Gelijkpolig?

 We zijn d'r weer helemaal. Thuis. De vertrouwdheid van je eigen spullen, het ongehinderd uit kunnen voeren van prettig ingesleten routines, de alom aanwezige latente onwil en de sluimerende afkeer van wat gedaan zou moeten worden. Het blijft een combi die wringt, dingen minder vanzelfsprekend maakt dan ze op het eerste oog lijken of in feite gewoon zouden moeten zijn. Tenminste, dat laatste heb ik me wel altijd bedacht.

 Neem het maken van wijn. Jaren geleden met onderbrekingen al mee bezig geweest. Wijn van alles behalve druiven. Nooit een echt drinkbaar, ik bedoel met echte wijn vergelijkbaar produkt opgeleverd. Nee, in Frankrijk gingen we dat anders doen. In Frankrijk heb ik een hoop wijn gedronken maar geen liter geproduceerd.

 Plan meegenomen naar Roemenië. Iedereen is er mee bezig. Ook in 24 en 13 staat een jaren oude druif tegen de gevel aan en is het jaarlijks oogsten. Het eerste jaar ging goed. Toen ook nog wijn van pruimen gemaakt. Niet meer doen, behalve erg oxidatiegevoelig, verliest het spul zijn laxerende werking niet volledig. Waardoor het drinken van een paar glazen tot een interne schoonmaakactie leidt. Tweede jaar zette de dood van Mariana's moeder een streep door de wijnmakerij. In 2017 te laat en op de verkeerde plaatsen extra druiven gescoord, maar wel wijn kunnen maken. Vorig jaar de weg naar Médias gevonden, veel wijn gemaakt en met plezier ook. Al het gebubbel en geborrel had iets betoverends.

 Dit jaar was het maar de vrg of ons moment van terugkeer niet te laat zou zijn om voldoende druiven te kunnen scoren voor de nwe jaargang. Thuisgekomen eerst het gas voor de kiezen, vervolgens achter de familie aan en ik merkte al rap, dat mijn interesse om 'ook nog' met wijnmaken bezig te zijn naar de achtergrond schoof. Aankoop afspraken per telefoon gemaakt, dus naar Médias moest wel maar van harte ging het niet. Waarom ik vervolgens niet alles direct heb doorgedraaid, vrg ik me nog steeds af. Twee dagen druiven rippen en op het moment van doordaraaien ... regen. Oké, dan maar een dag later, de wijn zal er niet minder om zijn, eerder in tegendeel.

 Zaterdag. Vandaag. De zakken staan er dus. Klaar om doorgedraaid te worden, de inhoud wel te verstaan, en de witte druiven om direct geperst te worden. Ik zie ze staan en ipv 'Ha, leuk' denk ik "Gètver, geen zin in'. Die zin ga ik me wel maken, maar dat geeft toch een ander gevoel, een ander resultaat dan als het er vrijwillig, uit zichzelf was gekomen. Het is als naar een feest gaan, waar je bij de uitnodiging veel zin in had, maar op het moment van feesten liever iets anders zou gaan doen. Soms trekt het bij en soms ook helemaal niet. Geen betere dwarsligger dan jezelf.