Zometeen een paar hoofdstukken lezen, vervolgens een aantal uur achter overleunen op bank, in bed of in het zwembad en ik heb alle bedachte mogelijkheden van vanochtend gehad. Nog 9 uur te gaan. Een hoop gedaan in de afgelopen 4,5 uur. Als je zo met de tijd bezig bent, verdwijnt het idee, dat ie vliegt. Misschien iets om te onthouden.
Bij een fatsoenlijke Latte Macchiato in de bar, die om 11:00, dus na de sluiting van de ontbijtperiode open ging, een oude FAS doorgewerkt. Er is altijd wel wat interessant genoeg om te lezen. De mogelijkheden van de Duitse taal blijven me charmeren. Afgezien van de inhoud is het lezen op zich vaak al een genot. Natuurlijk prettig als het onderwerp me ook aanspreekt, maar voor de taalbeleving maakt het weinig of niets uit.
Aansluitend bleek het stadscentrum uitgestorven, als je het vergelijkt met de drukte van gisteren in het winkelcentrum. Op de Piata Mare werd een muziekpodium en vuurwerkstellage opgebouwd ten koste van de helft van de kerstmarkt. Het overgebleven deel van de markthutjes maakte een misplaatste indruk. Een beetje zoals in Wenen voor het Rathaus op de tweede Kerstdag. Wel nog wat geld kwijtgeraakt in een van de zeldzame plekken, waar je hier muziek_Cd's kunt kopen. Het is een tamelijk obscuur aanbod, maar op de een of andere manier zit er, die ene keer dat ik er verdwaal, altijd wel wat tussen. Misschien is het wel voornamelijk vanwege de wens om iets nieuws te hebben. Maakt ook niet uit. Ik ga thuis luisteren. Straks.
Ondertussen terug in de bar. Een soort ijkpunt in deze dagen. Nog een koffie ertegen aan en het Zigeunerboek onder handbereik. Nog 8,5 uur te gaan, waarvan 5 tot aan het begin van de feestelijke afsluiting.
zaterdag 31 december 2016
Eindig
De laatste dag van het jaar. Heb de neiging om "Gehaald!" te schrijven. Nonsens en desondanks natuurlijk waar. De seconde meer gaat daar ook geen verandering in brengen. Terugblikken? Misschien straks. Nu kost het buitensluiten van de herrie in de ontbijtzaal me de concentratie op mijn woorden. Ff vergeten. Enerzijds handig dat je ongewenste zaken kunt verdringen. Anderzijds had een restantje herinnering de klap minder hard laten aankomen, toen ik bij het betreden van de ruimte tegen de geluidsmuur op knalde. En al die, vooral kleine kinderen. Ook vergeten. Volgens mij, er daagt me nu iets, had ik me nav deze ervaring voorgenomen een setting met een andere leeftijdsopbouw te zoeken voor een volgend oud/nieuwfeest. Voor de gein 'ns checken.
Hoe ga ik de resterende 13,5 uur van 2016 stukslaan? Centrum? Krant? Boek? Niksen? Ik heb (nog) geen idee. Eerst zorgen voor voldoende koffie. Wil niet echt lukken ondanks al het rondlopend personeel.
Hoe ga ik de resterende 13,5 uur van 2016 stukslaan? Centrum? Krant? Boek? Niksen? Ik heb (nog) geen idee. Eerst zorgen voor voldoende koffie. Wil niet echt lukken ondanks al het rondlopend personeel.
vrijdag 30 december 2016
Spenderen
Onvoorstelbaar dat mensen, die altijd overal alles willen kopen, met een tegoedbon in een winkel rondlopen en niet tot een keuze weten te komen. Nu is kopen en kiezen niet hetzelfde, maar toch. Je zou denken, dat het zo gepiept is, maar dan verzandt het in beslissingsloosheid en is sturen en een beetje pushen gewenst. Het was notabene niet het eerste bezoek met de tegoedbon in de hand.
Heb je dan eindelijk iets bij elkaar verzonnen, kom je bij de kassa, zijn een aantal dingen afgeprijst zonder dat dat op het artikel zelf te zien was, en die tellen dus niet mee voor de tegoedbon. Dat is cumulerende korting en daar wil de zaak niet aan. Kun je aan een nieuwe ronde langs de schappen beginnen.
Ff de neiging gehad om naar het bed te informeren, die zaak is het, maar ik wilde me mijn dag niet bederven. Begin december had dat er uiterlijk moeten zijn, of tenminste een bericht moeten komen dat de levering helaas, helaas vertraagd is. Ik heb me nog niet met mijn gevoel mbt de tweede poging voor de levering van het bed bezig gehouden, maar dit voorspelt weinig goeds. Maar daar wilde ik dus niet mee bezig zijn. Finalement de waarde van de tegoedbon weten te compenseren met niet-afgeprijsde goederen en opgelucht de tent verlaten.
Heb je dan eindelijk iets bij elkaar verzonnen, kom je bij de kassa, zijn een aantal dingen afgeprijst zonder dat dat op het artikel zelf te zien was, en die tellen dus niet mee voor de tegoedbon. Dat is cumulerende korting en daar wil de zaak niet aan. Kun je aan een nieuwe ronde langs de schappen beginnen.
Ff de neiging gehad om naar het bed te informeren, die zaak is het, maar ik wilde me mijn dag niet bederven. Begin december had dat er uiterlijk moeten zijn, of tenminste een bericht moeten komen dat de levering helaas, helaas vertraagd is. Ik heb me nog niet met mijn gevoel mbt de tweede poging voor de levering van het bed bezig gehouden, maar dit voorspelt weinig goeds. Maar daar wilde ik dus niet mee bezig zijn. Finalement de waarde van de tegoedbon weten te compenseren met niet-afgeprijsde goederen en opgelucht de tent verlaten.
Verplaatst
Aangekomen en direct in de bar aanbeland. Nieteens op mijn voorstel. Ff wat onduidelijkheid over de toewijzing van de kamer. Volgende keer duidelijk(er) zijn in wat ik wil. Explicieter om de informatieluiheid cq vanzelfsprekendheden van de reserveringsafdeling te ondervangen. De volgende keer weer op de vijfde verdieping met de bijbehorende rust en afstand tot het grootste deel van de rest van de gasten. De luxe van de kamer zal me verder een worst zijn.
Verkeer in de stad een chaos. Net als de supermarkt vanochtend voor vertrek. Nog nooit zo'n volle parkeerplaats gezien om van de drukte binnen maar te zwijgen. En dat (aanwezigheid nièt de drukte) omdat het voer voor de jonge katten, dat normaal gesproken voldoende is voor een week of drie tijdens ons verblijf in Wenen er helemaal doorheen was gegaan.
Als iets nog niet op gewenste wijze is opgelost sinds mijn verkassen naar Roemenië is het de zorg voor mijn dieren, als ik er niet ben. Ik mis de kennel voor de honden en de vrije ruimte voor de katten. Wat mist is vastigheid. Iedere keer is het weer iemand anders, die je uit moet leggen, wat de bedoeling is. Èn je vooral steeds weer moet afwachten, wat er bij terugkomst van terecht is gekomen. Een vaste persoon zou al een uitkomst zijn en dan liefst iemand met een on-Roemeense instelling naar honden en katten toe.
Verkeer in de stad een chaos. Net als de supermarkt vanochtend voor vertrek. Nog nooit zo'n volle parkeerplaats gezien om van de drukte binnen maar te zwijgen. En dat (aanwezigheid nièt de drukte) omdat het voer voor de jonge katten, dat normaal gesproken voldoende is voor een week of drie tijdens ons verblijf in Wenen er helemaal doorheen was gegaan.
Als iets nog niet op gewenste wijze is opgelost sinds mijn verkassen naar Roemenië is het de zorg voor mijn dieren, als ik er niet ben. Ik mis de kennel voor de honden en de vrije ruimte voor de katten. Wat mist is vastigheid. Iedere keer is het weer iemand anders, die je uit moet leggen, wat de bedoeling is. Èn je vooral steeds weer moet afwachten, wat er bij terugkomst van terecht is gekomen. Een vaste persoon zou al een uitkomst zijn en dan liefst iemand met een on-Roemeense instelling naar honden en katten toe.
Invulling
Wat ik me vannacht bedacht, tussen het slapen door, is, dat het misschien lovenswaardig is om op latere leeftijd nog eens energie te steken in een nieuwe start, maar slim is het niet. Het kost je je rust. En dan heb ik het alleen maar over een andere plek, ander huis en dito vrouw. Hoe doen mensen dat, die op hun 75ste nog een keer vader worden? Om bij mijn eigen mensenhelft te blijven? Je weet in alle redelijkheid, dat je het kind nooit volwassen zult zien worden. Dat is zelfs zekerder, dan dat ik ooit het huis af zal zien.
Er is in de laatste tien jaar meerdere keren geprobeerd me te verleiden tot het in de wereld zetten van nageslacht. Afgezien van een hoop meer praktische bezwaren was toen voor mij al één van de belangrijkste punten, dat je maar weinig van zo'n kind's leven mee gaat krijgen. Die boot heb ik dus afgehouden, maar desondanks aan avonturen begonnen, die me overonduidelijk onrustig en ongeduldig maken.
In Utrecht en Frankrijk zijn momenten geweest waarop het leven definitief in gewenst rustig vaarwater leek te komen. Relatief rustig. Rustig in de betekenis, dat je weet wat je hebt en weet waar het heen gaat. Beide keren echter mooi niks van terecht gekomen. In Utrecht door eigen beslissingen. In Frankrijk door de omstandigheden. Eigenlijk zegt het, wat ik denk, dus geen ruk. Waarom dan toch dat streven naar een soort afgeronde setting?
Er is in de laatste tien jaar meerdere keren geprobeerd me te verleiden tot het in de wereld zetten van nageslacht. Afgezien van een hoop meer praktische bezwaren was toen voor mij al één van de belangrijkste punten, dat je maar weinig van zo'n kind's leven mee gaat krijgen. Die boot heb ik dus afgehouden, maar desondanks aan avonturen begonnen, die me overonduidelijk onrustig en ongeduldig maken.
In Utrecht en Frankrijk zijn momenten geweest waarop het leven definitief in gewenst rustig vaarwater leek te komen. Relatief rustig. Rustig in de betekenis, dat je weet wat je hebt en weet waar het heen gaat. Beide keren echter mooi niks van terecht gekomen. In Utrecht door eigen beslissingen. In Frankrijk door de omstandigheden. Eigenlijk zegt het, wat ik denk, dus geen ruk. Waarom dan toch dat streven naar een soort afgeronde setting?
Pré-oudjaar
Wonderwel aangenaam geslapen. Het kan dus ook de goede kant op draaien. Fit kan ik me niet noemen. Daar zijn nog een paar van deze nachten meer voor nodig. Wel nog een keer kort van de geest-eigen bioscoop mogen genieten. Blijft een vreemd verschijnsel, dat je heel gericht dingen kunt zien, die er werkelijk niet zijn. Het zijn meestal geen driedimensionale projecties maar daarom niet minder verwonderlijk. Ook aardig, dat in kleur- en figuurkeuze rekening wordt gehouden met de tijd van het jaar. Prachtige felrode linten, strikken en rozen. En niet simpelweg van boven naar beneden maar van links of rechts komend en dan in het midden een bocht neerwaarts maken.
Het meest typische, bedenk ik me nu, is, dat het steeds op glas gebeurd. In Frankrijk op het raam naar het meer en nu op de glasdeur tussen bed- en badkamer. Moet te verklaren zijn, maar nu ff niet door mij.
Inmiddels rustig en wel aan mijn tweede koffie. Vandaag weer pakken en vertrekken. Weer een uurtje verderopmaar lekker met eigen vervoer, geen rammelende vliegtuigen. Tot maandagochtend onder vreemde pannen en hopelijk in een rugvriendelijker bed. De kerstversiering in Sibiu bewonderen. Zijn we dit jaar nog niet aan toe gekomen.
Het meest typische, bedenk ik me nu, is, dat het steeds op glas gebeurd. In Frankrijk op het raam naar het meer en nu op de glasdeur tussen bed- en badkamer. Moet te verklaren zijn, maar nu ff niet door mij.
Inmiddels rustig en wel aan mijn tweede koffie. Vandaag weer pakken en vertrekken. Weer een uurtje verderopmaar lekker met eigen vervoer, geen rammelende vliegtuigen. Tot maandagochtend onder vreemde pannen en hopelijk in een rugvriendelijker bed. De kerstversiering in Sibiu bewonderen. Zijn we dit jaar nog niet aan toe gekomen.
donderdag 29 december 2016
Aanhouden
Nog niet waar ik gehoopt had te zijn, voordat de volgende nacht vrijspel krijgt. Het hoofd is het niet. Het lijf is het niet. Het samenspel is het niet. En de gedachtenwereld is het helemaal niet. Te moe om me op iets van een afleiding te concentreren. Te vroeg om al in bed te duiken. Te onrustig om te slapen. Veel 'te'. Teveel.
Een paar uur bezighouden. Rondjes lopen. Afwezige vliegen tellen. De ideale omstandigheden om helemaal klem gezet te worden door mijn weinig gevarieerde gedachtenwereld. Dit gewurg is het deze keer ook niet. Ik ga weken in bad. Poging tot ontspannen. Naar buiten zou beter zijn, lopen, maar daar ontbreekt puf en zin toe. Wordt werken, vrees ik. Gelukkig zal morgen het ergste leed geleden zijn. Normaal gesproken dan.
Een paar uur bezighouden. Rondjes lopen. Afwezige vliegen tellen. De ideale omstandigheden om helemaal klem gezet te worden door mijn weinig gevarieerde gedachtenwereld. Dit gewurg is het deze keer ook niet. Ik ga weken in bad. Poging tot ontspannen. Naar buiten zou beter zijn, lopen, maar daar ontbreekt puf en zin toe. Wordt werken, vrees ik. Gelukkig zal morgen het ergste leed geleden zijn. Normaal gesproken dan.
Ruststand
Een echte tussen-de-feestdagen-dag. Ik had er niet zo gemangeld voor uit bed hoeven te komen, was in prettigere omstandigheden ook gelukt. Wat naar de blog zitten staren, een paar mensen blij gemaakt (dat hoop ik tenminste) en de laatste betaling bij de aannemer afgeleverd. Werkje van 5 minuten. "Hallo. Alstublief. Ciao of Servus." .... als ik in mijn eentje was geweest.
Nu koffie, iets ouderwets' met gekookte mais en suiker, fris natuurlijk en .... soep en sarmale of te wel vleesgerecht in koolbladeren met kool geserveerd, weer koffie en een hoop geklets alsof daar gisteren niet al de hele avond mee was gevuld. Nog ff discussie gehad over wat nu het verschil is tussen Soupe en Ciorba. Je ziet dan dat de werkelijkheid altijd weer de theorie links laat liggen. In principe is het soep met een scheut azijn erin. In elk geval zurig. Het effect kan ook met andere middelen worden bereikt, zoals citroensap, citroenzuur, tomatensap, borsch of het water waar de witte kool in heeft liggen marineren cq pekelen. Hier zat van dat alles niks in en was dus geen ciorba, maar dat zag ik verkeerd. Mij best. De smaak was uitstekend. Met soeperige dingen kun je wat mij betreft moeilijk iets verkeerd doen, zolang je er geen pens in verwerkt.
Niks 5 minuten dus, maar aardig in de richting van 5 uur. Zo vliegt een dag voorbij. De honden nog en dan ben ik -in elk geval tijdelijk- bedrijp. Zo'n dag dus en daar is geen alcohol aan te pas gekomen.
Nu koffie, iets ouderwets' met gekookte mais en suiker, fris natuurlijk en .... soep en sarmale of te wel vleesgerecht in koolbladeren met kool geserveerd, weer koffie en een hoop geklets alsof daar gisteren niet al de hele avond mee was gevuld. Nog ff discussie gehad over wat nu het verschil is tussen Soupe en Ciorba. Je ziet dan dat de werkelijkheid altijd weer de theorie links laat liggen. In principe is het soep met een scheut azijn erin. In elk geval zurig. Het effect kan ook met andere middelen worden bereikt, zoals citroensap, citroenzuur, tomatensap, borsch of het water waar de witte kool in heeft liggen marineren cq pekelen. Hier zat van dat alles niks in en was dus geen ciorba, maar dat zag ik verkeerd. Mij best. De smaak was uitstekend. Met soeperige dingen kun je wat mij betreft moeilijk iets verkeerd doen, zolang je er geen pens in verwerkt.
Niks 5 minuten dus, maar aardig in de richting van 5 uur. Zo vliegt een dag voorbij. De honden nog en dan ben ik -in elk geval tijdelijk- bedrijp. Zo'n dag dus en daar is geen alcohol aan te pas gekomen.
Nachtdrukte
Vaker voorgenomen, nooit gedaan, moet er toch maar eens van komen. Weinig prettige nacht achter mijn rug. Ik voelde het aankomen voor het toesloeg. Scheelt toch weer. Een opgejaagde onrust uit het niets en volledig nergens op gebaseerd. Tenminste niks van het moment zelf. Ik lag net in bed. Ietsje na eenen. Niks om me druk over te maken. Integendeel.
Onrust, opgeblazen gevoel, verkrampt, onregelmatige en te snelle ademhaling, kleurrijke bewegende beelden met veel rode rozen op de glazen deur naar de badkamer en een kat zien en voelen op het bed waar absoluut geen kat in de slaapkamer was. Het soort gedachten wat dit triggert, zal ik maar laten zitten. Niet aan de kalmering gegaan, ademhaling proberen te controleren. Alles meer dan één keer en misschien daardoor iets minder heftig en dus beter hanteerbaar. Hoewel prettig anders is. Na vieren verminderde de druk in mijn lijf en vertraagde, verlengde en verdiepte de ademhaling. Eindelijk iets van slaap. Helaas onrustig. Vanochtend verre van fit wakker en duidelijk nog niet in balans. Meer dood in het aanbod dan leven.
Wat is de oorzaak of waarschijnlijker, wat zijn de oorzaken? De draaimolen? De luchtzak en het gerammel van het vliegtuig? De ontspanning van een heelhuidse terugkeer? Of zoiets stoms als het eerste eigen granen- en notenontbijt na bijna een week vlees, kaas, brood en fruit? Ik kan me vergissen, maar volgens mij zitten deze ervaringen vaak in de buurt van (vlieg)reizen, thuiskomsten, op after-spanning momenten. Gaat een slome dag worden vandaag.
Onrust, opgeblazen gevoel, verkrampt, onregelmatige en te snelle ademhaling, kleurrijke bewegende beelden met veel rode rozen op de glazen deur naar de badkamer en een kat zien en voelen op het bed waar absoluut geen kat in de slaapkamer was. Het soort gedachten wat dit triggert, zal ik maar laten zitten. Niet aan de kalmering gegaan, ademhaling proberen te controleren. Alles meer dan één keer en misschien daardoor iets minder heftig en dus beter hanteerbaar. Hoewel prettig anders is. Na vieren verminderde de druk in mijn lijf en vertraagde, verlengde en verdiepte de ademhaling. Eindelijk iets van slaap. Helaas onrustig. Vanochtend verre van fit wakker en duidelijk nog niet in balans. Meer dood in het aanbod dan leven.
Wat is de oorzaak of waarschijnlijker, wat zijn de oorzaken? De draaimolen? De luchtzak en het gerammel van het vliegtuig? De ontspanning van een heelhuidse terugkeer? Of zoiets stoms als het eerste eigen granen- en notenontbijt na bijna een week vlees, kaas, brood en fruit? Ik kan me vergissen, maar volgens mij zitten deze ervaringen vaak in de buurt van (vlieg)reizen, thuiskomsten, op after-spanning momenten. Gaat een slome dag worden vandaag.
Buurten
Gut, bijna middernacht en het is geeneens oudjaar. Een hele avond Roemeens aangehoord en gaande de avond mijn aandacht vrijaf gegeven. Herinneringen ophalen aan leraren en dorpsgenoten en het onvermijdelijke bijkomende cq aanvullende geroddel zou ook niet aan mij besteed zijn geweest, als het in het Nederlands was gebeurd.
Bij binnenkomst natuurlijk wijn, fris/water en koffie, pinda's (2 soorten), gedraaide deegstengels en een uitgebreid assortiment koekjes. Uitgenodigd voor de koffie, of misschien heb ik dat er zelf van gemaakt, want over eten was niet gesproken, terwijl wel duidelijk gekookt werd en wij in de loop van de avond ook warm eten voorgeschoteld kregen. Gebak toe, weer koffie, fris en wijn doorlopend aangevuld en de halfgeleegde pinda- en koekjesschalen terug op tafel. Kringetje rond. Alles in een kakafonie van nog steeds nauwelijks voor begrip bruikbare klanken.
Auto op de heenweg sneeuwvrij moeten maken. Iets wat bij de weg nog niet geheel gelukt was. Gelukkig geen nwe sneeuw voor we van stadje naar dorp terugreden. Desondanks wennen. Weinig ervaring met deze weersomstandigheden. Zonder deuken of kleerscheuren thuisgekomen. Bedrijp.
Bij binnenkomst natuurlijk wijn, fris/water en koffie, pinda's (2 soorten), gedraaide deegstengels en een uitgebreid assortiment koekjes. Uitgenodigd voor de koffie, of misschien heb ik dat er zelf van gemaakt, want over eten was niet gesproken, terwijl wel duidelijk gekookt werd en wij in de loop van de avond ook warm eten voorgeschoteld kregen. Gebak toe, weer koffie, fris en wijn doorlopend aangevuld en de halfgeleegde pinda- en koekjesschalen terug op tafel. Kringetje rond. Alles in een kakafonie van nog steeds nauwelijks voor begrip bruikbare klanken.
Auto op de heenweg sneeuwvrij moeten maken. Iets wat bij de weg nog niet geheel gelukt was. Gelukkig geen nwe sneeuw voor we van stadje naar dorp terugreden. Desondanks wennen. Weinig ervaring met deze weersomstandigheden. Zonder deuken of kleerscheuren thuisgekomen. Bedrijp.
woensdag 28 december 2016
Vooruitblikken
Nog geen 24 uur retour en alles, maar dan ook alles weer bij het oude. Misschien een aardig idee om daar in 2017 de aandacht en energie in te steken ipv in het verdere verbouwen. Afronden! De eigen plekken realiseren, de rest z'n plek geven en onszelf een huis dat schoon is èn schoon te houden is. Zou mooi zijn als we dat voor elkaar weten te boksen, voor we een jaar onder het bouwstof en tussen de dozen leven.
Hopelijk lukt het op die manier om iets van een werkbare draai te vinden. Ieder voor zich dan, de gemeenschappelijke draai is niet het probleem. Tuin, lezen, blog & aanverwante, koken en klussen zijn de ingrediënten voor mijn mix. Hoe dat bij Mariana zit, zou ik eerlijk gezegd niet weten. Krijg daar geen zicht op. In 24 was het voornamelijk de rotzooi opruimen, die haar moeder met haar willen maar nauwelijks meer kunnen overal van maakte en naar haar moeder's pijpen dansen. Als je dat 20 jaar doet, kan dat niet anders dan vervormen. Heel af en toe verdiept ze zich in romantische 'literatuur'. Tv zou ook kunnen, maar die is er hier nog niet. En niet zolang geleden heeft ze wol en breinaalden gekocht. Alleen zegt zo'n aanschaf niet zoveel.
Als Mariana iets zou doen (koken, naaien, handwerken, etc.) met al het spul wat ze door de jaren heen vergaard heeft, zou ze geen tijd hebben voor haar baan ipv met regelmaat voor zich uit te turen. Iets hebben is, inzoverre ik het overzie, in ieder geval belangrijker dan iets doen. Hebben èn ervan genieten. Mariana zou geen moeite hebben gehad met het vullen van de 15 kamers op LpM.
Hopelijk lukt het op die manier om iets van een werkbare draai te vinden. Ieder voor zich dan, de gemeenschappelijke draai is niet het probleem. Tuin, lezen, blog & aanverwante, koken en klussen zijn de ingrediënten voor mijn mix. Hoe dat bij Mariana zit, zou ik eerlijk gezegd niet weten. Krijg daar geen zicht op. In 24 was het voornamelijk de rotzooi opruimen, die haar moeder met haar willen maar nauwelijks meer kunnen overal van maakte en naar haar moeder's pijpen dansen. Als je dat 20 jaar doet, kan dat niet anders dan vervormen. Heel af en toe verdiept ze zich in romantische 'literatuur'. Tv zou ook kunnen, maar die is er hier nog niet. En niet zolang geleden heeft ze wol en breinaalden gekocht. Alleen zegt zo'n aanschaf niet zoveel.
Als Mariana iets zou doen (koken, naaien, handwerken, etc.) met al het spul wat ze door de jaren heen vergaard heeft, zou ze geen tijd hebben voor haar baan ipv met regelmaat voor zich uit te turen. Iets hebben is, inzoverre ik het overzie, in ieder geval belangrijker dan iets doen. Hebben èn ervan genieten. Mariana zou geen moeite hebben gehad met het vullen van de 15 kamers op LpM.
Vertrouwd
Eigen huis, eigen bed. Mijn rug is blij en ik met mijn rug. Nog niet de gewenste soepelheid vanochtend, maar bijna zoals voorheen. Moet ik dat ook op het minpuntenconto van het hotel zetten of is het gewoon een kwestie van gekloot met mijn rug. Ik mag over het algemeen niet klagen over last van hotelbedden. Het laatste protest van mijn rug betrof de bedbank in 24. Niet bepaald een hotel. Ik laat het in het midden of het mijn rug of het bed is geweest met een lichte neiging om naar het bed te wijzen.
Maar beter uit bed gekomen dus dan de laatste paar dagen. De nacht weer druk tafelend doorgebracht met allerlei tussendoor komende verwikkelingen. Wat is dat toch met al dat nachtelijk eetgedoe? Ik word er niet moe wakker van, dat scheelt, maar zin maakt het in mijn optiek nauwelijk. En zou je nog iets van het eten kunnen maken, zoals tevredenheid of thuis voelen dan past wat er tussendoor komt voor geen meter, als het al te plaatsen is. Wat moet je bijvoorbeeld met het aan een dik touw door de sneeuw naar een parkeerplaats slepen van een deels opvouwbare auto?
Nà ja, de nacht is voorbij, de dag wenst aandacht. De rastafa is vanochtend opgedoken, de achterpoot van de teckel verzorgd, zien dat ik iets met het oor van Juul krijg gedaan en in een hernieuwde poging de tegelkachel fatsoenlijk aan het branden ipv qualmen krijgen. Thuis, dus (bijna) alles komt weer op het eigen bordje terecht.
Maar beter uit bed gekomen dus dan de laatste paar dagen. De nacht weer druk tafelend doorgebracht met allerlei tussendoor komende verwikkelingen. Wat is dat toch met al dat nachtelijk eetgedoe? Ik word er niet moe wakker van, dat scheelt, maar zin maakt het in mijn optiek nauwelijk. En zou je nog iets van het eten kunnen maken, zoals tevredenheid of thuis voelen dan past wat er tussendoor komt voor geen meter, als het al te plaatsen is. Wat moet je bijvoorbeeld met het aan een dik touw door de sneeuw naar een parkeerplaats slepen van een deels opvouwbare auto?
Nà ja, de nacht is voorbij, de dag wenst aandacht. De rastafa is vanochtend opgedoken, de achterpoot van de teckel verzorgd, zien dat ik iets met het oor van Juul krijg gedaan en in een hernieuwde poging de tegelkachel fatsoenlijk aan het branden ipv qualmen krijgen. Thuis, dus (bijna) alles komt weer op het eigen bordje terecht.
dinsdag 27 december 2016
Eindigend
Vier dagen en het jaar kan aan de kant. Behalve een handjevol meer of mindere verbleekte sterren uit de muziekwereld, de nodige sterren uit de oude (film)doos, een paar oud-politici en een enkele wetenschapper, hebben nog 100.000'den het eind van 2016 niet gehaald en ook de krant niet. Vooralsnog ziet het er naar uit, dat ik de jaarwisseling wel ga halen. Klinkt veel zwaarder dan ik er mee bezig ben. Maar ook zonder gewicht is het de meest overheersende gedachte van 2016 geweest. Hooguit de ergernis over het bouwstof zou de dood de eerste plaats strijdig kunnen maken.
Irritant, vooral omdat het na al wat er door de jaren tegen gedaan is, nog steeds stijgende is, met stip. Moet ik me er zorgen om maken het ooit achter me te willen brengen om het maar gehad te hebben? Dat idee heb ik zelf niet. Wat meer terughoudendheid, een plekje ergens op de achtergrond voor momenten van (bewuste) reflectie, zou ik niet vies van zijn. Is d'r iemand, die dat kan regelen voor 2017 en navolgende jaren? Voor zolang het (nog) duurt. Ja, het laat zich niet zonder slag of stoot aan de kant schuiven. Maar moet ik er daarom mee leren leven?
Irritant, vooral omdat het na al wat er door de jaren tegen gedaan is, nog steeds stijgende is, met stip. Moet ik me er zorgen om maken het ooit achter me te willen brengen om het maar gehad te hebben? Dat idee heb ik zelf niet. Wat meer terughoudendheid, een plekje ergens op de achtergrond voor momenten van (bewuste) reflectie, zou ik niet vies van zijn. Is d'r iemand, die dat kan regelen voor 2017 en navolgende jaren? Voor zolang het (nog) duurt. Ja, het laat zich niet zonder slag of stoot aan de kant schuiven. Maar moet ik er daarom mee leren leven?
Have
Heerlijk, al de beesten weer om me heen. Ik had ze nog niet echt gemist, maar dat zou niet lang meer geduurd hebben. Direct ook weer de zorgen, die je er cadeau bij krijgt. Katrien is stijf van het gebrek aan de beweging en is volgens mij net vanmiddag bij mijn aankomst onderuitgegaan bij het naar buiten lopen om te piesen. Hinkte Sammy bij vertrek, nu hinkt Katrien.
De rasta-aanloper is na een dag of twee verdwenen, als ik het goed begrepen heb. We zien wel of hij weer opduikt. Ik acht de kans groot. De andere, mogelijk drachtige hond, Lady, was er direct weer bij, toen ik met de mijne aan de wandel ging. Zolang als ze vandaag aarzelende met het weglopen na de bak voer, heeft ze nog niet eerdr gedaan. Juultje is haar tumorachtige uitgroeisel op haar oor verloren. Morgen zien we wat dat betreft verder. Hetzelfde geldt voor de achterpoot van Peppie de Teckel.
Alles met vier poten oogt blij met onze terugkeer. Het tweebenige deel zien we morgen weer.
De rasta-aanloper is na een dag of twee verdwenen, als ik het goed begrepen heb. We zien wel of hij weer opduikt. Ik acht de kans groot. De andere, mogelijk drachtige hond, Lady, was er direct weer bij, toen ik met de mijne aan de wandel ging. Zolang als ze vandaag aarzelende met het weglopen na de bak voer, heeft ze nog niet eerdr gedaan. Juultje is haar tumorachtige uitgroeisel op haar oor verloren. Morgen zien we wat dat betreft verder. Hetzelfde geldt voor de achterpoot van Peppie de Teckel.
Alles met vier poten oogt blij met onze terugkeer. Het tweebenige deel zien we morgen weer.
Huiswaarts
Thuis. Mooie timing. Meestal duren tripjes als deze net een of twee dagen te lang. Nu dus niet. Hadden we vandaag nog inWenen gebleven hadden we ons moeten afvragen, wat we hadden willen doen. Zat te doen natuurlijk, maar buiten wat winkelen, veel niks doen en lekker eten hadden we ons niks voorgenomen. Een concert had gekund. Mariana had wel iets Rieu-achtigs gewild. Hier en daar werden ook concerten door historisch geklede types aangeboden. Leek mij louche business, maar naar het blijkt wordt zo een deel van de kaarten aan de man gebracht. Het louche zit 'm dan in een stevige prijsopslag, maar dat heb ik verder niet gecontroleerd. Mocht ik Bij Leven en Welzijn nogmaals met geld willen smijten in Wenen, dan doen we ook iets Strausserigs.
(Ik ga dat maar als een soort tegen-mantra gebruiken ter ontzenuwing van de irritante doodsgedachten. Misschien is dat ook wel de reden waarom een van mijn oma's woorden van gelijke strekking bij zo ongeveer alles gebruikte, als het langer op zich liet wachten dan een dag: BLeW).
Retour dus. Mariana nog ff afkicken op de zg. Taxfree en hup richting Sibiu in een akelig klein vliegtuig. Iets met propellers, vleugels op de bovenkant en een trap op de binnenkant van de neergeklapte deur. Hoe kleiner, hoe meer je het vliegen aan den lijve voelt. Niet mijn idee van vliegen. Doe mij die tien stoelen brede massagevallen maar, waarmee we dit voorjaar onderweg zijn geweest. Het zal turbulentie en luchtzakken zoals we vandaag mochten genieten niet voorkomen, maar volgens mij wel de effecten dempen. Behalve het moment waarop de koffie van de overbuurman tegen de lampen en ventilatie boven de beste man vloog, was het de hele vlucht een en al gerammel en geschud. Wie betaalt in zo'n geval trouwens de rekening van de kleren incl. jas, die na het akkefietje helemaal onder de koffie zaten? Het was alweer ff geleden, dat ik opgelucht adem haalde als de wielen op gecontroleerde wijze de grond raakten.
(Ik ga dat maar als een soort tegen-mantra gebruiken ter ontzenuwing van de irritante doodsgedachten. Misschien is dat ook wel de reden waarom een van mijn oma's woorden van gelijke strekking bij zo ongeveer alles gebruikte, als het langer op zich liet wachten dan een dag: BLeW).
Retour dus. Mariana nog ff afkicken op de zg. Taxfree en hup richting Sibiu in een akelig klein vliegtuig. Iets met propellers, vleugels op de bovenkant en een trap op de binnenkant van de neergeklapte deur. Hoe kleiner, hoe meer je het vliegen aan den lijve voelt. Niet mijn idee van vliegen. Doe mij die tien stoelen brede massagevallen maar, waarmee we dit voorjaar onderweg zijn geweest. Het zal turbulentie en luchtzakken zoals we vandaag mochten genieten niet voorkomen, maar volgens mij wel de effecten dempen. Behalve het moment waarop de koffie van de overbuurman tegen de lampen en ventilatie boven de beste man vloog, was het de hele vlucht een en al gerammel en geschud. Wie betaalt in zo'n geval trouwens de rekening van de kleren incl. jas, die na het akkefietje helemaal onder de koffie zaten? Het was alweer ff geleden, dat ik opgelucht adem haalde als de wielen op gecontroleerde wijze de grond raakten.
Tè!
Vele kleintjes maken één grote. Ook bij irritaties dan wel tegenvallers. En de lijst bleek gisteravond nog niet kompleet. In het tweede restaurant van het hotel, een Japanner, werd we aan een bakplaat gedropt. Op zich niks mis mee, ware het niet dat ik naast elkaar zitten sociaal gezien erg ongezellig vind èn dat we daar niet alleen zaten. Notabene een gezin met kinderen. Gelukkig kinderen met een redelijke opvoeding. Waarom niet ff gemeld bij het reserveren? Eten was verder ok, maar bij de warme doekjes waren we in het begin al overgeslagen en werden we aan het eind weer vergeten. Dan heb je je routines niet op orde.
In de bar, eigenlijk de enige plek, die afgezien van het gepush met nwe drankjes bij lege glazen, waar de service een beetje op orde was, bedacht om de transfer voor vandaag naar de luchthaven te checken. Ondanks emailbevestiging dus niks niet geregeld. Wat een geklungel. Gelukkig kon het alsnog zonder problemen.
Tenslotte grepen we op de rand van het bed mis in de minibar. Niet bijgevuld. Geen koud mineraalwater met prik, dus. Niet dat de prik zo'n probleem is, wel het water. Geen overbodige luxe tegen de nachtelijke droge strot dank de airco in de kamer, die ondanks uitschakeling deels als nog z'n werk deed.
Vanmorgen verder geen manco's meer. Vlot kunnen vertrekken. Zo'n 10 kg bagage meer dan op de heenweg.
In de bar, eigenlijk de enige plek, die afgezien van het gepush met nwe drankjes bij lege glazen, waar de service een beetje op orde was, bedacht om de transfer voor vandaag naar de luchthaven te checken. Ondanks emailbevestiging dus niks niet geregeld. Wat een geklungel. Gelukkig kon het alsnog zonder problemen.
Tenslotte grepen we op de rand van het bed mis in de minibar. Niet bijgevuld. Geen koud mineraalwater met prik, dus. Niet dat de prik zo'n probleem is, wel het water. Geen overbodige luxe tegen de nachtelijke droge strot dank de airco in de kamer, die ondanks uitschakeling deels als nog z'n werk deed.
Vanmorgen verder geen manco's meer. Vlot kunnen vertrekken. Zo'n 10 kg bagage meer dan op de heenweg.
maandag 26 december 2016
Hoogte
De metro ontdekt. Spaart onwillige voeten in weinig soepele schoenen. Een laatste blik op het fenomeen kerstmarkt gegooid bij het Rathaus. De markt was er nog maar men was bezig met ontmantelen. Nog niet direct de verkoophutjes zelf, al werd ook daar ingepakt en opgeruimd. Er liepen nog wat verdwaalde toeristen rond. Maar iets van sfeer was ver te zoeken. Deels te vroeg op de dag en voor het grootste deel zoiets als kerstmoeheid. Volgens mij, maar hier speelt inbeelding in mee.
Van Rathaus naar Prater. Over mistroostig gesproken .... Tijd van het jaar in combinatie met vergane glorie? Driekwart van de attracties was gesloten en van de horeca nog meer.
De wandeling heeft toch nog iets nieuws gebracht. Iets waar ik niet zo blij mee ben. Draaiende attracties die bovendien de hoogte opzoeken zijn niet aan mij besteed. Ik heb ze niet altijd gemeden maar er nooit van harte in gezeten. Dat erin zitten doe ik absoluut niet meer. Vandaag bij een moderne versie van een kettingcarousel, die al draaiende zo'n 20 meter of meer omhoog ging, bleek, dat ik ook niet meer naar zoiets kan kijken. Zelfs niet bij voldoende afstand. Het werd me raar in hoofd en buik. Terug in het centrum functioneerde ik pas weer een beetje normaal. Een gepasseerd station, mag ik wel stellen.
Van Rathaus naar Prater. Over mistroostig gesproken .... Tijd van het jaar in combinatie met vergane glorie? Driekwart van de attracties was gesloten en van de horeca nog meer.
De wandeling heeft toch nog iets nieuws gebracht. Iets waar ik niet zo blij mee ben. Draaiende attracties die bovendien de hoogte opzoeken zijn niet aan mij besteed. Ik heb ze niet altijd gemeden maar er nooit van harte in gezeten. Dat erin zitten doe ik absoluut niet meer. Vandaag bij een moderne versie van een kettingcarousel, die al draaiende zo'n 20 meter of meer omhoog ging, bleek, dat ik ook niet meer naar zoiets kan kijken. Zelfs niet bij voldoende afstand. Het werd me raar in hoofd en buik. Terug in het centrum functioneerde ik pas weer een beetje normaal. Een gepasseerd station, mag ik wel stellen.
zondag 25 december 2016
Balans
Verlangens versus herinneringen. Wat is beter om mee te eindigen? Een berg herinneringenn of een hoop verlangens? Moet er altijd iets te wensen blijven of kun je beter je lijstje afgehandeld hebben? Raken wensen uitgeput? Is het beter om vele kleine mogelijkheden te realiseren of een paar grote uitspattingen?
Matigjes
Het hotel is sfeervol en het personeel vriendelijk. Maar na een paar dagen worden scheurtjes en scheuren zichtbaar in wat dus meer facade dan werkelijkheid blijkt. Misschien het verkeerde moment hoewel het volgens mij in een stad als Wenen altijd druk zal zijn, hooguit nog drukker zelfs. Maar voor de niet misselijke kamerprijzen zou je minder slordigheden mogen verwachten.
Niet de al genoemde krappe ontbijtruimte, niet het pusherige gedrag in de bar, niet het beknibbelen op het formaat van de zeepwaren, geen brakke wifi, niet de onzorgvuldigheden in het restaurant op kerstavond. Mag de kamer waarlijk keizerlijk, 'Grand' heten, het gaat toch uiteindelijk om de service. Het is geen luxe F1 versie tenslotte.
Niet de al genoemde krappe ontbijtruimte, niet het pusherige gedrag in de bar, niet het beknibbelen op het formaat van de zeepwaren, geen brakke wifi, niet de onzorgvuldigheden in het restaurant op kerstavond. Mag de kamer waarlijk keizerlijk, 'Grand' heten, het gaat toch uiteindelijk om de service. Het is geen luxe F1 versie tenslotte.
zaterdag 24 december 2016
Misser
Op de overloop van een étage voor de ingang van het restaurant gedropt worden voor het Kerstavondmenu is toch weinig minder dan een ongewenste deuk in de gewenste ambiance. Daar doen ook een paar tactisch geplaatste kamerschermen om de toiletbezoekers aan het blikveld te onttrekken geen goed aan. Was netjes geweest, als ze dat ff gemeld hadden, voordat ze de 140 euro pp hadden afgeschreven als reservering. Hadden we een geschiktere plek gezocht.
Het eten verder aardig, maar ook weer niet indrukwekkend. Als ze een ster hebben is het niet voor deze maaltijd geweest. Verder geen moeite gedaan voor een wijnarrangement. Je moest het doen met hun aanbod van open flessen. Ook het tempo was voor het moment ongepast en restaurant onwaardig, als ze werkelijk die ster hebben. Het leek wel het betere Franse lunchwerk: borden verwisselen ipv gangen genieten. Knullig of eigenlijk gewoon beroerd slecht.
Dat het een mooie avond is geworden hebben we vooral te danken gehad aan onszelf en de kunst om er iets van te maken. ' Le Ciel' niet bepaald hemels, kortom.
Het eten verder aardig, maar ook weer niet indrukwekkend. Als ze een ster hebben is het niet voor deze maaltijd geweest. Verder geen moeite gedaan voor een wijnarrangement. Je moest het doen met hun aanbod van open flessen. Ook het tempo was voor het moment ongepast en restaurant onwaardig, als ze werkelijk die ster hebben. Het leek wel het betere Franse lunchwerk: borden verwisselen ipv gangen genieten. Knullig of eigenlijk gewoon beroerd slecht.
Dat het een mooie avond is geworden hebben we vooral te danken gehad aan onszelf en de kunst om er iets van te maken. ' Le Ciel' niet bepaald hemels, kortom.
Onaards
Overdadige gedecoreerde kerken. Barok, misschien niet qua kunsthistorische tijd, maar wel qua overdaad. Zij-altaars waar menig kerk blij mee was geweest, als ze het zich als hoofdaltaar hadden kunnen permiteren. En dan per kerk een stuk of zes daarvan. Uit de tijd dat de mens nog dacht, dat je je plek in de hemel kon upgraden via aardse giften.
Alles groot en de kerken hoog. Het geeft je ongewild een nederig gevoel. Is vast geen ongewenst effect. Het maakt ook dat doodsgedachten na een paar dagen rust ineens weer vol op het orgel gaan. Overdag een hoop afleiding, 's nachts maar korte momenten van ontwaken. Geen tijd gehad om met mijn lijf en bijbehorende verkeerde gedachten bezig te zijn. Zien hoe we de geest terug in de fles krijgen. De kerken in de resterende tijd in Wenen op rantsoen. Dat is zeker.
Alles groot en de kerken hoog. Het geeft je ongewild een nederig gevoel. Is vast geen ongewenst effect. Het maakt ook dat doodsgedachten na een paar dagen rust ineens weer vol op het orgel gaan. Overdag een hoop afleiding, 's nachts maar korte momenten van ontwaken. Geen tijd gehad om met mijn lijf en bijbehorende verkeerde gedachten bezig te zijn. Zien hoe we de geest terug in de fles krijgen. De kerken in de resterende tijd in Wenen op rantsoen. Dat is zeker.
Overeenkomstig
Heerlijk Wenen. De plek op zich niet zozeer, al bevalt die uitstekend. Het is meer gewoon het weg zijn. Het samen weg zijn. Geen dagelijkse sleur. Geen huishoudelijke kibbelarijen. Geen jonge katten en oude honden. Geen stof. Geen impliciet moeten, enkel kunnen. Weg! We zijn daar goed in en het is een van de weinig terreinen, waarop we niet elkaars tegenpool zijn qua ideeën en wensen. Of, laat ik niet te enthousiast jubelen, in elk geval minder.
Dual
Moderne drukte en ouderwetse sferen. Rondlopend door de kern van het centrum valt een vreemde mix op van modern stads op straat en ouderwets dorps zo snel je een van de vele café's of café-restaurants binnen stapt. Van het drukke straatbeeld vol moderne jassen, kleuren, mutsen, telefoons, auto's en kapsels naar veel hout, witte, gesteven tafelkleden, oud porcelein met de naam van het etablissement erop en obers in zwart en wit.
De overmatig gedecoreerde kerken, de paleizen, parken en andere pracht&praal-gebouwen. Je verwacht koetsen en ruiters ipv trams en auto's. En dan niet de toeristische paardenkoetsen met hun koukleumende en danig verveeld kijkende menners op de bok.
Het doet een beetje denken aan de enorme technologische verschillen in de strip Trigië. Enerzijds futuristische ruimteschepen en anderszijs verplaatsen met viervoeters en vechten met middeleeuwse zwaarden.
De overmatig gedecoreerde kerken, de paleizen, parken en andere pracht&praal-gebouwen. Je verwacht koetsen en ruiters ipv trams en auto's. En dan niet de toeristische paardenkoetsen met hun koukleumende en danig verveeld kijkende menners op de bok.
Het doet een beetje denken aan de enorme technologische verschillen in de strip Trigië. Enerzijds futuristische ruimteschepen en anderszijs verplaatsen met viervoeters en vechten met middeleeuwse zwaarden.
Inleven
Een laatste halve dag door de (winkel)straten racen en dan is het rust. Zien of we nog meer kennis opdoen over Wenen behalve qua winkelaanbod. Mensen lopen hier rond alsof het min 15 is terwijl de temperatuur volgens mij nieteens beneden de nul zit. We zijn de afgelopen weken al aardig afgehard. Dat scheelt. Neemt niet weg, dat je van het sloffen door winkelstraten in nette schoenen best kouwe voeten krijgt. Had ik toch mijn pseudo-bergschoenen mee moeten nemen.
In het hotel inmiddels een beetje de draai gevonden. De kamer een maatje groter dan besteld, dus daar hoor je me niet over. Dat alles stevig aan de prijs is, zat er in. Niet over klagen dus. Wat wel minder is, is het ontbijt. Niet het ontbijt zelf, dat is weer belachelijk uitgebreid, maar de ruimte waarop ze de mensen in de ochtend bij elkaar proppen. Het is krapjes, massaal en bijna op elkaars lip. Bovendien staan mensen regelmatig te wachten totdat een tafeltje vrijkomt. Niet mijn voorkeur, niet het moeten wachten, maar ook niet die massale menselijke nabijheid zo vroeg in de ochtend. En dan ook nog vreemden. Ik zou al bijna een koffie op de kamer moeten nuttigen, voordat ik afdaal richting het ontbijt.
In het hotel inmiddels een beetje de draai gevonden. De kamer een maatje groter dan besteld, dus daar hoor je me niet over. Dat alles stevig aan de prijs is, zat er in. Niet over klagen dus. Wat wel minder is, is het ontbijt. Niet het ontbijt zelf, dat is weer belachelijk uitgebreid, maar de ruimte waarop ze de mensen in de ochtend bij elkaar proppen. Het is krapjes, massaal en bijna op elkaars lip. Bovendien staan mensen regelmatig te wachten totdat een tafeltje vrijkomt. Niet mijn voorkeur, niet het moeten wachten, maar ook niet die massale menselijke nabijheid zo vroeg in de ochtend. En dan ook nog vreemden. Ik zou al bijna een koffie op de kamer moeten nuttigen, voordat ik afdaal richting het ontbijt.
vrijdag 23 december 2016
Vienna
Vanuit een van de bars van het hotel gezeten achter een aangenaam glas rode wijn genietend van het niet zo drukke vrijdagavondverkeer op Der Ring. Op een paar minuten na 24 uur in Wenen. En ik moet zeggen, het valt niet tegen. Groot. Ruim. Een veelvoud aan kerstmarkten. Gelukkig zonder amokmakende trucks. Massa's winkels natuurlijk, helaas veel bekende namen daaronder. Zara, H&M, Calcedonia, Desigual (of zoiets) en de bekende riedel Chanel, Versace, YSL, dure tassen en nog duurdere horloges. Zelfs een gigantische grote Peek & Cloppenburg. Even voelde ik me teruggezet in de tijd. Heerlen. Jaren zeventig.
Hotels maken een belangrijk deel van het centrum uit. Gerenomeerde lokale namen als Sacher en verder de hele bekende wereld van pracht en praal. En bijna allemaal met bars, koffie-en-koek cafés en restaurants. Veel Aziaten onder weg en ook de nodige Nederlandstalige gespreksflarden opgevangen.
De winter is natuurlijk niet de tijd van het jaar om een stad te ontdekken. Kouwe voeten, ontbrekende terassen maar de plek heeft voldoende om in voorjaar of eind zomer terug te keren. Uurtje. Vliegen dan wel.
Hotels maken een belangrijk deel van het centrum uit. Gerenomeerde lokale namen als Sacher en verder de hele bekende wereld van pracht en praal. En bijna allemaal met bars, koffie-en-koek cafés en restaurants. Veel Aziaten onder weg en ook de nodige Nederlandstalige gespreksflarden opgevangen.
De winter is natuurlijk niet de tijd van het jaar om een stad te ontdekken. Kouwe voeten, ontbrekende terassen maar de plek heeft voldoende om in voorjaar of eind zomer terug te keren. Uurtje. Vliegen dan wel.
Kleren
Vanaf het Rathaus richting het centrum gelopen en alsof de Duvel er mee speelde bij de eerste, werkelijk de eerste winkel met kleren verloren mijn transportwaarschuwingen hun waarde. Buiten was het al Oh en Ah en binnen de beheersing helemaal zoek. Het aanbod was in omvang niet groot maar in de étalages was wel nog de prijs aangegeven. Iets tussen duur en onbetaalbaar in. Iets met klederdrachtaccenten zonder in Dirndls of Lederhosen te blijven steken. Gezien Mariana's enthousiasme viel het in de smaak. Nu de moest de juiste combinatie in de juiste maat gevonden worden. Altijd weerhet tere punt , niet die maat maar het kiezen van wat het moet gaan worden.
Het feit, dat Mariana nog iets van 10 mndn in haar zwarte periode zit, maakte dat ongewild een stuk simpeler. Het werd niet compleet zwart, had zelf nog iets lichlter maar daarom niet minder 'gedragen' kunnen uitvallen als alles in de juiste maat aanwezig was geweest. Nu iets zwarts met kleine witte bloemversieringen en donker groene afwerking met een ditto donkergroen fluwelen jasje. Mooi en passend. Probleem voor zaterdagavond opgelost.
Het feit, dat Mariana nog iets van 10 mndn in haar zwarte periode zit, maakte dat ongewild een stuk simpeler. Het werd niet compleet zwart, had zelf nog iets lichlter maar daarom niet minder 'gedragen' kunnen uitvallen als alles in de juiste maat aanwezig was geweest. Nu iets zwarts met kleine witte bloemversieringen en donker groene afwerking met een ditto donkergroen fluwelen jasje. Mooi en passend. Probleem voor zaterdagavond opgelost.
Kitsch
Kerstmarkten te over. Klein. Groot. Bio. Kunst en misschien nog meer variatie. Allemaal met glühwein, diverse punchen, koekjes, kerstballen, mutsen, glasdecoraties, windlichten, zeep, kribben, houtdecoraties, vleeswaren en snoepgoed. Dan heb ik het gros van het aanbod gehad. Alles met meerdere aanbieders naarmate de markt groter is. De grootste is voor het Rathaus met een ijsbaan, waar je werkelijk wat op te schaatsen hebt.
De wijn werd gelukkig niet in plastic bekertjes geserveerd maar in aadewerken kruikjes van 0,25 l met een statiegeldsysteem in diverse vormen afhankelijk van de markt waar je toevallig bent. Alles natuurlijk stevig aan de prijs. Een beetje kerstboom versiert met ballen, die hier aangeboden worden, zou je een klein kapitaal kosten en de katten naar buitenshuis verbannen.
Zelf niet zo in de verleiding gekomen, afgezien van een kruikje warme wijn en Mariana bij iedere neiging tot aanschaf vriendelijk gewezen op de onmogelijkheden van het transport van de meestal zeer breekbare wensen.
De wijn werd gelukkig niet in plastic bekertjes geserveerd maar in aadewerken kruikjes van 0,25 l met een statiegeldsysteem in diverse vormen afhankelijk van de markt waar je toevallig bent. Alles natuurlijk stevig aan de prijs. Een beetje kerstboom versiert met ballen, die hier aangeboden worden, zou je een klein kapitaal kosten en de katten naar buitenshuis verbannen.
Zelf niet zo in de verleiding gekomen, afgezien van een kruikje warme wijn en Mariana bij iedere neiging tot aanschaf vriendelijk gewezen op de onmogelijkheden van het transport van de meestal zeer breekbare wensen.
donderdag 22 december 2016
Leegte
Nou, dat was een enerverende ochtend en zou het gelukt zijn? Wat is het idee? Mooi mis gedacht. De tafel stond bij vertrek leeg en schoon te pronken. Zal schrikken zijn bij terugkomst, want nog geen tijd gehad om aan de aanblik te wennen.
Vertrekdag
De neiging om achterover te leunen zal ik maar onderdruken. Nu heb ik gisteren best veel gedaan, maar één koffie extra en de ochtend is voorbij. En in dat geval wil ik wel nog een paar dingen gedaan hebben. Ja, uiteindelijk moet je het toch zelf doen, hoe lang je dingen ook laat liggen cq voor je uit schuift. En in de laatste minuten proberen te compenseren wat je in weken versloft hebt, is gewoon een stomme neiging. Eén ding wil ik wel nog gedaan hebben. Ik zal het woord niet meer uitspreken, ik ga het gewoon doen.
woensdag 21 december 2016
Verstaanbaar
Bedacht me vanochtend, wachtend op mijn beurt voor een schone auto, ineens, dat ik morgen aan het eind van de middag de mensen om me heen weer gewoon kan verstaan. Geen onaantrekkelijk idee. Je went aan het feit, dat het niet zo is, als het alternatief ontbreekt. Het zet trouwens niet aan tot extra tijd steken in het leren van Roemeens.
Ik mag het natuurlijk niet hardop zeggen, maar eigenlijk bevalt me die taalbarrière wel. Je staat er lekker naast. En als men geen extra moeite wil doen, en dat is de algemene tendens, wordt je met rust gelaten en kan ik dus heerlijk mijn gang gaan. Het is, als met een Frans nummerbord dwars tegen het verkeer in rijden in Utrecht, waar je weet, dat het niet mag, maar de buitenlandse plaat je verontschuldigt "Stomme buitenlander!" Heerlijk!
Een uitstapje als morgen krijgt zo een onverwachte meerwaarde. Niet dat ik ineens met iedereen uitgebreid ga zitten kletsen. God bewaar me. Luisteren, het horen van herkenbare klanken is voor het eerste voldoende. En gewoon kunnen verstaan wat mensen je vragen en dat -bij behoefte- kunnen beantwoorden. Zoiets kun je dus missen, blijkbaar.
Ik mag het natuurlijk niet hardop zeggen, maar eigenlijk bevalt me die taalbarrière wel. Je staat er lekker naast. En als men geen extra moeite wil doen, en dat is de algemene tendens, wordt je met rust gelaten en kan ik dus heerlijk mijn gang gaan. Het is, als met een Frans nummerbord dwars tegen het verkeer in rijden in Utrecht, waar je weet, dat het niet mag, maar de buitenlandse plaat je verontschuldigt "Stomme buitenlander!" Heerlijk!
Een uitstapje als morgen krijgt zo een onverwachte meerwaarde. Niet dat ik ineens met iedereen uitgebreid ga zitten kletsen. God bewaar me. Luisteren, het horen van herkenbare klanken is voor het eerste voldoende. En gewoon kunnen verstaan wat mensen je vragen en dat -bij behoefte- kunnen beantwoorden. Zoiets kun je dus missen, blijkbaar.
Nakende
Het einde van de middag nadert en de score tot nog toe omvat een afgehandelde was, een schone auto, een flesvrije keuken en een gerepareerde dure jas waar niemand zijn vingers aan durfde te branden. Onzichtbaar is dat laatste niet geworden, maar stukken beter dan als het aangepakt was analoog aan het plakken van een band. Verdere camouflage is mogelijk als het juiste formaat zwarte figuurtje wordt gevonden in een fournituren zaak. Helaas is dat het soort winkel, dat je met een steeds sterkere loup moet zoeken. In Parijs weet ik zo een straat vol te vinden, maar om hier nou voor naar Parijs te reizen ...
Ff uitpuffen en dan verder met ik weet nog niet wat. Zoveel maakt het allemaal niet uit. Langzaam maakt de vertrekdrukte plaats voor de rustvariant. De koffer lijkt me een aardige, dan hebben we dat gehad. Wat daarna nog gebeurd is hoe dan ook meegenomen. Langzaam krijg ik de smaak van ergens anders willen zijn te pakken. Ergens anders zijn èn in de watten gelegd worden. Een niet onbelangrijke aanvulling.
Ander soort mensen. Andere winkels. Andere café's. Ander eten. En dat zonder dat het gelijk exotisch wordt. Anders en toch herkenbaar. Zoiets als de iPhone 5SE ipv de 4S. Nieuwe versie van oude indrukken. Eigenlijk ben ik best met erg weinig tevreden.
Ff uitpuffen en dan verder met ik weet nog niet wat. Zoveel maakt het allemaal niet uit. Langzaam maakt de vertrekdrukte plaats voor de rustvariant. De koffer lijkt me een aardige, dan hebben we dat gehad. Wat daarna nog gebeurd is hoe dan ook meegenomen. Langzaam krijg ik de smaak van ergens anders willen zijn te pakken. Ergens anders zijn èn in de watten gelegd worden. Een niet onbelangrijke aanvulling.
Ander soort mensen. Andere winkels. Andere café's. Ander eten. En dat zonder dat het gelijk exotisch wordt. Anders en toch herkenbaar. Zoiets als de iPhone 5SE ipv de 4S. Nieuwe versie van oude indrukken. Eigenlijk ben ik best met erg weinig tevreden.
Vragend?
Nog eentje en dan aan de slag. Het is een raar idee om morgen aan het eind van de middag door Wenen te lopen. De enige keer dat ik er ooit geweest ben, was op weg naar Hongarije vanwege een bodemkunde excursie. Ergens in een jeugdherberg, al durf ik dat niet meer zeker te zeggen. Het zal niet de eerste overnachting zijn geweest, maar de groep was ik in Wenen al zo zat, dat ik alleen de stad in ben getrokken tot diep in de nacht. In de kleine uurtjes in het louche deel van de stad terecht gekomen. In de buurt van het Prater, in wat een homobar bleek te zijn. Blijkbaar bleven die langer op dan 'normale' mensen. De man die het nodig vond mij van de aard van de gelegenheid op de hoogte te stellen, probeerde mij later zelf nog mee naar zijn huis te krijgen. Meer is niet van de stad blijven hangen.
Ik ga dus met een vrijwel schone lei. Onbekend terrein. 'Grootst' en 'kitscherig' zijn woorden die me te binnen schieten als ik me een voorstelling probeer te maken. Dat laatste geaccentueerd door de tijd dat we er verblijven: Kerst. Kerstmarkten, kerstmuziek, kerstversieringen, glühwein, Lebkuchen, etc. Het zal Mariana op het lijf geschreven zijn. We doen het niet, maar als we een extra koffer mee zouden nemen, zou die zonder problemen gevuld worden met voor de handliggende snuisterijen.
Ik ben benieuwd wat voor indruk de stad op me gaat maken. Ik verheug me op de maaltijd op Kerstavond in Le Ciel. Ik ben benieuwd hoe we de Kerstdagen gaan doorbrengen, een doodser moment dan Eerste Kerstdag in een (vreemde) stad is nauwelijks denkbaar. Alleen Nieuwjaarsdag kan dat overtreffen.
Ik ga dus met een vrijwel schone lei. Onbekend terrein. 'Grootst' en 'kitscherig' zijn woorden die me te binnen schieten als ik me een voorstelling probeer te maken. Dat laatste geaccentueerd door de tijd dat we er verblijven: Kerst. Kerstmarkten, kerstmuziek, kerstversieringen, glühwein, Lebkuchen, etc. Het zal Mariana op het lijf geschreven zijn. We doen het niet, maar als we een extra koffer mee zouden nemen, zou die zonder problemen gevuld worden met voor de handliggende snuisterijen.
Ik ben benieuwd wat voor indruk de stad op me gaat maken. Ik verheug me op de maaltijd op Kerstavond in Le Ciel. Ik ben benieuwd hoe we de Kerstdagen gaan doorbrengen, een doodser moment dan Eerste Kerstdag in een (vreemde) stad is nauwelijks denkbaar. Alleen Nieuwjaarsdag kan dat overtreffen.
Wijziging
Als ik het goed begrepen heb, is gisteren aan het eind van de middag een aannemerloze periode aangebroken. De werklui gaan de WW in (100 Lei/mnd) en het -dan dus zwarte- werk verschuift naar binnenshuis ergens in een dorp verderop. Wat blijft zijn een hoop losse eindjes, waar al voor betaald is. Inmiddels mag ik in dat kader praten over 'door de jaren heen'. Met begin van het voorjaar mag je daar achter aan gaan. Aannemers eigen. Was in Utrecht niet anders.
Maar straks na Kerst en O&N dus NIET meer persé voor achten het bed uit, behalve op woensdag als de onvoorspelbare vuilnisophalers passeren. Dat is al een kleine luxe, die ik sinds mei of zo heb mogen missen. Niet dat ik in de zomer de behoefte voel om zolang in mijn nest te liggen. Het gaat vooral om de mogelijkheid, de vrijheid om het te kunnen doen. En dan Mariana naar haar werk zien vertrekken en mezelf nog een keertje omdraaien. Januari, februari en maart gaan mooie mndn worden.
Maar straks na Kerst en O&N dus NIET meer persé voor achten het bed uit, behalve op woensdag als de onvoorspelbare vuilnisophalers passeren. Dat is al een kleine luxe, die ik sinds mei of zo heb mogen missen. Niet dat ik in de zomer de behoefte voel om zolang in mijn nest te liggen. Het gaat vooral om de mogelijkheid, de vrijheid om het te kunnen doen. En dan Mariana naar haar werk zien vertrekken en mezelf nog een keertje omdraaien. Januari, februari en maart gaan mooie mndn worden.
Vertrekstart
Pré-vertrekdag. Dat betekent altijd de neiging om te doen wat in de voorafgaande weken is nagelaten en dat gaat ongetwijfeld, zoals meestal, weer niet lukken. De ergste rommel aan de kant, de koffer gevuld en dat alles obv prioritering muv de koffer dan. Was ophangen, 'laatste' machine aanzetten, afwas natuurlijk, dan de koffer en dan begint het dobbelen. De tafel zou me de meeste voldoening schenken. De stofzuiger door het huis kan morgenochtend nog. De overtollig kerstzooi retour zolder. Het groeiende leger lege flessen naar het bijhuisje. Dan zou ik de hanglampen kunnen bevestigen, dat is de beste manier om die dingen uit de weg te ruimen. Dan de gedane was in kast. En zo is er meer te doen dan deze dag er tijd voor heeft.
Vredig
Wonderbaarlijk gezicht vanochtend. Twee honden, die het de afgelopen weken voor geen meter met elkaar konden vinden, zaten ineens gezusterlijk naast elkaar. Rangorde bepaald cq geaccepteerd? Er zijn meer vreemde wezen dan mensen alleen. Gelukkig zeg!
dinsdag 20 december 2016
Buurten
Na wat op en neer geren tussen 24 en 13 (het is nog steeds niet voorbij!) wilde de overburen mij 'iets' zeggen. Zo brengt Mariana de boodschap. Normaal gesproken betekent dat, dat iemand om geld verlegen zit, maar dat leek me nu niet het geval. Na al de koffie, wijn en borrels die ze aan de werklui hebben gespendeerd, is het nu ws tijd voor een soort van dank aan de mafkees, die het allemaal betaalt.
Met Mariana, want anders minimale conversatie, de oversteek gewaagd. De man uit z'n middagdut gerukt en uitgenodigd naar binnen te komen. Hij schoot direct de kelder in, want we moesten een wijntje drinken. Vervolgens ontspint zich een gesprek, dat ik globaal kan volgen oa omdat de gesprekken altijd weer hetzelfde patroon qua onderwerpen volgen.
De familie(banden) wordt/worden nagelopen, natuurlijk kwam ook het overlijden van Mariana's moeder ter sprake, de verkoop van varkens, tanden (omdat de vrouw des huizes net met twee tanden minder van de tandarts terugkwam) waarbij het steeds weer een te vermelden feit waard is, dat al mijn tanden nog echt zijn, de aannemer en geld, veel (over) geld.
De geschonken wijn was niet verkeerd. Zwaar, donkerrood van kleur en ietwat aan de zoete kant. Niet het spul dat ze aan de werklui hadden gespendeerd. Zo maakt iedereen zijn/haar verschillen.
Met Mariana, want anders minimale conversatie, de oversteek gewaagd. De man uit z'n middagdut gerukt en uitgenodigd naar binnen te komen. Hij schoot direct de kelder in, want we moesten een wijntje drinken. Vervolgens ontspint zich een gesprek, dat ik globaal kan volgen oa omdat de gesprekken altijd weer hetzelfde patroon qua onderwerpen volgen.
De familie(banden) wordt/worden nagelopen, natuurlijk kwam ook het overlijden van Mariana's moeder ter sprake, de verkoop van varkens, tanden (omdat de vrouw des huizes net met twee tanden minder van de tandarts terugkwam) waarbij het steeds weer een te vermelden feit waard is, dat al mijn tanden nog echt zijn, de aannemer en geld, veel (over) geld.
De geschonken wijn was niet verkeerd. Zwaar, donkerrood van kleur en ietwat aan de zoete kant. Niet het spul dat ze aan de werklui hadden gespendeerd. Zo maakt iedereen zijn/haar verschillen.
Aanloop
Rommelige dag. Aanstaand vertrek eigen. Schone spullen stapelen zich op in de slaapkamer. Of kast of koffer. Morgen de selectie. De kat moest ondertussen naar de dierenarts. De teckel ook, maar die was 'm op moment van vertrek gepeerd. Een duidelijker teken dat het beter gaat met z'n poot is moeilijk denkbaar.
De vierde keer dus voor de kat. Ruim 400 km, iets van 10-12 uur en meerdere honderd Lei en om nou te zeggen dat het resultaat heeft gehad? In mijn idee niet. De dierenarts blijft vol goede moed, stopt de medicijnen en hoopt over twee weken het positieve eindresultaat in aanschouw te kunnen nemen. Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Straks moet ondanks km's, tijd, geld en irritatie voor de kat alsnog een deel van het oor eraf. Ik durf er bijna op te wedden.
Op de terugweg boodschappen gedaan in een winkelcentrum waar de drukte slechts een fractie was van in het weekeinde. Raar was het, dat ik geen speciale Kerstkar hoefde te vullen. Een paar dagen voor de Kerst enkel wat simpele boodschappen, de standaard van wat niet in Agnita te krijgen is. Koffiebonen (dat gaat hard met die dingen!), ontbijtspullen en een paar niet-bedachte extra's.
Thuis de aannemer de laatste hand zien leggen aan de bestrating bij de overburen. De beste man moet morgen voor onderzoek naar het ziekenhuis. Soms kunnen vervelende zaken de dagelijkse sleur een prettig duwtje in de rug geven.
De vierde keer dus voor de kat. Ruim 400 km, iets van 10-12 uur en meerdere honderd Lei en om nou te zeggen dat het resultaat heeft gehad? In mijn idee niet. De dierenarts blijft vol goede moed, stopt de medicijnen en hoopt over twee weken het positieve eindresultaat in aanschouw te kunnen nemen. Ik heb daar zo mijn twijfels bij. Straks moet ondanks km's, tijd, geld en irritatie voor de kat alsnog een deel van het oor eraf. Ik durf er bijna op te wedden.
Op de terugweg boodschappen gedaan in een winkelcentrum waar de drukte slechts een fractie was van in het weekeinde. Raar was het, dat ik geen speciale Kerstkar hoefde te vullen. Een paar dagen voor de Kerst enkel wat simpele boodschappen, de standaard van wat niet in Agnita te krijgen is. Koffiebonen (dat gaat hard met die dingen!), ontbijtspullen en een paar niet-bedachte extra's.
Thuis de aannemer de laatste hand zien leggen aan de bestrating bij de overburen. De beste man moet morgen voor onderzoek naar het ziekenhuis. Soms kunnen vervelende zaken de dagelijkse sleur een prettig duwtje in de rug geven.
Finale
Ha! Het dubbeltje is gevallen. Heeft twee dagen geduurd. Voor het moment is over en weer duidelijk, waar de wrijving vlam vatte. Verder zeg het niet zoveel. Dubbeltjes vallen dan wel op z'n tijd, maar lang niet altijd op z'n plek, verdwijnen bijvoorbeeld met regelmaat in het niets. Wat niet opschiet natuurlijk. Besef is geen flash die spoorloos verdwijnt in de achtergrondruis.
Brengt het besef niks te weeg, vervluchtigen toezeggingen ongeacht de volmondigheid, waarmee ze zijn gedaan. En begint alles weer van voor af aan. We gaan het zien en daar sluit ik dit hfstk mee af.
Brengt het besef niks te weeg, vervluchtigen toezeggingen ongeacht de volmondigheid, waarmee ze zijn gedaan. En begint alles weer van voor af aan. We gaan het zien en daar sluit ik dit hfstk mee af.
maandag 19 december 2016
Koffiedik
Laat ik eens voorzichtig een blik in de richting van het volgende jaar proberen te gooien met het voornemen om het niet over voornemens te hebben, maar gewoon wat prettig zou zijn en wat zou kunnen, mocht ik het willen. En niet alleen ik.
Ik neig steeds meer naar een jaar zonder verbouwen. Niet alleen een (hopelijk) rustig jaar, maar vooral een jaar waarin we iets van een normaal leven een kans geven.
In januari nog de trap naar en de vloer in de tuinkamer en dan geen permanente aanwezigheid van externe krachten meer. Gewoon klooien in eigen beheer, eigen tempo en met eigen (on)mogelijkheden en meer bezig met leven dan opbouwen. Weg met dat gelul over "Als het af is ...". Het is gvd voor meer dan 95% wat het zijn moet en de nastrompelende details kunnen morgen geregeld zijn, als eindelijk het hakbijl van de keuze in de knopen wordt geplant.
Afmaken en opstarten, kortom, een einde aan het vooruit blijven rennen zonder oog te hebben voor wat gaandeweg al gerealiseerd is. Leven, nu! We hebben geen leven meer voor de boeg.
Ik neig steeds meer naar een jaar zonder verbouwen. Niet alleen een (hopelijk) rustig jaar, maar vooral een jaar waarin we iets van een normaal leven een kans geven.
In januari nog de trap naar en de vloer in de tuinkamer en dan geen permanente aanwezigheid van externe krachten meer. Gewoon klooien in eigen beheer, eigen tempo en met eigen (on)mogelijkheden en meer bezig met leven dan opbouwen. Weg met dat gelul over "Als het af is ...". Het is gvd voor meer dan 95% wat het zijn moet en de nastrompelende details kunnen morgen geregeld zijn, als eindelijk het hakbijl van de keuze in de knopen wordt geplant.
Afmaken en opstarten, kortom, een einde aan het vooruit blijven rennen zonder oog te hebben voor wat gaandeweg al gerealiseerd is. Leven, nu! We hebben geen leven meer voor de boeg.
Waterig
Tijd voor een partij ademhalingsoefeningen, denk ik. Uiteindelijk heb ik me alleen zelf bij de neus. Dat is de ingebakken ongelijkwaardigheid, als je als rationele Westerling met andersdenkende te maken hebt. Het is waar het ook in Europa misgaat tussen Noord en Zuid. Wil je als Noord niet constant op moeten draaien voor de puinhoop die Zuid er steeds weer van weet te maken, moet je niks met Zuid willen. Zuid heeft schijt aan de boodschap(pen) van Noord. Nieteens zo bewust waarschijnlijk, maar daarom niet minder.
Ander mentaliteit. Die moet je niet proberen te leren om niet te vallen, omdat je uit ervaring weet, dat het een hoop ellende bespaart. Je moet hen gewoon op oude vertrouwde wijze hun kop laten stoten t/m hun nek breken en jezelf alleen bezighouden met hoe je gevrijwaard kunt blijven van meegesleept worden in volsterkt zinloze herhalingen.
Niet de rug toe keren betekent regelmatig slikken en af en toe hoofdschuddend een diepe zucht. Of ik daar toe in staat ben, en welke vorm ik er aan weet te geven, zal de tijd leren. De 'verstandige' kan dan wel gelijk hebben, maar is ook degene, die zich uiteindelijk zal moeten aanpassen, vrees ik. Niet dat ik het daar mee eens ben.
Ander mentaliteit. Die moet je niet proberen te leren om niet te vallen, omdat je uit ervaring weet, dat het een hoop ellende bespaart. Je moet hen gewoon op oude vertrouwde wijze hun kop laten stoten t/m hun nek breken en jezelf alleen bezighouden met hoe je gevrijwaard kunt blijven van meegesleept worden in volsterkt zinloze herhalingen.
Niet de rug toe keren betekent regelmatig slikken en af en toe hoofdschuddend een diepe zucht. Of ik daar toe in staat ben, en welke vorm ik er aan weet te geven, zal de tijd leren. De 'verstandige' kan dan wel gelijk hebben, maar is ook degene, die zich uiteindelijk zal moeten aanpassen, vrees ik. Niet dat ik het daar mee eens ben.
Gestoord
Waar zijn de koetjes? Waar zijn de kalfjes? Ze komen niet ongevraagd voorbij huppelen. Zoals vaker geconstateerd, moet je openstaan voor de onderwerpen, anders 'zie' je ze niet. Uiteindelijk is tenslotte bijna alles een onderwerp. Het hangt van de stand van de pet af of het lukt om er ergens eentje van te maken. En mijn pet is verstoringsgevoelig. Verstoring van mijn stemming. Verstoring van mijn rust. Verstoring van mijn bezigheden. Verstoring van mijn voornemens. Een hoop potentieel verstoorbare factoren.
Voorlopig is het de innerlijke rust, waar het aan ontbreekt. Duidelijk nog niet uitgeraast. Mag hopen dat de storm genegen is binnen afzienbare tijd te gaan liggen. Zo'n ramp was het nou ook weer niet, al weet je met overlopende emmers nooit wat allemaal nog meekomt. Die ene ultieme druppel brengt tenslotte alleen de stroom opgang.
Je zou het rotgevoel moeten kunnen projecteren, waar het hoort: bij de veroorzaker. Vreemdgenoeg heb je aan die kant vaak enkel iets met bloedneuzen. Fake of welgemeend maakt in deze niet zoveel uit. Natuurlijk was 'het' niet zo gemeend. Is het nooit. Zou er nog bij moeten komen, dat het met opzet gebeurd. Ook 'Sorry' komt tenslotte altijd achteraf.
Maar een gewaarschuwd mens telt voor 2. En als zich dat liniar vermeerderd naar gelang het aantal waarschuwingen, dan heb ik inmiddels op meerdere terreinen met een veelvoud van 2 van doen zonder dat dat ook maar één zode aan de dijk zet. Ja, ja , die emmer.
Voorlopig is het de innerlijke rust, waar het aan ontbreekt. Duidelijk nog niet uitgeraast. Mag hopen dat de storm genegen is binnen afzienbare tijd te gaan liggen. Zo'n ramp was het nou ook weer niet, al weet je met overlopende emmers nooit wat allemaal nog meekomt. Die ene ultieme druppel brengt tenslotte alleen de stroom opgang.
Je zou het rotgevoel moeten kunnen projecteren, waar het hoort: bij de veroorzaker. Vreemdgenoeg heb je aan die kant vaak enkel iets met bloedneuzen. Fake of welgemeend maakt in deze niet zoveel uit. Natuurlijk was 'het' niet zo gemeend. Is het nooit. Zou er nog bij moeten komen, dat het met opzet gebeurd. Ook 'Sorry' komt tenslotte altijd achteraf.
Maar een gewaarschuwd mens telt voor 2. En als zich dat liniar vermeerderd naar gelang het aantal waarschuwingen, dan heb ik inmiddels op meerdere terreinen met een veelvoud van 2 van doen zonder dat dat ook maar één zode aan de dijk zet. Ja, ja , die emmer.
Onvredig
Da's een nwe. Na de administratieve instanties en als goeie tweede de aannemer dient zich een nieuwe rustverstoorder aan. Eentje die de afgelopen dagen uit het niets de top-vijf is binnen geschoten. Eentje die moeilijk te negeren is, omdat ie ook aanwezig is', als ik de instanties ff weet te vergeten en de aannemer z'n werkdag heeft afgesloten. Ik denk, ik ga verstandig doen en deze huislijke storm over laten waaien, voordat ik woorden ga vuil maken aan dito was. Grrrrrrrr, vrouwen!
zondag 18 december 2016
Stijlloos
De dag (voorlopig) in het ziekenhuis geëindigd. Iancu, de achtergebleven hond in 24, zag ik gisteren opvallend met z'n kop schudden en die vervolgens wegdraaien naar een kant. Dat kan maar één ding betekenen, nl iets met z'n oren. In, op of aan. In alle gevallen niet erg praktisch, want de hond is een baasje in de waarste zin van het woord en bovendien als alle, nou ja het merendeel van de honden niet gewend, dat je ze aanraakt. Tenminste niet met je hand, hooguit met een stok en dat zelden liefkozend.
In de afgelopen 2-3 jaar heb ik met veel moeite een soort relatie met het beest opgebouw. Hij komt zijn knuffels halen bij behoefte, maar zo gauw iets van zorg nodig is, zelfs vlooiendruppels in z'n nek, dan gaat het een stuk minder soepel. Zo ook mijn poging vandaag om z'n oor te bekijken. Dat het bloedde was snel gezien, maar waar en waardoor niet. Dus voorzichtig proberen de kop te draaien om te kijken. Als hij gewild had, waren mijn vingers minimaal opengescheurd geweest, maar hij hield het bij een niet mis te verstane waarschuwing. Ws dank onze band. Heftig grommen en de tanden geheel ontbloot. Stapje terug dus.
Mariana vanavond uitdrukkelijk gewaarschuwd, toen ze voorstelde Iancu's wond te desinfecteren, maar het heeft niet mogen baten. Eigenwijs heet zoiets, toch? Bij haar heeft hij het niet bij een waarschuwing gelaten en de tanden in haar rechterhand gezet. Het is de dank voor alle gebrek aan aandacht, die hem en de meeste andere honden in een dorp als Coves ten deel vallen. Het is aardig, dat ze je erf vrijhouden van vreemden, maar minder handig, dat je ze in gevallen als deze zelf dus ook niet kunt benaderen. Asociaal. De honden, dank een gebrek aan socialisatie en opvoeding, eigenlijk gewoon aandacht. Ik val volgens mij in herhaling.
In de afgelopen 2-3 jaar heb ik met veel moeite een soort relatie met het beest opgebouw. Hij komt zijn knuffels halen bij behoefte, maar zo gauw iets van zorg nodig is, zelfs vlooiendruppels in z'n nek, dan gaat het een stuk minder soepel. Zo ook mijn poging vandaag om z'n oor te bekijken. Dat het bloedde was snel gezien, maar waar en waardoor niet. Dus voorzichtig proberen de kop te draaien om te kijken. Als hij gewild had, waren mijn vingers minimaal opengescheurd geweest, maar hij hield het bij een niet mis te verstane waarschuwing. Ws dank onze band. Heftig grommen en de tanden geheel ontbloot. Stapje terug dus.
Mariana vanavond uitdrukkelijk gewaarschuwd, toen ze voorstelde Iancu's wond te desinfecteren, maar het heeft niet mogen baten. Eigenwijs heet zoiets, toch? Bij haar heeft hij het niet bij een waarschuwing gelaten en de tanden in haar rechterhand gezet. Het is de dank voor alle gebrek aan aandacht, die hem en de meeste andere honden in een dorp als Coves ten deel vallen. Het is aardig, dat ze je erf vrijhouden van vreemden, maar minder handig, dat je ze in gevallen als deze zelf dus ook niet kunt benaderen. Asociaal. De honden, dank een gebrek aan socialisatie en opvoeding, eigenlijk gewoon aandacht. Ik val volgens mij in herhaling.
Lichtelijk
Lampjes aan de voorkant hangen. Niet dat me de hele dag heeft bezig gehouden. Ergens bij tweeën was die klus geklaard. Jammer was, dat me rond die tijd ook iets verkeerd schoot. Nee, geen spier en ook geen broodkruimel in de luchtpijp. Minder letterlijk maar meer verstorend. De rest van de middag gebruikt om ff lekker te luchten. Hup in de auto en wegwezen.
De kracht ligt in de herhaling. Krachten zijn echter ook zwakten en bij voldoend herhaling kom je bij de befaamde overlopend druppel. Tot tien tellen is dan een gepasseerd stadium. Ff weg werkt beter. In Sibiu werd ik op mijn wenken bediend. Het winkelcentrum, want zondag, was zo overladen met mensen, dat de links en rechts in de berm, op het trottoir en overal elders waar maar plaats was, geparkeerde auto's zo ongeveer de toegang tot de winkels blokkeerden. Eenmaal binnen, meer dan genoeg te zien. Zat om uit te blazen en af te koelen.
Dat prompt mijn bestelling werd vergeten, kon er nog maar met moeite bij. Met de laatst restjes bijeen geschraapte vriendelijkheid en een instinktieve restant beleefdheid na een halfuur, en de nodige tafels die na mij bezet werden maar allang van hun consumpties waren voorzien, geïnformeerd of ze me vergeten waren. Gelukkig was de taart te pruimen, de jus vers en de koffie warm, warm genoeg om nog een half uur naar de passerende parade van menselijke variaties te kijken.
De kracht ligt in de herhaling. Krachten zijn echter ook zwakten en bij voldoend herhaling kom je bij de befaamde overlopend druppel. Tot tien tellen is dan een gepasseerd stadium. Ff weg werkt beter. In Sibiu werd ik op mijn wenken bediend. Het winkelcentrum, want zondag, was zo overladen met mensen, dat de links en rechts in de berm, op het trottoir en overal elders waar maar plaats was, geparkeerde auto's zo ongeveer de toegang tot de winkels blokkeerden. Eenmaal binnen, meer dan genoeg te zien. Zat om uit te blazen en af te koelen.
Dat prompt mijn bestelling werd vergeten, kon er nog maar met moeite bij. Met de laatst restjes bijeen geschraapte vriendelijkheid en een instinktieve restant beleefdheid na een halfuur, en de nodige tafels die na mij bezet werden maar allang van hun consumpties waren voorzien, geïnformeerd of ze me vergeten waren. Gelukkig was de taart te pruimen, de jus vers en de koffie warm, warm genoeg om nog een half uur naar de passerende parade van menselijke variaties te kijken.
Actie
Het was vanochtend minder koud dan de weersvoorspelling deed vermoeden. Inmiddels schijnt het winterse zonnetje weer, wat voor een aangename temperatuur weet te zorgen, als je uit de schaduw stapt. Mooi moment om na de kerstboom van gisteren vandaag de voorkant van het huis op te tuigen. Maar eerst het zondag-wasdag verhaal. Op de een of andere manier bevalt dat cq komt het goed uit en/of past het op deze wijze het best in ons nog lang niet op de rails staand leventje.
Koffie is genoten. Het schrijven gaat met horten en stoten. Het leven voelt niet verkeerd aan. De teckel met een gat in z'n linker dijbeen is verbazingwekkend actief. Begint zelfs weer aarzelend gebruik te maken van z'n poot oa. als ie de ander optilt om te piesen. Ergens vandaag, hoop ik, dat de veronderstelde dierenverzorger zich meldt voor tekst en uitleg over het hoe en wat als wij in Wenen zitten. Men heeft er hier een handje aan om dat tot op het laatst mogelijke moment uit te stellen. Iets waar ik een hekel aan heb maar vooral toch verre van praktisch is.
Kom op, de was en de lampjes, aansluitend kan de dag geheel naar eigen inzicht ingevuld of opengelaten worden. De tafel kan nog steeds. Ergens ben ik blijkbaar het kinderlijke geloof in kaboutertjes nog niet verloren. Of wat te denken van een klein binnenbrandje? Oei, oei, laat het noodlot met rust. Afkloppen die hap!
Koffie is genoten. Het schrijven gaat met horten en stoten. Het leven voelt niet verkeerd aan. De teckel met een gat in z'n linker dijbeen is verbazingwekkend actief. Begint zelfs weer aarzelend gebruik te maken van z'n poot oa. als ie de ander optilt om te piesen. Ergens vandaag, hoop ik, dat de veronderstelde dierenverzorger zich meldt voor tekst en uitleg over het hoe en wat als wij in Wenen zitten. Men heeft er hier een handje aan om dat tot op het laatst mogelijke moment uit te stellen. Iets waar ik een hekel aan heb maar vooral toch verre van praktisch is.
Kom op, de was en de lampjes, aansluitend kan de dag geheel naar eigen inzicht ingevuld of opengelaten worden. De tafel kan nog steeds. Ergens ben ik blijkbaar het kinderlijke geloof in kaboutertjes nog niet verloren. Of wat te denken van een klein binnenbrandje? Oei, oei, laat het noodlot met rust. Afkloppen die hap!
Kiloknaller
Het jaarlijks terugkerend probleempje. Verkopen van vetgemeste varkens. December is hier de slachtmaand. Varkensvlees voor de Kerst, lamsvlees met de Pasen. Twee varkens had Mariana dit jaar. Eentje, die niet echt wilde groeien en nog geen 120 kg heeft gehaald in een jaar, is ze inmiddels kwijt. Nummer twee, zeer ws meer dan 200 kg, staat nog in de verkoop. Prijzen staan al jaren onderdruk en zo kort voor de Kerst probeert een potentiële koper, die nog verder naar beneden te drukken, in de wetenschap, dat je het varken ws niet gaat verkopen.
Eentje was voor eigen gebruik bedoeld. Dwz voor moeders, Mariana en mij. Niet dat wij de afgelopen jaren ook maar bij benadering een varken per jaar hebben geconsumeerd. Bovendien was haar moeder de vleeseter en die is niet meer. Voor Mariana is het slachten als een hoop van de boerse bezigheden een soort hang naar vroeger, toen alles 'beter' was. De hoeveelheden hebben echter niks meer met de huidige behoeften te maken. Hetzelfde geldt voor de conserven, die 'voor de winter' worden gemaakt.
Slachten is een sociale bezigheid. Roulerend ben je wel een paar weken bezig met vleesverwerking: worsten, ham, pekelen, roken. Het gebeurd echter steeds minder. Je koopt voor minder geld (èn kwaliteit) per kilo in de supermarkt, wat je nodig hebt voor het moment. Geen kilo's gerookt buikspek meer, die maar ergens hangen te hangen. Onderwijswerk vereist geen spekconsumptie. Geen diepvries vol onduidelijke varkensrestanten.
Met de recente kaalslag onder de oudjes verdwijnen bovendien niet alleen de hulpvaardige handen, maar ook de recepten. Misschien volgende jaar zien of een klein of een half varken de moeite van al het werk waard is. Dit jaar wordt het, vrees ik, een koopje voor een gegadigde.
Eentje was voor eigen gebruik bedoeld. Dwz voor moeders, Mariana en mij. Niet dat wij de afgelopen jaren ook maar bij benadering een varken per jaar hebben geconsumeerd. Bovendien was haar moeder de vleeseter en die is niet meer. Voor Mariana is het slachten als een hoop van de boerse bezigheden een soort hang naar vroeger, toen alles 'beter' was. De hoeveelheden hebben echter niks meer met de huidige behoeften te maken. Hetzelfde geldt voor de conserven, die 'voor de winter' worden gemaakt.
Slachten is een sociale bezigheid. Roulerend ben je wel een paar weken bezig met vleesverwerking: worsten, ham, pekelen, roken. Het gebeurd echter steeds minder. Je koopt voor minder geld (èn kwaliteit) per kilo in de supermarkt, wat je nodig hebt voor het moment. Geen kilo's gerookt buikspek meer, die maar ergens hangen te hangen. Onderwijswerk vereist geen spekconsumptie. Geen diepvries vol onduidelijke varkensrestanten.
Met de recente kaalslag onder de oudjes verdwijnen bovendien niet alleen de hulpvaardige handen, maar ook de recepten. Misschien volgende jaar zien of een klein of een half varken de moeite van al het werk waard is. Dit jaar wordt het, vrees ik, een koopje voor een gegadigde.
zaterdag 17 december 2016
Spoorzoeken
Beetje lezen, glaasje Italiaanse rode wijn, pruttelende soep op de achtergrond, opgetuigde kerstboom ... het zijn zo van die elementen, die een belofte in zich dragen. De belofte van gewenste huislijkheid. Tekenen dat ik mogelijkerwijs op het goede spoor zit. Nog net niet helemaal wanhopig, maar wel soms nabij. Uiteindelijk dus weer een kwestie van vertrouwen in en op jezelf, doorgaan en volhouden. Stug doordouwen. Werken aan huis, haard en de gewenste dosis hedonisme.
Dagverloop
Na de krant de kerstspullen van zolder getrokken. Vijf verhuisdozen vol. 5!! Voor een kerstboompje van kramp 1m20 en de omvang van een catwalkmodel. Ja, van werkelijk alles hebben we meer dan genoeg en kun je bij keukenspullen nog stevig uitdunnen obv kwaliteit gaat dat bij kerstboomdecoratie niet op. Dat is hooguit een kwestie van smaak en waarom zou de mijne daarin beter zijn dan Mariana's door de jaren heen bijeen verzamelde curiositeitenkabinet? Mijn smaak is anders, da's een feit.
We hadden twee bomen willen maken. Zou een wereld van verschil zijn geweest. Misschien volgend jaar maar nu, voor die paar dagen, dat we tussen Kerst en Oud/Nieuw hier zijn, is dat niet de moeite waard. Je zou het spul tot het voorjaar kunnen laten staan, maar met ons gebrek aan ruimte lijkt me dat geen optie.
Eigenlijk had er geen plek voor de kerstboom moeten zijn, waar het ding nu opgetuigd staat te stralen. De keukenboer had met hand op het hart beloofd, dat de stoel-krukken voor bij het kookeiland er voor de Kerst zouden zijn. Ik zie dat er niet meer van komen. Net als het bed, dat er volgens mij al had moeten wezen. Waarom iets beloven waarvan je op z'n minst niet weet of het gaat lukken? Net als de loodgieter, die deze week met 99% zekerheid een thermostaat kwam plaatsen, die al weken in de pijpleidng zit, maar er dus nu weer niet uit is gekomen. Loze beloftes. Irritant èn onpraktisch.
We hadden twee bomen willen maken. Zou een wereld van verschil zijn geweest. Misschien volgend jaar maar nu, voor die paar dagen, dat we tussen Kerst en Oud/Nieuw hier zijn, is dat niet de moeite waard. Je zou het spul tot het voorjaar kunnen laten staan, maar met ons gebrek aan ruimte lijkt me dat geen optie.
Eigenlijk had er geen plek voor de kerstboom moeten zijn, waar het ding nu opgetuigd staat te stralen. De keukenboer had met hand op het hart beloofd, dat de stoel-krukken voor bij het kookeiland er voor de Kerst zouden zijn. Ik zie dat er niet meer van komen. Net als het bed, dat er volgens mij al had moeten wezen. Waarom iets beloven waarvan je op z'n minst niet weet of het gaat lukken? Net als de loodgieter, die deze week met 99% zekerheid een thermostaat kwam plaatsen, die al weken in de pijpleidng zit, maar er dus nu weer niet uit is gekomen. Loze beloftes. Irritant èn onpraktisch.
Infotainment
Vanochtend ontwaakt met gedachten waar ik niet op zat te wachten, sla ik later op de ochtend een FAS open, waar ik ergens voor het eind was blijven steken met doorbladeren, en begin met een artikel over, je raadt het niet: de dood, en dan mn de haast waarmee men tegenwoordig het stoffelijk overschot de deur uit wil hebben. Ff geslikt en vervolgens doorgelezen. Je moet tenslotte je angsten recht in de ogen kijken, ander kun je het helemaal vergeten.
Als iets in mijn leven veranderd is met de overgang naar het oostelijke deel van Europa, dan is het wel de manier waarop afscheid wordt genomen van een overledenen. In alle rust! Ik kan inmiddels op aardig wat ervaring bogen en ben daarin ook veranderd. Minder afwerend geworden. Ik zit er (nog) geen uren te kleppen of omhels de dode niet maar probeer de situatie ook niet kost wat kost te vermijden. Het 'hoort' erbij. Zo kijk ik er inmiddels wel tegenaan. Het afscheid dan. Die dood was al wat langer duidelijk, als ie tenminste niet te vroeg een einde aan het leven maakt.
Ik had wel iets sterkers dan water kunnen gebruiken als begeleiding van de koffie, maar daar toch maar van af gezien. Ook toen in een volgend artikel de mens werd aangewezen als waarschijnlijke veroorzaker van een volgende, zesde massale soortensterfte in de geologische gechiedenis van de aarde. De dino was nummer 5. Het zal de mens als soort niet gelijk de kop kosten, maar "Seine Zivilisation aber, mit ihren Annehmlichkeiten und geistigen Höhenflügen, is das Produkt einzigartig stabiler Umweltbedingungen während der vergangenen 10.000 Jahre. Damit könnte es dann vorbei sein."
Als iets in mijn leven veranderd is met de overgang naar het oostelijke deel van Europa, dan is het wel de manier waarop afscheid wordt genomen van een overledenen. In alle rust! Ik kan inmiddels op aardig wat ervaring bogen en ben daarin ook veranderd. Minder afwerend geworden. Ik zit er (nog) geen uren te kleppen of omhels de dode niet maar probeer de situatie ook niet kost wat kost te vermijden. Het 'hoort' erbij. Zo kijk ik er inmiddels wel tegenaan. Het afscheid dan. Die dood was al wat langer duidelijk, als ie tenminste niet te vroeg een einde aan het leven maakt.
Ik had wel iets sterkers dan water kunnen gebruiken als begeleiding van de koffie, maar daar toch maar van af gezien. Ook toen in een volgend artikel de mens werd aangewezen als waarschijnlijke veroorzaker van een volgende, zesde massale soortensterfte in de geologische gechiedenis van de aarde. De dino was nummer 5. Het zal de mens als soort niet gelijk de kop kosten, maar "Seine Zivilisation aber, mit ihren Annehmlichkeiten und geistigen Höhenflügen, is das Produkt einzigartig stabiler Umweltbedingungen während der vergangenen 10.000 Jahre. Damit könnte es dann vorbei sein."
Tsigani
Gisteravond voor de tweedemaal in de afgelopen dagen zitten lezen. Een lamp boven de tafel ipv de gezelligheid van kaarsen naast je is een wereld van genot. Lezen doet goed. Behalve dat het een interessant boek is van een Duitser, die jarenlang fotoreportages gemaakt heeft van de Zigeuners in Europa en verhaalt over zijn ervaringen met de diverse groepen en de wereldvreemdheid van wetenschappers, die menen te weten hoe het wereldje, het leven en het denken van Zigeuners in elkaar zit zonder er ooit een gesproken te hebben, laat staan bezocht, is de bezigheid opzich een verademing. Het haalt me uit mijn eigen kleine kringetje. Input ipv output.
Moet ik het vergelijken met het eindeloze geklets van anderen mn over anderen? Misschien is het mechanisme van wereldvergroting in principe gelijk maar inhoudelijk ontstijgt het boek gelukkig het roddelniveau van de meeste conversaties.
Een hoop van de beschrijvingen concentreert zich op ervaringen in Roemenië, zelfs voor een groot deel in wat nu zo'n beetje tot mijn leef- en bewegingswereld behoort. Sibiu, de Sachen, Sighisoara, Copsa Mica en veel Duitse namen voor dorpen, die ik alleen in de Roemeense variant. Het inzicht dat de man geeft in de werelden, want het is niet één grote massa, het denken en de mentaliteit van de Zigeuners is behalve onthutsend ook nu al voor mij herkenbaar. Bijv. het absoluut niet met morgen bezig zijn en een gebrek aan waardebepaling van leven en zaken.
Als voorbeeld geeft hij dat veel huizen van de Sachen, na hun vlucht uit het post-Ceausescu Roemenië begin jaren negentig in bezit werden genomen door zigeuners, de het in één winter tijd letterlijk opstookten ... schuren, vloeren, ramen, deuren t/m de dakconstructie. Heb je het één winter warm gehad en direct geen huis meer.
Moet ik het vergelijken met het eindeloze geklets van anderen mn over anderen? Misschien is het mechanisme van wereldvergroting in principe gelijk maar inhoudelijk ontstijgt het boek gelukkig het roddelniveau van de meeste conversaties.
Een hoop van de beschrijvingen concentreert zich op ervaringen in Roemenië, zelfs voor een groot deel in wat nu zo'n beetje tot mijn leef- en bewegingswereld behoort. Sibiu, de Sachen, Sighisoara, Copsa Mica en veel Duitse namen voor dorpen, die ik alleen in de Roemeense variant. Het inzicht dat de man geeft in de werelden, want het is niet één grote massa, het denken en de mentaliteit van de Zigeuners is behalve onthutsend ook nu al voor mij herkenbaar. Bijv. het absoluut niet met morgen bezig zijn en een gebrek aan waardebepaling van leven en zaken.
Als voorbeeld geeft hij dat veel huizen van de Sachen, na hun vlucht uit het post-Ceausescu Roemenië begin jaren negentig in bezit werden genomen door zigeuners, de het in één winter tijd letterlijk opstookten ... schuren, vloeren, ramen, deuren t/m de dakconstructie. Heb je het één winter warm gehad en direct geen huis meer.
Ochtendmerrie
Leven, dood en sterven, mn sterven. Wat heeft het te maken met Obama's wraakneigingen vanwege vermeende bemoeienis van Poetin met de Amerikaanse presidentverkiezingen? Niks toch, zou je zeggen. Desalniettemin kwam vanochtend in bed bij het digitaal bladeren door het nieuws de ongewenste gedachtenstroom al vroeg opgang. Niet normaal toch?
"Goeiemorgen"
"By the way ... ik leef."
Op dit terrein zou ik geen bezwaar hebben tegen iets meer normaliteit. Ik neem aan dat de gemiddelde mens zijn leven niet met onderwerpen, als dit loopt te verzuren. Je schiet er ook werkelijk niks mee op. Het zal nooit qua ervaringsmoment ingevuld worden. Al het denkwerk dat er, hoe ongewild ook, aan besteed wordt, is bijvoorbaat verspild. Ik maak de berg, die het voor iedereen wel zal zijn, alleen maar groter voor mezelf, blaas de beren op tot Yeti-proporties.
"Goeiemorgen"
"By the way ... ik leef."
Op dit terrein zou ik geen bezwaar hebben tegen iets meer normaliteit. Ik neem aan dat de gemiddelde mens zijn leven niet met onderwerpen, als dit loopt te verzuren. Je schiet er ook werkelijk niks mee op. Het zal nooit qua ervaringsmoment ingevuld worden. Al het denkwerk dat er, hoe ongewild ook, aan besteed wordt, is bijvoorbaat verspild. Ik maak de berg, die het voor iedereen wel zal zijn, alleen maar groter voor mezelf, blaas de beren op tot Yeti-proporties.
vrijdag 16 december 2016
Weekdieren
Nog eentje. Soms wordt je verwend met onzin, die je haren te berge laat rijzen. Een nwe ziekte! Altijd al het idee gehad, dat je maar een naampje zou hoeven te verzinnen en de wachtkamer zou zich vanzelf vullen. Maar het kan ook meer onderbouwt. Ogenschijnlijk tenminste.
Wat is "le dernier cri"? Verbittering! Mijnsinziens niet meer of minder dan het legitimeren van de zg rechten, die mensen meer en meer denken te hebben. Vooral zelf bedachte. Ego probleempje? Je hele jeugd gehoord hoe goed en bijzonder je bent en valt dat in het echte leven tegen? Kortom: Inzet niet beloont? Doel niet bereikt? Voorbij gestreeft? Verbitterd! Nu nog de erkenning en dan een pil, liefs persoonsgebonden. Therapietrajecten zijn er blijkbaar al in overvloed.
Lijkt me, dat we die gelijk massaal kunnen inzetten bij al die zg vluchtelingen. Duizende euro's uitgegeven en dito kilometers afgelegd en uiteindelijk geen bed, bad, brood en bijstandsuitkering. Verbittering ten top natuurlijk en met de nog steeds van iedere werkelijkheid gespeende benadering door de begeleidende instanties worden die lui straks allemaal PTVS (of zoiets) gediagnosteerd, waarbij ze zich dat trauma dan zelf aangedaan hebben. Welvaartsverweking ten voeten uit. Hoe dicht staan we bij de ondergang van de mens als overheersende soort?
Wat is "le dernier cri"? Verbittering! Mijnsinziens niet meer of minder dan het legitimeren van de zg rechten, die mensen meer en meer denken te hebben. Vooral zelf bedachte. Ego probleempje? Je hele jeugd gehoord hoe goed en bijzonder je bent en valt dat in het echte leven tegen? Kortom: Inzet niet beloont? Doel niet bereikt? Voorbij gestreeft? Verbitterd! Nu nog de erkenning en dan een pil, liefs persoonsgebonden. Therapietrajecten zijn er blijkbaar al in overvloed.
Lijkt me, dat we die gelijk massaal kunnen inzetten bij al die zg vluchtelingen. Duizende euro's uitgegeven en dito kilometers afgelegd en uiteindelijk geen bed, bad, brood en bijstandsuitkering. Verbittering ten top natuurlijk en met de nog steeds van iedere werkelijkheid gespeende benadering door de begeleidende instanties worden die lui straks allemaal PTVS (of zoiets) gediagnosteerd, waarbij ze zich dat trauma dan zelf aangedaan hebben. Welvaartsverweking ten voeten uit. Hoe dicht staan we bij de ondergang van de mens als overheersende soort?
F(l)appen
Verbannen van cash. D'r worden een hoop argumenten voor aangedragen. Geen enkel van die argumenten, die ik tot op heden ben tegengekomen had iets wat me overtuigde. Niet zozeer van de noodzaak het contante geld te laten verdwijnen, maar meer als reden, omdat dat te willen.
Het tegengaan van het criminele dan wel zwartgeld circuit is het meest genoemde argument en ws het minst valide. Zat alternatieven tenslotte. Dan is er natuurlijk de geldgeilheid van de banken met een hoog luiheidsgehalte. Electronisch cq digitaal is natuurlijk voor hen het gemak ten top en het geld verlaat de bank niet meer tot op het moment, dat het echt gebruikt wordt, en met wat geluk verschuift het enkel van rekening. Maar ook dat is slechts een halfzacht argument.
Een of ander Amerikaanse econoom (Kenneth Rogoff) heeft een boek geschreven en gaat daarin uitgebreid op een argument in, dat voor mij wel een eye-opener was èn bovendien dè reden om die contanten nooit tot het niveau gereduceerd te willen zien, wat die beste meneer voorstelt. Nl. de mogelijkheid om van overheidswege voor serieus negatieve rentes te kunnen kiezen .... dat wil dus zeggen, dat de overheid bij behoefte (waarom zou het tot financiële crises beperkt blijven?) het kapitaal van personen, instellingen en bedrijven naar believen kan laten afromen door banken en andere geldbeherende instanties incl. die overheid zelf. Nu kun je in een dergelijke situatie je geld van de bank halen. In theorie tenminste.Van de pot gerukt!!! Maar dan ook compleet.
Het tegengaan van het criminele dan wel zwartgeld circuit is het meest genoemde argument en ws het minst valide. Zat alternatieven tenslotte. Dan is er natuurlijk de geldgeilheid van de banken met een hoog luiheidsgehalte. Electronisch cq digitaal is natuurlijk voor hen het gemak ten top en het geld verlaat de bank niet meer tot op het moment, dat het echt gebruikt wordt, en met wat geluk verschuift het enkel van rekening. Maar ook dat is slechts een halfzacht argument.
Een of ander Amerikaanse econoom (Kenneth Rogoff) heeft een boek geschreven en gaat daarin uitgebreid op een argument in, dat voor mij wel een eye-opener was èn bovendien dè reden om die contanten nooit tot het niveau gereduceerd te willen zien, wat die beste meneer voorstelt. Nl. de mogelijkheid om van overheidswege voor serieus negatieve rentes te kunnen kiezen .... dat wil dus zeggen, dat de overheid bij behoefte (waarom zou het tot financiële crises beperkt blijven?) het kapitaal van personen, instellingen en bedrijven naar believen kan laten afromen door banken en andere geldbeherende instanties incl. die overheid zelf. Nu kun je in een dergelijke situatie je geld van de bank halen. In theorie tenminste.Van de pot gerukt!!! Maar dan ook compleet.
Sprintje
Drukte om me heen. Voor de deur vordert de bestrating ondanks de min-temperaturen buiten en binnen de poort is het bedrijf van de ramen en kozijnen bezig deze te plaatsen. Het gastenhuisje krijgt er direct iets compleets van. Geen gapende gaten meer. De betimmering met dakbedekkingsfolie bracht daar geen verandering in.
Om acht uur stonden de lui al voor de deur. Uurtje gereden. Vroege vogels. De aannemer verschijnt deze dagen niet voor half tien en komt hier vijf autominuten vandaan. Ondanks dat het werk in een 'rottempo' gaat, zijn ze bijna de hele dag bezig geweest. Kozijnen plaatsen en stellen, purschuim spuiten, ramen erin, luiken erop, afwerkrandjes (schuimcamouflage) aan de buitenkant, nog wat kleinheden en hop naar het volgende raam. Een genot om die lui bezig te zien.
Huisje nu dus lucht- en waterdicht. Nog verre van belogeerbaar maar dat ga ik volgende jaar stap voor stap zelf in vullen en voor het grootste deel ook doen, stuccen daargelaten maar misschien zie ik daar wel helemaal van af.
Ondertussen naderen ook de parkeerplekken aan de overkant hun voltooiing. Het is jammer dat de trap naar de tuinkamer zeer waarschijnlijk niet voor het eind van het jaar geplaatst gaat worden en dus de parketvloer daar niet gelegd zal zijn voor Oud- en Nieuw, anders was het een mooi afronding van een drukdoenerig jaar geweest.
Om acht uur stonden de lui al voor de deur. Uurtje gereden. Vroege vogels. De aannemer verschijnt deze dagen niet voor half tien en komt hier vijf autominuten vandaan. Ondanks dat het werk in een 'rottempo' gaat, zijn ze bijna de hele dag bezig geweest. Kozijnen plaatsen en stellen, purschuim spuiten, ramen erin, luiken erop, afwerkrandjes (schuimcamouflage) aan de buitenkant, nog wat kleinheden en hop naar het volgende raam. Een genot om die lui bezig te zien.
Huisje nu dus lucht- en waterdicht. Nog verre van belogeerbaar maar dat ga ik volgende jaar stap voor stap zelf in vullen en voor het grootste deel ook doen, stuccen daargelaten maar misschien zie ik daar wel helemaal van af.
Ondertussen naderen ook de parkeerplekken aan de overkant hun voltooiing. Het is jammer dat de trap naar de tuinkamer zeer waarschijnlijk niet voor het eind van het jaar geplaatst gaat worden en dus de parketvloer daar niet gelegd zal zijn voor Oud- en Nieuw, anders was het een mooi afronding van een drukdoenerig jaar geweest.
Ochtendafkeer
De nacht in één ruk achter me gebracht, tenminste bij
vijven is best wel een beetje ochtend, al is het nu dan zo nacht, als
het maar kan. Heerlijk, die geruststellende bevestiging van de blik op de telefoon. Ik kan nog heerlijk blijven liggen. Beetje draaien voor de goede plek en het begin van de nwe dag vooralsnog ontkennen.
Het is vrijdag vandaag. De enige dag van de week, dat ik als laatste het bed uit kan/mag komen en dat laat ik me niet ontnemen.
Het is vrijdag vandaag. De enige dag van de week, dat ik als laatste het bed uit kan/mag komen en dat laat ik me niet ontnemen.
donderdag 15 december 2016
Glibberig
Eén van de dingen, die is blijven hangen van wat zoals door mijn hoofd ging, betreft het gedoe van Rutte mbt het Oekraïne-referendum. Ik overzie het allemaal niet, maar als het werkelijk waar is, dat hij zich nou met een inhoudsloze en juridisch waardeloze toevoeging onder het 'Nee' van het referendum uit weet te wurmen, dan vraag je je toch af wat mensen denken/drijven, die akkoord gaan met een dergelijke wassen neus. Niet in de laatste plaats Rutte zelf.
Nu heeft politiek net als alles twee kanten (en misschien wel meer) maar de verschillen cq tegenstellingen zijn van dien aard, dat één van beide partijen er toch echt helemaal naast moet zitten. Òf de premier of de oppositie. Ik neig naar de eerste.
De gladpraterij ligt er zo dik bovenop, dat je bijna zou zeggen, dat iedereen dat zou moeten zien en snappen. Toch zijn er mensen en partijen, die een andere mening zijn toegedaan of, wat mij waarschijnlijker lijkt, andere belangen hebben. Het is jammer, dat je nu niet de geschiedenis vooruit kunt zien en weer eerst alle, mogelijk foute consequenties moet afwachten, alvorens algemeen aanvaarde inzichten de gemaakte keuzes logenstraffen of ondersteunen. Toch die derde wereldoorlog en Rutte straks de geschiedenis in als sulletje, die 'm had kunnen voorkomen, als ie iets van een ruggegraat had gehad?? Kunnen de blaren aub niet tot die ene veroorzakende persoon beperkt blijven??
Nu heeft politiek net als alles twee kanten (en misschien wel meer) maar de verschillen cq tegenstellingen zijn van dien aard, dat één van beide partijen er toch echt helemaal naast moet zitten. Òf de premier of de oppositie. Ik neig naar de eerste.
De gladpraterij ligt er zo dik bovenop, dat je bijna zou zeggen, dat iedereen dat zou moeten zien en snappen. Toch zijn er mensen en partijen, die een andere mening zijn toegedaan of, wat mij waarschijnlijker lijkt, andere belangen hebben. Het is jammer, dat je nu niet de geschiedenis vooruit kunt zien en weer eerst alle, mogelijk foute consequenties moet afwachten, alvorens algemeen aanvaarde inzichten de gemaakte keuzes logenstraffen of ondersteunen. Toch die derde wereldoorlog en Rutte straks de geschiedenis in als sulletje, die 'm had kunnen voorkomen, als ie iets van een ruggegraat had gehad?? Kunnen de blaren aub niet tot die ene veroorzakende persoon beperkt blijven??
Nachtelijk
De tafel was de bedoeling geweest in plaats daarvan lag ik akelig vroeg, afgebrand in mijn nest. Eerst nog gebadderd in de hoop, dat het iets van een oppepper zou geven, maar dat bleek er niet in te zitten. Raar maar voorspelbaar vervolgens een paar uur wakker gelegen en nauwelijks eerder dan normaal in slaap gevallen.
Geen bonte drukte in mijn hoofd maar rust is ook niet de juiste omschrijving. Soort van tussen de wal en het schip. Gelukkig geen gepieker en helaas niet zo blanco, als ik had gehoopt. Ook geen onrustig heen en weer gedraai. Meer de neiging om dan alsnog op te staan en dat idee direct als belachelijk terzijde te schuiven.
Een beetje voor me uit gestaard. De net niet meer volle maan geef voldoende licht om de contouren van de rommel in de slaapkamer te kunnen zien en de balken aan het plafond te tellen. Mooie plek, schoot door me heen, en niet voor het eerst. Mooi plek, lekker bed, aangenaam beddengoed en zacht snurkend gezelschap. Toch iets van tevredenheid, niet dan?
Geen bonte drukte in mijn hoofd maar rust is ook niet de juiste omschrijving. Soort van tussen de wal en het schip. Gelukkig geen gepieker en helaas niet zo blanco, als ik had gehoopt. Ook geen onrustig heen en weer gedraai. Meer de neiging om dan alsnog op te staan en dat idee direct als belachelijk terzijde te schuiven.
Een beetje voor me uit gestaard. De net niet meer volle maan geef voldoende licht om de contouren van de rommel in de slaapkamer te kunnen zien en de balken aan het plafond te tellen. Mooie plek, schoot door me heen, en niet voor het eerst. Mooi plek, lekker bed, aangenaam beddengoed en zacht snurkend gezelschap. Toch iets van tevredenheid, niet dan?
Honds
De hoeveelste keer is het nu, dat ik bijna letterlijk koud vanuit mijn bed de auto inschuif richting de dierenarts in Sibiu? Achterpoot van Peppie lag vanochtend open. Volgens mij zag ik ook bot of mijn fantasie slaat door. Het beestje was verbazingwekkend kalm met een gat ter grootte van de halve binnenkant van z'n poot.
Nooit gedacht dat het gebrek aan een fatsoenlijke dierenarts het grootste obstakel zou worden. Iedere keer kost het 2 uur rijden en gauw een uur ter plekke. Deze keer 2,5 uur wachten. Ruim een halve dag kwijt doordat iedereen hier honden wil hebben, ze geen manieren leert laat staan socialiseert en als ze lastig of onhandelbaar worden de deur uit knikkeren.
Las toevalig onlangs op het internet stukken over de omgeving van Cluj (900) en Bacau (2500) waar honden opgevangen worden dan wel op een afgebakend terrein worden gedropt. Hoe moet je je dat voorstellen zoveel honden bij elkaar. In de zomer te heet, in de winter te koud, rangorde-gevechten en dan zoiets praktisch als al die drollen en het gezeik. Mag het in Bacau danwel 10 hectare zijn. Dat zijn altijd nog 125 honden op een voetbalveld ... Soms is afmaken humaner, als het tenminste op een nette manier gebeurd.
Nooit gedacht dat het gebrek aan een fatsoenlijke dierenarts het grootste obstakel zou worden. Iedere keer kost het 2 uur rijden en gauw een uur ter plekke. Deze keer 2,5 uur wachten. Ruim een halve dag kwijt doordat iedereen hier honden wil hebben, ze geen manieren leert laat staan socialiseert en als ze lastig of onhandelbaar worden de deur uit knikkeren.
Las toevalig onlangs op het internet stukken over de omgeving van Cluj (900) en Bacau (2500) waar honden opgevangen worden dan wel op een afgebakend terrein worden gedropt. Hoe moet je je dat voorstellen zoveel honden bij elkaar. In de zomer te heet, in de winter te koud, rangorde-gevechten en dan zoiets praktisch als al die drollen en het gezeik. Mag het in Bacau danwel 10 hectare zijn. Dat zijn altijd nog 125 honden op een voetbalveld ... Soms is afmaken humaner, als het tenminste op een nette manier gebeurd.
woensdag 14 december 2016
Kattengespin?
Zò, da's een andere dag, tenminste een ander begin. Betalingen geregeld, dat is altijd een prop-veroorzakend gegeven. Wasmachine opgestart, was opgehangen. Allemaal te banaal om woorden aan te verspillen, ware het niet, dat het wel en wee van soepel(er) verlopende momenten van dergelijk kleine dingen blijft afhangen. Tenminste (b)lijkt. Hoe zeer me dat ook blijft verbazen.
De machine is in beweging kortom.
(Twee dagen geleden ....)
De machine is in beweging kortom.
(Twee dagen geleden ....)
Reukwater
Laten we het getob met mezelf ff aan de kant schuiven. Het vorige week bestelde cadeautje voor mezelf werd gisteren bezorgd. Daar was het wachten op. Ettelijke jaren geleden bij een winkel in het Verenigd Koninkrijk gevonden nu bij een Roemeens tent. Kan ik weer een paar jaar vooruit.
Zoekende naar het spul ben ik jaren geleden op een website terecht gekomen waar alle mogelijke geurwaters in de samenstellende delen waren ontleed, zo ook wat ik zocht. Dus nu weet ik, dat ik me bespuit met
A. Type: Aromatic Fougere fragrance
Top notes: Lavender, Nutmeg, Bergamot, Amalfi, Lemon
Middle notes: Carnation, Jasmine, Geranium, Lily-of-the-Valley, Clary Sage, Cyclamen
Base notes: Vetiver, Oak moss, Virginia Cedar, Amber, Tonka bean, Firof
B. Type: Oriental Woody
Top notes: Galbanum, Neroli, Petitgrain, Bergamot, Lemon
Middle notes: Mimose, Iris, Violet, Sage, Rose, Geranium, Narcissus
Base notes: Tonka bean, Almond, Oakmoss, Vetiver, Cedar
Een hele wereld apart als je er induikt, wat ik verder niet gedaan heb. Ik ben dus weinig bloemig muv het middensegment, niet zo fruitig op wat citroen na en moet ik het voor de rest vooral doen met de associatie van een vochtig bos. Ach, het ruikt best aardig. Zo (her)ken ik me weer.
Zoekende naar het spul ben ik jaren geleden op een website terecht gekomen waar alle mogelijke geurwaters in de samenstellende delen waren ontleed, zo ook wat ik zocht. Dus nu weet ik, dat ik me bespuit met
A. Type: Aromatic Fougere fragrance
Top notes: Lavender, Nutmeg, Bergamot, Amalfi, Lemon
Middle notes: Carnation, Jasmine, Geranium, Lily-of-the-Valley, Clary Sage, Cyclamen
Base notes: Vetiver, Oak moss, Virginia Cedar, Amber, Tonka bean, Firof
B. Type: Oriental Woody
Top notes: Galbanum, Neroli, Petitgrain, Bergamot, Lemon
Middle notes: Mimose, Iris, Violet, Sage, Rose, Geranium, Narcissus
Base notes: Tonka bean, Almond, Oakmoss, Vetiver, Cedar
Een hele wereld apart als je er induikt, wat ik verder niet gedaan heb. Ik ben dus weinig bloemig muv het middensegment, niet zo fruitig op wat citroen na en moet ik het voor de rest vooral doen met de associatie van een vochtig bos. Ach, het ruikt best aardig. Zo (her)ken ik me weer.
dinsdag 13 december 2016
Conflictueus
Laat ik het welbekende kringetje rondgaan. Het valt me tegen. Vanalles, ook mezelf. Zoiets. Gebeurd wel vaker. Voorspelbaar. Het gaat te langzaam. Geëmmer over geld en kwaliteit. Aangelengde wijn. De bekende zaken, maar afgezien van het stof weinig overlap met (het gebrek aan) mijn eigen activiteiten binnenshuis.
Het beeld, dat er voor het deel te doen door derden bestaat, ontbreekt voor het binnenwerk. Zonder voorstelling van zaken kan de realisatie volgens mij moeilijk tegenvallen. Toch? Of is het het nog steeds ontbrekende plaatje wat zo tegenvalt? Eén ding is zeker, meer helderheid zou het activiteitenniveau ten goede komen. Zie de lampen.
Maar daar zijn we d'r niet mee, want er zijn dingen, die lang en breed helder zijn en desondanks qua realisatie of afronding in het midden blijven hangen. Het vanalles willen maar daar weinig of niets voor willen doen. Willen tegen willen!! Hebben we hier de/een kern te pakken? Ik ga er straks een nachtje over slapen.
Het beeld, dat er voor het deel te doen door derden bestaat, ontbreekt voor het binnenwerk. Zonder voorstelling van zaken kan de realisatie volgens mij moeilijk tegenvallen. Toch? Of is het het nog steeds ontbrekende plaatje wat zo tegenvalt? Eén ding is zeker, meer helderheid zou het activiteitenniveau ten goede komen. Zie de lampen.
Maar daar zijn we d'r niet mee, want er zijn dingen, die lang en breed helder zijn en desondanks qua realisatie of afronding in het midden blijven hangen. Het vanalles willen maar daar weinig of niets voor willen doen. Willen tegen willen!! Hebben we hier de/een kern te pakken? Ik ga er straks een nachtje over slapen.
Wringen
Dat het leven niet geheel vanzelf gaat, is, denk ik, niet verwonderlijk. Punt is ook, dat het aardig klinkt, maar daar bij mij niet de schoen wringt. "Im großen und Ganzen" mag ik daar helemaal niet over klagen. D'r is niks of niemand die in mijn nek staat te hijgen, als iets blijft liggen of ik mijn dag achter de laptop verbreng. Degene die problemen maakt, ben ik zelf.
Ik doe de dingen, die ik wil en constateer dan, dat het mij niet de tevredenheid schenkt, die je zou denken, dat je in een dergelijk situatie in gulle golven tegemoet komt. Het genot van de branding op een eiland in de Indische Oceaan. Ja, zelfs daar had ik nog wel wat te mekkeren over gehad, als de tijd niet zo kort was geweest en het overdonderende effect zo groot.
Waar komt dat verkeerde gevoel vandaan en wat is het? Een schuldgevoel? Onvrede met mezelf en de dingen die ik doe? Ja, oké, maar waar zou dat dan op gebaseerd zijn??
Het gaat niet echt om meer doen, al zou dat best mogen. Het gaat ook niet om beter doen. Vind ik, dat ik me met andere dingen bezig zou moeten houden? Zo ja, welke dan? Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken van alternatieven, die beter bij mij in de markt zou liggen. Maar stel, waar is het dan misgegaan? Moet dan al bijna iets zeer basaals zijn, als het in staat is om zo incognito de boel onderhuids te saboteren. Eens over denken.
Ik doe de dingen, die ik wil en constateer dan, dat het mij niet de tevredenheid schenkt, die je zou denken, dat je in een dergelijk situatie in gulle golven tegemoet komt. Het genot van de branding op een eiland in de Indische Oceaan. Ja, zelfs daar had ik nog wel wat te mekkeren over gehad, als de tijd niet zo kort was geweest en het overdonderende effect zo groot.
Waar komt dat verkeerde gevoel vandaan en wat is het? Een schuldgevoel? Onvrede met mezelf en de dingen die ik doe? Ja, oké, maar waar zou dat dan op gebaseerd zijn??
Het gaat niet echt om meer doen, al zou dat best mogen. Het gaat ook niet om beter doen. Vind ik, dat ik me met andere dingen bezig zou moeten houden? Zo ja, welke dan? Ik kan me werkelijk geen voorstelling maken van alternatieven, die beter bij mij in de markt zou liggen. Maar stel, waar is het dan misgegaan? Moet dan al bijna iets zeer basaals zijn, als het in staat is om zo incognito de boel onderhuids te saboteren. Eens over denken.
Vertraging
En zo zak ik langzaam weer weg of glij ik af. Het is maar, wat je wilt. Oppassen geblazen dus. Ergens zit iets verkeerd in het systeem. Het rare idee dat dingen vanzelf moeten gaan? Het gemak waarmee te pas en te onpas 'het leven' overmatig gewicht in de schaal legt? Straks moet ik me nog een baan zoeken om het doodsgetreiter een beetje controleerbaar te houden en mezelf in beweging.
Je krijgt het niet bedacht. Eindelijk bevrijdt van iedere door derden direct of indirect opgelegde dwang en de machinerie hapert ipv jubelend en juichend soepeltjes te draaien. Niet de snorrende kat in de zon maar de onwillige motor na een koude nacht. Eigenlijk een soort luxe, maar de soort, die ik kan missen als kiespijn aan de vooravond van mijn eerste bezoek aan een 3-sterrenrestaurant.
Ooit bedacht dat het genieten van vrijheid discipline veronderstelt? Iets zegt me, dat ik dit heb geweten, maar het nooit voor waar heb willen aannemen. Bij deze dus. En is nu dan alles geregeld? Gaat het van af nu dan wel vanzelf, sorry, soepeler? Soepeler dank dwang? Gepland genieten. Kan aan mij liggen, maar iets klopt hier niet. De combi willen-kunnen-moeten is nog steeds niet lekker gehergroepeerd.
Je krijgt het niet bedacht. Eindelijk bevrijdt van iedere door derden direct of indirect opgelegde dwang en de machinerie hapert ipv jubelend en juichend soepeltjes te draaien. Niet de snorrende kat in de zon maar de onwillige motor na een koude nacht. Eigenlijk een soort luxe, maar de soort, die ik kan missen als kiespijn aan de vooravond van mijn eerste bezoek aan een 3-sterrenrestaurant.
Ooit bedacht dat het genieten van vrijheid discipline veronderstelt? Iets zegt me, dat ik dit heb geweten, maar het nooit voor waar heb willen aannemen. Bij deze dus. En is nu dan alles geregeld? Gaat het van af nu dan wel vanzelf, sorry, soepeler? Soepeler dank dwang? Gepland genieten. Kan aan mij liggen, maar iets klopt hier niet. De combi willen-kunnen-moeten is nog steeds niet lekker gehergroepeerd.
Huiselijk
Vandaag een hernieuwde poging tot een huiselijke dag. Het bekende riedeltje: opruimen, schoonmaken, ruimte creëren. Dat de aanleiding een koerier is, die ergens tussen 10 en 17 denkt langs te komen, zal ik maar niet al te zeer benadrukken. Dat geeft teveel gewicht aan het element 'wachten' en is dodelijk voor elk andere activiteit. Ik maak dus niet het huis schoon in afwachting van, maar ben 'toevallig' thuis als iets geleverd wordt, omdat ik lekker druk ben met huishoudelijke klusjes. Niet alleen het oog wil wat, ook de grijze massa weet de juiste presentatie te waarderen.
Buiten doet een winters zonnetje z'n best. Binnen is het een godsgruwelijke klerezooi. Ipv een ontembare drang de tent eens een goeie beurt te geven, heb ik een onverklaarbare trek in een goede espresso met een oude armagnac. Komt hooguit eenmaal per jaar op dit soort tijdstippen voor en mn ergens op een boulevard in Parijs of op het Capitole in Toulouse. Geen verkeerde stemming en gelukkig niet iets dergelijks in huis. Moet misschien verandering in komen, maar dat gaat vandaag niet meer gebeuren.
Gewoon de vertaalslag maken naar de dagelijkse beslommeringen met prettige bijverschijnselen. Muziekje op zetten, die espresso is geen enkel probleem, beetje klooien met de vaat. Aanrecht is tegenwoordig in een handomdraai op orde, bed verschonen, stofzuiger (waar blijft die robot voor zijn nachtelijke taakje?) door de kamers halen, kerstboom naar binnen zetten, lampen aan boven de tafel, want zal inmiddels wel einde van de middag zijn, en aan het eindspel met de papieren beginnen.
Buiten doet een winters zonnetje z'n best. Binnen is het een godsgruwelijke klerezooi. Ipv een ontembare drang de tent eens een goeie beurt te geven, heb ik een onverklaarbare trek in een goede espresso met een oude armagnac. Komt hooguit eenmaal per jaar op dit soort tijdstippen voor en mn ergens op een boulevard in Parijs of op het Capitole in Toulouse. Geen verkeerde stemming en gelukkig niet iets dergelijks in huis. Moet misschien verandering in komen, maar dat gaat vandaag niet meer gebeuren.
Gewoon de vertaalslag maken naar de dagelijkse beslommeringen met prettige bijverschijnselen. Muziekje op zetten, die espresso is geen enkel probleem, beetje klooien met de vaat. Aanrecht is tegenwoordig in een handomdraai op orde, bed verschonen, stofzuiger (waar blijft die robot voor zijn nachtelijke taakje?) door de kamers halen, kerstboom naar binnen zetten, lampen aan boven de tafel, want zal inmiddels wel einde van de middag zijn, en aan het eindspel met de papieren beginnen.
Kou
Daar zitten we weer. Weer een dag. Lang geleden, dat ik zo gedacht heb. Weer wit waar groen net begon te overheersen. Komende nacht -13º en dan blijft het de komende twee weken in de nacht rond de -10º hangen en overdag rond de nul. Volgens mij allemaal iets heftiger en eerder dan een jaar geleden.
Eind van de week komen de ramen voor het logeerhuisje en dan zou de waterleiding, die daar omhoog komt voor beide huizen net op tijd voor mogelijk bevriezing zijn beschermd. Als een kubieke meter ruimte net onder het aardoppervlakt voldoende moet zijn om wateraansluiting, watermeters, e.d. van bevriezen te vrijwaren moet een heel huisje bovengronds meer dan voldoende zijn voor hetzelfde effect, lijkt me zo. Ik ga er nog wel wat overheen leggen, maar niet de hele constructie met electrische kabeverwarming en steenwol, die ik afgelopen winter geïnstalleerd had.
Het zou nou jammer zijn als de winterse omstandigheden het afmaken van de bestrating voor het huis onmogelijk gaan maken. Zitten de overburen een winterlang met een benenbreeksituatie voor hun deur ipv een strak gelegde parkeerplaats voor vier auto's, waar ik dus ook geen bruik van kan maken. Maar dat is natuurlijk het minst belangrijke element.
Eind van de week komen de ramen voor het logeerhuisje en dan zou de waterleiding, die daar omhoog komt voor beide huizen net op tijd voor mogelijk bevriezing zijn beschermd. Als een kubieke meter ruimte net onder het aardoppervlakt voldoende moet zijn om wateraansluiting, watermeters, e.d. van bevriezen te vrijwaren moet een heel huisje bovengronds meer dan voldoende zijn voor hetzelfde effect, lijkt me zo. Ik ga er nog wel wat overheen leggen, maar niet de hele constructie met electrische kabeverwarming en steenwol, die ik afgelopen winter geïnstalleerd had.
Het zou nou jammer zijn als de winterse omstandigheden het afmaken van de bestrating voor het huis onmogelijk gaan maken. Zitten de overburen een winterlang met een benenbreeksituatie voor hun deur ipv een strak gelegde parkeerplaats voor vier auto's, waar ik dus ook geen bruik van kan maken. Maar dat is natuurlijk het minst belangrijke element.
maandag 12 december 2016
Hondeleven
Van de meelopende honden hinkte er vandaag eentje. En niet voor de eerste keer. Honden hebben een voorkeur om elkaar in de poten te bijten. Ook de teckel heeft behalve een gehavend ego een achterpoot met een stevig wond. Het beestje ligt ver weg gedoken onder een bank. Moet 'm er morgen onder vandaan trekken om te zien of het herstel de goede kant op gaat of een handje hulp nodig heeft.
Van de andere twee heeft de rastafa-versie ons huis als uitvalsbasis geaccepteerd. De dame echter loopt na iedere genoten maaltijd weer de straat op en loopt -naar steeds meer aarzelen- terug naar het einde van het dorp. Niet dat ze daar een baas of een tehuis heeft. Ze is, als ik het goed begrepen heb, weggelopen uit de roedel van één van beide schaapskuddes, die dit jaar de hellingen compleet geblokkeerd hebben voor het wandelen.
Volgens mij moet het dier drachtig zijn. Ben wel benieuwd wat het resultaat is, als ze werkelijk jongen gaat krijgen. Zou ook prettig zijn, als dat op een nette manier afgehandeld zou kunnen worden. Maar dan moet de dame niet iedere keer weer de benen nemen, als ze haar bak met brokken naar binnen heeft gewerkt. Mn in de avond heeft het dan wel iets weg van Lucky Luke, die aan het eind van een avontuur de ondergaande zon tegemoet rijdt.
Van de andere twee heeft de rastafa-versie ons huis als uitvalsbasis geaccepteerd. De dame echter loopt na iedere genoten maaltijd weer de straat op en loopt -naar steeds meer aarzelen- terug naar het einde van het dorp. Niet dat ze daar een baas of een tehuis heeft. Ze is, als ik het goed begrepen heb, weggelopen uit de roedel van één van beide schaapskuddes, die dit jaar de hellingen compleet geblokkeerd hebben voor het wandelen.
Volgens mij moet het dier drachtig zijn. Ben wel benieuwd wat het resultaat is, als ze werkelijk jongen gaat krijgen. Zou ook prettig zijn, als dat op een nette manier afgehandeld zou kunnen worden. Maar dan moet de dame niet iedere keer weer de benen nemen, als ze haar bak met brokken naar binnen heeft gewerkt. Mn in de avond heeft het dan wel iets weg van Lucky Luke, die aan het eind van een avontuur de ondergaande zon tegemoet rijdt.
Kneedbaar
Alles behalve lamlendig dus, die dag. Een bliksemstart in slowmotion, want het had ook in vijf minuten gekund, tenminste ooit wel. Eenmaal in de wielen relaxt 50 km bochten genomen. Het heeft wel wat van de route Le Chalard - Thiviers over Jumilhac. Het bos mist, daarvoor bij helder weer een prachtig zicht op de toppen van de Karpaten. Mens kan niet alles hebben en ik kan het daar soms moeilijk mee hebben.
Misschien één van de redenen voor de verkrampte nekspieren waar de masseuse zich meer en meer op concentreert. Ook vandaag wist ze de pijnpunten te vinden. Het kost iedere keer iets langer zoek- en kneedwerk, maar ze ontglippen haar niet.
Het accute element, is reeds verdwenen cq verholpen. Geen pijnlijke toestanden in de linker ribbenkast meer, die je zou kunnen verwarren met hartproblemen. De rest is niet voor de lol, maar wel voor mijn plezier. Nog eventjes en het mag gerust verwennen genoemd worden. Mag ze me wekken, als ze klaar is.
Misschien één van de redenen voor de verkrampte nekspieren waar de masseuse zich meer en meer op concentreert. Ook vandaag wist ze de pijnpunten te vinden. Het kost iedere keer iets langer zoek- en kneedwerk, maar ze ontglippen haar niet.
Het accute element, is reeds verdwenen cq verholpen. Geen pijnlijke toestanden in de linker ribbenkast meer, die je zou kunnen verwarren met hartproblemen. De rest is niet voor de lol, maar wel voor mijn plezier. Nog eventjes en het mag gerust verwennen genoemd worden. Mag ze me wekken, als ze klaar is.
Helderzien
"12-12, mooie datum en hopelijk een wat minder lamlendige dag als gisteren. Het is, dat het blog van vulling is voorzien. Verder is het gisteren gebleven bij het langzaam omkiepen van mijn stemming. Wat begon met "Ha, lekker een dag voor mezelf" eindigde in irritaties over bijna alles incl. mezelf."
Een aardig beginnetje vanochtend tot ik me realiseerde, dat ik als de sodemieter onder de douche en richting de kneeddame moest. Dat was ergens in de buurt van 09:41. Twintig minuten later moest ik in de auto zitten ipv in bad stappen. Een uur rijden ipv relaxt badderen.
Een dag die zich vervolgens vulde met kleine ergernissen tot op het moment van schrijven van deze woorden. Communicatie. Blaffende honden is zeker niet alles, maar daarvan weet ik, dat ik het niet versta. Al die lui die willen dat ik Roemeens leer maar zelf te lui zijn om iets aan hun Engels, Frans of Duits te verbeteren, daar krijg ik soms een punthoofd van.
Ik heb aan de nodige dingen een hekel en bedenken wat anderen bedoelen is d'r één van en zeker niet de minste. Dat ik zaken zes keer of nog vaker op verschillende manieren moet uitleggen in de hoop dat ergens iets van begrip aanhaakt, wordt net zo vanzelfsprekend gevonden als, dat ik in één keer snap wat met de gehandicapte zinsbouw en verminkte woorden bedoeld wordt. Zou prettig zijn als mijn directe omgeving net zo veel moeite zou doen om hun Engels te verbeteren, als ik poog het Roemeens te begrijpen. Misschien zelfs stoppen met het Engels, zou zaken een stuk helderder maken. Grrr, ergerlijk en dan ook nog jankende honden ter completering. Ik ga gillen!
Een aardig beginnetje vanochtend tot ik me realiseerde, dat ik als de sodemieter onder de douche en richting de kneeddame moest. Dat was ergens in de buurt van 09:41. Twintig minuten later moest ik in de auto zitten ipv in bad stappen. Een uur rijden ipv relaxt badderen.
Een dag die zich vervolgens vulde met kleine ergernissen tot op het moment van schrijven van deze woorden. Communicatie. Blaffende honden is zeker niet alles, maar daarvan weet ik, dat ik het niet versta. Al die lui die willen dat ik Roemeens leer maar zelf te lui zijn om iets aan hun Engels, Frans of Duits te verbeteren, daar krijg ik soms een punthoofd van.
Ik heb aan de nodige dingen een hekel en bedenken wat anderen bedoelen is d'r één van en zeker niet de minste. Dat ik zaken zes keer of nog vaker op verschillende manieren moet uitleggen in de hoop dat ergens iets van begrip aanhaakt, wordt net zo vanzelfsprekend gevonden als, dat ik in één keer snap wat met de gehandicapte zinsbouw en verminkte woorden bedoeld wordt. Zou prettig zijn als mijn directe omgeving net zo veel moeite zou doen om hun Engels te verbeteren, als ik poog het Roemeens te begrijpen. Misschien zelfs stoppen met het Engels, zou zaken een stuk helderder maken. Grrr, ergerlijk en dan ook nog jankende honden ter completering. Ik ga gillen!
zondag 11 december 2016
Tegendraads
Hikken. Ergens tegen aan hikken. De vinger niet op de juiste plek weten te leggen. En maar hikken. Na de lampen-ophang-opzwiepert de voorspelbare dip-down. De domper zonder reden. De 'Waarom doe ik het?' cq 'Wat is de zin ervan?'. Niet het 'Ha, leuk, aardig, wat mooi!', meer graag en morgen verder. Relativeren is oké, maar kapot redeneren slaat nergens op.
Nu trekt het wel weer bij, al gaat dat niet vanzelf. Maar het is toch een beetje raar om de Everst te beklimmen en op de top niet uit je dak te gaan, maar je af te vragen wat de zin van de exercitie is geweest. Toch? Of ben ik in deze geen uitzondering? En dan afdalen en onderweg alweer plannen smeden voor de volgende top. Het streven naar een volgende kick, die nauwelijks tot kicken zal leiden.
Het zwiepen van het ene uiterste naar het andere is niet alles, net zo goed als de saaie middelmaat wel rustig maar ook kleur- en smaakloos is. Het pieken gaat niet samen met het beleven. Gebrek aan synchroniteit. Verschoven werelden. Ontkoppelt gareel. Eens stevig trappen? Zou het helpen?
Nu trekt het wel weer bij, al gaat dat niet vanzelf. Maar het is toch een beetje raar om de Everst te beklimmen en op de top niet uit je dak te gaan, maar je af te vragen wat de zin van de exercitie is geweest. Toch? Of ben ik in deze geen uitzondering? En dan afdalen en onderweg alweer plannen smeden voor de volgende top. Het streven naar een volgende kick, die nauwelijks tot kicken zal leiden.
Het zwiepen van het ene uiterste naar het andere is niet alles, net zo goed als de saaie middelmaat wel rustig maar ook kleur- en smaakloos is. Het pieken gaat niet samen met het beleven. Gebrek aan synchroniteit. Verschoven werelden. Ontkoppelt gareel. Eens stevig trappen? Zou het helpen?
Feesten
Behalve de kortste dag komt ook het einde van het jaar eraan. Het eerste volledige jaar in Roemenië. Alle seizoenen doorleeft. Nog steeds bezig met opbouwen. De eerste ingrijpende tegenslagen geïncasseerd. Nog anderhalve week en dan is het Kerst. Niet feitelijk maar vanwege onze move naar Wenen om op tijd ter plekke te zijn.
Volkomen geschift, als je er bij stilstaat, maar soit. Gezellige saamhorigheid met warme wijn en Lebkuchen heeft misschien niet zoveel meer te maken met een tweeduizend jaar oude volkstelling en bijbehorende consequenties met grotovernachting, etc. Maar het wonderlijke is, dat het de mensen als bij toverslag in een andere stemming cq situatie brengt.
Ineens is het gepermiteerd om produktie, loonslaafsheid en erger te laten voor wat het is en mag je je concentreren op spenderen, consumeren en alle leuke daaruit voortvloeiende conseqeunties. Soms lijkt het zelfs alsof het moet, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Kaarsen, koekjes, cadeau's en samen zijn, vooral veel samen zijn. Wat het hele jaar door zou kunnen, moet ff in een tweetal weken gepropt worden en dan heb je ook nog een tussentijdse week om bij te komen cq nieuwe krachten te verzamelen.
Ik heb het er al jaren niet zo op, maar kan het ook niet nalaten. Kerst en het einde van het jaar hebben iets. Nu volgend jaar op tijd iets met de speculaas en kruidnoten en dan is de feestmaand weer compleet.
Volkomen geschift, als je er bij stilstaat, maar soit. Gezellige saamhorigheid met warme wijn en Lebkuchen heeft misschien niet zoveel meer te maken met een tweeduizend jaar oude volkstelling en bijbehorende consequenties met grotovernachting, etc. Maar het wonderlijke is, dat het de mensen als bij toverslag in een andere stemming cq situatie brengt.
Ineens is het gepermiteerd om produktie, loonslaafsheid en erger te laten voor wat het is en mag je je concentreren op spenderen, consumeren en alle leuke daaruit voortvloeiende conseqeunties. Soms lijkt het zelfs alsof het moet, maar daar ga ik het nu niet over hebben. Kaarsen, koekjes, cadeau's en samen zijn, vooral veel samen zijn. Wat het hele jaar door zou kunnen, moet ff in een tweetal weken gepropt worden en dan heb je ook nog een tussentijdse week om bij te komen cq nieuwe krachten te verzamelen.
Ik heb het er al jaren niet zo op, maar kan het ook niet nalaten. Kerst en het einde van het jaar hebben iets. Nu volgend jaar op tijd iets met de speculaas en kruidnoten en dan is de feestmaand weer compleet.
Leeftijd
De dagelijkse beslommeringen hebben we gehad, nu de trap op naar het meta-niveau. Naar het leven en de dood. Braakhekke het loodje gelegd. Scheelt een hoop overbodige herrie, maar daar doe ik de man (?) vast te kort mee. Hoe zei hij het zelf? "Ik was wild, maar ik had het vak wel in mijn vingers." Of dat vak koken was, laat ik in het midden, het was in elk geval wel het verkopen van koken en een algehele switch in Neerland's restaurantbeleving. Een Jamie Oliver van de Lage Landen en dan met meer pret en swung.
Maar laat ik het hier bij laten. In het tempo waarin het de laatste tijd gaat, zou ik zo een apart label 'In memoriam' kunnen opstarten. De doden komen akelig dicht in de buurt van mijn leeftijdsgroep. Het woord 'generatie' laat ik bewust buiten beschouwing, want afhankelijk van de grenzen val ik er dan zelf onder. Prince wel, maar hoewel ongeveer mijn leeftijd, zaten daar misschien geen generaties maar wel universa tussen.
Frappant om te beseffen dat andere mensen ouder worden. Dat Madonna een leeftijdsgenoot is. Mick Jagger onlangs vader is geworden en qua leeftijd tussen mij en mijn moeder in zit. Leeftijd is een terrein waarop in met regelmaat de werkelijk mis, er naast sta. En ik meet het niet af aan mezelf, maar aan de 'onwerkelijkheid' om me heen.
Maar laat ik het hier bij laten. In het tempo waarin het de laatste tijd gaat, zou ik zo een apart label 'In memoriam' kunnen opstarten. De doden komen akelig dicht in de buurt van mijn leeftijdsgroep. Het woord 'generatie' laat ik bewust buiten beschouwing, want afhankelijk van de grenzen val ik er dan zelf onder. Prince wel, maar hoewel ongeveer mijn leeftijd, zaten daar misschien geen generaties maar wel universa tussen.
Frappant om te beseffen dat andere mensen ouder worden. Dat Madonna een leeftijdsgenoot is. Mick Jagger onlangs vader is geworden en qua leeftijd tussen mij en mijn moeder in zit. Leeftijd is een terrein waarop in met regelmaat de werkelijk mis, er naast sta. En ik meet het niet af aan mezelf, maar aan de 'onwerkelijkheid' om me heen.
Familiezondag
Zondag. Rare zondag. Een zondag zonder kerk, was en soep met ballen. Maar wat werkelijk onvoorstelbaar is: een zondag met werk! Had hun moeder nog geleefd zou de mais nooit tot december op het veld hebben gestaan. Da's een. Of het werken op zondag gedoogd zou worden om de mais alsnog binnen te krijgen, zou ik niet weten. Het oude mens was meer met het land en het bijbehorend werk verbonden dan haar kinderen.
Ik heb het vast al een keer geschreven. Het vreemde is, of was, dat ze hun kinderen via o.a. opleiding de mogelijkheid hebben geboden om aan het dorpse bestaan te ontgroeien, maar de moeder de kinderen na de dood van haar man en haar eigen herseninfarct gedwongen heeft voort te zetten, wat ze zelf niet meer kon; de kleinschalige familieboerderij. Èn de kinderen zijn daar, volgens mij, verzetloos mee accoord gegaan. En dat terwijl iedereen met een beetje afstand en een of tweemaal nadenken had kunnen zien, dat dat niet zou gaan werken.
Het heeft wonderwel nog een aardig tijd, tien jaar bijna, stand gehouden. In de bijna twee mndn na haar dood maakt het kaartenhuis echter vervaarlijke bewegingen. Wat een kleine 10 jaar geleden niet gebeurd is, zal nu moeten gebeuren. Keuzes maken. Consequenties overzien. Knopen doorhakken. Wanneer gaat het gebeuren? Op tijd of na het verdrinken van het kalf? Een slopend proces, ik weet er alles van en had daarbij gelukkig met niemand anders te maken.
Ik heb het vast al een keer geschreven. Het vreemde is, of was, dat ze hun kinderen via o.a. opleiding de mogelijkheid hebben geboden om aan het dorpse bestaan te ontgroeien, maar de moeder de kinderen na de dood van haar man en haar eigen herseninfarct gedwongen heeft voort te zetten, wat ze zelf niet meer kon; de kleinschalige familieboerderij. Èn de kinderen zijn daar, volgens mij, verzetloos mee accoord gegaan. En dat terwijl iedereen met een beetje afstand en een of tweemaal nadenken had kunnen zien, dat dat niet zou gaan werken.
Het heeft wonderwel nog een aardig tijd, tien jaar bijna, stand gehouden. In de bijna twee mndn na haar dood maakt het kaartenhuis echter vervaarlijke bewegingen. Wat een kleine 10 jaar geleden niet gebeurd is, zal nu moeten gebeuren. Keuzes maken. Consequenties overzien. Knopen doorhakken. Wanneer gaat het gebeuren? Op tijd of na het verdrinken van het kalf? Een slopend proces, ik weet er alles van en had daarbij gelukkig met niemand anders te maken.
Flexibiliteit
Nog iets van 10 dagen en de dagen krijgen weer meer licht. Inmiddels moet ik uiterlijk 16:30 met de honden de deur uit, wil ik niet zoals gisteren Katrien kwijt raken, omdat zij mij niet hoort en ik haar niet zie. Wat me daarbij opviel in de afgelopen dagen, was, dat nergens in de huizen (nog) gewerkt wordt. Wat moet gebeuren is gebeurd.
De beestentrek, weet ff het woord niet te spellen, is al vroeg gestopt dit jaar vanwege de vroege sneeuwval. In maart of april begint dat weer en hoewel het vertrek in de ochtend redelijk gelijk blijft, verschuift de terugkeer in de namiddag met het verloop van het seizoen. Op z'n laatst zo rond negenen in de avond en tegen het eind van de periode komen de beesten tegen vieren al terug. Bij terugkomst wordt gevoederd, gepoets, gemolken etc.
Dat is door de mndn heen dus een verschil van vijf uur. Uren waaraan men zich geruisloos aanpast. De beesten moeten opgewacht, poorten geopend, voer gegeven, etc. Werkzaamheden die nu bij vieren al gebeurd zijn. Geen gedoe op de binnenplaatsen als ik passeer met de honden. Eigenlijk best knap. Flexibele werktijden, seizoensafhankelijk ritme. Het kan! Mocht ik mijn oude baas van SW nog een keer tegenkomen, moet ik niet vergeten hem dat onder zijn neus te wrijven, met z'n gelul over noodzakelijke aanwezigheidsuren.
De beestentrek, weet ff het woord niet te spellen, is al vroeg gestopt dit jaar vanwege de vroege sneeuwval. In maart of april begint dat weer en hoewel het vertrek in de ochtend redelijk gelijk blijft, verschuift de terugkeer in de namiddag met het verloop van het seizoen. Op z'n laatst zo rond negenen in de avond en tegen het eind van de periode komen de beesten tegen vieren al terug. Bij terugkomst wordt gevoederd, gepoets, gemolken etc.
Dat is door de mndn heen dus een verschil van vijf uur. Uren waaraan men zich geruisloos aanpast. De beesten moeten opgewacht, poorten geopend, voer gegeven, etc. Werkzaamheden die nu bij vieren al gebeurd zijn. Geen gedoe op de binnenplaatsen als ik passeer met de honden. Eigenlijk best knap. Flexibele werktijden, seizoensafhankelijk ritme. Het kan! Mocht ik mijn oude baas van SW nog een keer tegenkomen, moet ik niet vergeten hem dat onder zijn neus te wrijven, met z'n gelul over noodzakelijke aanwezigheidsuren.
Groepsdynamica
Op de terugweg van de hondenronde een voorbeeldje van de onvoorspelbaarheid van baasloze honden. Eén van de reuen richtte ineens zijn aandacht op een van de overgelopen teckels. Die lopen niet mee, maar wachten ons op en lopen ons tegemoet bij terugkeer. Dat gaat dan fel. Ik weet inmiddels, dat een hoop lawaai ter afweer wordt gemaakt, maar nu had de reu de teckel vervaarlijk in z'n nek vast. Een brul van mijn kant gaf de teckel de mogelijkheid om er tussenuit te knijpen richting onze toegangspoort. Een reflex, die sinds de nieuwe bestrating geen zin meer maakt. Hij kan er namelijk niet meer onderdoor. Dus een tweede sprint in de hoop de toegang achterlangs te halen, voordat hij weer gegrepen zou worden, wat de reu weldegelijk van zinnes was.
Ik vertrouwde erop, dat het de teckel wel zou lukken en hij de reu en medevolgers, want er zijn er altijd die dan mee willen doen, voor zou blijven. Na een paar minuten toch maar eens gaan kijken waarom er nog zoveel gepiep was. De reu had 'm dus weer te pakken. Nooit gedacht dat honden tot dergelijke ongegronde aggressief in staat waren. Ongegrond omdat de teckel hooguit in de richting van die andere hond heeft geblaft. Hoe overmoedig die kleintjes soms kunnen zijn, aanvallen doen ze niet als de tegenstander zoveel groter is dan henzelf, blaffen wel en niet zo'n beetje ook. Een blaf teveel dus?
Ik vertrouwde erop, dat het de teckel wel zou lukken en hij de reu en medevolgers, want er zijn er altijd die dan mee willen doen, voor zou blijven. Na een paar minuten toch maar eens gaan kijken waarom er nog zoveel gepiep was. De reu had 'm dus weer te pakken. Nooit gedacht dat honden tot dergelijke ongegronde aggressief in staat waren. Ongegrond omdat de teckel hooguit in de richting van die andere hond heeft geblaft. Hoe overmoedig die kleintjes soms kunnen zijn, aanvallen doen ze niet als de tegenstander zoveel groter is dan henzelf, blaffen wel en niet zo'n beetje ook. Een blaf teveel dus?
Gezelschap
Vanochtend met negen honden onderweg. Mijn twee, drie bekende meelopers en onbekender spul, wel al gesignaleerd maar meer op afstand. Reden? Een loopse teef, weer eentje, die om brokken bedelt. Diertje van het formaat van een Dwergpincher. Lelijk als de nacht. Maar vandaag dus omzwermt door wel drie reuen, die maar weinig onderdeden voor het formaat van Sammy. Wil dat tot resultaat leiden komt daar enige lenigheid bij kijken en zal het dametje in kwestie heel wat meer bereidwilligheid moeten tonen.
Katrien vond al die honden maar niks. Nu vind Katrien meer en meer maar niks. Hoewel ze inmiddels weer regelmatig mee uitgaat -na een paar weken met iets meer dan zachte dwang- blijft ze nu vaak ergens in het veld staan en wacht tot Sammy en ik ons rondje hebben gemaakt. Gisterenavond in het donker was ik haar daardoor kwijt. En roepen heeft bij een dove dame ook niet zoveel zin. Dus eerst Sammy naar huis gebracht en toen met een zaklamp terug het veld in, hopende dat ze daar op zou reageren en/of niet ongericht naar ons opzoek was gegaan, want dan zou het de bekende speld in een hooiberg kunnen worden. Gelukkig kwam ze halverwege de route opdoemen uit de duisternis.
Vanochtend had ze geeneens zin om de weilanden in te gaan. Terug aan de lijn ging ze gedwee mee. Weer los keerde ze prompt om en liep terug. Wat wil je dan? Weinig toch? Terug dus.
Katrien vond al die honden maar niks. Nu vind Katrien meer en meer maar niks. Hoewel ze inmiddels weer regelmatig mee uitgaat -na een paar weken met iets meer dan zachte dwang- blijft ze nu vaak ergens in het veld staan en wacht tot Sammy en ik ons rondje hebben gemaakt. Gisterenavond in het donker was ik haar daardoor kwijt. En roepen heeft bij een dove dame ook niet zoveel zin. Dus eerst Sammy naar huis gebracht en toen met een zaklamp terug het veld in, hopende dat ze daar op zou reageren en/of niet ongericht naar ons opzoek was gegaan, want dan zou het de bekende speld in een hooiberg kunnen worden. Gelukkig kwam ze halverwege de route opdoemen uit de duisternis.
Vanochtend had ze geeneens zin om de weilanden in te gaan. Terug aan de lijn ging ze gedwee mee. Weer los keerde ze prompt om en liep terug. Wat wil je dan? Weinig toch? Terug dus.
zaterdag 10 december 2016
Maagvulling
Tijdens het zoveelste hapje buiten de deur me voor de zoveelste keer gestoord aan het volledige gebrek aan creativiteit, dat in de keukens, die Agnita rijk is, tentoon gespreid wordt. Behalve dat het altijd en overal iedere keer weer hetzelfde aanbod is, dat aanbod meer of minder belabbert op tafel komt en als je voldoende trek heb ook nog een zweem van smaak weet te wekken, voelt het iedere keer aan alsof ik gevoederd wordt ipv eten voorgeschoteld krijg.
De soep, hoewel je daar weinig aan verkeerd kunt doen behalve 'm niet warm genoeg opdienen, het vlees (gegrilld of gepaneerd), de salades (het enige wat echt vers is) en andere bijgerechten kent zo weinig fantasie qua smaak en opmaak, dat je haast gaat denken, dat het verboden is om de gerechten op een andere dan de wettelijk voorgeschreven wijze te serveren.
Gelukkig kennen we inmiddels restaurants in de wijdere omgeving, die wel in staat blijken om een maaltijd een feestje voor oog en smaakpappillen te maken ipv enkel voor de maag, maar iedere keer minimaal 35 minuten (Sighisoara), een uur (Sibiu) of meer (Cluj, Brasov) te rijden om het begrip tafelen enige acceptabele invulling te verschaffen, gaat me te ver. Al is het maar omdat tafelen met water net zo'n verkeerde combinatie is als rijden met drank. Wat is het alternatief? Precies: zelf koken!!
De soep, hoewel je daar weinig aan verkeerd kunt doen behalve 'm niet warm genoeg opdienen, het vlees (gegrilld of gepaneerd), de salades (het enige wat echt vers is) en andere bijgerechten kent zo weinig fantasie qua smaak en opmaak, dat je haast gaat denken, dat het verboden is om de gerechten op een andere dan de wettelijk voorgeschreven wijze te serveren.
Gelukkig kennen we inmiddels restaurants in de wijdere omgeving, die wel in staat blijken om een maaltijd een feestje voor oog en smaakpappillen te maken ipv enkel voor de maag, maar iedere keer minimaal 35 minuten (Sighisoara), een uur (Sibiu) of meer (Cluj, Brasov) te rijden om het begrip tafelen enige acceptabele invulling te verschaffen, gaat me te ver. Al is het maar omdat tafelen met water net zo'n verkeerde combinatie is als rijden met drank. Wat is het alternatief? Precies: zelf koken!!
Doenerig
Het is weer niks. Druk, druk, druk en ook weer niet. Verkeerde prioriteiten. Of tenminste andere. En zo kloten we verder aan de lampen, bezien de vorderingen aan de cadeaubestrating voor de overburen en laat de dierenarts van de zoveelste keer zijn twijfeachtige licht schijnen over Juul's oor.
Geeft zo'n invulling de dagen zin? Nou nee, dus. Het maakt wel, dat je je nergens mee bezig hoeft te houden, want de invulling is geprogrammeerd of wordt dat aldoende.
Nauwelijks een koffie achter de kiezen met de kat richting Sibiu. Na een hoop gekots, vervolgens geschijt, helaas week, en tenslotte ook nog afwateren net binnen een uur op de tafel van de dierenarts, die de vorderingen (welke?) hoopgevend vond. Krap een kwartiertje, laat ik royaal doen, en ik stond weer buiten. Het zoeken van een parkeerplaats kostte meer tijd.
In Hornbach oa een stel fittingen met schakelaar gekocht en die vervolgens thuis in de net opgehangen lampen geschroeft ipv de meegeleverde lamphouders. Heerijk speeltje voor de kat, dat afhangende draadje. Mooi weer niet aan gedacht.
Geeft zo'n invulling de dagen zin? Nou nee, dus. Het maakt wel, dat je je nergens mee bezig hoeft te houden, want de invulling is geprogrammeerd of wordt dat aldoende.
Nauwelijks een koffie achter de kiezen met de kat richting Sibiu. Na een hoop gekots, vervolgens geschijt, helaas week, en tenslotte ook nog afwateren net binnen een uur op de tafel van de dierenarts, die de vorderingen (welke?) hoopgevend vond. Krap een kwartiertje, laat ik royaal doen, en ik stond weer buiten. Het zoeken van een parkeerplaats kostte meer tijd.
In Hornbach oa een stel fittingen met schakelaar gekocht en die vervolgens thuis in de net opgehangen lampen geschroeft ipv de meegeleverde lamphouders. Heerijk speeltje voor de kat, dat afhangende draadje. Mooi weer niet aan gedacht.
vrijdag 9 december 2016
-Vervolg-
Beweging. Het is er weer. Heerlijk! In het weekeinde of volgende week de laatste draden doortrekken, wandcontactdozen plaatsen, schakelaars idem, de wandversies van de hanglampen tegen de muur schroeven, en er is weer een kamer, die van de urgentielijst gestreept kan worden. Dwz nog zat te doen, maar reeds normaal beleefbaar. Blijven er twee over. De mijne en de hare, afgezien van zolder en kelders.
Volgende project zijn de gordijnen in de slaapkamer. We zijn er, volgens mij, pas iets van een jaar mee bezig, dat is dus prilletjes. Bovendien is het nog wachten op de bedombouw oa om te zien of een baldakijn wel zo'n slim idee is. Je doet er niks mee, maar het neemt wel zo ongeveer je hele achtermuur in beslag. Raar trouwens om bij de muur aan de kopse kant van het bed van achtermuur te spreken. Maar soit.
Gordijnen dus en daarna de verlichting en als het idee dan nog steeds niet verdwenen is, moet ook nog iets met een grote TV in de slaapkamer. Je krijgt het niet bedacht, maar dat hoeft ook niet. Het wordt voor mij bedacht. En ik heb dat toegestaan. Dus op die blaren, die uiteindelijk niet te omzeilen zijn, moet ik gewoon zitten.
Volgende project zijn de gordijnen in de slaapkamer. We zijn er, volgens mij, pas iets van een jaar mee bezig, dat is dus prilletjes. Bovendien is het nog wachten op de bedombouw oa om te zien of een baldakijn wel zo'n slim idee is. Je doet er niks mee, maar het neemt wel zo ongeveer je hele achtermuur in beslag. Raar trouwens om bij de muur aan de kopse kant van het bed van achtermuur te spreken. Maar soit.
Gordijnen dus en daarna de verlichting en als het idee dan nog steeds niet verdwenen is, moet ook nog iets met een grote TV in de slaapkamer. Je krijgt het niet bedacht, maar dat hoeft ook niet. Het wordt voor mij bedacht. En ik heb dat toegestaan. Dus op die blaren, die uiteindelijk niet te omzeilen zijn, moet ik gewoon zitten.
Rijk
Wat er nu hangt is mijn smaak niet. Te veel kleuren. Drukte. Maar dat het lelijk is, kan ik ook weer niet zeggen. Begint de besmeuring? Nu ben ik nooit een Bouvrie-adept geweest, maar een witte basis met één of max twee kleuraccenten kon wel mijn goedkeuring wegdragen. En ruimte of beter leegte. Ja, ook dat. Van beide elementen is hier weinig overgebleven.
Qua kleuren en figuren is het de zoete inval geworden. En leegte is na al die ruimte, die uitgeruimd moest worden in Frankrijk en de tientallen jaren verzamelen van Mariana een illusie. Dat is zoiets als naar de Sahara gaan om regen te zien.
Het gaat dus vol worden hier, nog voller dan het al met al die nog onuitgepakte dozen is. Vol en kleurrijk. Bloemig is iedere denkbare invulling. Misschien is dat wel de belangrijkste reden om niet te hard van stapel te lopen met de inrichting, Alles wordt gewikt, gewogen en dat meerdere keren. Gelukkig went een mens aan alles en heb ik altijd al iets bij inrichtingen gehad, dat vol en druk niet persé verkeerd hoeft te zijn. Maar het idee, dat ik dat allemaal stofvrij zou moeten houden, ontnam me bijvoorbaat de neiging om eraan toe te geven.
Qua kleuren en figuren is het de zoete inval geworden. En leegte is na al die ruimte, die uitgeruimd moest worden in Frankrijk en de tientallen jaren verzamelen van Mariana een illusie. Dat is zoiets als naar de Sahara gaan om regen te zien.
Het gaat dus vol worden hier, nog voller dan het al met al die nog onuitgepakte dozen is. Vol en kleurrijk. Bloemig is iedere denkbare invulling. Misschien is dat wel de belangrijkste reden om niet te hard van stapel te lopen met de inrichting, Alles wordt gewikt, gewogen en dat meerdere keren. Gelukkig went een mens aan alles en heb ik altijd al iets bij inrichtingen gehad, dat vol en druk niet persé verkeerd hoeft te zijn. Maar het idee, dat ik dat allemaal stofvrij zou moeten houden, ontnam me bijvoorbaat de neiging om eraan toe te geven.
Lichtdragers
Waarom ben ik vandaag direct aan de slag gegaan met de lampen? Past niet echt in het patroon van de laatste tig jaren. Was het om Mariana een plezier te doen? Zou best kunnen, een derde een plezier doen, werkt bij mij vrij aardig als stimulans. Maar goed, dan zou ik ook allang een hoop andere dingen gedaan kunnen hebben, wat echter niet het geval is. Misschien toch iets meer iets voor mezelf gedaan?
Dat er ook hanglampen bij moesten, heb ik tenslotte in eigen beheer bedacht en geregeld. Al die indirecte verlichting is aardig om bij te kletsen en niet mis te grijpen bij de olijven, maar boek en andere tekstvormen vragen om meer gericht licht. Dus een drietal hanggevallen boven de tafel. En die hangen dus nu en doen het nog ook.
Precisiewerk. Een beetje een uitdaging ook. En eenmaal bezig het streven om het niet alleen bij de lampenkappen te laten. Natuurlijk kwam er iets meer bij kijken dan een stekker in het stopcontact steken of een kabeltje doortrekken. Maar voordat ik alles op gevoel moest doen vanwege de gevallen avond, werd de rotzooi op de tafel vol in het licht gezet. Ai, mindere bijkomstigheid.
Dat er ook hanglampen bij moesten, heb ik tenslotte in eigen beheer bedacht en geregeld. Al die indirecte verlichting is aardig om bij te kletsen en niet mis te grijpen bij de olijven, maar boek en andere tekstvormen vragen om meer gericht licht. Dus een drietal hanggevallen boven de tafel. En die hangen dus nu en doen het nog ook.
Precisiewerk. Een beetje een uitdaging ook. En eenmaal bezig het streven om het niet alleen bij de lampenkappen te laten. Natuurlijk kwam er iets meer bij kijken dan een stekker in het stopcontact steken of een kabeltje doortrekken. Maar voordat ik alles op gevoel moest doen vanwege de gevallen avond, werd de rotzooi op de tafel vol in het licht gezet. Ai, mindere bijkomstigheid.
Rommeltje
Slordig, zo'n onbedoeld drukke dag. (Waar is mijn cursor gebleven? Moet ik daar nou weer achter aan?)
donderdag 8 december 2016
Nieuwsgier
Redelijk bij tijds terug in Coves en daar werd nog fors gegraven. Maar dat was niet het punt, waar men me bij aankomst direct op attendeerde. Er was een groot pakket met de post gekomen. Nu verwachtte ik wel het een en ander maar niet vandaag en al helemaal niet met de post. Maar ineens schoot me de vrijerij van de Belgische post met de Nederlandse versie te binnen en die had een hoop met pakketbezorging te maken. En dit pakket konden alleen de lampen uit België zijn. Twee dagen. Da's rap!
Ook Mariana bleek van slag vanwege het pakket. Ze had het proberen op te halen, maar het paste niet in haar karretje. Coves blijkt dus een heus postkantoor te hebben. De dame van de post ken ik, maar dat zij ook een heuse dependance bestiert had ik nog niet begrepen. Maar ik moest vooral vandaag nog langs gaan/komen, want Boekarest had al meermaals gebeld om te vragen of 'het pakket' wel goed aangekomen was! Een dorp in rep en roer vanwege een stel lampenkappen. Ook de aannemer moest natuurlijk nog ff z'n licht opsteken, al was het geld dat hij wilde hebben voor de graafmachine volgens mij belangrijker.
De honden alweer in het donker uit moeten laten. Scheelt een hoop dat zo ongeveer 50% van de grond nog steeds wit is vanwege ijsachtige sneeuwrestanten. Daar steken de mijne mooi tegen af. Eten was vervolgens voor vandaag de laatste verplichting.
Ook Mariana bleek van slag vanwege het pakket. Ze had het proberen op te halen, maar het paste niet in haar karretje. Coves blijkt dus een heus postkantoor te hebben. De dame van de post ken ik, maar dat zij ook een heuse dependance bestiert had ik nog niet begrepen. Maar ik moest vooral vandaag nog langs gaan/komen, want Boekarest had al meermaals gebeld om te vragen of 'het pakket' wel goed aangekomen was! Een dorp in rep en roer vanwege een stel lampenkappen. Ook de aannemer moest natuurlijk nog ff z'n licht opsteken, al was het geld dat hij wilde hebben voor de graafmachine volgens mij belangrijker.
De honden alweer in het donker uit moeten laten. Scheelt een hoop dat zo ongeveer 50% van de grond nog steeds wit is vanwege ijsachtige sneeuwrestanten. Daar steken de mijne mooi tegen af. Eten was vervolgens voor vandaag de laatste verplichting.
Bezigheden
Bij negenen in de avond en voor het eerst de tijd en rust om achter mijn laptop te zitten. Eerst wilde m'n muis niet en bleek een nieuwe batterij niet de oplossing. Ondertussen ging de aannemer ondanks de -5 of zo ineens aan de slag. Weliswaar met een heuse graafmachine ipv hakkend, spittend en scheppende werknemers. Twintig centimeter vorst in de grond maakte het met regelmaat zelfs de graafmachine moeilijk.
Of ik mijn auto weg wilde zetten. Willen wel, maar de accu dacht daar anders over. Dus duwen en demonteren. Ondertussen nog niet aan koffie toegekomen. Met die koffie in bad, want om twaalf uur stond mijn masochistisch uurtje gepland en het was al voorbij half elf.
Het kneden deed goed. De pijnpunten verdwijnen langzamerhand. Met hernieuwde soepelheid half Sibiu afgestruind opzoek naar de nieuwe plek van de glasboer. Voor het speciale glaswerk snap ik de man, maar normale ruitjes moeten toch echt simpeler te verkrijgen zijn, dan ergens achteraf op een voormalig fabrieksterrein.
Toen de kerstboom nog en extra kattebakvulling. Vier katten schijten aardig wat af. Niet meer gewend na al die jaren vrijheid buitenshuis. Kan me niet herinneren dat het vorige winter een probleem was. Er zijn natuurlijk twee nieuwkomers, die (nog) niet buiten komen en twee oudjes, die de nieuwe verwarming erg weten te waarderen.
Of ik mijn auto weg wilde zetten. Willen wel, maar de accu dacht daar anders over. Dus duwen en demonteren. Ondertussen nog niet aan koffie toegekomen. Met die koffie in bad, want om twaalf uur stond mijn masochistisch uurtje gepland en het was al voorbij half elf.
Het kneden deed goed. De pijnpunten verdwijnen langzamerhand. Met hernieuwde soepelheid half Sibiu afgestruind opzoek naar de nieuwe plek van de glasboer. Voor het speciale glaswerk snap ik de man, maar normale ruitjes moeten toch echt simpeler te verkrijgen zijn, dan ergens achteraf op een voormalig fabrieksterrein.
Toen de kerstboom nog en extra kattebakvulling. Vier katten schijten aardig wat af. Niet meer gewend na al die jaren vrijheid buitenshuis. Kan me niet herinneren dat het vorige winter een probleem was. Er zijn natuurlijk twee nieuwkomers, die (nog) niet buiten komen en twee oudjes, die de nieuwe verwarming erg weten te waarderen.
Honds
Houdt de oude garde zich rustig, wanen de aanlopers zich wolven. Wordt je de slaap uitgejankt om drie uur in de ochtend. Wat een stelletje eikels. Feit is, dat er nu het goed koud is 's nachts meer honden in en nabij het dorp verblijven. In de schuren, vuinisbakken en misschien sowieso wel qua bewust voeren is er inmiddels meer te halen dan in het vrije veld.
Nadeel is, dat je niet de enige bent, die zo denkt en een hoop honden redelijk sociaal zijn maar zeker niet allemaal. En zijn ze het over het algemeen wel, dan kan het toch af en toe blijkbaar nodig zijn om stevig(er) op te treden. Kan met een maag te maken hebben, die om vulling vraagt, of waarschijnlijker gewoon een kwestie zijn van rangorde bepalen dan wel bewaken.
Onze verrastafate aanloper is in elk geval het lulligtje in deze en wordt met regelmaat op z'n plek gezet. Het heeft 'm al een beet in zijn linkerachterpoot opgeleverd en verder voor mij onverklaarbare correcties van honden waar hij normaalgesproken mee speelt. Het is een jonkie. Misschien nog nieteens een jaar. Enthousiast en een beetje naïef, vrees ik. Leuk beest.
Nadeel is, dat je niet de enige bent, die zo denkt en een hoop honden redelijk sociaal zijn maar zeker niet allemaal. En zijn ze het over het algemeen wel, dan kan het toch af en toe blijkbaar nodig zijn om stevig(er) op te treden. Kan met een maag te maken hebben, die om vulling vraagt, of waarschijnlijker gewoon een kwestie zijn van rangorde bepalen dan wel bewaken.
Onze verrastafate aanloper is in elk geval het lulligtje in deze en wordt met regelmaat op z'n plek gezet. Het heeft 'm al een beet in zijn linkerachterpoot opgeleverd en verder voor mij onverklaarbare correcties van honden waar hij normaalgesproken mee speelt. Het is een jonkie. Misschien nog nieteens een jaar. Enthousiast en een beetje naïef, vrees ik. Leuk beest.
woensdag 7 december 2016
Ruimte
De avond is gevallen. Wat ga ik doen? Het voorbeeld volgen? Volgens mij lag ik al, voordat de avond het voorbeeld had kunnen geven. Figuurlijk dan, maar dat geldt voor de avond ook. Het had wat kunnen worden deze middag, maar het is er niet van gekomen. Waar ging het mis? De verstoring van het krantmoment? Het verpieteren van de maaltijd?
Wintermiddagen luisteren nauw. Een paar onoplettendheden en het daglicht houdt het alweer voor gezien. Kan ik aan het volgende partijtje worstelen met de avond beginnen. Ik kan me gaan pijnigen met wat allemaal niet gebeurd is vandaag, maar als ik me goed herinner, was er niks, dat het niveau van een voornemen gehaald had voor vanmiddag. Misschien voelde ik de bui al hangen.
Het is zonde, dat er niet de plek en (nog) niet het licht is om me in een krant of een boek te verdiepen. Bij al het geproduceer is het soms best prettig om iets te consumeren. Andermans tekst in me op te nemen. Artikel of boek maakt niet zoveel uit, hoewel ik meer van de lange adem dan de snelle indruk ben. Maar uiteindelijk gaat het om het spel van de woorden, meer nog dan wat er precies bedoeld wordt te zeggen.
Wintermiddagen luisteren nauw. Een paar onoplettendheden en het daglicht houdt het alweer voor gezien. Kan ik aan het volgende partijtje worstelen met de avond beginnen. Ik kan me gaan pijnigen met wat allemaal niet gebeurd is vandaag, maar als ik me goed herinner, was er niks, dat het niveau van een voornemen gehaald had voor vanmiddag. Misschien voelde ik de bui al hangen.
Het is zonde, dat er niet de plek en (nog) niet het licht is om me in een krant of een boek te verdiepen. Bij al het geproduceer is het soms best prettig om iets te consumeren. Andermans tekst in me op te nemen. Artikel of boek maakt niet zoveel uit, hoewel ik meer van de lange adem dan de snelle indruk ben. Maar uiteindelijk gaat het om het spel van de woorden, meer nog dan wat er precies bedoeld wordt te zeggen.
Abonneren op:
Posts (Atom)