Gerechterlijk

Leuk en terecht:

 https://youp.nl/columns/een-knietje

29 september 2018 Youp van 't Hek
 Als ik die Christine Ford was zou ik toch eens een geheugentestje doen. Ik vermoed een vroege Alzheimer. Waarom? Ze zegt dat ze door die Brett Kavanaugh dusdanig is aangerand dat ze bijna dood was, maar ze weet niet meer waar dat precies gebeurd is. Dat vind ik raar. Van je bijna-doodervaring weet je toch de locatie? En we hebben het hier niet over wat parkeerschade op een doordeweekse koopavond. Een bijna-moord na een stevige aanranding. Ik vind dat nogal wat.

 En dan had je nog twee andere vrouwen met een beschuldiging aan de rechter. Bij eentje had hij op een feestje zijn jongeheer in haar gezicht geswaffeld en de andere dame had hem in de rij zien staan voor een groepsverkrachting. Dat laatste was op school. Is het niet gewoon de rij voor de hamburgers geweest? Of voor de priklimonade?

 Bij die Ford vroeg ik me steeds af: waarom dit wanstaltige amateurtoneel met die gebroken stem en die krokodillentranen? Na 35 jaar! Waarom is ze toen niet krijsend naar haar moeder gerend? Aanranding en bijna-dood! Hallo? Is het geen belediging voor echt verkrachte vrouwen die de rest van hun leven worstelen met de grootste trauma’s? Dit is toch gewoon een van de miljoenen dronken studentenkamerincidentjes?

 Deze week dronk ik een biertje met een jeugdvriend en wij namen mede door dit nieuws onze jonge jaren nog eens door. Totaal vergeten te swaffelen. Allebei. Terwijl in die tijd de jonge meisjes woest aantrekkelijke wangen hadden. Zijdezacht. Maar er werd gewoon niet geswaffeld. Dat was toen nog niet uitgevonden. Er bestonden nog geen swaffelaars. Je had potloodventers die tevoorschijn sprongen uit donkere zijsteegjes en jongedames de stuipen op het lijf joegen door het tonen van hun opgewonden jongeheer. Dat waren gewoon oude vieze mannen met een horrelvoet en een krentenbaard. Maar swaffelende jongens op feesten terwijl andere studenten toekeken, die kenden wij niet. Ook de groepsverkrachtingen van gedrogeerde meisjes waren er niet. Of ze zijn aan ons voorbij gegaan. Dat kan natuurlijk ook. Ik kan de meisjes uit mijn jeugd wel eens bellen. Zij zijn nu keurige moeders en sommigen zijn zelfs al oma. Zij willen misschien best uit de school klappen over stevige gangbangs waar ik niet bij mocht zijn. Dat dat alleen met de grote stoere roeiers was. Dat er geen plek was voor gnomen. Nu kwets je me daar niet meer mee. Maar ik vrees dat dat orgieën waren waar alle dames dronken aan meededen.

 Als er in die tijd wel geswaffeld was had ik trouwens niet meegedaan. Ten eerste hield ik in die jaren mijn pielemuis volstrekt voor mezelf. Sowieso uit schaamte voor het formaat, maar ook omdat ik me een beetje ongemakkelijk voelde door de letters die er op stonden. Een Y en een H. Die waren er bij de welpen door de akela persoonlijk in gebrand. Dat was een uit Zeeland overgewaaide padvinderstraditie. De akela brandmerkte ons allemaal tijdens een kamp in Nijkerk. Met een gloeiende pook. Dat waren de keiharde scoutingtaferelen begin jaren zestig van de vorige eeuw. Daar werden wij kleine Roomse welpen echte mannen van. Later moesten we onze gehavende plassertjes ook nog aan de kapelaan laten zien. Die gaf er een kusje op.

 Terug naar Amerika. Natuurlijk lopen en liepen er onbedaarlijke klojo’s rond. Heel goed dat Bill Cosby even gaat zitten. En Weinstein was ook niet mals. En al die anderen mogen ook aan hun eigen kruis genageld worden. Maar Woody Allen? Dat is toch gewoon wraak van een boze ex? Al die zaken van dertig tot veertig jaar terug die nu opeens naar buiten moeten. Waarom zo lang gezwegen? Waarom nu pas? En waarom met zoveel bombarie??

 Ik ben gek op amusement en ik heb me afgelopen week kostelijk vermaakt. Maar in veel #metoo-gevallen gaat het toch ook gewoon om de gezonde combinatie van jeugd en drank en hormonen en onervarenheid en horkerigheid. Ik heb als zeventienjarige zo vaak staan schutteren tegenover een meisje. En in mijn paniek begon ik dan maar te zoenen. En dan? Dan kreeg ik een knietje.