Was opgehangen, machine draait, risotto pruttelt en ik breek haast mijn nek over al die overal in de weg liggende honden. Kortom het gaat weer de goede kant op. Move!
(...) Keep Rollin', Rollin', Rollin',
Though the streams are swollen,
Keep them dawwgies rollin', Rawhide!
Through rain and wind and weather,
Hell bent for leather (...)
Ja, en dan iets met "my girl at my side .... at the end of the ride". Altijd leuk. 'My girl' heeft zich echter bedacht, dat ze eindelijk dat betere leven heeft en loopt niet meer zo hard. Wie kan het haar kwalijk nemen? Ik niet. Neemt niet weg, dat het af en toe lastig is. Niet vanwege dingen die niet gebeuren. D'r is tenslotte altijd weer een morgen. Maar qua stimulans is het prettig, mensen om je heen druk bezig te zien, liefst ploeteren. Het haalt een streep door je uitvluchten, voor je ze bedacht hebt.
Dat werkt nu dus ietsje anders. Dan zie ik iemand met volle teugen genieten van zo min mogelijk en liefst niets doen en dan vrg ik me af, waar ik mee bezig ben ipv 'Hup' er nog een extra inzet tegen aan te gooien. Jaloers? Een beetje wel, denk ik. Het is wat ik voor mezelf in het hoofd had. Ik mis daar echter een doorslaggevend element in. Ik moet er niet aan denken, dat anderen mijn leven mogelijk maken. Ergo, ik moet altijd weer zelf in de benen, met het inmiddels in geuren en kleuren bekende verhaal. Stom hè? Eigenlijk best wel en niet zo'n beetje ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten