Rosa loopt alweer rond alsof niks aan de hand is. Blijft verbazingwekkend hoe hard honden voor zichzelf zijn. Of misschien moet ik zeggen; hoe zeik- en zeurderig de gemiddelde mens is bij het minste of geringste kwaaltje dan wel pijntje. Ik snap ook niet waarom mensen pijnstillers nemen op een incidentele keer na. En dan tegenwoordig van het spul, waar je ook nog een keer verslaafd aan kunt raken. De laatste twee operaties nauwelijks nog iets geslikt. Het verschil met of zonder was zo minimaal en bovendien was het niks om van wakker te liggen of gedurend de dag langs de muren op te klimmen. Ik had meer last van de slechte matras dan van de ingreep.
Pijn is een lichamelijk signaal dat er iets mis is. Toch? Dan lijkt het me, dat je daar iets mee moet doen ipv de pijn te onderdrukken. Dat is zoiets als de boodschapper doden, omdat je het slechte nieuws niet wilt horen. Je kop in het zand steken, al heeft de struisvogel daar andere bedoelingen mee dan het ontvluchten van een naderend onheil.
Niet dat ik geen last van pijn en pijntjes heb. Ik zou er een nog zeurderiger blog helemaal mee kunnen vullen. Rug, nek, knieën, voeten, borstbeen, buik en dan laat ik de psychosomatisch zaken ff buiten beschouwing. Je zult mij er niet snel over horen. Er zijn zaken waarvan ik weet wat ik moet dan wel moet laten om er geen last van te hebben, zaken waar niks aan te doen is en voortkomen uit een redelijk sportieve jeugd, natuurlijk melden zich ook de eerste ouderdomstoestandjes en soms zit iets onverwachts tegen of dwars. Waar heb ik die instelling aan te danken? Aan mijn opvoeding? Mocht dat zo zijn, dan heb ik medelijden met de recentere generaties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten