Nog in bed de hakken al in het zand. Niet willen. Afkeer. Gevaarlijk glijdend vlak. Kantelrisico. Dit zou zo in de kiem kunnen smoren wat net in beweging is gekomen. De zomer onderuit schoffelen voor ie überhaupt begonnen is.
Van het eeuwige vooruit naar het eeuwige heen en weer, op en neer. Wat rest is het eeuwige doorgaan of niet. Donkere wolken, zware benen. Voortgedreven door een tot op het bot uitgekleedde drijfveer. Af laten wetende omstandigheden. Dit gaat nauw luisteren en geen begrip verdragen.
Janken! Maar dan echt als een wolf op een verlaten heuveltop met de wereld onder je, waar je maar geen grip op krijgt. Teveel, te gevoelige snaren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten