Bobby ligt. Ik zit. Het doet goed om van een paar honden, Bobby en Lady, te zien, dat ze blij zijn een soort tehuis te hebben gevonden. Een plek waar ze welkom zijn en op hun gemak kunnen ontspannen. Nog steeds jammer, dat Flokkie spoorloos is verdwenen. Er staat nog steeds een trim-apparaat, speciaal aangeschaft om zijn vacht te meesteren, maar nooit gebruikt.
Bij de jonge garde is dat toch anders. Die weten niet beter dan verzorgd te worden. Pissen er ogenschijnlijk ondankbaar vandoor en luisteren met regelmaat voor geen meter. Bobby en Lady hoeft ik niet te roepen, die volgen gewoon. Daar is geen opvoeding aan te pas gekomen. Dankbaarheid? Blijdschap?
De jonkies mogen blij zijn, dat ze Lady's 'kinderen' zijn, anders waren ze hier nieteens geweest. Er lopen zoveel honden baasloos rond, dat ik mijn roedel willekeurig zou kunnen uitbreiden. Maar ik doe moeite, grote moeite om verstandig te zijn. Zeven is zat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten