Na vier mndn minus een week is men eindelijk begonnen met het leggen van de dakpannen. Fanfare & Champagne of meer lokaal Saxofoon & Rachiu. De eerste van de drie laatste grote stappen. Hierna na de houten betimmering van de eerste verdieping en de bestrating van de bodem. En natuurlijk nog een hoop kleinere klussen, maar die zijn geen noodzaak. Ik vergeet ff het herstellen van de afsluiting van de binnenplaats. Dat eindelijk weer deuren open kunnen terwijl de honden vrij rondlopen.
De afronding van het laatste grote cadeau aan onszelf. En dan mag er financieel hard, heel hard op de rem worden getrapt. De bedelstaf zal niet lukken, maar de vrij besteedbare ruimte krimpt hard. Heb me de laatste tijd vaker afgevraagd of ik op dat terrein de juiste beslissingen heb genomen in de laatste dik tien. Behalve dat je genomen beslissingen, zeker als het het uitgeven van geld betreft niet kunt terug draaien, hebben we behalve mooie herinneringen ook iets concreets vooor elkaar gebokst waar we de rest van onze tijd op deze aardkloot met voldoening van kunnen genieten.
Herinneringen zijn natuurlijk niet verkeerd, zeker niet als ze van de goede soort zijn, maar je krijgt het er niet warm van in de winter en ze houden je niet droog in de regen. We hebben straks allebei. Een leuke hut waarin het binnen en buiten aardig vertoeven is en waarin we achteroverleunend, aan tafel of gestrekt in bed of bad van (helaas) vervlogen tijden kunnen nagenieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten