Het mediterrane is er wat van af maar nog steeds mooi weer. Een prachtige ochtend. Heerlijk gelopen. Weinig gedacht. Prettig volgzame honden tot het moment waarop een jacht zich aandiende. Rosa had ik net aan de lijn en die was maar met moeite te houden. De rest de heuvel weer op. We waren net aan de afdaling begonnen. Wat het is geweest heb ik niet kunnen zien. Het jankende geblaf van Lady en Peppie hoorde je in hoog tempo de verte in verdwijnen.
Ik gok op een vos. Daar worden de honden wilder van dan van reeën of herten en een haas of konijn had nooit zo'n afstand af kunnen leggen in zo'n korte tijd. Roepen of wachten heeft dan geen zin. Met een maar moeizaam te kalmeren Rosa (volgende keer maar loslaten?) de terugweg hervat. De meute komt dan successievelijk aankakken. Eerst de teckel, dan Flokkie wiens ademhalingswegen volgens mij niet zo vrij zijn als zou moeten en als ie gerend heeft bijna klinkt als een oud-mijnwerker met silicose, dan Lady, nog steeds herstellende van de zwangerschap, vervolgens Bobby en last but not least komt ook Prada aanzetten. Tong op de poten en nauwelijks nog staat om fatsoenlijk adem te halen.
Samen uit, samen thuis. Mooi begin van de dag. Koffie gemaakt, Pups gevoerd en uit het hok gehaald. Zes van die inmiddels 4,5 week oude opdondertjes vereisen meer handen en ogen dan ik in de aanbieding heb. Gelukkig vermaakt ook Rosa zich met de kleintjes. Moeder's ligt ergens in de schaduw en is volgens mij blij, dat ze van het zwikkie tepelhangers is bevrijd.
Dik vier weken en in principe in staat om voor zichzelf te zorgen. Zeker in deze tijd van het jaar. Een beetje uit de buurt van het asfalt blijven, water onder handbereik en voor de rest maar naar binnen stouwen wat ook maar enigszins eetbaat lijkt of mn ruikt. Wanneer kan een mensenkind dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten