Het kost je weken om het op te bouwen en in een paar uur breek je alles af, cq ruim je het op. Weg stokbonenstaken, weg peperplantstokjes, weg tomatenijzers, weg klimgaas voor erwten en komkommers. De tuin verliest z'n reliëf.
Het bezig zijn doet gaat. De aanblik is als vanouds triest. Najaar. Wat je opbouwt, wordt voor je afgebroken. Het groeien houdt er gewoon mee op. Zouden peperplanten in het zuiden van Portugal gewoon vaste planten zijn. Ruk je ze hier uit voordat ze compleet bevriezen. Doet pijn. Ga, net als afgelopen jaar, proberen om er een paar door de winter heen te halen. Als ik wat minder agressief tegen de mogelijk verschijnende luizen te keer ga, zou dat moeten lukken. Lijkt me een feest om direct in juli al pepers te zien verschijnen. Anderzijds is het vrijwel ondoenlijk om 15 of 30 dezelfde planten door de winter heen te helpen.
Aan omspitten nog niet toe gekomen. Maar ergens heb ik het idee, dat het voor het merendeel van de percelen, die in gebruik zijn geweest, een fluitje van een cent is. Bewerken en bijhouden werpt zo z'n vruchten af. Heerlijk die zelfbevestiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten