Geklaard. Niet van harte, wel naar tevredenheid. Kan dat? Ja, dat kan. De laatste vierkante meter was weer wurgen. Steeds terug naar de zijlijn en me opnieuw aanmoedigen. 'Met die rug komt het wel goed. Allez, spitten dojo!!' Of het aan het aanmoedigen heeft gelegen of aan de opgedane ervaring van een weekje geleden, durf ik niet te zeggen, maar de rug heeft het gehouden. Ik heb de spade staand schoongemaakt, in alle rust de schoonheid van drie bewerkte perceeltjes aanschouwt, me in slow motien richting de schuur gedraaid en de tuin verlaten met de spade op mijn linkerschouder. Dat was het tuinseizoen 2019.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten