Lang tegen aan gehikt en vanochtend de proef op de som genomen. De gezusters luisteren tegenwoordig heel redelijk. Komen vrijwel altijd naar me toe als ik fluit. En Prada heeft zijn eigengereidheid blijkbaar aan de kant geschoven. Daarvoor gaat Mopke met regelmaat langer haar eigen gang dan mij lief is, maar komt uiteindelijk wel naar me toe en gaat niet à la Prada op eigen houtje naar huis en verder.
Het probleem is en blijft het stuk door het dorp. Ze reagferen heftig op onverwachtse activiteit en zijn tegenwoordig met z'n drieën aan de lijn nauwelijks meer te houden. Daar is nog werk te doen. Ondertussen merk ik, dat ik de heuvelloop mijdt vanwege dat eerste stuk door het dorp en daarmee de honden hun vrij moment ontneem.
Alternatief: de achterkant. Het terrein waar ze naar toe verdwijnen, als ze de kans zien om op eigen gelegenheid er van tussen te gaan. Luisteren deden ze daar voor geen meter, als ik achter hen aan ging. Maar dat luisteren is nu stukken beter. Dus zou het kunnen? Ze die kant op loslaten? Vanmorgen maar gewoon gedaan. Al op het pad aan onze kant van het riviertje. Ze stoven weg met Prada op kop. 'Daar gaat je controle', dacht ik en liep verder richting het bruggetje en aan de overkant van het riviertje terug in de richting van het huis.
Alles bij elkaar hooguit 1,5 kilometer. Geen hond te zien. Gefloten en korte tijd later kwam zowaar Prada als eerst linea recta op me af. Ik was met stomheid geslagen. Bovendien kwam ze duidelijk van de andere kant van het riviertje vandaan en was dus niet al op eigen gelegenheid overgestoken. Bobby volgde niet veel later, maar telt eigenlijk niet mee. Na nog een paar keer fluiten verschenen ook de beide andere gezusters. Eerste gewin? Het geeft hoe dan ook vertrouwen in het verleggen van de looproute.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten