Hoelang hou ik nu de boog gespannen? Twee weken .... bijna? Een record? Mocht dat zo zijn, dan mondje dicht. Niet aan de grote klok hangen. Voor je het weet komen d'r weer stokken van alle kanten om mijn spaken dwars te zitten. Ik ploeg wel voort in stilte. Geen probleem. Heeft zelfs mijn voorkeur. Aandacht, die de 1 op 1 overstijgt, is niet aan mij besteed. Met 1 op 1 kan dat al meer dan wenselijke irritatie opleveren. Laat mij mijn gang gaan, zolang het mijn eigen zooi, leven betreft. Het zijn mijn blaren, mijn beren en ook de bergen behoren enkel en alleen mijn toe. En de bubbels ook, al deel ik die wat makkelijker.
Ik ben bezig. Eindelijk. Weer eens. Opnieuw. En hoop dat nog ff vol te houden. Liefst zelfs langer. Het is vreemd om te zien, hoe je kunt verlangen naar iets, waar je eigenlijk een afkeer aan hebt. Niet het bezig zijn, meer de bezigheden en al helemaal de achterliggende drijfveren. Als straks de bonenstokken staan, de tomatenplanten in de grond zitten en de uien gepoot, zal het ineens een andere wereld zijn. Dan kijk ik met voldoening terug op wat ik nu met regelmaat vervloek.
En weet je wat? Dan kan ik door naar de volgende klus. Andere bezigheid, zelfde randvoorwaarden. Ik denk, dat ik strak weer in Wolfenstein duik. Ergens moet ik die alsmaar aankoekende dwarsheid tenslotte kwijt, anders weet ik wat gaat gebeuren. Ervaringsdeskundige in deze.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten