Gisteren liepen de Russen de deur plat en vandaag is het alweer mijn eigen oneigenlijke registratie die de statistieken voedt. Het blijft hollen of achteruitgaan in bloggerland. Lege duim, verstoorde rust bij het krantlezen, een aannemer die òf z'n mail niet leest of geen zin had om erover te praten. Tijd voor de middagvulling.
Eten op het vuur. Dat is al een vooruitgang. Ja, ja we gaan het positief en indien nodig met dwang proberen. Het is tenslotte van de zotte, dat ik iets van een verantwoordingsbehoefte voel, als ik nalaat te doen wat niemand me heeft opgedragen. Zitten gij èn niks (zinnigs) doen!! Laten we de noodzaak tot afzien loskoppelen en op een zijspoor parkeren. Genoeg gedaan in mijn leven, teveel zelfs, want blijkbaar zit het er ongewild ingebakken, mis ik iets als het leven van het leien dakje glijdt.
Geen verdere voornemens voor vanmiddag. Dat is het enige voornemen. Keuze in overvloed om de tijd mee door te komen. Ik kies naar behoefte en indien nodig na overleg met mezelf. Baard knippen? Koken? Bezem door de tent? Papieren? Afwas? Spul ophangen? Was opruimen? Bed verschonen? Bankzaken bijwerken? Siësta? Tegelkachel opstoken? Het kan makkelijk allemaal in één middag. Tenminste ooit was dat zo. Die tijd is voorbij. Gelukkig! Nu dat besef nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten