halverwege de avond. We -mn ik- hebben het tot na de bruidstaart volgehouden en reden tegen drieën retour bedstee.

Aanloop

 Een dag in het teken van feestvoorbereiding. Hoewel het gedoe pas eind van de middag begint stap je uit bed met het gevoel dat je tijd te kort komt. In je hoofd maak je een tijdspad op. Bepaalt gewenste aankomst bij de feestelijkheden en wat daarvoor allemaal moet gebeuren. Aan alles tijdslimieten gekoppeld.

 Belangrijkste element is tegenwoordig de siësta. Met wekker ditmaal om de planning niet overhoop te slapen. Een uitgebreid bad. Bedenken hoe netjes ik ter feeste wil verschijnen. Alles niet te vlug. Anders is het wachten op Mariana en aan wachten heb ik een hekel. 

 Uiteindelijk een half uur later dan gepland onderweg. We zijn zeker niet een van de eersten bij de feesttent. Zo'n wit gedrocht dat de laatste jaren op vele plaatsen is verschenen. Bruiloft is big business. Ook ditmaal minsten 250 gasten. Gasten die verondersteld worden hun aandeel aan het feest te betalen en liefst meer. Blijft een raar idee mensen uitnodigen, niks te kiezen hebben maar wel moeten betalen. Heb het ditmaal tot een minimum beperkt en ga dat zo houden. Zie trouwens niet zoveel bruiloften meer aankomen.