Om half zeven naast je bed staan en alsnog te laat komen op je afspraak van twaalf uur. Het is bijna een kunst. Een kunst die ik gelukkig niet beheers. Het zou mij nieteens lukken, als ik om half elf zou opstaan en een uur zou moeten rijden.
Dat uur in de auto was onvermijdelijk. Daarvoor was ik echter 'al' om half tien uit het bed, dat niet bepaald verleidt tot langer liggen, dan de slaap je bezig houdt. Ik mocht kortom weer wachten. Mijn grootste hobby.
Het is verbazingwekkend wat allemaal tussendoor en op zo laat mogelijke momenten gedaan moet worden. Zelfs achter mensen aanlopen ergens in de achterliggende tuinen om ze, ondanks duidelijke herinnering, alsnog te vragen of ze van een uitnodiging gebruik gaan maken of niet. Iedereen en alles achter de kont aan zitten, dingen twintig keer vertellen, vragen naar de bekende weg, bevestigingen herbevestigen, toezeggingen voor de zoveelste keer checken en opendeuren beantwoord willen zien..... Ik begin langzaam te snappen, waar hier de tijd aan verloren gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten