Komisch?

 Wachten om met het middagprogramma te kunnen beginnen. Niet buiten. Het rommelt in de verte en er trekken donkergrijze wolkenpartijen over. Maar dat was ook niet het plan. Afwas, was, opruimen. Kortom het 'maandagmorgen-op-gang-komen'-riedeltje. Maar eerst wachten dus. Tijd dat die werkbeslommeringen van Mariana tot het verleden gaan behoren. Onderwijs met z'n onmogelijke begin- en eindtijden.

 ...

 Twee uur, een discussie over hout bestellen en de meegebrachte Chinese maaltijd later eindelijk aan de afwas. We blijven bezig, niet onbelangrijk maar het heeft vaak een hoog slapstick-gehalte. Dan tegen zessen met de honden aan de wandel. De druktemaker heeft eindelijk door/gezien, dat ik misschien de weg, die hij als zijn eigendom claimt, niet opga bij het begin van de ronde, maar 'm wel afdaal op de terugweg.

 Hij probeerde een paar meiden, die eerst heel stoer doorliepen toen de honden de dorpstraat op liepen en elkaars vervolgens in de armen vlogen toen er werd geblaft, aan te zetten tot het bellen van de politie. Wat die onderlinge omarming voor soort verdediging moest voorstellen, zou ik niet weten, maar daar moet je ws (aankomende) vrouw voor zijn. Het had weinig aggressiefs, in dat opzicht werkte het. Dat zijn de honden niet gewend en die stopten ook prompt met blaffen. De beste man heeft blijkbaar niet het succes met zijn 112-telefoontjes, als hij graag zou willen. Over slapstick gesproken en deze is niet voor mijn rekening.

 Hij wist niet goed wat hij doen moest, toen ik passeerde en de honden netjes kalm en rustig bleven. Het kwam z'n oproep niet ten goede. Ik heb hem 'ns uitdagende aangekeken en "Boe" gedaan. Ja, het brengt niet de mooiste kanten in mij boven.