Gisteren bij thuiskomst toe aan drank. Dat kun je zo hebben. Onlangs weer van die bijna mini-flesjes tonic gevonden en gekocht. Dus een klets gin erbij, ijs erin en hoppa. Hap, slik, weg. Weet niet wat ik sneller naar binnen kiepte, de mix of het restant tonic in het nog steeds te grote flesje? Op één been staat het wat moeilijk, dus een tweede erachter aan met dezelfde ijsklonten maar een nw flesje tonic. Zo stel ik het me voor, als je aan drank verslaafd bent en 's ochtend net uit bed je van je eerste levensbehoeften voorziet.
Ik moet er niet aan denken, Mijn gezicht trekt alleen al bij de gedachte in een grimas van afschuw. Niet dat mijn handelen nou zo buiten de mogelijkheid van kritiek staat. Ik troost me dan met de wetenschap, dat het tijden erger, royaler, scheutiger is geweest. Twee glazen wijn later lag ik bovendien gestrekt op bed.
Enige hernieuwde aandacht voor het aandeel water in de dorstlessing kan sowieso geen kwaad. Het is niet mijn favoriete smaakje. Alleen de bak warm water met een vermeend smaakje is erger, als ik de gember vergeet toe te voegen. Het dorstige seizoen is bovendien voorbij en om dat beetje wat er rest met water te lessen, is ook weer zo wat. Zou geen kwaad kunnen maar gaat overtuigingskracht kosten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten