Beroerd, beroerder, het beroerds. Terug kijken kwam de nacht van 27 op 28 niet verder dan 'beroerder'. Afgelopen nacht ging er in elk geval ruim overheen. Niks onbekends, maar het éénduidig benoemen zit er niet in. Iets tussen droom en werkelijkheid. Een nachtmerrie komt het dichtsbij. Maar zonder monsters. Ik probeer iets, zeg bestanden, in een doos te duwen, die bomvol zit en geen gaatje over heeft. Bovendien zit alles wat ik erin wil duwen er al in. Wat de zin van het gestresste proberen in feite overbodig maakt. Toch blijf ik proberen en voel me meer en meer opgejaagd.
Dit gaat een hele tijd (uren?) zo door, waarbij ik heen en weer schommel tussen meer en minder wakker. Op de wakkerdere momenten probeer ik de adem te kalmeren. Dat lukt, maar nooit voor lange tijd. Naarmate het gedoe vordert ontstaat ruimte in de doos. Ik kan kwijt wat ik kwijt wil. Ondanks alles wat ik erin stop wordt de doos alsmaar leger.
Ipv hervonden rust dreunt het gejaagde en gestresste vol verder. Inmiddels echt wakker kost het uren voordat iets van rust in de gelederen verschijnt. Gelederen, die geradbraakt zijn. Mn rug en hoofd. Mariana gevraagd om de honden te doen en mezelf omgedraaid en in slaap gevallen. Dit heeft al de hele dag gekost en ik vrees dat het daar niet bij blijft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten