Gedwongen stilte..... Het kan. Twee dagen, ruim, geen fatsoenlijk werkende internetverbinding. Het is me de laatste jaren maar zeer zelden overkomen. Zelf op de momenten dat ik tijdelijk was, waar ik nu permanent denk te gaan verblijven. Eenmaal ter plekke word ik echter niet gespaard. Nu kun je best je voorwerk offline doen, maar daar ontbrak ff de puf voor.
Het is wennen en wennen kost energie vooral als het aan iets is, wat je liever niet hebt. Gelukkig overkomt het mij niet alleen. Ook de honden kijken me, voor mijn gevoel, iedere dag met alsmaar stijgende verbazing aan. Als of ze me willen zeggen "Dit is toch niet waar we zes dagen voor in de auto hebben gezeten". Katrien is zelfs al tweemaal in de auto gekropen en weigerde daar vrijwillig uit te komen.
Dat het koud is, is niet aangenaam maar overkomelijk. Geen eigen plek hebben is echter enkel acceptabel, omdat het nou eenmaal niet anders is. Een mens past zich aan. Zelfs ik, al kun je het knarsentanden volgens mij bijna tot op mijn oude woonplek horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten