Het is ongetwijfeld nog te vroeg om te juichen, maar het uitlaten van de honden via de achterkant krijgt meer en meer de gewenste vorm. Natuurlijk wilde Prada een keer niet luisteren, maar het lijkt niet meer chronisch te zijn, als we die kant op gaan. Vandaag kwam ze op gezette tijden haar koekje halen en liet ze zich probleemloos aanlijnen voor de terugweg.
Ze verdwijnen alle drie niet meer compleet uit zicht en verder. Blijven, en dat moet je ruim nemen, in mijn buurt. Voorlopig gaan we nog aangelijnd de deur uit en komen aangelijnd weer terug. Dat laatste zou mooi zijn, als dat de komende weken in een paar étappes afgebouwd zou kunnen worden. En dan tot slot ook gewoon de poort opengooien en geheel zonder lijnen aan de wandel. Of me dat deze winter al gaat lukken, hangt natuurlijk grotendeels af van hoe gewillig ze op het in vrijheid terugkeren reageren.
Afleiding cq verstoring blijft het grote punt. Hoewel ik soms het idee heb, dat ze minder fel zouden reageren als ze niet aan de lijn zou zitten. Dan zullen ze bij honden en soortgelijk spul er achteraan gaan tot ze er genoeg van hebben, maar bij mensen toch eerder afstand houden of net de andere kant op gaan dan het getrek wat ze nu aan de lijn doen.
Maar dat speelt maar een paar weken per jaar. In het voorjaar met zaaien en wieden en nu in deze weken vanwege het oogsten van de mais. Dat moet te overleven zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten