Een avond in rep and roer. Een koe die niet meer kan staan. Van hot naar her racen in de auto en iedereen bellen, die gebeld zou moeten kunnen worden. Hevige discussies. Ca-gebrek. Niks speciaals maar wel een spoedgeval, want kan dodelijk zijn. De (verkeerde) dierenarts. Nog meer discussie. Broer, hulp, arts, iedereen bemoeit zich er tegen aan. Ik versta er geen reet van, maar hier wordt overduidelijk niet met liefde en begrip voor elkaar gesproken.
Dan rust. Het ca-infuus is verstrekt. Iedereen vertrekt huiswaarts. Ik blijf achter met moeder en dochter. De vrouwen vliegen elkaar met regelmaat in de haren. Moeders trekt voorbarige en nergens op gebaseerde conclusies. Iedereen behalve moeders doet het verkeerd of neemt de verkeerde beslissingen, dat mag duidelijk zijn, maar is niks nieuws onder de zon. Er zal en moet een schuldige aangewezen worden. Hopeloos zo'n mens dat maar blijft denken dat de wereld er is om naar haar pijpen te dansen en dan nog niet in staat zal zijn om de dingen te doen zoals ze gedaan moeten worden, nl op haar wijze. Daar tegen in redeneren is net zo zinloos als een betonnen brugpeiler vragen een cucaracha te dansen.
Voorlopig weinig anders te doen dan controleren of het beest weer staat. Tenminste ... als de koe het daarbij had gelaten. Het beest begint echter al liggend met kalven en brengt daarmee het hele circus weer opgang. Weer gillen, rennen, bellen, rijden. Bijna paniek. Maar dank ingrijpen van de hulp is alles in een paar minuten gepiept. Een stierkalf met nog steeds liggende moeder. Andere rampspoed daargelaten mag ik nu naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten