Muziek. Lang gemist en het heeft even geduurd voor ik de smaak weer te pakken kreeg. Wat een genot. Meeblèèèren met erkende of meer persoonlijke evergreens. Koken gaat stukken gesmeerder over de bühne dan zonder. Zelfs die wetenschap was ff verdwenen. Tegenwoordig stream je, maar met de juiste Cd hoeft je je nergens mee bezig te houden. Je stopt 'm in de prachtige nieuwe speler en het kippenvel kan warm lopen.
Sommige nummers weten je nog of misschien is het weer grijpen. Ik had het met een nummer van Simon & Garfunkel. Stemmen die al decennia met elkaar over hoop liggen. Niet eens hun meest platgetrapte oldtimer. Ik zie Rob de Nijs in 'Het wordt weer zomer' achter de blonde stoot aan hinken met z'n Parkinson diagnose. En zo is wel meer gedateerd. Sonneveld dood, maar die hing al in het verleden. Beatles gedecimeerd. Rolling Stones ... we wachten. Een Punk-drummer van tachtig is onlangs overleden. Nooit iets met Punk gehad, maar volgens mij lag dat altijd achter me.
Maar de momenten van opname blijven hangen. En met een brede smaak kun je een hoop kanten op. Tijd om de aanwezige verzameling te ontsluiten? Zou niet verkeerd zijn. Beter is het om ook de laatste rest uit de dozen een plek in een rek te geven. Muziek hangt aan momenten en momenten hangen aan muziek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten