Opgeschoten met de schuur. Het eindresultaat hoeft nu niet meer bedacht te worden. Je kunt het zien. Zoals wel vaker ook vanavond staan kijken. Bijna donker, maar dat maakt weinig uit. En weer was daar dat vreemde gevoel kijkend naar de vorderingen aan de schuur. Onvergelijkbaar met wat er eerst stond. Het is geen huis, maar ook geen schuur. Twee huisjes met een oversized opslagruimte komt nog het meest in de buurt. Maar daar wil(de) ik het helemaal niet over hebben.
Misschien niet elke keer maar met regelmaat overvalt me bij het bekijken van het vorderende resultaat een gevoel, waar ik maar geen etiketje opgeplakt krijg. Iets met twijfel, onrust, onwerkelijkheid, zelfs iets angstaanjagends. Alsof ik naar iets kijk in een andere wereld, een andere tijd. Alsof ik iets zie, wat er in feite niet is. Slaat nergens op en toch overkomt het me met regelmaat. Krijg dan de neiging om de muren aan te raken en eens goed met mijn hoofd te schudden.
De schemer versterkte vanavond het effect alleen maar. Een gevoel alsof de hele toestand als een paddestoel uit de grond is geschoten. Zoiets wat je in tekenfilms wel kunt hebben. Boem! En het staat er, waar eerst niks was. Reflecterend maanlicht in wat eerst lege gaten waren en waar nu ramen zitten. Grenzen waarvan je niet weet wat er achter ligt, die eerbied afdwingen, je een gevoel geven dat je 'niets' bent.
Vanavond schoot me het woord Mausoleum door mijn hoofd. De afronding van dat monument van en voor mezelf, waar ik al een keer aan gerefereerd heb? De afronding in z'n algemeenheid? Het sluiten van de cirkel? Het is een punt die gezet wordt. En een grote ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten