Onnavolgbaar

 Ff spuien. Half elf. 's Avonds. Komt iemand terug van de kapper. Geknipt. Geverfd. Gelakt en weet ik wat nog meer. Opgedoft, dus. En dat moet gecomplimenteerd worden. Natuurlijk. Voor wat? De koe moet nog gemolken worden en daarna is het zeker weten linea recta via het bad het bed in. Enige voorstellingsvermogen? Hoe ziet dat er over een uur of 9 uit? Nou, niet dus.

 Het feest, waarvoor deze heisa (oa) bedoeld is, is pas op zaterdagavond. Ok, morgenmiddag is er ook al iets, waarvoor dat beetje extra aandacht aan het uiterlijk ingezet kan worden. Maar ook dat werkt niet na een nacht slaap. Tenzij je rechtop blijft zitten en je hoofd nergens tegenaan legt. In een kapperszaak kunnen ze ieder model in je haar spuiten. De vrg is, waar je de volgende ochtend zelf toe in staat bent. Nou, wat zal ik zeggen, het heeft dan vaak iets abstrakts, soms iets punkerigs en voor de rest vooral iets overbodigs en verspillerigs.

 Zaterdag moet dat model sowieso weer opnieuw in de steigers gezet worden. Waarom dan nu niet alleen verven en indien gewenst knippen en zaterdag verder zien? Is vast een geslachtsgerelateerde denktoestand. 'Genderspecifiek' zou je het vandaag de dag moeten noemen, denk ik. Maakt het er niet minder overbodig op.

Ordnung!

 De rust gehad om van de invallende avond te genieten. Spelende pups en teruggehouden tegenzin bij het wederom schoonmaken en opruimen van gereedschap van mij, dat gebruikt is door de werkers. Als het mijn ploeg zou zijn, zou ik ze als een van de eerste routines bijbrengen, dat ze aan het eind van de werkdag best een halfuur als soort van uitlooptijd mogen gebruiken, maar in die tijd dan wel ff graag het gereedschap schoonmaken en netjes, dwz droog wegleggen.

 Nu ligt alles links en rechts meer maar vooral minder opgeruimd te liggen. Regent het vannacht wordt alles zeiknat. Voordeel zou kunnen zijn, dat het spul schoon, zal wel niet lukken, maar wel schoner spoelt, dan ze het hebben neergekwakt. Nu moeten ze dat met eigen, ik bedoel door hun baas gekochte gereedschap zelf weten of met de baas uitvechten, maar mijn spul wil ik schoongemaakt en opgeruimd zien en anders met je vingers er van afblijven.

 Het is sowieso van de gekke, dat ons gereedschap nodig is om het werk (fatsoenlijk) te kunnen doen. Als je het gereedschap niet hebt, moet je niet aan de klus beginnen. Neem de kruiwagens, net een paar weken geleden gekocht. Kost 'niks', maar je moet er ook geen zware vrachten mee gaan vervoeren. Dat gecombineerd met hun schoonmaakkwaliteiten maar direct gezegd, dat ze die dingen wel kunnen gebruiken, maar niet om beton te storten. Wat doen ze vandaag .... precies; betonstorten. Dan komt in tweede instantie de mededeling, dat ik nwe kruiwagens krijg.

 Wat is daar de gein van? Waarom niet direct zelf regelen? Ik heb hier al zeker een tiental kruiwagens ter ziele zien gaan. Het laatste geraamte is net voor deze verbouwing als oud ijzer meegenomen door een stel zigeunerdorpgenoten.

 Het zijn de bekende potentiële ergernissen. Gelukkig kan ik het ogenschijnlijk beter hanteren. Maar we hebben nog wel een paar mndn te gaan.

Betrachting

 Eenerzijds is het prettig, dat ik niet alles vooraf tot in het kleinste detail moet uitwerken. Anderzijds is het een ramp dat de globale invulling zoveel vrijheid voor eigen interpretatie geeft, dat we inmiddels al een paar ingewikkelde discussies achter de rug hebben, waarin het erom gaat te snappen wat die ander heeft bedacht en jij niet wilt. Als we allebei Nederlands hadden gesproken, waren de problemen er nauwelijks minder om geweest, denk ik. We waren er, hoop ik, wel sneller en makkelijker uitgekomen.

 Ervaringen uit het verleden herinneren me echter aan het feit, dat je rustig mndnlang langs elkaar heen kunnen praten, als het ontwerp (te) globaal is geformuleerd. Het dubbeltje valt dan pas als het onuitgesproken of niet voldoende helder benoemde deel in het idee ten uitvoer wordt gebracht. Heb je geluk, levert het enkel frustratie bij de uitvoerende op. Heb je pech, mag je zolang je er zit tegen iets aankijken, wat je in de gerealiseerde vorm nooit gewild hebt.

 Ondertussen is het betonstorten begonnen. Zelden zulke grove kiezels in een betonmolen zien verdwijnen. Blij dat ik hier niet verder bij betrokken ben dan de idee-vorming. Je zou me voor weekeinde bij het grofvuil kunnen dumpen. Duidelijk geen Branson, die momenteel voor astronaut traint als je de berichten mag geloven. Een denksport, lijkt me een meer geschikte uitdaging en dan hooguit 4-op-een-rij. Een dag op, een dag af. Een week op, een week af. Laat ik maar niet met de mnd beginnen, want dan raak ik haast zeker de klus kwijt. Doe eigenlijk maar dat dagritme. Dat is goed te overzien, zowel berg op als berg af. "Nee, vandaag niet, ik heb mijn "Off"-dag vandaag. Doe morgen maar. Graag na tienen.

Motorisatie

 Ook als de laatste dame niet opduikt gaat het zo naar Sibiu. Op naar de eerste zure appel: de Peugeot. Twee mndn geleden is het nu, dat ik de laatste keer langs ben geweest en een of ander raar verhaal voorgeschoteld kreeg over een inspuit-pomp, die niet herkend werd door de boordcomputer en het wachten was op reactie van Peugeot Boekarest. In de tussentijd een mail geprobeerd op het adres wat een verkoper me heeft gegeven, maar (natuurlijk) geen reactie. Lijkt me genoeg gewacht. Tijd voor daden.

 Dat een Peugeot met de vereiste onderdelen onder handbereik niet door een Peugeot-garage kan worden gerepareerd is natuurlijk een gotspe om het met een bijna oud-Nederlands woord te zeggen. Maar wie weet, hebben ze wel een prettig verrassing in petto, hoewel het dan natuurlijk niet gek was geweest, als ze ergens in de tussentijd aan de bel hadden getrokken. De vrg 'En hoe nu verder?', lijkt me dichter bij de werkelijkheid te liggen en ik moet zeggen ik heb daar niet echt een antwoord op.

 Het lijkt me gewoon te moeten kunnen, maar ik kan het niet. Dus "Ik doe het wel zelf!" is geen werkbaar alternatief. De garage hier om de hoek kon al het wel of niet functioneren van de insproeiers niet controleren bij gebrek aan in te pluggen computer, dus een probleem met een ws software-matige achtergrond gaat dan zeker niet lukken. Maar afschrijven dan? Met het idee, dat het gewoon zou moeten kunnen, is dat een onbevredigende gedachte, nog afgezien van de kosten, die inmiddels al gemaakt zijn. Welke andere alternatieven staan voor me open?

Foutje!

 Slordigheden worden afgestraft. Tweemaal iets anders, tweemaal hetzelfde resultaat. Prada en Rosa ervan van tussen. Als je hun enthousiasme ziet, zou je er bijna blij van worden. Zover ga ik niet en zeker vandaag niet. Van het vroeg weg willen, komt niet zoveel nu het weer wachten is op de terug van de dames. Mn Prada zal haar vrijheid niet eerder opgeven dan ze het zelf zat is. Gisteren kwam ze na een uur of zo terug en dat zonder spelletjes van niet willen en weer weglopen. Dat is toch een enorm voortuitgang tov van een paar mndn geleden. Het blijft weglopen maar meestal slechts mogelijk door een stomme fout aan mijn kant. Het 'eigen bult'-verhaal


Update (08:23): nummer een is terug op de basis
Update (13:11): nummer twee bleef op afstand dank de rammelende betonmolen, maar is nu terug

Op

 Me aardig door de dag heen geslagen. Kan beter, maar niet meer vandaag. Tankje is leeg en ik ga ook niet zitten wachten op Rosa's late uitlaatronde. Volgens mij piest ze nog steeds zo vaak in de nacht, omdat ze het altijd al gedaan heeft. Gewoon gewoonte. Er zit geen enkel noodzaak aan om het niet te doen. Ik kan de kranten wel weghalen, maar dat deert haar niet. De betonvloer moet op die plek doordrenkt zijn met haar urine. Kranten houden lang niet alles tegen. Ik moet me iets anders bedenken. De nacht op een andere plek doorbrengen misschien. Straffen lijkt me geen oplossing. Belonen doe ik al die enkele keer dat ze het opspaart tot buiten de poort. Veel meer heb ik voor het moment niet in de aanbieding. Prada was op haar leeftijd allang zindelijk, als je dat van honden zegt. Maar wat ik bedoel te zeggen is dus, gewoon naar bed. En wel nu.

Ontheffen

 Als het met een beetje goede wil zou lukken om de komende 2-3 weken me te vrijwaren van tegenzitters, zou me dat deugd doen. Het bijt een stuk prettiger in zure appels als het tot appelzuur beperkt blijft en geen nare bijsmaken worden bijgemengd. Aan welk loket moet ik me daarvoor wenden? Het universum? De grote kleikneeder? Zal het uiteindelijk wel weer zelf moeten doen dan wel wat me hindert negeren. Misschien een aardig idee om eerst deze week tot een acceptabel einde te brengen?

 Vervelend soms, dat stap-voor stap gedoe. Het is een beetje als denken en schrijven. Het eerste gaat zoveel sneller dan het tweede, dat je soms bij het teruglezen de draad kwijt raakt, omdat hele gedachte zinsdelen nooit de toetseninslaande vingers hebben bereikt. Zo is die hele schuur voor mij inmiddels op wat details na afgehandeld en ben ik allang met andere dingen bezig. Lullig is wel, dat het nog 'even' gedaan moet worden. Vragen dwingen me terug te keren op mijn schreden en soms moet ik dan echt ff denken hoe wat ook al weer op welke manier bedoeld was vorm te krijgen.

Tussendoortje

 Het valt me op, dat de hondengoegemeente onrustiger is naarrmate de nachten kalmer en helderder zijn. Een naar 'vol' reikende maan in een heldere sterrenhemel en zonder een zuchtje wind levert wolfachtige taferelen op. In elk geval qua geluid. De dames binnen een aantal keer tot kalmte gemaand. Naar buiten lopen om ook de rest te overtuigen gaat me iets te ver. Nu kan ik aardige effecten scoren met mijn stem(volume) maar rond middernacht in een dorp op het platteland lijkt me dat niet het beste idee.

Positioneren

 Ik begin te snappen waarom de meest mensen (zonder morfine) wegzakken in slaap in aanloop naar hun grote overstap. Het lijf is dan zo uitgeblust dat je de mentale kracht niet meer voldoet om je tegen het gaan te verzetten. Nee, zover is het nog niet, hoewel de nodige scenario's natuurlijk de revue zijn gepasseerd in de afgelopen 48 uur, maar niet meer willen en wel kunnen is heel iets anders dan omgekeerd. En dat omgekeerde was af en toe wel te proeven.

 Maar weer in de benen en aan de slag met de dag. Hopelijk trekt de hele toestand verder bij vandaag. Niet de manier om een mnd met zo'n goede 1 en misschien wel 2 weken af te sluiten. Beetje klooien in de tuin en al het verdere maar gewoon op me af laten komen. Groots uit eten was een mooie geweest. De beperkingen daarvan zijn net de bühne gepasseerd. Drie jaar geleden huppelden we met paard en wagen door Sibiu op weg naar een kerkje in het openlucht museum Astra.

 Drie jaar alweer. Alweer? De tijd is zo 'im Großen und Ganzen' niet echt gevlogen. Stilstaan blijft ie ook niet. Om in de bouwsferen te blijven nadert de casco-afronding maar is het geheel nog niet volledig bewoonbaar. Dat mag zowel letterlijk als figuurlijk genomen worden. Nu ga ik het niet hebben over 'als ik dat mag meemaken' maar qua gebouwen gaat het nog wel een jaartje duren en met de tuin erbij zeker twee. Als alles een beetje in lijn wil vallen valt op de 5 jaars grens wel wat te vieren. Hopelijk tegen die tijd ook dat speciale plekje gevonden.

Belabberd

 Het mens-zijn krijgt langzaam aan weer vorm. Teveel ongewenste zaken op hetzelfde moment werkt niet meer, al een tijdje niet meer en ook fysiek daar nu maar vanaf gezien. Ik ga me niet meer tegen alles en iedere redelijkheid gedragen alsof niks aan de hand is. Dat, die tijd hebben we gehad. Gesloopt is gesloopt en als de basis al door domweg werken is gelegd, slaat de rest daar een slaatje uit. Oorlog in de ingewanden en weer een keertje zo'n voorjaarsdag waarop je zou wensen dat het of pijpestelen zou regenen of gewoon midwinter zou zijn. Pollen, ondanks alle beloften wil mijn lijf er maar niet aan wennen. Niezen heeft meer sloopkracht dan werk.

 Een paar uur extra slaap was een aardige steun voor de ochtend. Wasmachine in beweging gezet, vaat gewassen en zowaar gekookt. Een rare bezigheid als inwendig een hoop te keer gaat. De middag heeft er verder weinig aan gehad. Als je je dan ook laat gaan, lijkt zelfs een ingekacheld soufflé nog aan de viagra. Pfff, wat een zooi en natuurlijk zit ik er niet op te wachten. Geen grootse zaken op de agenda maar rustig doorstiefelen was wel aardig geweest. Misschien bakken we er morgen weer wat van.

Bijtanken

 20:30, Pinksteren voorbij alhoewel ook morgen niet op het veld schijnt te worden gewerkt. Dat is dan wel de enige plek, als überhaupt.

 Zien of een paar uur slaap meer me een minder gesloopt mens maakt.

 ....

 Voorspelbaar snel de werkelijkheid achter me gelaten. Net zo voorspelbaar een erg onrustige nacht gehad. Ik heb ze niet geteld, maar ben volgens mij vaker wakker geweest, dan de uren dat ik heb liggen slapen. Steeds weer ff opduiken en direct weer onder in dromeland. Geen desoriëntatie. Geen rare toestanden. Steeds weer: Boem, weg. Mag duidelijk zijn. Was nodig.

 Een ander mens toen ik mijn benen naast het bed zwiepte dan toen ik er gisteravond instapte. Zien wat het bereik is voor vandaag.

Vertraagd

 Eindelijk mijn roeping gevonden: zwembadbodemreiniger met zo'n meterslange stok en bewegen in gefingeerde slowmotion. Heel erg Zen. Geen oude Harley voor nodig.

Duo

 Je zou het bijna vergeten, maar wat was het vanochtend heerlijk met alleen de danes. Die hele groepsdynamiek ff uitgeschakeld. De aanlopers waren te druk met hun voerbak om met ons de deur uit te glippen. Heerlijk rustig, geen onnut geblaf. Vooral geen domweg kopiëren van het gedrag van een ander groepslid. Geen getrek. Speelse volgzaamheid. Een genot.
 
 Nu was er ook geen kip op straat, die een blafsessie had kunnen triggeren. Maar toch. Daar heb je dus twee honden voor. Met elkaar druk en luisteren indien gevraagd. Aandacht voor mij. Ik zit er niet om te springen, behalve bij honden die ik als de mijne beschouw. Samen uit, samen thuis zonder onwillig honden of dito dorpsgenoten. Mag vaker.

Spoken?

 Mijn telefoon ligt met regelmaat 's nachts aan het infuus. Niet iedere nacht en ook niet alleen 's nachts maar zo eens in de paar dagen gaan de lege batterijen van het ding  en van mezelf mooi gelijk op. De laatste overpeinzingen intikken voor het slapen gaan werkt minder lekker, als het ding aan een kabel hangt. Uiteindelijk leg ik 'm dan weg naast het bed op iets dat tegemoet komt aan het idee van een nachtkastje maar eigenlijk een kruk is.

 Zonder die kabel wil het best voorkomen, dat ik al schrijvende of bedenkend wat te schrijven in slaap val. Wonder boven wonder vind je dan de foon 's ochtends ergens in bed en niet ernaast op de vloer. Dat weet je dan meestal wel, dat je weer een keertje met het ding in je handen dromeland bent binnen gewandeld.

 Nu had ik laatst, telefoon dus aan de oplader, dat ik het ding heel bewust op de kruk heb gelegd en 's morgens wakker werd en het ding naast me in bed had liggen. Kaboutertjes schijnen niet te bestaan, dus ik zal het zelf gedaan hebben, kon me daar echter absoluut niets van herinneren. Er waren geen aantekeningen toegevoegd en om te zien hoe laat het is, hoef ik maar op een knop te drukken en niet het ding op te pakken.Waarom dus? Raar gevoel was dat.

Kringetje

 Met het hele dood-gedoe wat meer op afstand overviel me gisteren de gedachte, dat dingen net gebeuren, als je er niet mee bezig bent. De draad dan maar weer oppakken??

Kunstig

 Nachtelijke toestanden zijn ondanks goede hoop nog steeds niet van de baan èn ontwikkelen zich door. Spektakel waar je u tegen mag zeggen. Was nieteens zo extreem moe of misschien net daardoor. Een touw eraan vast knopen is me nooit gelukt. Maar na ruim twee nachten geleden Portal_2 afgesloten cq uitgespeeld te hebben, had mijn grijze masssa blijkbaar nog het een en ander af te reageren. Een beetje traag mag ik wel zeggen.

 Portals zijn blauwe resp. oranje omrande, ovale doorgangen, die je in het spel de mogelijkheid geven om via beapaalde muren van de ene plek naar de andere te komen. Je moet de muurdelen kunnen zien en er moet geen glazen wand voor staan. Dan zijn er rode laserstralen waar je beter niet in terecht kunt komen en blauwe velden die oa als loopbrug kunnen fungeren. Al die elementen hielden me vannacht in een verwarrende mix van waan en werkelijkheid, aangevuld met allerlei digitaal ogende vormgevingen van voor mij onbekende herkomst. De ogen gesloten houden scheelde een hoop maar niet alles.

 In een poging de waan te ontzenuwen opgestaan. Dat kostte ff heroriënteren en zelfs het evenwicht even de tijd geven om het bed niet struikelend te verlaten. Ik had niet het idee, dat ik aan de knoppen zat. Terug onder het dekbed was het een stuk rustiger in de bovenkamer en kon ik het verder aan de slaap overlaten.

Dromerig

 In Frankrijk was het een aangenamere dag geweest op het culinaire vlak. Het zij zo. Verder weinig opzienbares te melden. Médias was de verkeerde keuze. De gewenste plek was in beslag genomen door een of ander familiefeest. Nare gewoonte om daar aan toe te geven, als je er geen aparte zaal voor hebt, en het Traube etablissement had al iets twijfelachtigs en dat worrdt er niet beter op. Volgens mij weten ze daar niet wat ze willen. Het moet betere tijden hebben gekend. Toevallig even opzoek geweest naar de 'Zomertuin' die aangegeven staat. Prachtige plek. Grote bomen. Overdekt zitgedeelte en een zee van ruimte in het midden. Muziek? Dans? Moeilijk te zeggen, wanneer daar voor het laatste iets is gebeurd. Het zag er in elk geval niet naar uit dat ze het ergens de komende tijd gaan gebruiken. Ws geldt voor het hotel-gedeelte hetzelfde.

 Het restaurant gedeelte was nu ook fysiek van de rest afgescheiden. Verhuurd aan derden? Waar maak ik me druk om? Het eten was conform de menukaart weinig fantasierijk, niet verkeerd maar vooral ook niks bijzonders. Daar doet Sighisoara het stukken beter met Joseph T., direct op de voet gevolgd door Casa Kraus. Plekken waar het tafelen niet primair op het vullen van een lege maag is gericht. In Sibiu zou ik het niet echt weten. Daar zijn meerdere goede eetgelegenheden maar met de nadruk op de eerste lettergreep. Wie biedt meer? Jules? Misschien. Of Old Lisbon? Kantje. Randje.

 Médias mist flair. Het publiek (ik had 'volk' willen schrijven) wat er rondloopt mist klasse. Kun je dat zo zeggen? Ja, dat kan ik. Nu wordt 'klasse' hier al snel verward met protserigheid maar nu bedoel ik wat ze tegenwoordig met 'Tokkies' aanduiden. Trainingspakken en dat nog iets meer en erger dan je het hier overal al ziet, leggings die vetrollen accentueren ipv camoufleren, blote buiken mn bij mannen en monden die ook gesloten nauwelijks de gebrekkig toestand weten te verhullen, waarin het gebit verkeert. Meer braadworst of hier mititei met friet of brood en een halve liter bier dan een glas sprankelende prosecco voorafgaande aan een zeewolfcarpaccio met schijfjes gemarineerde limoen en een koel glas witte Meursault. En dan zijn ze in Sighisoara misschien verder maar zover ook weer niet.

Vrij!!

 08:30, Eerste Pinksterdag (orthodox). Heerlijk gewandeld. Koffie in de hand en de ochtendzon (irritant) in mijn ogen. Zes enthousiast dollende pups in het zicht. Ff niks te wensen, behalve een zonnebril, maar die heb ik niet omdat ik daar een hekel aan heb. Genieten voor zolang het duurt. Het wensen komt vanzelf weer om de hoek kijken. Maar niet vandaag. Vandaag niks nie wat in de verste verte ook maar de schijn van verplichting op zich zou kunnen laden.

 Geen kerkelijke aanleiding. Orthodox of Rooms-katholiek, het zal me beide aan mijn reet roesten. Hard gewerkt of in elk geval druk bezig geweest, een hoop gedaan en nog redelijk probleemloos ook. Daar mag wel wat tegenover staan, dacht ik zo. Iets lekkers ergens op een mooie plek aan een chic gedekte tafel, met zorg bereid en met liefde opgediend. Zoiets als de Moulin de la Gorce in La Roche-l'Abeille of desnoods La Table de la Moulin, de wat minder pretentieuze dependance in hetzelfde dorp of Les Frères Charbonnel in Brantôme met uitzicht over de dorpbeeldbepalende rivier.

 Het is jammer, dat ze hier minder van dat soort feestplekken hebben en/of ik ze (nog) niet weet te vinden. Michelin komt hier niet verder dan een groene gids en in die opsomming van kerken en andere oud spul ben ik ook hier niet geïnteresseerd. Zien waar we vandaag terecht komen

Sluiten!

 Nergens bij stilstaan, nergens, oké nauwelijk ergens mee bezig zijn, heeft zo zijn prettige kanten. helaas blijft dat, waar je niet mee bezig bent, geduldig op je liggen wachten Je daalt altijd weer af en dan stap je als vanzelf in de achtergebleven rotzooi. Kleffe, plakkerige zooi, een mix van vette natte klei en kauwgum. Daar wil je echt niet met de poten in staan. Toch zal het er een keertje van moeten komen en je kunt hopen wat je wilt, uitstel verandert weinig aan de aard en de noodzaak om aan de slag te gaan met de slepende zaken.

 Vandaag niet meer. Een prettige geruststelling. En niet alleen dat niet, ook niks anders. Mijn dag is voorbij, geweest, gedaan, voltrokken, over. Alleen de nacht rest en het bed hoeft vandaag echt niet te lonken. Uitgekakt en gedwee schuif ik in de richting van het dekbed. Ooit waren dat lakens en dekens. Wanneer is die overgang geweest? Zo'n avond is het, dat je je met dit soort nietszeggende hiaten in je biologische geheugen bezig houdt.

 Hoeveel seconden ga ik het nieuw overtrokken bed genieten? Ik denk niet dat ik in de buurt van de 60 kom. Zonde, maar ik ben toe aan een lange, ononderbroken nacht. Klinkt verdacht fout in mijn oren, maar geen hond in die hoek die uit zijn slaap ontwaakt. Wel ff dat schone lijf nog. Ik denk, dat me dat nog net lukt.

Tweeslachtig

 Een werkweek was me dat. Een week van/vol werk. Een weeklang. Een unicum volgens mij in de laatste, dik tien jaar. Ik zal me wel vergissen, maar voor het gevoel maakt dat niks uit. Niet voor het fysieke deel en niet voor de aanslag tussen de oren. Een wals op stoom. Meegesleept. Vermoeiend, da's zeker. maar niet onprettig. Goed ook dat die week voorbij is. Niks zo verneukeratief als je van de ene start op de andere gooien. Vooral als het zoiets concreets als bouwen cq slopen is.

 Bezig zijn, doorgaan, verder trekken, onderweg zijn ... de beste voorwaarden om ballast kwijt te raken. Nooit stilstaan. Niet reflecteren. Het verleden geen kans geven je bij te benen. Alles wat ik net niet meer wil, behalve dat kansloze verleden.

Nep

 Jonge, jonge wat voel ik me nu veilig en mijn privacy beschermt. Komt het 'wassen neus'-gehalte van de regeling, die de EU getroffen heeft en vandaaag is ingaan mbt allerlei internetzaken, nu nabij de 90 of is het gewoon 100 procent??

Getallig

 Ik ben er niet bij deze week. Mooi de 55.555 pageview gemist. Toch eeuwig zonde als je het mij vraagt. Nooit meer over te doen, tenzij ik een nw blog of anderssoortige website opstart. En als dat nou de enige reden is ....

Bouwputten

 Voor een nachtje van krap 3 uren, heb ik me aardig door de dag heen geslagen. Het slopen is voorbij. De primaire structuur, het skelet is alles wat over is gebleven. Na de Pinksteren (Ja, we lopen dit jaar een week achter. Het kan erger) kan met het herrichten en opbouwen begonnen worden. De beste man, aannemer vertoont alweer zijn oude onhebbelijkheden. Hij heeft zich bij de opdracht blijkbaar iets in zijn hoofd gezet en probeert dat nu, ondanks dat ik de dingen anders wil, alsnog door te drukken.

 Hij wilde deze keer notabene een schets van het gewenste. Dan denk je toch, dat hij uit eerdere ervaringen geleerd heeft. Waar die schets, zijn kopie is mag Joost weten, maar hij heeft 'm niet bij de hand en loopt weer met zijn eigen ideeën te strooien. Nee, we gaan het skelet niet draaien en 7 nwe betonpoten storten. En nee, de uitbouw wordt geen vijf meter maar gelijk aan de orginele struktuur. Het zal hier vast niet bij blijven.

 Ook maar direct een ander zwak punt aangepakt. Er wordt gewerkt met de gewenste materialen en dito afmetingen. Dus niet weer "Dat is wat we kunnen krijgen en anders moeten we wachten", dan wachten we maar. Al dat bestellen op het laatste moment is niet mijn manier van doen, maar voor de hoeveelheden en exacte afmetingen ben ik in de meeste gevallen afhankelijk van de aannemer. Betekent dat bestellen, dan wachten we dus mooi, tot het spul in de gewenste vorm geleverd kan worden. En zo niet, dan niet cq retour. Ik kan me het moment nog zo voor de geest halen, dat een 18m-truck voor de deur stond, bestratingsstenen wilde lossen en de stenen helaas de verkeerde kleur hadden ... Retour, dus. Ik zag 'm knarsetanden.

Bruggen

 Met een beetje spieken ook de laatste horde van Portal_2 geslecht. Niet geheel fraai, maar als je al, ik ben de tel kwijt, hoeveel niveau's doorgepuzzeld bent, is het wel erg flauw om op het eind het soms al irritant aanwezige arcade-gehalte van het spel verder op te schroeven. Nb met een aftellende klok erbij. Nou, toen geloofde ik het wel. Puzzelen is leuk, maar als het doorslaggevende element 'timing' wordt en dat ook nog eens aan een tijdsbeperking wordt gekoppeld, dan mag je mijn portie aan fikkie geven. Je moet van goede huize komen om dan het niveau van 'Lemmings' te halen.

 Weer een Pc-ruim-obstakel weggewerkt. Ik zie me dit niet snel nog eens spelen. Behalve, dat je eenmaal gevonden oplossingen niet zo snel vergeet (zeker niet als ze soms uren en een simpele gedachtenswitch vereisen), is het behalve het gepuzzel verder weinig boeiend om niet te zeggen erg flauw.

 Frappant elementje, puur persoonlijk, was het effect toen het spel zich hangend in/boven ogenschijnlijk onafzienbare afgronden begon af te spelen. Daar kwam mijn gebrek aan geloof in het menselijk kunnen qua realisatie van constructies als bruggen ed om de hoek kijken. Het is dan maar digitaal, maar aan het eind van een afgebroken loopbrug staand en dan de oneindig lijkende diepte in kijken, maakte dat een hand ff stevig in mijn ballen kneep. En dan moest het springen nog komen. Alles went. Dus bij loopbrug nummero zoveel en erger werd het effect steeds minder voelbaar, maar prettig is het niet geworden.

Gevogelte

 In de ooievaarsnesten is meer beweging zichtbaar. Beide ouderlijke vogels staan met regelmaat rechtop. Kan haast niets anders betekenen dan dat de eieren zijn uitgekomen. Een beetje moeilijk om in het nest te kijken. Dus wanneer de eieren er in het algemeen waren en hoelang wie van de ouders heeft zitten broeden moet ik gokken. Een drone aanschaffen gaat me net iets te ver. Maar die 21 dagen halen ze ruim. Nu begint het voeren, opvoeden, vliegles en dan is het weer eind augustus en vertrekken. Wat doen ze in de andere tijd ergens in zuid-Europa of noord-Afrika? Lanterfanten? Hier is het hard werken en dit jaar de eerste weken in de sneeuw en met stevige nachtvorst.

Generatiekloof

 Het meest frappante van de verstoorde routines door de komst van de bouwvakkers en het afbreken van de schuur is de reactie van de honden. Dat Lady het meest agressief reageert is dat niet. Wel het feit, dat alle drie de aanlopers een honkvastheid hebben, waar ik versteld van sta. Ze, dwz Lady en lover, lopen af en toe de omgeving van het dorp in, Flokkie niet eens, maar zijn binnen enkele minuten weer terug.

 Ik heb en ga het niet proberen met mijn beide dames. Het genot van hun vrijheid gaat zeker weten niet tot minuten beperkt blijven. Maandag een gecontroleerde poging ondernomen en prompt was Prada het grootste deel van de middag en het begin van de avond pleite. Rosa zit er een beetje tussen in. Zou mooi zijn als ze zich niet mee laat slepen door haar halfzuster.

  Wat is dat? Leeftijdsverschil? Zo oud is de aanloopgarde niet naar mijn idee. Hooguit 3-4 jaar, wat een verschil van om en nabij twee jaar betekent. Zouden de dames over 2 jaar eenzelfde soort huiselijk gedrag vertonen? Ik teken ervoor. Hen probeer ik het bij te brengen, bij de anderen heb ik daar geen invloed op gehad. Zou je bijna denken, dat het resultaat sneller en beter zou moeten zijn. Je hoopt wat af.

Feest

 Ondanks de werkzaamheden en de vreemden op het terrein rennen de puppies onbelemmerd overal tussendoor. Door elkaar. Achter elkaar aan. 'En groupe' of opgesplitst in groepjes van twee. 's Morgens bijna onhoudbaar, een hoop geslaap door de dag heen en 's avonds weer hetzelfde liedje.

 Oeps, daar slaat de middagdip ongenadig toe. Kussentje op het toetsenbord, in- dan wel aanpluggen en de vrijloop van de gedachten direct omgezet in eenen en nullen. Dat zou schrikken zijn. De neerslag van een ongecensureerde gedachtenstroom. Niet zozeer vanwege compromiterende inhoud. En dan weet ik alleen iets met pornografische kwaliteiten te bedenken. Ach, die fragmenten zitten er zeker wel tussen, maar overheersend niet. Lijkt me een vermoeiende toestand, als dat zo zou zijn.

 Nee, meer de chaos lijkt me een ramp als mijn gedachtenwereld ongefilterd de wereld in gebraakt zou worden. Een beetje als de nachtelijke invulling van mijn slaapuren, maar dan met een pretentie van structuur. Ik doe het me zelden zelfs aan, laat staan, dat ik de buitenwereld ermee zou opzadelen. Hup, aan de koffie, geesten retour flesinhoud en focus op de dagelijkse banaliteiten.

Realiseren

 Bouwen, preciezer gezegd renoveren en het daarvoor noodzakelijke slopen zijn erg prettige bezigheden. Prettig om te doen en prettig om te zien als het (goed) gebeurd. Het resultaat is mooi meegenomen maar eigenlijk niet interessant. We hebben ruimte nodig en de constructie is te simpel voor decennialange stevigheid. Geen zin in doorzakkende cq omkiepende daken. Net als het huis staat de schuur straks gegarandeerd meer dan een eeuw zonder problemen. Lullig dat we daar hooguit een paar decennia van zullen kunnen genieten, maar daar ben ik maar ff niet mee bezig.

 In wiens of wat voor handen de plek uiteindelijk terecht gaat komen en voor welke tijd is niet aan mij om te bepalen. Maar de tent staat en gaat heel hedendaags Coves met gemak overleven. Een soort van levenswerk, zo je wilt.

 Had ik kinderen moeten hebben om het aan door te geven? Zouden ze het eerst moeten weten te waarderen, wat enigszins discutabel is bij een realisatie van ouderlijke kant. Bovendien kunnen die er net zo zo goed niets, alles of een hoop verkeerds cq ongewenst mee uithalen. Ingetimmerd tussen zes planken heb je daar niet zoveel over te vertellen. Het genot, de bevrediging, de voldoening zit 'm in de creatie, het doen, het mogelijk maken. Daar is vandaag hard aan gewerkt.

Rustpunt

 Van voorsprong naar achterstand op het ene terrein en eindelijk beweging voorwaarts op een ander vlak. Alles tegelijkertijd met neus en beweging in de goede, laat ik zeggen gewenste richting blijft een illusoir streven. Nog wel even bezig geweest met de werkzaamheden rondom de schuur, maar aansluitend de keuken op orde gebracht en een salade voor de lunch in elkaar geflanst. Iets van greep op het geheel is voelbaar, ook zonder overschot aan fantasie.

 Inmiddels de -wederom- verlate lunch achter de kiezen, de pannen bijna in hun geheel van het dak en nog 1,5 uur speling alvorens de honden-(hondse?)verplichting weer op de deur klopt. Ff rust, ruimte, tijd voor mezelf, het ochtendgebed en het aarden, bezinken en weet ik niet wat nog allemaal. Het is dringen. Dat is duidelijk.

Guillotine

 Hij is d'r vanaf en mag er wezen. Blij toe, dat mijn bijdrage aan het geheel vanaf nu tot kijken en betalen beperkt blijft. Terug naar de aloude dagelijkse routines, die maar van geen regelmaat willen weten. De keuken is een slagveld, de wasmand alweer vol en de tuin nog steeds grotendeels leeg wat de gewenste begroeiing betreft. Bovendien een tandje terug maar niet alles. Het zweet hoeft me niet alle dagen 12 uur langs het lijf te gutsen maar meer dan alleen bij de hondenronde beviel wel. Zien hoe en in welk tempo rug en ledematen recuperen van drie dagen doordouwen. Om te beginnen morgen.

Chaotisch

 Vandaag uitgeslapen. Pas om zeven(!) uur op. Tsjonge-jonge. Voorbij half twaalf eindelijk de eerste koffie. Het moet geen gewoonte worden. Na nog wat van die niet-standaard extra's is het nu half twee. Had ik vandaag een extra ruk aan de schuur willen geven. Dat gaat in een rukje blijven steken. Zometeen eerst de lunch en dan is het half vier voor ik eindelijk in de benen kan voor de schuur. Dagen, uren. Af en toe lijkt zelfs de tijd vroeger beter te zijn geweest. Langer op de een of andere manier. Onzin, maar daarmee voorkom je niet het bedenken.

Juultje?

 Wanneer is ze verdwenen? Ik zou het zelfs bij benadering niet meer weten. Twee jaar? Een  jaar? Was ze d'r nog toen Sissi kwam? Ik kan het opzoeken, maar waarom zou ik? Altijd gedacht, dat ze verdwenen was om  te hemelen. Zo zag met een beetje fantasie het gemummificeerde kattenlichaam ook uit dat onder een berg meubilair vandaan kwam. Ontspannen op een zij gelegen. De overwegend rode behaarde staart wees in haar richting. Om zekerder te zijn had de kant waarop ze lag ook nog kleur moeten hebben en dan geen rode vlekken vertonen. Daar was zelfs met fantasie niks van te maken. Heb haar, want volgens mij is de kans groot, op de brandstapel gelegd, die ik toen net begonnen was. Laat, maar toch iets van een afscheid.

Doorgezet

 Ondanks de slechte start d'r een produktieve dag van gemaakt. Waar het eigenlijk met aanwijzingen had gemoeten, heb ik het nu maar zelf gedaan. De schuur is nog steeds niet leeg, maar we, echt we zijn goed opgeschoten. Meubilair verplaatst en met een goed sluitend zeil afgedekt. Een hoop zooi in de fik gestoken. En begonnen met het sorteren van de berg sloophout op bruikbaarheid. Prachtig uitzicht vanuit de schuur. Misschien moeten we daar iets mee proberen te doen.

 Diverse LM's, 1,5 liter water, 2 halve liter bier, nee zelfs 3 en een paar glazen wijn bij de pizza als lunch en niet een keer de plee opgezocht. Het zwarte T-shirt leek wel gebatikt (bestaat dat woord nog?). Ik kan het nog. Een dag doorstomen. En dat notabene na zo'n rampedag als gisteren. Qua tussen de oren. Voor de rest was weinig op gisteren aan te merken. Zondag, maar goed. Gebeurt 1x per week.

Gekut!

 10 april niet, een week later niet, begin mei niet en ook 15 mei is niet gelukt. Maar nee, eindelijk, van de week langs geweest om alles nog eens te bekijken. Op mijn vrg wanneer ze zouden beginnen, werd zonder aarzelen "Maandag" gezegd.

 Dat was dus vanochtend. Ik om kwart over zes mijn nest uit, koffiezetapparaatonderdelen in de week gezet en met de honden gaan lopen. Bij terugkomst Mariana het bed uit gebonjourd om koffie en suiker te scoren en ik met de maaier de tuin in. Rond half tien alles plat rondom de schuur maar geen bouwvakker te bekennen ... "Maandag" is toch moeilijk verkeerd te begrijpen. Aannemer telefonisch aan zijn oren getrokken. Kreeg een lulverhaal over feestdag, vrij gegeven aan de werkers en toch ws slecht weer.

 Alles goed en wel. Het zal me een worst wezen wat de reden is. Als je niet ff de zakelijke netheid of eigenlijk domweg het fatsoen hebt om gemaakte afspraken op tijd te cancellen, moet je niet met lulverhalen aankomen zetten, als ik je eindelijk aan de lijn heb. En dit heeft niks met werkers een plezier doen te maken, die lulhannes is er zelf een paar dagen tussenuit gepiept, anders was ie niet zo moeilijk telefonisch bereikbaar geweest.

 Daar sta je dan. Hebt afspraken doorgeschoven, bent -zeker Mariana- vroeger dan je lief is uit bed gekomen en dat allemaal voor noppes. Hoe was dat ook al weer met het '... halve werk'??

Afhaken

 Grafdag. Ga er verder geen woorden aan vuil maken. Op naar morgen.

Gedonder

 Het is me niet gegund. Net goed en wel bezig in de tuin komt een onweer aanrollen. Droog weekeinde, amehoela. Ik ga me een flatje in en stad zoeken. Mooi overzichtelijk 3 à 4 ruimtes, keuken en badkamer meegerekend en alles wat daar niet inpast direct verpatsen. Klusmaterialen, 75% van de keukenzooi, inhoud van de wijnkelder, gelezen boeken, cd's, knuffels en natuurlijk het tuingereedschap. Koffiemachine de deur uit. Iedere ochtend ergens op een terras aan de koffie met krant en mini. Aansluitend een paar boodschappen voor de bereiding van de lunch, maaltijd genieten, siësta, een boek voorbereiden op z’n vertrek, een klein hapje op de drempel van de avond, misschien nog iets met het blog of op ontdekkingstocht door de stad en dan onder het dekbed en de volgende dag niks meer en niks minder.

 Oh shit ik vergeet de honden. Oké, dan maar niet. We ploeteren verder. Telefoonverbinding is er inmiddels mee gekapt. De elektriciteit volgde niet veel later. Gelukkig op tijd de tuin verlaten. Puppies afgedekt. Pc uit stroom en netwerk. Die UPC moet er nog steeds een keer komen. Batterij in de laptop. Kleine twee uur te gaan en dan moet de flauwekul voorbij zijn. Regen laat op zich wachten. Vast vrouwelijk, in elk geval in Frankrijk. Aha, daar begin het te plenzen. Dat was de tuin voor vandaag. Wij switchen naar de afwas op het moment dat de stroom het weer doet. Om nou met keteltjes op het gas te gaan klooien, waar je dan ook nog lucifers voor nodig hebt om het te laten branden …. dat klinkt me te pré-historisch in mijn oren.

  Heerlijk, tussen vette aanhalingstekens, al die ongewenste en ongevraagde spontaniteiten. Een dieselaggregaat. Het verdwijnt steeds weer naar de achtergrond, net als een compresser maar dat is een ander verhaal, om op momenten als deze irritant prominent op te duiken. Hoeveel stroom levert zo’n ding überhaupt? Genoeg voor verlichting? Pc? Wat heb je aan dat laatste, als je wolk cq je externe servers onbereikbaar zijn? Zelfs een beetje game is tegenwoordig zonder internetverbinding haast omogelijk. Ooit, ooit gaat dat ‘ns grandioos mis, maar ik hoef gelukkig niet alles een keer meegemaakt te hebben.

 De bui trekt weg. Het is wachten op de aansluiting met de rest van de wereld. Vroeger had je dit gewoon met pen op papier gedaan, geen aandacht aan het onweer besteed, hooguit een kaars aangestoken en na de afronding het boekschrift, zo’n dikke grijs gekartonneerde verzameling gelijnde blaadjes, dichtgeslagen. Geen bemoeienis met derden, lezers, digitaal verbonden soortegenoten. Ik heb er nog een doos van vol liggen. Tijd om die eens op te ruimen. Ongelezen de fik erin? Waar onweer je niet kan brengen.

Onkunde

 Mooi staaltje verkeerd gedrag vanochtend tijdens de hondentrek. Lopend over de heuveltoppen. Links en rechts nog een paar wolkenplukken in de dalen. De honden uitgewaaierd over wat je eufemistisch een hoofvlakte zou kunnen noemen. Ineens zie ik Rosa verstrakken. Nog voor ze begint te blaffen hebben twee andere honden het ook gezien en rennen in haar richting. De rest volgt het geblaf. Een man die iets zoekt. Slakkentijd is volgens mij voorbij en voor paddenstoelen lijkt het me wat vroeg. Maar oké.

 Man schrikt op, zijn hond, net iets kleiner dan middelmaat, begint te blaffen. Ipv zijn hond te corrigeren begint de man naar mijn groep te schreeuwen en met de zak, die hij in z'n handen heeft te zwaaien. Ik roep en fluit de honden terug. Dat werkt niet 100% maar genoeg om, laat ik zeggen, enige goodwill te tonen. De meute keert om en komt naar mij toe. Op dat moment rent de hond van de man blaffend achter de rest aan. De man doe niks, roept niet, corrigeert niet, niks. En dan verbaasd of kwaad zijn over mijn honden, die natuurlijk weer rechtsomkeerd de andere kant op gingen.  Eigenlijk had ik het van dat moment aan de honden moeten overlaten. Ik denk niet, dat ze veel kwaad in hun zin hadden, maar ik had wel willen zien hoe de man verder gereageerd had. Veel meer dan mij opzadelen met zijn onvermogen had er ws niet ingezeten.

 Op de terugweg alsof het een demonstratie was, kunnen zien hoe dat 'normaal' onder honden gaat. In de verte geblaf, maar blijkbaar voor ons bedoeld, want Bobby reageerde er vrijwel direct op. Uit de verte komen twee grote honden in onze richting gerend. Mijn meute rent hen blaffend tegemoet. Flokkie houdt als eerste in, vervolgens stopt ook Lady maar de dames en Bobby rennen door tot op een meter of 10-15 van de tegemoet komende honden, blaffen wat, keren om en komen terug. Eén van de andere honden loopt achter ze aan, waarop het trio omkeert en ditmaal tot bij de achteropkomende hond gaat. Die doet alsof zijn neus bloed, maar keert wel om en loopt terug. De rest blijft nog ff blaffen en komt dan weer mijn kant op. De andere hond blaft ook wat maar komt niet verder onze kant op. Ik loop door en de honden volgen.

Niksdoen

 Weer een goede nacht achter de rug. Wanneer is het laatste theater geweest? Voor mijn gevoel moet dat mndn, dus minimaal 8 weken geleden zijn geweest. Ik hou een hoop bij, maar hier ontbreekt me het animo. Het globale gevoel is voldoende. Kortom weer iets wat van mijn rampenlijstje kan worden gestreept? Zou mooi zijn, maar daar wacht ik mee, tot ik een keer bedenk, dat het lang geleden is, dat ik me dat bedacht had.

 Duidelijke oorzzak ontbreekt natuurlijk. De nachten zijn oa een flink stuk korter geworden. minder tijd voor onzin, simpel nodig voor de slaap. Zou een reden kunnen zijn. Meer ws één van de redenen. Redenen draaien zelden uniek ergerns voor op. Het is meestal een groepsgebeuren en zoals bekend heeft groepsdynamiek zo zijn eigen wetten of meer het gebrek daaraan.

 Is nou ook niet direct een onderwerp om diep in te duiken. De voooruitgang is meer dan mooi meegenomen. Ik kan er 's ochtends soms echt van genieten. Sla je de ogen op, is het zes uur. Maar het kan altijd nog beter. Het aantal tussenstops blijft over het algemeen tot eentje beperkt, maar het fenomeen is dus nog niet verdwenen. Het schijnt er eentje te zijn in de categorie "daar zul je mee moeten leven als je ouder wordt". En aan dat laatste is nou eenmaal niks te doen. Het enige in het leven wat min of meer vanzelf gaat als de machinerie geen roet in het eten gooit.

Balletje

 Wanneer ben ik eindelijk waar ik wezen wil? Als de kranten niet steeds weer stapelen? Als ik de tuin fluitend kan bijhouden? Geen ballast meer meesleep? De details van de inrichting eindelijk heb afgehandeld? De schijfselscategorie met ster doorschuift naar de kopposities?

 Ja en Nee. Het zijn allemaal bijdrages aan het gewenste grote geheel maar de ultieme indicator, dat eindelijk het leven soepel op rolletjes loopt, zal toch het moment zijn, waarop ik het stof van de golfclubs sla. In Frankrijk had ik daar gewoon de tijd voor totdat het verhuisverhaal concreet vorm kreeg. Hier zou ik niet eens weten, waar ik zou moeten zijn. Maar goed, dat is de minste zorg.

 Heerlijk op de afslagbaan of hoe dat heet het ene emmertje ballen na het andere het grasveld op meppen. Dat oefenen deed me altijd meer, dan een rondje langs de holes. Dat was op die baan in Limoges steeds weer stressen. Soort van snelwandelen en ondertussen die bal voor je uit slaan. Weinig ervaring met hoe dat op andere banen toegaat. Maar in die oefenplek heb ik zo af en toe wel erg veel zin.

 Ik kan hier natuurlijk zonder problemen balletjes gaan slaan. Ruimte zat. Het lullige is, dat je vervolgens ws meer tijd kwijt bent met het zoeken naar de ballen, en dan heb ik nog van die speciale feloranje gevallen. Op zo'n oefenplek hoeft dat niet. Daar wordt dat voor je gedaan. Maar als ik ooit ergens de komende jaren 'en passent' of jubelend verhaal over het oppakken van de golfclubs, dan mag duidelijk zijn, wat dat betekent.

(S)pit

 Een hoop uren in de tuin. Bij 'normale' grond en dito onkruid had ik wel drie perceeltjes kunnen doen. Nu is het bij een halve gebleven. Het is moeilijk voorstelbaar maar weinig anders van te maken. Goed dat het meer om de bezigheid dan om het resultaat gaat, want anders had ik me een frustratie opgelopen van hier tot Tokio. Ja, altijd weer Tokio of Tokyo, dat maakt voor de afstand niks uit.

 Meermaals mezelf moeten toespreken in het kader van 'de weg er naar toe is belangrijker dan het aankomen'. Zo gesteld klinkt het ook direct veel te zweverig. Maar behalve dat er nog een stel plantjes van vorige week vrijdag smachten naar de volle grond, is het werk vooral voorwerk voor de komende jaren. En als ik dan dit stuk zie, waar ik nu bezig ben, dan zakt de moed me in de schoenen cq betwijfel ik of het zonder chemicaliën gaat lukken. Dat deed ik al, volgens mij.

 Vorig jaar weinig of niets mee gedaan, maar het jaar daarvoor weldegelijk bewerkt. Dus omgespit en wortelzooi verwijderd. En dan heb ik het niet over de akkerwinde of van dat vervelend wortelend gras maar over de smeerwortel. Die is niet te missen en kan ik niet anders dan ze twee jaar geleden naar eer en geweten verwijderd te hebben. Nou, dan groeien de stukjes die achterblijven als kool. Zou je het kunnen eten heb ik uit die vierkante meters van vandaag een stevige maaltijd voor een gezin met 3 opgroeiende koters getrokken.

 Da's de natuur waar ik het gisteren over had, daar hoef je je als mens werkelijk geen zorgen over te maken. Geologisch gezien dan en mn voor de vegetatie. De rest loopt net als de mens een tijdje mee en verdwijnt dan weer.

Eelt

 Morgen weer vrijdag. Markt. Misschien, ws nog steeds plant-planten. Natuurlijk ook de Bodega. En een week achter de rug die enthousiast en energiek begon en gaande de voortgang steeds verder inkakte. Ik zal er geen terugblik tegenaan gooien, Met iets minder regen had de ontsporing ws minder kans van slagen gehad. Voorbij. Verleden tijd. Het zij zo.

 Net weer bezig met opkrabbelenen en dan kun je wat geweest is, missen als kiespijn. Kortom, morgen een nwe, de volgende ronde met bijbehorende kansen. Een vrijdag als maandag, een week van één dag en dan direct weekeinde. Nou als dat niet lukt, weet ik het ook niet meer.

 Spitten, spitten en nog eens spitten, tot ik d'r desnoods spit aan overhou. Niet weer iets dat ergens gaande de uitvoering blijft steken en dan in dit geval ook nog dank mezelf. Meestal zit iets of iemand anders dwars. Die rij is al zo lang dat ie onoverzichtelijk begint te worden. En vergeten werkt in deze dingen niet bij gebrek aan kaboutertjes. Maar de kring sluit zich, de weerbaarheid komt langzaam weer uit het rood. We kunnen bijna weer een tegenslag of wat verdragen en helaas zijn die bij de slepende zaken eerder regel dan uitzondering.

Training

 Zò, al dat gedoe met de honden ff goed zat. Tot drie keer toe geprobeerd om op een rustige manier de straat op te gaan en drie keer was het een hoop getrek en geblaf. Ja, mensen op straat maar dat is in een dorp niet geheel ongewoon. Nu zijn die mensen de afgelopen mndn zelden of nooit uitnodigend, vriendelijk of compleet ongeïnteresseerd geweest, dus ik snap mijn viervoeters wel, maar kan daar verder niet zoveel mee. De paar honderd meter dorpstraat, die we heen en terug samen moeten afleggen, moet geen permanente strijd gaan worden. Goed voor mijn arm- en schouderspieren, minder voor mijn humeur.

 Dus drie keer naar buiten en na korte of langere tijd weer de binnenplaats op. Ergens moet dat dubbeltje maar vallen. Niet rustig, geen ronde. Zitten willen ze wel, dat is tenminste iets, maar iedere beweging in hun blikveld laat ze opspringen en blaffen.

 De goegemeente, die me gade heeft geslagen, de barvrouwmeneer ging direct aan de slag met zieltjes winnen, hoopt ws handenwrijvend, dat het me allemaal boven het hoofd groeit. Ze denken maar. Het is dankzij hen, dat het niet op een vriendelijke en soepele manier geregeld kan worden. En het groepseffect, ik geef het direct toe.

 Straks als de beesten huiswaarts zijn gekeerd van hun dagje grazen, ga ik het nog een keer proberen. En morgen, overmorgen en al die daarop volgende dagen totdat bij de dames doordringt, dat een beetje medewerking meer oplevert dan een hoop herrie maken.

Onderbreking

 Tja, dit schiet op. Je zet door. Je lult jezelf richting de tuin. Trekt je werkschoenen aan. Denkt bij de eerste druppels nog "Kom op zeg, ik ben geen watje". En denkt ff later "Maar geschift ben ik ook niet". Welgeteld één voer, 2 strekkende meters omgespit en de spade kon weer schoongemaakt en ik naar binnen.

 Ik zal er niet over beginnen, maar begin me niet over omstandigheden. Godskolere nog aan toe. Ach, wat maakt het uit of ik me met de herinrichting van de Pc of het vormgeven van de tuin bezig hou? Nou ja, alles, als je het mij vrgt. Oké, ik overdrijf: bijna alles. Eerst die lunch dan maar, die ik had willen overslaan en dan zien wat mogelijk is cq mijn pet naar wil staan. De tuin kan altijd nog als de regen niet overgaat in een zomerse plensbui.

 Een week, één week ongeverstoord door zieke puppies, weer, fysiek ongemak, ballastberen of aandacht voor Mariana en de wereld zou er anders voor staan. Mijn wereld. Ik heb er net zo eentje gehad een week of wat geleden, maar dat was niet genoeg. En laat ik er 'voor kunnen staan' van maken. Zo makkelijk en meegaand ben ik tenslotte niet. Als je dan eindelijk bezig bent, baal je, als er iets een vlotte voortgang onmogelijk maakt. En al dat geswitch ... Ik krijg er een punthoofd van. Misschien gewoon standaard voor de siësta gaan in de middag. Dat is tenminste weersonafhankelijk en met die inmiddels danig ingekorte nachtjes niet geheel onaantrekkelijk.

Onnatuurlijk

 De dag komt maar aarzelend en met tegenzin uit de startblokken. Lichtbewolkt weer. Ideale dag om een eind weg te spitten. Het zal er ook wel van komen. Straks. Ook zonder 'van harte' is omgespit omgespit. Het zou prettig zijn, als de slinger, de beweging de kant op waar ie nu gaat, iets sneller zou kunnen maken dan de beweging de betere kant op. Zogezegd bergaf voor de mindere stemming en bergop, langzamer en vooral langer, voor het betere humeur. Je doet er zoveel moeite voor en het duurt altijd weer korter, dan je lief is. De goeie kant op, wel te verstaan. Voor die andere kant doe ik geen moeite, dat gaat vanzelf. Nare eigenschap van verkeerde zaken.

 Die spade in de grond gaat goed doen. Kijk (!), zo moeten we het hebben. Nog ff de laatste ruis uit het systeem filteren en aan de slag. Wortels, wortels en nogmaals wortels. Dat aarden kan niet anders dan lukken. De laatste plantjes in de grond en dan verder met het creëren van structuur. Wel 'groeien en bloeien' maar liever niet op z'n natuurs.

 Gisteren nog ergens een stomme opmerking gelezen van iemand, die het over 'natuur maken' had. Natuur maak je niet. Natuur ontstaat vanzelf, daar is geen mensenhand bij nodig. Het begint met 'onkruid' en eindigt met bos. Eén lange ketting van verschillende plantengroepen, die successievelijk gunstige voorwaarden creëren voor de groei van de volgende fase. De mens is daarbij enkel een verstorende factor, net als andere beesten trouwens.

Druppel!

 Het bericht over Frank zal vast zo zijn bijdrage hebben geleverd, maar ik kan er mijn onvermogen niet geheel achter kwijt. Was het trouwens maar onvermogen, dan had het nog iets van overmacht. Helaas is het grotendeels onwil wat de slepende ballast veroorzaakt, die me vanochtend weer een keertje naar de strot vloog. Er is 'gewoon' teveel wat niet gedaan is/wordt. Het belemmert de soepele voortgang van de rest.

 Zelfs de ochtendwandeling kreeg de geesten maar met de grootste moeite terug onder de kurk. Misschien is dat maar goed ook. Als het niet schuurt gebeurt er weinig mee, is het te negeren. Terwijl wat moet gebeuren is een einde aan het pappen en nathouden. Harde heelmeesters met dito ingrepen zijn gevraagd. Kappen, slikken en doorgaan. Ik zit er dicht tegen aan. Alleen dat laatste zetje nog. Wil dat een beetje voort maken aub?

Morbide?

In memoriam

  Geboren onder de rook van de ON2 toen de wederopbouw z'n vruchten begon af te werpen. Opgegroeid als middelste van vijf ingeklemd tussen bos en mijnwerkerkoloniën. Geschoold volgens ouderwetse stramienen totdat de mammoet het onderwijs platwalste. Universitaire studie met veel gezucht en gesteun afgerond in het Utrechtse en vanuit de sociale ondersteuning opnieuw begonnen. Diverse omscholingen later ergens eind jaren tachtig aan de slag geraakt in  .... de universitaire wereld. Gelukkigerwijs in de ondersteuning.

 Na goed tien jaar van slinkende werkmotivatie de Lage Landen verlaten en naar La Douce France getogen. Dromen verwerkelijken omringt door een heel hoop hectaren. Het had gekund. Is er niet van gekomen. Vijftien jaar en nog een move verder de zoektocht naar actieve levensledigheid voortgezet op het Roemeense platteland in het hart van Transsylvanië. Terug onder de mensen, weggedoken achter woorden.

 Zijn laatste jaren besteed aan het hanteerbaar maken van zelfopgelegde verplichtingen, het krimpende scala aan mogelijkheden en de stug doorgroeiende wensenlijst. Zoals te verwachten was, is een mensenleven daar te kort voor.

( .... je kunt het maar beter gehad hebben.)

Doodnormaal

 Het gaat niet de goede kant op met Frank. De aan de Dom verslaafde Utrechter, waarbij twee jaar geleden in eenen de K-ziekte werd geconstateerd. Het is het bekende verhaal, daar niet van, maar als het dichterbij komt, hakt het het er dieper in. Eerst lijkt het mee te vallen en groeit de hoop, vervolgens wordt die hoop de bodem ingeslagen, omdat de woekering van geen wijken weet. Er zijn weinig vormen van kanker, waar je werkelijk van geneest of mee kunt leven.

 Het brengt me weer even terug bij Dorrestein, die niet de weg van de medische illusies heeft gekozen na de K-diagnose in haar slokdarm. Het is begrijpelijk, dat je de tijd waar mogelijk ff wilt oprekken, maar het is ook goed om direct onder ogen te zien, dat het naderende afscheid onafwendbaar is. Niet die sprookjes geloven, die de heren doktoren oa ook mijn vader hebben voorgespiegeld over levensverwachting etc. Het hele gelul over verwachtingen, kansen en mogelijkheden. Gewoon de feiten accepteren, zou een hele industrietak per morgen omzeep helpen.

 Neemt niet weg, dat het vooruitzicht van afscheid nemen me niet vrolijk stemt. Maar dat zal en zou het nooit doen, maakt niet uit in/onder welke omstandigheden. Een mens hecht aan dingen, routines en vooral aan andere mensen. Het is nog niet zo ver, maar ik mis 'm nou al.

Voederen.

 Zes puppies die zich met overgave op twee voerbakken storten. Dat is alweer een week geleden, dat dat zo 'en groupe' gebeurde. Zegt nog niet alles. Het hangt er van af hoe het aan de achterkant er weer uit komt. Ik zal niet verder in details treden.

Vluggertje

 Was opgehangen, machine draait, risotto pruttelt en ik breek haast mijn nek over al die overal in de weg liggende honden. Kortom het gaat weer de goede kant op. Move!

  (...) Keep Rollin', Rollin', Rollin',
 Though the streams are swollen,
 Keep them dawwgies rollin', Rawhide!
 Through rain and wind and weather,
 Hell bent for leather (...)

  Ja, en dan iets met "my girl at my side .... at the end of the ride". Altijd leuk. 'My girl' heeft zich echter bedacht, dat ze eindelijk dat betere leven heeft en loopt niet meer zo hard. Wie kan het haar kwalijk nemen? Ik niet. Neemt niet weg, dat het af en toe lastig is. Niet vanwege dingen die niet gebeuren. D'r is tenslotte altijd weer een morgen. Maar qua stimulans is het prettig, mensen om je heen druk bezig te zien, liefst ploeteren. Het haalt een streep door je uitvluchten, voor je ze bedacht hebt.

 Dat werkt nu dus ietsje anders. Dan zie ik iemand met volle teugen genieten van zo min mogelijk en liefst niets doen en dan vrg ik me af, waar ik mee bezig ben ipv 'Hup' er nog een extra inzet tegen aan te gooien. Jaloers? Een beetje wel, denk ik. Het is wat ik voor mezelf in het hoofd had. Ik mis daar echter een doorslaggevend element in. Ik moet er niet aan denken, dat anderen mijn leven mogelijk maken. Ergo, ik moet altijd weer zelf in de benen, met het inmiddels in geuren en kleuren bekende verhaal. Stom hè? Eigenlijk best wel en niet zo'n beetje ook.

Domheid!

 Onwillige mensen en onwillige dieren. Teveel onwilligheid en ik kan het de honden niet kwalijk nemen. Ik ben ongetwijfeld partijdig in deze, maar de mensen hier hebben werkelijk geen ene feeling voor de omgang met honden. Ik heb het, denk ik, al vaker geschreven, maar voor het feit dat iedereen bijna een of meerdere honden heeft, is het menselijke scala aan hondgerichte handelingen zeer beperkt. Veel verder dan wegjagen en de voor alles gebruikte kreet 'Schiba' of Tsiba, of weet ik hoe je het schrijft, komt men niet.

 Honden moeten dus vooral altijd weg. Soms 'a casa' maar meestal gewoon weg. Daar moet je als dier dat gezelschap zoekt knap gek van worden. Dan ga je de hort op en klit je bij elkaar met 4, 5 of 6 anderen. Geen enkel probleem. Ik zou het ook wel weten ipv tot neurotisch gedrag gedwongen worden, omdat je het erf nooit afkomt en alles wat je baas niet is, als indringer behoort te beschouwen. En de baas is in de regel die, waar je het meeste bang voor bent. Ja, ze lopen hier op sommige terreinen nog ver achter.

 Een hond daagt alles en iedereen uit. Soms speels meestal met een waarschuwende ondertoon. Zal nooit direct in de aanval gaan, wil eerst je reactie zien. En dan is er maar één reactie de goede reactie, nl géén reactie. Negeren. Geen geluiden, geen gebaren, alleen kijken, indien nodig, en als het rustig is, kalm doorlopen. Dan ben niet interessant voor een hond, een enkele uitzondering daargelaten. Je hebt ook onvoorspelbare mensen. Maar nee, er moet geroepen, geschreeuwd, gescholden, stenen gegooid en met stokken gezwaaid en indien mogelijk geslagen worden. Raar toch, dat die honden steeds weer zo aggressief reageren. Niet dan? Je snapt werkelijk niet hoe dat komt. Het maakt het hanteerbaar maken van de beesten tot een haast onmogelijke opgave.

Uitzwaaien

 Ga ik het vandaag ook over Anne Frank Hebben? Bij deze dus, maar verder niet. De meest overschatte puber in de laatste 100 jaar. Je ziet maar weer, er zijn legio andere voorbeelden, wil je beroemd worden zonder iets specials te doen, moet je jong sterven. Dat laatste is natuurlijk lullig als je er zelf niet voor kiest. Bovendien is het ook weer geen garantie. Er zijn genoeg jong en onvrijwillig gestorvene, die de cult-status zijn misgelopen.

 Maar genoeg woorden aan dit feitje gewijd. Feiten en weetjes die minder en minder mijn bühne zullen passeren. De VK scroll ik al nauwelijks meer. Nu.nl was altijd al een extraatje, ik kijk er nu iets regelmatiger naar, maar een vervanging is het niet. GeenStijl is Hors Categorie en telt hier niet mee. Andere alternatieven heb ik tot op heden niet gevonden. Hier gaat iets afsterven en niet vervangen worden.

 Misschien wordt mijn leven wel een stuk rustiger, prettiger, aangenamer en wie weet zelfs leuker, als ik de actualiteit niet meer probeer te volgen. Al die meningen, invullingen, geweldsgeilheid, economisch geneuzel en het steeds maar terugkerend gemierenneuk over gezondheid en ziektekansen. Ja, politiek noem ik niet eens, want dat volg ik al jaren nauwelijks meer. Narcisme, nepotisme, hypocrisie, zelfverrijking, arrogantie ..... ik krijg er geen goed woord bij bedacht. En sport, ach, wat zal ik zeggen, als je het leuk vindt, moet je het doen en er verder vooral niemand mee lastig vallen. Hoe iets kan insluipen en uiteindelijk toch op z'n nummer gezet wordt. Een van de weinige afscheids in de laatste jaren, waar ik geen enkel moeite mee lijk te hebben.

Komisch?

 Wachten om met het middagprogramma te kunnen beginnen. Niet buiten. Het rommelt in de verte en er trekken donkergrijze wolkenpartijen over. Maar dat was ook niet het plan. Afwas, was, opruimen. Kortom het 'maandagmorgen-op-gang-komen'-riedeltje. Maar eerst wachten dus. Tijd dat die werkbeslommeringen van Mariana tot het verleden gaan behoren. Onderwijs met z'n onmogelijke begin- en eindtijden.

 ...

 Twee uur, een discussie over hout bestellen en de meegebrachte Chinese maaltijd later eindelijk aan de afwas. We blijven bezig, niet onbelangrijk maar het heeft vaak een hoog slapstick-gehalte. Dan tegen zessen met de honden aan de wandel. De druktemaker heeft eindelijk door/gezien, dat ik misschien de weg, die hij als zijn eigendom claimt, niet opga bij het begin van de ronde, maar 'm wel afdaal op de terugweg.

 Hij probeerde een paar meiden, die eerst heel stoer doorliepen toen de honden de dorpstraat op liepen en elkaars vervolgens in de armen vlogen toen er werd geblaft, aan te zetten tot het bellen van de politie. Wat die onderlinge omarming voor soort verdediging moest voorstellen, zou ik niet weten, maar daar moet je ws (aankomende) vrouw voor zijn. Het had weinig aggressiefs, in dat opzicht werkte het. Dat zijn de honden niet gewend en die stopten ook prompt met blaffen. De beste man heeft blijkbaar niet het succes met zijn 112-telefoontjes, als hij graag zou willen. Over slapstick gesproken en deze is niet voor mijn rekening.

 Hij wist niet goed wat hij doen moest, toen ik passeerde en de honden netjes kalm en rustig bleven. Het kwam z'n oproep niet ten goede. Ik heb hem 'ns uitdagende aangekeken en "Boe" gedaan. Ja, het brengt niet de mooiste kanten in mij boven.

Beter?

 De kleintjes zijn stukken actiever. Da's een opsteker. De dames zijn er vandoor binnen vijf minuten na thuiskomst. Da's minder. Tijd voor koffie. Prachtig weer buiten en kort maar goed gelopen. Volgens mij een batig saldo voor deze ochtend. Altijd beter dan vanuit een min-positie te vertrekken. Wat het met de dag gaat doen, zal met de uren duidelijk worden. Genoeg beren op de weg, verzet van binnenuit en meervoudige vermoeidheidsverschijnselen om er een feestje van te maken. Op de vulkaan.

 Gewoon maar bij het begin beginnen en zien waar we eindigen, schepen stranden of kruiken breken. Op z'n laatste in slechts 12 uur hebben we de gewenste duidelijkheid. Weten we of we slingers aan de dag gaan hangen of 'm met een treurmars de nacht in dragen. Volgens mij moet ik met de meermaals bewezen mix van was, afwas en verder een heel eind kunnen komen. Die DA in Sibiu past niet in het rijtje, maar ga ik toch maar ff doen. Dan iets met verzekeringen want in de buurt van de Vété en wat van die niet in Agnita verkrijgbare boodschappen zou stimulerend moeten werken.

 Dan zitten we alweer in de middag en hoef ik me verder niks meer af te vragen. Als, als tenminste het niveau van spontane verrassingen de nul, nul niet overstijgt. Mijn neus zit nog vol en een lege schuur zou maandaag mooi zijn. De bouwvakkers niet direct de mogelijkheid geven om bedachte plannen met hun platgetreden werkmethoden te laten overrulen. Weer iets waar teugels strak gehouden moeten worden. Hoeveel mndn gaat het duren en hoeveel daarvan ga ik het hanteerbaar houden? Eerst vandaag maar eens.

Meegesleurd

 De puppies krabbelen op, de dag krabbelt op, ik krabbel op. Kan dat zo met komma's. Ik bedoel, mag dat taaltechnisch, want dat het kan, heb ik net bewezen. Jammer dat de dag zo goed als voorbij is en opkrabbelende pups net zoveel zegt als een weerbericht voor over veertien dagen. Ik heb daar in de afgelopen twee jaar of zo enige ervaring in opgedaan. Neemt niet weg dat aan de poten van mijn wederopstanding wordt gerammeld. Niet erg praktisch voor een verder vlot verloop.

 Energie kiest andere banen, blokkades moeten opgeworpen dan wel geslecht worden, de mentale weerbaarheid ondersteunt en de neiging om met een groots gebaar het hele zooitje te laten voor wat het niet is geworden de kop ingedrukt.

 Ik had de pup zijn nek om moeten draaien en me concentreren op wat voorgenomen was. Nu gaat ie straks ws alsnog hemelen en zit ik ondertussen met de brokken, het lijmen, de rails zoeken en weer in beweging komen. Een verzameling zwakke plekken. Ik gun het beestje z'n vijftien jaar en meer ook maar waarom ten koste van mijn weken? Ach, gelul. Tijd om plat te gaan. De korte nachten breken me op.

Explosiegevaar

 Een tegenslag is wel erg ongezellig, niet? Gelukkig regent het nu ook nog. Had ik me al tot iets in de tuin willen aanzetten, dan kan ik dat nu gevoeglijk vergeten. Wat nu vanmiddag? Wat wordt mijn reddingsboei? De aannemer zei dat hij tussen half twee en tweeën langs zou komen. Vast iets met de schuur. Het is nu half drie en geen aannemer gezien. Soms, hè, soms zijn er van die momenten, dat wat mij betreft de aardkloot zou mogen ontploffen. Ik zit er dicht tegen aan.

 Update: De aannemer heeft erger voorkomen.

 Naar het schijnt gaat het maandag dan eindelijk beginnen met de schuur: afbreken, oude constructie opnieuw richten en storten fundament, muren optrekken, dakconstructie + dekken en tenslotte bestrating. Dan rest ons een aantal poortdeuren (Een set in hout, een set als hekwerk), het herverdelen van de nog steeds zwervende spullen, herinrichten van een kelder, de tuinkamer, het gastenhuis en de binnenplaats. Ik wou nou al dat het Kerstmis was.

Storing

Bijna half twee 's middags. Geen koffie gehad en net voor het eerst op mijn gat. Ziek, zwak en misselijke pup leek me wel aan een dierenarts toe. En dan niet eentje van Coves, waar ik eerst tot ergens in de avond moet wachten en dat weinig anders zal voorstellen, dan ik de afgelopen dagen zelf al heb gedaan. Sibiu dus, die kleine moest naarstig aan het infuus.

 Nog weer twee andere vertoonden de verkeerde tekenen en stonden niet keffend op hun achterpoten tegen de kopskant van het hok. Eerst maar eens naar binnen gehaald. Eentje leek wat harder aangeslagen dan de ander. Twee mee voor het infuus? Dat na wat wikken en wegen niet gedaan. Uiteindelijk misschien niet zo slim, zij ligt er nu knap uitgeteld bij. Hopelijk heeft het ontwormen een verbetering tot gevolg.

 De behandelde pup maakt absoluut geen fittere indruk. De beste man wilde me ook vanmiddag weer terug zien. Dupa Masa. Na de tafel. Om een uur of twee dus. Lijkt me een beetje nonsens. Helaas niet helder genoeg om te vragen, waarom ie het beestje dan niet opneemt en ik het morgen of overmorgen (als alles goed gaat) kan ophalen?? Daar dacht ik pas aan in de auto op weg naar huis. Ik sta daar niet alleen het diertje in de gaten te houden, want het spreekuur gaat gewoon door en de spreekkamer heeft drie behandelplekken, maar moet ook een uur heen en dito weer terug èn morgenochtend opnieuw.

 Ik laat het maar ff afhangen van hoe het kleintje reageert. Het heeft op het ogenblik weinig te missen. Minder nog dan de beroerst ogende van het twijfelachtige stel van vanochtend. Die kreunt een hoop, maar loopt wel af en toe rond en drinkt van de waterbak. Ondertussen is hier de boel weer 'lekker' overhoop gegooid.

Afronden?

 Je maakt je druk over honden die niet luisteren omdat je ze teveel vrijheid hebt gegund, puppies die aan de schijt zijn en waar je weinig meer aan kunt doen dan afwachten, onkruid dat welig tiert op plekken waar je groenten in het gareel wilt zien staan, een auto die niet functioneert terwijl je nog twee hebt die wel rijden en te rijkelijk aanwezig buikspek dat niet uit het niets is verschenen. Op de puppies na mag je wel concluderen, dat mijn leven enige tegenstrijdigheden kent, ik die herken maar er vervolgens niet mee doe, wat gedaan zou moeten worden, in stand hou, waar ik tegen aan hik. En dat rijtje zou ik rustige kunnen verdubbelen en nog meer ook.

 Twee weken geleden weer een keertje de handschoen opgepakt en dwars tegen alles in aan de slag gegaan. Nu is er alweer die verleiding om de handddoek in de ring te gooien. Dat gaan we ff niet doen, hoe dicht die dip me ook weer op de huid zit. Gaat weg. Val iemand anders lastig of liever ook dat niet. Het is net de bedoeling om weer grip op het totaal te krijgen en niet meer tevreden te zijn met wat functionerende onderdelen. Lijkt wel een auto.

 Wat dat betreft is het de laatste slag, die gemaakt moet worden, en waarin alles bij elkaar komt. De aansluiting met het pré-Frankrijk tijdperk zonder de goede momenten van het leven op het Franse platteland overboord te kieperen. Had het de vooraf gewenste omvang gehad, had ik er nu ws nog gezeten en al het mooie van de afgelopen Roemeense jaren misgelopen. Net alsof je zoveel te willen hebt. Wat weer negatiever klinkt dan bedoeld. Het is mn zien wat waar van terecht komt en er het beste van proberen te maken cq de situatie naar vermogen optimaliseren. Dat laatste klinkt acceptabel. Daar kan ik me in vinden.

Ingewikkeld

 Voor een zondag (en dat niet alleen) ongekend actief begonnen en vervolgens in onbestemdheid ten onder gegaan. Richting verloren. Nog genoeg gedaan, daar niet van. Maar hap, snap. Geen lijn. Geen richting. Gelopen maar niet van de plek gekomen. Nieteens een rondje gemaakt. Niks. Raar dat wat eerst gericht was ineens in het niets opgaat.

 Een zelfrijdende auto zonder doel. Hoe zou dat gaan? Komt die niet van z'n plek? Maakt die rondjes? Of slaat ie willekeurig links en rechts af tot ie ergens uitkomt waar verdergaan geen optie meer is? Hebben ontwerpers daar rekening mee gehouden? Voor een mens een fluitje van een cent. Doen of laten. Lopen of zitten. Die ene voet voor de andere of net niet. Je programmeert en herprogrammeert voortdurend. Stelt bij. Weegt af. Slaat over. Weigert. Dwingt. Overtuigt. Ontkent.

 Volgens mij moet je niet proberen om een machine als een mens te laten functioneren. Als je dat allemaal moet programmeren ... mag die robot of hoe je zoiets ook wilt noemen, wel een aanhangertje hebben met een riedel externe geheugens. Misschien wel een 5G verbinding met een datacenter. En dat voor één kopie van menselijke mogelijkheden. Je moet dat een machine niet aandoen. Teveel tegenstrijdigheden en ontbrekende logica. Maar ja, helaas, in dit geval, geen machine, geen éénduidig algoritme maar het betere aanklooiwerk en zien wat het oplevert. Of het iets oplevert en hoeveel daar nog aan gehakt, geschaaft, geschuurd en geschilderd moeten worden, voordat het een beetje in de buurt van het gewenste resultaat komt. En dat niet eenmaal, maar iedere keer weer opnieuw.

Inspiratie

 Zelden zo'n drukke droomnacht gehad als vannacht. Vanuit de ene droom, wakker en weer weg in de volgende droom. En geen Tarkovsky-achtig trage stills maar druk, drukker en erger. Niet alleen de gangen en trappen, het rennen en vliegen, de feesten en het zoeken maar ook diverse verhaallijnen door elkaar. Het tussendoor wakker worden fungeerde als het ware als rustpunt, ademhalen en weer onderduiken. Toch zijn de afgelopen dagen geen achtbaan aan bezigheden geweest. Ja, vergeleken met een handvol jaren geleden misschien, maar zo simpel sec? Neuh!

 Ik heb de dagen haast nodig om bij te komen van de nachten ipv omgekeerd. Hoe wil ik ooit de rust vinden om verhaallijnen te volgen in hun ontwikkeling? Ik ben blij als ik mij mijn eigen leven kan bijbenen. Ja, hollen of stilstaan. Toen ik stilstond werkte het ook niet. Dat klopt. Tijd te over maar een dikke kurk op de verbeelding.

 Zou het werken als ik terugkeer naar Toulouse, Umbrië of LpM? Bij Korcula heeft het niet gewerkt. De sfeer was nog te proeven maar de rust me niet gegeven. En hier? Al die oudje vrouwtjes, de minderheid aan mannen, een complot? Een heksenkring?  Het normale leven hier is erger dan een soap als The Bold and the Beautiful maar dan zonder de Amerikaanse kapsels en geen teveel aan centen. Een beetje vrouw in Coves houdt er een vriend op na. Het dorp smult en d'r vent maakt het niks uit of hij zit onder de plak en moet z'n kop houden.

Onzondags

 Drukke bedoening voor de zondagmorgen. Voor zevenen al met de honden onderweg, een heuveltop extra meegenomen en voor het afdalen gewacht tot Prada willens was om zich bij de rest van de meute te voegen en dus aangelijnd te worden. Ze wil dan wel niet aan de lijn, maar houdt mij wel voortdurend in de gaten en komt in dit geval dus terug kijken waar ik blijf. Ik moet echt wat meer tijd in de honden steken. Het is hier niet de vrijheid van LpM. Het moet gewoon een paar slagen strakker. Zitten, blijven, koest, etc.

 Hok van de puppies verschoond en de vrijdag in de grond gestopte plantjes water gegeven. Is dat interessant? Kan me dat niet voorstellen. Zelfs ik vrg me af, waarom ik het opschrijf. Neemt niet weg, dat met een paar plantjes de tuin ineens een andere waarde, toegevoegde waarde heeft gekregen. Ik kan nou kijken naar wat gebeurt ipv wat verwijderd moet worden. Of eigenlijk beide. Aanvullend, toegevoegd dus.

 Ga ik vandaag wat slepende zaken proberen te tackelen of ga ik het risico niet lopen, dat ik me mijn humeur bederf? Me mijn dag bederf? Dat is bij die zaken in feite steeds de meest belangrijke vrg. Niet alleen die beet in die zure appel, maar nog het risico ook dat er een worm uit te voorschijn piept. Ik ga het van de dag laten afhangen. Is het niet vandaag dan moet het morgen, of overmorgen maar niet volgende week. Ontkomen zit er niet in.

Schema's

 Morgen weer verder met de draad van afgelopen week. Zondag, maar dat doet er in dit geval niet toe. Verder met de tuin maar niet meer op de eerste plek. Morgen is dat de wasmachine, maandag geregel in Sibiu en de rest van de week de schuur. Als tenminste de pups niet voor problemen gaan zorgen. Die ene van vanochtend is er weer bovenop, daarvoor maken vier anderen een niet al te beste indruk. Timide, aan de race en er wordt ook gekotst. Ja, lekker al die details, maar dat hoort bij de couleur locale.

 Hopelijk herstellen ze zo snel als de eerste. Voor de zekerheid maar begonnen met enige medicatie naar binnen te proppen en voor vanavond het brokkenmaal over te slaan. Niet voor vier, maar voor de hele club. Een kilo of vier zijn ze inmiddels. Dat was ff van belang voor de dosering van de chemicaliën.

 Dat wordt geen nachtwerk vandaag. Moet wel nog ff tot na eleven volhouden. Mariana er om zes uur omdat de hulp voor de koe zonder afmelding naar Duitsland is verdwenen en ik niet voor elven in mijn nest omdat Rosa nog een laatste keer uitgelaten moet worden. Die kan het nog steeds geen nacht ophouden. Beesten! Dat wordt een beetje dommelen, ontspannen en andere gestrekte activiteit.

Stokpaardjes

 Nul! Niks. Nadda. Gelukkig is het een aangename plek maar met bloemen had het vandaag niks te maken. Bloemen en mn bloesem genoeg maar geen presentatie, geen verkoop. Iets met zingen en een optreden van een of ander overjarig pummeltje uit Boekarest. Ws goed dat dit geen Roemeen leest, want hun volksmuziek, folklore is heilig en wat de Duitsers zo mooi 'Interpreten' noemt genieten hier een status aparte. Zelfs een dorp, stadje als Agnita heeft haar sterren. Ik hoefde niet ver te zoeken, het was al direct aan Mariana te merken, toen de dame voorbij kwam. Nog 'incognito' en niet in klederdracht verpakt. Het optreden is pas vanaf 19:00 uur.

 Aangenaam weer, kopje koffie, glaasje fris, lunch. Het passeren van de tijd was niet het probleem. En natuurlijk kwam het gesprek weer op Ceaucescu en de pré-revolutie periode. De mensen, een hoop mensen, de meeste mensen hebben het echt slecht gehad. Rantsoenering van vanalles en nog wat is dan, denk ik, het meest vervelende. Electriciteit, water, brood, meel, suiker, boter, noem het op. Maar is nou iedereen er nog zo mee bezig als Mariana iedere keer weer doet, als we ergens met mensen aan de praat raken? Mn bij de meer bekenden of hen die gaande het gesprek familie blijken te zijn, hoe ver het ook mag zijn, of die hetzelfde werk dan wel dezelfde studie hebben gedaan.

 Het is niet vergelijkbaar, maar ik kan me niet heugen ooit nog eens teruggedacht te hebben aan de consequenties van de energiecrises in de jaren zeventig. Afgelopen, afgehandeld, weg er mee. In 2019 is het 30 jaar geleden dat het bewind van Ceaucescu is gevallen. Dan leeft Mariana net zoveel jaren in 'vrijheid' als ze daarvoor onder het communistische juk heeft geleefd. Waarom dan nog met iets bezig zijn, waarvan je blij bent, dat je het achter de rug hebt, en waarover bezig blijven absoluut niks gaat veranderen aan het nu en al helemaal niet aan wat geweest is?? Het moet slijten, maar doet dat in elk geval bij Mariana maar mondjesmaat.

Afwachten

 De meest enthousiaste pup heeft ineens niet zoveel te missen. Da's nie goed. Ik had gisteren al zo'n idee, maar in het speelkwartiertje was verder niks aan haar te merken. Het kan natuurlijk vanalles zijn, en hoeft niet direct dodelijk te wezen, maar het is oppassen geblazen en bij zo'n wurmpie lijkt het allemaal net iets erger. Om te beginnen maar uit het hok gehaald. Mocht het besmettelijk zijn, heeft dat ws niet zoveel zin meer. Om een oogje in het zeil te houden echter wel. Bovendien is het wat warmer. Natuurlijk is het weer weekeinde. Het zal een keer niet zo zijn.

 Zal er vandaag niet de hele tijd bij kunnen zijn, al heb ik niet, nog niet de indruk, dat een tocht naar de dierenarts een beter idee zou zijn. Het is bloemendag vandaag. Een 'festival de flori' staat op het programma. Al meer dan een week dondert de reclame uit de radio, als we in de auto zitten. Altijd weer direct na die voor Mama Mia! in het Sala Palatului in Boekarest. Vast een bandje.

 Of het in Avrig op het terrein van het Palatul Brukenthal net zo druk zal zijn als het in Boekarest voor de concertzaal was, toen ik daar rondliep in het kader van mijn paspoortverlenging, denk ik haast zeker te kunnen betwijfelen. Het is een dorpje aan de grote weg van Sibiu naar Fagaras/Brasov. Niks bijzonders behalve het kasteel, een zomeroptrekje van formaat van een telg uit het Brukenthal-geslacht ergens in 17-en-nog-wat. Na verloedering in de communistische periode zijn ze onlangs begonnen de boel en dan mn de tuin cq het park en daar in staande gebouwen in de oude glorie te herstellen. Geen verkeerde plek om een zondag- of zaterdagmiddag rond te hangen. Nu hopen, dat het hele festival niet beperkt blijft tot 2 of 3 bloemenkraampjes.

Vorm

 Ondanks een gezellig uit de hand gelopen lunch en aansluitend onweer alsnog in de tuin terecht gekomen. De tuin heeft weer iets van functie gekregen. Tomaten, uien, pepers .... de rest komt later. Daar is nog enig spitwerk te verrichten. Ineens is daar weer de rust van het bezig zijn in de tuin. Stop een paar plantjes in de grond en je relaxt bijkans op commando.

 Doet deugt dat er weer wat gewenst leven ziijn intrede in de tuin heeft gedaan. Stimuleert net iets meer om het inmiddels alweer boven het maaiveld uitpiepende onkruid weer en ongetwijfeld niet voor de laatste keer te verwijderen. En dan het verschijnen van een zekere struktuur. Daar heb ik het nog niet over gehad. Lijnen. Orde. Ordnung. In het gareel. Hup, hup.

Food

 Een groentesoep als lunch. Je zou denken, de ingrdiënten heb ik op de markt vergaard. Nee dus, dan was het een magere soep geworden. Zelfs voor een groentenversie. Meer planten dan groenten in het aanbod op de food-afdeling. Het ondergeschikte deel van de markt. Het overgrote deel zijn kleren en schoenen. En dan is er een kleine hoekje met lokale producenten. daar zou ik meer mee moeten en heb ik weer niet gedaan.

 Ik vergeet nou ff dat er ook kaas aangeboden wordt, mn een soort fèta-achtig spul. Echte kaas kunnen ze hier schijnbaar niet maken. Misschien een idee voor ons? Als Mariana's post-pensioen bezigheid?? Al een keer een kleine poging ondernomen, maar daarvan is het grootste deel na meer dan een jaar in de vuilnisbak verdwenen. Het was meer als indruk bedoeld om te zien wat mogelijk is en hoe oud het kan worden. In feite was het resultaat, ook na het rijpen niet verkeerd. Je moet het dan wel eten en zo met z'n tweetjes is het dan snel teveel. Hetzelfde geldt voor broodbakken, taarten, wecken, jam, chutney's, etc. Heerlijk om te doen, maar zonde als er weer een deel van weggemieterd moet worden. En al het werk voor twee potjes of een halfje wit is het ook niet echt.

 Over een paar weken begint voor de groenten het echte marktseizoen en als dan in juli/augustus/september het fruit erbij komt is het een waar walhalla voor keuken/kookliefhebbers. Mn dan de Piata Cibin in Sibiu en daar dan weer de hoek met de zigneuners, oude vrouwtjes en andere onvrijwillige mico-ondernemers. Ik heb er niet de tijd voor, die ik ervoor zou willen hebben. Toch dat restaurant maar?

Olie

 Markt was gezellig. Mn de bar alias Bodega. Jammer dat ik mijn foon niet bij me had. Dan zit ik rustiger. Geeft me het gevoel, dat ik er met reden zit, ik niet weggekeken kan worden. Zou niet weten, wie dat zou moeten doen, maar het idee, hè!

 Ruim voor twaalven aan de drank. Dat gebeurt bepaald niet met regelmaat. Heeft het trouwens nooit gedaan. Ook in Frankrijk niet, al was je een uitzondering, als je aan de koffie ging. Helaas had de man geen donkerbruin bier meer in z'n koeling staan. Meer zin in smaak dan dorst. Dus maar voor de normale versie gegaan. Ik pak dan Timisoreana. Vraag me niet waarom. Het is me ooit voor mijn neus gezet en ik ben erbij gebleven. Geen Ursus, geen Ciuc, geen Silva, geen Bergenbier en wat er allemaal nog te krijgen is. Het is zeker niet, omdat het op Grolsch lijkt. Het is zoet, Grolsch heeft iets bitters. En als je me nou vrgt, waarom ik Grolsch drink, dan weet ik niet of het vanwege de fles of vanwege de smaak is.

 Links en recht de diverse andere halve ltrs op de tafels. Enkel en alleen mannen aanwezig. Merendeel oud, ik bedoel mijn leeftijd ws maar meer versleten cq doorleeft. Knoestige handen, verrimpelde koppen. Maar of het de helft is, die aan het bier zit, betwijfel ik. De rest heeft van die Fransse landwijnglaasjes vol goedkope sterke drank. Natuurlijk 100 cc. Minder dan ben je een mietje.

 Zit je daar rustig mee. Zeg een halfuur, net als ik met mijn bier, en blijft het daarbij, is het te verkopen als een aperitief. Maar bij sommige lijkt het wel een dorstlesser. Zoals bij de opvallend netjes gekleedde man, die in de tijd dat ik er zat wel 3 of 4 keer naar binnen is gekomen om zijn glas te laten bijvullen. Zoveel sterke drank in zo'n korte tijd verdraagt volgens mij alleen een notoire alcoholist en dat was ie duidelijk niet. Hij begon bij ieder ronde een gesprek met iemand aan een tafel dicht bij de bar en was op het laatste de man de hele tijd aan het zoenen. Nu doen mannen dat hier wel vaker, maar niet zoveel. Zijn vrouw, een struise dame in een lichte groene legging probeerde hem naar buiten te krijgen, maar de man wimpelde dat steeds geïrriteerder af, totdat iemand in het gezelschap zei dat ie naar z'n 'casa' moest en toen slalomde hij gedwee de tent uit. Markt, eenmaal per week. Bloementjes buiten zetten .....

Verluchtiging

 Prachtige dag. Zo'n schoongespoelde dag. Gisteravond stevig geregend. Mistige morgen. En na het optrekken van de mist een heldere, zonnige dag. Bij de hondenronde zaten de heuveltoppen nog in de mist. Was prachtige geweest als er ergens een roedel herten hadden gestaan en we elkaar pas op het laatste moment in de gaten hadden gekregen. Geef toe, met vijf honden om je heen is die kans klein maar dat staat los van het idee.

 Frisse wandeling. Onder de pro-forma barricade gedoken en Prada aan de lijn genomen, die had weer een nachtje vrijheid achter de kiezen. Marktdag. Tuin-verander-dag. Resultaat-dag. En door met spitten. 2,5 is geen 7.

 Weekeinde voor de deur. Verandering van prioritering aanstaande. Schuur rukt op naar één, straks de binnenplaats en dan het huis in. Tegen die tijd zullen de middagtemperaturen ertoe uitnodigen. Bijna organisch, kortom. Smaak blijkbaar te pakken of moet ik zeggen: zaken eindelijk genormaliseerd? Hoe het ook zij, de beweging doet goed. Kan dan wel weer over 'moeten' beginnen, maar dan zit ik straks weer met de ergernis van het uitblijven. Het is kiezen of delen. Nu weet ik niet wat hier de goede keuze in zou zijn, maar ik denk dat 'delen' de bedoeling is. Niet of/of maar en/en. Doe mijn nog maar een LM en dan op plantenjacht en naar de Bodega ...... oei, oei, oei.

Mislukking

 Bij de vorige versie van de digitale VK kon je direct zien welke artikelen achter de betaalmuur zaten en welke niet. Met de nwe layout leek het alsof die betaalmuur niet meer bestond. Kon dat niet geloven. Vandaag mijn gelijk gekregen. Schijnbaar heb ik 7 artikelen gelezen, die ik eigenlijk had moeten betalen. De VK noemt dat een cadeau. Ik noem dat prettig, leuk meegenomen, dank je wel. Betalen? Nee, dank je.

 Zet die blauwe balkjes maar weer terug en doe ook aub dat chronologische nieuwsoverzicht weer. Een scherm of tien scrollen, om mijn eigen overzicht te krijgen, maakt me niet nieuwsgieriger. Zelfs Sigmund blijft soms bijna een week dezelfde. Nee, op deze manier gaan jullie me over geen enkele streep trekken.

 Je biedt iets aan, doet daar qua presentatie vrijwel geen ene fuck voor want digitaal, geen bezorger, geen inkt, geen papier en wil er alsnog voor betaald worden ... en dat voor van die betuttelende stukjes als "Waarom dit ... ", "Klopt dat wel ..." en "Hoe moet je, wat doen."

Afwisselend

 Lange dag in de tuin vandaag. Gelukt dus, mag ik wel zeggen. Het aantal vierkante meters valt een beetje tegen, maar het principe doet goed. Sta er versteld van hoe verschillend de grond kan zijn binnen slecht een paar meter afstand. Een gevolg van de bouwwerkzaamheden van een paar jaar geleden? Die zompige klei van de afgelopen paar dagen lijkt me origineler dan de zandzooi van vanmiddag, Een mix graag als het kan en dan met een kwak organisch spul erbij. Enig nadeel is, dat het wortelonkruid zich dan nog makkelijker een weg baant. Je het echter ook makkelijker kunt verwijderen. Een emmer per voer van zo'n 2,5 meter. Zo'n ovale muurverfemmer van, wat zal het zijn, 10 of 12 ltr?

 Akkerdistel, Kweek en/of gladde Witbol, Brandnetel, Haagwinde en Zilverschoon. Gelukkig geen Heermoes of Zevenblad. Daarvoor wel weer Smeerwortel. Moeilijk voorstelbaar de hoeveelheid wortelzooi die, naast het toch al ruime aanbod aan onkruiden, in de grond zit. En dat blijft natuurlijk niet beperkt tot de 20 à 30 centimter, die je met spitten omwerkt. Vechten tegen de bierkaai? Dweilen met de kraan open? Geen idee, daarvoor zou ik consequenter en langer bezig moeten zijn.

 Ik denk de aanhouder wint. De vrg is alleen of de aanhouder daar de tijd voor krijgt. Voor vandaag was het voldoende. Morgen ziet de tuin er geheel anders uit. Dan zie je weer iets van dat, waarvoor je het doet.

Intervaltraining

 Gisteren op dreef. Vandaag van slag. Hollen. Stilstaan. Op. Neer. Wen je daar aan? Ik weet niet. In zoverre, dat ik me er steeds minder over verbaas, erger of mee bezig ben. Zoiets als regen. Leuk ga ik het nooit vinden. Het befaamde dieselen bevalt me stukken beter. Geen start-en-stop geval. Al eens mee onderweg geweest mn in een stad? Je krijgt er het heen en weer van. Ook een Feniks moet het volgens mij een keertje zat worden.

 Nog maar een koffie en me dan met een diepe zucht van de stoel verheffen, bergschoenen aantrekken, water meenemen en richting de tuin. Continuïteit zou iets moeten zijn, dat zichzelf in stand houdt en niet iedere keer weer aangeduwd wenst te worden. De luxe van het niksdoen, maar niet heus. Een jaar 'op de bank liggen', als ik het al zou willen, is gewoon niet mogelijk. Toch is dat niks willen noch moeten een aantrekkelijk idee. Ik zou eens moeten (?) proberen d'r achter te komen, waar dat van dan komt.

 Voor vandaag dat duwtje maar weer. Hoef daar gelukkig niet de hele dag mee bezig te zijn. Eenmaal aan de gang, houdt het zichzelf in beweging. Zien of dat vandaag ook weer wil. Liefst tot ergens aan het eind van de middag, Maar of dat gaat lukken ....

Focussen

 Lekker bezig. Met buikpijn uit bed. De Peugeot ligt me zwaar op de maag en niet alleen die. Daar toch maar ff niks mee doen. Struisvogelpolitiek, zelfbescherming en prioritering. Als het droog blijft (twijfelachtig) dan gaat het zo de tuin in. Morgen staat de markt op de planning voor een zwikkie planten, mn tomaten. Dan moet de tuin weer iets van de gewenste uitstraling krijgen als tegenwicht tegen het onkruidslagveld. David tegen Goliath, maar al met al zou ik volgend jaar over de helft kunnen zitten. Dat zit niet zover af van mijn verwachtingen. Het heeft er tot op heden tenslotte enkel een beetje bijgehangen. Leuk om mee bezig te zijn, maar het èchte werk komt straks pas! En dan zou het nog weleens heel snel kunnen gaan. Eerst het huis.

Schrijfsels

 Wegdromen en je terug vinden op een bankje voor het oude boerenhuis in Umbrië. Niet op de zuid-georiënteerde aanbouw maar in het steegje aan de andere kant van het gebouw, waar de schaduw het rijk voor zich alleen had. Ik heb er met God gebruncht en Duvels gedronken. Ik heb een 17e eeuws (Edel)man getroffen, die in de tijdsgewrichten verstrikt was geraakt. Glimwormpjes op het tegenoverliggend kerkhof voor dwaallichtjes aangezien. En werd betoverd door een deels vervallen oude watermolen. En wat voor een ander misschien stof genoeg was geweest voor een trilogie, die ook na negen delen nog steeds maar niet tot een einde wil komen, blijft bij mij steken bij een paar blogs-avant-la-lettre.

 Hoe los van de dagelijkse werkelijkheden moet je komen om een verhaal zijn eigen gang te laten vinden? In wat voor kalme wateren moet je leven gekomen zijn om je geest de vrije hand te geven? Komt ook op dit terrein ooit nog eens de rust om open te staan voor andere werkelijkheden?  In dit leven wel te verstaan. Zelfgeconstrueerde werkelijkheden? Wil Pino wel gevonden worden?

Affakkelen

 Hoelang hou ik nu de boog gespannen? Twee weken .... bijna? Een record? Mocht dat zo zijn, dan mondje dicht. Niet aan de grote klok hangen. Voor je het weet komen d'r weer stokken van alle kanten om mijn spaken dwars te zitten. Ik ploeg wel voort in stilte. Geen probleem. Heeft zelfs mijn voorkeur. Aandacht, die de 1 op 1 overstijgt, is niet aan mij besteed. Met 1 op 1 kan dat al meer dan wenselijke irritatie opleveren. Laat mij mijn gang gaan, zolang het mijn eigen zooi, leven betreft. Het zijn mijn blaren, mijn beren en ook de bergen behoren enkel en alleen mijn toe. En de bubbels ook, al deel ik die wat makkelijker.

 Ik ben bezig. Eindelijk. Weer eens. Opnieuw. En hoop dat nog ff vol te houden. Liefst zelfs langer. Het is vreemd om te zien, hoe je kunt verlangen naar iets, waar je eigenlijk een afkeer aan hebt. Niet het bezig zijn, meer de bezigheden en al helemaal de achterliggende drijfveren. Als straks de bonenstokken staan, de tomatenplanten in de grond zitten en de uien gepoot, zal het ineens een andere wereld zijn. Dan kijk ik met voldoening terug op wat ik nu met regelmaat vervloek.

 En weet je wat? Dan kan ik door naar de volgende klus. Andere bezigheid, zelfde randvoorwaarden. Ik denk, dat ik strak weer in Wolfenstein duik. Ergens moet ik die alsmaar aankoekende dwarsheid tenslotte kwijt, anders weet ik wat gaat gebeuren. Ervaringsdeskundige in deze.

Stapelen?

 De wolk is leeggetrokken. Wat is het resultaat van 8 mndn bijwerken?

Wat is nw?

Pc-games

Wat is gerealiseerd?

De bank
Nwe Pc
Rosa/Bobby
De trap
Avondvulling  

Wat is gaandeweg blijven liggen?

Afvallen
Het blogboek
De leesbril
Huisarts
Auto's waxen
Eigen kamer
(Dag)dromen
Dakhaan
ANAF

Chronische thema's

Schonen van de tuin
Frankrijk in meervoud
Pc herinrichten
Opleven
De dood
Jojoën

Flauw

 Niks meewerken. De laatste halve vierkante meter zat er niet meer in. Net voor het water naar beneden stortte, was ik binnen en had het hok van de puppies toegedekt. Timing die in een hedendaagse actiethriller niet zou hebben misstaan. Misschien straks verder. Scheelt toch als de zon niet op je knar staat te branden. Voor de grond maakt het weinig uit. Daar zijn weinig momenten en omstandigheden te bedenken waarop resp. waaronder de bewerkbaarheid beter zou zijn dan nu. Ietsje meer vocht en de kleizooi kleeft aan je spade en nog ietsje meer droogte en uit de eerste 10 cm kun je stenen zagen. Zien hoe het straks is, want het komt met bakken naar beneden.

 De piek van de neerslag valt hier in de zomer en dan mn in dit soort stortregens. Kan me de riviertjes en ook de straatbrede rivier van vorig jaar nog herinneren. Ik blijf een voorstander van nachtelijke buien en dan meer van die miezer dan met vernietigende waterkracht. Maar mij wordt in deze niks gevraagd. Scheppingsfoutje zoals er wel meer zijn.

 Het begint er naar uit de zien, dat ik de tuin vanmiddag kan vergeten. Maar niet getreurd, zat andere dingen te doen. De wolk is nog niet leeg en het moment komt er aan, dat de Pc eindelijk, eindelijk, eindelijk geherconfigueerd kan worden. Dan ben ik sowieso een paar dagen van straat, los van de wereld en de wereld verlost van mij.

Combineren

 Bewolkt buiten. Een uitnodiging om werk te maken van het spitten? Zo zou je het wel kunnen zien. Misschien moet ik dat ook maar doen. Laat ik de omstandigheden ook eens iets goeds toedichten. Onwillekeurig schiet dan door me heen, dat ik dàt en dàt en als dan ook dàt etc. zou kunnen doen. Zo'n beetje wat mensen vaak hebben, als ze ergens heen gaan, waar ze nog nooit zijn geweest, bijv. een grote bekende stad. Dan willen ze 1000 en tig dingen in een paar dagen tijd, een paar honderd procent meer dan ze normaal in een jaar uitspoken.

 Dat heb ik, mocht ik het ooit al eens gehad hebben, al eeuwen geleden achter me gelaten. Waarom lukt dat bij de normale dagelijkse beslommeringen niet? Mens kan toch vreemd in elkaar zitten. Nu zijn er geen terrassen in de tuin, waar ik kan neer ploffen tussen het spitten door, laat staan spittend. Er lopen ook geen massa's (gelukkig maar) bezienswaardigheden op twee benen rond. En de kelner met dat volle glas koele witte wijn, als het vorige met smaak geleegd is, is letterlijk in geen velden of wegen te bekennen. Dus misschien zijn de situaties niet geheel vergelijkbaar, maar toch. Beide zijn leuk, in principe dan, maar anders.

 Op een terras kan ik naar de tuin verlangen en in de tuin snak ik naar een terras. Het is als van LpM willen genieten in het midden van Parijs, nee, Rome, dat past beter. Onmogelijke combinaties. Tussen aanhalingstekens zijn die altijd wel lekker om mee bezig te zijn. Zonder frusteert het enkel. Zou een stoel, tafel, parasol, wijnkoeler met inhoud en een glas de oplossing kunnen zijn? Ik ga het proberen, maar niet vandaag. Geen terrasweer.

Woordkunst

 De laatste keer is alweer een paar mndn geleden, maar net bij het opstarten van het blog was het d'r weer. De gedachte waar ik eigenlijk mee bezig ben, waar alles en mn het blog op slaat en meer van dat naar het existentiële neigende geneuzel. Is niet alles wat 'leuk' overstijgt qua gedachtediepte volkomen overbodig? Is er meer? Niet bij mij en ik ben zo vrij om dat te generaliseren. Je kunt met de invulling van het woordje bovendien een hoop kanten op. Als je je te blubber werken leuk vindt, moet je het vooral niet laten. Het alleen niet als de norm aan 'leuk' opdringen.

 Wat is het dan wel?

 Voorstellen: amusant, dolletjes, enig, geinig, grappig, lollig, mieters, snoezig, moppig, olijk, vrolijk, tof, vermakelijk, aangenaam, fijn, gezellig, plezierig, prettig, aantrekkelijk, charmant, flatteus, knap, aardig, lekker en mooi.

 Het meeste van de voorstellen is me te popi. Voor mij is 'prettig' en 'aangenaam' voldoende met misschien een vleugje 'aantrekkelijk' (aanlokkelijk, verleidelijk) en/of 'lekker'.

 Het 'aangenaam' dan in de betekenis van 'behaaglijk, comfortabel, genoeglijk, weldadig' en het 'prettig' in dezelfde orden van grootte met als extra 'sympathiek'. Hoe krijg ik het spitten daar nou ingeluld? 'Afzien' hoort ook ergens thuis in mijn meer persoonlijke rijtje. En dat in de betekenis van 'lijden'. Toch iets van masochisme onder de leden..

Werkelijk?

21/02 (mi) Rust in lijf en geest. Is het de plek? Het moment? Dat eindelijk weer iets lukt cq gebeurd wat moe(s)t gebeuren? Momenten als deze kunnen duiden, zou het makkelijker moeten maken, ze te kunnen oproepen cq de juiste combi van omstandigheden op te zoeken. Ik hoef/wil, moet en kan in feite ff niks. Da's, denk ik, de kern het bevrijdende van/voor het moment.

Heiligheid

'Van Agt over executies: ‘Niet over jaren ’70 oordelen met normen van nu’' Een kop uit de VK van vandaag. Ik wilde net schrijven, dat ik het een moedige uitspraak vond, zie ik dat het van De Speld is. Het satire-gehalte vind ik wel meevallen. Er lopen nogal wat discussies op het moment die zich een uitspraak als deze in de oren zouden moeten knopen. Naar mijn idee dan. Zwarte piet, #MeToo, het koloniale verleden, etc. Je kunt met je goed gevulde buik wel gaan bepalen dat kannibalisme in de IIe WO schandalig was, maar misschien een idee om jezelf in die situatie te verzetten? Concreet, wel te verstaan. Dat is een extreem voorbeeld, maar extremen werken vaak verhelderend.

 Niemand vrgt je het goed te praten, maar veroordelen met terugwerkende kracht van uit het nu, is me te makkelijk. Van mij mag je het hypocriet noemen. Grote bek, nooit ergens bij geweest, niks meegemaakt of net tientallen jaren gezwegen om je eigen hachie te redden. Ik raak er niet van onder de indruk. Wat wel indruk maakt, is het gemak, waarmee een hoop kapot wordt gemaakt.

 Hoe was het ook weer, wat ik een dag of wat geleden las?? Een kus opdringen heet tegenwoordige seksueel grensoverschrijdend gedrag. Wordt een mooie wereld als iedereen maar gaat zitten afwachten en dan natuurlijk alsnog eerst toestemming vragen en uitgebreid afbaken waar 'Ja' echt 'Ja' is en waar het eigenlijk 'Nee' is en alle grijstinten daar tussenin. Ik weet niet. Ik heb het nooit gedaan, maar ik voel een onweerstaanbare drang opkomen om in passerende konten te knijpen, als ik de volgende keer in Nederland verblijf. En dat alles behalve genderneutraal.

Lunchpauze

 Twee-en-een-half uur, eenderde perceel en dat was het weer voor vandaag wat het spitten betreft. De hele regen van vannacht heeft geen enkel positieve effect op de bewerkbaarheid van de grond gehad. Dat moet anders en beter kunnen. Zien als ik deze week ergens in Sibiu kom. Vooralsnog dus 3 werkdagen (of moet ik van werkmomenten spreken?) voor één perceeltje, grofweg 12,5 m2. Drie van die lapjes in twee weken. Voor dit jaar dus nog iets van een mnd werk. Eerst maar eens zien of ik me daar een maandlang toe weet aan te zetten.

 Nu met de lunch bezig en straks de keuken een goede beurt geven. Rest van de middag en begin van de avond zie ik wel. In elk geval de puppies ff de vrijheid geven. Dat is zowel voor hen als voor mij genieten. Zes van die drolletjes die enthousiast de binnenplaats doorkruisen. Ook Rosa vermaakt zich uitstekend met de kleintjes. Prada probeert het af en toe en de rest laat zich niet zien. Moeders is volgens mij erg blij, dat ze zich er niet zoveel tegenaan hoeft te bemoeien en houdt zich ook zoveel mogelijk uit het zicht van de kleintjes.

 Voor de vier mannekes is al een toekomstig onderkomen gevonden. Nu nog de beide vrouwtjes. In juli Lady castreren en dan moet de pupy-vloed verleden tijd zijn. Zal nog wel wat oefenen kosten voordat de dame vrijwillig in het over-sized kattenmandje stapt. Maar het moet lukken. Een beetje sturen kan inmiddels zonder problemen. Maar dat is ver vooruit. Voor die tijd zijn er een hoop andere zaken te realiseren.