Laat ik de dag van gisteren laten, waar hij hoort; bij het afval, de geschiedenis, dat wat geleefd en voorbij is. Vandaag is wat telt. En ja, zonder gisteren geen vandaag, maar bij die constatering wilde ik het voor het moment laten. Vandaag krijgt mijn aandacht.
Mooi begonnen qua weer. Winters wit, blauwe lucht en aangenaam zonnig. Dat het een telefoon was die me uit mijn slaap haalde, was minder. De hele week alert en optijd het nest uit ivm werkers, Mariana's job, afspraken, etc. en dan op zaterdagochtend, als van al die zaken niks speelt, door een of andere mafkees het bed uitgebeld worden. Omstandigheden dwingen je zo stap voor stap in een richting, waar ik helemaal geen behoefte aan heb. Maar wil je hier je rust hebben, gaan voorzorgsmaatregelen nodig zijn. In het weekend de telefoon eruit. Wil ik ongestoord op bed liggen, moet de buitendeur op slot. En wie weet welke andere ingrepen er nog bij komen.
Sinds eind 1999 nooit meer een huisdeur afgesloten, zelfs niet bij afwezigheid. En hoewel hier iedereen bij iedereen binnenwandelt, wordt hier heel wat afgesloten. Mn de deuren/poorten aan de straat. Weliswaar bijna altijd met sleutels, die aan touwtjes hangen (Terlouw .....) of weggestopt worden onder of achter stenen, maar toch. Een open poort is nog net geen uitnodiging, dan moet ie open staan zoals bij condoleances, maar wel een vrijgeleide voor doorgang. Wennen, altijd weer wennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten