Het boek waarin ik bezig was en ik me gisteravond tot aan het eind heb geworsteld, blijkt onderdeel te zijn van eeen trilogie. Schrijver Mirea Cartarescu. Titel: De Trofee. Ander delen De Wetenden (1) en Het onmetelijke Mausoleum (3). Moeilijk te zeggen wat ik er van vond. Het boek heb ik niet ter zijde geschoven. Het was echter een voortdurende strijd tussen aantrekken en afstoten. Onderstaande recensie beschijft het aardig:
Bij deel I en vooral II van deze trilogie ben ik behoorlijk leeggelopen met jubelende superlatieven, en daar neem ik nu ik het laatste deel uit heb niets van terug. Ruim een maand lang ben ik elke dag bezig geweest met deze trilogie, en dat was elke dag weer een hevig genot. Het is typisch van dat proza waar je helemaal voor gaat of helemaal niet: ik was na 20 blz. totaal verslaafd en las dus alle 1500 bladzijden van de trilogie in een ruk, maar ik kan mij voorstellen dat veel mensen na 10 pagina’s al volkomen stuk zitten. Het is wel heel intens proza namelijk, volkomen barok en totaal bizar, doordesemd van redeloos verlangen om alle zintuigen en alle verstandelijke vermogens te ontregelen zodat de geest migreert naar totaal onbekende en onvoorstelbare regionen. En dan kun je als lezer twee dingen doen: meebewegen met deze totaal barokke ontdekkingsreis in het onbekende, of afhaken omdat je niets kunt met al die associatieve en surrealistische visioenen. Maar ik bewoog dus mee, voor zover ik dat kon, en daarvan genoot ik enorm. (Nico van der Sijde op Bazarow.com).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten