Wanneer ben ik eindelijk waar ik wezen wil? Als de kranten niet steeds weer stapelen? Als ik de tuin fluitend kan bijhouden? Geen ballast meer meesleep? De details van de inrichting eindelijk heb afgehandeld? De schijfselscategorie met ster doorschuift naar de kopposities?
Ja en Nee. Het zijn allemaal bijdrages aan het gewenste grote geheel maar de ultieme indicator, dat eindelijk het leven soepel op rolletjes loopt, zal toch het moment zijn, waarop ik het stof van de golfclubs sla. In Frankrijk had ik daar gewoon de tijd voor totdat het verhuisverhaal concreet vorm kreeg. Hier zou ik niet eens weten, waar ik zou moeten zijn. Maar goed, dat is de minste zorg.
Heerlijk op de afslagbaan of hoe dat heet het ene emmertje ballen na het andere het grasveld op meppen. Dat oefenen deed me altijd meer, dan een rondje langs de holes. Dat was op die baan in Limoges steeds weer stressen. Soort van snelwandelen en ondertussen die bal voor je uit slaan. Weinig ervaring met hoe dat op andere banen toegaat. Maar in die oefenplek heb ik zo af en toe wel erg veel zin.
Ik kan hier natuurlijk zonder problemen balletjes gaan slaan. Ruimte zat. Het lullige is, dat je vervolgens ws meer tijd kwijt bent met het zoeken naar de ballen, en dan heb ik nog van die speciale feloranje gevallen. Op zo'n oefenplek hoeft dat niet. Daar wordt dat voor je gedaan. Maar als ik ooit ergens de komende jaren 'en passent' of jubelend verhaal over het oppakken van de golfclubs, dan mag duidelijk zijn, wat dat betekent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten