Duaal

 Een klassieke situatie: goed nieuws en slecht nieuws! Maakt verder niet zoveel uit wat eerst komt. Het een heeft onlosmakelijk met het ander te maken en de toch al tot het uiterste opgerekte mogelijkheden zullen er zeker weten qua bewegingsvrijheid niks bij krijgen. Het wordt opnieuw knikkers tellen en indien nodig het spel in andere banen leiden.

 Oktober werd november, november werd december, toen werd maart juni en vervolgens juli en nou wordt het september ..... en dan moet niks misgaan. Bijna een jaar waar vier maanden een aardig gemiddelde is. Heerlijk toch om geen gemiddelde te zijn .... Vooral anders, kleur, bijzonder zijn en meer van die in het oog springende overbodigheden. Ik doe mijn anderszijn graag zelf en dat op een manier die niet opvalt. Daar hoef je geen grijze muis voor te worden.

 Vrees dat mijn benadering nog ff op zich gaat laten wachten. Eerst september halen. Voldoende kaarsjes branden om tot aan een goed eind in de baan te houden wat op de rails is gezet. Voor de centen vinden we dan wel een oplossing of we gaan op houtjes bijten.

Lijkenwagen

 Als het zomer was, rook je het, als je passeerde. Naar verloop van tijd was dat niet meer nodig, omdat ik de wagen herkende, nadat hij diverse keren bij mij verdwaalde ipv op het erf van een van de buren. Ik was echter nooit degene, die iets kwijt wilde. En niet zomaar iets maar iets doods en relatief groots, want ook Fransen laten de kadaverkar niet komen voor een paar kippen. Soms zelfs niet voor een koe, zeker niet als het een jong is, dat nog niet genummerd is. Met nummer wordt het allemaal wat ingewikkelder, lijkt me zo.

 En zover ik weet, is in Europa inmiddels alles gechipped of genummerd, dat groter is dan een konijn. Hoe ze dat dan hier doen met die koe, die ik vanochtend op de hondenronde zag liggen, is me een raadsel. Het beest zelf, hoe onhygiënisch ook is natuurlijk een feestmaal voor de rondstruinende honden. Bij navraag werd het 'illegaal dumpen' genoemd, maar op mijn vraag "Hoe het dan 'normaal' wordt afgehandeld?" bleef men mij het antwoord schuldig. Geen kadaverkar, dus.

Douchen

 Heerlijk is dat. Het douchen is al eerder iets uitzonderlijks, dan iets normaals, maar ook als je de omstandigheden naar je hand weet te zetten, is dat nog geen garantie, dat je verschonend water over je lijf kunt laten lopen. Tenminste niet warm en dat is voor mij toch wel het minste bij een douche. Geluk bij een ongeluk, dat het mankement duidelijk was, voordat ik in Adam's kostuum stond te wachten op de zo node gemiste wasbeurt.

 Maar niks opfrissen dus. Ja een klets water onder de oksels en een natte lap door de nek, maar dat is toch niet de manier, waarop ik doorgaans het stadse leven tegemoet ga en zeker niet als het uitstapje een aaneenrijging van afspraken is. Ik ruik mezelf en dat is iets, dat ken ik toch alleen van mijn survivalweken in de Vogezen tijdens het doctoraal veldwerk Fysische Geografie. Wekenlang regen en een douche met enkel koud water en dat moest je dan nog eerst zelf in de stortbak gieten. Leuk voor de afdeling 'Sterke verhalen maar verder vooral tamelijk onprettig. Misschien in het weekend maar een nachtje hotel er tegen aan gooien??

Onwennig

 Een hele dag in de papieren. Verkoopcontract afhandelen, gebruiksaanwijzing tegelbehandeling vertalen, betalingen Frankrijk, verkeersboetes deels betalen en voor het grootste deel terugsturen met het verzoek ze aan het verhuisbedrijf te sturen, etc. Ik ben benieuwd of ik nog iets van die boetes ga horen èn zo ja waar vandaan.

 Om de haverklap mis ik weer iets en draai ik het zoekrondje af door de meest voor de hand liggende en aanwezige dozen. Gelukkig zal dit nooit gaan wennen. Net zo als het manoevreren door een huis en een bestaan, dat niet het mijne is, nooit ook maar in de buurt van een neiging tot gewenning zal komen.

Zekerheden

 Nooit geweten dat een meterkast zo moeilijk kan zijn ... Blijkbaar moet ik me ook tegen zaken gaan aanbemoeien, die je officieel verplicht bent om uit te besteden. Wat dan dus ook gebeurd is. Helaas kan de ene expert niet overweg met wat een ander heeft aangelegd. Zou toch niet moeten mogen qua standaardisatie, richtlijnen en voorschriften.

 Zekeringen plaats je in circuits en die zeker je weer af. Het mag toch niet echt nodig zijn, dat je de circuitzekering moet omzeilen om de in het circuit openomen zekeringen te laten werken?? En dan kun je wel een beetje hautain stopcontacten en andere dozen gaan zitten slopen, maar ik ben niet kleurenblind. Tenminste niet voor blauw, bruin/rood, geel-groen en zwart. Bovendien is het wel erg raar als foute verbindingen mobiel lijken en met de circuits mee verhuizen, waar je net aan zit te sleutelen.

 Gewoon daar zoeken waar het misgaat ... in de meterkast en niet in de bedrading van wat door de kast afgezekerd wordt of zou moeten worden. Ik weet wat ik doe en gedaan heb, de meterkastmaker(s) duidelijk niet.

Zon(de)dag

Een "echte" zondag. Een beetje rondhangen. Jezelf in de weg lopen. Te laat met eten of te vroeg met de aperitief. Een siësta uit lamlendigheid. En ´s avond bijna blij zijn dat het morgen maandag is.

Voorvreugd

 Prachtige dag. In het zonnetje op het terras van het hotel, waar we straks in het middelpunt zullen staan van wat we nu om ons heen in andermans versie zien gebeuren. De band doet z'n laatste tests, een tweetal met bloemen versierde champagneglazen worden gebracht, lege bloemendozen verdwijnen in een busje, de leden van de band verwisselen hun 'Metal'- outfit voor effen zwart-witte netheid, de eerste gasten komen aan, het bruidspaar verschijnt ten tonele, de fotograaf dwingt tot verkeerde plaatjes en dan trekt de meute de feestzaal binnen, waar lange, met smaak gedekte en gedecoreerde tafels klaar staan om aan plaats te nemen voor het eet-en dansfestijn, dat de komende twaalf uur zijn beslag gaat krijgen.

 Het duurt nog (ruim) vier weken maar begint desondanks prompt te leven. Ineens krijgen ideeën werkelijkheidswaarde. Je ziet jezelf lopen en vraagt je enerzijds af of dat wel een goed idee is en krijgt anderzijds zin om te feesten. Natuurlijk zal alles anders zijn. Andere en vooral meer bloemen, paarden ipv auto's, geen zwangere bruid, echte champagne, etc. Maar het principe is hetzelfde.

 De maaltijd, die we ondertussen genoten, gaf vertrouwen in de capaciteiten van de keuken voor ons eigen feest. Na de koffie verder gegaan met wat op dit moment belangrijker is: de afwerking van wat ooit de woonplek moet worden. Electra, lampen, etc. De muziek komt straks weer.

Spanningsboog

 Om half zeven naast je bed staan en alsnog te laat komen op je afspraak van twaalf uur. Het is bijna een kunst. Een kunst die ik gelukkig niet beheers. Het zou mij nieteens lukken, als ik om half elf zou opstaan en een uur zou moeten rijden.

 Dat uur in de auto was onvermijdelijk. Daarvoor was ik echter 'al' om half tien uit het bed, dat niet bepaald verleidt tot langer liggen, dan de slaap je bezig houdt. Ik mocht kortom weer wachten. Mijn grootste hobby.

 Het is verbazingwekkend wat allemaal tussendoor en op zo laat mogelijke momenten gedaan moet worden. Zelfs achter mensen aanlopen ergens in de achterliggende tuinen om ze, ondanks duidelijke herinnering, alsnog te vragen of ze van een uitnodiging gebruik gaan maken of niet. Iedereen en alles achter de kont aan zitten, dingen twintig keer vertellen, vragen naar de bekende weg, bevestigingen herbevestigen, toezeggingen voor de zoveelste keer checken en opendeuren beantwoord willen zien..... Ik begin langzaam te snappen, waar hier de tijd aan verloren gaat.

Korst

 Dank de door de dagen heen aankoekende vuiligheid weet je het 'schoon zijn' weer op waarde te schatten. Zelfs als je daarvoor onder een krakkemikkerige douche moet staan en elk moment het risico loopt, dat het warme water tot het verleden behoort. Niks ergerlijkers dan je haren wassen en enkel koud water hebben, als je de shampoo wilt uitspoelen. Zelfs bij mijn zwaar uitgedund haardos. En dan moet de rest van het lijf nog. Ik wil mijn eigen douche .... (En doe dan gelijk ook die plee en dat bed !) Ik heb er nog geen koninkrijk voor over, maar dat gaat op deze manier niet meer zo lang  duren.

Betweters

 Wat heb ik toch een hekel aan mensen, die het beter menen te weten en het dan niet goed (genoeg) doen. Zit ik vrijdag aan het begin van de avond op mijn knieën het werk over te doen, omdat ondanks meermaals aandringen de vloer niet schoongemaakt is op de gewenste wijze. Is toch niet zo moeilijk als je zegt "Na iedere gevoegde vierkante meter of twee, met veel water schoonmaken en dat water zeer regelmatig verschonen".

 Dat gaat al mis bij het aantal vierkante meter gevoegde tegels en eindigt met water, waar je zo ongeveer de resterende voegen mee kunt vullen ipv de reeds gevoegde tegels schoon krijgen. Nee, dat komt straks allemaal goed! Daar komt straks niks goed op deze manier.

 Twee uur na het vertrek van de sussende werklui, zes emmers verschoond water, pijnlijke knieën en ijskoude en ruwe handen later begint het er op te lijken, dat de ergste cementsluier van de tegels af is. In het weekend nog een keer en dan met de neus erop staan, als ze aan de afwerking beginnen.

Finalement

 Eindelijk .... Hoera, hoezee, vlaggen uit en trompetgeschal. Er kan ondertekend worden. Met ruim zes maanden vertraging ga ik in het weekend zien of het contract gaat doen, wat het moet doen, als ik het onderteken, namelijk zorgen voor een goede en gewenste verkoop. Het is pas de eerste ronde, het 'compris de vente' maar toch ....... Nu is er eindelijk iets meer zekerheid ipv veel hoop en goede bedoelingen. Maar eerst lezen.

 Zien of niet weer geblunderd wordt door de notariële stand. Geen zin in weer jaren procederen, omdat zij, die het beter zouden moeten weten, niet de moeite doen om behoorlijk werk af te leveren. Het blijft een stomme constructie, dat de leek moet voorkomen, dat de deskundige loopt te blunderen. Maakt niet uit of het de notaris, de elektriciën, de loodgieter of wie dan ook is. Als je zelf niet kunt controleren of het geleverde niet minimaal het gewenste is èn daarbij correct wordt uitgevoerd, ben je in feite overgeleverd aan de Goden. Maar laat ik niet op de mogelijkheid van nare verrassingen vooruitlopen.

Groeiplek

Begonnen aan mijn zoveelste tuin. Nummer hoeveel zal het inmiddels zijn? Ouderlijk huis, universiteit, Oude Gracht, Frankrijk (2x) en nu in Roemenië. Steeds maar weer voor een paar jaar. Nooit verder gekomen dan een eerste opzet ervan. Een hoop schoonmaakwerk en weer weg, voordat ik de vruchten kon plukken van het uitgedachte roulatiesysteem. En nu begint het weer van voor af aan.

 Het hopeloze onkruid heet ditmaal mierikswortel. Lekker spul, maar een hopeloze plant. Iedere stukje wortel dat achterblijft in de grond groeit uit tot een nieuwe plant. Wortels die rustig tot een halve meter diep en verder kunnen doordringen. Dat is dus niet in één jaar gepiept. Dat wordt graven en consequent verwijderen. Wat voor gebruik verder mag groeien afbaken met iets dat tot een meter diepte reikt. Misschien wel beton. Zeker als de plant nooit verplaatst hoeft te worden.

Het resultaat van de eerste middag is een vijftal vierkante meter. Een fractie van het totaal, maar een begin. Omgespit, schoongemaakt en verkruimeld in zoverre mogelijk. Kortom zaaiklaar voor radijs, wortel en nog wat van die zaken. Om me heen is iedereen bezig om serieuze oppervlakten van pootaardappelen te voorzien. Varkensvoer, waarvan een hoop verloren gaat. Maar daar heb ik het al eens over gehad. Goed werk zou een hoop tijd besparen en meer opleveren, dat dan wel op een goede, dwz koele èn droge plek opgeslagen zou moeten worden.

 Voorlopig meent iedereen mij nog te moeten vertellen, hoe de zaken aangepakt moet worden. Dat gaat bij mij van het ene oor ongebruikt door het andere weer naar buiten. Ik hoef geen halve tuin uien, omdat ik niet de helft laat verroten. En dat gaat ook op voor wortels, bieten, kool etc. Men zal zien en er naar verloop  tijd wijselijk het zwijgen toe doen.

Markt

 Leuke markt. Weet al ruim twee jaar van het bestaan, maar was er nog niet geweest. Kleiner (natuurlijk) dan de permanente markt in Sibiu en één maal per week, maar gezellig druk en met een aardige mix van privé- en meer commerciële aanbieders. Groentes, fruit en voor de tijd van het jaar natuurlijk zaden, zaaigoed mn aardappelen, planten en bomen. Maar ook dubbele beglazing, bezems, kaas, eieren, honing, kruiden, droge bonen, bankstellen èn grafstenen. Alles ..... dus.

 Goed voor een deel van de groentes op het weekmenu en natuurlijk om mensen te leren kennen, voorlopig voornamelijk de gezichten, maar toch. Slowfood, lokale producenten, bla bla.

 Rondom de markt een hoop extra drukte. Volgens mij wordt de markt opnieuw ingericht met permanente tafels voorzien van zware betonnen bladen en een aantal houten huisjes, die het geheel het aanschijn van een Kerstmarkt geven. We gaan zien wat het gaat worden de komende weken. Vandaag vertrokken met lege handen. Nog steeds geen werkende koeling noch een, voor koken toegankelijke keuken.

Organiseren

 Wat met het voegsel niet lukt lijkt met de electra wel te kunnen: bestellen!! Een groot boek, waarschijnlijk hèt grote boek van LeGrand werd van een plank getrokken, wat gebladerd en daar was de gewenste serie met al z' n onderdelen. Was het hele gesjouw met koffers vol electa helemaal niet nodig geweest. Je moet maar weten wat, wanneer waarbij wel of niet kan. Het belang van informatie!! En dat in een land waar ze nieteens meer zoiets als een telefoonboek hebben, laat staan een goudengids. Alsof iedere ondernemer, hoe klein ook, vindbaar is via het internet. Nog in het midden gelaten welke zoekwoorden, je zou moeten gebruiken.

 Nee, hier vind je je weg via-via. Je komt dus altijd uit bij de ondernemers, die je buren of familie ook gebruiken. Verder zoeken is een hele klus. Een klus waar meestal geen tijd voor is cq genomen wordt, want voor het allerlaatst mogelijke moment komt men hier zelden in de benen. Net weer aangetoond met het gedoe van de koe. Of ik niet ergens lange spijkers heb, want nu hebben ze bedacht dat het beest steeds weer uitglijdt en er een soort drempel gemaakt moet worden ..... Half zeven in de ochtend. Ze zouden het niet eens raar vinden, als ik in de auto zou springen en zou gaan zoeken in de spullen, die in Agnita staan. Om deze tijd van de dag wacht de wereld, mensen en ook uitglijdende koeien maar mooi ff. Eerst koffie!

Veranderen

 Momenten lijken hier meer en meer gebeurtenissen, die grenzen markeren of passeren dan iets dat gewoon gebeurt. Nu is het onderscheid tussen de items 'Momenten' en 'Grenzen' toch al een aardig grijze bezigheid, maar de boel helt momenteel (om in de kaders te blijven) duidelijk over in het voordeel van 'Grenzen'. Bijna alles markeert een verschil tussen wat was en wat is. Geeft een idee van wat mogelijk komen gaat of net niet meer komen gaat. Maar op welke manier ook, een hoop gaat veranderen of is al gewijzigd. Voordat uit het nieuwe patroon een dagelijks ritme is ontstaan, zullen we menig week of zelfs maand verder zijn.

 Ik zit geeneens op de plek, waar ik zou willen en ergens de komende maanden eindelijk terecht zal kunnen. Veel veranderingen zijn dus, hoe ingrijpend ook, slechts tijdelijk en gaan dus straks weer veranderen. Kortom een dynamisch bestaan. Heerlijk toch?

 Het gaat om simpele zaken als ontbijten, beperkte douchemogelijkheden, hygiëne, het aanbod in de supermarkt, de kwaliteit van het klusmateriaal, openingstijden, waar welke winkels te vinden zijn, de bar (er zijn er wel drie in dit nest), de biersoorten, het zoutgebruik, etc. En dan heb ik het nog niet over verzekeringen, invoeren van auto's, de gezondheidszorg, inschrijven in de Roemenië, etc, want daar ben ik nog niet aan toegekomen. Voorlopig geen verveling.

iStupid

 Wat met mijn digitale pré-historie wonderbaarlijk goed ging, kostte bij iTunes de nodige vrees en bijna angstzweet. Alles naar wens opgetuigd. Zoals haast iedere keer weer, als ik iets wil met dat programma, verplicht de nieuwste versie gedownload en geïnstalleerd. Maar het spul herkende zijn eigen bestanden niet. Stom niet?

 Nog stommer is het om de helpfunctie te negeren in de zoektocht naar een oplossing. Na alles wat in mijn hoofd opkwam geprobeerd te hebben toch maar door de helpfunctie gebladerd. En natuurlijk was de oplossing kinderlijk eenvoudig. Het is een manier van denken. Het moet op zijn Apple's en nièt op z'n Microsofts. In één beweging de directoy met de Apple-bestanden naar het scherm van iTunes gesleept en het varkentje was gewassen.

 Het is al een stom systeem om alle muziek eerst op je computer te hebben staan, voordat je het op een andere drager kunt zetten. Maar het zou te stom voor woorden zijn, als ik alle reeds ingelezen Cd's opnieuw zou moeten invoeren. Alleen vanwege het aantal al een meer dan onaantrekkelijk idee.

Toegangsdeur

 De e-mail is het eerst programma, dat vanaf de oude harddisk weer aan de praat is gebracht. Contact!!!! Weer toegang tot mijn deel in de buitenwereld en vooral mijn verleden daarin. Hoevaak heb ik de afgelopen weken niet moeten constateren, dat wat ik wilde controleren ergens in de digitale brei aan eenen en nullen verborgen zat? Het is allemaal zo makkelijk en vanzelfsprekend als het werkt. Ik snap dat 'Cloud'-gedoe wel, maar ga daar ook na deze ervaring niet ineens aan toegeven. Mijn documenten blijven in eigen beheer, afgezien van de kladjes die tijdelijk bij Evernote staan gestald, totdat ik ze laat neerdalen in mijn betreffende Wordbestand.

 Geen afhankelijkheid van derden èn voor mijn eigen verantwoordelijkheid. Het is een beetje als de discussie rondom de passwords. Zo nu al iets mis is aan het systeem, ligt dat in sporadische gevallen aan de eigen verantwoordelijkheid (phising e.d.) maar voor het grootste deel aan de beherende ondernemingen, die hun zaakjes niet op orde hebben, waardoor honderden passwords en vaker een veelvoud daarvan 'op straat komen te liggen'. Hetzelfde risico neem je, als je bestanden bij een clouddienst parkeert. Het is veel aantrekkelijk om zo'n dienst te kraken, dan om zich druk te maken om dat ene password van een of andere Jan Doedel.

Pech!

 Ook voortvarend dagen worden afgestraft. Geregeld wat geregeld moest worden. Een hoop bereidwilligheid aangetroffen en vol goede moed aan het eind van de middag huiswaarts. (Die term ligt nog niet lekker in de mond.) Nauwelijks de stad uit, en dat gaat hier zoals bij vele plaatsen stevig bergop in een hoop slingers, en vol op de rem. Een tiental auto's verder naar voren is in de berm en een eind bergaf het geraamte te zien van wat ooit een auto was. Ongeluk .....

 Blijkbaar ook vanalles mis op de weg zelf, want beweging komt er niet en dat gaat bijna driekwartier duren. Meerdere brandweerauto's staan kriskras op de weg geparkeerd. Een tigtal agenten lopen van links naar rechts, gebaren naar elkaar en de automobilisten. Ook het verkeer van boven naar beneden staat inmiddels stil. Auto's beginnen te keren en proberen via onverharde mogelijkheden het wachten te voorkomen. Een weinig aantrekkelijk alternatief al gaan ook sommigen gewoon dwars door het veld opzoek naar een plek, waar ze de greppel weer kunnen passeren, die hier bijna langs alle wegen is gegraven.

 Een korte inventarisatie leert dan iedere alternatief over normale wegen gauw een uur extra kost. Dus maar wachten op het ruimen van de puinhoop, veroorzaakt door die mafkees, die ongetwijfeld bij een halsbrekend inhaalmanoeuvre van de weg is geschoten. Het tweede ongeluk in drie weken tijd. Valt eigenlijk best mee, als je ziet hoe onverantwoord er vaak ingehaald, gesneden en botweg de berm in gedrukt wordt. Mag hopen dat de verwondingen meevallen.

Uitdaging

 Alweer dagen bezig om iets te krijgen, dat door een leverancier van spullen uitdrukkelijk aanbevolen wordt om te gebruiken. Het rare fenomeen, dat je van een en dezelfde firma iets in het ene land wel kunt krijgen en het voor verkopers in een ander land gewoon niet bestaat? Een beetje het probleem, als je begint met het importeren van spullen. In dit geval de mozaïktegels voor in de eet- resp. entree-kamer. Ongeglazuurde tegels en als zodanig gevoelig voor verkleuring afhankelijk van wat je gebruikt om de voegen te vullen.

 Ik zou niet op het idee zijn gekomen, maar het wordt zo uitdrukkelijk benoemd in de gebruiksaanwijzing voor het leggen, dat hier geen rekening mee houden gewoon het solliciteren naar problemen is. Het moet iets zijn waar geen kleurstof in zit en geschikt is voor poreuze natuursteen zoals marmer. Ga je zoeken, wat dat zou moeten zijn, heb je het snel gevonden: Ceresit ce42

. Nu blijkt het geen probleem om het spul idvv tegellijm te vinden. Als voegsel zit het hier echter niet in het aanbod. En dan ben je een beetje uitgeluld. Alternatieven zijn ook niemand bekend en itt jaren geleden, toen je de voegen achteraf van een kleurtje kon voorzien, is alle voegsel tegenwoordig of in elk geval hier van een kleurstof voorzien. Maakt niet uit of het nou grijs, fluoriserend rose of groen met goudglittertjes is. Alles behalve naturel.

Ochtenddrukte

 De koe blijft problemen geven. Waarschijnlijk is het meer een kwestie van overdreven voorzichtigheid, maar ik heb daar verder weinig verstand van noch veel enervaring mee. En ga dat ook zo houden, denk ik. Weet ik wel zeker. Niet om zes uur mijn bed uitgekegeld worden en door de koeienstront moeten baggeren om een beest van 800 of 900 kilo te bewegen om op haar poten te gaan staan. Ik draai me liever nog een keer om. Anderhalf uur later aan de koffie is stukken acceptabeler. Al bederft het volume waarmee om me heen het wel en wee van moeder en kind wordt besproken een groot deel van de ochtendrust en het kalme ontwaken. Dat eigen plekje wordt steeds waardevoller. Nog een paar van deze weken en ik ben al tevreden met een hol in de grond, zolang ik het niet met meer personen hoef te delen dan me lief is en ik iets heb, dat ik achter me dicht kan trekken om het ongewenste deel van de wereld buiten te sluiten. Wel met een goede internetverbinding. Dat spreekt voor zich.

Massaal

 Gevonden! Niet 49 km de ene kant op, maar 43 km de andere kant op en de harde schijven worden nu herkend als laptop-eigen opslagmedia. Mooi! Eindelijk aan de slag met het overzetten van de bestanden. In feite een grotere klus dan het verhuizen van mijn niet-digitale zooi. Waar praten we over? 848.567 bestanden!! Hoeveel dozen zouden dat zijn?

 Niet alles mijn produktie. Bij lange na niet. Een hoop Microsoft spul en andere programmatuur en 'maar' kleine 50.000 persoonlijk getinte bestanden. 50.000!! Beduidend minder dan 850K maar nog steeds moeilijk voorstelbaar. Kladjes, opmerkingen, verhalen, blogs, emails, foto's, muziek .... Etc??

Schijters

De wonderlijke angst voor mijn honden. Iedereen heeft hier een of meer honden. Agressief waakse en territorium bewakende kutkrengen. Maar allemaal van die broekbandbijters. Het formaat, dat je in het nekvel grijpt en buiten zet. Nu kun je de mijne best in het nekvel grijpen, maar daar heb je ze niet mee naar buiten.

 Honden hebben en met honden om kunnen gaan zijn absoluut twee verschillende dingen. Is me al jaren bekend, maar het is ronduit verbazingwekkend en meer nog teleurstellend, als je concreet met dat gegeven geconfronteerd wordt. Iedere hond weet hier vast wel wanner hij of zij moet wieberen. Een stok is er om voor weg te wezen. Meer opvoeding wordt er echter niet aan besteed. De rest zoeken de beesten dus zelf uit. Ze bakenen naar eigen inzicht 'hun' deel van de straat af en blaffen tegen alles aan, dat door die alleen voor hen zichtbare grenzen breekt.

 Hebben ze natuurlijk ook bij de mijne gedaan en doen ze nog steeds. Alleen geven die van mij geen schoege. Beneden een bepaalde hoogte is duidelijk niet aan hen besteed, als het alleen maar blaft. Een tweetal grotere honden, die dan ook prompt niet alleen maar blaffen, maar ook iets van contact proberen te leggen, krijgen die aandacht wel.

 Maar om de honden ging het niet. Het is verbazingwekkend om mensen te zien terugdeinzen, van de fiets af te stappen en moeilijk in mijn richting gebaren of lopend te passeren en allerlei kreten te slaken. Ze zouden willen, dat al dat ongemanierde hondenvolk zich zou gedragen als mijn tweetal. Het nest zou een stuk rustiger zijn als je er doorheen zou lopen.

Groepsdynamiek

 Bij elkaar klitten in een onbekende omgeving is niet uitsluitend een menselijk fenomeen. hoewel de katten inmiddels de weg naar buiten en de buren hebben ontdekt, blijven ze voor hun doen erg trouw aan het nieuwe honk. En behalve dat zijn ze erg veel samen. Iets wat in Frankrijk maar zelden gebeurde. Behalve dat ieder van hen buiten zo zijn eigen meer of minder grote jachtgebied had, lagen ze ook binnen meestal op ver van elkaar gelegen plekken. Nu deelt zelfs het grootste kreng kopjes uit aan de jongste, die ze normaal gesproken blazend van zich weg slaat. Een ongekende saamhorigheid.

 Saamhorigheid of een knorrende maag, dat kan ook. Volgens mij zijn de muizen hier niet zo dik gezaaid, als dat in de velden rondom het huis in Frankrijk zeker weten wel het geval was. Ik heb nog geen kat trots terugzien komen met z'n prooi. Terwijl ze voorheen vaak nog geen honderd meter van het huis verwijderd omkeerden, omdat de verse vleeshap binnen was. In plaats daarvan wordt nu van 's morgensvroeg tot 's avondslaat gezeurd om brokken en het spul schrokkerig naar binnen gewerkt, als ik het ze eindelijk geef. Een nieuw leven is werken.

Schenkwerk

 Zo zonder hijgend vertrekmoment in mijn nek werkt het stukken prettiger. Mn als weer een keer het grootste deel van de dag verloren gaat aan wachten en niet kunnen doen, wat je wilde. Een combinatie van elkaar dwars zittende werkzaamheden, gebrek aan materiaal (helaas mijn eigen fout) en het niet nakomen van afspraken. Het lijkt Frankrijk wel!

 Ook aan de werklui is mijn definitieve aanwezigheid te merken. Meer pogingen tot een gesprek. Concrete vragen over het werk en naar sigaretten. Hier wordt nog ouderwets gerookt. Zonder sigaret lijkt niks te kunnen. Soort van HB, alleen moeten ze het werk dan toch zelf doen.

 Vanmiddag van een dip in de werkzaamheden gebruik gemaakt om beddengoed, handdoeken en gordijnen van de hand te doen. Deels bijpassend bij reeds uitgedeelde dekbedden, deels nieuw. Een van de werkers, die nog niks gehad had, vroeg zelfs om spul, terwijl een ander overduidelijk overal buiten blijft. Ff doorzetten en de dorpse dozen komen uiteindelijk op nuttige plekken terecht. Een fractie trouwens vergeleken met wat in de keuken is verdwenen.

Kadootjes

 Twee bonnen. Voorlopig. Eentje zelf veroorzaakt, de ander door de verhuizers. Twee punten weg van mijn rijbewijs. Raak er niet echt van onder de indruk. Zonder Europees rijbewijs zetten die weggestreepte punten weinig zoden aan de dijk, nu ik nauwelijks meer op Franse wegen zal vertoeven.

 Het herinnert me vooral aan het papierwerk, dat me de komende weken (maanden?) te wachten staat. Daar kan dit nog wel bij. Zien wat ik met die prent ga doen, die ik niet zelf bij elkaar heb gereden. Als het bij die ene blijft, ga ik er geen punt van maken.

 Update: De postbode bracht vandaag de derde bon en deze keer weer niet voor mij: 1-2. Geen Franse bovendien maar uit Freiburg én met foto van de bestuurder. Lullige 37 km waar 30 mocht. Lang leve de steeds verder om zich heen grijpende moloch "Europa" en dan vooral met dit soort onbenulligheden.

Familiestrijd

 Een avond in rep and roer. Een koe die niet meer kan staan. Van hot naar her racen in de auto en iedereen bellen, die gebeld zou moeten kunnen worden. Hevige discussies. Ca-gebrek. Niks speciaals maar wel een spoedgeval, want kan dodelijk zijn. De (verkeerde)  dierenarts. Nog meer discussie. Broer, hulp, arts, iedereen bemoeit zich er tegen aan. Ik versta er geen reet van, maar hier wordt overduidelijk niet met liefde en begrip voor elkaar gesproken.

 Dan rust. Het ca-infuus is verstrekt. Iedereen vertrekt huiswaarts. Ik blijf achter met moeder en dochter. De vrouwen vliegen elkaar met regelmaat in de haren. Moeders trekt voorbarige en nergens op gebaseerde conclusies. Iedereen behalve moeders doet het verkeerd of neemt de verkeerde beslissingen, dat mag duidelijk zijn, maar is niks nieuws onder de zon. Er zal en moet een schuldige aangewezen worden. Hopeloos zo'n mens dat maar blijft denken dat de wereld er is om naar haar pijpen te dansen en dan nog niet in staat zal zijn om de dingen te doen zoals ze gedaan moeten worden, nl op haar wijze. Daar tegen in redeneren is net zo zinloos als een betonnen brugpeiler vragen een cucaracha te dansen.

 Voorlopig weinig anders te doen dan controleren of het beest weer staat. Tenminste ... als de koe het daarbij had gelaten. Het beest begint echter al liggend met kalven en brengt daarmee het hele circus weer opgang. Weer gillen, rennen, bellen, rijden. Bijna paniek. Maar dank ingrijpen van de hulp is alles in een paar minuten gepiept. Een stierkalf met nog steeds liggende moeder. Andere rampspoed daargelaten mag ik nu naar bed.

Volgepropt

 "Benauwend" blijft de beste omschrijving voor de indruk, die Nederland op me maakt, als ik er doorheen reis cq er verblijf. De trein geeft iets meer gevoel van ruimte, dan als je met de auto bent, maar ook nu greep het me op een gegeven moment simpelweg bij de strot. Al die aan elkaar geschakelde Vinexwijkwoningen. De postzegeltuintjes. De kolossale flatgebouwen of mag je die constructies zo niet meer noemen? Straten waar het enige groen het onkruid is, dat tussen de stenen of op andere grensvlakken weet wortel te schieten. De eindeloze rijen geparkeerde auto's. En ga zo maar door.

 In de binnenstad kan ik het goed hebben. Daar is het meer de mensenmassa die benauwend werkt, maar tegelijkertijd ook aantrekt en verleidt tot amusant onderhoud .... als je je er tenminste niet al winkelend doorheen moet wurmen. Doe mij kortom dat terras maar voor die anderhalve keer per jaar, dat ik mijn uren in grootstadse sferen verslijt.

Afhandelen

 Pffffff. Weer een belangrijk item van het "Te doen"- lijstje te strepen. Alle bestelde en gewenste onderdelen zijn nu binnen. Bij terugkeer aan de slag met het noodzakelijke papierwerk. Volgende reis naar Bucuresti. Doel: Nederlandse Ambassade. Noodzaak van het een en ander ontgaat me. Maar mij wordt in deze niks gevraagd. Heb al enige kanttekeningen geplaatst bij het wensenpakket van de Nederlandse Ambassade in Parijs. Mijn denkwerk werd me niet in dank afgenomen. Dat is het resultaat van iets, waar ze daar waarschijnlijk in het geheel geen ervaring in hebben. Nu maar gewoon netjes en dom doen wat gevraagd wordt. Het verwonderen over en ergeren aan zal ik wel voor hier bewaren.

Queeste

 Winkelen is vermoeiend. Dat doe je alleen als het nodig is. Liefst weet je dan ook direct waar je zijn moet en of het gewenste te krijgen is of niet. Waar haalt iemand de energie vandaan om een hele dag, maar dan ook werkelijk van tien uur 's ochtends tot in het begin van de avond, van winkel naar winkel te lopen en iedere keer weer met oprechte verbazing en minstens zo echt interesse het aanbod te bewonderen zonder dat naar iets specifieks gezocht wordt??

 Ik heb het vol weten te houden. Best knap van mezelf. Was ook gelukkig maar voor één dag. Maar dit gaat in de toekomst om creatieve oplossingen vragen. Zet me in de betere Cd-winkel en je kunt me met een gerust hart een dagdeel vergeten. De rest van de dag help ik dan wel omzeep in een fatsoenlijke boekhandel. Maar kleding, schoenen, cosmetica, inrichting en erger soort prullaria ..... zou het Tv-kanalen betreffen, ik zou er ongezien langs zappen.

Treinen

 Het nieuwe systeem van kaartjes kopen was ff wennen en prompt vergeten in te checken, omdat de poortjes gewoon open stonden, maar verder is het reizen in de trein toch een aangename manier van verplaatsen. Heerlijk zoevend door het landschap. Geen dubbel of driedubbel kamerbrede asfaltstrook met vangrailsbegrenzers en uitzichtbeperkende geluidsdempende constructies. Geen irritante medeweggebruikers. Geen  vermoeiheid die je parten speelt na een dag reizen. Geen gezoek van hoe je waar moet komen.

 Een hotel voor de uitgang van het station en een perfecte metroverbinding naar het centrum heb je natuurlijk niet altijd, maar op deze manier is het geen straf om af en toe naar Nederland te hoppen. Enige nadeel is het gebrek aan mogelijkheden qua bagage en dan nm op de terugweg. Het gaat dan niet zozeer om de hoeveelheid. Een koffer extra is geen probleem. Het is meer een kwestie van het soort spul, dat je mee zou willen nemen. Niet teveel volume en als het breekbaar is, kun je het helemaal vergeten. Maar om daar nou dik 2000 km voor te gaan rijden. Ik zie dat geen gewoonte worden.

Tegelig

 Belangrijke dag of stap in de renovatie van de nieuwe woonplek. Na de keuken komt nou de tweede kamer toe aan z'n definitief afronding. De entree of eetkamer is opnieuw en nu met de gewenste gladheid gestuct en heeft kleur gekregen. Weinig schokkends. Iets lichtgeels. Een belangrijkere rol in de beeldbepaling van de ruimte was maanden geleden al gereserveerd voor de vloer. Ongeglazuurde cementtegels die in een patroon gelegd gaan worden. Leek me stukken leuker dan weer een x-aantal m2 parket.

 Spannend in meerdere betekenissen. Natuurlijk vooral om te zien of dat wat je in je hoofd hebt ook in werkelijkheid hetzelfde enthousiasme weet te veroorzaken, maar ook omdat het niet het normale rouw-douw werk is, dat de werklui gewend zijn en het dus de vraag is of het leggen zonder problemen gaat lukken.

 Na een halve dag discussie, passen, meten en lijnen trekken werd in de loop van de middag bijna de halve vloer gelegd. Na maanden wachten krijg je in een paar tegels tijd een concreet beeld van het eindresultaat. Prachtig. Zowel het werken als het resultaat. Bijna te zonde om te belopen.

Activatie

 Derde Paasdag ... Een vorm van overdrijven? Het is natuurlijk prettig als je een baan hebt en dan een weekend cadeau krijgt van donderdagavond tot woensdagochtend. De afgelopen dagen verplicht niets doen  en sociaal opzitten zijn voor mij echter meer dan genoeg geweest. Vandaag weer iets doen. Dingen die gedaan moeten worden, daar heb ik voorlopig namelijk meer van dan me lief is. Alles blijft meer trekken en vooruit geschoven worden. Het wordt tijd dat dingen afgerond worden. Dat ze zijn, wat ze nu al bijna twee jaar bedoeld zijn te worden. Een voor een definitief van de lijst strepen. Eindelijk iets van een eigen plek waar de dingen niet alleen functioneren, maar ik ook met niet meer dan één persoon extra rekening hoeft te houden ..... en een paar beesten.

Overdaad

 Iedere emmer heeft zijn maximale vulling en dan kun je er nog een wonderbaarlijke hoeveelheid dubbeltjes inschuiven, maar niet één druppel water meer aan toe voegen. Probeer je dat toch, is nattigheid het gevolg. Die kun je voelen aankomen, maar zelden voorkomen. Teveel van hetzelfde is gewoon teveel. En hoe invoelend vrouwen ook menen te kunnen zijn, dat ze grenzen negeren voelen ze toch maar zelden aan. Het is niet, dat een vrouw "Misschien" bedoeld, als ze "Nee" zegt. Het punt is, dat ze "Misschien toch wel" denkt, als ze "Nee" te horen krijgt. Gevolg is, dat er toch weer eerst met hoofden tegen muren gelopen moet worden, voordat duidelijk is, dat ik simpelweg meen, wat ik zeg.

 "Nee" is "Nee" en is dat niet alleen vandaag maar ook morgen, volgende week en als niks verandert ook over een maand of een jaar nog. En dat geldt trouwens ook voor "Ja". Snap niet, dat zonder verandering van de omstandigheden en binnen een kort tijdsbestek daar verandering in zou moet komen. En dan heb ik het niet over de eigenwijze versie, die meestal begint met "Ik dacht dat ....." en enkel gebaseerd is op de veronderstelde kracht van voldongen feiten met daar overheen een Sorry-sausje. Werkt niet. Niet bij mij. Maar het duurt steeds weer ff voordat het geloofd wordt. Is niet de eerste keer, alle vriendelijke waarschuwingen ten spijt.

Maatwerk

 Het heeft iets van drie jaar van mijn leven gekost en me een hoop ergernis en irritatie opgeleverd, maar met een beetje goede wil pas ik er weer in, in mijn Edwin New Newton's 31-32. Het model bestaat niet meer. Paste ooit niet meer binnen de kaders van het gewenste imago, als ik het me goed herinner. Ergens aan de vooravond van de afgezakte kruisen, denk ik. Maar maakt niet uit. Ik heb er nog een stuk of tig van liggen en bovendien sindsdien geen acceptabel vervangend model kunnen vinden. Geen Lee, geen Levis, geen Wranglers, geen Paddocks, al pretendeerde dit de voortzetting van de Edwinvariant te zijn en geen enkel ander merk. Uiteindelijk bij iets van ..... terecht gekomen. Ook geen model dat zonder riem gedragen kan worden, maar het zat tenminste zonder ergens iets te irriteren. En hoe groot mijn hekel aan een riem ook is, het gaf me wel de zekerheid, dat iets aan de omvang van de (onder-)buik aan het veranderen was en dat in de goede richting. Van met moeite in het eerste gaatje naar recentelijk met gemak in nummer drie.

 Aarzelend maar toch vanochtend maar eens een oud model aangetrokken en hoewel er best nog een kilo af wat af kan, ging de rits en knoop zonder gewring dicht. Zeer tot mijn verbazing maar met des te meer tevredenheid. Einde luie leventje?

Geluidloos

 Gisteren op onverwachtse wijze iets teruggevonden wat me door de jaren heen in Frankrijk steeds meer waard is geworden. Sinds een paar dagen begonnen om met de honden te lopen . Dat gaat gewoon 100 of 200 meter naar het eind van het dorp en dan rechts de berm in. Geen schrikdraad, geen prikkeldraad, geen  heggen, geen sloten. Af en toe een drassige plek op voorspelbare plaatsen. Met kaart en kompas zou ik zo naar Sibiu kunnen lopen. 50 km ongelimiteerde vrijheid. Daar valt mijn Franse achtertuin met al z'n hectare volledig bij in het niet.

 Dat was een van die dingen, die je eigenlijk wel weet, maar die je niks zeggen, tot je de eerste stap hebt gemaakt. Maar dat was niet, wat me overviel. Al lopend, helaas en ook weer niet, gaat het op de heenweg enkel berg op, stijg je langzaam boven de bebouwing van het dorp uit. Het is afwisselend steiler en minder steil, delen die geaccentueerd worden door de afwisseling van gras- en akkerland. Overal schapenkeutels want die trekken er dagelijkse in kuddes overheen.

 Naarmate je hoger komt wordt je blikveld wijdser en krijg je een steeds mooier, haast spectaculair zicht op de besneeuwde toppen van de Karpaten. De lelijke flats van Agnita verscholen achter een heuvel, het blauwe waterpompstation helaas niet en nog verder weg een soort antenne. En dan ineens besef je, wat je al dagen gemist hebt: de stilte. Ik heb me in het gras laten zakken en de doorzichtige wolken in de verder strak blauwe lucht aan mijn oog voorbij laten trekken. Rust! Geen mensen. Geen verstoorzenders. Enkel wat week klinkend geblaf in de verte. Heerlijk.

Interesse?

 Net lang genoeg aanwezig om in goed fatsoen een blik terug te werpen. Dan is met vandaag in het achterhoofd de herinnering aan de opmerking komisch, waarmee ik op plaats van bestemming werd ontvangen. Niks van "Hoe was de reis?" of "Hoe gaat het met de beesten?". Nee. ik werd ontvangen met de verwelkomende vraag "Heb je de ijsmachine meegenomen?". Ik kan mensen vaak niet volgen, maar werd door deze opmerking toch effe helemaal overdwars, achterste voren en onderste boven van mijn padje af gekegeld.

 Nee, het was niet mijn nieuwe levenspartner, die zo weinig persoonlijk uit de hoek wist te komen. Die was me al een paar kilometer tegemoet gereden. Nee, het was haar moeder. En, hoewel ik de afgelopen jaren al enige ervaring met haar moeder's zienswijzen heb kunnen opdoen, had ik deze zoveelste kromme benadering van de werkelijkheid wat serieuzer als waarschuwing ter harte mogen nemen. Moeders, maakt niet uit in welke versie, eisen altijd weer de aandacht op en menen bovendien altijd weer te kunnen bepalen, wat je zou moeten doen. Het voert te ver om me in te graven, maar voor een heldere en soepele manier van langs elkaar heen leven, kan ik er beter een goede gewoonte van maken om mijn strepen niet te verlaten.

Limieten

 Nou ruim een week aanwezig. Draai nog zoek, desondanks ontzettend bezig. Één van de belangrijkste activiteiten daarin is om de grenzen op de juiste plekken te leggen en als het ff kan geaccepteerd te krijgen. En natuurlijk is het tweede deel van het wensenpakket het probleem o.a. maar niet uitsluitend vanwege het ontbreken van mijn eigen plek.

 D'r zit een matrone, oud en -helaas- deels door ziekte gemankeerd, die het idee heeft, dat er een extra onbetaalde arbeidskracht ten tonele is verschenen, die niks beters heeft te doen dan te dansen naar haar pijpen. Mensen kunnen er rare ideeën op na houden. Helaas is dat niet altijd in alle vriendelijkheid te regelen. Vooral niet als je ook nog een beetje voorkomend en soms zelf behulpzaam wilt zijn. Die ene aangereikte vinger leidt toch steeds weer tot het verlangen of zelfs een nauwelijks verholen eis naar de hele hand en meer. Het blijft verbazingwekkend, dat mensen richting de rooie schuiven, als ik mijn voet bij mijn stukken houd.

 Een gesprekje met mijn moeder zou erg verhelderend werken. Ik ga hier niet nog een keer 25 jaar investeren in het creëren van de gewenste afstanden. Die tijd èn leeftijd heb ik werkelijk gehad. Helemaal, maar dan ook compleet helemaal. Tijd voor die eigen plek was het al en dit soort geëmmer onderstreept dat alleen maar.

Opslag

 Het wordt tijd,  dat ik weer bij mijn bestanden kan. Uit plaatsgebrek èn vanwege de (digitale) ouderdom de hele Pc bij vertrek achtergelaten op de harde schijven na. Mij leek daar wel een mouw aan te passen richting de laptop. En dat klopt. In principe. Je hoeft alleen het betreffende hulpstuk te vinden. Niks simpeler dan een dockingstation, maar gevonden heb ik het ding nog niet. Wel iets wat redelijk in de richting komt, maar aangesloten wenst te worden op de stroomvoorziening van de Pc. Dat gaat een erg lange kabel worden ...

 Van de week "ff" naar Nederland. Niet hiervoor, maar toch. Misschien is dan het een en ander wat sneller en makkelijker kort te sluiten. Niet dat ik een gewoonte ga maken van uit Nederland halen wat ik niet 1,2,3 hier kan vinden. In principe moet cq zal alles hier te krijgen zijn. Wat moet gebeuren is je eigen circuit weer opbouwen. Ik had het in Utrecht, in Le Chalard en nu moet ik mijn adressen ook hier weer bij elkaar zien te schrapen. En dat kan maar op één manier: zoeken!!

Paasnacht

 In de aanloop naar Pasen zes weken lang je vanalles ontzeggen, ken ik wel van vroeger. Dan had je een snoepspaarpot. Een twee of misschien wel drie liter inmaak-, of moet ik weckglas zeggen? Al die zes weken ging het snoep, wat je kreeg, in de pot. Je kreeg dus niet gewoon geen snoep maar, sterker nog, het werd een soort wedstrijd, wie de pot het volst kreeg. Van onthouding naar een krachtmeting in verzamelwoede. Een verzameling die de Pasen bovendien zelden overleefde.

 Maar om nou vijf weken lang een hoop te ratsoeneren en in de laatste week daar nog een paar scheppen bovenop te doen qua geen vlees, vis, melk, kaas of eieren èn dan een paaswake, of hoe je dat ook moet noemen, op touw zetten, die van middernacht tot ergens na vieren in de ochtend duurt, vind ik, met de drieheren-missen uit de Roomse versie van het geloof in gedachte , knap veel gevraagd.

 Niks mis met nachtelijke activiteiten. De orginele nachtmis met Kerstmis, die om een uur of vier in de ochtend begon, heb ik altijd op een prettige manier in gedachten gehouden. Al komt dat goede gevoel waarschijnlijk van de cadeau's, die na het aansluitende ontbijt direct verdeeld werden. Maar waar de meeste mensen met de kippen op stok gaan, ineens verlangen dat je wakker blijft tot de haan zo ongeveer begint te kraaien, is echt van het ene in het andere uiterste schieten. Gelukkig ben ik niet orthodox ....

Gekleurd

 Eieren verven. Ja, ook hier. En wat kunnen vrouwen toch rampzalig onpraktisch zijn. Ook hier. Simpele handelingen. Water koken. Eieren garen. Verfmengsels maken. Eieren overhevelen. Het verfproces de tijd geven. Eieren laten drogen. En tenslotte de eieren met vet insmeren. Een kind kan de was doen, maar beetje vrouw weet het koken van water nog te verpesten. Tenminste die vrouwen, die ik tegen het lijf loop. Of trap ik gewoon iedere keer weer in hetzelfde spelletje?

 Hoe het ook zij. De eerste lading eieren werd zo beroerd in de verf gezet, dat ik me er ondanks alle voornemens,  alsnog tegenaan ben gaan bemoeien. Met succes, en dat zeg ik niet zelf. Maar dat was waarschijnlijk ook de bedoeling of tenminste de hoop. Onpraktisch, maar niet dom.

Hebberig

  Rare lui die Roemenen. Hebben zogezegd niet veel. Tenminste die zijn er. Kunnen alles gebruiken. Wie niet? Geeft je ze iets, is het weer niet goed (genoeg). Kijk, dat ze niet gelijk de vlag uithangen en mijn voeten kussen, snap ik. Zeker gezien het feit dat een douche ff geen deel uitmaakt van mijn dagelijkse routine. Maar om nou gelijk te vragen of ze dat, dat en dat niet ook nog kunnen krijgen, getuigt niet echt van een mentaliteit, die een ander ook wat gunt.

 En dan de familie. Nou niet bepaald het onbemiddelde deel van de bevolking, maar ook hier weer die neiging, die ik in korte tijd heb leren herkennen: Krijgen wat je krijgen kunt! Wie weet, wat er ooit gaat gebeuren. Voor je het weet staan de Russen weer in de voortuin. En kun je er niks mee, kun je het altijd nog verpatsen .... Dat had ik ook kunnen doen, maar was precies wat ik niet wilde.

Nieuwbouw

 Me op de gewenste manier over alle taakjes ontfermen valt vies tegen. Het is deels teveel te doen, maar meer teveel aan mijn kop en nog veel meer het ontbreken van een eigen plek en als allerbelangrijkste mist voorlopig nog de juiste draai. Geen ritme, geen regelmaat, geen rust.

 Zou natuurlijk raar zijn als in een nieuw leven alles binnen een paar dagen op de gewenste plekken zou vallen, maar zou wel handig zijn. Maar ja, met het grootste deel van die nieuwe plekken nog volop in de steigers, is eigenlijk iedere verbazing over het mankeren van het gewenste leven tamelijk misplaatst. En het nadeel met prioriteiten is, als alles op nummer 1 staat schiet dat verder niet zo bijzonder op. Geduld, dus. Helaas.

Extra

 Pasen gehad, Pasen komt. Andere geloofsnuance, andere data. Tweemaal feest. Een hoop eieren. Ook geverfd. Gelukkig mogen die sinds een paar jaar weer. Als ik het goed begrepen heb, komt daar nog een hoop taartwerk bij en ongetwijfeld ook drank. Heeft, zo te horen, wel wat weg van het Sloveense Paasontbijt, waar je de hele dag mee bezig kunt zijn.

 Hier hebben ze ook een hoop van die andere kerkelijke feestdagen niet afgeschaft, die in Nederland al enige tientallen jaren geleden gesneuveld zijn. Je zou zo weer ambtenaar willen worden. Die zijn hier niet anders dan elders. Gisteren een tiental stratenmakers bezig gezien. Twee bezig met stenen leggen, de rest druk met kletsen en aanwijzingen geven.

 Vandaag regelen wat voor het moment geregeld moet en kan worden. Gereedschap, bouwmaterialen, trouwjurken, maar niet voor mij, en papierzooi. Kortom ff afstand van het dorpse geneuzel en stadse luchten snuiven. Limoges maar dan anders: Sibiu.

Lego

 Puzzelen is leuk. Puzzelen zonder handleiding is het leukste. Nog leuker kan het alleen worden, als je zelfs geen idee van de bedoeling hebt. Dat komt helaas slecht zelden voor. Je kunt je er, ook in de net niet optimale situatie, jaren mee amuseren in de hoop ooit voor elkaar te krijgen, wat de bedoeling is. Het realiseren van het gewenste resultaat is natuurlijk niet onbelangrijk, maar heeft verder geen enkele functie dan de realisatie van het resultaat op zich.

 Pas je hetzelfde toe op iets dat uiteindelijk een gebruiksfunctie behoort te krijgen, wordt het verhaal een tikkeltje anders. Dan moet het niet alleen af, maar ook graag niet pas over veertien dagen. Dwars tegen alle ingesleten gewoontes dan toch maar met de handleiding beginnen en dan blijkt het lezen van wat verhelderend zou moeten werken erger dan een puzzel.

 Geslagen vijf uur bezig geweest met de montage van twee keukenkranen. Geen lullig merk, geen Chinese herkomst of onleesbare handleiding, heldere tekeningen maar uiteindelijk is het toch het belangrijkst om bij tekening 1 ipv nummer laatst te beginnen. Vooral aan te raden als de kraan meerdere alternatieven kent en daar natuurlijk slecht ééntje van geleverd is. Maar het werkt. Tenminste als straks het water is aangesloten. Daar ging het om.

Embryonaal

 Na het aftellen in Frankrijk kan ik nu gaan optellen. Nog geen week aanwezig en vol in de running. De dagen vliegen niet echt voorbij, maar kennen wel met regelmaat momenten, waarop ik het besef van tijd ff kwijt ben. Dat in afwisseling met momenten waarop ik de tijd een handje vooruit zou willen helpen. Ik ben kortom lekker zelf bezig of ben qua werk of anderszins overgeleverd aan het werk dan wel het gezelschap van anderen. Tussen de bedrijven door blijf ik zoekende naar mijn draai net zoals de honden en de katten opzoek zijn naar de hunne.

 Ik moet iets met de electriciteit, maar mis het daarvoor noodzakelijke gereedschap. Nee, het zit ook niet ergens in een van de kratten. Ik kan me niet herinneren, dat ik het ingepakt heb. Dus daar moet ik naar opzoek. Het bestaat, ik heb het gezien, alleen niet in de winkels, die ik daarvoor doorzocht heb. Ondertussen het buizen- en dozen-circuit in de slaapkamer laten wijzigen, achter het juiste voegsel aan voor de Portugese cementtegels, de kleuren voor de slaapkamer gevonden en doorgegeven, de installateur voor het gas en water in beweging gebracht en de elektricien vriendelijk verzocht om orde in zijn warboel van de meterkast te komen aan brengen. Ondertussen de lege dozenzooi aan de kant gewerkt. Nog ff en de kroon op het werk .... de badkamer, kan onder handen worden genomen.

Uitpakken

 Het domme van verhuizen is, dat wat je eerst met veel denk- en propwerk in dozen pakt, moet je niet veel later allemaal weer uitpakken en ten koste van een hoop denk- en pasweek een plekje weten te geven. Gisteren de eerste 25 dozen uitgepakt. Dozen met spul voor in de keuken. Na een voorspoedige start bleef meer en meer op het aanrecht of het eiland staan bij gebrek aan een voor de handliggende plek om het weg te stoppen. Gevolg: een slagveld. Erger dan na een avond tafelen met 20 personen. En het kunnen nog niet alle keukendozen zijn geweest. Daarbij staat de vloer voor de aangrenzende kamer opgestapeld in de keuken en is de keuken links en rechts deels gedemonteerd. Vijftien kamers hebben, heeft zo z'n voordelen. En dan heb ik het maar niet over het ontbrekende water voor het schoonmaken of zo iets simpels als een stofzuiger.

Stilte

 Gedwongen stilte..... Het kan. Twee dagen, ruim, geen fatsoenlijk werkende internetverbinding. Het is me de laatste jaren maar zeer zelden overkomen. Zelf op de momenten dat ik tijdelijk was, waar ik nu permanent denk te gaan verblijven. Eenmaal ter plekke word ik echter niet gespaard. Nu kun je best je voorwerk offline doen, maar daar ontbrak ff de puf voor.

 Het is wennen en wennen kost energie vooral als het aan iets is, wat je liever niet hebt. Gelukkig overkomt het mij niet alleen. Ook de honden kijken me, voor mijn gevoel, iedere dag met alsmaar stijgende verbazing aan. Als of ze me willen zeggen "Dit is toch niet waar we zes dagen voor in de auto hebben gezeten". Katrien is zelfs al tweemaal in de auto gekropen en weigerde daar vrijwillig uit te komen.

 Dat het koud is, is niet aangenaam maar overkomelijk. Geen eigen plek hebben is echter enkel acceptabel, omdat het nou eenmaal niet anders is. Een mens past zich aan. Zelfs ik, al kun je het knarsentanden volgens mij bijna tot op mijn oude woonplek horen.

Kattendrukte

 Het zat er in. Het verbaasd me alleen dat Beer de achterblijver is en de andere twee van de eerste de beste gelegenheid gebruik hebben gemaakt om er vandoor te gaan. Hun eigen keuze. Naar mijn idee niet slim. Enige alternatief is afwachten tot ze weer opduiken of andersinds van zich laten horen. Mijn idee. Verder denkt iedereen d'r hier anders over. Het lijkt zowaar het gesprek van de dag. Iedereen, bijna iedereen heeft het met anderen over mijn weggelopen katten. Het gevolg is een zichzelf in stand houdende kletsgolf, waarin ieder aangesprokenen naar beste mogelijkheid zijn of haar bijdrage levert. En heb je een van hen die op de hoogte zijn ff niet gezien, dan is het eerste vraag, hoe het met de katten staat. Of ik ze al gevonden heb en bij mijn "Nee" volgt dan de al bekende riedel van adviezen, mogelijkheden en gelijksoortige ervaringen, maar iedere keer weer aangevuld met nieuwe elementen. Dacht ik dat mijn honden "The talk of the town." zouden worden, stelen de katten de show.

Eigenzinnig

 Koud. Ook hier doet April niet anders dan zijn eigen wil. Sneeuw, stormachtige wind, zon, hagel. Bijna iets van alle smaken. Ondertussen zoek ik iets van een draai tussen al de aanwezige mogelijkheden door.  Met de aannemer op één lijn proberen te komen. Gezien waar mijn spullen terecht zijn gekomen en de direct al zichtbare schade links en rechts. Alles in een ruimte waar je nu wel een erg kleine kont moet hebben, wil je je kunnen keren. Weer zo'n 'hulp' waar me de zin van ontgaat, nu het spul binnen 2 of 3 weken weer weg moet zijn. Had het net zo goed direct in de schuur gezet kunnen worden. Nu is het een handeling extra, een hoop gesleep en gerij en zoals al gezegd nauwelijks de mogelijkheid om dingen uit te selecteren. Al die weinig effectieve goede bedoelingen.

Toon

 Daar zit je dan in je nieuwe leven om acht uur aan de koffie met warme buffelmelk op ouderwetse wijze tegen het begin van de dag aan te hikken. Straks aan de slag met de aannemer. Goeie knul maar het wiel heeft ie niet uitgevonden. Zo ik dat niet al wist is me dat gisteren nog weereens duidelijk geworden. Iets overdoen omdat het anders moet en dan eindigen met een resultaat dat gelijk is aan dat wat over moest ...  Ach ja, ik ga eind van de week niet weer weg voor weken, daar moet ik me maar aan vastklampen.

Begin

 De eerste ochtend van het nieuwe leven of net niet? Wanneer ga ik het tellen? Morgen maar. Dit is nog reizen. Weliswaar bijna op bestemming, maar bijna raak is ook gewoon mis. Morgenvroeg in het dorp. En eigenlijk is ook morgenvroeg niet de eerste ochtend van het nieuwe leven. Geen eigen bed. Geen eigen plek. Spullen 7 km verderop opgeslagen. Het wordt behelpen en dat is toch niet wat ik me onder een nieuw leven voorstel of voorgesteld had. Maar helaas.

 Het nieuwe leven kent een klussende aanloop. Misschien wel goed ook. Geen opgemaakt bed maar al werkend je de plek eigen maken. Electra, water, verven, vloeren, badkamer ....

Snelheid

 Honden rustig op de kamer. De katten rustig (of ook niet) in de auto. Ik aan de maaltijd. De eerste avond in mijn nieuwe thuisland. Het nieuwe leven kun je dit niet noemen. Ik ben niet van plan om er een gewoonte van te maken om mijn dagen rijdend door te brengen. Ik heb vaker gereisd en iedere keer weer was het grootste probleem om een evenwicht te vinden tussen het verplaatsen en het in me opnemen van de nieuwe omgeving en tijd te maken voor nieuwe indrukken.

 De afgelopen dagen niet anders. De nadruk lag natuurlijk op de verplaatsing, maar die neiging is er altijd al, als je met reizen bezig bent, waardoor je in het uiterste geval vergeet om in je op te nemen, waar je doorheen scheurt.

 De doorgaande wegen, en dus absoluut niet alleen de snelwegen, in Europa worden gedomineerd door vrachtwagens tot in de kleinste uithoek toe. Wil je echt 'toeren' moet je bijna naar het niveau van wandelkaarten toe om wegen te vinden, die niks met doorgaand te maken hebben. Niks geen freewheelen met 70 of 80 op een provinciale weg of soortgelijks. Binnen de kortste keren zit een 18-meter op je bumper, die andere prioriteiten heeft qua snelheid. Terug naar ander vervoer of eigen benen.

Grapje?

 Op 1 april het land binnenkomen,waar je bedacht hebt je leven een nieuwe draai cq stimulans te geven, dat kan niet anders dan een teken zijn. En is het een goed teken of meer iets aan de wand?? Het is nauwelijks mogelijk, dat het anders dan relativerend bedoeld is. De relativiteit van het leven, je keuzes en de feitelijk realisatie. Neem het allemaal vooral niet tè serieus. Het loopt zoals het loopt. Je invloed erop is net zo minimaal als de mate waarin het voorbeschikt zou zijn.

 Het leven is een aaneenschakeling van ruwe switches, momenten waarop je iets gaat doen wat kort daarvoor niet echt tot de meest voor de hand liggende mogelijkheden behoorde. Atheneum, Utrecht, Irene, Horeca, Yoland, Frankrijk, Mariana, Roemenië. Om een paar grote bochten te benoemen. Niet toevalligerwijs gekoppeld aan vrouwelijke bemoeienis met mijn leven. Vrouwen ..... Een boek zou niet dik genoeg kunnen zijn om hun invloed te kunnen vangen.

Aangekomen

 Bijna tenminste. De landsgrens van mijn nieuwe speelruimte gepasseerd en niet 10 km verderop maar nauwelijks een paar honderd meter verder moest ik op de rem: Iris hotel. Nu kunnen ze me makkelijk belazerd hebben, maar ik heb netjes gevraagd of dit het hotel was, waar ik de reservering heb gemaakt of dat ik het een stuk verderop zou moeten zoeken. Het antwoord was "Ja, dit is de plek." na een check in een boek. Zou allemaal zo gespeeld kunnen zijn, maar misschien kan een beetje vertrouwen in de mensheid geen kwaad, ook niet als het Roemenen betreft. Voor je het weet, laat je je meeslepen in de beeldvorming, die de media deze mensen in de schoenen probeert te schuiven. Lijkt me het verkeerde uitgangspunt in wat ik net ben begonnen.