Aznavour, dus. Aznavour in bad. De André Hazes van het Franse Chanson. Of vloek ik nou in de kerk. Het waren in elk geval zijn liedjes, die qua tekst in mijn Franse tijd tot me doordrongen en veel weg bleken te hebben van een gemiddelde Nederlandse smartlap. Arrangementen en presentatie spelen ook mee, moet ik zeggen. Maar niks mis met een goeie Hazes op het juiste moment en dus vanavond met Aznavour in bad.
Prompt zat ik in de auto van Limoges via Parijs naar Nederland, zag me rondlopen in Beauvais-s-T, koffie drinken in het café de la Place in Périgueux, een wijntje op een van de terrassen aan La place du Capitole in Toulouse. Frankrijk zit nog hoog, zolang het geen banken of belastingdiensten zijn. Frankrijk heeft iets emotioneels. Op het kitscherige af, maar toch. Italié kan er trouwens ook wat van. Nu kan ik Frans makkelijker meeblèren dan Italiaans. Dus geen Eros Ramazzotti maar Charles Aznavour over de speakers in de douche richting het bad.
Het lijkt er af en toe op alsof de betere momenten na jaren worstelen langzamerhand aan de overhand geraken. Uiteindelijk moeten de slechte momenten het altijd afleggen in de herinnering. Het had eerder gemogen, maar dat terzijde. Ik koester al het goede van Utrecht, soms zelfs momenten uit mijn jeugd, dus Frankrijk mag best z'n deel hebben. Het verandert niet wat gebeurd is, maar wat minder zwaar tillen zou niet verkeerd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten