De dag van morgen ... Oktober, dat is zeker. Weer zou ik niet weten. Verder met het gedoe van de bouw. Ook iets met wijn. Natuurlijk de bank niet vergeten. De hechtingen van Rosa, die ze er zelf nog niet uitgehaald heeft. Ik moet iets met mijn cardio-apk. Hondenvoer. Net niet de 150 bijdrages. Net niet of net wel een 'all time high' in de maandelijkse pageviews. Is d'r nog meer? Vast, maar meer krijg ik voor het moment niet op het rijtje. De vanzelfsprekende zaken als lopen met de honden, koffie en koken worden natuurlijk weer vergeten, maar moeten wel gebeuren of het zou tenminste prettig zijn om er aan toe te komen.
Het eind van de bouwactiviteiten krijgt inmiddels iets van die oase, die je ziet of denkt te zien na een tijd door de woestijn te hebben gedoold. Je sleept je er naar toe, eventueel tegen beter weten in. Laat dat eind er nou eindelijk eens aankomen. Dit ligt niet aan mij. Van de drie, nee vier bouwperiodes, die er zijn geweest, zijn ze allemaal op dezelfde manier tegen de winter aan stuk gelopen. Dit wordt het zoveelste einde met een hoeveelheid losse eindjes, Deze beste man is moeilijk te sturen en weet zelf erg slecht hoofd- en bijzaken te scheiden.
Al die losse eindjes door de jaren heen is, in zijn aanpak, nog zeker een jaar werk. Nee, ik ga dat niet doen. Niet aan hem overlaten. Weer maar een keer de touwtjes strak trekken en de prioriteiten benoemen: buitenkant dichten, schoorstenen metselen, bestraten. Mag ik me ondertussen met het wijnmaken bezig houden. Gelukkig kan ik dat zelf doen.
zondag 30 september 2018
Rek
Nav de zoveelste uitbreiding van het niet-rokersterritorium weer ff bezig met de steeds algemenere fixatie op gezond leven.. zg gezond, want gebaseerd op huidige inzichten en inzichten zijn door de jaren heen met regelmaat onjuist gebleken. De overlast die roken kan veroorzaken is evident. De maatregelen die men in dat kader neemt worden steeds zwaarder overtrokken. Maar de heisa rond roken, daar is nog begrip voor op te brengen, als je ff vergeet dat tegelijkertijd de wiet-scene is gelegaliseerd. Zoals al vaker geconstateerd, alcoholgebruikers zullen als volgende categorie worden geschoffeerd en wie weet is tegen die tijd coke wel legaal .... Vervolgens volgen de niet-sporters, de vleeseters, etc. Merendeel selectief, op subjectieve criteria gebaseerd en bovenal betutteling. Waarom nog lullen over zoiets als privacy als je straks geeneens meer zeggenschap heb over je eigen leven?? Volgens mij gaan de meeste mensen van werken dood, alleen dan niet direct maar indirect. Maar daar moet je het niet over hebben, want gewerkt moet er worden door mannen en vrouwen en steeds langer ook, ongezond of niet.
Behalve politiek-maatschappelijk heeft het een hoop te maken met steeds gedetailleerde kennis, waar dan omgekeerd evenredige, algemeen geldende 'adviezen' op gebaseerd worden. Ging het bijv. eerst om asbestvezeltjes, is het niveau van het fijnstof alweer gepasseerd en praat men nu over nano-deeltjes. Hoe dieper je graaft, hoe meer je ziet, afhankelijk van hoe je kijkt.
Waar is het begonnen èn waar houdt het op, als dat ophouden ooit al gaat gebeuren. Die vrijwel automatische link tussen wetenschappelijk geklooi op de vierkante micromillimeter en het dagelijkse leven slaat helemaal nergens (meer) op. Behalve de eindeloze betutteling door betweters zonder kennis of ervaring en het voortdurende gelul over maatschappelijke kosten is de alsmaar klimmende leeftijd niet uit de lucht komen vallen. Het is net als met bejaardentehuizen. Eerst moest iedereen er naar toe en toen dat er op begon te lijken, moest je ineens gaan mantelen. Nu wordt je min of meer ongewild ouder en krijg je een lading verantwoording op je bord geschoven waar je 'U ' tegen zegt, om dat op een zo min mogelijk maatschappij-belastende manier te doen. Eerst een hoop krijsen en dan wegkruipen voor de verantwoordelijkheid. Politici, wereldvreemder volk bestaat er nauwelijks.
En ouder worden is als sprinten. Wereldrecord momenteel 9.58 seconden. Het kan en zal vast nog iets sneller, beter kunnen maar 0,0 zit er gewoon nooit in.
Tijd dat de dood weer als normaal iets wordt geaccepteerd ipv een te vermijden euvel. Dat laatste gaat omgeacht de vorm tenslotte echt niet lukken. Krijg je weer tijd voor lol in het leven ipv afzien voor iets wat uiteindelijk niks meer oplevert dan een mooie dode.
Behalve politiek-maatschappelijk heeft het een hoop te maken met steeds gedetailleerde kennis, waar dan omgekeerd evenredige, algemeen geldende 'adviezen' op gebaseerd worden. Ging het bijv. eerst om asbestvezeltjes, is het niveau van het fijnstof alweer gepasseerd en praat men nu over nano-deeltjes. Hoe dieper je graaft, hoe meer je ziet, afhankelijk van hoe je kijkt.
Waar is het begonnen èn waar houdt het op, als dat ophouden ooit al gaat gebeuren. Die vrijwel automatische link tussen wetenschappelijk geklooi op de vierkante micromillimeter en het dagelijkse leven slaat helemaal nergens (meer) op. Behalve de eindeloze betutteling door betweters zonder kennis of ervaring en het voortdurende gelul over maatschappelijke kosten is de alsmaar klimmende leeftijd niet uit de lucht komen vallen. Het is net als met bejaardentehuizen. Eerst moest iedereen er naar toe en toen dat er op begon te lijken, moest je ineens gaan mantelen. Nu wordt je min of meer ongewild ouder en krijg je een lading verantwoording op je bord geschoven waar je 'U ' tegen zegt, om dat op een zo min mogelijk maatschappij-belastende manier te doen. Eerst een hoop krijsen en dan wegkruipen voor de verantwoordelijkheid. Politici, wereldvreemder volk bestaat er nauwelijks.
En ouder worden is als sprinten. Wereldrecord momenteel 9.58 seconden. Het kan en zal vast nog iets sneller, beter kunnen maar 0,0 zit er gewoon nooit in.
Tijd dat de dood weer als normaal iets wordt geaccepteerd ipv een te vermijden euvel. Dat laatste gaat omgeacht de vorm tenslotte echt niet lukken. Krijg je weer tijd voor lol in het leven ipv afzien voor iets wat uiteindelijk niks meer oplevert dan een mooie dode.
Relaxt!
Een zondagse zondag. Later op, gewandeld, lunch verzorgd en uitgebreid genoten, siësta, gewandeld, dag voorbij. Daarom vliegen dagen soms voorbij. Je staat op, pakt je tandenborstel, zet 'm terug en kruipt weer in bed.
Suikergehalte
Gelukkig heb ik het niet vaak, maar als, dan kan ik me d'r zo godsgruwelijk aan storen, dat ik me mijn hele dag bederf als ik niet uitkijk. In een poging het wijnmaakproces enigszins controleerbaar en vooral reproduceerbaar te maken noteer ik dit jaar het een en ander. Om iets te noteren te hebben moet je meten, wegen, etc. Een van de onmisbare zaken op dit moment is een hydrometer om het suikergehalte te bapelen in het geperste sap. Ik heb zo'n ding, daar verwed ik mijn kop om. Vraag is alleen waar. Of concreter: In welke doos? En ook hoe opgeborgen? Zodat je tenminste weet, waar je naar zoekt zonder de inhoud van de potentiële dozen helemaal te moeten omkeren.
Al een poging ondernomen. Zonder succes. Hoe hard ga ik het spelen? Nu alle dozen doorwerken muv die waar boeken in zitten, wat gelukkig voor de meeste dozen geldt, terwijl ze van de winter ws, hopelijk allemaal leeg gehaald worden en de inhoud definitief een plek toegewezen zal krijgen? Zien of er hier iemand is, die op deze manier z'n most meet en ik het ding kan lenen. Anders zal ik helaas van doos naar doos moeten klimmen, kruipen, graaien en/of reiken en zoeken totdat het ding boven water is. Geen bijster aanlokkelijk vooruitzicht.
Al een poging ondernomen. Zonder succes. Hoe hard ga ik het spelen? Nu alle dozen doorwerken muv die waar boeken in zitten, wat gelukkig voor de meeste dozen geldt, terwijl ze van de winter ws, hopelijk allemaal leeg gehaald worden en de inhoud definitief een plek toegewezen zal krijgen? Zien of er hier iemand is, die op deze manier z'n most meet en ik het ding kan lenen. Anders zal ik helaas van doos naar doos moeten klimmen, kruipen, graaien en/of reiken en zoeken totdat het ding boven water is. Geen bijster aanlokkelijk vooruitzicht.
Pretentieus
De 150 ga ik niet meer aantikken deze mnd. Ik had me in de laatste dagen het opentrekken van een goede fles champagne beloofd, als dat zou lukken. Slaat nergens op, maar voor een goed glas champagne is elke reden een goede reden. Volgende keer beter? Mag hopen, dat dit soort aantallen geen gewoonte worden. Ik ben er zelf bij, zou je zeggen, maar toch werkt dat redelijk onafhankelijk van wat ik wil of niet. Geen serieuze inspiratie-dip gehad deze mnd, dat scheelt, had er lol in en er was meer dan genoeg te verhalen. Een soort van samenloop der goede omstandigheden. Blogomstandigheden wel te verstaan en niet de normale omstandigheden des levens. Niet dat daar veel aan op te merken was. Ja, dat gek*t met de bank, voor de rest alleen maar oude koeien op het droge. En met die 'koeien' blijf ik ook volgende mnd bezig, vrees ik., weet ik wel zeker. Het zij zo.
Het meest vervelende is, dat er nog steeds vrijwel geen ruimte is om zelf zaken mbt de schuur aan te pakken. Ja, de rommel van de werklui opruimen, meer zit er niet in. Ik kan het hout van het voorjaar nog steeds niet hakken of het hout van vorig jaar terug naar binnen leggen, omdat de bestrating nog ontbreekt. Kan niks met het maken van afscheidingen omdat de werklui nog steeds rondom het hele gebouw bezig zijn en bouwmaterialen af te sluiten doorgangen blokkeren. Ik wil, maar ik kan niet. Als ik straks kan, wil ik niet meer. Dat zit er dik in.
Het meest vervelende is, dat er nog steeds vrijwel geen ruimte is om zelf zaken mbt de schuur aan te pakken. Ja, de rommel van de werklui opruimen, meer zit er niet in. Ik kan het hout van het voorjaar nog steeds niet hakken of het hout van vorig jaar terug naar binnen leggen, omdat de bestrating nog ontbreekt. Kan niks met het maken van afscheidingen omdat de werklui nog steeds rondom het hele gebouw bezig zijn en bouwmaterialen af te sluiten doorgangen blokkeren. Ik wil, maar ik kan niet. Als ik straks kan, wil ik niet meer. Dat zit er dik in.
zaterdag 29 september 2018
Gerechterlijk
Leuk en terecht:
https://youp.nl/columns/een-knietje
29 september 2018 Youp van 't Hek
Als ik die Christine Ford was zou ik toch eens een geheugentestje doen. Ik vermoed een vroege Alzheimer. Waarom? Ze zegt dat ze door die Brett Kavanaugh dusdanig is aangerand dat ze bijna dood was, maar ze weet niet meer waar dat precies gebeurd is. Dat vind ik raar. Van je bijna-doodervaring weet je toch de locatie? En we hebben het hier niet over wat parkeerschade op een doordeweekse koopavond. Een bijna-moord na een stevige aanranding. Ik vind dat nogal wat.
En dan had je nog twee andere vrouwen met een beschuldiging aan de rechter. Bij eentje had hij op een feestje zijn jongeheer in haar gezicht geswaffeld en de andere dame had hem in de rij zien staan voor een groepsverkrachting. Dat laatste was op school. Is het niet gewoon de rij voor de hamburgers geweest? Of voor de priklimonade?
Bij die Ford vroeg ik me steeds af: waarom dit wanstaltige amateurtoneel met die gebroken stem en die krokodillentranen? Na 35 jaar! Waarom is ze toen niet krijsend naar haar moeder gerend? Aanranding en bijna-dood! Hallo? Is het geen belediging voor echt verkrachte vrouwen die de rest van hun leven worstelen met de grootste trauma’s? Dit is toch gewoon een van de miljoenen dronken studentenkamerincidentjes?
Deze week dronk ik een biertje met een jeugdvriend en wij namen mede door dit nieuws onze jonge jaren nog eens door. Totaal vergeten te swaffelen. Allebei. Terwijl in die tijd de jonge meisjes woest aantrekkelijke wangen hadden. Zijdezacht. Maar er werd gewoon niet geswaffeld. Dat was toen nog niet uitgevonden. Er bestonden nog geen swaffelaars. Je had potloodventers die tevoorschijn sprongen uit donkere zijsteegjes en jongedames de stuipen op het lijf joegen door het tonen van hun opgewonden jongeheer. Dat waren gewoon oude vieze mannen met een horrelvoet en een krentenbaard. Maar swaffelende jongens op feesten terwijl andere studenten toekeken, die kenden wij niet. Ook de groepsverkrachtingen van gedrogeerde meisjes waren er niet. Of ze zijn aan ons voorbij gegaan. Dat kan natuurlijk ook. Ik kan de meisjes uit mijn jeugd wel eens bellen. Zij zijn nu keurige moeders en sommigen zijn zelfs al oma. Zij willen misschien best uit de school klappen over stevige gangbangs waar ik niet bij mocht zijn. Dat dat alleen met de grote stoere roeiers was. Dat er geen plek was voor gnomen. Nu kwets je me daar niet meer mee. Maar ik vrees dat dat orgieën waren waar alle dames dronken aan meededen.
Als er in die tijd wel geswaffeld was had ik trouwens niet meegedaan. Ten eerste hield ik in die jaren mijn pielemuis volstrekt voor mezelf. Sowieso uit schaamte voor het formaat, maar ook omdat ik me een beetje ongemakkelijk voelde door de letters die er op stonden. Een Y en een H. Die waren er bij de welpen door de akela persoonlijk in gebrand. Dat was een uit Zeeland overgewaaide padvinderstraditie. De akela brandmerkte ons allemaal tijdens een kamp in Nijkerk. Met een gloeiende pook. Dat waren de keiharde scoutingtaferelen begin jaren zestig van de vorige eeuw. Daar werden wij kleine Roomse welpen echte mannen van. Later moesten we onze gehavende plassertjes ook nog aan de kapelaan laten zien. Die gaf er een kusje op.
Terug naar Amerika. Natuurlijk lopen en liepen er onbedaarlijke klojo’s rond. Heel goed dat Bill Cosby even gaat zitten. En Weinstein was ook niet mals. En al die anderen mogen ook aan hun eigen kruis genageld worden. Maar Woody Allen? Dat is toch gewoon wraak van een boze ex? Al die zaken van dertig tot veertig jaar terug die nu opeens naar buiten moeten. Waarom zo lang gezwegen? Waarom nu pas? En waarom met zoveel bombarie??
Ik ben gek op amusement en ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt. Maar in veel #metoo-gevallen gaat het toch ook gewoon om de gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid. Ik heb als zeventienjarige zo vaak staan schutteren tegenover een meisje. En in mijn paniek begon ik dan maar te zoenen. En dan? Dan kreeg ik een knietje.
https://youp.nl/columns/een-knietje
29 september 2018 Youp van 't Hek
Als ik die Christine Ford was zou ik toch eens een geheugentestje doen. Ik vermoed een vroege Alzheimer. Waarom? Ze zegt dat ze door die Brett Kavanaugh dusdanig is aangerand dat ze bijna dood was, maar ze weet niet meer waar dat precies gebeurd is. Dat vind ik raar. Van je bijna-doodervaring weet je toch de locatie? En we hebben het hier niet over wat parkeerschade op een doordeweekse koopavond. Een bijna-moord na een stevige aanranding. Ik vind dat nogal wat.
En dan had je nog twee andere vrouwen met een beschuldiging aan de rechter. Bij eentje had hij op een feestje zijn jongeheer in haar gezicht geswaffeld en de andere dame had hem in de rij zien staan voor een groepsverkrachting. Dat laatste was op school. Is het niet gewoon de rij voor de hamburgers geweest? Of voor de priklimonade?
Bij die Ford vroeg ik me steeds af: waarom dit wanstaltige amateurtoneel met die gebroken stem en die krokodillentranen? Na 35 jaar! Waarom is ze toen niet krijsend naar haar moeder gerend? Aanranding en bijna-dood! Hallo? Is het geen belediging voor echt verkrachte vrouwen die de rest van hun leven worstelen met de grootste trauma’s? Dit is toch gewoon een van de miljoenen dronken studentenkamerincidentjes?
Deze week dronk ik een biertje met een jeugdvriend en wij namen mede door dit nieuws onze jonge jaren nog eens door. Totaal vergeten te swaffelen. Allebei. Terwijl in die tijd de jonge meisjes woest aantrekkelijke wangen hadden. Zijdezacht. Maar er werd gewoon niet geswaffeld. Dat was toen nog niet uitgevonden. Er bestonden nog geen swaffelaars. Je had potloodventers die tevoorschijn sprongen uit donkere zijsteegjes en jongedames de stuipen op het lijf joegen door het tonen van hun opgewonden jongeheer. Dat waren gewoon oude vieze mannen met een horrelvoet en een krentenbaard. Maar swaffelende jongens op feesten terwijl andere studenten toekeken, die kenden wij niet. Ook de groepsverkrachtingen van gedrogeerde meisjes waren er niet. Of ze zijn aan ons voorbij gegaan. Dat kan natuurlijk ook. Ik kan de meisjes uit mijn jeugd wel eens bellen. Zij zijn nu keurige moeders en sommigen zijn zelfs al oma. Zij willen misschien best uit de school klappen over stevige gangbangs waar ik niet bij mocht zijn. Dat dat alleen met de grote stoere roeiers was. Dat er geen plek was voor gnomen. Nu kwets je me daar niet meer mee. Maar ik vrees dat dat orgieën waren waar alle dames dronken aan meededen.
Als er in die tijd wel geswaffeld was had ik trouwens niet meegedaan. Ten eerste hield ik in die jaren mijn pielemuis volstrekt voor mezelf. Sowieso uit schaamte voor het formaat, maar ook omdat ik me een beetje ongemakkelijk voelde door de letters die er op stonden. Een Y en een H. Die waren er bij de welpen door de akela persoonlijk in gebrand. Dat was een uit Zeeland overgewaaide padvinderstraditie. De akela brandmerkte ons allemaal tijdens een kamp in Nijkerk. Met een gloeiende pook. Dat waren de keiharde scoutingtaferelen begin jaren zestig van de vorige eeuw. Daar werden wij kleine Roomse welpen echte mannen van. Later moesten we onze gehavende plassertjes ook nog aan de kapelaan laten zien. Die gaf er een kusje op.
Terug naar Amerika. Natuurlijk lopen en liepen er onbedaarlijke klojo’s rond. Heel goed dat Bill Cosby even gaat zitten. En Weinstein was ook niet mals. En al die anderen mogen ook aan hun eigen kruis genageld worden. Maar Woody Allen? Dat is toch gewoon wraak van een boze ex? Al die zaken van dertig tot veertig jaar terug die nu opeens naar buiten moeten. Waarom zo lang gezwegen? Waarom nu pas? En waarom met zoveel bombarie??
Ik ben gek op amusement en ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt. Maar in veel #metoo-gevallen gaat het toch ook gewoon om de gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid. Ik heb als zeventienjarige zo vaak staan schutteren tegenover een meisje. En in mijn paniek begon ik dan maar te zoenen. En dan? Dan kreeg ik een knietje.
Leegloop
Na zevenen, het begint te schemeren. Dag is voorbij. Afgebrand. Vraag me niet, wat ik gedaan heb. Dan moet ik hard gaan nadenken en daar heb ik geen zin. Een hoop niks. Zoiets. Dingen als onder aan de ladder gestaan, waarop Mariana stond om druiven te plukken. Ik ga zo eens uitgebreid in bad liggen. Of ik het verdiend heb, dat gevoel heb ik niet, maar ik ben er wel aan toe en dat laat ik maar prevaleren.
Even compleet afschakelen. Reden? Geen. Niks wat in het oog wil springen. Zelfs bedenken levert weinig meer op dan dubieuze verzinsels. Seizoenswissel? De afgelopen week? Eind van de mnd en weer geen punt achter het verbouwen en dat ws ook over vier weken nog niet. Als ik er over nadenk word ik spontaan doodmoe, maar dat is anders dan afgebrand zijn. Het zal vast wel weer het bekende cocktail-effect zijn. Nee, geen mix van drank maar een teveel aan bij elkaar komende factoren met een totaal gebrek aan stimulans.
Dat zuigt, trekt je leeg. Of het werkelijk zo is qua oorzakelijkheid, zou ik niet weten. Het is een inschatting en ook hier ontgaat me de zin om mijn gedachten bloot te stellen aan denkwerk. Niks meer vanavond. Eigenlijk hetzelfde als vanochtend, al had ik toen nog wel de puf om iets te doen, wat me aan stond. Nu blijft het tot badderen beperkt. Straks. Eerst bloggen..... ja, nee, ik snap het, maar dat is hors catégorie.
Even compleet afschakelen. Reden? Geen. Niks wat in het oog wil springen. Zelfs bedenken levert weinig meer op dan dubieuze verzinsels. Seizoenswissel? De afgelopen week? Eind van de mnd en weer geen punt achter het verbouwen en dat ws ook over vier weken nog niet. Als ik er over nadenk word ik spontaan doodmoe, maar dat is anders dan afgebrand zijn. Het zal vast wel weer het bekende cocktail-effect zijn. Nee, geen mix van drank maar een teveel aan bij elkaar komende factoren met een totaal gebrek aan stimulans.
Dat zuigt, trekt je leeg. Of het werkelijk zo is qua oorzakelijkheid, zou ik niet weten. Het is een inschatting en ook hier ontgaat me de zin om mijn gedachten bloot te stellen aan denkwerk. Niks meer vanavond. Eigenlijk hetzelfde als vanochtend, al had ik toen nog wel de puf om iets te doen, wat me aan stond. Nu blijft het tot badderen beperkt. Straks. Eerst bloggen..... ja, nee, ik snap het, maar dat is hors catégorie.
Afwijkend
Raken honden door mist gedesoriënteerd? Volgens mij is het eerder al eens gebeurd maar niet zo als vanochtend. Sta ik op de heuvel, kijk om en zie alleen Lady achter me. Geen abnormale situatie ware het niet dat geen van de andere vier, teckel was thuis gebleven, ergens te zien was. Roepen en fluiten gaf na een paar minuten niks, maar ook na een half uur geen resultaat. Sta je een beetje in de mist op een heuveltop te drentelen, weet niet waar je moet kijken of uit welke richting je de meute zou kunnen verwachten.
Na een half uur aan de afdaling begonnen, scherp op Lady lettend, die nog steeds bij me was. Honden hebben een beter gehoor dan ik. Halverwege de terugweg spurtte Lady weg. Geblaf en daar verscheen Rosa. Een einde verderop zag ik Bobby lopen. Maar nog steeds geen Prada en vooral geen Mopke.
Ook thuis geen weglopers, dus weer terug. Voor ik weer heuvelop moest, kwam Prada er aan, die gewoonte getrouw straal langs me heen stoof. Niet veel later kwam ook het kleintje, dat helemaal zo klein niet meer is. Die was maar wat blij mij te zien en kwam netjes naar me toe. Dat is toch een groot verschil. Zien wanneer Prada het vandaag moe is om buiten rond te struinen.
Onthouding
Potverju. De hoeveelste zaterdagochtend is het inmiddels, dat het internet niet werkt? Dit soort werkzaamheden, denk ik tenminste, behoren 's nachts uitgevoerd te worden tussen 2 en 5 ipv mijn ochtenritme te verstoren en dat nog op de zaterdag ook. Hoef ik niet voor vanalles en nog wat tbv de werklui in de benen, heb ik er geen voordeel van. Gelukkig borrel ik niet over van inspiratie of andersoortelijke aandrang om te bloggen, maar dat kan Telecom niet weten.
Het is wijnmaakdag. Tenminste de start ervan. Rood kneuzen, wit persen. Rood moet zelfs eerste nog deels geplukt worden. En ws hebben we teveel rood. Goed idee om bij te houden hoeveel we zelf oogsten, hoeveel we kopen en wat het allemaal is. Anders is het toch ieder jaar het wiel deels opnieuw uitvinden. Op het laatste moment iets van sulfiet weten te regelen, hoewel ik nog niet weet wat het precies is. Het is vloeibaar, maar geen idee van de chemische samenstelling. En misschien meer verdiepen in hoe het zonder zou kunnen en je toch drinkbare wijn overhoudt ipv een geoxideerd zooitje een paar minuten na het openen van de fles. Zonde van alle moeite. Mn bij wit. Rood heeft van zichzelf al het nodige conserverende vermogen. Daar is het meer voor de zekerheid, terwijl het bij wit een noodzaak lijkt.
vrijdag 28 september 2018
Stadia
Dagen gaan op, dagen gaan neer, dagen blijven hangen. Het leven. Laat ik het vooral niet weer over het leven hebben. Dat schiet niet op. Het leven niet en ik niet over het leven. Vandaag de luiken open gegooid. Letterlijk. Winterstandje. Meer licht in de tent en een beter zicht op wat allemaal in de dorpstraat gebeurd. En het dorp beter zicht op ons doen en laten
Grensgeval
Hoewel de dag redelijk naar wens verloopt, moet wel nog ff de was van gisteren uit de machine halen, word ik er niet bepaald vrolijker op. Integendeel. Kan weinig hebben. Vergeet mijn reacties te relativeren, voordat ik ze naar buiten gooi. Dat stuit op verbaasde gezichten en net die persoon, die het best had mogen ontgelden, komt er alweer met een sisser af. De broer van Mariana liep hier weer rond alsof het zijn huis was. Een irritante manier van doen, die ik al tig-keer heb aangekaart bij zuslief, die er ondanks allerlei beloftes niks aan doet.
Nu heeft die vent ook wel een enorme plaat voor zijn kop. Dat kan niet meer van hout zijn, die moet haast wel uit metaal bestaan. Ieder normaal mens had allang gemerkt, dat hij/zij niet altijd zo welkom is, als zelf bedacht. Maar nee, meneer wil een huis aan houden in het dorp, het idee is, dat hij het doet om zijn vrouw te ontlopen, wat wij weer erg goed kunnen begrijpen, maar eenmaal in het dorp vindt hij het maar stilletjes en dan gaat hij opzoek naar gezelschap. Schapen, kippen en varkens gillen niet niet, maar lullen ook niet normaal terug.
En dat hij Mariana wil spreken, zal mij echt een worst wezen, maar niet hier rondlopen met de air alsof hij er rechten heeft. Bemoeit zich gelijk overal tegenaan, ook tegen de bouw en de aannemer en Mariana laat hem begaan. Heeft altijd het grootste woord maar doet zelden of nooit iets behalve dan klooien aan de tractor. Ook gisteren met de waterpomp. Waarom hij het niet gerepareerd had, ontging me al, maar dus wel niksdoen en vervolgens alles beter weten met gevolg, dat ik kletsnat eindigde omdat hij de manometer verwijderde bij een gevulde waterpomp met 2,8 bar druk. En dan geen verontschuldiging, niks. Nee, ik had de druk er van af moeten halen. Lekker manneke, maar niet heus. Mariana krijgt nog een laatste kans om de mantel der liefde enigszins te lichten, anders gooi ik hem gewoon een keer de straat op. Werkt volgens mij direct.
Nu heeft die vent ook wel een enorme plaat voor zijn kop. Dat kan niet meer van hout zijn, die moet haast wel uit metaal bestaan. Ieder normaal mens had allang gemerkt, dat hij/zij niet altijd zo welkom is, als zelf bedacht. Maar nee, meneer wil een huis aan houden in het dorp, het idee is, dat hij het doet om zijn vrouw te ontlopen, wat wij weer erg goed kunnen begrijpen, maar eenmaal in het dorp vindt hij het maar stilletjes en dan gaat hij opzoek naar gezelschap. Schapen, kippen en varkens gillen niet niet, maar lullen ook niet normaal terug.
En dat hij Mariana wil spreken, zal mij echt een worst wezen, maar niet hier rondlopen met de air alsof hij er rechten heeft. Bemoeit zich gelijk overal tegenaan, ook tegen de bouw en de aannemer en Mariana laat hem begaan. Heeft altijd het grootste woord maar doet zelden of nooit iets behalve dan klooien aan de tractor. Ook gisteren met de waterpomp. Waarom hij het niet gerepareerd had, ontging me al, maar dus wel niksdoen en vervolgens alles beter weten met gevolg, dat ik kletsnat eindigde omdat hij de manometer verwijderde bij een gevulde waterpomp met 2,8 bar druk. En dan geen verontschuldiging, niks. Nee, ik had de druk er van af moeten halen. Lekker manneke, maar niet heus. Mariana krijgt nog een laatste kans om de mantel der liefde enigszins te lichten, anders gooi ik hem gewoon een keer de straat op. Werkt volgens mij direct.
Onverstoord
Eind van de week en eindelijk toe aan een normale dag. Ten minste die mogelijkheid is niet al voor de koffie uitgesloten. Afwas, koken, was, etc. Van die dingen. Ga me ook verder ff nergens mee bezig houden. Als iemand iets van met wilt, ga ik gillen en gooien. Wil iets niet, laat ik het uit mijn handen vallen. Alleen dat gebeurd wat ik met bedenk en dat bedenken ga ik stap voor stap doen en met de afwas beginnen. Maar eerst nog een koffie.
donderdag 27 september 2018
Schakeleuvel
Een dag! Een hele dag verkloot aan een reparatie, een hele dag! Op het moment dat ik vanochtend de wasmachine aanzette, schoot me te binnen dat Mariana het had gehad over een probleem met de pomp, die het water uit de put trekt en het leidingensysteem inpompt. Dat ding deed het niet meer. Goed twee jaar geleden het lekkende drukvat vervangen en nu was ws het elektrische schakelmechanisme aan de beurt.
Sta je dan. De was in de machine, deels al nat want ook zonder pomp werkt het systeem, als het gevuld is, maar dan zonder druk. Je ziet zo de hele dag in elkaar zakken. Een echte vorm was er nog niet, maar repareren zat zeker niet in de wenslijn. Eerst de oorzaak achterhalen. 'Het ding doet het niet', kent vele mogelijkheden. Het schakelmechanisme, waarbij afhankelijk van de druk in het systeem de pomp aan- of afslaat, bleek de geest gegeven te hebben.
Een nw schakelmechanisme was niet het punt. Je kunt hier gelukkig een hopen repareren. Het geheel vervangen is hier geen vanzelfsprekende optie. De aansluiting van nieuw op oud was ff improviseren maar ook dat ging redelijk gesmeerd. Minder vlotjes verliep het met het opnieuw starten van de pomp. De vervanging had als consequentie, dat al het water uit de pomp was gelopen en met lucht alleen pompt zo'n ding voor geen meter. Laat nou de bijvulschroef met geen mogelijkheid los te krijgen zijn. Kruipolie, steeksleutels, dopsleutels, waterpomptang, hameren, opwarmen niks geen beweging in te krijgen. Uiteindelijk de waterleiding losgekoppeld en zo proberen bij te vullen, wat met een hoop gedoe lukte, waarna de aansluiting van de drukmeter bleek te lekken. Weer legen, aansluiting dichten, weer bijvullen en klooien totdat de pomp het trok en het systeem in werking zette.
Inmiddels was het, incl. een lunch buiten de deur want geen moment gehad om te koken, eind van de middag. Hallelujah. Uiteindelijk nog een keer terug om de wasmachine aan te zetten. Daar was alles om begonnen, toch?
Sta je dan. De was in de machine, deels al nat want ook zonder pomp werkt het systeem, als het gevuld is, maar dan zonder druk. Je ziet zo de hele dag in elkaar zakken. Een echte vorm was er nog niet, maar repareren zat zeker niet in de wenslijn. Eerst de oorzaak achterhalen. 'Het ding doet het niet', kent vele mogelijkheden. Het schakelmechanisme, waarbij afhankelijk van de druk in het systeem de pomp aan- of afslaat, bleek de geest gegeven te hebben.
Een nw schakelmechanisme was niet het punt. Je kunt hier gelukkig een hopen repareren. Het geheel vervangen is hier geen vanzelfsprekende optie. De aansluiting van nieuw op oud was ff improviseren maar ook dat ging redelijk gesmeerd. Minder vlotjes verliep het met het opnieuw starten van de pomp. De vervanging had als consequentie, dat al het water uit de pomp was gelopen en met lucht alleen pompt zo'n ding voor geen meter. Laat nou de bijvulschroef met geen mogelijkheid los te krijgen zijn. Kruipolie, steeksleutels, dopsleutels, waterpomptang, hameren, opwarmen niks geen beweging in te krijgen. Uiteindelijk de waterleiding losgekoppeld en zo proberen bij te vullen, wat met een hoop gedoe lukte, waarna de aansluiting van de drukmeter bleek te lekken. Weer legen, aansluiting dichten, weer bijvullen en klooien totdat de pomp het trok en het systeem in werking zette.
Inmiddels was het, incl. een lunch buiten de deur want geen moment gehad om te koken, eind van de middag. Hallelujah. Uiteindelijk nog een keer terug om de wasmachine aan te zetten. Daar was alles om begonnen, toch?
Koufront
Tweede paar sokken, verwarming aan, het gaat hard de koude mndn van het jaar in. Bewegen krijgt er een motivatie bij.
Natuur-lijk
De honden tegen zichzelf beschermd en een mank schaap van een zekere dood gered. Op de heenweg bleef het beest roerloos staan en was op wat gesnuffel na niet interessant voor Bobby en Lady. Op de terugweg helaas vergeten dat het beest er was en natuurlijk ging Bobby er weer naar toe. Ditmaal probeerde het beest weg te komen en dat triggert oerinstincten bij de honden. Zelfs de teckel stond aan het dier te trekken. Met twee honden aan de lijn, Prada vanwege een nachtelijke uitstap thuis gelaten, er naar toe en de honden van het schaap weggejaagd. Schaap op haar zij, bloed op de neus en op het achterlijf (buik of lies) maar beide, voor zover ik kon zien oppervlakkig.
Sta je dan met twee honden aan de lijn, die erg nieuwsgierig naar het schaap trekken en drie honden in een wijdere kring erom heen, wachtend tot ze weer bij het weerloze dier kunnen. Gelukkig luisteren ze inmiddels enigszins of weten in elk geval dat ik de baas ben en schikken in. Maar meer dan op afstand blijven zat er niet in. Wat te doen. Op het moment dat ik weg ga en ze niet mee krijg, is het schaap verloren en krijgen de honden een nog verkeerder stempel dan ze al hebben en net een beetje aan het kwijt raken zijn. De hele dag daar blijven staan is het ook niet. Nieteens in de middle of nowhere maar dichtbij de tuinen van mijn overburen, maar geen mens te zien.
Ineens zie ik de herder, die ik 's morgens soms tegenkom, het pad afdalen richting hoofdstraat. Ik weet hem op het schaap te attenderen en tegelijkertijd de honden verder uit de buurt te leiden. Hij legt het schaap op haar poten, bekijk de verwondingen, maakt een gebaar als 'dat is van de honden', loopt terug naar het pad en vervolgt zijn weg. Sta ik nog steeds te hannessen met vijf honden. Dank een hoop brokjes krijg ik ze ver genoeg van het schaap weg om het beest uit hun aandacht te laten verdwijnen en de focus op het naar huis gaan te richten. Kom de herder ff later weer tegen, nadat ik een iemand, die een kleine kudde schapen aan huis heeft, heb gevraagd of het beest van hem was, wat niet het geval was, en hij gebaarde dat het schaap van zijn kudde was.
Dat dier heeft dus de nacht alleen buiten gelegen en het is een klein wonder, dat ie nog leeft met alles wat hier 's nachts rondstruint. Bobby en Lady niet uitgesloten, hoewel die afgelopen nacht toevalligerwijs opgesloten hebben gezeten. Mag hopen dat het beest vanmiddag weg is, want dat de honden terug gaan naar die plek (en niet alleen vandaag) staat als een paal boven water.
Sta je dan met twee honden aan de lijn, die erg nieuwsgierig naar het schaap trekken en drie honden in een wijdere kring erom heen, wachtend tot ze weer bij het weerloze dier kunnen. Gelukkig luisteren ze inmiddels enigszins of weten in elk geval dat ik de baas ben en schikken in. Maar meer dan op afstand blijven zat er niet in. Wat te doen. Op het moment dat ik weg ga en ze niet mee krijg, is het schaap verloren en krijgen de honden een nog verkeerder stempel dan ze al hebben en net een beetje aan het kwijt raken zijn. De hele dag daar blijven staan is het ook niet. Nieteens in de middle of nowhere maar dichtbij de tuinen van mijn overburen, maar geen mens te zien.
Ineens zie ik de herder, die ik 's morgens soms tegenkom, het pad afdalen richting hoofdstraat. Ik weet hem op het schaap te attenderen en tegelijkertijd de honden verder uit de buurt te leiden. Hij legt het schaap op haar poten, bekijk de verwondingen, maakt een gebaar als 'dat is van de honden', loopt terug naar het pad en vervolgt zijn weg. Sta ik nog steeds te hannessen met vijf honden. Dank een hoop brokjes krijg ik ze ver genoeg van het schaap weg om het beest uit hun aandacht te laten verdwijnen en de focus op het naar huis gaan te richten. Kom de herder ff later weer tegen, nadat ik een iemand, die een kleine kudde schapen aan huis heeft, heb gevraagd of het beest van hem was, wat niet het geval was, en hij gebaarde dat het schaap van zijn kudde was.
Dat dier heeft dus de nacht alleen buiten gelegen en het is een klein wonder, dat ie nog leeft met alles wat hier 's nachts rondstruint. Bobby en Lady niet uitgesloten, hoewel die afgelopen nacht toevalligerwijs opgesloten hebben gezeten. Mag hopen dat het beest vanmiddag weg is, want dat de honden terug gaan naar die plek (en niet alleen vandaag) staat als een paal boven water.
woensdag 26 september 2018
Levenloos
Dat het leven iets raars is, verzucht ik niet voor de eerste keer. Kijk je bewust om je heen, wordt het enkel surrealistischer. Als ik naar mezelf kijk, naar Mariana, de verschillende honden ieder op zich, naar Sissi maar ook Snoepie, de aannemer, de werkers, de buren, de beesten die 's morgen en 's avonds door het dorp heen lopen, het wild op de wandelingen .... het zijn zoveel verschillende werelden, moeilijk verenigbaar maar vergelijkbaar in hun zinloosheid. 'Zin' in de betekenis dat je iets doet en met dat resultaat verder kunt. Bewonderen, gebruiken, delen, bewaren, maakt niet uit. Maar voor alles wat leeft geldt, dat er een moment is waarop alle inspanningen en verkregen resultaten op gaan in niets. Verwaaien, oplossen ... zoiets.
Positief bedacht, ben je er eventjes en laat je wat sporen achter, die uitgewist worden door de voortschrijdende tijd. Mooi gezegd, al zeg ik het zelf, maar knap kut, dus. Neem Mopke. Nee, neem Sammy. Oktober 2002 ter wereld gekomen, als ik me niet vergis. Rond de jaarwisseling met z'n zus Katrien naar LpM verkast. Daar dik dertien jaar rondgelopen, gegeten, veel geslapen, gespeeld, gejaagd en mij achter mijn kont aan gelopen. Eind maart 2015 naar Roemenië verhuist in een dagendurende autorit ingeklemd tussen verhuisdozen en zijn zus. Ook hier z'n rondjes gemaakt, nog meer geslapen, niet meer gespeeld of gejaagd maar nog steeds mijn nabijheid opgezocht. Voorjaar 2017 was het afgelopen. Nu ligt ie op een meter diepte waar pallets met dakpannen en bestratingsstenen staan, straks gras ingezaaid wordt en misschien nog een steen met z'n naam erop komt te liggen.
Maar waar is ie? Wat is over? Wat rest? Hij moet het hebben van mijn herinnering. Als die stopt is het over en out. 14,5 jaar aanwezigheid die je wegblaast als een veertje. Dat veronderstelt nog een activiteit maar het gaat erger, het verdwijnt ongemerkt in het niets. Het grote, alles omvattende niets.
Positief bedacht, ben je er eventjes en laat je wat sporen achter, die uitgewist worden door de voortschrijdende tijd. Mooi gezegd, al zeg ik het zelf, maar knap kut, dus. Neem Mopke. Nee, neem Sammy. Oktober 2002 ter wereld gekomen, als ik me niet vergis. Rond de jaarwisseling met z'n zus Katrien naar LpM verkast. Daar dik dertien jaar rondgelopen, gegeten, veel geslapen, gespeeld, gejaagd en mij achter mijn kont aan gelopen. Eind maart 2015 naar Roemenië verhuist in een dagendurende autorit ingeklemd tussen verhuisdozen en zijn zus. Ook hier z'n rondjes gemaakt, nog meer geslapen, niet meer gespeeld of gejaagd maar nog steeds mijn nabijheid opgezocht. Voorjaar 2017 was het afgelopen. Nu ligt ie op een meter diepte waar pallets met dakpannen en bestratingsstenen staan, straks gras ingezaaid wordt en misschien nog een steen met z'n naam erop komt te liggen.
Maar waar is ie? Wat is over? Wat rest? Hij moet het hebben van mijn herinnering. Als die stopt is het over en out. 14,5 jaar aanwezigheid die je wegblaast als een veertje. Dat veronderstelt nog een activiteit maar het gaat erger, het verdwijnt ongemerkt in het niets. Het grote, alles omvattende niets.
Irreëel?
Opgeschoten met de schuur. Het eindresultaat hoeft nu niet meer bedacht te worden. Je kunt het zien. Zoals wel vaker ook vanavond staan kijken. Bijna donker, maar dat maakt weinig uit. En weer was daar dat vreemde gevoel kijkend naar de vorderingen aan de schuur. Onvergelijkbaar met wat er eerst stond. Het is geen huis, maar ook geen schuur. Twee huisjes met een oversized opslagruimte komt nog het meest in de buurt. Maar daar wil(de) ik het helemaal niet over hebben.
Misschien niet elke keer maar met regelmaat overvalt me bij het bekijken van het vorderende resultaat een gevoel, waar ik maar geen etiketje opgeplakt krijg. Iets met twijfel, onrust, onwerkelijkheid, zelfs iets angstaanjagends. Alsof ik naar iets kijk in een andere wereld, een andere tijd. Alsof ik iets zie, wat er in feite niet is. Slaat nergens op en toch overkomt het me met regelmaat. Krijg dan de neiging om de muren aan te raken en eens goed met mijn hoofd te schudden.
De schemer versterkte vanavond het effect alleen maar. Een gevoel alsof de hele toestand als een paddestoel uit de grond is geschoten. Zoiets wat je in tekenfilms wel kunt hebben. Boem! En het staat er, waar eerst niks was. Reflecterend maanlicht in wat eerst lege gaten waren en waar nu ramen zitten. Grenzen waarvan je niet weet wat er achter ligt, die eerbied afdwingen, je een gevoel geven dat je 'niets' bent.
Vanavond schoot me het woord Mausoleum door mijn hoofd. De afronding van dat monument van en voor mezelf, waar ik al een keer aan gerefereerd heb? De afronding in z'n algemeenheid? Het sluiten van de cirkel? Het is een punt die gezet wordt. En een grote ook.
Misschien niet elke keer maar met regelmaat overvalt me bij het bekijken van het vorderende resultaat een gevoel, waar ik maar geen etiketje opgeplakt krijg. Iets met twijfel, onrust, onwerkelijkheid, zelfs iets angstaanjagends. Alsof ik naar iets kijk in een andere wereld, een andere tijd. Alsof ik iets zie, wat er in feite niet is. Slaat nergens op en toch overkomt het me met regelmaat. Krijg dan de neiging om de muren aan te raken en eens goed met mijn hoofd te schudden.
De schemer versterkte vanavond het effect alleen maar. Een gevoel alsof de hele toestand als een paddestoel uit de grond is geschoten. Zoiets wat je in tekenfilms wel kunt hebben. Boem! En het staat er, waar eerst niks was. Reflecterend maanlicht in wat eerst lege gaten waren en waar nu ramen zitten. Grenzen waarvan je niet weet wat er achter ligt, die eerbied afdwingen, je een gevoel geven dat je 'niets' bent.
Vanavond schoot me het woord Mausoleum door mijn hoofd. De afronding van dat monument van en voor mezelf, waar ik al een keer aan gerefereerd heb? De afronding in z'n algemeenheid? Het sluiten van de cirkel? Het is een punt die gezet wordt. En een grote ook.
Tempi
Acht uur en donker. Een heldere nacht zoals gisteren? Vanochtend was de auto wit maar daar verder niet mee bezig geweest, ook geen tijd voor gehad. Vanavond op de hondenronde zag ik, dat de Karpaten wit waren. Dat tikt harder aan. Vroeg? Geen idee. Wel een serieuze verandering. Het was ergens na zevenen en al schemerig. Te laat om de heuvel te beklimmen en het uitzicht in volle glorie te genieten.
Was bovendien alleen met Mopke en Peppie, de actieve teckel, die meestal met de club der groten meeloopt. De rest was en is weer pleite. Heeft blijkbaar geen behoefte aan voer. Zou fijn zijn als de boel eindelijk weer afgesloten is en ik niet al op de binnenplaats de meute aan de lijn moet houden om dit soort ondeugd te voorkomen.
Fris is het. Winterbandtemperaturen, tenminste in de avond. Iedereen loopt gelijk met mutsen of oorwarmers op en handschoenen aan. Een beetje overdreven lijkt me. Heb me daar vorig jaar ook over verbaasd, volgens mij. Maar de aanloop naar de winter laat er geen gras over groeien. Niks niet nazomeren. Misschien stimuleert het het tempo van de bouw. Nu de ramen en deuren zitten neemt het ongeduld over de rest alleen maar toe.
Was bovendien alleen met Mopke en Peppie, de actieve teckel, die meestal met de club der groten meeloopt. De rest was en is weer pleite. Heeft blijkbaar geen behoefte aan voer. Zou fijn zijn als de boel eindelijk weer afgesloten is en ik niet al op de binnenplaats de meute aan de lijn moet houden om dit soort ondeugd te voorkomen.
Fris is het. Winterbandtemperaturen, tenminste in de avond. Iedereen loopt gelijk met mutsen of oorwarmers op en handschoenen aan. Een beetje overdreven lijkt me. Heb me daar vorig jaar ook over verbaasd, volgens mij. Maar de aanloop naar de winter laat er geen gras over groeien. Niks niet nazomeren. Misschien stimuleert het het tempo van de bouw. Nu de ramen en deuren zitten neemt het ongeduld over de rest alleen maar toe.
Volgverhaal
Het hartstilstand-verhaal van Fokke Obbema in de VK heeft een interessant vervolg gekregen. Helaas achter de betaalmuur, dus hier een 'illegale' kopie voor zolang als het geaccepteerd wordt.
Fokke Obbema werd overspoeld met reacties op zijn 'Even dood'-stuk: 'Ik werd er stil van'
‘Vorig jaar was ik even dood’, luidde de eerste zin van het artikel dat Volkskrant-redacteur Fokke Obbema schreef naar aanleiding van zijn hartstilstand op 1 april 2017. Volkskrant-lezers reageerden massaal – naast de vele discussies die op sociale media plaatsvonden, kwamen zo’n vijfhonderd mails bij de auteur binnen. Hoe ervoer Fokke de dagen na de publicatie?
Redactie 26 september 2018, 10:20
Hoe was het om zoveel reacties te krijgen?
‘Buitengewoon indrukwekkend. De eerste reactie die ik ontving, was op zaterdagochtend om zeven uur – een huisarts die iets ouder is dan ik, even gezond en sportief. Hij was ook geheel onverwacht slachtoffer van een hartstilstand. Hij begon met zijn verbaasde constatering dat zijn wangen bij lezing nat waren geworden. En toen hij dat ontdekte, kwamen de tranen pas echt los. Zeer ontroerend vond ik dat.
‘Dat was het begin van een lang weekend vol buitengewoon persoonlijke verhalen, emotionele mails vol dankbaarheid, kennelijk omdat ik verwoordde wat mensen zelf hadden ervaren. Er reageerden niet alleen mensen die zelf een hartstilstand hadden meegemaakt, maar ook familieleden van mensen die wel hersenschade hadden opgelopen. Daarnaast reageerden ook nabestaanden die de hartstilstand van een overleden familielid nu beter begrepen.
‘Ik werd er stil van. Zeker door de verhalen van mensen die vele malen meer leed hadden meegemaakt dan ik, zoals diverse hartstilstanden achter elkaar op jonge leeftijd. Regelmatig overviel me bij lezing van dat soort reacties de gedachte dat mijn episode een walk in the park was geweest. Onzin natuurlijk, maar ik besefte wel nog meer hoe gelukkig ik me kon prijzen met mijn gezin en vrienden.
‘In het begin dacht ik nog: “Ik ga meteen reageren”. Maar er was geen houden aan de stroom reacties. Het was moeilijk niet eindeloos te blijven lezen, maar op een gegeven moment ben ik toch maar gewoon gaan sporten en daarna gaan koken om mijn hoofd even op iets anders te kunnen richten.
‘Met mijn dochter ben ik langs het OLVG-ziekenhuis gegaan om de krant te bezorgen bij de twee afdelingen waar ik heb gelegen, de intensive care en cardiologie. Dat voelde als een mooie afronding van een proces dat met mijn opname was begonnen. Ik mocht altijd langs komen als ik er nog eens over wilde praten, zei een verpleegster.’
Wie reageerden er verder?
‘Het verwerkingsproces dat ik beschreef, werd ook herkend door mensen met allerlei andere ziektes, opvallend vaak mensen met een burn-out. Onder de indruk was ik verder van de hulpverleners: ambulancemensen, verpleegkundigen, cardiologen. Heel mooi vond ik de reactie van een ambulancechauffeur, die vertelde hoe fijn hij het vond het hele verhaal te horen. Hij gaat altijd maar van patiënt naar patiënt en hoort een fractie. Hij was geroerd door mijn term ‘prachtland’ die ik gebruikte omdat ambulance, brandweer en politie zo snel ter plaatse kwamen. Dat deed hem erg goed. ‘Ik ben trots dat ik deel uitmaak van die rood-blauw-witte colonne’, schreef hij. Toen ik dat las, kreeg ik op mijn beurt tranen in mijn ogen.
‘Een medisch specialist schreef me hoe belangrijk hij mijn verhaal voor beroepsgenoten vond. Hij vond het onbegrijpelijk dat de relatie tussen stress en hartstilstand niet wordt erkend, terwijl die volgens hem evident is. Dat is een onderwerp voor onze wetenschapsredactie, denk ik.’
Hoe verklaar je het grote aantal reacties?
‘Het blijkt vooral de openheid te zijn waardoor mensen worden geraakt. Ze voelden zich daardoor heel direct aangesproken en zetten vervolgens de stap om zelf hun ervaring op papier te zetten. Openheid leidt tot openheid. Voor sommigen was het echt voor de eerste keer dat ze hun geschiedenis opschreven. Dat was een vorm van verwerking die ze nog niet eerder hadden uitgeprobeerd. En voor een flink aantal was het voor het eerst dat ze iets naar de krant stuurden: ‘Ik schrijf nooit, maar nu…’ was een zin die ik veel tegenkwam. Ik denk dat een aantal mensen iets verder is gekomen met hun verwerking.’
Zaten er nog negatieve reacties bij?
‘Nauwelijks. Een enkeling weet het aan mijn sportgedrag: zeventig kilometer fietsen, dat moet je niet doen, dom van je. Dat was op Facebook en diegene kreeg de volle laag van anderen. Een kerkelijk figuur meende dat ik niet gekwalificeerd was een interviewserie over de zin van het leven te maken. Alleen een hartstilstand was niet genoeg, dat kon je toch veel beter aan een kerkelijk iemand uitbesteden, vond hij. Dan had je nog mensen, die anders dan mijn artsen, toch precies wisten waar het aan had gelegen, van mijn voeding tot zeer langzame koolmonoxidevergiftiging.
‘Redelijk verbijsterend vond ik nog de reactie van iemand die me voorhield dat ik zo wel een snelle dood was misgelopen. Nu had ik misschien mooie jaren voor me, maar er wachtte me waarschijnlijk wel een langdurige ziekbed zoals de meeste mensen. Dus moest ik wel zo blij zijn met deze afloop? Nu ja, ik schaar dat maar in de categorie humor.’
Wat ga je met al die reacties doen?
‘Ik heb genoeg leestips gekregen tot het einde van mijn leven. En ik kan allerlei workshops gaan volgen om achter de werkelijke betekenis van mijn hartstilstand te komen. Het artikel heeft kortom een mooi, rijk proces in gang gezet. Oorspronkelijk was het vooral bedoeld als startschot voor mijn wekelijkse interviewserie over de zin van het leven, die iedere maandag in de krant verschijnt. Maar het is nu al zoveel meer geworden. Daarom wil ik graag op deze plek iedereen bedanken die op welke wijze dan ook heeft gereageerd.’
‘Ik heb mezelf zes weken gegeven om te reageren. Ik wil vooral niet echt bedolven raken door deze indrukwekkende toevloed. Gelukkig maakte een aantal mensen meteen duidelijk geen reactie te verwachten, dat scheelt alweer. Maar er zitten veel mensen bij die een reactie verdienen, omdat ze zo openhartig zijn geweest. Of omdat ze met hun antwoorden op de vraag naar ‘de zin van het leven’ komen met interessante suggesties waarin ik me wil verdiepen. Ik kan al die ideeën weer gebruiken voor volgende verhalen.’
Fokke Obbema werd overspoeld met reacties op zijn 'Even dood'-stuk: 'Ik werd er stil van'
‘Vorig jaar was ik even dood’, luidde de eerste zin van het artikel dat Volkskrant-redacteur Fokke Obbema schreef naar aanleiding van zijn hartstilstand op 1 april 2017. Volkskrant-lezers reageerden massaal – naast de vele discussies die op sociale media plaatsvonden, kwamen zo’n vijfhonderd mails bij de auteur binnen. Hoe ervoer Fokke de dagen na de publicatie?
Redactie 26 september 2018, 10:20
Hoe was het om zoveel reacties te krijgen?
‘Buitengewoon indrukwekkend. De eerste reactie die ik ontving, was op zaterdagochtend om zeven uur – een huisarts die iets ouder is dan ik, even gezond en sportief. Hij was ook geheel onverwacht slachtoffer van een hartstilstand. Hij begon met zijn verbaasde constatering dat zijn wangen bij lezing nat waren geworden. En toen hij dat ontdekte, kwamen de tranen pas echt los. Zeer ontroerend vond ik dat.
‘Dat was het begin van een lang weekend vol buitengewoon persoonlijke verhalen, emotionele mails vol dankbaarheid, kennelijk omdat ik verwoordde wat mensen zelf hadden ervaren. Er reageerden niet alleen mensen die zelf een hartstilstand hadden meegemaakt, maar ook familieleden van mensen die wel hersenschade hadden opgelopen. Daarnaast reageerden ook nabestaanden die de hartstilstand van een overleden familielid nu beter begrepen.
‘Ik werd er stil van. Zeker door de verhalen van mensen die vele malen meer leed hadden meegemaakt dan ik, zoals diverse hartstilstanden achter elkaar op jonge leeftijd. Regelmatig overviel me bij lezing van dat soort reacties de gedachte dat mijn episode een walk in the park was geweest. Onzin natuurlijk, maar ik besefte wel nog meer hoe gelukkig ik me kon prijzen met mijn gezin en vrienden.
‘In het begin dacht ik nog: “Ik ga meteen reageren”. Maar er was geen houden aan de stroom reacties. Het was moeilijk niet eindeloos te blijven lezen, maar op een gegeven moment ben ik toch maar gewoon gaan sporten en daarna gaan koken om mijn hoofd even op iets anders te kunnen richten.
‘Met mijn dochter ben ik langs het OLVG-ziekenhuis gegaan om de krant te bezorgen bij de twee afdelingen waar ik heb gelegen, de intensive care en cardiologie. Dat voelde als een mooie afronding van een proces dat met mijn opname was begonnen. Ik mocht altijd langs komen als ik er nog eens over wilde praten, zei een verpleegster.’
Wie reageerden er verder?
‘Het verwerkingsproces dat ik beschreef, werd ook herkend door mensen met allerlei andere ziektes, opvallend vaak mensen met een burn-out. Onder de indruk was ik verder van de hulpverleners: ambulancemensen, verpleegkundigen, cardiologen. Heel mooi vond ik de reactie van een ambulancechauffeur, die vertelde hoe fijn hij het vond het hele verhaal te horen. Hij gaat altijd maar van patiënt naar patiënt en hoort een fractie. Hij was geroerd door mijn term ‘prachtland’ die ik gebruikte omdat ambulance, brandweer en politie zo snel ter plaatse kwamen. Dat deed hem erg goed. ‘Ik ben trots dat ik deel uitmaak van die rood-blauw-witte colonne’, schreef hij. Toen ik dat las, kreeg ik op mijn beurt tranen in mijn ogen.
‘Een medisch specialist schreef me hoe belangrijk hij mijn verhaal voor beroepsgenoten vond. Hij vond het onbegrijpelijk dat de relatie tussen stress en hartstilstand niet wordt erkend, terwijl die volgens hem evident is. Dat is een onderwerp voor onze wetenschapsredactie, denk ik.’
Hoe verklaar je het grote aantal reacties?
‘Het blijkt vooral de openheid te zijn waardoor mensen worden geraakt. Ze voelden zich daardoor heel direct aangesproken en zetten vervolgens de stap om zelf hun ervaring op papier te zetten. Openheid leidt tot openheid. Voor sommigen was het echt voor de eerste keer dat ze hun geschiedenis opschreven. Dat was een vorm van verwerking die ze nog niet eerder hadden uitgeprobeerd. En voor een flink aantal was het voor het eerst dat ze iets naar de krant stuurden: ‘Ik schrijf nooit, maar nu…’ was een zin die ik veel tegenkwam. Ik denk dat een aantal mensen iets verder is gekomen met hun verwerking.’
Zaten er nog negatieve reacties bij?
‘Nauwelijks. Een enkeling weet het aan mijn sportgedrag: zeventig kilometer fietsen, dat moet je niet doen, dom van je. Dat was op Facebook en diegene kreeg de volle laag van anderen. Een kerkelijk figuur meende dat ik niet gekwalificeerd was een interviewserie over de zin van het leven te maken. Alleen een hartstilstand was niet genoeg, dat kon je toch veel beter aan een kerkelijk iemand uitbesteden, vond hij. Dan had je nog mensen, die anders dan mijn artsen, toch precies wisten waar het aan had gelegen, van mijn voeding tot zeer langzame koolmonoxidevergiftiging.
‘Redelijk verbijsterend vond ik nog de reactie van iemand die me voorhield dat ik zo wel een snelle dood was misgelopen. Nu had ik misschien mooie jaren voor me, maar er wachtte me waarschijnlijk wel een langdurige ziekbed zoals de meeste mensen. Dus moest ik wel zo blij zijn met deze afloop? Nu ja, ik schaar dat maar in de categorie humor.’
Wat ga je met al die reacties doen?
‘Ik heb genoeg leestips gekregen tot het einde van mijn leven. En ik kan allerlei workshops gaan volgen om achter de werkelijke betekenis van mijn hartstilstand te komen. Het artikel heeft kortom een mooi, rijk proces in gang gezet. Oorspronkelijk was het vooral bedoeld als startschot voor mijn wekelijkse interviewserie over de zin van het leven, die iedere maandag in de krant verschijnt. Maar het is nu al zoveel meer geworden. Daarom wil ik graag op deze plek iedereen bedanken die op welke wijze dan ook heeft gereageerd.’
‘Ik heb mezelf zes weken gegeven om te reageren. Ik wil vooral niet echt bedolven raken door deze indrukwekkende toevloed. Gelukkig maakte een aantal mensen meteen duidelijk geen reactie te verwachten, dat scheelt alweer. Maar er zitten veel mensen bij die een reactie verdienen, omdat ze zo openhartig zijn geweest. Of omdat ze met hun antwoorden op de vraag naar ‘de zin van het leven’ komen met interessante suggesties waarin ik me wil verdiepen. Ik kan al die ideeën weer gebruiken voor volgende verhalen.’
Werkflow
Verstoorde dag. Ditmaal geen aangetekende mededeling van een laffe bank maar werklui. Vroege vogels die ramen en deuren komen plaatsten en een riedel losse eindjes oplossen van vorige plaatsingen. Mensen die behalve matineus ook weten wat aanpakken is. Een team waar de handeling van de een naadloos aansluit op die van de ander. Een genot om die mensen bezig te zien. Zelfs als ik inmiddels wel beter heb leren kijken en heb moeten constateren, dat ze minder perfect zijn dan ze lijken. Maakt niet uit.
Twee deuren, tien ramen en de al genoemde losse eindjes gaat lukken in minder dan een dag. Daar kunnen de werkers van de aannemer een voorbeeld aan nemen. Die zijn voor de derde dag bezig met een vloertje en dat met 3 en soms zelfs met 4 personen. Het is vast iets met appels en peren, maar dan nog. Hier wordt gekeken, gemeten, geholpen en gedaan. Geen discussie, geen gevraagd, niemand die de kantjes er van af loopt, etc.
Ze zijn nog bezig, maar vandaag krijgt de schuur een stevige duw in de goede richting. Nou is het aan de mensen van de aannemer om de indruk die het gebouw nu geeft inwendig ook in te vullen. Vloeren, schoorsteen, en aftimmeren van de nog deels open liggende buitenmuur. Bestrating, poort .... aaaargh, ik ben hier niet mee bezig.
Update (14:15): Net vertrokken, Weer nog losse eindjes te gaan. Maar het mooie is, zelfs na mndn zijn ze niet vergeten om wat eindjes het gaat. Op naar de aller-, allerlaatste keer.
Twee deuren, tien ramen en de al genoemde losse eindjes gaat lukken in minder dan een dag. Daar kunnen de werkers van de aannemer een voorbeeld aan nemen. Die zijn voor de derde dag bezig met een vloertje en dat met 3 en soms zelfs met 4 personen. Het is vast iets met appels en peren, maar dan nog. Hier wordt gekeken, gemeten, geholpen en gedaan. Geen discussie, geen gevraagd, niemand die de kantjes er van af loopt, etc.
Ze zijn nog bezig, maar vandaag krijgt de schuur een stevige duw in de goede richting. Nou is het aan de mensen van de aannemer om de indruk die het gebouw nu geeft inwendig ook in te vullen. Vloeren, schoorsteen, en aftimmeren van de nog deels open liggende buitenmuur. Bestrating, poort .... aaaargh, ik ben hier niet mee bezig.
Update (14:15): Net vertrokken, Weer nog losse eindjes te gaan. Maar het mooie is, zelfs na mndn zijn ze niet vergeten om wat eindjes het gaat. Op naar de aller-, allerlaatste keer.
Tastend
Dit is één van de en misschien wel dè kracht van het blog. Ik kan eindeloos en ongestoord tegen mezelf aan lullen. Doordrammen zonder noodzaak van begrip, acceptatie of goedkeuring. Ik braak en ruim daarna de zooi weer netjes op. Ik trek me in, door en uit de stront. Duik in putten voor het dempen. Sta op gepaste afstand met verwondering naar mezelf te kijken. Zoek naar extremen waarvan ik allang weet, dat ze geen effect hebben maar kan het niet laten. Het spiegelbeeld dat het niet bij een reflectie laat.
Na groots geprobeerde gebaren moeten de honden naar hun nachtplek, ik in bad en als ik slim ben ook in bed. Wens en werkelijkheid. Duwen, trekken en verrekken. De traagheid van morgenochtend zet alvast de hakken in het zand. Uitgeteld de nacht in heeft z'n charmes verloren.
Na groots geprobeerde gebaren moeten de honden naar hun nachtplek, ik in bad en als ik slim ben ook in bed. Wens en werkelijkheid. Duwen, trekken en verrekken. De traagheid van morgenochtend zet alvast de hakken in het zand. Uitgeteld de nacht in heeft z'n charmes verloren.
dinsdag 25 september 2018
Grensgevallen
Het liefst zou ik vannacht opblijven. Deels voor Rosa, dan hoeft ze de toeter niet op/om haar kop maar vooral toch om de onrust in mezelf te laten betijen. Ff de kelder in voor een paar goeie flessen wijn en dan tabé ellende, je wordt verzopen. Klinkt leuk, werkt niet, heeft het nooit gedaan. Neemt niet weg, dat die drang, om kost wat het kost door die meters dikke betonmuur heen te beuken, wel aanwezig is. Ik heb me al vaker bedacht, dat ik de mensen best kan begrijpen, waarbij in situaties als deze en meestal erger een paar zekeringen doorbranden en onvoorstelbaars het gevolg is.
Het is in dit geval goed, dat ik dik 2000 km verwijderd ben van mijn bankfiliaal. Doorbrandacties verlangen een korte reactietijd. Dat zit er niet in. Eerst 3 uur naar Cluj, dan 2 uur naar Parijs, 3 uur naar Limoges en vervolgens een auto huren en naar Thivier. Ergens in dat traject dooft de vlam en als ik het zo inschat, ws al voordat ik in Cluj ben. De 45 minuten van Le Chalard naar Thiviers zouden veel meer van mijn relativeringsvermogen vergen.
Mooie weg trouwens, over Jumilhac en dan in Thiviers de filiaal van de CdE in rook en gruis zien opgaan. Ik kan de aantrekkelijkheid van het idee maar met moeite onderdrukken. Gelukkig geen criminele neigingen in mijn genenpoel. Maar of dat uitsluitend positief is te duiden, waag ik te betwijfelen.
Het is in dit geval goed, dat ik dik 2000 km verwijderd ben van mijn bankfiliaal. Doorbrandacties verlangen een korte reactietijd. Dat zit er niet in. Eerst 3 uur naar Cluj, dan 2 uur naar Parijs, 3 uur naar Limoges en vervolgens een auto huren en naar Thivier. Ergens in dat traject dooft de vlam en als ik het zo inschat, ws al voordat ik in Cluj ben. De 45 minuten van Le Chalard naar Thiviers zouden veel meer van mijn relativeringsvermogen vergen.
Mooie weg trouwens, over Jumilhac en dan in Thiviers de filiaal van de CdE in rook en gruis zien opgaan. Ik kan de aantrekkelijkheid van het idee maar met moeite onderdrukken. Gelukkig geen criminele neigingen in mijn genenpoel. Maar of dat uitsluitend positief is te duiden, waag ik te betwijfelen.
Neerwaarts
Mijn best gedaan, maar uiteindelijk heeft het mijn dag en mijn stemming bedorven. Slecht. Stom! Maar niks meer aan te doen. Natuurlijk geen reactie op mijn e-mail. Dit soort instanties kennen geen eigen verantwoordelijkheid, enkel regeltjes waar ze zich bij gebrek aan ruggegraat achter kunnen verschuilen. Regeltjes waar je volgens mij eerst aan refereert, voordat je ze toepast. Kan me niet heugen, dat ooit sprake is geweest van de consequentie van het opheffen van de rekening. Maar dat gaat alweer in een richting, waar ik helemaal niet naar toe wil.
Gelukkig morgen een hoop andere dingen te doen. Kan deze zooi terug waar ie hoort; aan de zijlijn. Dat Rosa, die trut, vandaag ergens het grootste deel van haar hechtingen eruit heeft getrokken is een stuk belangrijker om aandacht aan te besteden. Krijgt ze alsnog een toeter om haar kop. Leuk is anders, maar, dan had ze van de hechtingen af moeten blijven. Het genezingsproces is gelukkig al een eind gevorderd. De buikwand lijkt dicht. De flexibele buitenhuid helaas nog niet. Dat wordt dus een lelijk uitstulpend litteken, dat hopelijk naar verloop van tijd door het lichaam zelf wordt rechtgetrokken. Bij Prada is dat tenminste het geval geweest. Maar die had slecht 2 of 3 hechtingen eruit getrokken en niet het merendeel.
Gelukkig morgen een hoop andere dingen te doen. Kan deze zooi terug waar ie hoort; aan de zijlijn. Dat Rosa, die trut, vandaag ergens het grootste deel van haar hechtingen eruit heeft getrokken is een stuk belangrijker om aandacht aan te besteden. Krijgt ze alsnog een toeter om haar kop. Leuk is anders, maar, dan had ze van de hechtingen af moeten blijven. Het genezingsproces is gelukkig al een eind gevorderd. De buikwand lijkt dicht. De flexibele buitenhuid helaas nog niet. Dat wordt dus een lelijk uitstulpend litteken, dat hopelijk naar verloop van tijd door het lichaam zelf wordt rechtgetrokken. Bij Prada is dat tenminste het geval geweest. Maar die had slecht 2 of 3 hechtingen eruit getrokken en niet het merendeel.
Inhouden
Het vuur laait op. Nog geen uitslaande brand, maar voorspelbaar. Voorspelbaar en zinloos. Onrecht, onrechtvaardigheid, arrogantie en domheid, de basale mix voor onbeschoft handelen, ik kan er niet tegen en ga dat niet veranderen ook. Ik zal de komende dagen en weken met grote regelmaat een hoop te tellen hebben, mijn ademhaling moeten regelen en meer van die ongein.
Je kunt er de persoon niet echt op aanspreken. D'r zit een heel systeem achter, maar in de afgelopen 18 jaar heel wat verschillen meegemaakt bij de diverse en snel wisselende filiaal-directeurtjes van de bank in Thiviers. En, het is niet alleen een indruk, met de mensen waar we en later ik goed mee overweg kon verdwenen steeds het snelst. Nu zit er ws weer zo'n tutje dat heiliger probeert te zijn dan de paus. Zoiets als die kenau met (ongetwijfeld) een minderwaardigheidscomplex bij de belastingen in St. Yrieix, die na een hoop gedoe de handdoek in de ring moest gooien. Ja, de verleiding om die strijd weer aan te gaan, is zeker aanwezig. Daarom ook al dat geadem en getel.
Je kunt er de persoon niet echt op aanspreken. D'r zit een heel systeem achter, maar in de afgelopen 18 jaar heel wat verschillen meegemaakt bij de diverse en snel wisselende filiaal-directeurtjes van de bank in Thiviers. En, het is niet alleen een indruk, met de mensen waar we en later ik goed mee overweg kon verdwenen steeds het snelst. Nu zit er ws weer zo'n tutje dat heiliger probeert te zijn dan de paus. Zoiets als die kenau met (ongetwijfeld) een minderwaardigheidscomplex bij de belastingen in St. Yrieix, die na een hoop gedoe de handdoek in de ring moest gooien. Ja, de verleiding om die strijd weer aan te gaan, is zeker aanwezig. Daarom ook al dat geadem en getel.
Finalement
De Franse bank is me zat. Omgekeerd was dat allang zo. Maar wat mij haast onmogelijk gemaakt werd, blijkt van hun kant wel te kunnen. Ze zeggen de rekening op. Caisse d'Epargne, onbeschofter kun je ze moeilijk krijgen. In Frankrijk schijnt de Crédit Agricole nog een slagje erger te zijn. Franse banken zijn in het algemeen een arrogante ramp, denk ik, weet ik haast zeker. Maar oké, dat scheelt straks mooi weer een zorg. Nu afwachten hoe ongunstig cq belast met onkosten ze deze boel afhandelen. De Franse banken kennende rekenen ze buitensporig hoge tarieven op het moment, dat zij om de een of andere reden zich gedwongen zien om in te grijpen.
En de reden nu? Geen bewijs van woonplaats van mijn kant. Een verhaal dat al meer dan een jaar speelt en nooit tot een discussie heeft geleid. Vrgn van mijn kant zijn nooit beantwoord anders dan door een volgende, in herhaling vallende aanmaning om een kopie van een recente rekening van de elektriciteitsmaatschappij of iets dergelijks toe te sturen, waaruit blijkt, dat ik met regelmaat op een zeker adres vertoef. Ik heb dat hier gewoon niet. Heb diverse andere voorstellen gedaan, maar daar nooit reactie op gehad.
Vooralsnog blijf ik er redelijk kalm onder. Vreemd genoeg, je wilt tenslotte zelf al tijden van ze af, is de eerste reactie om er tegen in te gaan. Dat ga ik maar mooi laten. Wel geïnformeerd hoe men zich de afhandeling voorstelt. Het rare is, dat nou zaken aan bod komen zoals het overmaken van het geld dat er nog staat naar een andere rekening en net die zaken hebben de laatste jaren altijd weer voor geëmmer gezorgd met wisselende limieten, pesterige transactiebedragen per overboeking, etc. Slikken en wegwezen. Afhandelen die hap en een groot kruis d'r achteraan.
En de reden nu? Geen bewijs van woonplaats van mijn kant. Een verhaal dat al meer dan een jaar speelt en nooit tot een discussie heeft geleid. Vrgn van mijn kant zijn nooit beantwoord anders dan door een volgende, in herhaling vallende aanmaning om een kopie van een recente rekening van de elektriciteitsmaatschappij of iets dergelijks toe te sturen, waaruit blijkt, dat ik met regelmaat op een zeker adres vertoef. Ik heb dat hier gewoon niet. Heb diverse andere voorstellen gedaan, maar daar nooit reactie op gehad.
Vooralsnog blijf ik er redelijk kalm onder. Vreemd genoeg, je wilt tenslotte zelf al tijden van ze af, is de eerste reactie om er tegen in te gaan. Dat ga ik maar mooi laten. Wel geïnformeerd hoe men zich de afhandeling voorstelt. Het rare is, dat nou zaken aan bod komen zoals het overmaken van het geld dat er nog staat naar een andere rekening en net die zaken hebben de laatste jaren altijd weer voor geëmmer gezorgd met wisselende limieten, pesterige transactiebedragen per overboeking, etc. Slikken en wegwezen. Afhandelen die hap en een groot kruis d'r achteraan.
Kijkers
Leuk rijtje vandaag bij de pageviews:
Italië (99), Nederland (29), Costa Rica (23), Duitsland (18), Onbekend gebied (12), Frankrijk (8), Verenigde Arabische Emiraten (2), Verenigde Staten (2), Spanje (1) en Polen (1).
Misschien zijn er nog meer eentjes geweest, maar Blogger gaat niet verder dan de eerste 10. Maar leuk dus. Over Italië hoef ik het niet te hebben. Nederland doet het steeds wat beter. Costa Rica is een verrassing, Duitsland doet het ook nog steeds goed. Dat 'Onbekend gebied' is iets nieuws binnen Blogger voordien bleef het gewoon leeg. Er surfen nou eenmaal mensen/bots op het Internet, die hun herkomst camoufleren. Vaak commerciële toestanden die 'traffic' genereren. Frankrijk kijkt met regelmaat. VAE is een oprisping, schat ik zo in. De USA laat het tegenwoordig wat afweten. Spanje is een trouwe uitzondering en Polen doet het normaal beter.
Als je dat als pappenheimers kunt zien, dan ken ik die dus. Je gaat zo'n land bijna vereenzelvigen met een gebruiker. Nu klopt dat bij Italië vrij aardig, maar bij Nederland absoluut niet. Verder weinig nieuws te melden. Het kabbelt rustig voort en wordt heel langzamerhand ietsje meer. Volledig oninteressant voor advertenties en dat is maar goed ook. Kom ik wat dat betreft niet in verleiding en mezelf tot 'influencer' promoveren zou de grootste grap van de eeuw zijn ook al hebben we nog 9, sorry 8 decennia te gaan.
Italië (99), Nederland (29), Costa Rica (23), Duitsland (18), Onbekend gebied (12), Frankrijk (8), Verenigde Arabische Emiraten (2), Verenigde Staten (2), Spanje (1) en Polen (1).
Misschien zijn er nog meer eentjes geweest, maar Blogger gaat niet verder dan de eerste 10. Maar leuk dus. Over Italië hoef ik het niet te hebben. Nederland doet het steeds wat beter. Costa Rica is een verrassing, Duitsland doet het ook nog steeds goed. Dat 'Onbekend gebied' is iets nieuws binnen Blogger voordien bleef het gewoon leeg. Er surfen nou eenmaal mensen/bots op het Internet, die hun herkomst camoufleren. Vaak commerciële toestanden die 'traffic' genereren. Frankrijk kijkt met regelmaat. VAE is een oprisping, schat ik zo in. De USA laat het tegenwoordig wat afweten. Spanje is een trouwe uitzondering en Polen doet het normaal beter.
Als je dat als pappenheimers kunt zien, dan ken ik die dus. Je gaat zo'n land bijna vereenzelvigen met een gebruiker. Nu klopt dat bij Italië vrij aardig, maar bij Nederland absoluut niet. Verder weinig nieuws te melden. Het kabbelt rustig voort en wordt heel langzamerhand ietsje meer. Volledig oninteressant voor advertenties en dat is maar goed ook. Kom ik wat dat betreft niet in verleiding en mezelf tot 'influencer' promoveren zou de grootste grap van de eeuw zijn ook al hebben we nog 9, sorry 8 decennia te gaan.
Onderkomen
Ga ik over 7 bijdrages per dag heen? Nee. En ja, ik doe het toch, maar schuif het door na twaalven. Ja en Nee, dus. Keuzes. Net als het hotel waar we straks, als alles werkelijk een beetje gerealiseerd wordt, in alle rust de Kerstavond aan ons voorbij kunnen laten gaan. Links is de website van het ene en rechts die van het andere alternatief. Wel prettig zo'n groot scherm. Ik zou niet hoeven te klikken, ware het niet, dat ik in een derde popup met het blog bezig ben.
Art deco Imperial of Alchymist. Zijn ze te vergelijken? Zou het niet weten. Je kunt tenslotte ook appels met peren vergelijken, mocht je dat willen. Het is en blijft altijd een gok, als je naar een nwe plek toe gaat. Wat wil je ? Denk je, dat je krijgt, wat je je voorstelt? Zelfs al die hotelsite-recenties zeggen uiteindelijk geen fuck, want zijn geschreven door mensen, die je niet kent en jou niet kennen en dus niet weten waar de klemtoon zou moeten liggen.
Dus is het gokken en proberen te 'voelen' hoe dicht de getoonde presentatie overeenkomt met de werkelijkheid van alledag. Dingen mooier maken dan ze zijn, is een fluitje van een cent. Is ook ieders goed recht in een branch als deze, maar toch weet niet alles me PR-technisch in te pakken. En mijn wensenpakket is in de zomer aan zee anders dan in de winter in een stad. En de ene stad is ook niet de andere. Ik denk, dat ik deze keuze Mariana in haar maag splits. Zien of ze daar op een eenduidige manier weet uit te komen.
Art deco Imperial of Alchymist. Zijn ze te vergelijken? Zou het niet weten. Je kunt tenslotte ook appels met peren vergelijken, mocht je dat willen. Het is en blijft altijd een gok, als je naar een nwe plek toe gaat. Wat wil je ? Denk je, dat je krijgt, wat je je voorstelt? Zelfs al die hotelsite-recenties zeggen uiteindelijk geen fuck, want zijn geschreven door mensen, die je niet kent en jou niet kennen en dus niet weten waar de klemtoon zou moeten liggen.
Dus is het gokken en proberen te 'voelen' hoe dicht de getoonde presentatie overeenkomt met de werkelijkheid van alledag. Dingen mooier maken dan ze zijn, is een fluitje van een cent. Is ook ieders goed recht in een branch als deze, maar toch weet niet alles me PR-technisch in te pakken. En mijn wensenpakket is in de zomer aan zee anders dan in de winter in een stad. En de ene stad is ook niet de andere. Ik denk, dat ik deze keuze Mariana in haar maag splits. Zien of ze daar op een eenduidige manier weet uit te komen.
maandag 24 september 2018
Boeken
Een ervaring rijker. Van die verrijkingen waar ik niet om zit te springen. Vliegticket boeken. Mocht het nog bestaan, dan gelden die twee-tientjes aanbiedingen in elk geval niet voor de plekken, waar ik me van bedacht heb om naar toe te gaan. Maar goed een paar honderd euro zijn nog steeds geen paar duizend euro en ook dat kan met gemak op het traject, waar ik naar heb zitten kijken.
Maar ik dacht laten we niet te krenterig zijn en 'ns in de business class stappen. Qua prijs was het niet geheel schokkend. Maar toen ik op het gekozen traject, dat helaas alleen met een tussenstop afgelegd kan worden, de stoelen op het eerste deel van het traject wilde reserveren, moesten we met z'n tweeën met één stoel genoegen nemen, want meer plek was er niet in de business class. Meer nieuwsgierig dan geïrriteerd de telefonische hulp gebeld voor het online boeken. Bezet. En dat meer dan een uur. Maar soit, er was ook nog zoiets als een chat service. Die gaf na invullen van mijn gegevens en vraag netjes aan dat het bericht verzonden was en hield dat eindeloos vol. Dat werkt dus niet. En we praten hier niet over een krentenkakker als Rynair maar we hebben het over Lufthansa.
Inmiddels had ik het boekingstraject al tig keer doorlopen, heb die business toestand maar laten zitten en een soort economy+ geboekt. Scheelt een paar kratten op een borrel èn, niet onbelangrijk, het systeem liep er niet in vast. Maar bij de Lufthansa zijn ze dus mooi ettelijke honderden euro's misgelopen. Mag voor hen hopen, dat dit geen dagelijkse score is. Zo royaal zijn de marges in de luchtvaart niet als ik het goed begrepen heb.
Maar ik dacht laten we niet te krenterig zijn en 'ns in de business class stappen. Qua prijs was het niet geheel schokkend. Maar toen ik op het gekozen traject, dat helaas alleen met een tussenstop afgelegd kan worden, de stoelen op het eerste deel van het traject wilde reserveren, moesten we met z'n tweeën met één stoel genoegen nemen, want meer plek was er niet in de business class. Meer nieuwsgierig dan geïrriteerd de telefonische hulp gebeld voor het online boeken. Bezet. En dat meer dan een uur. Maar soit, er was ook nog zoiets als een chat service. Die gaf na invullen van mijn gegevens en vraag netjes aan dat het bericht verzonden was en hield dat eindeloos vol. Dat werkt dus niet. En we praten hier niet over een krentenkakker als Rynair maar we hebben het over Lufthansa.
Inmiddels had ik het boekingstraject al tig keer doorlopen, heb die business toestand maar laten zitten en een soort economy+ geboekt. Scheelt een paar kratten op een borrel èn, niet onbelangrijk, het systeem liep er niet in vast. Maar bij de Lufthansa zijn ze dus mooi ettelijke honderden euro's misgelopen. Mag voor hen hopen, dat dit geen dagelijkse score is. Zo royaal zijn de marges in de luchtvaart niet als ik het goed begrepen heb.
Samenspel
Behalve dat ik me met regelmaat tegen de waanzin aangedrukt voel door de aanwezigheid van de werklui, zijn er ook momenten waarop alles als gesmeerd in elkaar lijkt te passen. De eerlijkheid dient dat te erkennen. En bovendien zijn die momenten van zeldzaamheid gespeend. Zeg je dat? Zal mij een worst wezen.
Ook vanmiddag weer. De metalen draagbalken zijn geplaatst en de smid komt mij er nog even bij halen om zeker te weten, hoe het allemaal bedoeld is. Ja, de poort moet 50/50 en niet een smaller en een breder deel. Nee, ook geen deurtje in een van de beide poort delen. En naar binnen open, aub. Op dat moment trekt de tot dan toe alsmaar ja-knikkende aannemer aan de bel. Vloer in de schuur zal aflopen richting de poort, dus die moet hoger aan de onderkant anders loopt ie vast voordat ie helemaal geopend is.
Ai, dat klopt. Direct bestratingsstenen, pasdraad en waterpas erbij. Blijkt de onderkant van de metalen poort ruim 20 cm boven de drempel te moeten blijven om niet vast te lopen bij het openen naar binnen toe. Twintig cm! Een grotere rode loper naar de vrijheid voor de honden is moeilijk te bedenken.. Dus maar naar buiten open, maar dan het rechterdeel met klink en het linkerdeel in principe vastgezet. Na wat gegrom en gepas was iedereen het er mee eens. Alleen de aannemer vroeg nog een keer of ik de poortdeuren echt 50/50 wilde. Het lijkt mij een zo voor de hand liggend idee, dat ik me bij de herhaaldelijk terugkerende vrg weinig kan voorstellen. Men schud dan een beetje meewarrig het hoofd en zegt dat men het gesnapt heeft.
Een driekwartdeur openen is, afgezien van het gebrek aan symmetrie, een kleine ramp. Dat deel zakt altijd enorm door, is onhandig en wordt daarom alleen in het uiterste geval gebruikt. Ik wil gewoon twee delen, die je net zo makkelijk en regelmatig open als dicht gooit en niet aan de ene kant van de schuur 3/4 van de achterliggende ruimte afschermt en aan de andere slecht 3/4 vrijlaat. Nee, men is het niet met me eens. Nog niet.
Ook vanmiddag weer. De metalen draagbalken zijn geplaatst en de smid komt mij er nog even bij halen om zeker te weten, hoe het allemaal bedoeld is. Ja, de poort moet 50/50 en niet een smaller en een breder deel. Nee, ook geen deurtje in een van de beide poort delen. En naar binnen open, aub. Op dat moment trekt de tot dan toe alsmaar ja-knikkende aannemer aan de bel. Vloer in de schuur zal aflopen richting de poort, dus die moet hoger aan de onderkant anders loopt ie vast voordat ie helemaal geopend is.
Ai, dat klopt. Direct bestratingsstenen, pasdraad en waterpas erbij. Blijkt de onderkant van de metalen poort ruim 20 cm boven de drempel te moeten blijven om niet vast te lopen bij het openen naar binnen toe. Twintig cm! Een grotere rode loper naar de vrijheid voor de honden is moeilijk te bedenken.. Dus maar naar buiten open, maar dan het rechterdeel met klink en het linkerdeel in principe vastgezet. Na wat gegrom en gepas was iedereen het er mee eens. Alleen de aannemer vroeg nog een keer of ik de poortdeuren echt 50/50 wilde. Het lijkt mij een zo voor de hand liggend idee, dat ik me bij de herhaaldelijk terugkerende vrg weinig kan voorstellen. Men schud dan een beetje meewarrig het hoofd en zegt dat men het gesnapt heeft.
Een driekwartdeur openen is, afgezien van het gebrek aan symmetrie, een kleine ramp. Dat deel zakt altijd enorm door, is onhandig en wordt daarom alleen in het uiterste geval gebruikt. Ik wil gewoon twee delen, die je net zo makkelijk en regelmatig open als dicht gooit en niet aan de ene kant van de schuur 3/4 van de achterliggende ruimte afschermt en aan de andere slecht 3/4 vrijlaat. Nee, men is het niet met me eens. Nog niet.
Actie
Er wordt gezongen, gefreest, gelast, gezaagd en getimmerd. Je zou er zo blij van kunnen worden.
Drukte
Tsjak .... weg beeld, uit Pc, uit lichten in de eetkamer. Ik wilde vloeken maar bedacht me nog net, dat het misschien handiger is, om naar de oorzaak opzoek te gaan. Het zullen de werklui zijn, die hier via diverse verlengkabels op hetzelfde stopcontact zijn aangesloten als de Pc. Alleen heeft dat tot op heden nooit problemen gegeven.
Maar hé. Blij toe. De smid is gekomen en aan de slag. Het elektrische lasapparaat is teveel van het goede voor de betrokken zekering. Maar mooi, weer iets meer beweging in het schuurverhaal. Straks een poort om de binnenplaats voor honden af te sluiten van de buitenwereld. Iets minder alertheid nodig als je met de beesten bezig bent. Dan zijn we er nog niet, maar is een weer een belangrijke stap gezet. Zo trekken we ons op van de ene strohalm naar de andere.
De man plaatst nu twee verticale houders van stevig formaat, neemt de maten tussen de beide waterpas staande palen en doet de rest van de poort thuis. Kan snel gaan. Ik ben er niet afkerig van. Net als de afsluiting van het niet-stenen deel van de schuur, dat eindelijk iets van vorm krijgt, doet het goed om te zien. Verder zo en in vier weken zijn we ruimschoots klaar voor het bestraten.
Maar hé. Blij toe. De smid is gekomen en aan de slag. Het elektrische lasapparaat is teveel van het goede voor de betrokken zekering. Maar mooi, weer iets meer beweging in het schuurverhaal. Straks een poort om de binnenplaats voor honden af te sluiten van de buitenwereld. Iets minder alertheid nodig als je met de beesten bezig bent. Dan zijn we er nog niet, maar is een weer een belangrijke stap gezet. Zo trekken we ons op van de ene strohalm naar de andere.
De man plaatst nu twee verticale houders van stevig formaat, neemt de maten tussen de beide waterpas staande palen en doet de rest van de poort thuis. Kan snel gaan. Ik ben er niet afkerig van. Net als de afsluiting van het niet-stenen deel van de schuur, dat eindelijk iets van vorm krijgt, doet het goed om te zien. Verder zo en in vier weken zijn we ruimschoots klaar voor het bestraten.
Steengoed
Bestrating besteld en ff geïnformeerd naar de levertijd. Het 'Maximaal een mnd' liet me verzuchten, dat ik hoop, dat ze het überhaupt binnen die tijd weten te regelen. Helft aanbetaald en van nu af aan aan de Goden overgeleverd. Pannenrekening nog niet betaald en dat ga ik voorlopig ook niet doen zolang de niet-geleverd 80 rand- cq afwerkingspannen niet zijn geleverd. Ik snap de vrg van de leverende tussenpersoon, maar als ik betaal kan ik iedere druk achter de leverancier direct vergeten. Tachtig van die pannen in een hoek van 90º, een fractie van het ruim 5000 tellende totaal en ze proberen me er mee af te schepen. Nou, mooi niet.
Wat dat betreft, bij de bestrating nog eens goed gewezen op het feit, dat het om de versie 'Brun' gaat. Niet dat ik straks twee van die achttien meter trucks moet wegsturen, omdat ergens in de keten iemand heeft bedacht dat 'Beige' ook eigenlijk best wel bruin is. De aannemer vroeg op het allerlaatste moment nog eens of het werkelijk gelegd moest worden, zoals op het deel van de binnenplaats dat al ligt. Ja, verticaal, visgraat. Leg je die stenen horizontaal heb je binnen een paar jaar een heuvellandschap in mini-formaat. "Nee, daar hoef ik me geen zorgen over te maken." Leuk bedacht, maar daar geloof ik niks van bij een dikte van 4 cm. Bovendien wil ik ze gewoon hebben liggen op de manier zoals ik me dat bedacht heb. Mijn manier dus en dat kost 2,5 keer zoveel stenen per vierkante meter en kom je dus uit op 14 K ipv 5600 stenen.
In één keer goed doen en de eerste honderd jaar geen gezeur meer. Dat ik van die 100 jaar maar een klein deel ga meemaken maakt me niks uit. Het kan goed, dus wordt het ook goed gedaan.
Wat dat betreft, bij de bestrating nog eens goed gewezen op het feit, dat het om de versie 'Brun' gaat. Niet dat ik straks twee van die achttien meter trucks moet wegsturen, omdat ergens in de keten iemand heeft bedacht dat 'Beige' ook eigenlijk best wel bruin is. De aannemer vroeg op het allerlaatste moment nog eens of het werkelijk gelegd moest worden, zoals op het deel van de binnenplaats dat al ligt. Ja, verticaal, visgraat. Leg je die stenen horizontaal heb je binnen een paar jaar een heuvellandschap in mini-formaat. "Nee, daar hoef ik me geen zorgen over te maken." Leuk bedacht, maar daar geloof ik niks van bij een dikte van 4 cm. Bovendien wil ik ze gewoon hebben liggen op de manier zoals ik me dat bedacht heb. Mijn manier dus en dat kost 2,5 keer zoveel stenen per vierkante meter en kom je dus uit op 14 K ipv 5600 stenen.
In één keer goed doen en de eerste honderd jaar geen gezeur meer. Dat ik van die 100 jaar maar een klein deel ga meemaken maakt me niks uit. Het kan goed, dus wordt het ook goed gedaan.
Achterbaks?
#MeToo en de beoogde Amerikaanse opperrechter. Een tweede dame meldt zich met het verhaal dat ze misbuikt is door de beste man ...... in 1983/84. Highschool-gedoe. Een drankspelletje en waar hij naar haar zeggen met zijn lul voor haar ogen heeft staan wiebelen. Hoever kun je het woord 'misbruik' nog oprekken??? Wat voor generaties staan de wereld te wachten, als je dik in de vijftig maatschappelijk afgerekend kunt worden op een baldadig moment uit je wilde jeugdjaren??? Zelfs in een klooster kun je het dan wel vergeten.
En dan die eerste dame. Wel haar mond opentrekken met alle gevolgen van dien voor de man, die ze beschuldigt, maar zelf niet willen getuigen 'omdat het haar hele leven gaat veranderen.' Hou dan je kop! En waar gaat het over? Hij heeft blijkbaar geprobeerd haar de kleren van het lijf te rukken en in de Volkskrant heet dat dan 'bijna verkracht'?
Ik wil niks goed praten, niet in de laatste plaats omdat ik er zelf niet bij ben geweest, maar dat hier een hoop overtrokken en uit z'n verband wordt gerukt, lijkt me wel duidelijk. Wordt tijd dat dit à la zelfmoordberichtgeving een beetje onder de radar wordt gehouden tot het feitelijke gehalte uitgekauwd is op waarheidsgetrouwheid en bijkomende bedoelingen als aandachtstrekkerij, hak zetten en ergere ongein is uitgefilterd. Nu wordt maar wat geroepen, is het oordeel al publiekelijk geveld, voordat ook maar iets is bewezen en kan de beschuldigde zien hoe hij/zij zijn/haar leven weer op orde krijgt, als op de keeper beschouwt weinig tot niets aan de hand blijkt te zijn geweest.
En dan die eerste dame. Wel haar mond opentrekken met alle gevolgen van dien voor de man, die ze beschuldigt, maar zelf niet willen getuigen 'omdat het haar hele leven gaat veranderen.' Hou dan je kop! En waar gaat het over? Hij heeft blijkbaar geprobeerd haar de kleren van het lijf te rukken en in de Volkskrant heet dat dan 'bijna verkracht'?
Ik wil niks goed praten, niet in de laatste plaats omdat ik er zelf niet bij ben geweest, maar dat hier een hoop overtrokken en uit z'n verband wordt gerukt, lijkt me wel duidelijk. Wordt tijd dat dit à la zelfmoordberichtgeving een beetje onder de radar wordt gehouden tot het feitelijke gehalte uitgekauwd is op waarheidsgetrouwheid en bijkomende bedoelingen als aandachtstrekkerij, hak zetten en ergere ongein is uitgefilterd. Nu wordt maar wat geroepen, is het oordeel al publiekelijk geveld, voordat ook maar iets is bewezen en kan de beschuldigde zien hoe hij/zij zijn/haar leven weer op orde krijgt, als op de keeper beschouwt weinig tot niets aan de hand blijkt te zijn geweest.
Ochtendroutine
Laat vandaag. Zeven of acht uur zou geen verschil moeten maken ware het niet dat de blaascontrole van Rosa en Mopke nog steeds vrij nauw luistert èn niet lang na achten de werklui verschijnen en dat geeft chaos. Chaos in de ochtend heeft niet mijn voorkeur dus net na achtend het bed uit geschoten, in een vloek en een zucht de inwendige honden verzorgd en de deur uit. Ik was net op tijd. Terwijl ik de heuvel beklom zag ik de auto met de werklui het dorp in rijden.
Geen grote ronde vandaag. Koffieservies voor de werklui moet nog afgewassen en gedroogd worden en ik moet ook iets met het werk, voordat ze lang en breed een de slag zijn. Een koude start kortom. Gelukkig ben ik er nog steeds toe in staat. Ik heb er nooit van gehouden, maar dat heeft me in de jaren bij Sociale Wetenschappen er nooit van afgehouden om de tijd tussen bed en bureau in de ochtend zo kramp mogelijk te houden.
Met een beetje geluk was het minder dan 20 minuten. Half acht in de Uithof en dan heerlijk een uur vrijwel alleen op de afdeling en in alle rust de ene werkroutine na de andere opstarten. Ruim een uur later kwamen de collega's een voor een binnen druppelen. Voordat die aan de slag gingen waren er heel andere routines die afgewerkt moesten worden. Tegen die tijd was het minstens half tien en ik klaar met het werk voor die dag, maar dat terzijde. Het is toen, dat ik koffie drinken heb leren waarderen. Het enige positieve iets wat ik aan die periode heb overgehouden.
Geen grote ronde vandaag. Koffieservies voor de werklui moet nog afgewassen en gedroogd worden en ik moet ook iets met het werk, voordat ze lang en breed een de slag zijn. Een koude start kortom. Gelukkig ben ik er nog steeds toe in staat. Ik heb er nooit van gehouden, maar dat heeft me in de jaren bij Sociale Wetenschappen er nooit van afgehouden om de tijd tussen bed en bureau in de ochtend zo kramp mogelijk te houden.
Met een beetje geluk was het minder dan 20 minuten. Half acht in de Uithof en dan heerlijk een uur vrijwel alleen op de afdeling en in alle rust de ene werkroutine na de andere opstarten. Ruim een uur later kwamen de collega's een voor een binnen druppelen. Voordat die aan de slag gingen waren er heel andere routines die afgewerkt moesten worden. Tegen die tijd was het minstens half tien en ik klaar met het werk voor die dag, maar dat terzijde. Het is toen, dat ik koffie drinken heb leren waarderen. Het enige positieve iets wat ik aan die periode heb overgehouden.
zondag 23 september 2018
Meer!
Vroeg me ergens in de loop van de avond af hoeveel 'leven' je moet hebben om een blog als het mijne te vullen. Hoewel de activiteit geen exclusieve ochtendbezigheid meer is, beslaat ie met 20-30 minuten per bijdrage gemiddeld 2 uur per dag. Als je daar 8 beduren bij optelt en het totaal van de dag aftrekt, blijven er nog 14 uur over om onderwerpen te verzinnen, mee te maken, te ondergaan, te overpeinzen, tegenop te lopen, etc. Dat zit dus wel snor.
Ik moest er aan denken, omdat het aantal bijdrages per dag deze mnd een beetje de spuigaten uitloopt. Maar ook als het blog een heus dagdeel in beslag zou nemen blijven er nog altijd 2 dagdelen over voor andere activiteiten. Niet dat dat ene dagdeel mijn streven is trouwens. Laat ik het op een samenloop van omstandigheden houden, dat het aantal blogbijdrages deze mnd serieus is toegenomen. De onbestemdheid enerzijds, de hoeveelheid activiteit anderzijds, het nooit afwezige getob, de lol van het doen, etc en nog meer. En ook een beetje de uitdaging natuurlijk, de neiging tot presteren.
Laat ik me vooral niet met de kwantiteit bezig houden. Als het loopt, loopt het, maar zoals eerder dit jaar al bedacht, het is geen streven (meer). Behalve deze mnd dan. De spreekwoordelijk regelbevestiging.
Ik moest er aan denken, omdat het aantal bijdrages per dag deze mnd een beetje de spuigaten uitloopt. Maar ook als het blog een heus dagdeel in beslag zou nemen blijven er nog altijd 2 dagdelen over voor andere activiteiten. Niet dat dat ene dagdeel mijn streven is trouwens. Laat ik het op een samenloop van omstandigheden houden, dat het aantal blogbijdrages deze mnd serieus is toegenomen. De onbestemdheid enerzijds, de hoeveelheid activiteit anderzijds, het nooit afwezige getob, de lol van het doen, etc en nog meer. En ook een beetje de uitdaging natuurlijk, de neiging tot presteren.
Laat ik me vooral niet met de kwantiteit bezig houden. Als het loopt, loopt het, maar zoals eerder dit jaar al bedacht, het is geen streven (meer). Behalve deze mnd dan. De spreekwoordelijk regelbevestiging.
Overgangen
Brrr. Het wordt 's avonds fris in huis. Staan toch geen ramen of deuren meer open. Wintertje, wintertje, winterje. Tijd om het verwarmingscircuit aan een kleine controle te onderwerpen en ws de batterijen van de thermostaat te vervangen. Die gaven afgelopen winter al aan, dat ze hun beste tijd hadden gehad. Maar, leuk vraagje, verlies ik dan mijn instellingen of hebben ze er aan gedacht om een extra iets in te bouwen, wat het geheugen voor een paar minuten in stand houdt? Ik zal eens een blik in de gebruiksaanwijzing werpen.
Maar fris dus en (natuurlijk) zijn het de voeten, die het het eerst signaleren. Extra sokken of gewoon dikkere sokken om te beginnen. Vervolgens de trui(en) uit de kast halen en tenslotte de verwarming aan het werk zetten. Overdag zomer, 's avonds herfst, de winter nadert. Morgen zie ik of de schuur dit jaar nog, dus vòòr de winter afgerond gaat worden, dat in theorie tenminste zou kunnen. De aannemer vindt zich een hele baas, dat hij al 'zo vroeg' aan het bestellen van de bestrating denkt. Dat 'zo vroeg' doet mij vermoeden, dat hij het bestraten van de schuur en de weg er naar toe voorlopig nog niet in de planning had zitten. Hoewel planning, dat is een woord dat voor hem heel iets anders betekent dan voor mij.
Als de het bedrijf zich aan de afspraken houdt worden deze week de ramen en deuren geplaatst. Moet/kun je door een deur naar binnen terwijl het deel van de muren, dat niet in steen is opgetrokken, nog compleet open ligt en vloeren ontbreken. Misschien gaat het snel, maar ik vrees, dat ik me aan een illusie vastklamp. Vooral niet mee bezig zijn. Ik bederf me mijn week voordat die is begonnen.
Maar fris dus en (natuurlijk) zijn het de voeten, die het het eerst signaleren. Extra sokken of gewoon dikkere sokken om te beginnen. Vervolgens de trui(en) uit de kast halen en tenslotte de verwarming aan het werk zetten. Overdag zomer, 's avonds herfst, de winter nadert. Morgen zie ik of de schuur dit jaar nog, dus vòòr de winter afgerond gaat worden, dat in theorie tenminste zou kunnen. De aannemer vindt zich een hele baas, dat hij al 'zo vroeg' aan het bestellen van de bestrating denkt. Dat 'zo vroeg' doet mij vermoeden, dat hij het bestraten van de schuur en de weg er naar toe voorlopig nog niet in de planning had zitten. Hoewel planning, dat is een woord dat voor hem heel iets anders betekent dan voor mij.
Als de het bedrijf zich aan de afspraken houdt worden deze week de ramen en deuren geplaatst. Moet/kun je door een deur naar binnen terwijl het deel van de muren, dat niet in steen is opgetrokken, nog compleet open ligt en vloeren ontbreken. Misschien gaat het snel, maar ik vrees, dat ik me aan een illusie vastklamp. Vooral niet mee bezig zijn. Ik bederf me mijn week voordat die is begonnen.
Gemakzucht?
Aangename zondagmiddag buiten de deur aan tafel. In Agnita gebleven op wat tot vandaag de betere keukenplek was: Pensiunea Elisabeta. Nu kan een misser altijd gebeuren. Het is geen haut-cuisine en ook geen middle-versie. Het komt deels gewoon uit de diepvries en afhankelijk van het gerecht kun je dat vooraf redelijk inschatten. Wat kan er misgaan aan een goede goulash uit de diepvries? Precies, niet langgenoeg in de magnetron gestaan of, en dat zou beter zijn, het na het ontdooien resp. opwarmen niet gewoon ff in een pan op het vuur gezet. Ongetwijfeld teveel handelingen. Maar soit, gaar, niks aan het handje behalve een wat dubieuze temperatuur.
Maar dan ook nog de vis verknallen. Natuurlijk ook diepvries. Het is hier geen Biarritz, Marseille of Dubrovnik. Maar laat het filet tenminste langgenoeg in de pan liggen om het gaar te krijgen en niet alleen ontdooid. Susi eet ik wel ergens anders.
Wij zijn niet van die assertieve gasten, die bij alles wat misgaat of lijkt gegaan met de vuist op tafel slaan en de kok aan z'n oren door het etablissement trekken, maar dit ging over de ruime acceptatiegrens heen. Visgerecht werd van de rekening gehaald. Klinkt aardig, maar een volgende keer komen we hier niet meer met de overtuiging, dat er net iets beter in de keuken wordt gewerkt dan in de rest van Agnita. En dan roert La Prut sinds de wisseling van eigenaar al stevig in deze kwaliteitsvolgorde. Zonde. Mooie plek, vriendelijk personeel maar helaas een andere kok of ze had een 'off'-dag.
Maar dan ook nog de vis verknallen. Natuurlijk ook diepvries. Het is hier geen Biarritz, Marseille of Dubrovnik. Maar laat het filet tenminste langgenoeg in de pan liggen om het gaar te krijgen en niet alleen ontdooid. Susi eet ik wel ergens anders.
Wij zijn niet van die assertieve gasten, die bij alles wat misgaat of lijkt gegaan met de vuist op tafel slaan en de kok aan z'n oren door het etablissement trekken, maar dit ging over de ruime acceptatiegrens heen. Visgerecht werd van de rekening gehaald. Klinkt aardig, maar een volgende keer komen we hier niet meer met de overtuiging, dat er net iets beter in de keuken wordt gewerkt dan in de rest van Agnita. En dan roert La Prut sinds de wisseling van eigenaar al stevig in deze kwaliteitsvolgorde. Zonde. Mooie plek, vriendelijk personeel maar helaas een andere kok of ze had een 'off'-dag.
Apart
Italië prijkt met 17.076 pageviews pontificaal op de eerste plek in het totaal overzicht. Nederland (16.852) is verdrongen naar plek twee. En dat alles in een paar weken meer dan èèn jaar tijd. Uit vrijwel niets naar nummer 1. Bizarre situatie blijf ik het vinden. Nou ja bizar ... het wekt verbazing.
De rest van het rijtje laat weinig veranderingen zien. Verenigde Staten 7340, Duitsland 5584, Frankrijk 4701, Roemenië 3974, Rusland 3198, Oekraïne 1287, Portugal 720 en hekkensluiter Polen met 701. Waarbij zowel Frankrijk als Roemenië vnl. bestaan uit eigen pageviews, omdat Google die nog niet zolang geleden pas fatsoenlijk uit de statistieken weet te houden.
De rest van het rijtje laat weinig veranderingen zien. Verenigde Staten 7340, Duitsland 5584, Frankrijk 4701, Roemenië 3974, Rusland 3198, Oekraïne 1287, Portugal 720 en hekkensluiter Polen met 701. Waarbij zowel Frankrijk als Roemenië vnl. bestaan uit eigen pageviews, omdat Google die nog niet zolang geleden pas fatsoenlijk uit de statistieken weet te houden.
Opschonen
Spitten!! Ik denk, dat het daar langzamerhand weer de tijd voor is. Gisteravond was het verrassend warm, bijna zwoel en vanochtend was fris bijna een eufemisme voor de ochtendlucht. En ik was niet bepaald van de vroege met de honden. Het zou me wat waard zijn, als ik de tuin minder hopeloos de winter in kan laten gaan dan hij er nu bij ligt. En dan vooral niet teveel nadenken bij al het onkruid dat dit seizoen weer vrijspel heeft gehad. De wortels, de zaden. Als je het goed zou willen doen, zou de grond tot een minimaal een meter diepte goed door en door verhit moeten worden. Langzaam op temperatuur laten komen. Al die foute zaden verleiden tot ontkiemen en dan de zweep erover en hop tot 60 of 80º door stomen en alles letterlijk in de kiem smoren incl. alle wortelstokken, coloradokevers, veenmollen en meikeverlarven. En dan volgend jaar met een schone tuin kunnen beginnen. Dromen die niet uitkomen.
De enige werkbare remedie moet in het bijhouden worden gezocht en niet de natuur de gelegenheid geven om het heft over te nemen en wederom voor jaren aan vuiligheid uit te zaaien. Volgend jaar in elk geval de ruimte om me op de tuin te concentreren, geen verbouwingen meer, geen derden die door je dag heen denderen. Dus .... precies, alvast een beetje voorwerk verrichten kan geen kwaad. Opschonen, (her)indelen, omwerken zodat de kou van de winter zijn werk kan doen. Dan volgend jaar de perceeltjes bijtijds met zwart landbouwplastic afdekken, een voor een in gebruik nemen èn de rest van de zomer en het najaar mn bezig zijn met het onkruid goed dwars te zitten. Eens zien de komende week of dit de richting voor dit moment is.
De enige werkbare remedie moet in het bijhouden worden gezocht en niet de natuur de gelegenheid geven om het heft over te nemen en wederom voor jaren aan vuiligheid uit te zaaien. Volgend jaar in elk geval de ruimte om me op de tuin te concentreren, geen verbouwingen meer, geen derden die door je dag heen denderen. Dus .... precies, alvast een beetje voorwerk verrichten kan geen kwaad. Opschonen, (her)indelen, omwerken zodat de kou van de winter zijn werk kan doen. Dan volgend jaar de perceeltjes bijtijds met zwart landbouwplastic afdekken, een voor een in gebruik nemen èn de rest van de zomer en het najaar mn bezig zijn met het onkruid goed dwars te zitten. Eens zien de komende week of dit de richting voor dit moment is.
Dwaling
De tijd is er. De zin idem. Wat ontbreekt is inspiratie. Het is niet belemmerend meer maar verdwenen is de onbestemdheid nog steeds niet. Het is dichte mist. Dichtbij is herkenbaar maar ietsje verder verdwijnt alles snel in een melkachtige waas. Stap voor stap is goed te doen. Oriënteren en anticiperen daarentegen onmogelijk. Richting onduidelijk. Voortuitgaan is gokken op gevoel. Lange lijnen ontbreken de einden, de korte termijn het kader.
Ik zeul met mijn ziel en zoek. Niet paniekerig, eerder gelaten. Stap 'ns naar links, dan weer naar rechts. Werp wat blikken in de rondte. Het is niet herkenning wat ik zoek. Het is onbekend terrein. Een of andere bevestiging zou wel prettig zijn. "Rome, 1237 km >>" of zoiets. Niet alleen zon, zuiden en geen horloge of kompas. Maar zoals al geschreven, het dwalen is niet vervelend, zelfs niet onprettig, maar zal het dat op een gegeven moment wel worden.
Voordat het dwalen als verdwaald gaat aanvoelen dus graag die mist optrekken. Dan kan ik mijn eigen beslissingen nemen. En als dat teveel gevraagd is graag bij tijd en wijle een hint of bevestiging van de te volgen richting cq waar ik uithang..
Ik zeul met mijn ziel en zoek. Niet paniekerig, eerder gelaten. Stap 'ns naar links, dan weer naar rechts. Werp wat blikken in de rondte. Het is niet herkenning wat ik zoek. Het is onbekend terrein. Een of andere bevestiging zou wel prettig zijn. "Rome, 1237 km >>" of zoiets. Niet alleen zon, zuiden en geen horloge of kompas. Maar zoals al geschreven, het dwalen is niet vervelend, zelfs niet onprettig, maar zal het dat op een gegeven moment wel worden.
Voordat het dwalen als verdwaald gaat aanvoelen dus graag die mist optrekken. Dan kan ik mijn eigen beslissingen nemen. En als dat teveel gevraagd is graag bij tijd en wijle een hint of bevestiging van de te volgen richting cq waar ik uithang..
Stiltes
Het zal ongetwijfeld deels aan de zondag(srtust) liggen, maar vandaag was ie er weer: het weldadige gebrek aan geluid al lopend over de heuvelrug tussen Coves en Birghis. Geen geblaat of geblaf, geen motorgeluiden op de grond of in de lucht en ook geen vogelgezang. Complete stilte. Daar gaan ze tegenwoordig in Duitsland voor naar het bos en noemen het Waldtherapie of zoiets. Schijnt uit Japan overgekomen te zijn. Alle zweefgevalletjes duiken daar natuurlijk weer als kippen zonder kop op. Boeken worden erover geschreven, therapieën zijn te volgen, zelfs wetenschappelijk wordt er aandacht aan besteed.
Je kunt de gemiddelde mens nou eenmaal bijna alles wijsmaken. Behalve kalmerend ook weerstandverhogend en natuurlijk zijn er ook weer claims mbt kanker tot aan genezing toe. Nu kan een beetje in de natuur vertoeven nooit kwaad, ook aan bewegen met mate is niks op te merken en hetzelfde geldt voor wat aandacht voor jezelf, ontspannen etc. Maar wat dat bos er bij te zoeken heeft, is me niet duidelijk. Je kunt zonder problemen hetzelfde bereiken achter de geraniums of tussen je coniferen. En verstoren de buren je concentratie dan ga je lekker buiten wandelen. Ergens is vast een rustige plek te vinden met of zonder bomen.
Je kunt de gemiddelde mens nou eenmaal bijna alles wijsmaken. Behalve kalmerend ook weerstandverhogend en natuurlijk zijn er ook weer claims mbt kanker tot aan genezing toe. Nu kan een beetje in de natuur vertoeven nooit kwaad, ook aan bewegen met mate is niks op te merken en hetzelfde geldt voor wat aandacht voor jezelf, ontspannen etc. Maar wat dat bos er bij te zoeken heeft, is me niet duidelijk. Je kunt zonder problemen hetzelfde bereiken achter de geraniums of tussen je coniferen. En verstoren de buren je concentratie dan ga je lekker buiten wandelen. Ergens is vast een rustige plek te vinden met of zonder bomen.
zaterdag 22 september 2018
Normaliteit?
Na de verstoring van het goede begin van de dag is het verder een en al rustig voortkabbelen geweest. Rond het middaguur was er ineens weer contact met de rest van de wereld. Met de lunch de laatste restanten verorberd van de werklui's maaltijd van een week geleden. Nog steeds een te volle koelkast maar het gestapel is bijna verdwenen. Na de lunch wat aan tafel blijven hangen, later buiten de voortgang van de schuur becommentarieerd enzovoorts al niksdoende de avond in gerold. Prettig gezamelijke dag zonder er op uit getrokken te zijn.
Vrijheid
Vanochtend later dan normaal vertrokken en naar de top van de heuvel kunnen lopen. De schapen waren in zicht maar op afstand. Boven, genietend van de zon en het uitzicht, ineens een hoop geblaf , gejank en gepeip in het bos achter me. Duidelijk jagende honden. De mijne aarzelden geen seconde en waren weg en snel ver weg aan het wegstervende geblaf te horen. Wat was dat? Vos? Ree? Haas?
Zelf maar in het gras gaan zitten. Fluiten en roepen is voorlopig zinloos. In plaats daarvan me overgegeven aan dagdromen over een schrijversbestaan. En natuurlijk een succesvol bestaan, anders is er geen ruk aan. Het gebeurd niet vaak. Kap het meestal als onzinnig af, maar soms is de verleiding te groot. En laten we wel wezen, fantasie is eindeloos zeker als het om het inkleuren van roze wolken gaat.
Ik laat de inhoud wijselijk in het midden. Na een klein half uur eens geroepen en gefloten en niet veel later verschenen 3 van 5 met Prada voorop. Weer zo'n moment dat je denkt, dat het dubbeltje bij haar is gevallen. Ik verwed daar echter geen cent op. Het moment dat ze me de middelvinger geeft komt ongetwijfeld ergens in de komende dagen. Ze wacht gewoon haar kans af.
Bar
Moderne armoe. Naar Baum vanwege een nietwerkend internet. Is niet de eerste keer dat dat net in het weekend hapert. Doen alsof het te laat betalen van de mndrekening bijna een criminele activiteit is, maar ho-maar bij het leveren van de service die er tegenover zou moeten staan. Ik krijg iets krenterigs als dat te vaak voorkomt. En, hoewel ik nauwelijks nog wat te maken heb het verschil week en weekend, tikt het op een zaterdagochtend nog net iets harder aan.
Vandaag bederft het een mooi begonnen dag. De ingedroogde kotsvlek van Rosa op de ongeglazuurde tegelbodem van de eet- annex entreekamer was nog net te doen. Was beter geweest als we dat eerder hadden gezien, maar het is het beest gezien de ingreep niet kwalijk te nemen. Het niet werkende internet daar overheen was genoeg om het goede gevoel te bederven. Me niet lang d'r aan geërgerd en in de auto gestapt. Met een beetje geluk draai het wel weer bij.
Zaterdagochtend is in Agnita weinig te beleven en het wordt alleen maar minder naarmate de dag vordert. Misschien straks nog wat getuuter vanwege een bruiloft maar meer zit er vandaag niet in. De actieve dag hier is vrijdag met z'n markt
vrijdag 21 september 2018
Dodelijk
Ingelogd op Steam om de avond in Dishonored_2 af te sluiten, maar het bloedvergieten smaakte niet. De levens zijn dan weliswaar slechts digitaal, maar toch. Enerzijds bij tijd en wijle worstelen met het bestaan van de dood en anderzijds vrolijk dood en verderf loop zaaien. Ik heb er normaal gesproken niet zo'n problemen mee, maar vanavond wil het niet vlotten. Ander keertje maar weer of beter, een ander spel. De lol van zo ongemerkt mogelijk het gestelde doel bereiken is er vanaf. Wat rest is baldadigheid.
Nasudderen
Ff stil van. Niet zo'n voorstander van groepstoestanden van gelijkgezinden cq ervaringsslachtoffers snijdt dit relaas onvoorbereid dwars door mijn ziel. Mooi om te zien, dat iemand een consistent verhaal kan bakken van iets, waar ik al jaren mee loop te klooien. Was Yoland niet plotseling overleden, en snel dichtgeschoffelde voeren botweg opengetrokken, was ik ws nooit meer mee bezig geweest met mijn hart-'akkefietje'. Niet na september 2001 maar na oktober 2007 veranderde wereld. In tweede instantie was ontkennen van wat had kunnen gebeuren niet meer mogelijk, omdat het gebeurd was en het aan mij was om het te verwerken. Geen geluk bij een ongeluk en verder, maar domweg afgelopen en zie maar.
Het heeft wel wat teweeg gebracht. Weleens, in een dom moment, bedacht dat Yoland me wilde laten voelen, hoe wanhopig zij geweest moet zijn, toen ik met veel getuuter en tam-tam werd afgevoerd. Maar dat had op minder ingrijpende wijze gekund. Ik had nog enig recht van spreken, als ik zei, dat wat gebeurd was, achter de rug was en we verder moesten. Spreken zat er bij haar niet meer in. Die dunne lijn tussen alles en niets meer. Het leven .... misschien krijg ik er weer greep op, voordat ik het laat.
Het heeft wel wat teweeg gebracht. Weleens, in een dom moment, bedacht dat Yoland me wilde laten voelen, hoe wanhopig zij geweest moet zijn, toen ik met veel getuuter en tam-tam werd afgevoerd. Maar dat had op minder ingrijpende wijze gekund. Ik had nog enig recht van spreken, als ik zei, dat wat gebeurd was, achter de rug was en we verder moesten. Spreken zat er bij haar niet meer in. Die dunne lijn tussen alles en niets meer. Het leven .... misschien krijg ik er weer greep op, voordat ik het laat.
Slik!
Ik ga het niet kopiëren. Ik kon het zonder omzeilen van de betaalmuur lezen en eigenlijk zou ik er dit blog mee kunnen afsluiten:
"Even dood: leven na een hartstilstand" (Fokke Obbema, VK, 21-09-2018)
https://labs.volkskrant.nl/demo/even-dood/#/
Wat de man aan zijn eigen lijf heeft ondervonden met alle geestelijke verwarring vandien, is bij mij verdeeld over mijn eigen hartaanval (volgens mij was het geen stilstand, ben tenslotte bij bewustzijn gebleven) en de dood van Yoland, zeer ws agv een hartstilstand of anders herseninfarct.
Nog wel even een paar smaakmakers:
"Nooit gerookt, een matig drinker, geen overgewicht, dagelijks gezond eten en enkele keren per week sporten – wat kon mij gebeuren?"
"Hoe dan ook, voor het cardiologisch team, ‘tien man sterk’ werd me gemeld, was de remedie duidelijk, na twee weken onderzoek en observatie. Met drie stents, een soort plastic buisjes met een gezamenlijke lengte van 4,5 centimeter, zou de kransslagader op de kwetsbaarste plek voortaan permanent worden opengehouden. Levenslang medicijngebruik van bloedverdunners en cholesterolverlagers zou de kans op recidive minimaliseren. Over dat risico moest ik niet inzitten: ‘Na deze ingreep loopt de gemiddelde Nederlander meer gevaar dan u. Bij u is het van een onbekend naar een bekend risico gegaan en u wordt er ook nog voor behandeld’, legde een cardioloog enthousiast uit."
"De jonge OLVG-cardioloog bij wie ik op controle kwam, legde ik mijn bevindingen voor. Ze haalde haar schouders op: ‘Stress? Ik weet het niet. Ik hou het in uw geval toch vooral op pech.’ Pech? Dat kon toch niet waar zijn: bijna dood door pech? Ik voelde me niet serieus genomen. Op een tuinfeestje aan een van de grachten schokte een bevriende specialist me met dezelfde conclusie. ‘Stress is gelul’, stelde hij genuanceerd. ‘Het heeft te maken met jouw fysiek – wij mensen verschillen vanbinnen net zo veel als vanbuiten. Het is pure pech, waardoor het bij jou mis is gegaan.’"
"Per ommegaande kreeg ik een sms terug, waarin hij uitlegde dat we onze angst te sterven ‘doorgaans afweren met de dagelijkse routine en de vertrouwde rituelen en structuur van het eigen huis en vaste bezigheden’. Valt die weg, zoals op vakantie, dan zijn ‘zware nachten vol angst’ niet ongebruikelijk, wist hij als psychiater. ‘Net als bij weeën kun je erbij denken: deze wee komt nooit meer terug. Rouwen heet niet voor niets Trauerarbeit.’"
"Die bespiegeling hielp mij, toen ik in december een heftige nachtmerrie had. Plots zat ik rechtop, zwetend, en greep naar mijn razend kloppende hart. ‘Het is weer helemaal mis’, schoot het door me heen. Het duurde even voordat ik begreep dat 112 bellen ditmaal niet aan de orde was – de schrik kwam niet door fysiek falen, maar door angstbeelden. Het duurde bijna een week, voordat ik ervan was bekomen."
"Minder controle over mijn bestaan dan ik zou willen – ik ervoer het heel concreet, maar het geldt voor ons allen. Tastend in het duister bewegen we ons voort, terwijl we doen alsof ons pad helder wordt verlicht. Voor een wezenlijk onderdeel van ons bestaan schermen we ons zoveel mogelijk af – ik heb het over de dood. Bij voorkeur denken we niet aan haar, alsof ons bestaan eeuwig voortduurt."
"Even dood: leven na een hartstilstand" (Fokke Obbema, VK, 21-09-2018)
https://labs.volkskrant.nl/demo/even-dood/#/
Wat de man aan zijn eigen lijf heeft ondervonden met alle geestelijke verwarring vandien, is bij mij verdeeld over mijn eigen hartaanval (volgens mij was het geen stilstand, ben tenslotte bij bewustzijn gebleven) en de dood van Yoland, zeer ws agv een hartstilstand of anders herseninfarct.
Nog wel even een paar smaakmakers:
"Nooit gerookt, een matig drinker, geen overgewicht, dagelijks gezond eten en enkele keren per week sporten – wat kon mij gebeuren?"
"Hoe dan ook, voor het cardiologisch team, ‘tien man sterk’ werd me gemeld, was de remedie duidelijk, na twee weken onderzoek en observatie. Met drie stents, een soort plastic buisjes met een gezamenlijke lengte van 4,5 centimeter, zou de kransslagader op de kwetsbaarste plek voortaan permanent worden opengehouden. Levenslang medicijngebruik van bloedverdunners en cholesterolverlagers zou de kans op recidive minimaliseren. Over dat risico moest ik niet inzitten: ‘Na deze ingreep loopt de gemiddelde Nederlander meer gevaar dan u. Bij u is het van een onbekend naar een bekend risico gegaan en u wordt er ook nog voor behandeld’, legde een cardioloog enthousiast uit."
"De jonge OLVG-cardioloog bij wie ik op controle kwam, legde ik mijn bevindingen voor. Ze haalde haar schouders op: ‘Stress? Ik weet het niet. Ik hou het in uw geval toch vooral op pech.’ Pech? Dat kon toch niet waar zijn: bijna dood door pech? Ik voelde me niet serieus genomen. Op een tuinfeestje aan een van de grachten schokte een bevriende specialist me met dezelfde conclusie. ‘Stress is gelul’, stelde hij genuanceerd. ‘Het heeft te maken met jouw fysiek – wij mensen verschillen vanbinnen net zo veel als vanbuiten. Het is pure pech, waardoor het bij jou mis is gegaan.’"
"Per ommegaande kreeg ik een sms terug, waarin hij uitlegde dat we onze angst te sterven ‘doorgaans afweren met de dagelijkse routine en de vertrouwde rituelen en structuur van het eigen huis en vaste bezigheden’. Valt die weg, zoals op vakantie, dan zijn ‘zware nachten vol angst’ niet ongebruikelijk, wist hij als psychiater. ‘Net als bij weeën kun je erbij denken: deze wee komt nooit meer terug. Rouwen heet niet voor niets Trauerarbeit.’"
"Die bespiegeling hielp mij, toen ik in december een heftige nachtmerrie had. Plots zat ik rechtop, zwetend, en greep naar mijn razend kloppende hart. ‘Het is weer helemaal mis’, schoot het door me heen. Het duurde even voordat ik begreep dat 112 bellen ditmaal niet aan de orde was – de schrik kwam niet door fysiek falen, maar door angstbeelden. Het duurde bijna een week, voordat ik ervan was bekomen."
"Minder controle over mijn bestaan dan ik zou willen – ik ervoer het heel concreet, maar het geldt voor ons allen. Tastend in het duister bewegen we ons voort, terwijl we doen alsof ons pad helder wordt verlicht. Voor een wezenlijk onderdeel van ons bestaan schermen we ons zoveel mogelijk af – ik heb het over de dood. Bij voorkeur denken we niet aan haar, alsof ons bestaan eeuwig voortduurt."
Grenzen
Rosa loopt alweer rond alsof niks aan de hand is. Blijft verbazingwekkend hoe hard honden voor zichzelf zijn. Of misschien moet ik zeggen; hoe zeik- en zeurderig de gemiddelde mens is bij het minste of geringste kwaaltje dan wel pijntje. Ik snap ook niet waarom mensen pijnstillers nemen op een incidentele keer na. En dan tegenwoordig van het spul, waar je ook nog een keer verslaafd aan kunt raken. De laatste twee operaties nauwelijks nog iets geslikt. Het verschil met of zonder was zo minimaal en bovendien was het niks om van wakker te liggen of gedurend de dag langs de muren op te klimmen. Ik had meer last van de slechte matras dan van de ingreep.
Pijn is een lichamelijk signaal dat er iets mis is. Toch? Dan lijkt het me, dat je daar iets mee moet doen ipv de pijn te onderdrukken. Dat is zoiets als de boodschapper doden, omdat je het slechte nieuws niet wilt horen. Je kop in het zand steken, al heeft de struisvogel daar andere bedoelingen mee dan het ontvluchten van een naderend onheil.
Niet dat ik geen last van pijn en pijntjes heb. Ik zou er een nog zeurderiger blog helemaal mee kunnen vullen. Rug, nek, knieën, voeten, borstbeen, buik en dan laat ik de psychosomatisch zaken ff buiten beschouwing. Je zult mij er niet snel over horen. Er zijn zaken waarvan ik weet wat ik moet dan wel moet laten om er geen last van te hebben, zaken waar niks aan te doen is en voortkomen uit een redelijk sportieve jeugd, natuurlijk melden zich ook de eerste ouderdomstoestandjes en soms zit iets onverwachts tegen of dwars. Waar heb ik die instelling aan te danken? Aan mijn opvoeding? Mocht dat zo zijn, dan heb ik medelijden met de recentere generaties.
Pijn is een lichamelijk signaal dat er iets mis is. Toch? Dan lijkt het me, dat je daar iets mee moet doen ipv de pijn te onderdrukken. Dat is zoiets als de boodschapper doden, omdat je het slechte nieuws niet wilt horen. Je kop in het zand steken, al heeft de struisvogel daar andere bedoelingen mee dan het ontvluchten van een naderend onheil.
Niet dat ik geen last van pijn en pijntjes heb. Ik zou er een nog zeurderiger blog helemaal mee kunnen vullen. Rug, nek, knieën, voeten, borstbeen, buik en dan laat ik de psychosomatisch zaken ff buiten beschouwing. Je zult mij er niet snel over horen. Er zijn zaken waarvan ik weet wat ik moet dan wel moet laten om er geen last van te hebben, zaken waar niks aan te doen is en voortkomen uit een redelijk sportieve jeugd, natuurlijk melden zich ook de eerste ouderdomstoestandjes en soms zit iets onverwachts tegen of dwars. Waar heb ik die instelling aan te danken? Aan mijn opvoeding? Mocht dat zo zijn, dan heb ik medelijden met de recentere generaties.
Hersteltijd
Moe. Het houdt weer niet over de laatste tijd. Ben lekker bezig, maar niet bepaald met fysiek slopende activiteiten, loop niet te feesten en, voor zover ik het weet, tob ik ook nergens speciaal over. Dus waarom dat afgeleefde gevoel? Ik ben geen 25 meer maar probeer me dat ook niet wijs te maken. Toch is de accu weer ff leger dan de laatste tijd gangbaar was. Gisteravond al vroeg onder de wol en ik zou er nu zo weer in kunnen en nog slapen ook.
Wat zijn dat? Afdalingsstadia opweg naar de bodem van de ouwe dag? Dan moet ik als tegenwicht natuurlijk weer een schep van een of ander activiteit er tegenover zetten. Ronde meer met de honden? Echt met de fiets naar Agnita en niet enkel als gedachtenoefening? De consumptielimiet strakker trekken? Siësta standaardiseren? Dat laatste is het enige alternatief met iets aantrekkelijks al gaat er een hoop belangrijke tijd mee verloren. Waar ligt de grens, dat het mogelijk maken van het leven meer tijd kost, dan je voor het leven zelf kan verbruiiken? Merk je die? Vast niet optijd.
Wat zijn dat? Afdalingsstadia opweg naar de bodem van de ouwe dag? Dan moet ik als tegenwicht natuurlijk weer een schep van een of ander activiteit er tegenover zetten. Ronde meer met de honden? Echt met de fiets naar Agnita en niet enkel als gedachtenoefening? De consumptielimiet strakker trekken? Siësta standaardiseren? Dat laatste is het enige alternatief met iets aantrekkelijks al gaat er een hoop belangrijke tijd mee verloren. Waar ligt de grens, dat het mogelijk maken van het leven meer tijd kost, dan je voor het leven zelf kan verbruiiken? Merk je die? Vast niet optijd.
Gevoelig
De aannemer is tranen. Had hem al meer als blank pit dan stoere bolster ingeschat, maar hier kijk ik toch van op. Ff bang dat ik een partij relatie-ellende op mijn bord zou krijgen, maar gelukkig betreft het alleen gedoe met z'n personeel. Wat de tranen in mijn optiek nog bizarer maakt. Maar goed, er zit een generatie tussen ons in en al vaker gemerkt, dat hier de tranen makkelijker stromen, dan ik gewend ben, ook bij mannen. Neem de broer van Mariana. Maar goed, dat is ook werkelijk een watje in iedere betekenis van het woord.
Zo'n kleine aannemer is natuurlijk ontzettend afhankelijk van zijn personeel. Zowel in de kwaliteit van werken als aanwezig. Je verschuift niet eventjes iemand van de ene klus naar de andere. Hoewel het redelijk allround werkers zijn, heeft toch ieder zo zijn specialisme cq iets wat hij liever of gewoon beter doet dat de rest. Geen 'haar' hier, want nog geen vrouw in de bouw gezien.
Voor mij geldt, dat het werk er niet sneller op zal gaan. Eind september kon ik al vergeten. Het gaat gewoon een kwestie worden van doorwerken om het voor de winter geklaard te krijgen. Dat betekent in principe voor half november. Dan zijn ze een half jaar bezig geweest. Een half jaar met een schuur. Het woord is bijna een belediging voor het resultaat.
Zo'n kleine aannemer is natuurlijk ontzettend afhankelijk van zijn personeel. Zowel in de kwaliteit van werken als aanwezig. Je verschuift niet eventjes iemand van de ene klus naar de andere. Hoewel het redelijk allround werkers zijn, heeft toch ieder zo zijn specialisme cq iets wat hij liever of gewoon beter doet dat de rest. Geen 'haar' hier, want nog geen vrouw in de bouw gezien.
Voor mij geldt, dat het werk er niet sneller op zal gaan. Eind september kon ik al vergeten. Het gaat gewoon een kwestie worden van doorwerken om het voor de winter geklaard te krijgen. Dat betekent in principe voor half november. Dan zijn ze een half jaar bezig geweest. Een half jaar met een schuur. Het woord is bijna een belediging voor het resultaat.
Tijdpad
Zag gisteren dat de biertent alweer staat in Sibiu. Octoberfest, zoals het eerst heette en nu Cibinfest naar de rivier die door Sibiu stroomt. Voor het feest maakt het niks uit. Dezelfde grote tent. Dezelfde Kerstmarktachtig marktkraamp[jes rondom de tent. Vermaak voor oud en jong en ws zelfs dezelfde band als in de afgelopen 3 of 4 jaar dat ik het inmiddels heb meegemaakt.
Weer een jaar voorbij, dus. Het is niet alsof het gisteren was, dat we er vorig jaar zaten, maar het beeld staat me wel nog helder voor de geest. Nu verzuchten, dat de tijd snel gaat? Ik heb dat meer 's morgens, als ik naar mijn pillen grijp en overvallen wordt door het gevoel, dat ik dat kort geleden pas gedaan heb. Soms zo sterk, dat ik voor de zekerheid de ochtendstrip vergelijk met de snoepjes voor de middag.
Nee, het is niet de tijd, die sneller gaat, het is enerzijds dat je minder doet en anderzijds dat de lange baan krimpt. Van de dingen die je niet gedaan hebt, wordt de kans steeds groter, dat je ze nooit zult doen.
Weer een jaar voorbij, dus. Het is niet alsof het gisteren was, dat we er vorig jaar zaten, maar het beeld staat me wel nog helder voor de geest. Nu verzuchten, dat de tijd snel gaat? Ik heb dat meer 's morgens, als ik naar mijn pillen grijp en overvallen wordt door het gevoel, dat ik dat kort geleden pas gedaan heb. Soms zo sterk, dat ik voor de zekerheid de ochtendstrip vergelijk met de snoepjes voor de middag.
Nee, het is niet de tijd, die sneller gaat, het is enerzijds dat je minder doet en anderzijds dat de lange baan krimpt. Van de dingen die je niet gedaan hebt, wordt de kans steeds groter, dat je ze nooit zult doen.
donderdag 20 september 2018
Eigens
Hoe doen mensen dat om het geklungel van anderen met een minzaam grimlachje af te doen en verder te gaan alsof niks aan de hand is geweest. Ik word hier laaiend van. Weet me inmiddels wel te beheersen. Dat is wel anders geweest. Ik zie me daar niet nochalant overheen stappen. Gebeurd is gebeurd. Dat klopt. Maar ik zit met de brokken, die een ander maakt. Toch stom als iemand anders haar billen brandt en ik op de blaren moet zitten. Of snap ik dat verkeerd?
De tijd dat liefde blind maakt is voorbij, zo ik die periode überhaupt al heb meegemaakt in dit soort zaken. Opdraaien voor andermens' slordigheden is nooit een sterke kant van mij geweest en dat heb ik met veel voldoening volgehouden. Je ruimt je eigen zooi op cq zit op je eigen blaren. Dat is bijna zo basaal als een ander niet aandoen, wat jezelf niet wilt.
Ik zal de verleiding weerstaan om hier een maatschappij-brede overpeinzing van te maken, maar teveel mensen hebben tegenwoordig het idee, dat het probleem altijd weer bij anderen ligt en vergeten ff zelf iets meer moeite te doen, verder te kijken dan hun neus lang is, hun lange tenen in te trekken en niet teveel naar de navel te staren. Maar goed, daar is Prada niet mee te overtuigen. Zien wanneer die dame het bevalt om hier te verschijnen.
De tijd dat liefde blind maakt is voorbij, zo ik die periode überhaupt al heb meegemaakt in dit soort zaken. Opdraaien voor andermens' slordigheden is nooit een sterke kant van mij geweest en dat heb ik met veel voldoening volgehouden. Je ruimt je eigen zooi op cq zit op je eigen blaren. Dat is bijna zo basaal als een ander niet aandoen, wat jezelf niet wilt.
Ik zal de verleiding weerstaan om hier een maatschappij-brede overpeinzing van te maken, maar teveel mensen hebben tegenwoordig het idee, dat het probleem altijd weer bij anderen ligt en vergeten ff zelf iets meer moeite te doen, verder te kijken dan hun neus lang is, hun lange tenen in te trekken en niet teveel naar de navel te staren. Maar goed, daar is Prada niet mee te overtuigen. Zien wanneer die dame het bevalt om hier te verschijnen.
Compenseren ...
Vanochtend een hoop moeite gedaan om Prada bij me in de buurt te houden. Wonder boven wonder is dat gelukt en zijn we samen teruggekomen. De dame en het kleintje in het leefdeel ingesloten en met de derde dame richting Sibiu. De dosis verdoving was vandaag steviger dan 'normaal'. Pas na vieren kon ik haar weer ophalen. Bij vijven thuis en geen Prada.
Foutje? Neeeee, de deur was afgesloten. Notabene aan de buitenkant. Knap dat Prada dan toch is verdwenen. Nog nooit de entreedeur geopend van binnen. Dat was Rosa die dat deed. Laat staan als die van buiten op slot is gedaan. Nooit de trap af gegaan richting de tuinkamer. Maar nu wel weg. Met een, naar het schijnt afgesloten deur.
Ja, dan hebben we nog de werklui, die zelfs voor de suiker in de koffie nog buiten blijven staan roepen. Die zouden dus vandaag, ondanks de gesloten deur naar binnen moeten zijn gegaan?? Niet onmogelijk maar erg onwaarschijnlijk. Veel waarschijnlijker is een niet fatsoenlijk gesloten deur, zoals 's ochtends vaak het geval is na het melken van de koe in 24 en Bobby, op het moment dat hij mij gewaar wordt, de deur simpelweg met z'n neus open duwt. Open deur. Prada weg. Geen kunst an. Alle werk van de ochtend naar de kloten. Lekker. Schiet op zo. Twee passen vooruit en drie terug.
Foutje? Neeeee, de deur was afgesloten. Notabene aan de buitenkant. Knap dat Prada dan toch is verdwenen. Nog nooit de entreedeur geopend van binnen. Dat was Rosa die dat deed. Laat staan als die van buiten op slot is gedaan. Nooit de trap af gegaan richting de tuinkamer. Maar nu wel weg. Met een, naar het schijnt afgesloten deur.
Ja, dan hebben we nog de werklui, die zelfs voor de suiker in de koffie nog buiten blijven staan roepen. Die zouden dus vandaag, ondanks de gesloten deur naar binnen moeten zijn gegaan?? Niet onmogelijk maar erg onwaarschijnlijk. Veel waarschijnlijker is een niet fatsoenlijk gesloten deur, zoals 's ochtends vaak het geval is na het melken van de koe in 24 en Bobby, op het moment dat hij mij gewaar wordt, de deur simpelweg met z'n neus open duwt. Open deur. Prada weg. Geen kunst an. Alle werk van de ochtend naar de kloten. Lekker. Schiet op zo. Twee passen vooruit en drie terug.
Gebrek?
1, 10, 100, 1000, 10.000 .... ongeïnteresseerde gemakzucht. Ik ga ff ergens in stilte exploderen. Grrrrrr!!
Bomvol
Sibiu heeft een luxeprobleem. Ruim een half uur rondgereden voordat ik per toeval een vrijkomende parkeerplaats direct weer kon bezetten. Parkeergarages zijn ondingen, maar hier missen er een paar. De autovrije pleinen en laat-Middeleeuwse straatjes bieden niet voldoende plek voor al die tegenwoordige vierwielers met motor ipv paard.
Het viel me mee, dat niet alle garagepoorten waren geblokkeerd maar verder stonden de auto's op de meest onmogelijke plekken. Toch niks bijzonders vandaag, volgens mij. Het Oktoberfest is begonnen, maar die drukte begint pas aan het eind van de middag. Op het parkeren na hoor je mij niet klagen. Veel te zien. Nog steeds de nodige toeristen, maar eigenlijk is de lokale bevolking voor mij ook een soort toerist, zeker de zigeuners in hun verschillende soorten en kleuren.
Ruimschoots
Rosa afgeleverd. Nu is het wachten op een telefoontje, dat ze na operatie weer bij kennis is. Genoeg om me ondertussen mee bezig te houden, dus zo echt wachten is het niet. Gelukkig maar. Twee uur of meer duimen draaien is geen hobby van me.
Het is wederom een prachtige dag. Mag geen zomer meer heten, maar wat maakt het uit. Nazomeren tot in november als het ff kan. Me vandaag niks anders voorgenomen dan het bezoek aan de dierenarts. Genoeg ruimte kortom. Beetje slenteren, rondneuzen. O ja, glasbak vullen niet te vergeten. Lekker freewheelen.
Dameszaken
Rosa onder het mes vandaag, Blijft Mopke over voor over een mnd of zes. Zou prettig zijn als haar eerste krolsheid zo ongemerkt voorbij gaat, als die dat bij Rosa heeft gedaan. Die is inmiddels 1 jaar en iets van een mnd maar geen krolse toestanden van meegemaakt. Er schijnt ook een stille versie van biologische completering te bestaan. Graag voor Mopke dus ook en niet de heisa, die we met Prada hebben gehad, waarbij Bobby de boel bijna afbrak. Vader en dochter, de natuur neemt het niet zo nauw.
Maar vanmiddag drie van de vier dames puppy-vrij. Geen gedoe meer met puppies, tehuizen vinden, op en neer naar Sibiu en in het ergste geval begraven. Als onze mededorpbewoners zo vriendelijk willen zijn om voor hun eigen puppies te zorgen, dan zijn wij d'r voor een jaar of 15 vanaf. Rust in de tent. Heeft bijna twee jaar in beslag genomen. Ruim zelfs voordat ook de laatste dame onder het mes is geweest.
Prada in januari 2, Mopke in april 1 en Rosa in augustus volgend jaar ook 2. Lady schat ik in op 3 à 4 en Bobby ook ergens iets in die buurt. Een jong cluppie. Daar hebben we nog jaren plezier van .....
Maar vanmiddag drie van de vier dames puppy-vrij. Geen gedoe meer met puppies, tehuizen vinden, op en neer naar Sibiu en in het ergste geval begraven. Als onze mededorpbewoners zo vriendelijk willen zijn om voor hun eigen puppies te zorgen, dan zijn wij d'r voor een jaar of 15 vanaf. Rust in de tent. Heeft bijna twee jaar in beslag genomen. Ruim zelfs voordat ook de laatste dame onder het mes is geweest.
Prada in januari 2, Mopke in april 1 en Rosa in augustus volgend jaar ook 2. Lady schat ik in op 3 à 4 en Bobby ook ergens iets in die buurt. Een jong cluppie. Daar hebben we nog jaren plezier van .....
woensdag 19 september 2018
Vurig
De rust om de avond af te sluiten met een vuurtje. Het zijn die momenten, die de burger moed geven en blijkbaar heeft ie dat nodig.
Onzinnig
Wat kan ik toch slecht tegen zinloze zaken. Begin augustus was het twee jaar geleden, dat de hier de gasleiding is aangelegd, aangesloten en/of goedgekeurd. En hier wordt de gasinstallatie, naar het me toen al werd verteld, iedere twee jaar gecontroleerd. Niet tot aan de meter, daar zou ik mee kunnen leven maar door het hele huis. En dat zag ik toen al niet zitten en nu ook niet. Misschien zijn er nog andere landen in Europa, die deze onzin uithalen, maar in Nederland en Frankrijk in elk geval niet.
De boel is hier door een officiële installateur aangelegd en gas ruik je. Ik heb twee jaar geleden nog ff gecheckt of dat ook in Roemenië het geval was. En dat was zo, werd me verzekerd. Mocht er een probleem zijn, dan ruik ik dat direct, gooi de ramen open, draai de gaskraan dicht en neem contact op met mijn installateur. Daar heb ik geen vreemde pipo voor nodig, die hier iedere twee jaar een stapel lappen in z'n zak komt steken om me te zeggen, wat ik al weet, nl, dat niks aan de hand is.
Nou, die meneer van een speciaal voor dit doel gecertificeerde onderneming (met diploma gasverbindingen besproeien) stond vanochtend op de binnenplaats. Ik heb hem aangeboden, dat hij de buiten liggende delen graag kon controleren. Buiten ruik je gas ietsje minder tenslotte. Maar dat binnen mijn pakkie an was en daar geen problemen waren. Hij vatte dat op als een weigering en is weer vertrokken. Zien hoe hard ze dat gaan spelen.
Achterliggend is vast de controle op illegale doorverbindingen. Hier moet je nl -ook te gek voor woorden- voor iedere gasaansluiting een project maken met alle mogelijke tekeningen, goedkeuring, controles, etc. En natuurlijk kost dat geld, net zoals die zg service van de tweejaarlijks controle trouwens. Maar volgens mij hoef je niet mee te werken aan het bewijzen van je schuld, toch? Niet dat er hier ook maar iets in die richting gebeurd is. Als ze echt moeilijk gaan doen, kan het gas er nog altijd uit. Doeeiii.
De boel is hier door een officiële installateur aangelegd en gas ruik je. Ik heb twee jaar geleden nog ff gecheckt of dat ook in Roemenië het geval was. En dat was zo, werd me verzekerd. Mocht er een probleem zijn, dan ruik ik dat direct, gooi de ramen open, draai de gaskraan dicht en neem contact op met mijn installateur. Daar heb ik geen vreemde pipo voor nodig, die hier iedere twee jaar een stapel lappen in z'n zak komt steken om me te zeggen, wat ik al weet, nl, dat niks aan de hand is.
Nou, die meneer van een speciaal voor dit doel gecertificeerde onderneming (met diploma gasverbindingen besproeien) stond vanochtend op de binnenplaats. Ik heb hem aangeboden, dat hij de buiten liggende delen graag kon controleren. Buiten ruik je gas ietsje minder tenslotte. Maar dat binnen mijn pakkie an was en daar geen problemen waren. Hij vatte dat op als een weigering en is weer vertrokken. Zien hoe hard ze dat gaan spelen.
Achterliggend is vast de controle op illegale doorverbindingen. Hier moet je nl -ook te gek voor woorden- voor iedere gasaansluiting een project maken met alle mogelijke tekeningen, goedkeuring, controles, etc. En natuurlijk kost dat geld, net zoals die zg service van de tweejaarlijks controle trouwens. Maar volgens mij hoef je niet mee te werken aan het bewijzen van je schuld, toch? Niet dat er hier ook maar iets in die richting gebeurd is. Als ze echt moeilijk gaan doen, kan het gas er nog altijd uit. Doeeiii.
Online
Stofzuigerzakken, stofzuigerfilters, toner, winkels, internet, codes ... als je in minder dan een uur gek wilt worden, is dat de bezigheid, die je zoekt. Tientallen merken, honderden types, duizenden onderdelen en een hoeveelheid codes, waar je week van wordt in je knieën. Gelukkig zit je achter je Pc. En nou we het over 'zitten' en 'Pc' hebben, toevallig vandaag gegoogled op 'Gamestoel'. Ja, je krijgt het niet bedacht, maar eigenlijk is het zo voor de hand liggend als wat. Gamers zitten uren, dagen, hun halve leven of meer achter die Pc. Een goede stoel kan dan geen kwaad. En laat ik nou al vaker bedacht hebben, dat mijn rug bokt vanwege het antieke stoeltje, waarop ik zit. Komt uit Spanje, vertelde de verkoper in Utrecht en schijnt een paar honderd jaar oud te zijn. Maakt niet uit, maar kan dus nooit ontworpen zijn voor het werken achter een Pc.
Maar laat die terzijde ff aan de kant en terug naar stofzuigerzakkencodes en meer nog tonercodes. Zou Hp zelf nog zicht hebben op de hele range aan verschillende printers in hun assortiment? En wat zou makkelijker zijn om de noodzakelijk onderdelen te standaardiseren? Mn de regelmatig te verwisselen toner? Blijkbaar wordt daar weinig moeite voor gedaan. Ik schat, dat je ongeveer 1 type tonercapsule hebt voor 3 type printers. En dan heb ik het over simpele z/w-gevalletjes.
Maar goed, codes, internet, online aanschaf en is CE285A hetzelfde als CE285AC? Waarschijnlijk niet en al helemaal geen zin om dat pas na levering thuis te constateren. En HP of compatible ... is alles probleemloos vervangbaar? En dan alweer die codes, die het weer net niet zijn, maar desondanks probleemloos zouden moeten passen, want 'compatible'.
Ik ben in mezelf gillend gestopt. Eerst de verlate lunch en dan zie ik of mijn incasseringsvermogen gerecupereerd is. Pofta buna
Maar laat die terzijde ff aan de kant en terug naar stofzuigerzakkencodes en meer nog tonercodes. Zou Hp zelf nog zicht hebben op de hele range aan verschillende printers in hun assortiment? En wat zou makkelijker zijn om de noodzakelijk onderdelen te standaardiseren? Mn de regelmatig te verwisselen toner? Blijkbaar wordt daar weinig moeite voor gedaan. Ik schat, dat je ongeveer 1 type tonercapsule hebt voor 3 type printers. En dan heb ik het over simpele z/w-gevalletjes.
Maar goed, codes, internet, online aanschaf en is CE285A hetzelfde als CE285AC? Waarschijnlijk niet en al helemaal geen zin om dat pas na levering thuis te constateren. En HP of compatible ... is alles probleemloos vervangbaar? En dan alweer die codes, die het weer net niet zijn, maar desondanks probleemloos zouden moeten passen, want 'compatible'.
Ik ben in mezelf gillend gestopt. Eerst de verlate lunch en dan zie ik of mijn incasseringsvermogen gerecupereerd is. Pofta buna
Werkverdeling
Another day, another afwasch .... Dat is de komische noot voor vandaag. Hebben we dat gehad. De keuken vrgt weer om aandacht en d'r zijn nog wat kleine klusjes te doen. Zou geen problemen moeten opleveren. Rustige dag. Wie weet rust en ruimte om extra zaken aan te pakken. Een wit wervelwind momentje zou welkom zijn. Ff een in middag het werk van een week of twee verzetten. Laat ik me niet vast pinnen we gaan het zien. Hoe dan ook moet de focus gericht worden op een nw doel. Òf een serie kleine klusjes of een grote brok zoals bijv de definitieve plaatsing van de Cd's of de puntjes op de 'i' in de slaapkamer.
Het opsommen van de mogelijkheden geeft geen spontane afweerneigingen. Dat is een goed teken. Ik zal de afwezigheid van die neiging koesteren. Zien of ik dat volhoud tot na de afwas.
Het opsommen van de mogelijkheden geeft geen spontane afweerneigingen. Dat is een goed teken. Ik zal de afwezigheid van die neiging koesteren. Zien of ik dat volhoud tot na de afwas.
dinsdag 18 september 2018
Zoekende
De avond wil maar niet. Kan mijn draai niet vinden. Drentel wat door het huis. Een krant gelezen. Was het niet. De koffiekoppen voor de werklui al afgewassen ipv morgenvroeg. Wat spullen in de keuken van de ene naar de andere plek gezet, zonder dat het resultaat enige zin gaf. Nou, dan ben ik ver heen. Ondertussen Rosa afgevangen en opgesloten. Nu is het wachten op Prada. Zou dat het zijn?
Die dames zijn er sinds de ochtendwandeling van tussen geweest. Voor Rosa gelukkig nog steeds uitzonderlijk en geen regel. Voor Prada ligt dat omgekeerd. En het blijft wonderlijk om te zien, hoe dat gaat. Een voorbeeldig luisterende en naar mij terugkerende hond op de (ochtend)wandeling, totdat met de terugweg wordt begonnen, dan is ze Oost-Indisch doof en geeft me de middelvinger.
Het omslagmoment is volkomen helder. Heb dat eens uitgeprobeerd door om te keren en alsnog verder te lopen. Toen kwam ze probleemloos naar me toe. Maar goed, stom is ze bepaald niet, dus dat geintje zal ze op een bepaald moment doorhebben. Hetzelfde als haar alvast, voordat met de terugkeer is begonnen, opnieuw aan te lijnen. Maar ik moet iets, haar duidelijk maken, dat ze hoe dan ook moet luisteren.
En nu heeft ze weer last van het geintje om niet naar binnen te willen komen. Voor de poort liggen en weglopen, als ik naar buiten kom en/of haar roep. Twee verschillende zaken maar beide aan gehoorzamen geliëerd. Erg irritant. Je zou bijna terugvallen in oude opvoedingsgewoontes. Vrees alleen dat dat de situatie hooguit erger zal maken. Toch moet haar aan het verstand gepeuterd worden, dat ze beter kan luisteren. Een nacht buiten gaat dat niet oplossen, eerder stimuleren, maar ik ga naar bed.
Die dames zijn er sinds de ochtendwandeling van tussen geweest. Voor Rosa gelukkig nog steeds uitzonderlijk en geen regel. Voor Prada ligt dat omgekeerd. En het blijft wonderlijk om te zien, hoe dat gaat. Een voorbeeldig luisterende en naar mij terugkerende hond op de (ochtend)wandeling, totdat met de terugweg wordt begonnen, dan is ze Oost-Indisch doof en geeft me de middelvinger.
Het omslagmoment is volkomen helder. Heb dat eens uitgeprobeerd door om te keren en alsnog verder te lopen. Toen kwam ze probleemloos naar me toe. Maar goed, stom is ze bepaald niet, dus dat geintje zal ze op een bepaald moment doorhebben. Hetzelfde als haar alvast, voordat met de terugkeer is begonnen, opnieuw aan te lijnen. Maar ik moet iets, haar duidelijk maken, dat ze hoe dan ook moet luisteren.
En nu heeft ze weer last van het geintje om niet naar binnen te willen komen. Voor de poort liggen en weglopen, als ik naar buiten kom en/of haar roep. Twee verschillende zaken maar beide aan gehoorzamen geliëerd. Erg irritant. Je zou bijna terugvallen in oude opvoedingsgewoontes. Vrees alleen dat dat de situatie hooguit erger zal maken. Toch moet haar aan het verstand gepeuterd worden, dat ze beter kan luisteren. Een nacht buiten gaat dat niet oplossen, eerder stimuleren, maar ik ga naar bed.
Afmaken
Met een dag vertraging de chutney gemaakt en nu zijn de peren weggewerkt: Jam die te vloeibaar is en in Nederland compote zou heten, stukjes peer ingemaakt wat hier dan weer 'compote' heet, likeur van ingekookt kookvocht vermengd met suiker en 96% alcohol en een redelijk rechttoe/rechtaan chutney. Had niet gedacht, dat het er vandaag nog van zou komen.
Late lunch dank de onderwijswerktijden maar snel gepiept, want nog steeds terend op het surplus van afgelopen zaterdag. Wijntje erbij, maar de siësta overgeslagen en me op de laatste peren gestort. Buiten werd de laatste hand gelegd aan het leggen van de pannen. Was de aannemer alerter en vooral eerder geweest met bestellen dan waren alle aparte pannen ws ook aanwezig en dus neergelegd geweest. Daar is het nu op wachten en dat samen met een akkefietje rond de afwerking van de dakkapellen, staat er nog zeker een week dakwerk op de lat. Gelukkig gaat ondertussen de rest verder, hoewel ik ook daar vanavond weer iets zag, wat ik niet helemaal begrijp en er meer nog niet blij mee ben. Dus morgen weer in de benen. De aannemer blijft redelijk vrolijk onder mijn op- en aanmerkingen. Ws zit ik er niet ver naast.
Vanavond de boel weer een keertje opgeruimd en schoongemaakt. Buiten wel te verstaan. Bouwvakkerszooi. M'n gereedschap, dat ze gebruiken, bijeen gezocht. Er mist weer wat. Je zou zo iedere dag met een werkbespreking kunnen beginnen. Een bespreking met een hoop 'Waarom'-vragen.
Ondertussen worden de ramen en deuren geverfd en volgende week geplaatst. Het vordert nog steeds. Geen kunst an eigenlijk, want nog steeds een hoop te doen, Nog anderhalve werkweek. Ik geloof niet dat de aannemer die deadline hanteert.
Late lunch dank de onderwijswerktijden maar snel gepiept, want nog steeds terend op het surplus van afgelopen zaterdag. Wijntje erbij, maar de siësta overgeslagen en me op de laatste peren gestort. Buiten werd de laatste hand gelegd aan het leggen van de pannen. Was de aannemer alerter en vooral eerder geweest met bestellen dan waren alle aparte pannen ws ook aanwezig en dus neergelegd geweest. Daar is het nu op wachten en dat samen met een akkefietje rond de afwerking van de dakkapellen, staat er nog zeker een week dakwerk op de lat. Gelukkig gaat ondertussen de rest verder, hoewel ik ook daar vanavond weer iets zag, wat ik niet helemaal begrijp en er meer nog niet blij mee ben. Dus morgen weer in de benen. De aannemer blijft redelijk vrolijk onder mijn op- en aanmerkingen. Ws zit ik er niet ver naast.
Vanavond de boel weer een keertje opgeruimd en schoongemaakt. Buiten wel te verstaan. Bouwvakkerszooi. M'n gereedschap, dat ze gebruiken, bijeen gezocht. Er mist weer wat. Je zou zo iedere dag met een werkbespreking kunnen beginnen. Een bespreking met een hoop 'Waarom'-vragen.
Ondertussen worden de ramen en deuren geverfd en volgende week geplaatst. Het vordert nog steeds. Geen kunst an eigenlijk, want nog steeds een hoop te doen, Nog anderhalve werkweek. Ik geloof niet dat de aannemer die deadline hanteert.
Strakker
Stevig gevoel tijdens de rit naar Sibiu. Wist niet, dat ik het weer kwijt was. Doet deugd. De wereld voelt direct een stuk maakbaarder aan. Prettig. Zin in het regelen van vanalles zoals de trip naar Praag met de Kerst. Zien vast te houden dat gevoel.
Onwennig
De neus vol met peren en al te lang niet serieus het dorp uit geweest. Tijd om een stedelijk luchtje te scheppen? Zou niet verkeerd zijn. Is trouwens het laatste jaar, waarin ik zonder problemen lekker in mijn eentje eropuit kan op Mariana's werkdagen. Volgend jaar wordt het dan 's ochtends het huis uit sluipen, voordat Mariana dromeland verlaat. Grapje. Maar mocht ik dan alleen de stad in willen, zal dat enige overtuigingskracht van mijn kant kosten. Onbegrijpelijk, die mensen die altijd in gezelschap willen vertoeven.
maandag 17 september 2018
Beestengedoe
Het animo taant. Waren er geen honden, zou ik in bed kruipen. Helaas zijn er nog twee uitgangsrondes te gaan. En dan is de nacht nog te lang voor de jongste. Mopke zit nu op iets van 4-5 uur met een beetje geluk. Daar zijn nog wat uren te gaan om op Prada's niveau te komen. Die houdt het onder normale omstandigheden ruim 12 uur droog. Rosa hangt daar ergens tussenin.
Over een jaar of wat zal het een andere wereld zijn, wat dat betreft. Geen puppie-gedoe meer. Prada is 'geholpen', Lady idem dito. Rosa gaat als het een beetje meezit deze week onder het mes en dan hebben we alleen Mopke nog voor over een mnd of zes. Behalve praktisch, maar goed ook. Die parvo-ellende zit hier zo ongeveer overal en dat schijnt zeker een jaar of wat zo te blijven. Hardnekkige ellende. Alle pups die hier in de tussentijd verblijven lopen risico, gevaccineerd of niet. Dat is inmiddels ook duidelijk.
In 24 hetzelfde verhaal, maar daar wil het blijkbaar niet zo doordringen. De broer van Mariana heeft in de afgelopen weken weer twee pups genomen en de laatste is twee dagen geleden gestorven. En vaccineren is niet iets, waar hij mee bezig is. Dat is dan een gegarandeerde dood binnen een x-aantal weken. Dat moet je die jonkies niet aandoen. Maar goed, die beste man is op meer terreinen onverbeterlijk. Iets met gedegen eiken voor het hoofd.
Over een jaar of wat zal het een andere wereld zijn, wat dat betreft. Geen puppie-gedoe meer. Prada is 'geholpen', Lady idem dito. Rosa gaat als het een beetje meezit deze week onder het mes en dan hebben we alleen Mopke nog voor over een mnd of zes. Behalve praktisch, maar goed ook. Die parvo-ellende zit hier zo ongeveer overal en dat schijnt zeker een jaar of wat zo te blijven. Hardnekkige ellende. Alle pups die hier in de tussentijd verblijven lopen risico, gevaccineerd of niet. Dat is inmiddels ook duidelijk.
In 24 hetzelfde verhaal, maar daar wil het blijkbaar niet zo doordringen. De broer van Mariana heeft in de afgelopen weken weer twee pups genomen en de laatste is twee dagen geleden gestorven. En vaccineren is niet iets, waar hij mee bezig is. Dat is dan een gegarandeerde dood binnen een x-aantal weken. Dat moet je die jonkies niet aandoen. Maar goed, die beste man is op meer terreinen onverbeterlijk. Iets met gedegen eiken voor het hoofd.
(K)elders
Perenjam, peren sec geweckt, perensiroop en straks of morgen perenchutney .... dan komen me de peren, denk ik, ook ff de neus uit. En wat zullen het zijn geweest? 10-12 kilo? Meer niet. Vroeger, ja ik word echt oud, ging dat bij ons met van die houten veiligkisten tegelijk. En altijd meerdere nooit eentje. Appels, peren, pruimen, rabarber, kersen in een goed jaar, etc. En alsof de duvel er mee speelde, de vrouwen mochten niet cq hoefden zelden in de benen, want de periode van de maand.... Is, geloof ik, het enige moment, waarop ik weleens gedacht heb, dat vrouw zijn zo z'n voordelen heeft. Verder nooit last van gehad.
De oude zinken badderteil gevuld met zoutwater in het midden en mijn vader, mijn broer en ik maar schillen, ontpitten, snijden, al naar gelang de voorbewerking wenste. Een echte hekel heb ik nooit aan het werk gehad. Het was aan het eind van de zomer soms een beetje teveel van het goede. Dan had je fruit 'gegeten en gedronken' en was blij, als het eindelijk in de glazen zat en wat later de kelder in kon. En die kelder was een lust voor het oog. Daar ging je met plezier in naar beneden. Later verdween meer en meer in de diepvriezer(s) en was minder nodig door de krimp van de thuis levende gezinsleden, maar leeggeraakt is die ruimte nooit.
Zoiets in het klein als mijn kluszooi straks z'n plek krijgt in een deel van de schuur en de tweede kelder vrijkomt voor wasmachine en als voedselvoorraadvertrek. Dan heb ik er vijftig jaar overgedaan om met plezier terug te grijpen op iets uit mijn jeugd!
De oude zinken badderteil gevuld met zoutwater in het midden en mijn vader, mijn broer en ik maar schillen, ontpitten, snijden, al naar gelang de voorbewerking wenste. Een echte hekel heb ik nooit aan het werk gehad. Het was aan het eind van de zomer soms een beetje teveel van het goede. Dan had je fruit 'gegeten en gedronken' en was blij, als het eindelijk in de glazen zat en wat later de kelder in kon. En die kelder was een lust voor het oog. Daar ging je met plezier in naar beneden. Later verdween meer en meer in de diepvriezer(s) en was minder nodig door de krimp van de thuis levende gezinsleden, maar leeggeraakt is die ruimte nooit.
Zoiets in het klein als mijn kluszooi straks z'n plek krijgt in een deel van de schuur en de tweede kelder vrijkomt voor wasmachine en als voedselvoorraadvertrek. Dan heb ik er vijftig jaar overgedaan om met plezier terug te grijpen op iets uit mijn jeugd!
Geuren
Bezig met het wegwerken van de peren rook het vanmiddag heel even als toen we als kinderen appelmoes kookten op geïmproviseerde fornuisjes met van die spiritustabletten, die een trage blauwe vlam en een heel herkenbare geur hadden. Die geur bedoel ik niet. Daar kom ik dichtbij in de buurt, maar krijg 'm niet terug. Nee, de geur van pruttelende appelmoes vermengt met de spanning van het spelen met vuur. Iets wat geen problemen opleverde trouwens. Die tabletten kochten we tenslotte niet zelf. Je zou er vandaag de dag mee moeten aankomen. Niet genderneutraal, ongetwijfeld gevaarlijk, nog niet toe aan eigen verantwoordelijkheid en verzin maar meer van die niet ter zake doende onzin. Het was gewoon leuk en we hebben ons er uren mee vermaakt.
Of daar mijn voorkeur voor koken vandaan komt, waag ik te betwijfelen. Mijn beide oudere zussen deden enthousiast mee en hebben geen van beide een zwak voor koken ontwikkeld. Eentje eet tegenwoordig vnl brood en de ander gaat al zolang ze zelfstandig met eigen gezin op vakantie gaat naar hotels en pensions om niet ook in de vakantie nog te moeten koken. Zelf met regelmaat in vakantiehuizen gezeten mn om te koken met de lokaal verkrijgbare ingrediënten. Ach, ik zit wel op meer vlakken afwijkend in elkaar.
Of daar mijn voorkeur voor koken vandaan komt, waag ik te betwijfelen. Mijn beide oudere zussen deden enthousiast mee en hebben geen van beide een zwak voor koken ontwikkeld. Eentje eet tegenwoordig vnl brood en de ander gaat al zolang ze zelfstandig met eigen gezin op vakantie gaat naar hotels en pensions om niet ook in de vakantie nog te moeten koken. Zelf met regelmaat in vakantiehuizen gezeten mn om te koken met de lokaal verkrijgbare ingrediënten. Ach, ik zit wel op meer vlakken afwijkend in elkaar.
Herkauwen
Gisteravond te duf om met de Pc aan de slag te gaan. Zou soswieso niet zo slim zijn geweest. Als ik daar eenmaal mee begin, kan ik beter een paar dagen achter de hand hebben, waarin ik in principe niet met andere dingen bezig hoeft te zijn. Mis gaat er altijd wel iets en soms ook heel veel en zit je, voor je het weet een paar dagen vloekend en tierend Microsoft hel en verdoemenis toe te wensen. Ergens deze week zou wel leuk zijn. Alles staat in de startblokken. Enkel de volgorde van handelingen hoeft opnieuw gecheckt te worden.
Me daarom maar op Dishonored_2 gestort. Nee, 'storten' is het allang niet meer. Ik pik zo af en toe een level uit een van de drie doorlopen en werk me dan afhankelijk van de stemming sluipend of botweg dood en verderf zaaiend door het niveau heen. Hoewel de setting altijd weer iets anders is, ken je de meeste valkuilen, bent niet geïnteresseerd in wat allemaal te vinden is, zoekt niet en komt dus ook geen nog niet bezochte delen tegen. Je kent het doel en in principe ook de weg. Hele stukken kun je letterlijk links laten liggen. Toch kom je dan soms nog rare dingen tegen.
Gisteren was dat bij het uitschakelen van iemand ism z'n dubbelganger. Blijkbaar ben ik tot op heden altijd zonder het toe moeten passen van geweld in de nabijheid van de dubbelganger gekomen, kon het gewenste dealtje sluiten en verder met het spel. Nu moesten er wel personen en/of robots uitgeschakeld worden in diens nabijheid om bij die persoon te komen. En hoewel ik dat zonder bloedvergieten regelde, was geen gesprek met de dubbelganger mogelijk. Hij kromp enkel in een van angst en smeekte om niet gedood te worden. Een soort loop waar hij niet meer uitkwam. Een bug?
Op zich maakt dat niet zoveel uit, tenzij je slordig met je opslagbeleid bent omgesprongen en dus niet terug kunt naar het moment, voordat je de wachten uitschakelde. Natuurlijk was ik daar te makkelijk in geweest. Consequentie .... het hele niveau opnieuw doorploegen. Dan wordt het gehak bijna een sleur ....
Me daarom maar op Dishonored_2 gestort. Nee, 'storten' is het allang niet meer. Ik pik zo af en toe een level uit een van de drie doorlopen en werk me dan afhankelijk van de stemming sluipend of botweg dood en verderf zaaiend door het niveau heen. Hoewel de setting altijd weer iets anders is, ken je de meeste valkuilen, bent niet geïnteresseerd in wat allemaal te vinden is, zoekt niet en komt dus ook geen nog niet bezochte delen tegen. Je kent het doel en in principe ook de weg. Hele stukken kun je letterlijk links laten liggen. Toch kom je dan soms nog rare dingen tegen.
Gisteren was dat bij het uitschakelen van iemand ism z'n dubbelganger. Blijkbaar ben ik tot op heden altijd zonder het toe moeten passen van geweld in de nabijheid van de dubbelganger gekomen, kon het gewenste dealtje sluiten en verder met het spel. Nu moesten er wel personen en/of robots uitgeschakeld worden in diens nabijheid om bij die persoon te komen. En hoewel ik dat zonder bloedvergieten regelde, was geen gesprek met de dubbelganger mogelijk. Hij kromp enkel in een van angst en smeekte om niet gedood te worden. Een soort loop waar hij niet meer uitkwam. Een bug?
Op zich maakt dat niet zoveel uit, tenzij je slordig met je opslagbeleid bent omgesprongen en dus niet terug kunt naar het moment, voordat je de wachten uitschakelde. Natuurlijk was ik daar te makkelijk in geweest. Consequentie .... het hele niveau opnieuw doorploegen. Dan wordt het gehak bijna een sleur ....
Her-normaliseren
Alle uitvluchten, afleidingen, slinkse vertragingen en moedwillig ontkennen ten spijt is het nu tijd voor de normale dagelijkse rompslomp, de kleine dingen van het leven. Terug naar een paar taakjes per dag en die (GVD) doen ook. Rekeningen betalen, geld overmaken, peren wecken, drempel herstellen, pepers verpotten zijn zo de eerste van een schier eindeloze reeks dingen en dingetjes, die me te binnen schieten. Voor vandaag is dat ook al bijna voldoende.
Ondertussen is tegen de verwachting in het hele bouwvakkersteam verschenen. Zou netjes zijn, als ze het dak tenminste afmaken, voordat de lui in twee groepen opgesplits voor een deel elders aan de slag gaan. Zou stimulerend moeten werken. Al;s nou ook nog de smid komt opdagen, zoals hij Mariana heeft beloofd, dan starten we de week niet verkeerd.
Ondertussen is tegen de verwachting in het hele bouwvakkersteam verschenen. Zou netjes zijn, als ze het dak tenminste afmaken, voordat de lui in twee groepen opgesplits voor een deel elders aan de slag gaan. Zou stimulerend moeten werken. Al;s nou ook nog de smid komt opdagen, zoals hij Mariana heeft beloofd, dan starten we de week niet verkeerd.
zondag 16 september 2018
Zijstraatje
Oei, in de F1 blijven hangen. Straks meer, nu als de sodemieter aan de laatste afwas. O nee, de honden. Ach, wat een dynamiek weer.
Planmatig
Pauze. Twee-en-half uur machinale en manuele afwasactiviteit en het eind is in zicht. Nog wat puntjes op de 'i' en de klus is geklaard. Altijd een gevaarlijk moment die laatste opruimloodjes. Doorzetten kost net iets meer motivatie dan de boel de boel te laten 'want al erg veel gedaan'. Maar het zijn pannen. En in pannen heb ik morgen net zo min zin als vandaag, dus als ik niet uitkijk staan, die er over een week nog. Mèt schimmel dan wel. Maar niet doen, vandaar de pauze. Hergroepen voor de genadeslag. Dat loopt morgenvroeg zoveel prettiger rond in de keuken, daar kan dat uurtje minder werk niet tegen op.
Lekker bezig geweest, dat mag duidelijk zijn, en de volgende klus ligt al/nog steeds in de tweede afwasbak te wachten. Gelukkig heb ik drie van die dingen in de keuken. Eén van die kleine extra's die je bijna dagelijks een moment met een goed gevoel geven. En dat zit 'm in simpele dingen. Niet in die zg automatische kraan, die door aanraken start en stopt. Klinkt prachtig maar werkt niet of is van slag. Het mechanisme heb ik al mndn geleden uitgeschakeld.
Zo'n ander iets wat prachtig klinkt maar in praktijk niet werkt, is de stoomgenerator van de douche. Itt de touch-kraan werkt het stoomding na een hoop geheen- en weer met Grohe in Boekarest wel maar het begint dan altijd met de mededeling "Wachten tot de generator op temperatuur is" of zoiets. Je moet het je kortom vooraf bedenken en er ook al eerder mee bezig zijn, dan je er zin in hebt, of de lol erin is alweer verdwenen voordat de douche zich met stoom zou kunnen vullen. En stoom en stoom is ook twee. Ook dat element is in feite een misser. De gekleurde verlichting en de muziek in de douche zijn daarentegen een genot. Direct afroepbare, simpele zaken.
Lekker bezig geweest, dat mag duidelijk zijn, en de volgende klus ligt al/nog steeds in de tweede afwasbak te wachten. Gelukkig heb ik drie van die dingen in de keuken. Eén van die kleine extra's die je bijna dagelijks een moment met een goed gevoel geven. En dat zit 'm in simpele dingen. Niet in die zg automatische kraan, die door aanraken start en stopt. Klinkt prachtig maar werkt niet of is van slag. Het mechanisme heb ik al mndn geleden uitgeschakeld.
Zo'n ander iets wat prachtig klinkt maar in praktijk niet werkt, is de stoomgenerator van de douche. Itt de touch-kraan werkt het stoomding na een hoop geheen- en weer met Grohe in Boekarest wel maar het begint dan altijd met de mededeling "Wachten tot de generator op temperatuur is" of zoiets. Je moet het je kortom vooraf bedenken en er ook al eerder mee bezig zijn, dan je er zin in hebt, of de lol erin is alweer verdwenen voordat de douche zich met stoom zou kunnen vullen. En stoom en stoom is ook twee. Ook dat element is in feite een misser. De gekleurde verlichting en de muziek in de douche zijn daarentegen een genot. Direct afroepbare, simpele zaken.
Abonneren op:
Posts (Atom)