De potten staan in de pan om fatsoenlijk gesloten te raken. Lekker bezig met het vullen van de potten overviel me de gedachte: 'Ga ik die wel eten?'. Niet vanwege een misser in de smaaksamenstelling maar meer vanuit het idee of ik daar lang genoeg voor zal leven. Tja, rust in het hoofd is een relatief begrip.
D'r is weinig voor nodig om de rust te verstoren en vannacht was het meer een bulldozer, die het werk deed. De invulling van de details verschilt per keer maar het mechanisme is hetzelfde. Moe, koud, veel te warm, zweten, afgemat. Soort van een aanval. Moeilijk anders te benoemen. Maar van wat? Ja, ik moet er werk van maken en ga dat ook doen. Wil daar echter enige rust voor, en niet alleen in mijn hoofd.
Is het niks bijzonders, jojo je in alle rust verder. Is het serieus, ligt ineens je leven op z'n gat. Dat kun je ontkennen. Ooit in een ziekenhuis naast iemand gelegen, die overduidelijk een tumor in z'n hals of kaak had. Een dienstdoende arts probeerde de man duidelijk te maken, dat het geopereerd moest worden. De man zelf had alle deuren dichtgegooid en had het alleen maar over het werk dat gedaan moest worden. Hij was loodgieter of zoiets. Maar ontkennen lost het probleem niet op.
Misschien is het probleem wel helemaal niet op te lossen. Voor al dat soort vragen, constateringen, feiten, vooruitzichten etc.. heb je behalve tijd ook rust nodig. Niet dat een overvolle agenda een reden is om alles maar voor je uit te blijven schuiven. En ik kan veel zeggen, maar een overvolle agenda slaat in mijn geval natuurlijk nergens op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten