Overval

 Beroerd, beroerder, het beroerds. Terug kijken kwam de nacht van 27 op 28 niet verder dan 'beroerder'. Afgelopen nacht ging er in elk geval ruim overheen. Niks onbekends, maar het éénduidig benoemen zit er niet in. Iets tussen droom en werkelijkheid. Een nachtmerrie komt het dichtsbij. Maar zonder monsters. Ik probeer iets, zeg bestanden, in een doos te duwen, die bomvol zit en geen gaatje over heeft. Bovendien zit alles wat ik erin wil duwen er al in. Wat de zin van het gestresste proberen in feite overbodig maakt. Toch blijf ik proberen en voel me meer en meer opgejaagd.

 Dit gaat een hele tijd (uren?) zo door, waarbij ik heen en weer schommel tussen meer en minder wakker. Op de wakkerdere momenten probeer ik de adem te kalmeren. Dat lukt, maar nooit voor lange tijd. Naarmate het gedoe vordert ontstaat ruimte in de doos. Ik kan kwijt wat ik kwijt wil. Ondanks alles wat ik erin stop wordt de doos alsmaar leger.

 Ipv hervonden rust dreunt het gejaagde en gestresste vol verder. Inmiddels echt wakker kost het uren voordat iets van rust in de gelederen verschijnt. Gelederen, die geradbraakt zijn. Mn rug en hoofd. Mariana gevraagd om de honden te doen en mezelf omgedraaid en in slaap gevallen. Dit heeft al de hele dag gekost en ik vrees dat het daar niet bij blijft.

Treiteren

 Zou het de leeftijd zijn of schort het aan de keyboard-muis coördinatie? Godverju. Eerst al afgehaakt in zoiets simpels als Ori en nu lukt het me in The Witcher niet om een paard galloperend op de kronkelig weg te houden in een achtervolging. Een niet-afgemaakte Quest is mijn eer echter te na. Daar zijn 5 of 6 keer overdoen te weinig om me van mening te laten veranderen. Moet sowieso oefenen. Naar het schijnt zitten er ook paardenraces in het spel en als die over een dergelijk natuurlijk parcour gaan, kan ik winnen wel vergeten en volgens mij is winnen wel de bedoeling.

 Ja, zit, weliswaar tussen de bedrijven door, zo menig uurtje genietend te verspillen. Het blog schiet er bij in. Hoewel, dat valt mee. Een uur later lag ik in bed en weer wat uurtjes verder, begon het theater. Waarom en wat er tegen te doen?

Kern

 Het heeft een tweede aanzet gekost, maar ik denk, dat ik nu de essensie van The Witcher 3 te pakken heb: de tijd nemen! Voor het verhaal, voor de omgeving, voor het verplaatsen, voor de mogelijkheden die zich aandienen en voor de voorbereiding van gevechten afh van de tegenstander. Èn, niet onbelangrijk, de tijd nemen om het spel niet in urenlange sessies af te raffelen.

Wespen

 Over het algemeen worden ze gezien als vervelende of zelfs gevaarlijke beesten. Vaak te danken aan het gedrag van de mens zelf. Ik heb altijd geleerd om rustig te blijven en de beestjes, indien nodig, met een trage handbeweging wegduwen. Ik ben vast wel een keer gestoken èn heb geen last van overgevoeligheid maar verder vooral geen last van die dieren.

 Dat verandert in het najaar. Dan zoeken ze ineens de omgeving van de mens op, dringen huizen binnen, etc. Niet dat ze verder veel doen. Hun taak zit erop. Ze zijn afgedankt en hebben niet meer zolang te leven. Een beetje suiker nog en uiteindelijk liggen ze voor lijkje.

 Als je weet, dat ze stervende zijn, kijk je anders aan tegen de rondkruipende beestjes. Druk gewerkt in het seizoen en nu overbodig en niet geschikt om de winter te overleven, snakkend naar wat zoetigheid voor ze de pijp uit gaan. Ik laat ze inmiddels ze mogelijk met rust. Wat resulteert in de nodige dooien op de vensterbanken.

 Dat dit ook geldt voor vliegen, muggen en onzelieveheersbeestjes, is een andere zaak. De eersten liggen mn in de badkamer overal dood rond. Zwemmen mn in de wc-pot of in bad als er water in staat. Water trekt hen blijkbaar aan. Geen genade mee. Ik trek gewoon door. Muggen vallen je 's nachts lastig en waar het kan, plet ik ze. De olhbeestjes hebben weliswaar mijn sympathie, maar die trekken soms zo massaal naar binnen dat stofzuigen de enige oplossing is. Wespen mogen blij zijn.

Verstrikt

 Lekker bezig in de keuken overvalt me het aloude idee, dat het te goed gaat. Kom ws door de nachtelijk sessie van een dag of twee geleden. Uit het niets weer. Moeilijk thuis te brengen. Bovendien, zijn er wel meer momenten in mijn leven, dat ik onderuit ging op het moment, dat alles eindelijk op z'n plek leek te vallen. D'r is niet zoveel waaruit ik vertrouwen in een goede afloop kan putten.

 Het is in mijn idee het balanceren op het scherpst van de mogelijkheden met in feite maar één zekerheid. Nl dat het ooit mis gaat.

 Vrg ik er om? Heb het idee van niet. Weet nieteens waar de verstoringen vandaan komen. Dan is het moeilijk om je het verschijnen zelf aan te rekenen. Toch?

Spelinvloed

 De wereld heeft ineens iets van de Witcher’s wereld. Planten trekken de aandacht, de landelijke omgeving geeft een extra goed gevoel. Bij The Witcher moet je bepaalde planten en paddestoelen verzamelen, omdat je daarmee spul kunt maken, dat of goed is voor jou en/of slecht voor je tegenstanders. Dat dwingt je te kijken naar wat je nodig hebt en wat niet (meer). Anders blijf je maar alles verzamelen. Iets zegt me, dat dat uiteindelijk niet goed gaat.

 Voor de rest weer duidelijk overvoerd met Pc-beelden, die in bed in het donker geprojecteerd worden op de lichtopeningen tussen de beweegbare onderdelen van de luiken. Dat moeten we niet weer hebben. Stap je terug, denk ik zo.

Loopje

 De wereld van de andere kant. Geen mist. Nu zicht vanuit het dal in beide richtingen heuvelopwaarts. Het klimmen is voorlopig ff van de baan. Gewoon vlak terrein en honden die wonder boven wonder heel aardig volgen. Minder wilde weilanden, meer akkerland. Incl. voeren is het een uur, dat ik loop. Ik kan verder. Naar het schijnt, gaat de weg helemaal naar Agnita. Ik zal het niet uitsluiten, maar iedere ochtend ruim twee uur lopen, is me voor het moment te gortig.

 Ieder van de honden heeft zijn/haar eigen manier. Bobby loopt in alle rust wat achterop. Hij komt pas in beweging als de anderen blaffen. Peppie loopt pal naast me en wil voortdurend voerpellets. Prada is vooruit en wacht op Rosa om mee te spelen en Mopke rent gewoon achter Rosa aan als ze wil spelen. Rosa is momenteel een beetje de lul. Bij het spelen duiken altijd de andere twee bovenop haar. Maar ze bijt goed van zich af. Is ze het zat, komt ze naar mij toe en geven de andere twee het op.

 Het luisteren gaat goed. Ik kan het grootste deel van de weg met ze teruglopen zonder dat ik ze aan de lijn heb. Helemaal terug vertrouw ik het nog niet, maar dat zou ideaal zijn.

Spelbegin

 Gisteravond direct de daad bij het woord gevoegd en een nw spel geïnstalleerd. Weer zo eentje wat al een jaar hier naast mij en de Pc ligt (en er ligt nog meer!). Witcher_3. Open wereld. Een beetje paardrijden en monsters verslaan en dat natuurlijk weer in het kader van een verhaal, dat haast vanzelfsprekend weer vorm heeft gekregen in een zoektocht. Er wordt wat afgezocht in computerspellen.

 Eerst moet je je de basale handelingen eigen maken. In dit geval zwaardvechten. Zien onder welke toetsen welke acties zitten gestopt. Een beetje van het verhaal begrijpen en uitvinden waar de verdere rest zit, waar je al spelende mee te maken zult krijgen. Dingen als krachten, vaardigheden, verzamelde voorwerpen, landkaart etc. In dit geval moet je ook planten en andere spul verzamelen, omdat je daar vanalles mee kunt maken, wat je dan weer kunt gebruiken.

 Met het installeren, per uitzondering zat deze geheel op 6 Cd's ipv een installatieschijfje en een inlogcode bij bijv. Steam, en een eerste kennismaking ben je al uren verder, voordat je aan het feitelijke spel kunt beginnen. In dit geval ging dat zo vloeiend, dat ik nvvt het idee had, dat ik dingen had overgeslagen. Opnw beginnen kan in dit stadium geen kwaad. Als je je al langs een hele trits monsters heb heen gevochten wordt het een ander verhaal.

Spelvorm

 Waar je zo al mee bezig kunt zijn als je wortelen op zoetzuur zet. Wat moet een spel voor mij hebben? Een computerspel. Geen bordspel, daar ben je altijd afhankelijk van anderen. Nee, lekker in je eentje achter een toetsenbord. Een controler kan eventueel ook nog, maar daar heb ik geen ervaring mee. Lijkt me eerder nog nerveusmakender dan het gehannes op een keyboard.

 In mijn eentje. Dus een single-player (SP). Da's één. Meestal is dat een 'Shooter' (FPS of RPG). Er moet een duidelijk doel zijn en dat moet onafhankelijk zijn van anderen. Dus niks van 'beter zijn dan'. Het spel moet buiten/naast de werkelijk staan. Iets van fantasy, Sf, sprookje of wat dan ook. Het mag moeilijk zijn maar liever niet net niet onmogelijk. Puzzelen mag, hoewel dat eigenlijk een hele aparte categorie spel is. Dan moet het natuurlijk op de hedendaagse standaard zijn qua grafische vormgeving omdat het oog ook wat wil. En enige humor kan ook geen kwaad.

 Ik zit niet te springen om de sleur van alledag na te spelen, zelfs als het de sleur is van 150  jaar geleden. Het gaat net om een realiteit waar iets aan schort, teveel is, etc. Zie je James Bond zich storten op een levensgevaarlijke klus en dan ineens een stap terug doen en zeggen: Sorry jongens, ff poepen. Of op z'n horloge kijken en zeggen 'Ben straks weer terug. Even Bogdan van de crêche halen'. Tegen de werkelijkheid aanschuren, maar het niet willen zijn.

Herinnering

 De potten staan in de pan om fatsoenlijk gesloten te raken. Lekker bezig met het vullen van de potten overviel me de gedachte: 'Ga ik die wel eten?'. Niet vanwege een misser in de smaaksamenstelling maar meer vanuit het idee of ik daar lang genoeg voor zal leven. Tja, rust in het hoofd is een relatief begrip.

 D'r is weinig voor nodig om de rust te verstoren en vannacht was het meer een bulldozer, die het werk deed. De invulling van de details verschilt per keer maar het mechanisme is hetzelfde. Moe, koud, veel te warm, zweten, afgemat. Soort van een aanval. Moeilijk anders te benoemen. Maar van wat? Ja, ik moet er werk van maken en ga dat ook doen. Wil daar echter enige rust voor, en niet alleen in mijn hoofd.

 Is het niks bijzonders, jojo je in alle rust verder. Is het serieus, ligt ineens je leven op z'n gat. Dat kun je ontkennen. Ooit in een ziekenhuis naast iemand gelegen, die overduidelijk een tumor in z'n hals of kaak had. Een dienstdoende arts probeerde de man duidelijk te maken, dat het geopereerd moest worden. De man zelf had alle deuren dichtgegooid en had het alleen maar over het werk dat gedaan moest worden. Hij was loodgieter of zoiets. Maar ontkennen lost het probleem niet op.

 Misschien is het probleem wel helemaal niet op te lossen. Voor al dat soort vragen, constateringen, feiten, vooruitzichten etc.. heb je behalve tijd ook rust nodig. Niet dat een overvolle agenda een reden is om alles maar voor je uit te blijven schuiven. En ik kan veel zeggen, maar een overvolle agenda slaat in mijn geval natuurlijk nergens op.

Meevaller

 Dit gaat geen twee dagdelen meer kosten. Niet voldoende wortelen voor een derde sessie. Zelfs één dagdeel is aan de ruime kant. Typisch, dat het zoveel sneller gaat dan gisteren. Vanmiddag wortels in zoetzuur en de rest gewoon voor het dagelijkse gebruik. Een keer of drie/vier. Dan is de aanvoer uit de tuin tot een eind gekomen en is het vanaf morgen zaak om met enige regelmaat terug te vallen op de ingemaakte, ingevroren groenten.

RDR_2

 Met het oog op een mogelijke aanschaf me de afgelopen dagen over RDR_2 gebogen. Het spel wordt over de hele linie en door iedereen, die er beroepsmatig wat over te zeggen heeft, de hemel ingeprezen. Tot voor kort was me er verder in verdiepen niet interessant, omdat het spel geen Pc-versie kende. Die versie komt er inmiddels wel aan. En om niet weer met een dure miskoop te zitten, maar ietsje verder gekeken dan de lovende kritieken.

 Itt andere spelen zijn er niet zoveel egotrippers die hun spelactiviteit hebben opgenomen en op YouTube hebben gegooid. Ligt misschien aan de aard van het spel of gewoon aan het feit dat het geen Pc-spel was. Maar er zijn er een paar. Eentje daarvan laat een hoop zoekend gehans zien, waar ik weinig mee opschiet en in de andere opname is de hoofdpersoon alleen maar bezig met mensen neerknallen en dat schijnbaar zonder speciale reden.

 Is een beetje hypocriet want in Dishonored_2 rijg je ook de ene na de ander aan je sabel, maar daar doe je het met een nobel doel en kun je het trouwens ook zoveel mogelijk voorkomen, mocht je dat willen. In RDR_2 ben je gewoon een boef en kopgeldjager en sta je dus aan de andere kant van de gerechtigheid. Dat maakt me aan het twijfelen met het al eerder genoemde realisme van dingen als haren knippen, scheren, kleren verwisselen, paard borstelen etc. Waarom zou je een spel willen spelen met de sleur van alle dag erin?

 Lees je dan weer de kritieken dan kom je alleen lovende woorden tegen. Grafisch maar ook qua verhaal, want een verhaallijn schijnt er toch in te zitten en zelfs sterk te zijn. Dan twijfel ik weer de andere kant op. Gelukkig heb ik nog ff.

Nijvertjes

 Oranje zijn ze. Aan het veronderstelde beeld is naar tevredenheid voldaan. De potten zien er ook hermatisch afgesloten uit. Het idee, dat ik nog twee dagdelen te gaan heb, voordat de rest van de wortelen weggewerkt is achter glas, maakt me niet enthousiast. Sneller schoonmaken want grotere (winter)wortelen maar meer snijwerk. En als dat alles tenslotte gebeurd is, het volgende probleem. Waar laat ik deze potten weer.

 Een -werkend- toverstokje zou wel handig zijn. Met een paar tikken afmaken wat het dagelijkse doen en laten (soms) in de weg zit. Loop je weer ergens tegen aan: Tik, met of zonder spreuk en klaar is Kees. Ik zou er niet vies van zijn. Mag een stokje met beperkte levensduur zijn. Een jaar lijkt me een aardige tijd. Alle seizoenen doorlopen moet je de meeste knelpunten wel gehad hebben. Wijnkelder opgeruimd. Waskelder ingericht. Tuinkamer afgemaakt. Gastenhuis klaar. Schuur afgewerkt. Etc.

 Soms denk ik, dat ik wel tachtig mag worden en dat in de conditie van een veertiger wil ik alles ooit af krijgen. En die tachtig zie ik me eerlijk gezegd niet halen. Over de conditie waarin hoef ik me dus ook niet druk te maken. En waarom zou je het überhaupt doen? Voor wie? Voor wat? Maar dat is een heel ander verhaal.

Tegenvaller

 Waar ben ik aan begonnen ... 1 uur en 45 minuten en net drie van de vier potten kunnen vullen met schoongemaakte (!!) wortelen. Wat een klus. Nog zeker een uur te gaan, het koken buiten beschouwing gelaten. Bij deze eerste partij blijft het vandaag. Rest morgen en ongetwijfeld ook nog overmorgen. Volgend jaar de worteltjesschoonmaakmachine van Hak lenen ...

Getalletjes

 8080. Ik ben er steeds minder mee bezig, maar dit is toch weer een mooie. Was 8000 bijzonder, wordt ie met 8001 onderuit gehaald. Dan moet je weer focussen. Natuurlijk op de 10K, maar dat is niet gelijk morgen, zelfs niet volgens jaar. Al was dat in 2020 een mooie combi geweest. In 2021 is dat dan toch een stuk minder.

Registratie

 Hoedje schrikken van ETS2. Gewoon een simpel spel en toch. Mij was al eerder opgevallen, dat er een raar aantal speeluren bij ETS2 op Steam stond. Maar d'r verder niet bij stilgestaan met het idee, dat die uren ws het totaal was van al mijn activiteit op Steam. Dat bleek afgelopen week niet het geval te zijn. Steam telt uren per spel.

 Rara. Hoe kan dan het spel zelf bijna 500 uur speeltijd aangeven en Steam bijna het dubbele. Niet exact het dubbele, dus geen rare telfout. Ik heb er aardig wat uren aan besteed maar absoluut geen 1000. Het is moeilijk narekenen, omdat met diverse tijdschalewn wordt gewerkt. Negen uur slaap is een druk op de knop. Snelwegkilometers gaan tot 18x sneller dan de werkelijk. Stedelijke straten tot 4x en ook de provinciale wegen heb hun eigen tijdsdimensie. En om het makkelijk te maken slaap je niet per 24 uur maar om de 11 uur. Wat de dagen 4 uur korter maken.

 Na een hoop gepeins, deed ik gisteren iets uit gewoonte, waarvan ik ineens dacht; 'Hé, dat zou het verschil in uren kunnen verklaren.' Ik drukte het spel met Alt-Tab weg. Dan blijft het op de werkbalk onder in beeld (bij mij) staan èn de verbinding met Steam open. Schijnbaar telt Steam dit als speluren, al is het spel gepauzeerd. Een zucht van verlichting ontsnapte me. Stel dat ik echt zoveel uren gespeeld had... Dan was dat geen punt geweest, maar nu klopte het gewoon niet.

Routineus

 Was ik nou te laat vanochtend of netjes op tijd? Laat ik het erop houden, dat ik me naadloos aan de wintertijd cq de normale tijd heb aangepast. Ook de honden hebben geen kik gegeven. Da's prettig opstaan. Dat opstaan is sowieso al weken tamelijk aangenaam.

 Vanaf het moment dat ik de ogen opsla t/m het aanzwengelen van de Pc geen verkeerde handeling, geen misgreep, geen obstakels, geen niks wat de ochtendroutine verstoort. Niet als een zombie of in het beste geval een robot. Nee, als mezelf in alle rust doen wat gedaan moet worden. Opstaan, badkamer, aankleden, slaapkamer uit richting keuken, jas meenemen onderweg, een hoestbonbon pakken, deur uit, tuinkamer in, voerbakken vullen, tegelkachel opstoken, honden hun tuigen om doeen, lijnen pakken, naar de poort lopen, honden aanlijnen en tot rust manen, poort uit de tuin in, een aangelijnd of vrij rondje, terug de binnenplaats op, poort sluiten, honden 'aftuigen', tuigen en lijnen in de tuinkamer leggen, naar de keuken, citroen persen, koffiemachine aanzetten, melkcontainer bijvullen, pillen slikken, koffie maken, naar de Pc en de actualiteit binnen laten.

 Je zou er bijna moe van worden, als je het zo op een rijtje ziet staan. Het tegendeel is het geval. Hoe vloeider de afhandeling, hoe meer energie er overblijft voor de verdere invulling van de dag.

 Update: .... en dan gaat Mariana de deur uit en geeft Prada de gelegenheid om weg te glippen .... Goeie morgen, shit, gvd, grrrrrrrrrrr.

Oranje

 Een wortelafkeer is het zeker niet, maar enige terughoudendheid tov het enthousiasme van gisteren is zeker aanwezig. Kortom het zou moeten lukken. Wordt een lange dag. Eerst natuurlijk ruimte maken in de keuken. Dat spreekt vanzelf. Vervolgens is het aan mij, mezelf en de omstandigheden om resultaat voor elkaar te krijgen.

 Het enige beeld wat me steeds weer voor ogen staat als ik aan het werk denkt, zijn schreeuwend-oranje stukjes wortel in een glazen pot. Het beeld staat haast op mijn netvlies gebrand. Je zou bijna denken, dat ik ervaring heb en dat beeld daarvan is blijven hangen. Die ervaring heb ik echter niet. Nooit opgedaan. Nooit mee bezig geweest. Het is allemaal nw en mede daardoor oa redelijk aantrekkelijk om aan te pakken.

Weerzien

 Hey.
 Hhhmmm.
 Hallo.
 Hoi.
 Wat doe jij hier?
 Niks.
 Ik bedoel. Verdwaald?
 Nee, bewuste keuze.
 Reden?
 Moet dat?
 Nee.
 Nou dan.
 Echt niet?
 Jawel.
 Zie je wel!
 Wat?
 Wel een reden.
 So what?
 Nou, niks.
 Dacht, je wilt het weten.
 Neuh.
 Waarom vraag je dan?
 Uit beleefdheid.
 Ach gut, sinds wanneer dat?
 Nou zeg.
 Zeg dat wel.
 Wie is hier de hork?
 Wat is dat?
 Zoiets als jij.
 Stoor je me daar voor?
 Stoor ik?
 Ik zal het even navragen.
 Doe dat.
 Ja.
 Wat?
 Je stoort.
 Niks veranderd
 Wat is veranderd?
 Niks.
 Nou, gelukkig maar.

Vasthouden(d)

 Het voelt in het algemeen gezien goed aan. Nu dat gevoel zien vast te houden en de daden weten voort te zetten bij het schakelen naar het hout. Zou meer dan mooi zijn. Zou de eerste keer in 'eeuwen' zijn volgens mij, dat me het schakelen van de ene bezigheid naar de andere lukt zonder tijdverlies. We zijn mens, dus we houden hoop.

 Morgen eerst de wortelen. Het lijkt alsof ik er zin in heb. Het is avond, dus dat animo voorlopig met een korrel zout nemen. Maar wie weet. Na al die conserverende bezigheden dit jaar weldegelijk iets van de smaak te pakken gekregen. Verbaasd me niks. Het is als met bakken. Het doen is stik-leuk. Het probleem is het wegwerken achteraf. Voor twee koken is een kunst, die ik inmiddels aardig onder de knie heb. Voor twee bakken is behalve niet leuk, vrijwel onmogelijk.

 De drijfveer voor morgen is een paar potten met een vrolijk oranje vulling. Dat die ook weer verorberd moeten worden, is iets waar ik me de komende mndn met regelmaat aan zal moeten herinneren. En dan hebben we de bonen nog, een hele hoop bonen. En de augurken ... De sambal is van een andere orde van grootte.

Verouderd?

 Zaterdag. 16:00 uur. Borreltijd. Noodzakelijke prettigheden van het weekeinde zijn gedaan. De remmen mogen los. Zou ik het nog steeds doen als ik in Utrecht zou wonen? Zo'n dinosaurus tussen de zoogdieren? Is natuurlijk moeilijk te zeggen. Misschien de plek verlegd van De Zaak naar een andere tent. Misschien ook niet. Het belangrijkste was altijd gewoon kijken naar wat om me heen gebeurde. Dat er vaak bekenden waren of kwamen was bijzaak. Praten is niet mijn hobby. Zeker niet als ik tegen het volume van de geluidsinstallatie op moet boksen. Er van uitgaand, dat ik degene die mij iets vroeg verstaan heb.

 Nee, gewoon, voor mij gewoon aan de bar zitten, de mensen achter de bar bezig zien en de mensen aan mijn kant van de bar domweg bekijken zonder dat ze zich bekeken voelen. Een dierentuin is er niks bij. Na jaren van steeds meer vrijwillige verminking met ringen en andere piercings is het nu mn tattoo's heb ik het idee en straks zijn het weer allemaal tutjes en knaapjes. Wacht maar af.

 Ik heb vast nog niet alles voorbij zien komen, maar wel een hoop. Heb nooit ergens deel van uitgemaakt en dat bevalt me na al die jaren, maak er decennia van, nog steeds uitstekend. Commentaar vanaf de zijlijn uitwisselen met mezelf. Statler & Waldorf in één. Kan het beter?

Punt!

 Geklaard. Niet van harte, wel naar tevredenheid. Kan dat? Ja, dat kan. De laatste vierkante meter was weer wurgen. Steeds terug naar de zijlijn en me opnieuw aanmoedigen. 'Met die rug komt het wel goed. Allez, spitten dojo!!' Of het aan het aanmoedigen heeft gelegen of aan de opgedane ervaring van een weekje geleden, durf ik niet te zeggen, maar de rug heeft het gehouden. Ik heb de spade staand schoongemaakt, in alle rust de schoonheid van drie bewerkte perceeltjes aanschouwt, me in slow motien richting de schuur gedraaid en de tuin verlaten met de spade op mijn linkerschouder. Dat was het tuinseizoen 2019.

Ochtendfris

 Vroeg de tuin in. Vroeg klaar. Gaat het zo werken vandaag? De zon begint net een beetje door de ochtendmist heen te breken. Fris en vochtig. Geen goede combi om in de grond te wroeten. Bij de ochtendronde met de honden is het zo fris, dat ik mijn handen afwisselend in mijn zakken probeer te houden. Wat dat betreft is het niks te vroeg, dat de honden inmiddels vrij kunnen lopen op de nwe route. Lijnen om m'n nek en de handen in de zakken.

 Met mijn handen in de zak is het moeilijk spitten. En was het alleen spitten, was het ws nog wel te doen. Er moet echter ook een hoop wortelzooi uit de grond gehaald worden. Dat betekent vuile, soit, natte en dus koude vingers. Nee, doe maar mooi nog eerst een koffie. Misschien zelfs eerst nog een blik in ETS2. Ik wacht met spanning op de update. Dat krijgen die lui mooi voor elkaar met de manier, waarop ze hun nieuws de wereld insturen.

 De vorige keer ging de stap van bèta naar update verrassend snel. Daar ga je dus een beetje vanuit. Gevolg is, dat het nu langer duurt, dan je lief is, terwijl het ws nog ruim binnen de verschijningstijd van de vorige update is. Maar goed, dat checken kost nog geen 30 seconden. Dat zet qua extra tijd binnenshuis geen zoden aan de dijk. Gewoon niet zo'n watje zijn, zeg, en aan de slag!!

Voorbeeldig?

  Morgen weer voor ff een stuk lichter in de ochtend. Eerder met de honden aan de wandel. Langere ochtend. Meer bloggen? Denk niet, dat bloggen zoveel met de hoeveelheid licht of de lengte van de ochtend te maken heeft. Dan moet er toch eerst meer zijn om mee en vooral over bezig te zijn. Moest daar vanochtend aan denken toen ik ergens las dat Youp van 't hek op zijn hoogtepunt wil stoppen. Vroeg me direct af, of hij dan al niet een tijdje over zijn datum heen is. Maar hij houdt z'n zeventigste voor zijn hoogtepunt, want dan denkt hij te stoppen.

 In 2020 doet hij blijkbaar de oudejaarsconference. Niet dit jaar. Dat had hem wel wat geleken met al die boerenprotesten en het verhaal van mensen die jaren afgesloten van hun direct omgeving in een kelder hebben geleefd. Maar hij had goede hoop, dat er in 2020 ook vanalles gaat gebeuren. Je zult er maar van afhankelijk zijn. Is het bijna november en niet alleen Nederland maar de hele wereld heeft zich voorbeeldig gedragen. Niemand naast de pot gepiest. Geen onverwachtse wendingen. Geen zinloze nwe produkten in de markt gezet. Gewoon braaf, netjes, volgens de regeltjes en lief met elkaar. Kleine kans natuurlijk.

 Toch lijkt mijn leven voor het moment in zo'n rustig vaarwater te verkeren, dat ik het bijna begin te wantrouwen. Zoals op andere, veel kortere rustmomenten zwermen mijn gedachten uit naar andere tijden en andere plekken. Vaak Frankrijk. Heeft schijnbaar toch een hoop goeds in mijn herinneringen opgeslagen, ondanks de lullige manier waarop de periode is afgesloten. Maar ook vakanties en de tijd in Utrecht, waarbij de beelden mn het centrum, de drukte, het uitgaan en de terrassen beslaan. Wat dat betreft is Parijs een stille afwezige.

Doorduwen

 Het buitendeel van de dag zit erop. Geen derde perceeltje gerealiseerd. Een eind voor de helft gestrand. Iedere lijn spitten kost je op een gegeven moment meer moeite dan de vorige. Niet zozeer fysiek, hoewel dat vandaag minder soepel verliep, als wel qua motivatie. Je staat je op een gegeven moment bijna zelf te coachen. Duwen, stimuleren, vervloeken, neem d'r eentje.

 Nou, dat leek me wel het moment om er voor vandaag een punt achter te zetten. Het zag er dan wel niet naar uit, dat ik weer halfkreupel de tuin zou gaan verlaten, maar toch. Gewoon zat. Is voldoende reden. Had het bijltje er ook voor eenen bij neer kunnen gooien. Een schouderklopje voor het feit, dat ik dat niet gedaan heb.

 Het begin is belangrijk. Nu is het vrijwel zeker, dat het morgen wordt afgemaakt. Had ik dat begin niet gemaakt, had ik morgen in hetzelfde dubio gezeten. En voor je het weet, schuif je het nog een dag door, en nog een en ineens regent het en baal je. Dat gaat dus niet gebeuren, tenzij het morgen regent. Maar zelfs dan, is het toch anders.

Tussendoortje

 Iedereen  druk met het binnenhalen van de mais. Perfect weer. Waar dat tot voor kort voornamelijk met de hand werd gedaan en deels nog wel, wordt het ook steeds meer machinaal gedaan. Niet het verpulveren van het hele zooitje en dan inkuilen, maar een ding dat rij voor rij de planten rooit, de kolven eraf haalt, pelt en in een bak gooit, de stengel plet en in stukken weer uitpoept.

 Heb je de kolven moet je die ergens zien op te slaan, waar ze verder drogen of in elk geval niet nat worden. Hiervoor zijn diverse manieren. Een daarvan is het bodembedekkend verdelen op een zolder. In het deel van de zolder waar we het plafond van de onderliggende kamer niet verwijderd hebben, ligt nog steeds een hoop maisrestanten èn rattenkeutels onder de vloerplanken tussen de balken. Het is een walhalla voor die dieren.

 Zo ook in 24 en wel op drie plekken. Laat nou net, echt net de vloer van één van die plekken doorgezakt zijn. Een viertal balken zagen het niet meer zitten. Netjes in het midden gebroken. Geen kwestie van rotte koppen. Teveel naar boven gesleept? Ik heb daar wel vaker gerommeld. Nooit het idee gehad dat de balken moeite hadden met het ophouden van de vloer.

 Kortom werk aan de winkel op een moment dat dat niet echt uitkomt. De mais is nog niet allemaal binnen. Een familie-uitdaging waar ik verder weinig mee te maken heb. Cru? Nou nee, ik hou geen boerenbedrijfje gaande alleen om tweemaal per jaar een varken te kunnen slachten. Ze zouden eens moeten berekenen wat zo'n kilo varkensvlees hen kost. Vast een kiloknaller maar dan de andere kant op.

Taks?

 Zò! Het nodige gedaan en geen zin meer in de rest. Gevaarlijk moment. In een halfuurtje is ook de wortelsoep gekookt en kan gepureerd worden. Dan, dan, dan wat? Tja, de tuin zou mooi zijn. Leek het tenminste vanochtend. Zien dat we die instelling het komende halfuur weten terug te vinden. Vrijheid is heerlijk, maar weinig praktisch.

Revisie?

 Ook vandaag weinig gelul, vrees ik. Prachtige dag wederom en het derde perceeltje èn de keuken hebben recht op een portie aandacht en inzet van mijn kant. Lijf houdt zich wonderwel goed (afkloppen!). Het is echt alsof het oude vertrouwde bewegingen heeft teruggevonden. De roest en het vuil tissen de raderen vandaan is gedraaid en ergens zelfs de olietoevoer is gereanimeerd. Zien hoe dat volgende week bij het houthakken gaat. De laatste keer is volgens mij zeker twee jaar geleden. Misschien geen slecht idee om daar gelijk een hele dag mee aan de slag te gaan. Akelig verstandig, maar in feite meer fysiek bepaald dat op gedachtmatige overwegingen.

 Er komt meer en meer leven in mijn persoonlijke brouwerij. Dat het zo door mogen gaan. Ongestresst de loze uurtjes vullen met min of meer zinvolle bezigheden. De herleefde interesse in computerspellen is zo'n minder zinvolle activiteit, maar als het de trein in beweging houdt, is dat mooi meegenomen. Niet à la Dishonored_2 of ETS2 er hele dagen en het grootste deel van de nacht induiken. Van alles wat en van niks alles. Zover is het nog lang niet, maar de zijlijn is voor het moment verlaten. Zien waar ik mezelf vandaag mee verras.

Digitaal

 Ha, mezelf op een nw spel getrakteerd. Als je jezelf niet streelt, ben je van anderen afhankelijk. Ding lag er al meer dan een jaar. Na de teleurstelling van Overwatch (Multiplayer!!), het oplossen van Portal 2, de lol van Dishonored_2 en het Europese wegennet in ETS2 was ik toe aan iets anders. Ori. Ori en het blinde woud of bos. Weet niet hoe je 'forest' het best vertaalt.

 Had me een spel voorgesteld à la Dishonored_2 maar meer sprookjesachtig. Een beetje rondlopen, een hoop zoeken, af en toe wat doen om vooruitgang te boeken, etc. Nou, dat sprookjesachtige klopt wel. De rest is maar net hoe je het wilt zien.

 De eerste indruk is zeker niet verkeerd. Maar er zijn van die momenten, waarop een virtuositeit van je verlangd wordt in het toetsengebruik, dat ik denk 'Had dat niet anders gekund?'. Natuurlijk had dat anders gekund, maar het spel heeft simpelweg de nodige arcade elementen. Springen, klimmen, dat soort dingen. Ik vond dat bij de Lemmings net acceptabel. Miste de een, ging de ander verder. Hier weet je gewoon 'Opslaan voordat je aan de horde begint' èn vooral 'Weer opslaan, als je de horde hebt genomen'.

 Ik ga het nog wel even proberen. De uitdaging is er zeker en het spel leuk, maar ik denk dat ik ergens de komende tijd voor de Witcher ga of misschien zelfs voor Red dead redemption. Open wereld, beetje klooien en dan zien wat voor rare limieten in het spel ingebouwd zijn. Bij RDR_2 moet je je bijvoorbeeld op gezette tijden wassen, scheren en verkleden. Altijd al met barbies willen spelen ....

Staartje

 De laatste groenten uit de tuin? Wortelen en nog wat bosui. Die laatsten zijn net genoeg voor een stevig pan uiensoep. Met de wortels is het het bekende probleem. Wat moet ik er mee? Wortelsap? Worteltaart? Wortelsoep? Wortelpuree? Gewoon wortels? Wortelcroquetten? Je kunt best veel met wortels, maar als we niet 2 of 3 weken iedere dag aan de wortels overgeleverd willen zijn, moeten we ze toch vooral zien te conserveren.

 Diepvries is geen optie. Hopelijk volgend jaar wel. Nu gaat het weer wecken en zo worden. Een emmer vol is te gaan. Gokje? Acht potten. Vier op azijn en vier gewoon zoals Hak het ook altijd doet. En dan blijft er nog wel wat over voor direct gebruik. 'Leuke' bezigheid voor in het weekeinde.

Speeltuin

 Kalme dagen. Saaiheid van het gewenste niveau? Natuurlijk niet. Dat is of te weinig of teveel. Het perfect moment is als het dooie punt van een slinger. Voorbij voordat je het weet. Maar ik kan het geslinger verder aardig hebben. De tuin vordert ondertussen gestaag. Na het tweede veldje net geen champagne opengetrokken, maar ook niet dat benepene van gisteren. Bij gebrek aan Duvel het bij een Grolsch gehouden.

 Tijdens mijn bezig zijn Mopke in de tuin gelaten. Al een keer eerder geprobeerd en toen tevreden mogen constateren, dat zij niet direct een sprint naar de heuveltoppen trekt en de rest van de middag is verdwenen. Trouw als ze steeds achter de tralies van de poort zit, die naar de tuin leidt, haar ook vandaag de ruimte geven. Wederom geen probleem. Ook niet met Sissi. Al zal Sissi het niet leuk gevonden hebben, dat Mopke haar muis inpikte. Weg amusement.

 Waar Sissi de arme beesten als speelgoed gebruikt, is Mopke meer van de kauwgum. In beide gevallen wordt het beestje niet gegeten, maar de overlevingskans bij de hond is verwaarloosbaar. Maar er lopen er genoeg rond, dus een paar minuten later heeft Sissi zich een ander speeltje geregeld.

Verlaten?

 Als je mij vrgt, heeft de inspiratie een time-out genomen. Ik doe dan wel het een en ander, maar om nou te zeggen, dat ik zo lekker druk ben, dat ik niet toe kom aan het bijwerken van het blog, zou een knap understatement zijn. Ondanks de niet overdreven drukte met dagelijkse bezigheden, is het vrijstil in mijn hoofd. Dat scheelt wel natuurlijk. Niet dat ik ineens het zonnetje in huis ben. Natuuurlijk smeulen oude gedachtenbranden na. Of voor, je weet het nooit. Maar aanjagers ontbreken.

 Ik kan in de tuin, maar ook achter de Pc zitten en in mezelf verzonken met niets bezig zijn. Geen opdringerige gedachten. Geen onrust. Geen zenuwen. Geen lijsten die om aandacht schreeuwen. Niks soortgelijks. Als op de bijna beste ochtenden met de honden. De beste zijn momenten waarop uit dat niets mooie gedachten naar boven komen ipv de aloude blubber.

 Vanochtend was het gewoon blanco. Prettig blanco in een wederom mistige omgeving. Dat Prada weer een keertje dacht de weg naar huis wel zelf te weten, ik kon me er niet druk om maken. Niks in mijn hoofd de ene voet voor de andere zettend. Niet verkeerd. Niet voor mij. Voor het blog is het minder.

Multitasken

 Momenten van hollen, momenten van stil staan. Qua blog dan. Voor de rest is het vnl stilstand en dat nog gewild ook. Tenminste deels. Het is moeilijk te ontkennen maar ook minstens zo moeilijk te accepteren, dat je maar twee handen hebt. Als het ene terrein lekker loopt, bijv de tuin, zou je je aandacht op een ander vlak moeten kunnen richten zonder dat het eerste terrein stilvalt. Prioriteit verschuiven maar niet de activiteit verminderen. Het tuin-alter ego neemt dan het spitten over en ik kan aan de slag met het opstarten van het houthakken. Net als de Pc druk kan zijn met bijv. downloaden en ik ondertussen het blog bijwerk.

 Dat chronologische na elkaar gedoe verveelt altijd weer, voordat je met de klus klaar bent. Ben je met je hoofd bij andere zaken terwijl handen en voeten druk zijn met spitten. Het is een vorm van maar het niet echt. Hout dat in gedachten is gehakt is niet geschikt voor gebruik in de kachel. Zo spit ik vandaag nog gewoon verder. Met een beetje geluk lukt ook perceeltje drie voor het weekeinde en kan de tuin afdalen op de prioriteitenlijst. Dan kan gehakt worden. Letterlijk en liefst als het kan ook figuurlijk.

Abnormaal

 Ineens heb je geen zin in wijn, bier of ander alcoholisch spul. Verrassend is dat. En wat dan nu? Dorst lessen doe je niet met een boterham. Jus? Neuh. Koffie? Niet echt. Veel meer keuze is er niet. Blijft alleen water over in de smaken 'prik' of 'zonder prik' tenzij ik aan de warme versie met een smaakje wil. Maar niks in mij wil die kant op. Dan is het helder, lijkt me zo.

 Het past voor mijn gevoel voor geen meter na een dag redelijk wat werk verzet te hebben. Daar hoort een Duvel bij of in een wat speelsere bui, een rosé. Geen van beide in voorraad. Slechte logistiek. Had vandaag een tussentijdse winkeldag bedacht, maar na de wederom verloren tijd van gisteren vond ik niet, dat ik dat kon maken. Voor wie niet eigenlijk, maar toch. Wie weet morgen alsnog als mijn rug na een middag in de tuin in de nacht besluit tot dwarsliggen, waar dat tot op heden nog niet het geval is.

 De tuin wil wel aardig. De rest minder of eigenlijk niet. Het zou dom zijn die draad van de tuin los te laten als er geen duidelijke reden voor is. Behalve dat ik daar ws voor elkaar ga krijgen, wat ik me voorgenomen had, blijft het ook een soort trekpaard wat de rest op gang kan/moet brengen. Het is een kwestie van aanlopen, aanlopen en nog eens een aanloop nemen totdat het eindelijk lukt en mijn onwil zich in beweging laat zetten.

Foutje ...

 Weer een dag verkloot met ongeplande en ongewenste zaken. Nooit denken, dat het niet mis kan gaan. Nou, dat ging het wel en goed ook. Bijna 12 uur lopen k*tten en kloten om een telefoon geactiveerd te krijgen. Denk je dat het niet zo'n probleem kan zijn, omdat je net je eigen foon hebt bijgewerkt en de nodige hordes daarbij hebt genomen. Nee, dan reken je buiten '1403'.

 Wat is dat? Eerlijk gezegd geen idee en niet alleen ik niet. Ook Apple niet en op het hele internet weinig tegengekomen met een gerichte oplossing. Het is een foutcode. Zover is het helder. Maar de foutcode komt niet voor in Apple's foutcodeboek. Het is een of ander gelul over een beschadiging van het bestand tijdens het downloaden. Nou, één keer wil ik dat wel geloven, maar na de derde keer toch niet meer.

 D'r gaat duidelijk iets mis maar niemand heeft kennelijk een idee wat er misgaat, want behalve de standaard riedel van iTunes bijwerken, besturingssysteem bijwerken, antivirus en firewall uitschaklen, computer en foon afsluiten en opnieuw opstarten komt men van officiële kant niet. Verder tig adhoc oplossingen, die er ws niks mee te maken hebben want te verschillend en uiteenlopend maar waarna het betreffende programma gewoon (per toeval?) deed wat het doen moest.

 Het enige steeds weer terugkerende advies was om het via een andere Pc te doen. Wat pretendeert, dat er iets aan de hand is met de Pc, die de foutmelding geeft. Vreemd als die net een paar dagen daarvoor alles zonder problemen heeft afgehandeld. Toch was dat de oplossing. Als je zoiets een oplossing kunt noemen, want oplossen doet het niets. Het maakte enkel mogelijk om de foon geüpdated te krijgen. En als ik de mededeling weer krijg? Kan ik dan terug naar mijn laptop of moet ik dan een derde Pc kopen??

Omgekeerd

 Het hele gedoe met computers en beveiliging is een beetje als de politie, die zegt, dat je betere sloten op je deur en ramen moet monteren ipv achter de inbrekers en ander gespuis aan te gaan.

Vastgelopen

 Een telefoon zover krijgen, dat hij geen kant meer op wil behalve geactiveerd worden. Dat lijkt me een hele kunst. Ik zou niet weten, hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen. En als je vrgt wat gedaan cq gebeurd is, krijg je als antwoord: 'Niks!' Je kunt me best veel wijsmaken, maar dan moet je van betere huize komen dan dit.

 Natuurlijk wil de telefoon eerst, dat je het besturingsprogramma bijwerkt alvorens van activeren sprake kan zijn... Daar gaan we weer. Mag hopen, dat het soepeler gaat dat vorige week. Het hele gedoe met Pc's en andere digitale apparaten geeft je (weer) het idee, dat je wat grip op de digitale hulpmiddelen krijgt? Neemt niet weg, dat het vervelend blijft, dat je aan de slag moet met vanalles, waar je zelf niet om vrgt

Vooruitgang?

 Een week nou met IOS13 op mijn foon en een week moeten constateren, dat extra handelingen nodig zijn, oude vertrouwde routines zijn veranderd, onderdelen zijn verplaatst, je dingen ziet die eerst niet zichtbaar waren, afkortingen ineens uitgeschreven worden, etc, etc. Afgezien natuurlijk nog van de hoeveelheid bagger, die je ongevraagd opgedrongen wordt. Het is maar wat je verbetering noemt.

 Nou dan 'load' je het toch niet down .... tja, als dat had gekund!!

Bijwerken

 Weer prachtig weer en we gaan dat nog een paar dagen zo houden. Gebruik van maken dus. Gisteren het tweede perceeltje van onkruid ontdaan. Spitklaar kortom. Ik ga me daar vandaag aan wagen, maar niet direct het hele veldje. Ziet er prachtig uit de geschoonde en deels al omgespitte delen van de tuin. Stukken beter dan de tuin vol onkruid de winter in zien gaan, omdat je die slag weer een keer verloren hebt.

 Minimaal 3 perceeltjes schoon de winter in krijgen zou mooi zijn. Meer mag altijd, minder liever niet. Anders moet ik in het voorjaar alsnog direct met de spade aan de slag om de eerste groenten (uien, tuinbonen, spinazie) in de grond te kunnen stoppen. Maar ik wil natuurlijk meer en niet alleen in de tuin. De houtzooi moet eruit. Ik moet dat 'willen' om zien te zetten in daden. De smaak van het doen herpakken en het niet alleen bij denken en aanschouwen laten.

 Het vreemde is, dat ik van achter de Pc of nog gelegen in bed hele lijsten aan mijn geestesoog voorbij kan zie trekken van wat gedaan moet worden en dan later op de dag kan rondlopen en geen idee heb, wat ik nog zou kunnen doen. Raar trekje.

Aanlopen

 En? Voornemens uitgevoerd? Deels. Zou ook te mooi zijn geweest als het de eerste dag al tot een 100% score was gekomen. Bovendien beter geen kattegespin maar blijvende resultaten op langere termijn. Vandaag dus opnieuw aan de slag en graag minimaal één stap verder dan gisteren. Het geploeter van het leven. Maar ff niet bij stil staan.

Onwezenlijk

 Rare dag gisteren. Zo'n dag waar een sluier overheen hangt en je het tipje ervan niet gelicht krijgt. Er is iets niet zoals anders maar de vinger krijg je er niet op. Ondertussen doe je vanalles met het gevoel dat kop en staart ontbreken. Bezig in huis en tuin maar voor hetzelfde geld had je een gat kunnen staan hakken in het midden van de dorpsweg. Maffe gewaarwording.

Cruciaal?

 Weekje van de waarheid? Een poging daartoe zou niet verkeerd zijn. Oude koeien bij de hoorns pakken en in de sloot kwakken, waar ze jaren geleden al hadden moeten liggen. Alles met gewenste afstand en noodzakelijke betrokkenheid. Een extra twist in een al rijkelijk gevulde cocktail. Eerst doen waar ik mee begonnen ben, dan proberen waar ik mee gestopt ben, vervolgens aanpakken wat meer recent is blijven liggen en tenslotte aarzelend maar onverschrokken het vervaagde terrein op van de langslepende zaken. En dat alles met een dagelijkse routine. Ik bedoel regelmaat. Routine is het niet en gaat het aub ook niet te worden. Het is net de bedoeling, dat er punten worden gezet, geen routines ontwikkeld. Hooguit een tijdelijk routine van het zetten van punten.

 Geen schema's, geen planning anders dan dat iedere dag iets van alle vier de terreinen aan bod komt. Zal me benieuwen waar ik bij de langslepende zaken als eerste mijn tanden weet in te zetten. Heb nog geen idee. De andere drie terreinen zijn voor vandaag al vastgelegd. Nog een koffie en aan de slag

Leeftijden

 Een 65-jarige vent verlooft zich met een 26 jarige vrouw. Typisch gevalletje van oude geit lust groen blaadje. Maar kan zijn spijsverteringsstelsel het nog wel aan? Het is toch een beetje als een 25 jarige met een kleuter. Het zal me verder een worst wezen want beide ruimschoots volwassen en zo, maar toch. In wiens hersenen spoort er hier iets niet? Is de man een verkapte pedo of heeft zij een vadercomplex. Of hoe moet je zoiets benoemen?

 Zou ze beseffen, dat ze de beste twintig jaar van haar leven (mogelijk) gaat slijten met een man tussen de 65 en 85?? Misschien dat 65 nog net te doen is. Dat mag tenslotte niet meer oud heten tegenwoordig. Maar afgezien van de geheel verschillende leeftijdswerelden waarin ze verkeren, heb je mn de simpele fysieke werkelijkheid. Een marathon op je 65ste is niet de marathon op je 26ste. O ja, er zijn zat getrainde types die de ongetrainde jonkies van de baan lopen, maar daar zijn die lui dan ook dag in, dag uit mee bezig.

 Ja, 'Het houdt je jong'. Die dooddoener ken ik. Ik denk dan steeds 'Ik help je hopen, dat het niet sneller oud maakt'. Om zo'n combi te laten werken ontkom je niet aan aanpassen en inleveren, net zoals bij iedere andere relatie maar dan wel een stuk extremer. En ik vrees dat het mn uit de hoek van de jonge garde moet komen. En natuurlijk is een avond gezellig op de bank hangen niet verkeerd. Ik deed dat op mijn 26ste ook -soms- na een weekend doorhalen van vrijdagochtend tot diep in de kleine uurtjes van de zondagnacht. Zie me dat zonder chemische ondersteuning vandaag de dag niet meer doen. Wel dat bankhangen natuurlijk. En dat liefst alleen.

Aantrekkingskracht

 Het is feest in het dorp en dat rondom ons huis. Waar hebben we het aan te danken? Eén loopse teef. Klein formaat. Zoiets als twee teckels op elkaar gestapeld. En zes reuen die hun verstand kwijt zijn. Bovendien eentje te klein en 4 te groot, wat verder geen afbreuk doet aan hun wil de kleine dame te dekken. Behalve een hoop geblaf en de nodige vechtpartijen, wonden en hinkende honden is het uitlaten van de gezusters een heuse uitdaging geworden.

 Ontspannen is het sowieso al nooit als ik ze aan de riem heb, maar nu is het nog belangrijker om ongewenste activiteit in de ons omringende honderden meters eerder in de gaten te hebben dan de honden. Alleen als ik me eerder schrap kan zetten dan zij aan de lijnen rukken, heb ik een redelijke kans om samen met wat kreten en commando's te voorkomen, dat ze me omver trekken. Bobby helpt mij, maar niet alleen mij, met de oriëntatie door heen en weer te 'fietsen' tussen het geile zwikkie en mij met de gezusters.

 Snap nou ook, waarom ze vanochtend niet direct naar de overkant van het riviertje verdwenen maar eerste terug richting de huizen stoven. Echt geïnteresseerd in wat daar gebeurt zijn ze niet, maar andere honden zijn natuurlijk altijd interessant om naar toe te lopen of liever rennen. Maar dan zijn ze vrij en zoeken ze het zelf uit. Voor ik 100 meter verder ben zijn ze alweer terug en met andere geuren, sporen en rondliggende zooi bezig.

'Op schema'

 Scheelt toch als je niet twee weken van huis bent. Blijkbaar is thuis meer te schrijven dan vanuit de buitenwereld. Het zal het gemis van voldoende echte terrassen en café's zijn. Oa, dan. Ik weet zo nog wel een reden te bedenken. Meer dan één zelfs. Zou het uit moeten proberen en direct een week naar Parijs moeten gaan. Terrassen genoeg. Of Toulouse. Idem met het Capitole aan top, maar dat is weer een keer overstappen.

 Niks zit je dwars. Alles loopt gesmeerd. Waar wil je het over hebben? Net over al dat moois dat dan de ruimte krijgt. Moet dan wel gelegenheid toe bestaan. Ik zie me niet winkelend mijn diepere zieleroerselen verbaal aan mijn foon toevertrouwen. Om ze later weer uit te werken, als dat niet direct al met een programma kan. Sorry, dat heet app tegenwoordig.

 Zelfs zonder sfeertekening is sfeer belangrijk. Uitnodigend. Rustgevend. Inspirerend. Jezelf kunnen vergeten en onderduiken in een wereld opgebouwd uit woorden. Aanvullend. Slopend. Verfraaiend. Creërend. Noem het op. Het perfecte terras nog nooit gevonden. Wel mooie, veelbelovende momenten meegemaakt. Misschien staat het Capitole wel aan de top van dat lijstje. Een plek dus om nooit meer terug te keren en de herinnering te koesteren?

Simulatie

 Na weken rust gisteravond weer eens achter het stuur gekropen en Europa doorkruist. Het lekker rustig relaxte gevoel wilde niet verschijnen. Het was meer racen naar het eindpunt dan rustig genieten van het langsschuivende landschap. Ik zal de smaak nog ff de tijd geven.

 De programmamakers bleken ondertussen niet stilgezeten te hebben. Ze gaan Sardinië toevoegen en een nwe update staat in de steigers. Een update waarin je in één oogopslag kunt zien, waar al je chauffeurs uithangen en onderweg geconfronteerd kunt worden met omleidingen ... Ze proberen het steeds levensechter te maken. Nu alleen nog iets met het uit zijn voegen barstende banksaldo. De 100 mln grens is definitief doorbroken. Met normale uitgaven en vlootvernieuwing raak ik daar niet meer onder.

 Ik wacht met spanning op de uitbreiding richting Istanboel. Die is echter niet voor nop en kan ik ook niet met ingame-geld betalen. Daar schieten de makers natuurlijk ook weinig mee op. Maar enige creativiteit qua geldbestedingsmogelijkheden zou wel prettig zijn, hoewel het voor mensen met honderden miljoenen op de bank ws al te laat is. En geldboetes van 1100 euro ... ach, ik tik ze af en sta er verder niet bij stil.

Kleden

 Zondag. Ochtend. Mariana is naar de kerk in haar Portugese outfit. Oa gele hoed en iets tussen een jas en een poncho ook in de gele richting qua kleur. Het heeft een paar jaar geduurd, voordat het echt tot me door is gedrongen, maar kleren kun je ook kopen om te showen en niet alleen, omdat je ze nodig hebt. En niet alleen kleren.

 Is een wereld die mij vreemd is. Ik loop niet winkel in, winkel uit opzoek naar iets wat me bevalt, als daar geen noodzaak toe bestaat en de enige noodzaak die telt, is, dat je toe bent aan iets nieuws, omdat wat je hebt aan de laatste draden toe is. Mijn deel in de kleerkast is dan ook meer dan de helft kleiner dan het deel van Mariana.

 Heb haar wel vaker gevraagd, waarom ze niet meer draagt, wat ze heeft, ipv weer wat nieuws te kopen. Dan komt er altijd weer het antwoord, dat ze toch alleen maar kijkt. Haar eufemisme voor kopen, waar het haast altijd op uitdraait.

 Maar het gaat nog om meer. Het mechanisme is complexer. Het heeft ook met nieuw, anders en hebben te maken. Maar heb je het, dan is het snel niet nieuw meer en kijk je weer naar wat anders. Waarom je met zo'n instelling een grote kleerkast wilt ontgaat me. Maar daar steekt 'hebben' voor de tweede keer z'n kop. Eenmaal in bezit draag je het weliswaar nauwelijks meer, maar doet het zeker niet weg. Ook niet de kledingstukken van lang vervlogen maten ....

Gefilterd

 Het is al weken mistig als ik 's ochtends met de honden uit ga. Ben ik optijd, voor half acht dan is het vooral een kwestie van raden waar de honden zijn. Ben ik laat, na achten, zoals vandaag en loop een serieus stuk dan kom ik gaande de wandeling langzaam in een sprookjesachtige wereld terecht. De mist wordt dunner, contouren van heuvels verschijnen, de zon laat zich meer en meer gelden. Ook de heuvels krijgen langzaam kleur maar alles blijft gehuld in een blauwige waas. Elfjes, eenhoorns of dwergen zouden me niet verbazen.

 Dan is er ergens een kantelpunt en krijgt de wereld scherpe lijnen, heldere kleuren, blauwe lucht en voel je de warmte van de zon al zo vroeg in de morgen. Prachtig die ochtenden. Alleen jammer, dat je er zo vroeg voor uit je bed moet komen.

Bubblelicious

 Iedere keer als ik in de tuinkamer moet zijn, gun ik me een paar ogenblikken om het gebubbel van de gistingsflessen te genieten. Het gaat gestaag door in alle vier de flessen. Duizenden, nou ja, in elk geval honderden belletjes per seconde, die naar het opperrvlak van de aanstaande wijn stijgen en de koolzuur via het waterslot naar buiten duwen. Ook daarbij nog steeds minimaal seconde-tempo. Een proces waar je normaal gesproken niks aan hoeft te doen.

 De beide flessen met rode wijn zijn prachtig diepdonkerrood, de witte is van smerig okerachtig inmiddels bij iets lichtgeels aanbeland en de mix van het huis gaat duidelijk niet echt rood worden en is nog te troebel voor conclusies. Die loopt dik tien dagen achter op de rest en dat is aan de heftigheid van het gisten te zien. Bezig met een inhaalrace. Aanmoedigen is overbodig. Voel meer voor bewondering.

Vertrekken

 Vanmiddag een paar uur besteed aan een poging om de voors en tegens van een Brexit te doorgronden. Op een live-streaam (ja, ja heel bij de tijds) van Sky een debat, een deel van een debat in het Lagerhuis proberen te volgen. Goed voor mijn Engels en dat deel viel niet tegen. Met het begrip van de Brexit en mn dan de standpunten en de verdediging daarvan door de voor- danwel tegenstanders was het een stuk minder.

 Het theater van zo'n Lagerhuiszitting alleen is al de moeite waard. De Nederlandse tweede kamer steekt daar maar saai en bleekjes bij af. Prachtige betogen, het nodige retorische geweld, ongetwijfeld kwinkslagen, die de lachers bewerkten maar mij verder ontgingen. Het ging nieteens om de feitelijke stemming over het onlangs voor de vierde keer bereikte Brexit-akkoord tussen een Brits Minister-president en de EU maar om de zoveelste motie waarin aangedrongen werd op uitstel.

 Beste Boris had vooraf al gezegd, dat hij nooit en te nimmer weer met de EU ging onderhandelen over uitstel en herhaalde dat nadat de betreffende motie was aangenomen met een meerderheid van 16 stemmen op een totaal van dik 600. Hij garandeert nog steeds dat de UK op 31/10/2019 uit de EU stapt. Zien hoe hij dat gaat flikken. Hij leek niet erg onder de indruk van de motie.

 Een partijgenoot van Boris vatte eigenlijk samen waar het om gaat, maar waar mn Labour, maar Labour niet alleen, met allerlei economische rampverhalen onderuit probeert te komen, nl. het accepteren èn uitvoeren van de uitslag van het Brexit-referendum, inmiddels dik drie (!) jaar geleden, zoals dat toen door het Lagerhuis is goedgekeurd en rechtsgeldig is gemaakt. Ze maken er daar in elk geval meer werk van dan Nederland met z'n Oekraïene-versie.

Breinvoer

 Het is ff klussen maar het loont de moeite. Klik op onderstaande link en dan op het rode woordje 'hierrr' in de het stuk zin 'tijdens het afvalscheiden hierrr de papieren versie'. Niet hier dus maar in de tekst, die verschijnt na het klikken op de link. Kies voor openen ipv bewaren. Vervolgens een aantal keer op Ctrl+ drukken tot de tekst een leesbare  grootte heeft bereikt.

https://www.geenstijl.nl/5150120/gs-science-bouw-tien-kerncentrales-in-nederland/#more

Voor(ui)tgang

 Gaat het nou beter of gaat het slechter? De bewegelijkheid gaat vooruit. Daarvoor maakt het lijf meer en meer problemen. Behalve de soepelheid melden zich ook de nodige irritaties en andere (over)gevoeligheden weer ter plekke. Net alsof alles ff afgekapt was en nu, hoi hoi, alles weer tekeer kan gaan.

 Had me daar direct na terugkeer uit Portugal tegenaan willen bemoeien. Net als de tuin is het door de een na de andere tussenkomst voor me uit geschoven. Tijd om daar volgende week werk van te maken. Enige mentale voorbereiding kan geen kwaad. Van niks, en niks is het niet, kan het helemaal naar de andere kant uitvallen.

 Maar niet vooruitlopen op eventuele conclusies. Hoewel ... in geen betere handen denkbaar dan in die van een hypogonder. Niet van het ergste soort, maar toch. Het lijkt me bovendien onwaarschijnlijk, dat het in één gesprekje geregeld zal zijn. Afwachten dus. Mijn hobby.

Uitlaten

 Het is ongetwijfeld nog te vroeg om te juichen, maar het uitlaten van de honden via de achterkant krijgt meer en meer de gewenste vorm. Natuurlijk wilde Prada een keer niet luisteren, maar het lijkt niet meer chronisch te zijn, als we die kant op gaan. Vandaag kwam ze op gezette tijden haar koekje halen en liet ze zich probleemloos aanlijnen voor de terugweg.

 Ze verdwijnen alle drie niet meer compleet uit zicht en verder. Blijven, en dat moet je ruim nemen, in mijn buurt. Voorlopig gaan we nog aangelijnd de deur uit en komen aangelijnd weer terug. Dat laatste zou mooi zijn, als dat de komende weken in een paar étappes afgebouwd zou kunnen worden. En dan tot slot ook gewoon de poort opengooien en geheel zonder lijnen aan de wandel. Of me dat deze winter al gaat lukken, hangt natuurlijk grotendeels af van hoe gewillig ze op het in vrijheid terugkeren reageren.

 Afleiding cq verstoring blijft het grote punt. Hoewel ik soms het idee heb, dat ze minder fel zouden reageren als ze niet aan de lijn zou zitten. Dan zullen ze bij honden en soortgelijk spul er achteraan gaan tot ze er genoeg van hebben, maar bij mensen toch eerder afstand houden of net de andere kant op gaan dan het getrek wat ze nu aan de lijn doen.

 Maar dat speelt maar een paar weken per jaar. In het voorjaar met zaaien en wieden en nu in deze weken vanwege het oogsten van de mais. Dat moet te overleven zijn.

Levendiger

 Het leven biedt alweer meer mogelijkheden dan gisteren. Dat doet deugd. Spitten zit er nog niet in, maar er valt meer te doen dan dat, ook in de tuin. Prachtig weer weer, trouwens. Over de najaars valt hier weinig te klagen. Als het een beetje meezit hebben we dit weer nog iets van een mnd. Daarna begint het mindere deel van de winter wat dan in januari en februari culmineert in enkele heldere, koude en zonnige weken. In maart gevolgd door een razend snelle omslag naar voor Nederlandse begrippen zomerse temperaturen. Het voorjaar is of te droog of te nat en de zomer vervolgens te warm of niet warm genoeg. Dat zijn zo mijn weerservaringen van de afgelopen bijna (!) vijf jaar in het hart van Roemenië. Nee, geen terugblik hier, die bewaar ik wel voor april volgend jaar.

Complex

 Een mens is toch een bijzondere constructie. Afgezien van al die evolutionaire stappen die tot het complexe fysieke geheel hebben geleid, zit er ook nog een klomp kleffe grijs-roze massa tussen de oren, die niet alleen vrijwel het gehele fysiek aanstuurt, maar ook nog eens met zaken bezig is, die op het eerste oog weinig met de fysieke werkelijkheid te maken hebben. En het 'mooiste' is, dat je nauwelijks enige controle kunt uitoefenen op deze twee-eenheid.

 O ja, je kunt je een ons sporten, of laten we het tot bewegen beperken en hetzelfde doen met yoga of enige andere vorm van meditatie, je leven compleet inrichten op je fysieke en geestelijke vermogensbeperkingen, alle tegenwoordig rijkelijk rondgestrooid voedseladviezen opvolgen, je braaf iedere wetenschappelijke scheet aantrekken, dan nog, ongeacht de vrg of het allemaal zo verstandig is, reikt je invloed nauwelijks verder dan de omgang van de gemiddelde autobezitter met z'n vierwieler. Olie bijvullen wil nog wel lukken, accu verwisselen is al minder vanzelfsprekend en als het met een band moet gebeuren is het voor de meesten einde oefening. En ze worden alleen maar ingewikkelder zonder ook maar enigszins in de buurt van het menselijke lijf te komen.

 Je auto zou last van zoiets als stemmingen moeten hebben. Daar zou je niet vrolijk van worden. Moet je 's morgens eerst kijken of je kar wel zin heeft om zich voor jou in te spannen, voordat je met de dag aan de slag kunt. Toch doe je niks anders met jezelf. Hebben we d'r vandaag zin? Wil alles naar behoren werken? Kunnen we d'r een schepje bovenop doen of wordt het een stapje terug? Lijk wel een oldtimer. Die staan ook meer te staan dan dat ze rijden.

Proceskunde

 Onwillige spieren bevorderen niet het bezig zijn met het blog. In feite werkt het beter dan mediteren. Je bent met weinig anders bezig dan die stomme rug. Niet in de laatste plaats omdat weinig bewegingen geen draadje naar de rug hebben en met regelmaat een onbedoelde verkramping er nog eens overheen gaat. Ongewild span je de boel vaak aan en moet je eerst ontspannen (uitademen) waarna blijkt dat het ook best zonder die irritante club kan.

 Bewegen doet, zoals bekend, goed, maar heeft ook z'n grenzen. Na een ochtend pogen om me enigszins nuttig te maken, was het na de lunch wel bekeken. Lunchtijd, want aan eten moest ik niet denken en Mariana was niet in huis. Dat is de uitdaging voor straks na de honden.

 Een kleine, gekrompen wereld is het, waar je in terecht komt. Kan me een beetje voorstellen, hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben met al haar fysieke beperkingen en de gaten in haar geheugen. Kan me ook steeds meer voorstellen, hoe het is om je leven tot het zitten op een stoel te beperken, moeten beperken. En dan mag je nog blij zijn, als je in de luxe situatie verkeerd van een familie bestaande uit meerdere generaties in hetzelfde (grote) huis.

 Bed uitgebonjourd, het ontbijt naar binnen slobberen zonder gebit en buiten in het zonnetje op je eigenste stoel gezet. Kun je het reilen en zeilen van de rest nog van commentaar of hoofdschudden voorzien. Of de passerende auto's tellen. Je nog aanwezige krachten heb je nodig om 's avonds weer in bed te komen. Oud voelen, oud zijn .... wat zal ik ervan zeggen?

Theater

 'Kom, nog een koffie.' Normaal gesproken zou ik nu al bijna bij het apparaat in de keuken zijn. Maar het is geen normale dag. Eerst de rug rechten. Dan met twee(!) handen de zitting van de stoel vastpakken. De stoel naar achter zetten, met de handen de tafel vastpakken en me in de gecreëerde ruimte in één beweging rechtop trekken, waarbij het gewicht gelijk verdeeld moet blijven over beide voeten. Dan voorzichtig naar rechts draaien met het hele lichaam van hoofd t/m voeten en naar de keuken lopen zonder anders dan met het hele lijf de noodzakelijke draaien om de gestapelde verhuisdozen te maken. Bij de koffiemachine vervolgens niet voorover buigen en op het aanrecht leunen maar rechtop blijven staan.

 Als ik het een ander zou zien doen, zou ik gegarandeerd het lachen niet kunnen onderdrukken. Nu doe ik dat maar niet, want bij het lachen wordt vreemd genoeg ook aanspraak gemaakt op de betreffende spier. Amen.

Onwillig

 Dat wordt nog net geen zombiedag. Hoe ik het voor elkaar heb gekregen mag Joost weten, maar de mij welbekende spier halverwege de rug aan de rechterkant weigert normale dienst. Net geen plank in bed, maar een citroen uitpersen met rechts zit er niet in. Het heeft me gisteren alles bij elkaar nog aardig wat moeite gekost. Soms is opstaan uit het bad al voldoende om dagen volledig uitgeschakeld te zijn.

 Daar gaan we weer. Een paar normale dagen zijn me niet gegund. Wat een heerlijk afwisselend leven heb ik toch. Een dagje klungelen. Normaal gesproken niet vies van. Als het je opgedrongen wordt is mijn enthousiasme een slagje minder. Maar goed . Zitten is het niet. Liggen is het niet. Bukken is het helemaal niet. Enkel heen en weer lopen is goed te doen.. Maar dat dan weer zonder gewicht te verplaatsen. Dat wordt de keuken vandaag en dat op mijn 11en30ste.

 Ik kan er niet bij. Gelukkig ben ik nauwelijks bijgelovig. Anders had ik redenen te over om met druk te maken over kwade ogen en andere ongein. Zigeuners schijnen er goed in te zijn, mn in het erin geloven. En zigeuners hebben we zat hier in het dorp. Zou alleen niet weten wie waarom de pik op me zou hebben. Helena? Zelden zo'n oppertunisch iemand leren kennen. Die smeert stroop en honing om je mond, maar laat je vallen als een baksteen, als het haar beter uitkomt. Maar dat is verder zonder speciaal kwade bedoelingen. Meestal enkel vanwege geld. Dan is ze een tijd buiten beeld. Denkt ze je vervolgens nodig te hebben cq te kunnen gebruiken, staat ze weer voor je neus alsof niks gebeurd is. Die bevolkingsgroep heeft daar sowieso een handje van, maar niet allemaal zo uitgesproken als zij.

 Maar geen Transylvaanse Voodoo dus. Gewoon pech, maar dan wel een beetje aan de rijkelijke kant.

Aardigheidje

 Na het persen van de druiven was er een dorpsgenoot die interesse had in het restant dat uit de pers komt. Hij vroeg het toen we met de witte druiven bezig waren en houtblokken tekort kwamen om de pers ver genoeg naar beneden te laten drukken. Die houtblokken had hij eerst niet, kwam met een zware metalen toestand, maar dat paste weer niet, etc. Uiteindelijk heeft hij voor ons een dikke eikenhouten plank aan stukken gezaagd. Het dennenspul wat wij als enige zelf als aanvulling van de meegeleverde beukenhouten blokken hadden, draaiden we steeds weer aan gort.

 Hij had dus ook oren naar de uitgeperste rode druiven (basis voor een soort lokale Grappa) en kwam heen en weer lopend met wat emmers ook met iets van een metertje aanzetten en een heel verhaal .... in het Roemeens. Het leek me iets van een suikermeter, maar wat hij me duidelijk wilde maken, snapte ik niet. Mariana erbij gehaald voor hij onverrichter zaken huiswaarts was gekeerd en toen bleek dat hij dat ding had, maar het niet begreep. Suiker mat hij, zoals meer mensen hier, met een rauw ei. Blijft het drijven is het ok, zakt het naar de bodem moet je suiker toevoegen.

 Ding meegenomen en beloofd om uit te zoeken waar het precies voor bedoeld is. Een Russisch gevalletje. Dus eerst de opschriften ontcijferen. Met Google Vertalen en wat heen en weer kopiëren was het duidelijk, dat het ding voor het meten van suiker en alcohol bedoeld was. Vrg was; hoe?

 Alcoholpercentage leek me duidelijk, maar de suiker zei me niks en ook een eventueel verband tussen beiden, zag ik er ook niet direct aan af. Ingevoegd op het internet en wat van die dingen vergeleken. Het is, dat ik van puzzelen hou.

 Uiteindelijk geconcludeerd dat het ding tweeledig gebruikt kan worden. Bepaling van het alcoholpercentage na vergisting en het suikergehalte voor vergisting. En dat laatste in Brix-waarden, waar je via tabellen weer het potentiële alcoholpercentage kunt aflezen en de hoeveelheid suiker in de most. Weten we dat ook weer. Nu het de beste man nog duidelijk maken èn voordien Mariana.

Herpositioneren

 Anderhalve week verloren, een overvolle wasmand en minder gedaan in de tuin dan mogelijk was geweest met het prachtige weer van de voorbije dagen. Echt inhalen doe verloren tijd niet. Ik ben nu waar ik vorige week dinsdag of zo had kunnen zijn. Normaal niet iets waar ik mee bezig ben. Nu kwam wel erg veel bij elkaar op het totaal verkeerde moment. Maar gehad is gehad. Dat zal ik maar direct afkloppen.

 Nu die nuttige(ere) besteding van de avonden nog. Net als het slepende spul ga ik me daar volgende week over buigen. Morgen nog mijn handen vrij voor de tuin. In het weekend de wasmachine achter de vodden aan zitten en indien weertechnisch nog steeds mogelijk tussendoor in de tuin verder.

 Valt weinig te beleven op dagen als deze. Geen overmatige zwarte gedachten al is zo'n onwillig lijf nou ook geen uitnodiging om vol overtuiging en vrolijkheid de toekomst tegemoet te zien. Het zat in elk geval niet het bezig zijn met het volgende groeiseizoen in de weg. Dan praten we toch over mndn verderop. Er waren tijden dan was de volgende week me al een brug te ver. Soms goed dat dingen voorbij gaan.

Tuinherstel

 Met wat liggen, rekken en strekken keert de mens terug in de mens. In een paar minuten is het een andere wereld. Hup, aan de slag met het volgende perceeltje? Nou, dacht het niet. Misschien zelfs morgen niet. Gelukkig valt er in de tuin zat ander werk te doen. Èn, en, en het eerste perceeltje is gedaan. Toen ik strompelend de tuin verliet, heb ik wel een blik achterom geworpen, maar meer dan de constatering, dat het eerste veldje gedaan was, zat er niet in. Als ik zo terug ga, is er ongetwijfeld ruimte voor enige tevredenheid. Het zal er prachtig uitzien.

 Da's één deel dat schoon de winter ingaat. Alles natuurlijk in de hoop, dat ik er volgend jaar op tijd bij ben en de grond weer los maak, voordat het onkruid weet te wortelen. Een plan voor het gebruik van de bedden in het komende groeiseizoen ontbreekt nog. Knoflook zou voor de winter kunnen en de tuinbonnen mogen eerder dan afgelopen voorjaar is gebeurd. Helaas niet consequent zaaidata genoteerd. Enkel voor binnen was het begin mrt en dat mag naar begin februari.

 Ik draaf weer door. Enkel wel of geen knoflook in de grond stoppen is een vrg om nu mee bezig te zijn. De rest is voor later bij de warme chocola of glühwein.

Afgezien

 Nou, het meest in het oog springende resultaat van vandaag is, dat ik nu weet hoe het voelt, als ik op mijn tachtigste nog een perceeltje wil omspitten. Allemachtig wat een lijdensweg die laatste vierkante meters. Kan me niet heugen ooit met zo'n onwillig lijf te maken te hebben gehad.

 In het begin was het voldoende om af en toe van het landschap te genieten. Niks nieuws en voor vandaag weinig verrassend. Conditie ruk. Tempo zoek. Motivatie ook al beter geweest. Om geen problemen met het spitten te hebben, had ik de hele zomer minimaal één perceeltje moeten omspitten, enkel en alleen om iets van spitroutine in stand te houden. Het tempo, waarin je op deze leeftijd de routine van vanzelsprekend geachtte of net weer bijgeschaafde handelingen verliest, is droefmakend.

 Het kost je weken intensief bezig zijn om een activiteitenniveau te bereiken, waarbij je al rekening houdt met het feit dat je geen 25 en ook geen 45 meer beent, en in een week of wat ben je het gewonnene alweer grotendeels kwijtgeraakt. Dat betekent het al eerder geconcludeerde, dat er een moment aan komt, dat je langer bezig bent met het bezig zijn mogelijk maken dan met het bezig zijn zelf.

Eindelijk!

 Tuindag, maak er dagen van. En net als gisteren laat ik me niet van mijn voornemen afbrengen ongeacht wat gebeurd of de omstandigheden in petto hebben. Met één been in het gips, aan het infuus of in een rolstoel d'r gaat geruimd, gespit en gebrand worden, misschien zelfs gebouwd, al zal dat niet vandaag zijn.

 Met de drie vredig bubbelende vergistingsflessen erbij in de tuinkamer mag ik niet ontevreden zijn over gisteren. Het schone aanrecht is inmiddels weer verleden tijd, maar dat terzijde. Nu staan 25 ltr wit, 25 ws rosé en 2x25 ltr rood te gisten. Plusminnus 130 flessen. Een aardige bijdrage aan ons jaarlijkse verbruik. Het kriebelt direct weer op dezelfde wijze als vorig jaar. Al dat gedoe met die grote glazenflessen is maar niks. Je zou er een tank/tanks voor moeten hebben, die je bovendien kunt verwarmen. Lijkt wel een Pavlov-reactie.

 ..... maar voor ik me daar in verlies, als de sodemieter naar de tuin.

Genoeg!

 Mijn lijf en ik zijn het eens. We hebben het gehad voor vandaag. Nog een paar losse eindjes in de keuken en ook het schoonmaken van de wijnmakerszooi gaat nog een uur of wat kosten. In beide gevallen is het meeste gedaan maar zat alles er niet in.  De keuken zat het persen van de wijndruiven in de weg en als ik alles op de gewenste manier schoonmaak, loop ik dadelijk met de honden in het donker. Keuzes. Prioriteiten. Leven. Gètver.

Loodzwaar?

 Dik twee uur erop zitten. Pauze. Meeste is gedaan. Moeilijkste deel moet nog. Ik ben het zat en eigenlijk hoeft het ook niet meer. Het zijn de puntjes en andere accenten, die nu nog moeten worden gezet. Even de tanden er in. Ik geeft me nog een uur en dan ga ik ongeacht de stand van zaken met de wijn aan de slag. Ook zo'n moetje. Misschien nog wel dwingender dan de ruimte op het aanrecht. Maar als die in de flessen zit, heb ik een paar weken rust op dat terrein. Kan de tuin mooi in dat gat springen.

Samenscholen

 Het slagveld roept. Het moet nog ff wachten. Ik ben nog niet aan mijn koffie-taks toe. Tankje is nog niet gevuld. Geen goede voorwaarde als je een paar uur vol op het gas wilt kunnen trappen. Wel al bij het wachten op de koffiemachine links en rechts rommel opgeruimd. Lege flesen, melkpakken, kroonkurken, echte kurken, papiertjes, probiotica-flaconnetjes, etc. In een week tijd verzamelt zich een hoop oneigenlijke zooi op het aanrecht. Tussen die paar koppen, borden, een enkele pan en een hoop glaswerk is het normaal gesproken geen probleem. Ditmaal is dat wel gelukt.

 Voordeel is, dat het straks, als alles aan de kant is, een genot zal zijn om het vrijgekomen aanrecht te aanschouwen ... voor zo lang het duurt. Want er moet direct of zelfs tussendoor gekookt worden, er staat nog steeds 25 ltr wijn te wachten (in de kelder) om gebotteld te worden en ook de sambalproduktie van dit jaar heeft nog geen definitieve plek gevonden en wacht daar geduldig op, vooralsnog buiten de keuken.

 Het aanrecht in de keuken is net als de eetkamertafel zo'n plek, die rommel aantrekt. Een parkeerplek voor plekzoekende zaken en bij de tafel dan mn papieren en boeken maar ook klusmaterialen en gereedschap. Zoals al eerder geconstateerd, Jan Steen zou er nog wat van kunnen leren.

Onverstoord

 Wat er vandaag ook gaat gebeuren. De Batavieren Coves binnenvallen, Mariana de hoofdprijs in de Lotto wint, de buren eindelijk willen verkopen of Poetin langs komt voor een borrel, ik ga aan de slag met de keuken en hou niet eerder op tot alles aan de kant is. De hele verdere rest wacht maar. En bij de keuken alleen blijft het niet. De wijn zal ook nog wel lukken incl. het hele schoonmaken achteraf. De tuin gaat wederom naar morgen en dan maar hopen, ik ga het niet controleren voor je het weet ziet het er slecht uit, dat het morgen net zo'n mooi dag is, als het vandaag schijnt te worden. Wegwerken van achterstanden. Lang geleden dat het me in de weg heeft gezeten.

Uitgepoept

 Iets van 7 à 8 uur bezig geweest om een betaling te doen die normaal gesproken minder dan 2 minuten tijd kost. En of ik die nwe methode van ING nou zo'n vooruitgang vindt. Ipv iedere keer een ander getal bevestig je nu je betalingen steeds weer met dezelfde pincode. Eén cijfertje meer dan de pincode van de bankpas. Ik ben niet onder de indruk. Maar mij hebben ze niets gevraaagd. Hebben ze nog nooit gedaan.

 Hetzelfde met Apple en zijn besturingssysteemsdiarree. Een hoop werk, gedoe vanwege schijfruimtegebrek, één van de redenen om dat updaten voorlopig achterwege te laten en wat levert het per saldo op? Dat je alle toevoegingen successelijk verwijderd, Siri overal uitschakelt en als enig concreet resultaat op de thuisknop moet drukken ipv over het scherm vegen om het ontgrendelingsscherm te activeren. Ik zou me als programmeur schamen voor die berg aan geblaat en dat beetje wol.

 Nu zien dat ik de laptop weer in oude staat hersteld krijg, maar wel met meer vrije schijfruimte. En dat ik door krijg hoe de nwe iTunes dit keer met het bijhouden van mijn foon omgaat. Een ergernis vanaf mijn eerste kennismaking met Apple: de onzin van het syncen, synchroniseren ipv dingen kunnen toevoegen of verwijderen. Ik heb nooit gesnapt waarom (muv adresbestanden) mijn bestanden op de diversen apparaten identiek moeten zijn, al helemaal bij zoiets als foto's maar ook muziek. En dan heb ik nog het geluk, dat ik niet aan boeken, films, Tv of podcasts doe. Helaas gaat Windows hard in dezelfde richting.

Oud zeer

 Loop je weer meer dan een uur te zoeken naar waar alle functies nu weer verstopt zijn. Zelfs een update-functie, waar je voorheen direct en ongevraagd mee geconfronteerd werd, moet je nu zoeken. Het slaat werkelijk nergens op. Programmahandelingen, die je hooguit eens per jaar hoeft te doen en dan alleen als je je laat opjagen door de makers. De arrogantie, ja het wordt een beetje afgezaagd, die van de manier afstraalt waarop verondersteld wordt, dat je alles kunt volgen en in eigen beheer kunt afhandelen. Een druk op de knop en alles is oké. Geen idee hoe lang het gaat duren. Geen idee hoeveel schijfruimte in beslag wordt genomen. Eigenlijk weet je gewoon geen ruk. Mooi niet, dus. En dan heb ik het nog niet over de ellende, die na afloop van de update boven water gaat komen. En dat is in deze geen mogelijkheid maar een feit.

 De grote programma's cq besturingssystemen verzinnen de ene na de andere zogenaamde verbetering en ik mag zien wat ik daarvan gebakken krijg. Dat is één kant van het verhaal. Aan de andere kant is er iemand als Mariana, die het vanzelfsprekend vindt, dat hier alles blijft draaien op foon, tablet en straks Tv maar zelf nauwelijks weet wat met een pictogram wordt bedoeld. Dit soort zaken kan niet anders, dan een hoop ellende opleveren als de digitale goden weer een keer bedenken, dat alles of tenminste een hoop anders moet ipv de bestaande zaken te consoliseren en voor mogelijk misbruiken te beschermen.

 Al het gedoe rondom wachtwoorden, ik heb me er al eens over opgewonden, is van hetzelfde laken een pak. Daar waar het misgaat zijn het steeds de overkoepelende programma's, die deuren open laten staan. Niet de individuele gebruiker met zijn password, dat net iets simpeler is dan "0nGG23nMkk0987mMmmjfttlpqq2324Po0"

Programmatisch

 Lekker is dat. TAN-codes werken niet meer. Een app installeren. De app wenst een recentere versie van IOS op mijn foon. Om die te installeren moet eerst iTunes worden bijgewerkt, Voordat ik daar mee aan de slag ga, eerst mijn foto's veilig stellen ..... IT, Grrrrrr. Daar gaat mijn geplande daginvulling. Beetje eigen schuld, maar ik hou niet van deze dwingelarij. Alsof je in je auto stapt en eerst langs de garage moet wil je verder kunnen rijden.

Des moeders

 Bijna zeven weken geen deel meer uitmakend van het leven op het ondermaanse. Bijna zes weken onder de grond. Bij de details daarvan maar niet te lang stilstaan. Is wat veranderd sindsdien? Afgezien van het voorspelbare geëmmer rond de afhandeling van het nalatenschap heb ik niet het idee, dat er iets is veranderd. Ik ben niet meer of minder bezig geweest met haar. Definitief afscheid van haar heb ik meermaals genomen. Het heeft gewoon ff geduurd, voordat ze er invulling aan heeft gegeven.

 Hoewel, als ze het zelf voor het zeggen had gehad, was ze een paar jaar eerder vertrokken. Grof geschat, denk ik, zo'n 3 jaar langer geleefd dan haar lief was. De 85 jaar daaraan voorafgaand zullen weinig momenten van spijt hebben gekend. Ze heeft haar leven naar eigen inzicht geleefd en de mensen in haar directe omgeving gedwongen haar te volgen dan wel te accepteren. Zo'n beetje zoals een deel van de club nou denkt de rest hun mening en manier van aanpak op te kunnen leggen. Appels en bomen. Alleen liggen de verhoudingen nu iets anders.

 Ga ik me haar op een speciale manier herinneren? Denk het niet. Het is cru, maar voorbij is voorbij, weg is weg. Ook mijn vader komt maar zeer zelden voorbij en daar is in de voorbije 17 jaar nauwelijk verandering in geweest. Het is het afsluiten van een hoofdstuk, het dichtslaan van een boek. Ik blader zelden terug.

Hunkering?

 Gisteren bij thuiskomst toe aan drank. Dat kun je zo hebben. Onlangs weer van die bijna mini-flesjes tonic gevonden en gekocht. Dus een klets gin erbij, ijs erin en hoppa. Hap, slik, weg. Weet niet wat ik sneller naar binnen kiepte, de mix of het restant tonic in het nog steeds te grote flesje? Op één been staat het wat moeilijk, dus een tweede erachter aan met dezelfde ijsklonten maar een nw flesje tonic. Zo stel ik het me voor, als je aan drank verslaafd bent en 's ochtend net uit bed je van je eerste levensbehoeften voorziet.

 Ik moet er niet aan denken, Mijn gezicht trekt alleen al bij de gedachte in een grimas van afschuw. Niet dat mijn handelen nou zo buiten de mogelijkheid van kritiek staat. Ik troost me dan met de wetenschap, dat het tijden erger, royaler, scheutiger is geweest. Twee glazen wijn later lag ik bovendien gestrekt op bed.

 Enige hernieuwde aandacht voor het aandeel water in de dorstlessing kan sowieso geen kwaad. Het is niet mijn favoriete smaakje. Alleen de bak warm water met een vermeend smaakje is erger, als ik de gember vergeet toe te voegen. Het dorstige seizoen is bovendien voorbij en om dat beetje wat er rest met water te lessen, is ook weer zo wat. Zou geen kwaad kunnen maar gaat overtuigingskracht kosten.

Inhaaldag?

 Gaat het vandaag echt gebeuren? Afwas, tuin, wijn en administratie? Eigenlijk zou de was er nog bij moeten en houthakken is ook geen luxe, maar je kunt ook teveel hooi op je vork willen hebben. Denk dat het zonder gedoe met de wasmachine en het heen en weer slepen van hout al zat is voor vandaag. Maar zou leuk zijn, als het zou lukken.

Behoeftig

 Zit je daar. Kale, steeds leger wordende gang. Plastic stoeltjes op een metalen frame. Zouden zo uit een afgedankt stadion kunnen komen. Terrazzo vloeren. Elektra op en in de muren. Verdeeldozen die het deksel laten hangen. Kabelbanen die hun functie niet vervullen. Tegelwerk dat van de muren komt.

 Mensen vragen iedereen waar ze zijn moeten, lopen gewoon behandelruimtes binnen, met wat geluk kloppen ze net nog eerst. Dat is Roemeens of Oost-Europees. Hetzelfde gebeurt bij de huisarts. Ik kan er niet aan wennen. Mensen staan in de rij ook nooit achter je, maar direct naast je, en bemoeien zich met jouw bezig zijn of komen er plompverloren tussendoor, omdat het ze te lang duurt of hun vrg gewoon wel ff tussendoor opgelost kan worden. Naar hun mening.

 Zigeuners lopen te bedelen. Natuurlijk altijd weer een jonge vrouw met een klein kind. Verzorgend, begeleidend, verplegend en schoonmaakpersoneel loopt in grote getalen voorbij. Artsen idem. In opleiding. Assistenten. Studenten. En dan verschijnt er ineens zo'n bal, dat je denkt, dat arts worden toch bijna in de genen moet zitten en anders het systeem wel erg fout 'vormend' moet zijn, als je eindelijk op je zelfstandig uitvoerende niveau terecht bent gekomen.

Opstomen

 Ipv energiek teruggekeerd van 'er ff tussen uit zijn' hoor ik meer onder het kopje 'Uitgeblust' thuis. Maakt niet uit. Voorlopig is dit, zover mij bekend, de laatste onderbreking van mijn eigen tijdsinvulling. Kan ik na twee weken eindelijk beginnen aan het herstel van vertrouwde routines. Als ..., maar daar ga ik geen gedachtenflard aan verspillen.

 Vanavond nog een paar moetjes en zien, dat ik eindelijk in de zg flow terecht komt en naast alle bekende en gewende routines tijd vind om het slepende spul een voor een af te handelen, te ontzenuwen, over boord te werken. Vrijheid! Op naar de gewenste lichtheid van het bestaan!! Ontdaan van ballast, geen betonblokken aan mijn voeten.

 Niet meer die loze voornemens, maar iedere dag een onderdeel uit kiezen en daar mee aan de slag gaan. Net als het bezig zijn ooit op de rails is gezet. Afronden zal wel niet altijd binnen een dag kunnen, maar wel er mee aan de slag gaan èn blijven. Ik ben het zat. Meestal is dat een goed teken.

Systematisch?

 Kwart voor negen vertrokken en vijf voor vijf terug thuis. En niks nie ergens rondgehangen of uitgebreid geluncht. Ben je gek. Een klef broodje in mijn mik gedouwd bij een tankstation. Wederom was gedoe rondom de gemaakte afspraak van 6 mndn geleden de oorzaak. Wat is het toch een genot, als je dat in een planningsprogramma kunt proppen en de kans klein is, dat je verkeerde data kiest of er, zoals nu, ook een verkeerd jaar bij zet.

 Gelukkig doen ze per saldo niet moeilijk, maar ik heb me toch wel even afgevraagd of ik nou gek was of zij weer steken hadden laten vallen. Gelukkig dat laatste, al weten ze d'r altijd weer een draai aan te geven om het mij in de schoenen te schuiven. Proberen het tenminste. Maar laten we wel wezen voor 330 Lei voor een half uur (ruim gerekend) wil ik ook wel een per étages naar beneden komen, al is het mijn dag eigenlijk niet. Dat zijn gewoon Franse prijzen.

 Nu staat de volgende afspraak op 14 april volgend jaar met het vriendelijke verzoek, dat ff vooraf per email te controleren ..... te gek voor woorden, als je het mij vraagt.

Verspilling

 Weer een dag die verloren gaat aan een invulling die me nu gewoon niet uitkomt. Maar ja, dat weet je niet als je 6 mndn geleden een afspraakt maakt. Het inhalen van een achterstand is altijd al een tijdrovende bezigheid vergeleken met het behouden van een voorsprong of gewoon 'op schema' liggen. Weer dik vier uur rijden voor 10 minuten controle.

 In theorie zou ik om twee uur terug moeten kunnen zijn en iets zinnigs kunnen doen met het laatste stuk van de dag. Helaas werkt het zo niet. Je komt niet aan, loopt naar binnen en vertrekt weer. Als het wachten tot een half uur beperkt blijft heb ik alle geluk van de wereld. Dat is een hoofdprijs. Waarschijnlijker is anderhalf à twee uur en het zou niet de eerste keer zeer, dat ik dan hoor dat het helemaal niet door gaat. Daar ga ik maar ff niet vanuit.

 Targu Mures. Op zich geen verkeerde rit. Mistig begin, dus goed weer ws. Toch had ik vandaag liever in de tuin gestaan of desnoods aan het aanrecht. Met een beetje geluk gaat dat laatste nog wel lukken. Itt buiten hebben we binnen lampen voor het geval de zon het voor vandaag voor gezien houdt.

Schreeuwlelijkers

  ER ... ik raak de draad kwijt. Heeft de napuberende jeugd weer een gemeenschappelijk punt van ergernis gevonden? Extinction Rebellion. Waar moet ik het mee vergelijken? Provo's? Hippie's? Punkers? Het merendeel van die lui is 'netjes' in pak terecht gekomen op plekken, die ze vooraf verafschuwden. Zou het deze keer anders zijn? Ik geloof er niks van.

 Er is weer een condensatiekern gevonden en iedereen, die nog geen gelegenheid gehad heeft om zich een compleet beeld van de wereld te vormen, stort zich er blindelings op. Incl. alle verder niet ter zake doende creatief bedoelde uitingen, protesten en domme dwarsliggerij. En dan dat fanatisme .... Het zal de jeugd wel eigen zijn. Gelukkig heb ik daar nooit last van gehad.

 Mij schiet het beeld van de Rattenvanger van Hamelen door mijn hoofd. Domme kuikens hollen achter een prettig klinkende melodie aan. Nog geen neiging tot zelfdenkzaamheid, moeite om verder te komen dan de schakering zwart-wit en vooral bezig met het samen gelijk hebben.

 Ik ga er geen nacht slechter om slapen. Op het klimaat heeft de mens misschien invloed. Op het keren daarvan kun je dat gerust vergeten. Bovendien zijn het bewegingen, die al langer dan mensentijden op- en neergaan. Don't try to beat it, be clever, join it!!

Bloedbanden

 Niet goed om over je familie te praten. Zo geef je farmaca nog zin ook. Affakelen die hap, maar nog ff wachten. Eerst de weinig schokkende maar daarom niet minder voor obstakels zorgende nalatenschap van moeders fatsoenlijk afgehandeld krijgen. Hoop dat ze er niks van mee krijgt, al heb ik het idee, dat ze reeds het ergste verwachtte. Anders wordt het erg woelig onder de nog niet teruggeplaatste grafsteen. Heb je zo weer verhalen, die de ronde doen in het dorp dat allang geen dorp meer is.

 De boedellijst is inmiddels met terugwerkende kracht verspreid. Helaas geen idee wat nou nog niet verdwenen is en van wat wel al vertrokken is, waar dat naar toe is gegaan. Het bloed raakt iedere keer weer aan de kook, als ik me ermee bezig probeer te houden. De arrogantie, het onvermogen om zaken in goed overleg tot stand te laten komen, iedere keer weer het afschuiven van eigen onvermogen naar de manier van reageren van de ander.

 Ik zie mezelf niet als gevoelig of inlevend in de ander, maar als je met meerderen te maken hebt, hoor je deze, voordat je in goed overleg tot een zo gemeenschappelijk mogelijk besluit komt. En bedenk je niet voor iedereen wat volgens jou het beste is en gaat daarmee aan de slag, voordat je ook maar iemand, die mogelijk iets anders zou kunnen denken, iets gevraagd hebt. Affakelen. Ik blijf  er bij.

Opbouw

 Het kost je weken om het op te bouwen en in een paar uur breek je alles af, cq ruim je het op. Weg stokbonenstaken, weg peperplantstokjes, weg tomatenijzers, weg klimgaas voor erwten en komkommers. De tuin verliest z'n reliëf.

 Het bezig zijn doet gaat. De aanblik is als vanouds triest. Najaar. Wat je opbouwt, wordt voor je afgebroken. Het groeien houdt er gewoon mee op. Zouden peperplanten in het zuiden van Portugal gewoon vaste planten zijn. Ruk je ze hier uit voordat ze compleet bevriezen. Doet pijn. Ga, net als afgelopen jaar, proberen om er een paar door de winter heen te halen. Als ik wat minder agressief tegen de mogelijk verschijnende luizen te keer ga, zou dat moeten lukken. Lijkt me een feest om direct in juli al pepers te zien verschijnen. Anderzijds is het vrijwel ondoenlijk om 15 of 30 dezelfde planten door de winter heen te helpen.

 Aan omspitten nog niet toe gekomen. Maar ergens heb ik het idee, dat het voor het merendeel van de percelen, die in gebruik zijn geweest, een fluitje van een cent is. Bewerken en bijhouden werpt zo z'n vruchten af. Heerlijk die zelfbevestiging.

Doenerig

 Weer zes jampotten sambal erbij. Sambal voor het halve dorp gedurende de komende winter. Ik mag mijn keukenvoorkeur wel in de Aziatische richting verdraaien, anders zitten we over drie jaar nog steeds met de sambalproductie van dit jaar. Het mogen volgende jaar iets minder peperplanten zijn, dat lijkt me duidelijk.

 Ondertussen is de helft van de keukenchaos opgeruimd en mag ik me tegen de gekrompen tuin aan gaan bemoeien. Al is het maar één perceeltje, maar ik ga het doen.

Inleveren

 Minder tuin. Daar had Mariana niet op gerekend. Minder werk voor mij. Scheelt iets van 100 vierkante meter en misschien wel meer. Maar wat maakt het uit. Wat niet van jou is, is niet van jou èn hoef je dus ook niet bij te houden. De vrg is, of de eigenaar van het weiland, dat er nu een rare hoek bij cq terug heeft gekregen de boel wel gaat bijhouden. Het is niet bepaald gras wat er groeit. Kan me zo voorstellen, dat het gebrek aan onderhoud en de rare hoek hebben bijgedragen tot het langzaam verschuiven van de verantwoordelijkheid voor het onderhoud en dus het idee wiens eigendom het is.

 Maakt allemaal niet uit. Helder is helder. Weet nu waar composthoop, brandplek, etc moeten komen. Liefst had ik het hele stuk tot aan het riviertje, dat betekent een weiland en een akker erbij, maar als mensen niet willen verkopen, hoewel te oud om het zelf bij te houden, houdt het op. Er heersen hier rare ideeën omtrent het bezit van grond.

Dagbesteding

 Geen rusten op lauweren hier ter plekke. De week is nog steeds niet ingehaald, laat staan het bestaan in de gewenste flow terecht gekomen. Er is werk aan de winkel en niet zo zuinig ook. Ik kan niet eens zeggen, dat ik er geen zin in heb. Sta ook niet verlekkerd in mijn handen te wrijven. Ergens daar tussen in zit het. En als ik een gokje mag wagen iets links van het midden, dwz richting 'Geen zin'. Alleen wordt dat ruimschoots gecompenseerd door het inmiddels tot schaamte gestegen ongeloof over de zooi in de keuken.

 Ik geef me daar tot bij elven. Dan iets met een meneer van het kadaster. Als het goed is, weten we na afloop eindelijk tot waar onze tuin gaat en kunnen op dat terrein de zwevende plannen geconcretiseeerd worden. Zal niet gelijk vandaag, zelfs niet deze winter zijn, maar dat gaat toch echt dingen veranderen. Na zijn vertrek stort ik me dan op de tuin. Het is weer tijd om perceeltjes te tellen. Nu als 'winterklaar'. Tot op heden is me dan nog nooit gelukt, dus iedere spade is er één meer dan voorheen.

 Volgens mij zie ik iets over het hoofd. Het was een drukkere toestand, dan wat ik nu schets. Wacht, ach gut, da's waar ook. Ergens moet nog een partij druiven doorgedraaid worden. Is het werk niet, als aansluitend niet alles weer schoongemaakt zou moeten worden. Èn goed, want het volgende gebruik is pas weer over een jaar. Daar gaat mijn tuin ...?? Met een beetje geluk en doorwerken zou dat niet moeten hoeven. Spannend!!

Weekeinde

 Zaterdag. Weekend. Geldt ook voor de actualiteit op een typhoon of aardbeving na. Typisch toch. Ook de groten der aarde liggen op zaterdagochtend langer in hun bed. Trump druk met de afstandsbediening van z'n Tv, Xi Jinping met een kopje thee stel ik me zo voor en Poetin natuurlijk met een wodka-ontbijt. Veel worst, brood, pepers en eieren. En Markie? Ook thee, denk ik, zo'n slap bakkie van Pickwick met een cracker. Als die lui dat nou eens een paar weken volhouden. Zou de wereld er dan op vooruitgaan of hebben we die types uiteindelijk toch nodig??

 Erdogan loopt, vrees ik, al uren stampvoetend door zijn 1000-kamer optrekje in zichzelf fulminerend, dat hij de wereld wel een zal laten zien wie de baas. Merkel heeft buikpijn en zichzelf op een bier getrakteerd. Boris is de thee alleen gepasseerd en vermaakt zich met een gin-tonic en zijn knuffels. Missen we nog iemand van recente betekenis? Juncker? Die is als altijd 's morgens gewoon nog laveloos. Z'n bloody-Mary met niet teveel tomatensap en een stevige scheut tabasco staat al op hem te wachten.

 O ja, wacht, we hebben le petit prince nog. Die ligt met z'n duim in de mond en het hoofd op schoot van z'n surrogaat mama ongetwijfeld naar telekids te kijken. De mensheid... Belachelijker kun je het nauwelijks krijgen.

Diepgang

 Ella Vogelaar. Weer zo iemand waar je in feite niks mee hebt, maar waarvan de dood er dan toch verhoudingsgewijs harder inhakt, dan je zou mogen veronderstellen. Nee, geen overmatige treurnis of een te ruime bocht en de baan verlaten. Ditmaal is het de oorzaak, die door alle ander bezigheden heen me bezig blijft houden.

 Depressie, depressief. Mensen springen voor treinen of van flatgebouwen, drinken zich naar de eeuwige jachtvelden of slikken een dodelijke portie chemicaliën. Ik heb het in mijn min of meer directe omgeving allemaal meegemaakt. En steeds weer vrg ik me af, hoe ver mensen over een rand geduwd worden of zich geduwd voelen om die laatste terminale schrede te gaan.

 Ik ben na Y's dood vanalles gediagnosticeerd. Depressief was daarin de rode draad. Pillen, poeiers en drankjes te kust en te keur. Heb een tijdje zooi geslikt omdat de paniekaanvallen de pan uit swingden. Daar twee- tot driemaal zolang mee bezig geweest om er weer vanaf te komen, dan ik het voor het gewenste effect heb gebruikt. Maar dat deprie-gedoe leek me toch meer iets van doorgaan, doen, bezig blijven, etc. Op dat terrein de farmaceutische industrie niet gesteund.

 Slechte perioden meegemaakt, ik ga me niet op de borst kloppen noch het ontkennen, maar blijkbaar toch steeds weer de goede kant op afgeketst. Sowieso nooit met het idee gespeeld om er een eind aan te maken. Ooo, het had een aantal malen best afgelopen mogen zijn, maar niet door ingrijpen van mijn kant. Maar blijkbaar kan het wel over die rand heen schieten en besluiten mensen een punt achter hun bestaan te zetten. Het intrigeert me, maar snappen doe ik het niet.

Verloop

 Weinig gedaan van wat vanaochtend al veel te veel leek. De dag was er niet minder om. Ijskasten weer gevuld. Dat geeft gewoon een goed gevoel. Ik heb de oorlog nooit meegemaakt en mijn ouders hebben ook geen tulpenbollendieet hoeven te volgen. Het zal dus geen kwestie van genen zijn. Toch geeft het me steeds weer een enorm gevoel van luxe, om al die kleine dingen te kunnen kopen, die je jezelf zo door de dagen en weken heen gunt.

 Gelukkig zitten in Shopping City Sibiu twee grote Supermarkten binnen loopafstand. Wat de een niet heeft, en dat was nogal wat, heeft de ander misschien wel. Uiteindelijk zo ongeveer alle wensen kunnen vervullen. Het afrekenen hakt er dan wel ff in, maar aangezien dat maar tijdelijk is, ga ik daar niet mee zitten. Zolang het kan, kan het. Kan het niet meer, dan doe je de dingen anders.

 Glaswerk gedumpt. Uitgebreid geluncht. Gewoon zo'n dag waarop je op je gemakkie loost wat je kwijt wilt en vergaart wat je spijsvertering de komende weken begeert. Met een beetje geluk houden we het vieren weken uit met aanvullingen uit de lokale Penny, diepvries en zelfgemaakte conserven. O ja, morgen sambal maken. Oa.

Bemoeienis

 Grrr. Updates. Ik heb er een hekel aan. Waarom kan een programma niet zo gemaakt worden, dat je na installatie niks hoeft, tenzij je veranderingen aanbrengt in/aan het systeem. Alles wat dat betreft uit te schakelen is binnen Windows ook uitgeschakeld. Maar Windows is niet stom. De ondersteuning heeft een tijdelijke geldigheid en vervalt op een zeker moment, als je de noodzakelijk geachte updates niet installeert. Hoe het dan verder gaat, heb ik nog niet geprobeerd. Vanavond maar weer een update gedraaid en prompt is mijn toetsenbord van slag. Mag ik weer gaan uitvissen waar dat aan ligt.

 En dat is nog iets wat direct opvalt. Erger zijn al die onderhuidse zaken, die Windows iedere keer weer meent te mogen wijzigen naar eigen inzicht. Heb er een hekel aan, hartgrondig. Maar dat had ik al gezegd.

Omleiding

 Lang tegen aan gehikt en vanochtend de proef op de som genomen. De gezusters luisteren tegenwoordig heel redelijk. Komen vrijwel altijd naar me toe als ik fluit. En Prada heeft zijn eigengereidheid blijkbaar aan de kant geschoven. Daarvoor gaat Mopke met regelmaat langer haar eigen gang dan mij lief is, maar komt uiteindelijk wel naar me toe en gaat niet à la Prada op eigen houtje naar huis en verder.

 Het probleem is en blijft het stuk door het dorp. Ze reagferen heftig op onverwachtse activiteit en zijn tegenwoordig met z'n drieën aan de lijn nauwelijks meer te houden. Daar is nog werk te doen. Ondertussen merk ik, dat ik de heuvelloop mijdt vanwege dat eerste stuk door het dorp en daarmee de honden hun vrij moment ontneem.

 Alternatief: de achterkant. Het terrein waar ze naar toe verdwijnen, als ze de kans zien om op eigen gelegenheid er van tussen te gaan. Luisteren deden ze daar voor geen meter, als ik achter hen aan ging. Maar dat luisteren is nu stukken beter. Dus zou het kunnen? Ze die kant op loslaten? Vanmorgen maar gewoon gedaan. Al op het pad aan onze kant van het riviertje. Ze stoven weg met Prada op kop. 'Daar gaat je controle', dacht ik en liep verder richting het bruggetje en aan de overkant van het riviertje terug in de richting van het huis.

 Alles bij elkaar hooguit 1,5 kilometer. Geen hond te zien. Gefloten en korte tijd later kwam zowaar Prada als eerst linea recta op me af. Ik was met stomheid geslagen. Bovendien kwam ze duidelijk van de andere kant van het riviertje vandaan en was dus niet al op eigen gelegenheid overgestoken. Bobby volgde niet veel later, maar telt eigenlijk niet mee. Na nog een paar keer fluiten verschenen ook de beide andere gezusters. Eerste gewin? Het geeft hoe dan ook vertrouwen in het verleggen van de looproute.

Vrijwillig

 In feite heb ik me gisteren een vrije dag bij elkaar geschreven. Lang geleden, dat ik zo voor lig op de voor mezelf ingestelde max per dag. Geen nwe records meer, heb ik een tijdje geleden met mezelf afgesproken. Maar wat de ene kant op niet dwingend is, kan dat moeilijk de andere kant op zijn. Uitschieters zijn uitschieters.

 Denk, dat ik daar mee kan leven. Zeker op zo'n prachtige dag als vandaag belooft te zijn met z'n mistig begin, luisterende honden en een vergistingsfles, die zich een ongeluk bubbelt. Direct doorstomen? Boodschappen, keuken, sambal en dan in de tuin eindigen. Ik had me d'r een week voor gegeven. Zien of het in een dag gaat lukken.

Hervonden

 Muziek. Lang gemist en het heeft even geduurd voor ik de smaak weer te pakken kreeg. Wat een genot. Meeblèèèren met erkende of meer persoonlijke evergreens. Koken gaat stukken gesmeerder over de bühne dan zonder. Zelfs die wetenschap was ff verdwenen. Tegenwoordig stream je, maar met de juiste Cd hoeft je je nergens mee bezig te houden. Je stopt 'm in de prachtige nieuwe speler en het kippenvel kan warm lopen.

 Sommige nummers weten je nog of misschien is het weer grijpen. Ik had het met een nummer van Simon & Garfunkel. Stemmen die al decennia met elkaar over hoop liggen. Niet eens hun meest platgetrapte oldtimer. Ik zie Rob de Nijs in 'Het wordt weer zomer' achter de blonde stoot aan hinken met z'n Parkinson diagnose. En zo is wel meer gedateerd. Sonneveld dood, maar die hing al in het verleden. Beatles gedecimeerd. Rolling Stones ... we wachten. Een Punk-drummer van tachtig is onlangs overleden. Nooit iets met Punk gehad, maar volgens mij lag dat altijd achter me.

 Maar de momenten van opname blijven hangen. En met een brede smaak kun je een hoop kanten op. Tijd om de aanwezige verzameling te ontsluiten? Zou niet verkeerd zijn. Beter is het om ook de laatste rest uit de dozen een plek in een rek te geven. Muziek hangt aan momenten en momenten hangen aan muziek