Ff stil van. Niet zo'n voorstander van groepstoestanden van gelijkgezinden cq ervaringsslachtoffers snijdt dit relaas onvoorbereid dwars door mijn ziel. Mooi om te zien, dat iemand een consistent verhaal kan bakken van iets, waar ik al jaren mee loop te klooien. Was Yoland niet plotseling overleden, en snel dichtgeschoffelde voeren botweg opengetrokken, was ik ws nooit meer mee bezig geweest met mijn hart-'akkefietje'. Niet na september 2001 maar na oktober 2007 veranderde wereld. In tweede instantie was ontkennen van wat had kunnen gebeuren niet meer mogelijk, omdat het gebeurd was en het aan mij was om het te verwerken. Geen geluk bij een ongeluk en verder, maar domweg afgelopen en zie maar.
Het heeft wel wat teweeg gebracht. Weleens, in een dom moment, bedacht dat Yoland me wilde laten voelen, hoe wanhopig zij geweest moet zijn, toen ik met veel getuuter en tam-tam werd afgevoerd. Maar dat had op minder ingrijpende wijze gekund. Ik had nog enig recht van spreken, als ik zei, dat wat gebeurd was, achter de rug was en we verder moesten. Spreken zat er bij haar niet meer in. Die dunne lijn tussen alles en niets meer. Het leven .... misschien krijg ik er weer greep op, voordat ik het laat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten