Gehad

 Morgen de maand afsluiten. Het nu ff gehad. Geen schokkende ontwikkelingen, geen spetterend nieuws. Beetje kabbelen en klooien en de dag niet verloren laten gaan. Een maandag waar qua maandag weinig op valt af te dingen. Morgen 1 mei. Vrije dag hier. Net als in Frankrijk trouwens. Daar zullen ze ook wel 'un pont' geslagen hebben en vandaag vrij hebben gehad. Hier niet anders.

Oprisping

"De dood is er voor mijn gevoel meer niet dan wel. Da's een grote verandering. Soms vergeet ik 'm gewoon." Een gedachte van drie dagen geleden, die op het moment van neertikken in conceptvorm is blijven steken. Iets van een mengeling met bewust en onbewust. Het zijn van de bedenksels dan wel gewaarwordingen, waarvan je weet dat de werkelijk ze snel zal inhalen. Waarvan vanmiddag acte.

 Na het maaien in de tuin in de aanloop naar de lunch sloeg ineens de stemming om en niet alleen de stemming. Verder dan ergens in de loop van de middag zag ik mijn bestaan niet meer reiken. Moeilijk te zeggen of eigenlijk helemaal niet, waar het vandaan komt, want geen enkel aanleiding. Maar het is er geen greintje minder werkelijk om. Een vorm waarin dit thema af en toe om de hoek komt kijken. Gelukkig niet te vaak en zoals al geconstateerd ook steeds minder.

 Met een wee gevoel in je buik mag je je dan overtuigen van het feit, dat het niet alleen nergens opgebaseerd is, maar zeer ws ook nergens op slaat. Een weinig overtuigende bezigheid op het moment, dat net de poten onder je vandaan zijn geslagen. Wat is waar en wat niet, tenminste waarschijnlijkerwijs. Spring maar. Daar beneden ligt een matras. Echt waar! Je ziet niks. Kunt niet over de rand kijken. Spring, want het dak, waar je op staat, staat op het punt om in te zakken. Zegt men. Wat dan? Hoe heet wordt de soep gegeten? Vandaag was het weer Gaspacho.

Gewenning

 April is in de knip, maar nog niet voorbij! D'r hangt nog een concept over mijn meest 'favoriete' onderwerp en dan is de dag pas begonnen. Het was een vroegertje. Bij zessen al naast het bed zonder enige verplichtende reden. Op het moment dat ik met de honden naar buiten stapte, besefte ik, dat het ws niet zo heel erg slim was om te doen. De koeien stonden te wachten op de man met de zweep om de dag lekker buiten door te brengen. Was ik ff vergeten. Dit soort beesten zijn voor mijn dames nog niet de normaalste zaak van de wereld. Die wilden dus wel te keer gaan. Blaffen, trekken, springen (proberen). Flokkie is dan niet de beroerste en doet lekker mee. Sta je daar met drie honden aan de lijn en die lijnen door en over elkaar heen en om je benen gedraaid. Lekker begin.

 Nadat deze hindernis was geslecht nog een fietser, die de gemoederen verhitte. Vervolgens rust. Twee-drie minuten heisa en dan kan in alle rust aan de ochtendronde worden begonnen. De komende tijd de dames afwisselend nader kennis laten maken met passerende koeien, paarden en geiten. 's Avonds mee voor het huis nemen als de beesten van de weidegronden terugkeren. Zal mijn (hopelijk) welverdiende rust niet ten goede komen. Dat moet ik maar zien als een investering in de toekomst. Net als het opfrissen (Prada) en bijbrengen (Rosa) van wat simpele commando's, waar ik onlangs weer mee begonnen ben.

 Net negen uur geweest. Nog een koffie en de dag kan beginnen. Met een beetje geluk moet de tuin voor twaalven gekortwiekt zijn. Kan ik de middag voor het verder uitruimen van de schuur benutten. Ook iets met de langzaam dichtslibbende binnenplaats, uien poten, zwembad schoonmaken en .. en ... en .... Kom op, koffie!

Doorzetten

 Afgelopen week aan de oude koek geknaagd. Snel verder daar mee. Het gaat niet zozeer om verleiden en vallen maar het gat gaapt nog steeds voor mijn voeten. Het is makkelijker om daarin te verdwijnen dan om het te vermijden. Gewoon niks doen en daar gaan we weer. Dat gaan we dus maar niet doen. Bezig. Bewegen. Aan de slag.

 Het huishouden wil gedaan en voor de rest alles wat er vorige week niet van is gekomen. Bijna alles dus. Achterstand wegwerken kost altijd een hoop extra energie en tijd. Daar zit iets van een vertragend effect in ingebouwd. Hetzelfde met schulden. Die loop je minder snel in dan je een surplus opbouwt. Dat laatste is bij werkzaamheden helaas niet mogelijk. Je kunt niet in het vooruit (af)wassen of de tuin voor drie jaar in orde maken. Daar loop je dus per definitie achter de feit aan.

 Voordat het filosofisch wordt op maandagochtend maar gewoon in de benen: Maaien, afwassen, koken, administratie. Lezen, schrijven, kijken en denken moeten maar weer ff wachten. Bakken, opruimen, ontwerpen en construeren ook. Om van terrashangen, stedenbezoek, barbeleven en niksdoen maar te zwijgen.

Loos

 Stukjes schrijven over ideeën, die in je opkomen, maar weer verdwenen zijn, voordat je ze in toetsaanslagen hebt weten vast te leggen. Er was iets. En mooie formuleringen of fulminaties ook. Maar wat was het ook weer? Het is als met dromen, maar dan overdag. Soms lukt het, als je het in sleutelwoorden weet te vangen. Maar ongeregistreerd willen ook die er af en toe van tussen. Alles dan maar direct op je smartding vastleggen?

 Het doet me een beetje denken aan de periode, waarin ik mn mijn vakanties tot me nam door de lens van een fotocamera. Bang een beeld te missen. Mijn wereld gaat niet ten onder aan een misgelopen gedachte, laat staan dè wereld. En mijn blog komt absoluut geen aandacht te kort.

 Maar het irriteert me, die wegglippende gedachten. Dus je graaft wat. Kietelt je neuronen. Probeert serieus terug in de tijd te gaan, de afgehandelde uren terug te draaien. En dan voel je je ineens voor lul staan. Ergens vandaan klinkt gelach, doortrokken van leedvermaak. Ff is daar de neiging om je er helemaal in te gooien, maar gelukkig licht de zinloosheid van de actie je pootje. Laat maar gaan. Wat niet beklijft kan niet belangrijk zijn (geweest). En zo wordt steeds meer minder belangrijk.

Tegendeel

 Eind van de  middag. Iets later dan normaal. De honden gevoerd, drie ervan aan de lijn genomen en voorzichtig de grote poort geopend. Lady en haar lover lopen naar buiten. Dat gebeurt rustig. Dat is ook de bedoeling. Met alleen mijn eigen dames aan de lijn stuift Flokkie altijd als een wilde de poort uit, rent eens alle mogelijke kanten op, blaft onophoudelijk en mocht er iemand in de buurt staan, lopen of fietsen dan leeft die zich in die richting uit. Doet verder niets, zeg "Boe!" en ie rent weg, maar prettig is de indruk niet. Vooral niet omdat (haast) iedereen hier weliswaar honden houdt, maar er in feite ook bang voor is cq er niet mee kan omgaan. Ik snap dat niet, maar goed. Flokkie zit dus alweer wat weken aan de lijn en dan is het de rust zelve.

 Na wat gescheld, gedreig en vermanende toespraken verdwijnt nu eigenlijk iedereen van de straat als ik verschijn met de honden. Raar gedoe. Ik krijg direct van die Western-visioenen van stoffige, lege straten, dreigende muziek en een onvermijdelijk pistoolduel. Men snapt er hier dus werkelijk geen ruk van. Hoe wil een hond wennen aan de aanwezigheid van derden als iedereen bij het verschijnen van de beesten de plaat poetst? Wat voor indruk geef je de honden? Die ene keer dat er wel iemand verschijnt, wordt er alleen maar moeilijker door.

 Dat geblaf is niet alles. Ik ben de eerste om dat toe te geven, maar zonder mensen valt er niks te corrigeren (door mij) en is er niks om aan te wennen (voor de honden). Het geklaag van de dorpsgenoten in dit deel van het dorp zal er zeer ws niet minder op worden. Maar leg hen eens uit, dat ze dat voor het grootste deel aan henzelf hebben te danken ...

Post-dauwtrappen

 Het 'fris en fruitige' is nog ver te zoeken maar de tocht heuvelopwaarts krijgt inmiddels iets vloeiends. Het is al warm als ik tegen achten naar boven ga. Zweten dus. Dat wordt tegenwoordig als een soort criterium bij het bewegen aangehouden. Zo bewegen, dat je zweet. Nou, dan is bij mij het verlaten van het bed al bijna mijn taks. Weer zo'n kul-generalisatie.

 Maar laat ik het daar niet over hebben. Sinds een paar dagen loop ik op de heuvelrug in een zee van paarse orchideeën met hier en daar een witte in het paarse tapijt. Prachtig gezicht. Vorige jaren om deze tijd hier niet gelopen. Kan me de bloemenpracht niet herinneren. Het moet lang geleden zijn dat dit deel ooit bewerkt is, als het al eens gebeurd is.

 Nog steeds enigszins heuvelop draai ik me dan regelmatig om om te zien waar de honden uithangen en een blik op de toppen van de Karpaten te werpen. Als ze zichtbaar zijn en dat waren ze vandaag. Enigszins aan het zicht onttrokken door een heiïge ochtendlucht.,,

 Prachtig blauwe lucht, paarse bloemen, nog deels besneeuwde bergtoppen, weg vluchtend herten en een meute enthousiaste honden. Ik zal niet vervallen in een obligaat "Dat ik het nog mag meemaken", maar mooi is het wel. Zo'n dag kan toch moeilijk nog stuk (Afkloppen, dit is geen uitdaging!).

Voederen

 De pups voor de aardigheid een bak opgeweekte puppy-brokken voorgezet. Was benieuwd hoe ze daar op zouden reageren. Van 'erop storten' was geen sprake. Waarvandaan zouden ze weten, wat dat is, wat ik hen voorschotel en wat ze daar mee zouden moeten. Maar het ging wonderwel goed. De eerste benaderde de bak snuffelend, likte aan het roestvrije staal en stak uiteindelijk z'n kop in de prak De rest druppelde successievelijk na.

 De bak is net te klein om er met z'n zessen de kop in te steken en met een paar poten erbij past het helemaal niet meer. Moet anders. Rechtvaardiger, al zal ook bij het gevecht om de tepels ongetwijfeld sprake zijn van een zekere hierarchie. Of het simpele "Wie het eerste komt ...".  Er zat genoeg in de bak. Dus iedereen is wel aan zijn of haar trekken gekomen. Een zevende pup, als die er zou zijn geweest, had echter de laatste resten van de opstaande randen moeten schrapen. Ze hadden er wel oren naar. (Zeg je dat van eten?)

 Moeders bemoeide zich er niet mee. Dat was mooi meegenomen. Die heeft het sowieso niet zo op al dat gelebber aan haar tepels. Dus ik neem aan, dat ze allang blij zal zijn, dat de kleintjes minder lopen te piepen om haar melk.

Oldies

 Berichtje dat je weer ff met je neus op de juiste verhoudingen drukt:

 "De Zweedse popgroep Abba, die in de jaren zeventig furore maakte, gaat voor het eerst in 35 jaar weer nieuwe muziek uitbrengen.
 Het besluit om weer de studio in te gaan volgde nadat de groep, bestaande uit Anni-Frid Lyngstad (..), Agnetha Fältskog (..), Björn Ulvaeus (..) en Benny Andersson (..), weer contact kreeg omdat zij meewerkten aan een digitaal project, waarbij met virtual reality een "live"-optreden van de vierkoppige band wordt gecreëerd." (NU.nl, 27-04-2018)

 Niks aan het handje. ABBA, muziek, waarom niet. Tot de cijfers tussen de haakjes tot je doordringen 72, 68, 73 en 71 hoort daar te staan. Ouwe knarren. Net iets jonger dan de Rolling Stones en die zijn nooit gestopt met touren. Èn ook voor jou heeft de tijd niet stil gestaan. Ik zit ze op de hielen.

 Het frivole zal er wel vanaf zijn, de huppelpasjes ook, tenzij ze de conditie en vaardigheden van Jagger hebben. Opa's en oma's, geen top-40 body's meer. D'r is wel wat veranderd op dat vlak. Had Elvis nog geleefd, zou hij ongetwijfeld een permanente show hebben ergens in Las Vegas, maar dat is 'altijd' al zo geweest. Of Charles Aznavour, die zingt ook nog steeds of probeert dat tenminste, terwijl hij al bijna met beide benen in z'n kist staat. Maar dat is geen popmuziek. Popmuziek was ooit voor jonge mensen door jonge mensen. Het is nog steeds voor de jongere generaties maar de uitvoerders zouden zo het bejaardentehuis in kunnen. Niet allemaal, maar toch. Hoelang duurt het totdat de eerste Dance-Dj's de AOW-leeftijd (want de meeste zijn van Nederlandse origine) passeren?

Zitvlees

  De bank staat nou een paar dagen voor het huis èn het ding staat er nog steeds. D'r hebben al heel wat verschillende konten op plaats genomen. Eén keer had ik zelfs het nakijken. Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik misgun niemand het genot om ff uit te rusten, als het maar niet ten koste van mijn mogelijkheden gaat. Daar wil ik namelijk wel gebruik van kunnen maken. En graag ook.

 Ik heb het volgens mij een jaar geleden al enigszins in die richting benoemd, maar die bank is alsof aan een diepe wens wordt voldaan, waar ik al mijn hele leven mee rondloop. Heerlijk voor je eigen toko zitten en niks doen. En eigenlijk ook niks zien. Gewoon het ultieme niksdoen.

 De beestentrek stelt in deze uithoek van het dorp nauwelijks iets voor. Een paar geiten, twee paarden en wat koeien die deels de weg nog kennen van vorig jaar of 'm zich aan het inprenten zijn. Auto's geven hier gas als ze het dorp verlaten of zitten er nog vol op als ze het dorp inrijden. Fietsers stappen af of gaan afhankelijk van hun richting met de voeten over de grond om de remmen te ontzien. Van een voetgangersparade, wat het terrashangen zo aantrekkelijk kan maken, is absoluut geen sprake. Gewoon niks te zien. Ik kijk wat naar de gevels aan de overkant, naar de wirwar aan draden waarmee huizen en palen zijn verbonden, naar de vogels, naar de wolken in de blauwe lucht en soms naar tentoongespreide activiteit.

 Voor het goed en wel donker wordt springt de straatverlichting aan. De dradenpaal voor ons huis heeft een lantaarn. Ik kan zo de hele nacht doormijmeren en druk niksdoen. De omgeving krijgt iets oranjes maar verliest niks aan detail. Je kunt je probleemloos in elke denkbare wereld wanen. Je hoeft er nieteens de ogen voor te sluiten.

Presenteren

 De nwe opmaak van de digitale VK heeft het het dagelijkse bezoek verandert in een snelle scan. Het lezen van artikelen is vrijwel tot nul gereduceerd. Actualiteit is verdwenen dan wel dusdanig versnipperd over alle nieuwscategorieën dat het ten ondergaat in de gelikte presentatie. Het is geen krant meer in de betekenis van de dagelijkse actualiteit, die op je deurmat valt. Het is meer een Glossy die pretendeert met de actualiteit bezig te zijn, maar dat aardig weet te camoufleren. Enige pluspunt is, dat ik nu het stripje iedere dag kan lezen zonder extra handelingen te hoeven verrichten.

 Mag voor hen hopen, dat mijn mening een uitzondering is, anders hebben ze een hoop correctiewerk te verrichten. Tenzij natuurlijk de opzet is om zo min mogelijk geïnteresseerden te trekken. Wat ik me niet kan voorstellen. Dat kan met een hoop minder moeite.

 Helaas zijn het aantal alternatieven dun gezaaid. Qua snelle overzicht is daar Nu.nl. NRC is geen haar beter. Trouw is nog onoverzichtelijker. AD te druk. En om dan bij de Telegraaf te eindigen ... De VK was de laatste jaren al een soort van gebrek aan beter en dat is er niet beter op geworden. Gaat het een dagelijkse neerwaarts scrollen worden naar Sigmund? En passent de highlights scannend op mogelijk interessant nieuws??

Prestatiecurve

 Geen verkeerde dag gisteren. Een pareltje tussen de dagelijkse zwijnerijen. De pas op de plaats vandaag is verdiend met dien verstande, dat ie niet als stok tussen de spaken van het net opgang gekomen wiel gaat functioneren. Zo ja, dan is morgen het nekvel aan de beurt. Ik wil door, ben het gedraal zat en dat is goed en werd tijd ook. Nu de kansen niet verkloten en voorbij laten gaan zonder ze aan te grijpen. Het hoeft niet fluitend, maar dat zou er wel van kunnen komen. Daar gaat het om.

Veel

 Iets van 50.000 bestanden gekopieerd. Een onwaarschijnlijk aantal. Geen programmabestanden. Dat loopt in de 100.00'den en is weinig interessant om extra op te slaan. Nee, tekst, muziek en foto's. Ik zou het bijna gaan controleren. Je zou denken, dat ik de woorden per stuk heb opgeslagen. Wat niet het geval is. De tekstbestanden zullen dan ook zeker in de minderheid zijn. Muziek tikt aan dank die onzin van Apple, dat je eerst alles moet opslaan, voordat je het op een van hun datadragers kunt zetten, maar meer dan 10 of 12K zal dat niet zijn. Blijft over de afdeling fotografie. Moet ik nu werkelijk geloven, dat ik iets van 35.000 foto's op mijn harde schijf heb staan. Gaat fietsen! Misschien toch maar eens een blik werpen in de desbetreffende directories.

Opstomen

 Van de uien is het niet gekomen en dat is niet het enige. Daarvoor een aardig end tekeer gegaan met de bosmaaier. Niet 'als een beest' misschien nieteens als een beestje maar mooi de helft van de tuin gekortwiekt. Is bijna meer dan in de afgelopen jaren is gelukt en dat voordat het onkruid tot boven mijn hoofd reikt. Sterker nog, het kwam nauwelijk tot aan mijn knieën. Werkt stukken makkelijker. Hoe krijg je het bedacht en waarom het andere jaren niet eerder plat gemaaid?? Daar gaan we maar geen tijd aan verspillen, denk ik zo. Laat maar zitten. Voorbij is voorbij.

 Morgen de andere helft zou mooi zijn, maar morgen eerst het dorp ff het dorp laten en me in stadse sferen wentelen. Maar dat is morgen. Eerst zien dat ik vanavond nog iets voor elkaar weet te boksen. Beetje klooien met de Pc. Komt dat er misschien ook eindelijk een keertje van. Eindelijk die dingen doen die de voortgang van de hele rest in de digitale afdeling blokkeert: een backup maken. Da's met een Terrabyte toch anders dan met een paar floppy's van 1,44 Mb. Simpelweg uren werk en omdat het nooit compleet afgemaakt is, mag het voor de zoveelste keer over. Bezigheidstherapie-technisch.

 Maar het loopt en ik ga me niet bezig houden met het waarom. Laat maar lekker gaan. Liefst in zeven sloten tegelijk en meer ook, indioen nodig. Des te eerder zijn al die ouwe koeien definitief verleden tijd. Wat moet dat een bevrijdend gevoel geven. Maar ook hier niet voor de fanfare uitlopen. Het werk moet eerst gedaan en het ben ik, die het doen moet. Soms helaas, meestal beter zo. Geen discussie met derden als iets misgaat.

Afschrijven

 Prada weer ervan tussen. Eigen schuld, dus niet zeuren. Controleer ik normaal gesproken mijn email een paar keer per dag ben ik dat gisteren blijkbaar vergeten. Mailtje misgelopen waar ik op zat te wachten. Geen foutloos begin van de dag. En dan wiebel ik al op het randje tussen doorpakken en terugzakken. Administratie wacht. Tuin wacht. Schuur wacht. Ik wacht. Alles wacht op mij. Ik sta erbij en kijk er naar. Niet de populariteit waar ik op zit te wachten. Je staat er vlot door naast je bed maar daar heb je het dan ook wel mee gehad.

 Straks gewoon beginnen. Gewoon ongewoon. Een paar betalingen doen, bosmaaier aan de praat krijgen en zien dat de uien in de grond komen, voordat ik ze enkel nog op de composthoop kan gooien. D'r is teveel wat niet wil. Het is wachten en bezig blijven om er klaar voor te zijn, mocht de zooi onverhoops in beweging komen. En in beweging zal het ooit komen. Kan niet anders. Maar wanneer? En hoe? In welke richting?

 Misschien dat van uitstel geen afstel komt, maar als het allemaal maar lang genoeg sleept, heb je je gaande het hangen al neergelegd bij een uitkomst, die bij directe afhandeling onacceptabel zou zijn geweest. Het masseren door de omstandigheden. Je geeft op, misschien niet alles maar wel het meeste.

Woordelijk

 Een memo geen memo noemen terwijl er memo op staat ... Het is als een kind betrappen met de hand in de koektrommel, die met hele verhalen probeert duidelijk te maken, dat het toch vooral geen koekjes aan het stelen was. Waar blijft je geloofwaardigheid bij dat soort woordspelletjes, als je de kinderleeftijd bent ontgroeid en de verantwoordelijkheid pretendeert te dragen voor een land??

 En wat een tandloze tijger is zo'n volksvertegenwoordiging. Lekker een avondje grommen en dan zelfingenomen tevreden zijn met het ontbreken van enig resultaat. Hoeveel kilo boter ligt er daar op hoofden? Zou het anders zijn gelopen als oppositie en regeringspartijen omgewisseld waren? Ik waag het te betwijfelen. Wat een komedie. Je zou er om kunnen lachen als dat theater niet zulke verreikende consequenties zou hebben.

 En de kudde blaat verstoort en graast verder.

Ontspanning

 Weer iets van rust in het systeem. Zou het weten te beklijven? Dat is de grote vrg. Het is de aanzet tot een draai en nu hopen. dat niet weer, alsnog, hernieuwd of wat dan ook een oneffenheid de soepele voortzetting belemmert.

Honds

 Maag vol en ik zou zo bij de puppies kunnen kruipen. Eten, slapen, eten, etc. Daar mag wel een stevige koffie tegenaan en wat beweging. Voor dat laatste zijn daar de honden. Het kost een hoop alert-zijn, bijna een soort zesde zintuig, maar ze zijn al (!!) twee dagen niet ervandoor geweest. De beweging is hen dus gegund. Ik maak me geen illusie. De eerste de beste gelegenheid, die ze zien, zullen ze zeker aangrijpen om er op eigen houtje tussenuit te knijpen.

 Op zich maakt dat allemaal niet eens zoveel uit. Ze kunnen weinig kwaad als je katten en kippen ff buiten beschouwing laat. Het punt is, dat ze binnen niet al te lange tijd, zeg een uur of hooguit twee, ook weer terugkeren. Liefst natuurlijk op commando, maar dat is voor het moment vragen om frustratie. Maar dat terugkeren wil steeds maar niet lukken. Niet binnen een redelijke termijn en bij Prada steeds weer met die rare neiging om bijna bang te zijn om de binnenplaats op te lopen.

 Ik heb er het antwoord niet op. We zien wel waar het schip strandt of liever vrijelijk weet te varen. Het zal nog wel een jaar, misschien iets meer kosten en dan zal het nog steeds gebeuren, maar ze niet meer erop zitten te wachten. Dan lopen ze zonder riem gewoon mee om uitgelaten te worden en zo komen we dan ook terug. Af en toe peren ze 'm dan om voor de poort te verschijnen als het tankje leeg is. Ik ken het van Sammy en Katrien. Het zal niet aan de honden liggen maar aan de vrijheid die ik ze gun. Dat kost ff, omgaan met vrijheid.

Oppakken

 Zien wat ik na het uitlaten van de honden nog paraat weet te maken. Mogelijkheden te over, maar waarom daar nou zo druk mee zijn? Het moest relaxter. Dit is relaxter, wat is daar dus verkeerd aan? Geen stress, geen dwang, geen geren van hot naar haar, dan moet je geen recordtijden verwachten noch ongeëvenaarde opbrengsten. Bezig zijn à la, kaboutertjes bestaan helaas niet, maar voor de rest?

Lunchtijd

 Half vijf. Net de lunch achter de kiezen. Woensdag. Het blijft wennen. Het zijn Franse tijden voor de koffie na een uitgebreide zondagse lunch met minimaal vijf gangen of meer, meerdere soorten wijn en iets lekkers bij de koffie. Niet een partijtje kippenvleugels met gebakken champignons en een frisse spinazie-salade. Niks voor, niks toe. Glaasje rozé erbij, dat wel. Weer bijna hondentijd, dag voorbij.

Stoelendans

 Ff een paar tandjes terug. Huishoudelijk daggie. Goed begonnen met het aan de straat zetten van een hoop plastic-achtige zooi uit de schuur. Het is recycle-dag. De ene week vuil-vuil en de andere week wat gerecycled kan of zou kunnen worden. Ik heb daar zo mijn twijfels bij, hou daarom het glas al apart en verzorg dat in daarvoor bestemde containers in de straten van Sibiu. Meestal passeren die lui als ik met de honden onderweg ben. Dus die afvalbak moet voordien aan de straatkant staan. Soms zijn ze echter uren later. Wat vandaag ook het geval was en mij goed uitkwam.

 Rest van de dag de bekende riedel met de nadruk op opruimen, uit de weg zetten van wat links en rechts alweer aangeslibt is. De doos van de koffiemachine kan terug op zolder. Die met het bobbeltjesplastic voor de bescherming ook. Hetzelfde geldt voor het kattenmandje. Een hoop leeg glaswerk staat in de weg. Was in Frankrijk ideaal met een tweetal plastic kratjes onder een tafel, die als werkvlak diende, maar die keuken was een slag groter.

 Maar ik wil meer. Zien of niet een paar van die al jaren in de weg staande dozen niet geleegd en verwijderd kunnen worden. Het is optimistisch, ik geef het toe, maar het gemak waarmee alles maar blijf staan waar het staat, gaat geen ruimte creëren. Het tweede Cd-rek zou een aardig begin zijn. Dat gaat niet vandaag lukken, maar moet van de week kunnen.

 Ik heb ruimte nodig om ruimte te maken. Zou ik het boekenrek nu klaar hebben, ik zou het nergens neer kunnen zetten. De zwerfspullen nemen overal binnen de kortste keren vrijkomende ruimte in de beslag. Je zou het gastenhuis moeten zien. Je vraagt je soms af, waar het allemaal vandaan komt. Ergens moet een begin gemaakt worden en dan maar hopen dat aldoende de gewenste ruimte vrijkomt om ruimte te maken.

Zwemmen

 D'r gaapt een gat voor mijn voeten. Snel aan de slag voor ik me laat verleiden tot vallen. Ff geen plan meer, maar nog steeds zat te doen.

Toekomstig

 En dan nu de net zo onvermijdelijke als onmogelijk te beantwoorden vrg: Mijn laatste paspoort of ga ik er over vijf jaar weer die kant voor op? Geniet ik dan van mijn AOW of ben ik dan al lang en breed verteerd door de wormen. Afgezien van mijn geworstel met de dood, is het een raar idee, dat wat je nu hebt, doet, bent over een tijd gewoon niet meer zal bestaan, zijn.

 Maar oké, als, dan zal het zeker weer Boekarest zijn. Ik zie me niet nog een keer verkassen. Zou ik over vijf jaar mijn draai heb gevonden? De tuin op orde? Huis ingericht? Nog steeds in het bezit van de Peugeot zijn? Eindelijk verlost van de laatste Franse ketenen? Nog steeds druk in de weer met het blog? Terug geweest op de Maldiven? Bezig met nwe grootse plannen?

 Vijf jaar is ver vooruit. Een tijdspanne die ik al jaren niet meer probeer te overzien. Ik kijk nu hooguit een paar mndn vooruit. We willen iets met Mariana's zestigste, de schuur, misschien vakantie, de afwerking van het gastenhuis, etc. Allemaal zaken tussen nu en eind augustus, dat zijn goed vier mndn. Dat is te overzien en hoewel zonder garantie ook te overleven.

Tijdverbruik

 Een hele dag bezig geweest. Van voor achten tot na achten, resp. in de ochtend en de avond. En wat is gebeurd? De bank staat voor het huis aan de ketting en de pups liggen op de binnenplaats in een deels overkapte ren. Een paar gaten boren, de laatste witte vlekken groenen, bank verslepen en vastketenen, een meter of twee zagen en een kleine 100 schroeven machinaal indraaien. Resultaat: Twee, 2! dingetjes en dat kost je met alle andere flauwekul, die erbij komt kijken of gewoon deel uit maakt van de dag, 12(!!) uur. Twaalf uur waarin ik ook ......, laat maar zitten.

Verhuizing

 Het heeft wat proberen gekost, maar moeder en kroost zijn herenigd. In de schuur onder het oude bed konden de pups niet blijven. Niet omdat de schuur ontruimt moet worden, maar ook niet omdat de mobiliteit de komende weken snel zal toenemen en het kleine grut dan overal voor je voeten loopt. Nu staat het hok weer op de binnenplaats, Het hok waar Rosa haar eerste weken in heeft doorgebracht en het de hoop was, dat het de eerste en laatste keer zou zijn, dat ik een dergelijke constructie in elkaar draaide.

 Moeders deed eerst of haar neus bloedde. De herrie uit de ren was niet voldoende om haar erin te laten springen. Notabene aan de kopse kant een plank weggehaald. Ze liep zelfs terug naar haar oude nestplek. Je zou verwachten dat geluid en geur (de planken zijn niet aaneengesloten gemonteerd) duidelijk zouden moeten zijn. Blijkbaar is dat niet zo. Pas nadat ik de kleintjes buiten de ren had geplaatst, in de hoop dat Lady ze dan wel zou voeden, was er iets van herkenning. Van het voeden kwam niks terecht. Het grut krioelde door elkaar en alle kanten op. Teruggezet in de ren sprong Lady erbij en liet de meute zogen.

 Zeven weken te gaan en dan moet voor alle zes een nw tehuis gevonden zijn. We staan momenteel op 2. Mariana heeft nog werk te doen mn voor de beide dametjes.

Ontbijtindruk

 Geen ontbijtbuffet vanochtend. Koffie is meer dan voldoende. Lekkere koffie. Koffie met voldoende melk. Dat zat er bij de Cimbali automaten gisterochtend niet in. Zelfs de Latte was me te sterk. Nergens echter warme melk te zien. Dus maar gevraagd. Moet kunnen met de sterren waarmee ze mee strooien. De beste man wist ff niet waar hij het had, keek me met een mengeling van verbazing en irritatie aan en zei: 'Alleen op speciaal verzoek'. Nou dan bij deze dus. Nog even gewezen waar ik zat en niet veel later een kannetje warme melk gekregen, van een formaat waar een tweede niet verkeerd was geweest. Dat heb ik hem maar niet aangedaan.

 Het buffet viel een beetje tegen. In vergelijking met de herinnering dan. Verder was het een bulk aan overdaad. Vroeg me dan ook af, waar die verminderde indruk vandaan kwam. De zaal was minder imposant. De ruimte was opgedeeld in met elkaar communicerende delen. Geen één groot geheel meer. En het buffet stond niet meer als een eiland in een zee van tafeltjes maar was naar één kant verplaatst. Nog steeds 4 stukken van elk een meter of tien met alles denkbare in de aanbieding.

  Zonder het totale aanbod echt in me op te nemen, heb ik wat groente en fruit, kaas, broodje, een ei, verse jus en de te sterke koffie genomen. Ja, de presentatie maakt een hoop uit. Was dit mijn eerste kennismaking geweest, zou mijn indruk het geheel niet naar de eerste plek in mijn hotelervaringswereld hebben getorpedeerd.

Eigens

 Op mijn eigen plek in mijn eigen bed heeft wel wat. Ook hier weer. Niet alleen omdat ook de betere hotels nauwelijks aan ons bed of badkamer kunnen tippen, maar gewoon omdat het eigen, vertrouwd is. Net als de aankomst vanavond na de twee dagen Boekarest. Een hoop moois gezien onderweg, maar daar nergens het gevoel bij gehad, waarmee ik de afslag naar Coves nam. Blij terug te zijn. Je verheugen op bekende zaken. Toch weer iets van thuiskomen.

 Twee kilometer slingerende asfaltweg met in de verte wat daken van het dorp. Alles groen inmiddels behalve waar met de ploeg de boel is omgewerkt. Een schaapskudde op de gemeenschappelijke gronden. Het zou mooi zijn geweest als op het moment van binnenkomst in het dorp de andere beesten terug waren gekeerd van de weiden aan het andere eind van het dorp. Je kunt niet alles hebben.

 De oude stek in Frankrijk en de huidige in Roemenië hebben wel wat overeenkomsten wat dat betreft. Het is hier niet allemaal in eigen beheer. Scheelt een hoop werk en ergernis. Wel de lusten, niet de lasten.

Paspoort

 12,5 uur autorijden voor een identiteitsbewijs waar jezelf niet om zit te springen. Je moet er wat voor over hebben. Met de klèmtoon op 'moet'. Het is geen 'willen' en ook eigenlijk geen 'kunnen'. Dat het kan, blijkt wel uit het feit, dat ik het gedaan heb, maar had het niet gemoeten, zou ik het nieteens gewild hebben. Ach, laat ook maar, een hoop heisa voor 10 minuten werk.

Onderweg

 Coves-Agnita-Fagaras-Brasov (maar niet echt)-Ploiesti-Bucuresti
 Coves-Sibiu-Ramnicu Valcea-Pitesti-Bucuresti

 Het eerste 277 km, het tweede 327 km. Het verschil zit 'm in de verplaatsing naar Sibiu. Volgens Google maps slechts een verschil in tijd van 25 minuten. Al een wat dubieuze draai. Vijftig kilometer in 25 minuten veronderstelt een irreële gemiddelde snelheid van meer dan 100 km per uur. Het is de afstand van Sibiu naar huis en ik moet daar aardig op het gaspedaal trappen om dat in 35/40 minuten voor elkaar te krijgen. Als dat mogelijk zou zijn, zou je geen 5.5 uur heen en 7 uur terug benodigen. Waarbij de eerste route heen en ik de tweede terug heb gereden.

 Prachtige routes. Jammer van die medeweggebruikers mn die in de trucks... Nee, gelul. Het is gewoon eenbaansweg. Zie ook niet hoe ze hier ooit een snelweg zouden willen aanleggen. De potentiële bouwers zullen geilen op het idee, niet in de laatste plaats vanwege al het te verdonkeremanen Europese geld en de meest onmogelijke wegenbouwkundige hoogstandjes. Maar praktisch ... in feite niet te doen.

 Het tempo is gewoon 60-80 km/u. Trucks gaan daar zonder problemen in mee behalve op die paar punten waar het steil bergop gaat. De zelfmoordpiloten willen natuurlijk altijd sneller en zolang dat alleen ten koste gaat van henzelf, zal me dat eigenlijk een worst wezen. Slechts één ongeluk gezien vandaag en dat was een kop-staarttoestand van drie auto's met -volgens mij- alleen blikschade. Maar gezien het aantal kruizen in de berm loopt het regelmatig anders af. En als er dan vier op één plek staan, dan denk ik toch onwillekeurig: "Wat een sukkels!". Ja, vier in één auto kan ook, maar zo zagen die kruizen niet uit.

Missta(n)ds

 Boekarest moet ooit een mooi stad zijn geweest. Ergens in de Hongaars-Oostenrijkse periode. Sissi en Franz-Jozef. Volgens mij kun je de gebouwen in Boekarest indelen in 3 categorieën. De eerste is dan de overheersende communistische wanstaltigheid, de tweede zijn de moderne constructies die overal hemelwaarts groeien en ten derde zijn daar de her en der nog aanwezige koninklijke pareltjes. De overgedimensioneerde rechthoekige betonnen  gedrochten -tegenwoordig aan de buitenkant met glas afgewerkt- tegenover de rijkelijk versierde en van een veelvoudige vormigheid voorziene panden met een onmiskenbare historische uitstraling. Vele van die laatsten zulllen hebben moeten wijken voor de communistische grootheidswaan van meneer Ceaucescu. Zowel qua overheidsgebouwen, stratenpatroon en woonkazernes.

 Wat over is gebleven, is een stad die soort van ontploft is, geen hart meer heeft maar daarvoor overal en nergens bruist van activiteit. Je loopt er niet in een middag en ook niet in een paar dagen doorheen. Al moet ik dat laatste eerst nog eens proberen.

 En leren doen ze schijnbaar niet. Want in die nieuw uit de grond gestampte zakenwijk, waar ik moest zijn voor de Nederlandse ambassade, is het dezelfde verkeerschaos als in de oudere delen van de stad. Lijkt me een gemiste kans. Verder natuurlijk hetzelfde gebrek aan afvalbakdiscipline, de aanwezigheid van zwerfhonden en het onmiskenbare parkeeranarchisme. Dat dan een krakkemiekerig trammetje door die wijk rijdt heeft ongewild iets vertederends.

Hoogvliegers

 Het gaat goed met me. Zit duidelijk steviger in elkaar. Was op de heenreis al te merken en nu met al die kantoorkolossen om me heen alweer. Ik kan wonderwel probleemloos langs die oprijzende gebouwen de hoogte in kijken. Geen gevoel dat ik vertrapt word of uit het lood sla, mijn kruis spontaan bijeen krimpt of mijn ontbijt het in mijn maag voor gezien houdt. Dat is na 2007 wel eens anders geweest. Ach, alles slijt en dat is niet altijd verkeerd.

Bandieten

 Heenweg: 52,65. Terugweg 14,50. Lei's of Ron volgens de officiële benaming. Dezelfde afstand en op de terugweg zelfs nog wat meer wachttijd voor stoplichten. Rara, hoe kan dat? En nee, geen kapotte teller, ik kreeg netjes een bonnetje. Ook geen spontane vermenigvuldiging aan het eind. Het enige wat ik niet gedaan heb, want niet mee bezig, is kijken op de teller voor vertrek.

 Het werkt per km of per (wacht)uur en op de heenweg zijn er 4x zoveel km's afgelegd als op de terugweg. En ik heb echt geen rondleiding door de stad gehad. In beide gevallen is redelijk rechtstreeks van beginpunt naar eind gereden. Zo goed werkt mijn oriëntatievermogen wel.

 Je weet, dat je genaaid wordt en kunt er weinig aan doen. Gelukkig stelt het absoluut weinig voor. Het gaat om het verschil. Amsterdam heeft er niet het alleenrecht op. Het is me al in Toulouse overkomen. In Rome. En nu in Boekarest. Van Parijs kan ik me niet herinneren, dat men me al eens een loer heeft proberen te draaien. Niet qua eindbedrag en niet qua route.

Verdiend?

 Boekarest, Rome, Parijs, Toulouse, Barcelona, Amsterdam, Utrecht. Misschien is het tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld en horen ook New York, London, Moskou, Stockholm en Rio de Janeiro in het rijtje van wat 'normaal' is, maar voor mij zijn dit momenten, waarop ik me bevoorrecht voel. Dat het kan!! En dan niet in een hostel of erger, maar in aangenaam met voldoende sterren opgeschmuckte etablissementen.

 Als ik op plekken als deze jonge mensen van 20/30 zie rondlopen, hoop ik altijd weer, dat ze dit de verdere rest van hun leven kunnen volhouden of verbeteren. Weet niet. Het is zo'n ver van mijn bed show. Op die leeftijd moest ik mndn bloeden voor een lang weekeinde Parijs. Misschien doen zij dat ook, maar iets zegt me dat dat niet zo is.

Routing

 Een rit van om en nabij de 300 km. Maakt niet zoveel uit of je de slinger over Sibiu of Brasov maakt.  Zat vandaag precies tussen de 5 en 6 uur die er voor staan. Het is de afstand van mijn oude stek naar Toulouse. Dat deed ik in ietsje meer dan drie uur. Alles autosnelweg ipv een door dorpen en over bergen slingerende weg die vaker één- dan tweebaans is. Bovendien door een toeristisch deel van het land gaat, waar je zelfs de vaak vereiste 40 km kunt vergeten. Maar een allesbehalve vervelende rit.  Alleen het laatste uur, als je de Karpaten achter je hebt gelaten valt er minder te genieten. Dan is alles plat, Hollands, overheerst grootschalige landbouw, is het nog wel groen en ruim, maar toch.

 Zo nader je de economische hart van het land, wordt naar de ringweg geleid op zo'n 12 km buiten het centrum, waar overal nog aan gewerkt wordt. Gelukkig zeggen me de namen op de borden al wat meer. Jammer dat ze nergens borden hebben die naar hotels verwijzen, voordat je ze in een ooghoek voorbij ziet schieten. Ondertussen stug 'Centru' volgend. Zodoende op dezelfde manier als de vorige keer bij hetzelfde hotel uitgekomen. Ik verheug me al op het ontbijtbuffet van morgenochtend. Zien welke overdaad ze deze keer tentoon spreiden.

Statig

 Aangekomen. Ingecheckt. Rust nu met een Grolsch voor mijn neus. Niet die kattenpis uit Amsterdam. Bier met smaak, al zullen daar ongetwijfeld andere meningen over bestaan. Zelfs een Heineken is te drinken als het maar warm genoeg is en het spul ijskoud. Maar in de hoofdstad dus. Een plek waar ik nu voor de derde keer ben. Steeds maar een dag of korter. Kan er niet zoveel over zeggen. Overheersend verkeer met bijbehorende aders, grote boulevards. Weinig intieme oude delen en dat stukje oud centrum wat ik al eens gezien heb, is vergeven van horeca. Pand naast pand, straatje voor straat. Geen ruk an. Soort Valkenburg in het groot en daar wil je echt niet vrijwillig naar toe, tenzij je de eerste keer los van je ouders erop uit mag. Een stadse versie van de puberplayas aan de Spaanse kust. Geen idee of het hier overloopt van Britten, maar die zouden in dat stukje stad wel passen.

 Maar voor ik nu helemaal doorslag, kan ik beter eens een week terug komen en de tijd nemen om door de stad te struinen. Moet ergens in het voorjaar. In de zomer moet het er erger zijn dan in een stad als Rome. Alleen te doen in de schaduw en met voldoende ijsgekoelde witte wijn. Dat laatste zal hier mn bier zijn.

 Heerlijk ff bijkomen. Heb er hard voor gewerkt de afgelopen dagen. Ff de deur uit straks en hopen dat morgen alles zonder problemen over de bühne gaat, kan ik begin van de avond weer op mijn vertrouwde plekje in het Transylvaanse platteland zijn.

Daadkracht

 Afwas en wegwezen! Mag Mariana op Prada wachten. Krijg een sik van die dame.

Oprisping

 De Italiaanse periode is alweer een paar weken strak op schema. Inmiddels in het totaal overzicht sinds de start van het blog dik zes jaar geleden op de tweede plaats van de bezoekers terecht gekomen en dat in minder dan een jaar. En in dit tempo moeten ook Nederland zijn eerste plek afstaan voor het eind van het jaar. Je mag inmiddels toch wel van een vertekend beeld spreken.

 Er is nauwelijks een verband zichtbaar tussen het aantal ongelezen berichten en de pageview-piek om de andere dag. Vandaag waren dat luttele 6 berichten en (toch) 90 pageviews. Ik krijg er geen touw aan vastgeknoopt. Ben er eigenlijk nauwelijks meer mee bezig, maar als ik er., zoals nu, bij stil sta dan vind ik het maar een vreemde boel. Kan me er vanalles bij bedenken, maar niks snijdt hout.

Voorwaarts

 Fysiek enigszins aangeslagen maar energiek wakker. Zin in de dag. Da's bijna schrikken. Staat ineens een oude bekende voor je neus. Jaren niet gezien en doen alsof niks is veranderd. 'Welkom', zou ik zeggen, maar wel ff rustig aan. Ook zonder twee dagen zagen gaat niet niet meer zo flitsend als ooit het geval was. In Utrecht had ik al op de fietst gezeten, voordat ik hier uit de badkamer kom. Maar minder snel met hetzelfde animo is natuurlijk niet mis. Volhouden zou ik zeggen. Ook als ik morgen terug uit Boekarest ben en dinsdag de maandag van de komende week is.

 Het kost wat zweet en bijna tranen maar resultaat doet wonderen. Het hout ligt hakklaar op de binnenplaats. De bank kan in elkaar geschroeft en op straat in de muur worden verankerd. Niet weer zo'n ijzerchageraar, die met het ding er vandoor gaat. En al die andere kleine dingetjes die dagelijks tussendoor gebeuren. Ik heb er nog wel een paar die ik er tussen gewriemeld zou willen krijgen. Dat gaan de komende weken maar eens proberen als, de trein op dit tempo doordendert.

 Voor komende week schuift de tuin naar plaatst één van de prioriteitenlijst, samen met het verder uitruimen van de schuur. Dat laatste met alle gevaren vandien. Soms moet je de voortgang afdwingen. Laat ik hopen, dat dat hier bij werkt. Dan is het zwembad toe aan een goede reinigingsbeurt incl. vullen en zijn we zo vier weken verder, is de zomer losgebarsten en is het binnen aantrekkelijker werken dan buiten En dan is het zo weer Kerstmis, maar daar denk ik maar ff niet aan.

Naïviteit

 Het mogen dan wereldspelers zijn, en met z'n miljarden gebruikers is Facebook dat zeker, maar als je dan leest (VK, vandaag) wat er allemaal aan zooi in omgaat en hoe men met werknemers omgaat, die dat moeten beoordelen, dan sla je toch steil achterover. Vanwege de knulligheid van de begeleiding, vanwege de rekbare criteria, vanwege de onzin van geheimhouding, etc.

 Zo'n Zuckerberg en zijn hele staf moeten wel gigantisch naïef zijn geweest en nog steeds buiten de werkelijkheid leven, als ze niet in de gaten hebben gehad, waar mensen toe in staat zijn, als je alle teugels laat vieren. Ik pretendeer niet de oplossing te hebben, maar zo'n cul als 'Wij zijn enkel een platform en de gebruikers moeten daar maar goed mee leren omgaan' is te dom om er een vergelijking tegen aan te gooien.

 Bovendien denk ik, dat je programmatisch veel meer en veel gerichter kunt afvangen dan nu gedaan wordt en waar dan ook nog eens gewone mensen voor ingezet worden. Maar dat terzijde. De fout zit 'm in de basis, in de geilheid om iedereen een podium te bieden in de hoop, dat je daar weer geld mee kunt verdienen. Ik heb de verleiding nooit gevoeld. Ben daarmee niet gevrijwaard van andere digitale slokops als Google of Whatapp, maar daar deel ik weinig mee, tenminste niet bewust

Leeg

 Gedaan en gehad. Niet op het tandvlees maar moeite kostte het wel. Toch die eindstreep die je er overheen trekt. Zagen, ruimen, werkplek schonen, bankdelen verven .... Het voelt aan alsof ik boven mezelf ben uit gestegen. Ongekende soufflé hoogten met voorspelbaar inzak-effect. Bad. Bed. En morgen is weer een dag.

Ballastvorming

 D'r zijn van die dingen waar ik een hekel aan heb. Wachten op anderen is er zo een. Achter derden aanlopen is een ander. Tegenwoordig gebeurd dat deels digitaal, bijv. met email. Een vlot medium tenzij de andere kant ligt te slapen of -waar ik maar niet direct aan denk- geen boodschap aan je heeft. Drie van dat soort berichten maandag de wereld in gestuurd en tot op heden geen reactie. Ergerlijk, voorzichtig uitgedrukt. Zeker omdat het in 2 van de 3 gevallen al een reprise is en ik van die twee bij eentje al een keer of vier aan de bel heb gehangen. Dat zijn slepende zaken waar je maar moeilijk grip op krijgt. Vooral omdat die laatste iets in Frankrijk is en ik niet zo ff in de auto kan springen en ter plekke de zaken regelen. Dat ook liever niet zou willen, maar ik begin voor het ergste scenario te vrezen.

 Maar even niet mee bezig zijn. Genoeg afleiding voor vandaag en de rest van het weekeinde. Ik zie dinsdag wel weer. Van die schuur gaat het ook de komende week niet komen. Tijd om daar op een deadline aan te sturen. Dat ding moet deze zomer gewoon gedaan worden. D'r is al teveel werk gedaan cq achterwege gelaten om de boel naar volgend jaar te tillen. Is het niet met deze aannemer, dan maar opzoek naar een alternatief. Niet aantrekkelijk, want onbekend met alle gewennigsproblemen vandien.

 Ook maar niet mee bezig zijn. Nog maar een lading hout bestellen. Die krijg ik tenminste in mijn eentje klein.

Ochtendnieuws

 Netjes gewerkt, al zeg ik het zelf. De bewegelijkheid valt me vanochtend niks tegen. De knieën leveren een onverwachtse bijdrage. Dat had ik me kunnen bedenken, maar daar niet bij stil gestaan. Vandaag de laatste loodjes, maar eerst rustig beginnen. De dames besparen me een loopje door er zelf op uit te gaan. Dus vroeg aan de koffie en de rest zie ik wel tegen de tijd dat ze verschijnen. Gefloten in alle windrichting. Vooralsnog zonder resultaat. Ga maar zoeken. Geen beginnen aan en vandaag ook geen zin in. Ik grijp mijn rustig ontwaak-momentje met beide handen aan.

 Jammer dat VK zijn internetpresentatie heeft aangepast. Die nodigt nl niet uit om eens lekker in het nieuws te duiken. Wat een beetje vreemd is voor een krant. Niet dan? Natuurlijk trots op hun vernieuwing maar praktisch is het een achteruitgang. Geen overzicht maar een vele schermen lange collage van foto's en koppen, netjes gesorteerd naar onderwerp. Met een beginscherm dat dan wel nog Voorpagina heet, maar waar zo goed als niks op staat. Meer iets voor een week- of maandblad. Je moet dus alles langs voor je eigen overzicht ipv dat je het overzicht wordt aangeboden op enigszins chronologische ipv thematische wijze. Dit gaat het voor mij niet worden. Teveel werk voor die paar highlights op een dag. Dat zou nog weleens bye-bye VK kunnen worden. Hangt een beetje af van de alternatieven.

 Ah, daar komt Rosa binnen wandelen. Zeiknat van kop t/m staart. Nu die andere dame nog.

Afgewerkt

 21:57 en eindelijk op mijn gat zonder dat ik nog iets wil, laat staan moet. Zes uur met een aantal ruime onderbrekingen weinig soepel maar gecontroleerd met de kettingzaag tekeer gegaan. Bij eleven begonnen en tegen negenen was er eindelijk tijd voor de innerlijke mens. Had eerder gekund, maar dan met het risico, dat ik niet meer in de benen wilde. Morgen zien of het rechtopstaan een beetje wil, als ik onder het dekbbed vandaan schuif.

 De resterende 60% (b)leek meer toen ik eenmaal aan de slag was. Maar geen gedoe met derden. Lekker aanklooien in mijn eentje en een hoop gedaan. Behalve dat de olie voor de ketting op was, had ik het tegen achten ook wel gezien. Rest voor morgen nog een uur of twee werk en dan natuurlijk de zooi opruimen.

 Of we meer wilden vroeg de boswachter of -beheerder toen hij voor zijn bani kwam. Loop je eerst een jaar te zeuren om hout, zie je het overal geleverd worden behalve bij jezelf en dan weet de beste man ineens niet van ophouden. Ik kan best nog een lading hebben, maar enige hersteltijd kan geen kwaad. Niet volgende week hetzelfde grapje nog een keer.

Spaanders?

 Rechten die rug! Dat lukt nog, dus buigen moet kunnen en dat barsten zal ergens vandaag ook wel lukken. Dag twee. Ketting laten slijpen, benzine aanvullen, diep ademhalen, focussen op het oneindige en gaan met die banaan. Zien waar mijn rug de handdoek in de ring gooit of niet natuurlijk, wat prachtig zou zijn.

Ondankbaar?

 Zwaar was het naarmate de middag vorderde. Mn de achterkant had te lijden. Maar desondanks lekker staan te werken. Het duurde ff voordat ik een prettige manier van werken had gevonden. Ff een zaagbok (hier heet het geit) overwogen, maar dat werkt niet als je iets in vieren wilt delen. Op de grond gaat het beter, afgezien van je gebukte houding.

 Eind van de middag kwam ineens de broer van Mariana aan zeilen met de ongewenste bedoeling mij te helpen. Maak dat maar eens duidelijk. Dat is zo'n moment waarop een betere beheersing van de taal een pré zou zijn. Hoewel het geen garantie is, dat de betrokken persoon snapt, wat je hem of haar probeert duidelijk te maken.

 Wil ik hulp, dan vraag ik daarom. Zo niet, dan laat me aub mijn eigen gang gaan. En die eigen gang is belangrijk. Zal me een worst wezen of ik er nu 2 of drie dagen over doe. Als ik het ruck-zuck gedaan wil hebben, besteed ik het wel uit. Met alle risico's vandien. En in die laatsten had ik deze keer geen zin. Wilde zien of ik dat niet makkelijk beter zou kunnen. Wat dus ook zo was! En dan komt iemand zich er tegen aan bemoeien op een wijze, waar ik absoluut niet op zit te wachten.

 "Hop, hop, dit". "Ach, zo is het ook goed." "Dit gaat sneller." Etc. Gevolg is, dat ik ineens in een wolk van zaagsel sta te werken, waar ik dat in mijn eentje tot kniehoogte wist te beperken. Ik bijna moet vechten om zo gelijkmatig mogelijk delen te kunnen zagen en mn sta te balen vanwege de verstoring van mijn bezigheden. Gelukkig was de mengsmering bijna op z'n eind en kon ik de boel met goed fatsoen domweg afkappen. Dat mag een geluk bij een ongeluk heten.

Houterig

 Vijf uur met de kettingzaag tekeer gegaan. Ruim vijf uur. D'r zijn perioden geweest daar deed ik het dubbel op een dag, maar was dan ook meer gebroken dan ik vandaag ben. Niet ontevreden. Het zal niet de helft zijn, maar ergens in de buurt van 40% zou best wel eens kunnen. Morgen die andere 40 en zaterdag, als het hout niet al op andere wegen is verdwenen, het laatste deel.

 Eerst ruim een uur bezig geweest om het ding schoon te maken en aan de praat te krijgen. Leuk al dat uitlenen, maar niet heus. Maar goed, dat schoonmaken is nog tot daar aan toe, volgens mij is ook geklooid met de afstelling. Het ding rookt erger dan een ouwe diesel en verbruikt meer mengsmering dan ik bier op een warme zomerdag. Dat soort gepiel kan ik nu niet gebruiken en zie ik later wel weer. Dan maar iets of 'iets' meer brandstof verbruiken, maar ik ga het risico niet lopen, dat ik 'm straks helemaal niet meer aan de praat krijg. Dat is voor na het zagen.

 Haagbeuk is het vooral en dat zijn niet de dikste boomdelen heeft de ervaring geleerd, maar nu zitten er bijna gewone takken tussen. Onzin. Dat is kettingzaagwerk verspillen. Ben begonnen de dunste delen aan de kant te gooien. Dat stapeltje groeide rap vanmiddag. De rest, met doorsnedes tot max. 20 cm, verzaagd in stukken van 25-35 cm. Het hakken zal straks een stuk eenvoudiger zijn. Weet niet of ik daar zo blij om moet zijn.

Vertraagd

 Toch knap, dat je na ruim een jaar niet geleverd krijgen, waar je om vraagt, de zooi voor je huis gekwakt krijgt op een moment, dat het je werkelijk voor geen meter uitkomt. Een eerste lading stookhout. Op zich natuurlijk een betere tijd dan oktober of november maar met de hele toestand van de schuur, waar trouwens maar weining beweging in zit, komt het me niet uit, maar dan ook echt niet. Bovendien ben ik van het weekend weg en als ik niet andere wintervoorraden wil aanvullen dan de mijne, moet het spul geen dagen voor het grijpen blijven liggen. Al die 'spontaniteit', ik krijgt er een sik van.

 Daar gaat mijn dag. Enige voordeel is, dat ik nergens bij/over hoef na te denken. Geld halen. Vreemd genoeg denkt die beste man steeds weer dat ik dat soort bedragen los in mijn zak meedraag. Kruiwagen(s) regelen, zaag checken, olie, mengsmering, water ..... Mijn rug zal vanavond niet blij zijn.

Ongewenst

 Daar is ie weer. Terug van ff weggeweest. Je zou het goddomme nog bijna missen ook. Een steek links achter, net onder het schouderblad en hop, daar zit de dood weer op mijn schouder. Gaat weg! Kom terug als het echt zover is, weet ik tenminste, waar ik aan toe ben ipv al dat 'mogelijk dit en mogelijk dat'.

 Meneer of mevrouw, of wat tegenwoordig niet allemaal meer mogelijk is, voelde zich een beetje verwaarloosd qua aandacht uit mijn koker?? Jaloers? Altijd weer eerste rang willen zitten of het liefst zelfs tussen de coulissen staan? Het was aangenaam om me ongestoord aan het verfwerk te kunnen wijden, de dagen zonder eindtijd-relativeringen over me heen te laten komen, de nachten enkel met slapen en dromen te vullen. Gaat weg!

 Focus verleggen, gedachten verzetten, blokken waar nodig en vooral de bovenkamer niet alle vrijheid geven. Bezig zijn is zo verkeerd nog niet.

Warmlopen

 Foto's gemaakt, aanvraagformulier geprint en per telefoon mijn afspraak bevestigd gekregen wat de afgelopen weken nièt per de beloofde email was gebeurd. Kan er nog wat mis gaan? Vast, maar aan mij zal het niet liggen. Wat slepende emails afgehandeld en nu op naar een productieve middagvulling. Of zoiets.

 Zou wel plat willen, maar dat valt vast niet onder 'productief'. De verfkwast moet gehanteerd. Het weer is bijgetrokken. En laten we wel wezen, als ik wat aangenamer wil zitten dan op een scheef gezakte kabelrol, dan doe ik er goed aan dit klusje af te ronden. Zoals elk klus een reden heeft om afgerond te worden. Het best is om een aantal uren ononderbroken door te kunnen werken. Dus eerst de lunch en dan voor de vormgeving of eigenlijk decoratie.

Lijstwerk

 Lijstje voor vandaag zit in mijn hoofd. Nu enkel doen en afstrepen. Allez, hup!

Machinaal

 Een bewolkte regennatte dag. Het weer gunt me een pas op de plaats cq dwingt me om te schakelen. Mooi moment om mijn koffie voor het eerste sinds bijna twee weken weer met een druk op de knop te kunnen genieten. Ik begon net weer de feeling te krijgen voor de juiste verhoudingen bij het geklooi met de Moka. Zo is het beter. Afhankelijk van hoe ik terugkeer met de honden staat mijn hoofd niet, nog niet of al niet meer naar gerichte actie. Die haast blindelingse druk op de knop, mijn 'Sesam, zet me', is dan een meervoudig genot.

 Het is prettig vroeg. Als ik de tijd nu niet verklungel aan niet ter zake doende gesurf heb ik ff de tijd voor het blog. Klinkt bijna gestresst. Is het gelukkig niet. Zelfs na het openslaan van de ogen was er is meer greep op de lawine van aandachtopeisende vooruitschuifsels. Het 'doen', dom of niet, nog maar ff volhouden. Het begin van mei lijkt me een mooi richtpunt. Gedaan wat ergens gaande het doen is blijven liggen. In de startblokken zetten wat de komende mndn aangepakt moeten worden. Achter de zombie-bezigheden aan, die dank derden nog langzamer opschieten dan de zaken, waarvan het verloop volledig op mijn bordje ligt. Ok, nog 12 dagen te gaan. Laat ik het ingedutte prestatie-streven/vermogen een beetje kietelen.

IRL

 Wordt weer wat meer mens. De nachtelijke kick is er nog niet helemaal uitgesleten. En dat zonder me te verliezen in digitale werelden. Dishonored_2 heb ik nu wel ff gehad. Een vervolg of beter een soort gelijk spel zou niet verkeerd zijn. Mocht ik me bij het revitaliseren van deze potentiële verslaving verheugd hebben op het domweg overhoop knallen van alles en iedereen wat of wie me in de weg loopt, ben ik daar inmiddels door Wolfenstein van terug gekomen. Het moet ook weer niet teveel en vooral niet te gestresst worden. Liever wat meer denkwerk en intern overleg dan domweg rennen en schieten.

 Afgelopen dagen een beetje rond lopen neuzen naar de inhoud van titels, die ik af en toe voorbij zie komen. Destiny_2 is er zo een. Nog een slagje erger dan Wolfenstein maar dan SF. Prachtige beelden als je een blik werpt op de walkthrough's, maar ik was blij, dat niet ik aan de knoppen zat. Wijzer geworden? In iedergeval in wat me aanspreekt. Om te beginnen zit ik niet te springen om een spel dat je in/met een groep anderen speelt. Single-player, dus. Het sluipkarakter beviel me wel en dan iets meer RPG dan FPS en dat gecombineerd met wat dan weer een open-world heet te zijn, dwz geen afgebakende delen, waarin je in feite vast zit. En als daar dan nog puzzels in verwerkt zijn, is het bijna perfect.

 Ik heb nog wel het een en ander op de plank liggen. Zit dus niet direct om nwe aanvoer te springen. Bovendien wil ik eerst de Pc opnieuw geïnstalleerd hebben. Een verhaal, haast een queeste die meer omzwervingen kent dan een beetje computerspel. Ik heb zo mijn eigen tegenstanders, die verslagen moeten worden. Met de nadruk op 'eigen'.

Timing

 Acht uur. Volle maag. Bak warm water met een smaakje voor mijn neus. Starend naar een leeg scherm. Ik zal het niet direct alom generaliseren, maar het is duidelijk de ochtend niet. Daarvoor is de bank bijna gebruiksklaar, de was gedaan en de koffiemachine terug op z'n plek. En natuurlijk met de honden gelopen, gekookt en nog wat nog banaler dagelijkse handelingen verricht.

 Ipv opwekkende vonken is het nu meer een kwestie van dovende kaarsen. Ik heb het voor het moment nog niet gehad maar wel gezien. Morgen een nwe aanloop. Bank. Tuin. Schuur. Het blog wordt vermalen, als ik niet uitkijk. Kan niet de bedoeling zijn. Anderzijds kosten veranderingen tijd. Wie had ook weer iets met omschakelen?

Slingerbeweging

 Tsja, het is het een of het ander. Doe je het een, erger je aan het gemis van het ander en andersom. Bestaat er zoiets als een gulden middenweg in deze? Dagen van 48 uur zou misschien wat meer ruimte creëren, met een kleine kans dat niet beiden kanten van de medaille in evenredige omvang toenemen. En doe je eens niks, is het dubbel verkeerd.

 Misschien de volgordes nog eens omgooien? De vrije èn mijn eigen tijd in z'n geheel naar de avond verschuiven? Ik weet het ff niet. Verder met de was en het verven van de bank. Geen tuin, geen krant, blog straks en het paspoort niet vergeten. Teveel. Te weinig. Pogen. Passen. Meten. Ik had het me anders voorgesteld en erger me dat het me niet lukt om iets van een gewenste vorm voor elkaar te krijgen. De slag om de tuin is in feite al verloren. Ben ik nog niet eens begonnen. Om een zijstraat te benoemen.

 Je zou er bijna van in de stress schieten. Gelukkig blijft dat beperkt tot het moment tussen wakker worden en het bed uit stappen. Bijstellen. Behapbare brokken maken. Denkwerk uitschakelen waar het het praktische overstijgt. Dom doen maar. Ergens kom ik dan vandaag wel weer in rustigere vaarwaters, vergeet de opdringerig demonen, heb er dan nog steeds geen vrede mee, maar ben voor het moment wel tevreden.

Gewip

 Nwe week, nwe kansen. Dat heb je toch 52 keer per jaar met 12 bonus herstarts bij een nwe mnd. Lijkt wel wat op een computerspel. Is het weer een keer niet gelukt cq ben je (bijna) de pijp uit, druk je op 'Esc' en start je het spel opnieuw op. Hopelijk ben je ondertussen niet vergeten op te slaan anders mag je meer overdoen dan je lief is.

 Zien of we ons deze week tot meer weten aan te zetten. Ik begin niet met opsommen, die reeks is inmiddels schier eindeloos. Gewoon aan de slag. Beetje afwas, beetje was, beetje van dit, een beetje van het ander, klussen, spitten, ruimen, timmeren. Gewoon geen discussie, geen begrip, geen zoeken. Enkel dom en banaal doen. Als ik dat twee weken weet vol te houden is alle oude ellende opgeruimd dan wel opnieuw op de rails gezet. Dan is de lei schoon en kan weer met verzamelen worden begonnen.

 Het idee van die schone lei is niet onaantrekkelijk al wisselt dat met regelmaat. Maar er is iets van berusting en ik ga daar gebruik van maken, denk ik. Zo voelt het tenminste wel aan. Met vergelijkbaar gemak kan het vooruitzicht iets gedaan te hebben me voldoening geven of volsterkt zinloos lijken. Het neigt nou naar de kant van voldoening. Ijzers in het vuur, zou ik zo zeggen, en smeden maar.

Af(ge)zien

 Kerngezond tot in de kist. Is dat nou zo slim? Het zal je zelden lukken, dus misschien een apart categorie in het befaamde bierboek voor hen die het wel lukt? Maar er dus wel naar streven. Niet roken, dat glaasje wijn laten staan, marathontraining, powerliften, minstens vegetarisch en liefst veganistisch eten, nog een extra universitaire studie er tegen aan na je pensioenering, yoga, sex (al is dat advies alweer van wat jaartjes geleden). Om een paar dingen te noemen waar de gemiddelde mens wel goede sier mee wil maken.

 Geef je ook nog wat om de nakomende generaties dan vlieg je niet meer, gaat voor een Tesla, plakt je huis dicht met van dat piepschuim, gooit de cv-ketel het huis uit, ontneemt je buren de nachtrust met je warmtepomp, kwakt je dak vol zonnepanelen, zet je actief in tegen houtkachels en openhaarden, weigert principieel het bezoek van een feest met bbq en alles wat er de komende jaren nog bij gaat komen.

 Voel je je dan akelig goed, als het er uiteindelijk toch van komt of is het teleurstelling wat je voelt, als je het vertrek ondanks al je inzet niet hebt kunnen voorkomen, hooguit uitstellen, als je daar maar hard genoeg in gelooft? Je hebt in elk geval (ws) genoeg energie om je er tegen te verzetten ipv het te accepteren. Het is maar wat je wilt. Doe mij maar zo'n bergafwaartse beweging, net voldoende aftakeling om de lol niet helemaal te verliezen en tegelijkertijd te beseffen, dat het goed is, dat het voorbij is. We hebben het er tegen die tijd wel over.

Luiheid

 Kwalijk. Nu gebeurd cq wordt voorgesteld bij de literartuur wat bij cultuur in het algemeen al lang gaande is: Men heeft er geen trek in, dus moet het aangepast. Bij literatuur heet dat 'Hertalen'. Het is de enige manier om literatuur uit het verleden te redden van de vergetelheid. We leven in een cultuur van haast en snelheid, van korte zinnen. Je kunt niet verwachten dat lezers van nu de tijd nemen voor alle uitweidingen en bijzinnen in literatuur uit vroegere eeuwen. Ze gaan ook niet meer te voet naar Parijs. (Vk, 14-04-2018)

 Hoelang gaat men al niet meer te voet naar Parijs? Hoevelen zijn ooit vanuit Nederland te voet naar Parijs gegaan? Waren dat de enige die Couperus en Multatuli lazen? Zullen er dan wel niet zoveel zijn geweest. Is het de luiheid van de nwe generaties lezers of de luiheid van de huidige leraren die Nederlands doceren?? Waarom afkappen en inkorten? Nog ff en een goudvis heeft een grotere spanningsboog met bijbehorend geheugen dan een gemiddelde leerling en/of student.

 Het klinkt zo braakneigingen veroorzakend goedbedoeld dat het vast algemene instemming zal vinden bij al die steeds wekere, alles vanzelfsprekend vindende generaties, die zelden of nooit meer leren dat je best ergens moeite voor mag doen. Dat dus ook niet meer kunnen als het nodig is en vervolgens kokketeren met hun depressies, burn outs, etc. Ik geloof, dat ik me maar ff niet met dit soort degeneratieprocessen moet bezig houden. Mag hopen dat de resulaten me ook bespaart blijven.

Irritant

 Veel belovend artikel in de VK van vandaag over uitstelgedrag. Helaas achter de betaalmuur. Bespaart me wel een desillusie. Inhoud is vaak van zo'n flutniveau, dat ik me weleens afvraag of ik mijn eisen heb opgeschroeft of dat een beetje krant tegenwoordig voor minder begiftigde lezers is bedoeld met een hang naar Libelle-achtige inhoud of erger.

 Je kunt natuurlijk ook direct het internet opsurfen.

 Uitstelgedrag is het uitstellen van taken die men eigenlijk wil of moet doen en waarbij men weet dat het uitstel waarschijnlijk niet goed is en tot moeilijkheden of extra stress zal leiden. Daarom wordt dit soms ook irrationeel uitstel genoemd. (Wikipedia)

 Het mag niet verbazen, dat er vervolgens een x-aantal links staan die verwijzen naar webpagina's met inhouden als "Hoe overwin je ...." of "Tips om ..." etc. De voorspelbare open deuren waar het internet van overloopt. Van die goedbedoelde onzin, die je zelf al ontelbare keren bedacht hebt en aantoonbaar niet werken. Waarom niet? Omdat ik er gewoon geen zin in heb. Ik heb me er lang genoeg mee om de oren geslagen en het vooruitzicht, dat ik het tot aan mijn einde desondanks niet zal kunnen vermijden, zet me nou niet aan tot een vlotte afhandeling van volstrekt overbodig geachte zaken.

 Zo bouwen de weerstanden zich op tot net nog houdbare sterkten en laat ik zo af en toe de druk van de ketel om het voor mezelf een beetje leuk te houden. Van de week mijn paspoort, of ik het nou wil of niet. Je bedenkt het niet zelf, zie er het nut niet van in, moet er voor in de benen, vanalles voor doen en nog betalen ook.... Dat bedoel ik.

Terugweg

 Alle fysieke ongemakken terug op hanteerbare intensiteit, kunnen we onze aandacht weer richten op de beren en bergen.

Kostprijs

 Wat is dat nu weer voor rare zijstraat, die tegenwoordig steeds vaker wordt genomen? Verborgen kosten! Van die heerlijk ongrijpbare rekensommetjes gebaseerd op geloof en aannames. Zoiets als statistiek. Bruikbaar voor alles en ook het tegendeel. Nu is het blijkens een artikel in de digitale VK het vlees dat wel 25 tot 53, DRIE-en-vijftig procent te goedkoop wordt verkocht.

 Nu kun je eindeloos bakkeleien over het waarheidsgehalte van dit soort gedachtengangen. Helemaal lucht is het niet, maar daar ga ik me nu niet druk over maken. Frappant is dat men de oplossing zoekt in prijsverhoging. Dat snap ik niet. Hoe zou die prijsverhoging nou de verborgen kosten moeten bekostigen? Ik neem aan dat de betrokken producenten de boel niet met verlies over de toonbank schuiven. Dat betekent enkel meer winst, zelfs als het een btw-verhoging betreft, want die treft enkel de consument en dat is de belastingbetaler, die nou al de verborgen kosten betaalt, als je het verhaal moet geloven. Dubbel genaaid worden dus. Klinkt me erg Nederlands in mijn oren.

 Waarom niet bezuinigd op die zg of werkelijke verborgen kosten? Laat iedereen in de produktiecyclus de werkelijke kosten betalen en probeer niet met een warrig verhaal achteraf een bulk poen binnen te slepen, waar ongetwijfeld weer zaken mee gebeuren, die niks met de oorsprong van de heffing van doen hebben. Dan wordt vlees vast duurder, maar dan is ook duidelijk waarom. Maar dan moet wel iedereen, ik bedoel de hele wereld, zo bereidwillig zijn om heiliger dan de Paus te willen zijn, anders gaat dit niet lukken.

 En waarom wel bij een kotelet over verborgen kosten praten maar niet bij een concertkaartje, museumbezoek, onderwijs, mobiliteit, etc??

 En dan hebben we het nog niet gehad over verborgen sociale kosten zoals mensenrechtschendingen en gezondheidsschade ..... moet ik nou lachen of huilen?

Oneerlijk?

 Gisteravond tot bij tweeën bezig geweest. Het beste teken dat het beter gaat. Natuurlijk niet met de afwas of een van de andere min of meer verplichte bezigheden maar met het ongemerkt door digitaal gecreëerde werelden voortbewegen. Dat tenminste pogen. Op zich lukt dat steeds aardiger. Mag ook wel bij speldoorgang nummer 5 of zo. Afgezien dan van het verslepen van uitgeschakelde maar niet dode tegenstanders naar plekken, waar ze niet zo 1, 2, 3 gevonden zullen worden. Het zal vast kunnen, al zou ik niet weten hoe, maar het lijkt me toch vooral een beetje erg bewerkelijk. Aan de  'Stealth'-norm zal ik nooit voldoen.

 Anders zit het met 'Merciful' als ik dooien weet te vermijden. Wat al moeilijk genoeg is, want soms gaan tegenstanders onbedoeld toch het hoekie om en als je dat niet op tijd bemerkt, dat dus niet controleert, zit je aan het eind van het level met een paar lijken in je kast, waar je geen weet van hebt. Weg score!. Daarbij komt nog, dat je de mogelijkheid hebt om een aantal vernietigingsconstructies om te programmeren. De daarvoor benodigde onderdelen vind je bijna te pas en te onpas. Doe je dat echter en niet jij maar je tegenstanders zijn de klos, dan worden die dooien wel aan jou toegerekend. Ik heb dat nu op verschillende manieren uitgeprobeerd en weet dat ik daar niet mee bezig moet zijn, hoewel het lekker opruimt. Waarom dan niet een 'mode' maken, waarin je in principe alleen je handen als wapens kunt gebruiken? Misschien is ie er wel trouwens.

 Vanavond eens kijken/zoeken voor ik me in de zoveelste reprise van de finale stort. Piece of cake. Dat kan ik niet zeggen van het vinden/verzamelen van de artefacten als runes, bonecharms, schilderijen en blauwdrukken. Het geld laat ik buitenbeschouwing. Daarvan slingert zoveel rond, dat het oprapen gaat vervelen en voor je in-game aankopen op een gegeven moment ook nauwelijks meer nodig is. Of ik kijk niet goed, neem daar niet de tijd voor òf ik ben nog steeds niet overal geweest. Aardig weetje voor als ik het straks ooit nog weer een keer oppak. Na vanavond heb ik het wel even gezien, denk ik. Weet ik haast wel zeker.

Invulling

 Op wat gerochel en gesnotter (allergie?) na ben ik er weer. Omgeschakeld maar niet heus. Heen en weer slingerend tussen het rijk van de prettige herinneringen en het alledaagse bestaan met z'n zelfopgelegde verplichtingen. In bed denken "Ik wil niet meer." en lekker in het midden latend wat dat dan zou zijn, wat je niet meer wilt en nauwelijks een uur later bij het zetten van je koffie alweer met je hoofd in Italiaanse vakantiesferen vertoeven.

 Voornemens hoef ik me niet te maken, die heb ik onlangs nog bijgewerkt. Gewoon dingen doen dus en voor het moment maakt het niet zo heel veel uit wat dat gaat worden. Of iets makkelijks als de afwas, iets concreets als de winterbanden wegzetten en de houten delen van de nwe bank verven of iets vrijwel onmogelijks als aan de tuin beginnen. In alle smaken kan voorzien worden.

Helder

"Gezond drinken bestaat tóch niet: ook dat ene glaasje per dag kunt u beter laten staan."

 De kop boven het openingsartikel van de digitale VK van vandaag. De laatste poot onder een stoel vandaan gezaagd? Ik denk het niet. Ik geloof niet, dat er zoveel mensen een glas bier of wijn meer drinken, dan het sinds een paar jaar al erg karig advies van de overheid met het idee, dat het hun gezondheid ten goede komt. Neuh, maar ook niet dat het er zoveel afbreuk aan doet. Meer iets van 'baadt het niet schaadt het niet', maar ondertussen is het wel lekker. En wat lekker is, is maar al te vaak verkeerd of ongezond of ongewenst of ... vul maar in.

 "Met elk glas extra verhoogt de drinker de kans op een beroerte, hartfalen, een hoge bloeddruk en een aorta-aneurysma - zaken die stuk voor stuk dodelijk kunnen zijn. Dit betekent voor een 40-jarige man dat hij gemiddeld anderhalf jaar ouder zal worden als hij niet drinkt dan wanneer hij een elke dag een glas alcohol drinkt, rekenen de onderzoekers als voorbeeld voor. Geheelonthoudende vrouwen worden gemiddeld 1,3 jaar ouder dan de één-glas-per-dag-drinksters."

 Je verhoogt dus de kans op het verlies van 1,5 jaar leven .... Daar ga ik vast nachten van wakker liggen. Het is zoiets als 3 mndn extra bij de juiste 'anti-weet-ik-wat'- behandeling. Kun je nog net wat langer tegen je eind aanhikken. Bedenk dat met iedere dag, die je leeft, de zekerheid van je overlijden toeneemt! Laat staan als je ook nog werkt. Als vrouw zou ik me ditmaal bekocht voelen, die komen er per uitzondering eens bekaaider vanaf dan de mannelijke versie.

 En dan sluit ene Seidell af met de ogenschijnlijk tolerante conclusie, dat hij "niet tegen gematigd drinken (is), zo lang niemand maar beweert dat het gezond is. 'Ik hoop dat de bevindingen uit deze studie eindelijk een eind zullen maken aan de door de industrie gesponsorde studies die nog altijd proberen aan te tonen, dat er wel degelijk positieve gezondheidseffecten zijn.'"

 Behalve het haast anekdotische verhaal over rode wijn en hartklachten ken ik geen enkele gezondheidsclaim uit de hoek van de alcohol-'industrie'. 'Lekker', ja, dingen met emoties, nostalgie, genieten, smaakvol, relaxen, etc. Ik kan me niet herinneren in de afgelopen 45 jaar een glas alcoholhoudende drank genuttig te hebben met het idee, dat het goed voor mijn gezondheid zou zijn. Ook geen niet-alcoholhoudende dranken trouwens. Ik drink, omdat ik dorst heb of trek in iets lekkers. Maar de discussie is nu over de top geduwd, nu kan het treiteren van de anti-ïsten beginnen en de overheid zijn betuttelingsdrang op dit terrein opschroeven. Sigaretten. Vuurwerk. Diesel. Zwarte Piet. Houtkachels. Bbq's. Fietshelmen. Teveel om niet een hoop te vergeten. Truttig getut.

Update: Aardige relativering en natuurlijk een berg kostelijke commentaren,  https://www.geenstijl.nl/5141581/iedereen-klaar-voor-de-vrijmibo/

Voortgang

 Weer een stuk beter, stap vooruit. Zo zou het ook met de rest moeten gaan. Iedere dag weer iets beter tot het 'normaal' aanvoelt. Vandaag bijkomen, straks omschakelen. Dat zijn de beste dagen; vanalles doen maar nog niks moeten. Met die instelling zou ik ook al die andere zaken moeten aanpakken, die nu meer tot beer of berg worden bevorderd ipv afgehandeld. Ff dit en dan doen we straks weer wat anders of ook niet.

 Een huzarensalade gemaakt voor de lunch. Op een stuk of 8 eieren na zijn de 120 stuks, die ik geverfd heb inmiddels allemaal geconsumeerd. Tenminste dat neem ik aan, want -natuurlijk- niet allemaal door ons verorberd. Schijnbaar zit de grootste lol in het uitdelen. Dat doe ik niet. Ik kook, verf en vet ze in. Eet ze ook voor een zeer klein deel. Mariana deelt uit en eet natuurlijk. Vorige jaar 160. Dit jaar 120. Volgend jaar gewoon minder kippen. Maar dat raakt aan de discussie over 'wat en hoe met 24' en dat is als praten tegen een muur. Je kunt er alles aan kwijt, maar niks dringt door.

 'We' hebben dus nog steeds twee koeien, 8 of 9 schapen, ff geen varkens en enige tientallen kippen en tig hectaren die bewerkt moeten worden met een tractor, die meer tijd kost aan reparaties dan heeft om te werken. Niet mee bezig zijn. Het zou prettig zijn, als er iets gebeurd, waardoor de onzinnigheid van het aanhouden van die plek tot Mariana (èn haar broer!) doordringt.

Pollens

 De griepachtige aanval op z'n retour neemt de allergie het stokje over. Een landklimaat heeft als één van de kenmerken een relatief korte lente en herfst. De wisseling tussen zomer en winter gaat bijna met een druk op de knop. In een recordtijd is de lucht hier zwanger van al die heerlijk verkeerde pollen. De histamines gieren door mijn aderen.

 Dat ik nu meer snotter of last heb van mijn keel is moeilijk te zeggen, dat heb ik het hele jaar door. Waar het vervelend wordt, is de jeuk in mijn ogen, oren, neus en keel. En alleen in mijn ogen kan ik erbij en dat moet ik net niet doen. Ff weer wennen kortom.

Vaag

... wakker worden en verbaasd moeten constateren, dat je te laat bent. Je kijkt nog eens extra op de wekker, maar die geeft toch echt twintig voor tien aan en niet een uur vroeger. Een hoop gevloek om me heen. Ik ben niet de enige, die zich verslapen heeft. Voor ik naar school kan, moet eerst een hoop rotzooi opgedweild worden. Waar het allemaal vandaan komt en wie dat heeft veroorzaakt is me niet duidelijk. Eenmaal op school zit ik in een lokaal met een verlichting, die beter in een nachtclub zou passen, ken ik de groep om me heen niet en wordt vanalles op 'het bord' gedaan, maar is geen bord te bekennen ...

Overslag

 Slaat de lente in volle hevigheid toe, loop ik te klooien met winterse naweeën. Inmiddels het ergste gehad. Langzaam weer een beetje mens. Morgen terug vanuit de steigers van vandaag. Tenminste dat is de hoop cq veronderstelling. Laat ik beginnen met een diepe, onverstoorde nachtrust. De rest is dan voor morgen, zoals altijd weer als het vandaag niet lukt.

Namiddaggenot

 De hondenwandeling leek wel op een training verpakt in plastic om water te verliezen voor een optreden ihkv een mister Univers competitie. Een otter zou jaloers zijn geweest. Waarom heeft dat beestje überhaupt die naam? Blij dat ik de top heb gehaald maar prettig is anders dan een berg natte kleren aan je lijf. De volgende keer een rugzak mee met droge kleren? Ondergoed en sweatshirt. De naam zegt het al.

 Prachtig weer. Een barmeneer die het verzet schijnbaar heeft opgegeven, me de weg niet meer blokkeert maar wel foeterend achter me aan loopt, schreeuwend tegen de honden, die dat werkelijk volkomen koud laat. Ergens halverwege zette een vos of een haas de hele meute weer in beweging en had ik rust tot ik boven arriveerde en nog tijd om van de rust te genieten.

 Geen blatende schapen, geen blaffende honden, geen mopperende dorpsgenoten, geen passerende vliegtuigen, geen sirenes, geen niks verkeerds. Niet zo stil als stilte soms kan zijn, maar genoeg om het voor het moment te waarderen. Nadat de club weer terug was, mijn rust verstoort en de complimenten uitgedeeld kon het retour dalwaarts. Direct weer het bed in of wacht ik daar ff mee?

Slaperig

  Bizar. Ben ik terrashangen ontwend? Oké, ik verkeer niet in een bui van euforische luiheid met trek in koele, droge witte wijn en knabbeldingen. Het hoofd werkt niet mee, dat klopt, maar anderzijds ben ik tot weinig meer in staat en heb nog ruim twee uur te gaan.

 Mijn ogen open houden kost moeite. En dat is toch één van de voorwaarden van het terrasgenot. Anders wordt het meer een siësta-feest. Tegen de zon in werkt helemaal niet. Die siësta zou ik nou wel willen. Maar waar? Dat men daar geen voorzieningen voor treft .... Ik ken het alleen van de grotere luchthavens. Een gat in de markt?

Ochtendschrik

 Om half negen in Sibiu moeten zijn voor wat handelingen aan je auto is niet alleen vervelend, omdat ik bij, en het liefst voor zessen het bed uit moet. Voor tienen is in het er tegenover liggende shoppingcentrum geen bal te doen. Ja, ik kan boodschappen doen, maar daar staat de auto dan net iets te ver voor weg en weet ik ook niet hoelang het gaat duren ivm gekoelde waren.

 Taxi naar het oude centrum, dus maar. Nauwelijks meer leven in de brouwerij maar tenminste wel een paar terrassen om plaats te nemen en de wereld aan je voorbij te laten trekken. Ongeacht de tijd van de dag komt de bediening hier altijd met een complete menukaart. Ik wimpel dat tegenwoordig direct af. Een latte en een verse jus en ik ben tevreden. Maar wie ben ik?

 Niet veel later schoof een gezin aan de tafel naast me. Ouders en twee jonge kinderen. Het zoontje viel mij al twee keer dood, de moeder deed daar nog eentje op en in de vader paste ik gauw vier keer. Alleen het dochtertje kwam niet verder dan stevig gebouwd. Toen de bestelling werd geserveerd bleken ze hun omvang goed te onderhouden. Zo'n berg worst, kaas, vlees en van het vet glimmende pattaten 's ochtends om half tien smoort bij mij elke neiging tot trek in de kiem. Een voedselhoeveelheid, waar ik me stevig tegen aan zou moeten bemoeien om het in een week weg te werken.

 Na een tweede koffie in de benen gegaan, voordat ik er in slaap zou vallen. Het effect van lange periodes niets doen in mijn huidige conditie een beetje onderschat. Aan de andere kant van het centrum de koffie van de onlangs geopende Starbucks geprobeerd. Hoort Sibiu nu erbij? Bij de wereldsteden? Zag nog een paar andere veranderingen bij mijn tocht door het oude centrum, die me deden denken van Cluj. Men timmert aan de weg, maar niet alleen horeca aub.

Natuurlijk

 Bio-beroerd. Geheel natuurlijk. Zonder chemische aanzwengeling. Je zou bijna vergeten dat dat kan.

Take_29087401

 We gaan het nog eens proberen of eigenlijk toepassen en als het ff kan langer volhouden. Iedere dag iets! En dat met wat extra verfijningen. De dagelijkse zaken als afwas niet tellen èn ik ga me iedere keer voornemen, wat ik denk te doen. Een tweezijdig snijdend mes. Eenzijds reëler, dwz aan de situatie van nu aangepast plannen en anderzijds natuurlijk domweg wat meer resultaatgerichtheid.

 Ja, ook vandaag. Ergens mee beginnen en de eerst daadkracht het doorschuiven naar morgen laten zijn, lijkt me de verkeerde aanpak. In de middag wat meubels de schuur uit slepen lijkt me een aardig begin. Ruimte in de schuur en zicht op de verdere ruim-mogelijkheden. Morgen is papier- en plasticvuilnisdag. Mooi moment om een paar zakken te vullen met na twee jaar schuur absoluut niet meer bruikbare studieboeken van Mariana en restanten van de dakisolatie, die onder het gestapelde stookhout te voorschijn zijn gekomen. Doen we. Netjes overzichtelijk en meer mag altijd.

Wegkruipen

 .... in een groot huis met een hoop mensen, die allemaal op de een of andere manier bekend voor komen, ren ik heen en weer opzoek naar een zak appels, die bij de boodschappen zat, maar die ik nu niet meer kan vinden. Iedereen wijst ergens anders naar, maar nergens die zak met appels. Buiten op een grote zonnige binnenplaats zit de vrouw van de bar in een tuinstoel van haar sigaret te genieten. Ik kruip bij haar op schoot. Zij slaat een arm om me heen en begint iedereen te vertellen wat gedaan moet worden om die zak met appels te vinden ....

Inhaalslag ...

 Een beroerde nacht maar dat paste wel bij mijn beroerde toestand. De winter goed doorkomen en in de lente voor de bijl gaan. Ach, het leven. Dikke strot, verstopte neus en een hoofd dat best nog wel eens als boksbal gebruikt zou kunnen zijn. Met die combi draai je geen aaneengesloten nacht slaap. Het voelt aan alsof ik geen oog dicht heb gedaan, maar dat is onzin. Een nacht in intervallen en niet van twee uur, die ken ik, maar met een riedel extra tussenstops.

 Vooralsnog geen aannemer. Een geluk bij een ongeluk. Weer eens niks laten horen. Ik zal me niet druk maken over het achterwege blijven van een bericht van verhindering. Ik kan nu zo weer mijn bed in, mocht ik dat willen. Dat komt me goed uit. Zie ik vanmiddag of ik tot enig ruimwerk in de schuur in staat ben. Echt van alle kanten verkeerde timing.

 Hoe was het ook weer? Na de Pasen alles anders? Ja, maar niet op deze manier. Dat anders was anders bedoeld. Swingende activiteit, aanstekelijk enthousiasme, een stimulerende flow, daadkracht ... Had meer zoiets in mijn hoofd. Niet in dat hoofd van vandaag. Vandaag moet ik het van de benen hebben. In de benen komen kan wonderen doen. Met een klein wonder ben ik voor vandaag tevreden.

Bekoeld

 De afwas hangt me voor het moment mijlenver uit mijn neus. Heb het idee, dat ik sinds vrijdag permanent sta te soppen. In elk geval meer dan leuk is. En zometeen weer koken. Het 'eeuwige' op en neer, vuil en weer schoon. Of is het schoon en weer vuil?

Nieuws?

 Sinds een paar dagen speelt een idee door mijn hoofd. Een idee waar ik, gezien mijn pré-occupatie met het onderwerp, veel eerder op had kunnen komen. Weet alleen nog niet, hoe ik het vorm ga geven. Wordt het een afsplitsing, iets zelfstandigs of meer een aanvullende keerzijde van het bestaande blog? Iets met afscheid in elk geval. In het 'beste' geval voor over twintig jaar of meer. In het slechtste geval ergens tussen nu en heel gauw en zou het al te laat kunnen zijn. En nee, geen directe aanleiding anders dan het leven zelf.

 Eens zien wat ik er mee wil of zelfs ga doen. Het is in elk geval niet zo'n idee, dat je alweer kwijt bent, voordat je het goed en wel hebt bedacht. Het beklijft en zal dat nu het neergetikt is alleen maar meer doen.

 Het vertrek zelf komt in 99 van de 100 gevallen op een ongelegen moment. En mocht je ze nog alle zeven op een rijtje hebben, dan vergeet je vast vanalles en nog meer. Dat kan ik voor zijn. Vrees niet. Ik ga niet links en rechts veren in reten stoppen. Er is maar één persoon, die daarvoor in aanmerking komt en dat is degenen, waar ik mijn leven mee deel. Op het ogenblik is dat Mariana en die reageert op dit onderwerp als de spreekwoordelijke struisvogel met spontane Oost-Indische doofheid. Dus misschien wel daarom.

Omgekeerd

 De vergelijking gaat niet helemaal op maar het zit in dezelfde richting als het verhaal met de Porsche. Waarom verbruikt je lichaam veel minder, als je eindelijk de tijd en het geld hebt om van alles wat eet- en drinkbaar is te genieten. Je moet je een ongeluk sporten/bewegen om op hetzelfde verbruik als dat van 20 of meer jaren geleden te komen.

 Voor een beetje maaltijd sta je niet alleen uren in de keuken, maar wat geeft dat, die tijd heb je. Diezelfde maaltijd kost je ook een paar uur aan beweging. Nu heb je die tijd in principe ook, maar dat werkt toch anders. Het is vaak aantrekkelijker om die culinaire uitspatting maar te laten zitten, dan je, als consequentie van het nuttigen en de bijdrage ervan aan je overbodige lichaamsreserves op ongewenste plekken, af te moeten peigeren, terwijl de conditie ook nogeens harder achteruit gaat dan dat de trek in lekkers verdwijnt.

Overstap

 ??
 Welkom.
 Waar ben ik?
 Waar je niet in geloofde.
 Euh?
 In je Afterlife.
 Ik snap het niet.
 Zoiets als een afterparty.
 Een after-wat?
 Afterlife. Klinkt beter niet?
 Beter dan wat?
 Nou, gewoon De Hemel.
 (Linker wenkbrauw trekt omhoog )
 De laatste naamswijziging was alweer bijna 2000 jaar oud.
 Je bedoelt ....
 Ja, je bent niet meer.
 Hoezo?
 Niet meer daar maar hier.
 En nu?
 Niks bijzonders: registreren, acclimatiseren en kiezen.
 Wat kiezen?
 Je leeftijd, de periode waarin je wenst te verblijven, het gezelschap, etc.
 Ik kan terug in de tijd?
 Ja, terug wel, vooruit niet.
 Rare regel.
 Puur administratief-technisch voor het overzicht.
 Aha,
 En eenmaal gekozen blijft gekozen.
 Een beetje lullig, niet?
 We kunnen veel, maar niet alles. Slaap er maar eens een nachtje over.
 Slapen?
 Ja, we adviseren iedereen vast te houden aan goede gewoontes uit het verleden.
 O. En als ik niet kies?
 Dan kiezen wij voor jou.
 Hmm...
 Zoek ondertussen een plekje om een beetje bij te komen. Je bent niet de enige vandaag. Ik heb meer te doen. Er staat een rij achter je te wachten.

Schoon!

 De keuken is (weer) aan de kant. Tijd om .... , precies, te koken!

Permissie

 Stel ik zou hier in mijn eentje leven. Met niks en niemand wat te maken hebben, zolang ik achter mijn poort blijf. Alleen leef kortom. Genoeg ervaring om me er een beeld van te vormen. Hoe zou het leven er dan uitzien? Anders?

 Honden moeten uitgelaten, katten verzorgd, koken voor de leuk, afwas voor het schone gerei, bed verschonen voor het genot, badderen, bloggen, een beetje achter de Pc hangen, ambtelijk/administratief geërger, lezen waar en wat mogelijk is en mijn tanden stuk bijten op de tuin. De inrichting valt voorspelbaar uit de boot en zelfs dat zou in onregelmatige oprispingen ws alsnog aan de orde komen. Geen noemswaardige verschillen kortom en al helemaal niks wat in het oog springt.

 Dan kun je toch moeilijk anders dan constateren, dat je een leven leidt naar wens. Niet dan? Waar blijft dan dat "Ha, lekker!"-gevoel? Waar is de tevredenheid? Kan ik wel weer (en terecht!) over het 'moeten' beginnen en dat ik daardoor te weinig toekom aan het 'willen', maar dat vogeltje gaat maar voor een deel, misschien zelfs maar voor een klein deel van het verhaal op. En de rest dan?

 Ik ga bijv. tweemaal per dag met de honden naar buiten. Meestal is het droog, vaak zelfs prachtig weer. Ik vind de honden (meestal) erg leuk. Loop graag. Etc. En toch geniet ik maar op een beperkt aantal momenten van dat wat ik doe. Mn als ik me de rust gun om het tot me door te laten dringen. Alsof ik het me moet toestaan. Klinkt verdacht naar mindfulness. Brrrr.

Ongehoord

 Prada pleite. Perioden van haast gedweeë volgzaamheid afgewisseld met tegendraadse momenten. Je ziet het gebeuren en kunt er  nauwelijks iets aan doen. Ze lopen uit mijn invloedssfeer, vertonen niet de neiging zelf terug te keren en dan is het kiezen: achterna of ze alsnog met verbale uitnodigingen terug te laten keren en zien wat gebeurd. Achterna lopen is naar mijn idee fout, tenzij je ze 'voor het grijpen hebt' èn niet mis grijpt, anders jaag je ze alleen maar voor je uit en dat meestal niet in de goede richting.

 Nog maar eens gefloten dus, geroepen en doorgelopen. Dat een aantal keer herhaald met afnemende overtuiging. Ze zoeken het maar uit ook. Tegen een schaapskadaver kan ik niet op. Nu liggen er na de dag van gisteren de nodige lamskoppen en ingewanden links en rechts in het veld (of je tuin, met dank aan de buren) maar toch zelden een heel schaap en dat in feite in de greppel direct aan de weg naar het dorp. Ze doen meer moeite om een zak huishoudelijk afval ergens op een afgelegen plek te dumpen dan een schapenlijk een beetje buiten 'de loop' achter te laten.

 Van het wandelclubje had Bobby het gauw gezien, vervolgens kwam ook de meeloopteckel naar me toe en al thuis verscheen eerst Rosa en wat later zag ik Flokkie op de deurmat liggen. Iedereen terug behalve mevrouw Prada. Wordt weer uren wachten. Lady was niet mee vandaag en zal ongetwijfeld bij haar jonkies zijn.

Avondlijk

 Fabeltjeskrant is geweest maar de dag is nog niet voorbij. D'r werkt gist in de keuken. Kortom na het koken, verven en invetten van alle 120 eieren en natuurlijk het ruimen van het achtergebleven slagveld van gisteren alnog een bonus, deeg voor een eigen koekje. Je zou het ook nablijven kunnen noemen, maar zo ver ga ik niet en voelt het ook niet. Het lam moet nog, maar gaat vanavond niet meer gebeuren en of de halve haan vanavond nog omgezet wordt in kippenbouillon (raar hè!), dat betwijfel ik ook.

 Hoe krijg je eieren egaal geverfd? Ik doe het nou hier voor het derde jaar, maar het resultaat is niet bijster tot niet het tonen waard. Heb ik überhaupt al eens eieren in Frankrijk of Nederland geverfd? Zou haast wel moeten maar er staat me niks van bij. Vast geen 120 stuks, dat zekers. Maar die verf wil (hier?) niet echt een mooi egaal gekleurd oppervlakt opleveren.

 De eieren dit jaar zowaar afgewassen, wat me vorig jaar te gek voor woorden leek. Maar geen enkele verbetering. Pas bij de tweede ronde, dus met een dubbele portie kleurstof, zag het resultaat er beter uit, maar nog steeds niet perfect op één of twee eieren per kleur na. Moet ik ze nu volgend jaar per partijtje met uienschillen, rode bieten, spinazie of curcumawortel gaan koken? En als ik ze blauw wil hebben, wat dan??

Hardgekookt

 Eierkookdag. Pasen in de steigers. Nog ff doorbijten en daarna ALLES anders. Geloof jij het? Dat 'teveel'-gevoel wordt wel weer minder, zelfs als ik niets doe, wat natuurlijk absoluut niet de bedoeling is. Komende week wat dingen aanpakken, die zoden aan de dijk zetten. Dat zal schelen. Een paar meevallers zou ook niet verkeerd zijn. Ik stel een resultaatrijke mix voor. Zal mijn verantwoordelijkheid niet ontlopen. Neemt niet weg, dat meewerkende omstandigheden altijd leuk zijn meegenomen.

 Om te beginnen het slagveld van gisteren ruimen. Zelden na gedane arbeid alles zo uit mijn handen laten vallen als gisteren. Keuken kreunt nu, waar ik het gisteren was. Op het randje. Ook compleet gestoord om een middag met bakken bezig te zijn en niks voor jezelf hebben. Had makkelijk gekund maar tegendraadsheid gaat altijd over meerdere sporen. Het was werken, waar het normaal gesproken feest is. Vergelijkbaar met de ochtenden waarop de helling van de heuvels stukken steiler lijkt. Dat heeft zo links en rechts zijn weerslag. Gelukkig niet in het resultaat uit de oven.

 Tandje terug en verder. Eieren, taart voor ons zou mooi zijn, lamsstoofpot van wat gisteren nog door het stro dartelde en nog wat van die zaken. Vooral bezig zijn en dat denken maar ff vergeten.

Tweezijdig

 Teveel of te weinig. Half vol of half leeg, maar niet heus. Teveel te doen of te weinig tijd voor mezelf??

 Dat is een ouwe, een hele ouwe... De oervorm van mijn afkeer van 'het moeten'. De roots. Teveel mèt en voor anderen bezig ipv met en voor mezelf. En ik trap er iedere keer weer in. Daar kan geen ezel tegen op. Heb het nu hooguit eerder in de smiezen. Bij een eventuele reïncarnatie mag dit element wat minder.

Tegenpartij

 Me aardig door de dag heen gekneed. Drukdoende de zin/zinloosheid-discussie op afstand te houden. Kost moeite. Het is een loopgravenoorlog van gelijksterke partijen, die volledig op de hoogte zijn van de mogelijkheden van de ander. Enkel het verrassingseffect kan nog voor verrassingen zorgen. Vooral als het toeslaat voordat je goed en wel je machinerie opgang hebt gebracht.

 En behalve het ontzenuwen van de neiging om weg te kruipen is er ook altijd weer dat stemmetje met zo'n vervelende ondertoon van leekvermaak, dat altijd fijntjes weet te melden, dat morgen er misschien wel helemaal niet komt. Dus waarom druk maken als overmorgen misschien het begin is van een nwe tijdperk, een mij-loos tijdperk?

 Ik zet dan de muziek wat harder, knijp extra in het deeg en foeter mezelf uit als het voorgaande geen resultaat geeft. Zo slinger ik intern van de ene naar de andere kant, terwijl de handen van het hoofd eisen, dat het bij het bakken blijft. Tegen zevenen, toen 'ons deel' op het programma stond, was ik het zat, heb Dishonored_2 aangeslingerd en een fles rosé opengetrokken. Binnen no time de hele binnenbrand geblust. Afleiding. Controle. Rust. Heerlijk.

Overlopen

 Het gaat minder spectaculair als wat jaartjes geleden maar desalniettemin gaat het weereens de verkeerde kant op. Langzaam maar gestaag. Een neiging voelen om weg te kruipen als je net wakker wordt, is niet de best denkbare wijze om een dag tegemoet te treden. Het is weer ff teveel. Veel teveel. Teveel bij elkaar. Oud en nieuw. Wat er niet, nog niet, nog steeds niet van gekomen is en wat er met het oog op de aanstormende zomer bijkomt. Moet je al bijna met ademhalingsoefeningen beginnen, voordat je goed en wel je ogenleden hebt verheven.

 'Tuurlijk is het deels mijn eigen schuld. Maar ja, de hele tijd overal achteraan rennen is het niet en alles op z'n beloop laten is niet veel beter of slechter, itt wat universumgelovigen je altijd weer proberen te verkopen. Van mij mag 'het Universum' het allemaal regelen op de momenten, dat het regelen er aan toe is, als ik daar dan verder maar geen last of hinder van ondervind. De schuur, de verbouwing, de puppies, het slepend vastgoed in Frankrijk, de omwil van garages, de alsmaar doorgaande administratieve bullshit, de tuin, de inrichting, het gastenhuis, de bank voor aan de straat ... om een absoluut nièt uitputtende greep in de overvolle grabbelton te doen. Dan doe ik het verven van eieren en het bakken van de taarten en zie ik na de Pasen weer verder.

 Tijd om weer eens aan de slag te gaan met rijtjes en lijstjes. Typisch trouwens dat het in beweging komen van de afgelopen dagen blijkbaar niet verzachtend werkt in deze. De druk moet van de ketel. Liefst op een manier die vooruit helpt en niet alleen de stoom aflaat. Zal me daar vandaag eens over buigen, als ik het veredelde brooddeeg voor de taarten te lijf ga.

Genoeg!

 Geen zin meer om nog door te gaan met het verslepen van gehakt stookhout. Zat er een beetje in, maar had niet gehoeven. Afgedekt, dat wel. Scheelt weer. Ondanks deze werkweigering voelt het toch aan alsof de machinerie zin heeft in meer beweging dan wel gerichte activiteit. Zegt niet alles. We kennen onszelf iets langer dan de dag van gisteren, maar ik sta er voor open.

 Het zachte weer zal ongetwijfeld meespelen, maar het is toch ook het feit, dat ik de zin ervan inzie. Zoiets zal toch wel meespelen, lijkt me zo. Of de bezigheid op z'n minst als prettig ervaar, toch? Van de week nog gelezen dat een wereldwijd (?) onderzoek heeft uitgewezen dat 8% van de mensen hun werk als zinloos ervaart. Men noemde dat een onverwacht hoog aantal. Ik zou toch meer over een verbazingwekkend laag percentage willen spreken. Blijkbaar zijn er een hoop mensen met heel weinig tevreden, als ze iets doen voor geld. Maar laat ik daar verder mijn vingers niet aan branden. Gelukkig is dat onderwerp inmiddels al vele jaren een ver-van-mijn-bed-show. En als er een God zou zijn, zou ik 'm vanavond nog op mijn blote knieën bedanken. Acht procent ....

Doende

 Ruim twee uur erop zitten en het tankje is nog niet leeg. Dat was gisteren na bijna vier uur wel het geval en compleet ook. Een wat beschamende conclusie maar een simpel feit. De hondenuitlaatronde kon er net nog vanaf. Ergens bouw je dan toch je conditie weer op, want vandaag in minder tijd bijna dezelfde hoeveelheid hout verplaats als gisteren. Straks na het hondenloopje nog ff een uurtje of zo en dan de boel goed afdekken. Het schijnt morgen te regenen. Komt mij niet slecht uit, want er moet vanalles gebakken worden en ook iets met eieren en verven. Hoewel dat laatste ws zaterdag gaat worden.

 De conditie buiten beschouwing gelaten, heb ik me verkeken op de hoeveelheid van de zeer compact gestapelde berg stookhout. Koekje van eigen deeg. Meer nog valt me op, dat het in het zicht komen van het einde niet het gewenste stimulerende effect heeft. Sterker nog het verleidt tot de neiging de boel de boel te laten. Nu ken ik dat wel een beetje van mezelf, maar dat is dan toch meer in andere omstandigheden, zoals bijv. het afmaken van de badkamer. Zag toevallig gisteren, dat ik nog een zeepbakje en iets voor de tandenborstels ben vergeten op te hangen. Meer dus met iets op poten zetten en als het functioneert maar met de grootste moeite ook die laatste, ogenschijnlijk overbodige procenten af te ronden.

 Niks met poten en zetten nu. Gewoon dom verplaatswerk wat straks weer terug verplaatst moet worden. Weet niet, maar volgens mij niet één van mijn meest favoriete bezigheden. Deze partij stookhout verdient zo ongeveer een record-notering voor het aantal keer, dat het door handen is gegaan, voordat het straks eindelijk in het stookgedeelte van de tegelkachel belandt.

Gedub

 Vier reutjes houden en de teefjes ruimen? Of maar twee? Indien twee, dan welke twee? Is gevlekt zijn een pré? Of wordt het tweemaal Sophie's choice?  Eenmaal gevlekt en eenmaal min of meer egaal. Waarom de dametjes direct opofferen en zo niet allebei dan de  kleine wel en de grote niet of net omgekeerd? Wat ik gisteren al vreesde, blijkt waar. Denken werkt niet.

 Loten ook niet, want stel dat twee overhouden het doel is, dan bestaat ondanks het dubbele aantal van het mannelijke geslacht de kans, dat de dames het pleit in hun voordeel beslechten. Dan maar grabbelen à la Lingo? Ook niet of niet meer. Ik weet al, dat er verschil in grootte is en ook de vachtjes voelen verschillend aan.

 Ik vrees, dat ze allemaal een kans gaan krijgen en ik de zwarte piet bij mezelf neerleg. Castreren voordat over 7 of 8 mndn dezelfde vrg weer speelt. En dan direct de twijfel .... ook de teefjes?

 Ik heb met mijn eigen twee dames, het aanlooptrio en het erfenis-duo meer hond dan me lief is. Daar kan vast meer bij, maar ik moet daar echt niet aan denken. Het moet dus wel allemaal geplaatst worden. Misschien toch maar ...

Rillingen

 'Nee, het vaatdoekje is niet voor de badkamer.'
 'Hallo, stof afnemen doe je niet met de vaatdoek.'
 'Voor het verwijderen van een vlek op de vloer is de vaatdoek niet bedoeld.'
 'Jeetje, sinds wanneer doen wij de vensters met de vaatdoek?'

 Sommige dingen dringen schijnbaar maar erg moeilijk door tot die delen, die verantwoordelijk zijn voor simpele huishoudelijke handelingen. Ja, het zal vast aan mij liggen en de hele wereld doet ws wel de vloer, het toilet, de vensters en het verwijderen van het neergedwarrelde stof met hetzelfde sponsdoekje, waar je het aanrecht, een deel van de afwas, het fornuis en de rest van de keuken mee schoon houdt, dat actief gebruikt wordt om te koken.

 De Europese regelgeving voor hygiëne in de professionele keuken is soms lachwekkend, maar een paar minimale regeltjes zijn toch wel handig. Vanzelfsprekendheden zou ik het willen noemen. Maar zo vanzelfsprekend blijkt dat dus niet te zijn. Zei ik er in 24 iets van, dan werd moeders steeds weer als oorzaak naar voren geschoven. Maar wie met pek omgaat ... En natuurlijk ga je er niet dood aan. Misschien bouw je er wel extra weerstand mee op, maar dit, ik zal de rest van de vuile was mooi binnen laten hangen, gaat we toch een slagje te ver. Steeds weer opnieuw. Het is pure, irritante gemakzucht. Hup, nemen wat het makkelijkste voor het grijpen ligt. En als het nou alleen om het vaatdoekje ging ....