Weg is het Portugese enthousiasme om bij thuiskeer de armen flink uit de mouwen te steken. Het geëmmer met de witte wijn de schuld geven, zou flauw zijn. Zonder was het ws, zeg maar gegarandeerd ook gelukt. Je weet het en toch ben je ervan overtuigd, dat het je deze keer wel zal lukken om het voornemen niet als los zand tussen je vingers te zien verdwijnen. Het wordt gewoon weer het welbekende inmiddels bijna trouwe en traditionele duwen en trekken in combinatie met hangen en wurgen. Zeg maar, zoals de gist al dagen zonder succes opgang probeert te komen.
Van een afstandje ziet alles makkelijker uit en lijken voornemens niet op problemen te stuiten. Waarom is dat? Aan mezelf kan het nauwelijks liggen. Het was geen andere 'ik' die in Portugal heeft rondgelopen. Kan moeilijk anders concluderen, dan dat hier de omstandigheden weer een rol van betekenis spelen. Om bij de gist te blijven, lijkt het op een overgang van zuurstofrijk naar zuurstofarm en vice versa. Waarbij dat laatste dan de thuissituatie voorstelt. Nu nog uitvinden wat die 'zuurstof' in mijn geval moet zijn, gaan we aansluitend fluitend door het leven. Hebben we het HB-manneke weer. Toch? Niet dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten