Meegesleurd

 En daar gaat de stemming.... Een ingezakte soufflé is er niets bij. Blijft onvoorspelbaar. Is de gedachtenkronkel van gisteren de oorzaak ondanks al het goede inhaal- en doorhakwerk van de laatste dagen?? De vlag uithangen zou eerder op z'n plaats zijn dan wegduiken in onbestemdheid. Ook ineens zo'n misplaatste neiging om eindelijk alles af te maken. Nu kan dat afmaken van een hoop zaken absoluut geen kwaad, maar met 'voordat het te laat is' als drijfveer lijkt me verkeerd gewicht op de verkeerde plek.

 Je hebt het nieteens direct in de gaten. Ipv iets eten en na een tijdje kauwen pas proeven hoe goor het is, knabbel je met smaak op iets lekkers en moet nvvt constateren dat de smaak verdwenen is. Je kunt knabbelen wat je wilt, het is een smaakloze hap geworden. Energiek boodschappen gaan doen om vanmiddag mn de overdaad aan eieren door het maken van een paar vruchtentaarten te reduceren, zakt ergens tussen het lopen in de Penny, in het geheel geen verkeerde bezigheid, en het in de auto zetten van de boodschappen een wattendeken over me heen. Alles lijkt verder weg, geluiden dringen met vertraging door, het gevoel in slowmotion te bewegen en geen gewicht voelen in de voet op het gaspedaal. Je gaat langzamer dan de wereld om je heen. De rechterbaan op een achtbaans snelweg.

 Nu niet toegeven, maar ook niet verzetten. Beiden leveren een verkeerd resultaat op. Ik weet er niet direct een goed woord op te plakken. 'Accepteren' komt nog het dichtst in de buurt. Accepteren in verwondering, je er zo min mogelijk van aantrekken en zoveel mogelijk de beoogde weg vervolgen. Het leven maakt het het bestaan niet makkelijk.