Op de terugweg van de hondenronde een voorbeeldje van de onvoorspelbaarheid van baasloze honden. Eén van de reuen richtte ineens zijn aandacht op een van de overgelopen teckels. Die lopen niet mee, maar wachten ons op en lopen ons tegemoet bij terugkeer. Dat gaat dan fel. Ik weet inmiddels, dat een hoop lawaai ter afweer wordt gemaakt, maar nu had de reu de teckel vervaarlijk in z'n nek vast. Een brul van mijn kant gaf de teckel de mogelijkheid om er tussenuit te knijpen richting onze toegangspoort. Een reflex, die sinds de nieuwe bestrating geen zin meer maakt. Hij kan er namelijk niet meer onderdoor. Dus een tweede sprint in de hoop de toegang achterlangs te halen, voordat hij weer gegrepen zou worden, wat de reu weldegelijk van zinnes was.
Ik vertrouwde erop, dat het de teckel wel zou lukken en hij de reu en medevolgers, want er zijn er altijd die dan mee willen doen, voor zou blijven. Na een paar minuten toch maar eens gaan kijken waarom er nog zoveel gepiep was. De reu had 'm dus weer te pakken. Nooit gedacht dat honden tot dergelijke ongegronde aggressief in staat waren. Ongegrond omdat de teckel hooguit in de richting van die andere hond heeft geblaft. Hoe overmoedig die kleintjes soms kunnen zijn, aanvallen doen ze niet als de tegenstander zoveel groter is dan henzelf, blaffen wel en niet zo'n beetje ook. Een blaf teveel dus?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten