Zò, al dat gedoe met de honden ff goed zat. Tot drie keer toe geprobeerd om op een rustige manier de straat op te gaan en drie keer was het een hoop getrek en geblaf. Ja, mensen op straat maar dat is in een dorp niet geheel ongewoon. Nu zijn die mensen de afgelopen mndn zelden of nooit uitnodigend, vriendelijk of compleet ongeïnteresseerd geweest, dus ik snap mijn viervoeters wel, maar kan daar verder niet zoveel mee. De paar honderd meter dorpstraat, die we heen en terug samen moeten afleggen, moet geen permanente strijd gaan worden. Goed voor mijn arm- en schouderspieren, minder voor mijn humeur.
Dus drie keer naar buiten en na korte of langere tijd weer de binnenplaats op. Ergens moet dat dubbeltje maar vallen. Niet rustig, geen ronde. Zitten willen ze wel, dat is tenminste iets, maar iedere beweging in hun blikveld laat ze opspringen en blaffen.
De goegemeente, die me gade heeft geslagen, de barvrouwmeneer ging direct aan de slag met zieltjes winnen, hoopt ws handenwrijvend, dat het me allemaal boven het hoofd groeit. Ze denken maar. Het is dankzij hen, dat het niet op een vriendelijke en soepele manier geregeld kan worden. En het groepseffect, ik geef het direct toe.
Straks als de beesten huiswaarts zijn gekeerd van hun dagje grazen, ga ik het nog een keer proberen. En morgen, overmorgen en al die daarop volgende dagen totdat bij de dames doordringt, dat een beetje medewerking meer oplevert dan een hoop herrie maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten