De dag (voorlopig) in het ziekenhuis geëindigd. Iancu, de achtergebleven hond in 24, zag ik gisteren opvallend met z'n kop schudden en die vervolgens wegdraaien naar een kant. Dat kan maar één ding betekenen, nl iets met z'n oren. In, op of aan. In alle gevallen niet erg praktisch, want de hond is een baasje in de waarste zin van het woord en bovendien als alle, nou ja het merendeel van de honden niet gewend, dat je ze aanraakt. Tenminste niet met je hand, hooguit met een stok en dat zelden liefkozend.
In de afgelopen 2-3 jaar heb ik met veel moeite een soort relatie met het beest opgebouw. Hij komt zijn knuffels halen bij behoefte, maar zo gauw iets van zorg nodig is, zelfs vlooiendruppels in z'n nek, dan gaat het een stuk minder soepel. Zo ook mijn poging vandaag om z'n oor te bekijken. Dat het bloedde was snel gezien, maar waar en waardoor niet. Dus voorzichtig proberen de kop te draaien om te kijken. Als hij gewild had, waren mijn vingers minimaal opengescheurd geweest, maar hij hield het bij een niet mis te verstane waarschuwing. Ws dank onze band. Heftig grommen en de tanden geheel ontbloot. Stapje terug dus.
Mariana vanavond uitdrukkelijk gewaarschuwd, toen ze voorstelde Iancu's wond te desinfecteren, maar het heeft niet mogen baten. Eigenwijs heet zoiets, toch? Bij haar heeft hij het niet bij een waarschuwing gelaten en de tanden in haar rechterhand gezet. Het is de dank voor alle gebrek aan aandacht, die hem en de meeste andere honden in een dorp als Coves ten deel vallen. Het is aardig, dat ze je erf vrijhouden van vreemden, maar minder handig, dat je ze in gevallen als deze zelf dus ook niet kunt benaderen. Asociaal. De honden, dank een gebrek aan socialisatie en opvoeding, eigenlijk gewoon aandacht. Ik val volgens mij in herhaling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten