Hoe doen mensen dat om het geklungel van anderen met een minzaam grimlachje af te doen en verder te gaan alsof niks aan de hand is geweest. Ik word hier laaiend van. Weet me inmiddels wel te beheersen. Dat is wel anders geweest. Ik zie me daar niet nochalant overheen stappen. Gebeurd is gebeurd. Dat klopt. Maar ik zit met de brokken, die een ander maakt. Toch stom als iemand anders haar billen brandt en ik op de blaren moet zitten. Of snap ik dat verkeerd?
De tijd dat liefde blind maakt is voorbij, zo ik die periode überhaupt al heb meegemaakt in dit soort zaken. Opdraaien voor andermens' slordigheden is nooit een sterke kant van mij geweest en dat heb ik met veel voldoening volgehouden. Je ruimt je eigen zooi op cq zit op je eigen blaren. Dat is bijna zo basaal als een ander niet aandoen, wat jezelf niet wilt.
Ik zal de verleiding weerstaan om hier een maatschappij-brede overpeinzing van te maken, maar teveel mensen hebben tegenwoordig het idee, dat het probleem altijd weer bij anderen ligt en vergeten ff zelf iets meer moeite te doen, verder te kijken dan hun neus lang is, hun lange tenen in te trekken en niet teveel naar de navel te staren. Maar goed, daar is Prada niet mee te overtuigen. Zien wanneer die dame het bevalt om hier te verschijnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten