Nergens bij stilstaan, nergens, oké nauwelijk ergens mee bezig zijn, heeft zo zijn prettige kanten. helaas blijft dat, waar je niet mee bezig bent, geduldig op je liggen wachten Je daalt altijd weer af en dan stap je als vanzelf in de achtergebleven rotzooi. Kleffe, plakkerige zooi, een mix van vette natte klei en kauwgum. Daar wil je echt niet met de poten in staan. Toch zal het er een keertje van moeten komen en je kunt hopen wat je wilt, uitstel verandert weinig aan de aard en de noodzaak om aan de slag te gaan met de slepende zaken.
Vandaag niet meer. Een prettige geruststelling. En niet alleen dat niet, ook niks anders. Mijn dag is voorbij, geweest, gedaan, voltrokken, over. Alleen de nacht rest en het bed hoeft vandaag echt niet te lonken. Uitgekakt en gedwee schuif ik in de richting van het dekbed. Ooit waren dat lakens en dekens. Wanneer is die overgang geweest? Zo'n avond is het, dat je je met dit soort nietszeggende hiaten in je biologische geheugen bezig houdt.
Hoeveel seconden ga ik het nieuw overtrokken bed genieten? Ik denk niet dat ik in de buurt van de 60 kom. Zonde, maar ik ben toe aan een lange, ononderbroken nacht. Klinkt verdacht fout in mijn oren, maar geen hond in die hoek die uit zijn slaap ontwaakt. Wel ff dat schone lijf nog. Ik denk, dat me dat nog net lukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten