Nou ruim een week aanwezig. Draai nog zoek, desondanks ontzettend bezig. Één van de belangrijkste activiteiten daarin is om de grenzen op de juiste plekken te leggen en als het ff kan geaccepteerd te krijgen. En natuurlijk is het tweede deel van het wensenpakket het probleem o.a. maar niet uitsluitend vanwege het ontbreken van mijn eigen plek.
D'r zit een matrone, oud en -helaas- deels door ziekte gemankeerd, die het idee heeft, dat er een extra onbetaalde arbeidskracht ten tonele is verschenen, die niks beters heeft te doen dan te dansen naar haar pijpen. Mensen kunnen er rare ideeën op na houden. Helaas is dat niet altijd in alle vriendelijkheid te regelen. Vooral niet als je ook nog een beetje voorkomend en soms zelf behulpzaam wilt zijn. Die ene aangereikte vinger leidt toch steeds weer tot het verlangen of zelfs een nauwelijks verholen eis naar de hele hand en meer. Het blijft verbazingwekkend, dat mensen richting de rooie schuiven, als ik mijn voet bij mijn stukken houd.
Een gesprekje met mijn moeder zou erg verhelderend werken. Ik ga hier niet nog een keer 25 jaar investeren in het creëren van de gewenste afstanden. Die tijd èn leeftijd heb ik werkelijk gehad. Helemaal, maar dan ook compleet helemaal. Tijd voor die eigen plek was het al en dit soort geëmmer onderstreept dat alleen maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten