Het is al weken mistig als ik 's ochtends met de honden uit ga. Ben ik optijd, voor half acht dan is het vooral een kwestie van raden waar de honden zijn. Ben ik laat, na achten, zoals vandaag en loop een serieus stuk dan kom ik gaande de wandeling langzaam in een sprookjesachtige wereld terecht. De mist wordt dunner, contouren van heuvels verschijnen, de zon laat zich meer en meer gelden. Ook de heuvels krijgen langzaam kleur maar alles blijft gehuld in een blauwige waas. Elfjes, eenhoorns of dwergen zouden me niet verbazen.
Dan is er ergens een kantelpunt en krijgt de wereld scherpe lijnen, heldere kleuren, blauwe lucht en voel je de warmte van de zon al zo vroeg in de morgen. Prachtig die ochtenden. Alleen jammer, dat je er zo vroeg voor uit je bed moet komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten