Ontleden

 Tijd om weer eens in mezelf te graven? Het is altijd weer 'weer', zelden iets nieuws tegenwoordig. Met die alom tegenwoordige tegenzin is het niet anders. Waar komt die tegenzin tegen zo ongeveer alles vandaan èn mn wat er tegen te doen? In therapie gaan? Een slechter idee bestaat er niet. Tweemaal in mijn leven een poging ondernomen en tweemaal om dezelfde reden afgehaakt. Vanuit een onmiskenbare vooringenomenheid in een bepaalde richting geduwd worden, is niet wat ik me daarbij voorstel. Bovendien ben ik niet geïnteresseerd om dingen te horen, die mezelf lang en breed bekend zijn. Zal bij een ander 'herkenning' heten en ws in een warm bad vallen. Voor mij is dat op een gegeven moment tijdverspilling. Niet direct, het mens mag zich natuurlijk eerst een beeld proberen te vormen,

 Die kant hoef ik het dus niet te zoeken. Negeren probeer ik al jaren en dat met bijster weinig resultaat. Dus ook dat is niet wat ik zoek. Mezelf tot het een en ander dwingen wil nog weleens werken, maar beklijft niet. Iets met blijvend resultaat cq een definitieve(re) draai in de benadering van mijn bestaan komt dichter in de buurt van het gewenste. Maar wat zou dat kunnen zijn?

 Gevolgen zijn bekend. Oorzaak misschien. De link tussen beide nog minder. Nooit (bijvoorbaat) overgelopen van enthousiasme en leek het er soms op, was het slechts van korte duur. Een deel van de ellende zit gewoon ingebakken. Genen, opvoeding of net het afzetten daartegen. Zoiets. Laat ik het 'vatbaar voor' noemen. De een stort zich blindelings op alles wat in z'n buurt komt. Ik loop er meestal liever met een boog omheen, als ik de kans krijg. Ben wat dat betreft ook nauwelijks te beïnvloeden door derden. Ga zogezegd mijn eigen weg. Die eigen weg is echter wel stukken initiatiefrijker geweest en er zijn genoeg dingen, waar ik me met plezier mee bezig heb gehouden. En precies dat plezier is zoeken tegenwoordig.

 Heel algemeen zou het een gebrek aan stimulans kunnen wezen, maar welke dan? 'Hup, hup' roepen vanaf de zijlijn werkt eerder averechts. 'Je kunt het' is het ook niet. Of ik iets kan of niet, weet ik zelf het beste. Hetzelfde geldt voor complimenten voor een eindresultaat of gedane inspanning. Of iets goed is of niet, daar ligt mijn lat normaal gesproken hoger dan bij anderen. Het beste werkt het volgens mij, als ik iemand een plezier kan doen. Schort het daaraan?

 Was Y meer het type van de vrouw uit het verhaal van 'De visser en zijn vrouw'. Zelden tevreden met het bereikte, direct weer de blik naar het volgende. Genoeg te doen als je je daarin laat meeslepen. Weet uit eigen ervaring, dat dit ook z'n grenzen kent. Mariana daarentegen ziet weliswaar scherp wat niet goed gedaan is en heeft een geheugen als een olifant voor beloften, waar het voor de rest meer op een vergiet lijkt, maar is met alles blij en tevreden, Daar duw ik ipv aangeduwd te worden. Zou het dat zijn??

 Eigenlijk vind ik alles wel best als ik het enigszins naar mijn zin heb en heb dat volgens mij ook altijd gevonden. Was het niet zo, veranderde ik hier en daar wat, zolang tot het weer beviel en liet verder de boel de boel. Poot me ergens neer, maakt niet uit waar, ik rommel wat totdat ik het in alle redelijkheid naar mijn zin heb en dan heb ik het wel gezien. Hier heb ik het meer dan in alle redelijkheid naar mijn zin en toch werkt het deze keer anders. Zoek het verschil. Wil ik iets, waar ik in feite nooit mee bezig ben geweest en me dus de gewenste ervaring ontbreekt om het vlot te realiseren? Maakt alles zoveel minder zin na de ervaring, dat je zomaar dood kunt gaan? Is het niet gewoon een kwestie van de slepende zaken afhandelen en klaar is Kees? Wat stoort het meest? Dat dingen niet af zijn of dat zoveel ruimte door onuitgepakte dozen in beslag wordt genomen?

 Dat was het voor vandaag, volgende week pakken we de draad weer op ..... (Grapje). Laat ik met het afbouwen van de krantenberg beginnen.