Het was vanochtend minder koud dan de weersvoorspelling deed vermoeden. Inmiddels schijnt het winterse zonnetje weer, wat voor een aangename temperatuur weet te zorgen, als je uit de schaduw stapt. Mooi moment om na de kerstboom van gisteren vandaag de voorkant van het huis op te tuigen. Maar eerst het zondag-wasdag verhaal. Op de een of andere manier bevalt dat cq komt het goed uit en/of past het op deze wijze het best in ons nog lang niet op de rails staand leventje.
Koffie is genoten. Het schrijven gaat met horten en stoten. Het leven voelt niet verkeerd aan. De teckel met een gat in z'n linker dijbeen is verbazingwekkend actief. Begint zelfs weer aarzelend gebruik te maken van z'n poot oa. als ie de ander optilt om te piesen. Ergens vandaag, hoop ik, dat de veronderstelde dierenverzorger zich meldt voor tekst en uitleg over het hoe en wat als wij in Wenen zitten. Men heeft er hier een handje aan om dat tot op het laatst mogelijke moment uit te stellen. Iets waar ik een hekel aan heb maar vooral toch verre van praktisch is.
Kom op, de was en de lampjes, aansluitend kan de dag geheel naar eigen inzicht ingevuld of opengelaten worden. De tafel kan nog steeds. Ergens ben ik blijkbaar het kinderlijke geloof in kaboutertjes nog niet verloren. Of wat te denken van een klein binnenbrandje? Oei, oei, laat het noodlot met rust. Afkloppen die hap!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten